LOGINShare
บทที่ 5 สวมบทกุ้ยเฟยจะไปยากอะไร
Last Updated:
2025-03-29 02:07:08บทที่ 5 สวมบทกุ้ยเฟยจะไปยากอะไร
เฟยเฟยนั่งคิดทบทวนถึงสิ่งที่เกิดขึ้นตั้งแต่วันที่เธอตื่นขึ้นมาในร่างใหม่ แม้จะชอบกับชีวิตใหม่แต่ก็ยังมีความรู้สึกสับสนอยู่บ้างกับการเป็นพระสนมเอก
ในบริษัทว่ามีการต่อสู้ขัดแข้งขัดขาแล้ว ในพระราชวังนี่กลับเต็มไปด้วยการแก่งแย่งชิงดียิ่งกว่า
และเมื่อดูจากการกลั่นแกล้งเล็กน้อยที่เธอได้รับอยู่เรื่อย ๆ มันก็ทำให้เฟยเฟยรู้ว่าเส้นทางนี้ไม่น่าจะง่าย แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่คิดจะยอมแพ้หรอก อย่างน้อยอยู่ที่นี่ก็แค่กิน ๆ นอน ๆ และหาทางเอาตัวรอดไปวัน ๆ ก็เท่านั้น ไม่ต้องปากกัดตีนถีบทำงานหัวฟูแต่ไม่รู้ว่าผลตอบแทนจะคุ้มไหม
เพียงแต่สิ่งที่เธอยังสงสัยคือเพราะอะไรเธอถึงได้มาอยู่ที่นี่ แทนที่หญิงสาวที่รูปร่างบอบบางคนนี้
“แต่อย่างไรก็มาแล้ว... ต่อให้เป็นใครก็มาเถอะ นี่ใคร เฟยเฟยนะ จะไม่ยอมให้ใครมากดขี่ข่มแห่งได้อีกแน่ ๆ” หญิงสาวพูดกับตัวเองเบา ๆ พลางมองออกไปนอกหน้าต่าง สายลมเย็นพัดผ่านเข้ามาเป็นสัญญาณราวกับตอบรับคำที่เธอพูด
และถึงแม้สถานการณ์ของจางกุ้ยเฟยอย่างเธอจะไม่ดีนักในตอนนี้ แต่เธอก็ยังมีความหวังว่าเธอจะทำให้มันดีขึ้นได้
เพราะตอนนี้สิ่งที่เฟยเฟยมีมากที่สุดคือเวลา หญิงสาวจึงคิดจะตรวจสอบตัวตนของพระสนมคนนี้สักหน่อย
เฟยเฟยเดินไปทั่วตำหนักกุ้ยเฟยของร่างเดิม เพื่อค้นหาอะไรบางอย่างที่จะสามารถทำให้เธอรับรู้ได้ว่าอะไรคือสาเหตุที่ทำให้เจ้าของร่างจากไป และเพราะอะไรเธอถึงมาอยู่ที่นี่
น่าแปลกยิ่งค้นหากลับพบว่าสถานที่แห่งนี้เต็มไปด้วยกลิ่นอายของความเหงาและความเศร้าใจ ร่องรอยของเจ้าของร่างเดิมยังคงอยู่ทุกหนทุกแห่ง ไม่ว่าจะเป็นเครื่องใช้ส่วนตัว ภาพเขียนที่หญิงสาวยังคงวาดไม่เสร็จ หรือแม้กระทั่งตำราที่วางเรียงรายอยู่บนชั้นหนังสือ
เฟยเฟยหยิบตำราเล่มหนึ่งที่มีปกหนังเก่า ๆ ออกมาเปิดดู แต่เมื่อเธอพลิกหน้ากระดาษ กลับต้องสะดุดตากับบางสิ่ง บันทึกส่วนตัวของกุ้ยเฟยคนก่อนถูกซ่อนอยู่ในนั้น เป็นกระดาษที่บันทึกด้วยลายมืองดงามบ่งบอกถึงความตั้งใจของผู้เขียน เฟยเฟยเลิกคิ้วอย่างประหลาดใจเมื่อได้อ่านข้อความในนั้น
ใครจะไปคิดว่าภายใต้ข้าวของมากมายที่สวยงาม เจ้าของตำหนักนี้กลับซ่อนความลับของตนเอาไว้ในมุมที่ไม่ค่อยมีคนสนใจ
“บันทึกเหรอเนี่ย” เฟยเฟยบ่นพึมพำกับตัวเอง หญิงสาวหยิบเอาบันทึกเล่มนั้นติดมือมาด้วย เธอค่อย ๆ นั่งลงที่ตั่งและเปิดบันทึกอ่านอย่างช้าๆ ด้วยความระมัดระวัง แต่ละหน้าที่อ่านผ่านไปราวกับได้สัมผัสความรู้สึกและเรื่องราวของเจ้าของร่างคนก่อนและนั่นก็ทำให้เธอถึงกับขนลุกซู่
ยิ่งเมื่อเธอได้อ่านไปถึงตอนที่กล่าวถึงข่าวลือ ที่ทุกคนกล่าวหาว่ากุ้ยเฟยนั้นมีใจให้กับองค์ชาย มันก็ยิ่งทำให้เฟยเฟยรู้สึกหายใจไม่ออก
“ข้าไม่เคยคิดจะทรยศฝ่าบาท แม้จะไม่ได้ถวายตัวแต่ก็รับใช้ในฐานะพระสนมที่ดี แต่เพราะคำครหาจากพระสนมตำหนักอื่น และผู้คนในพระราชวังแห่งนี้ ทำให้ทั้งฝ่าบาทและองค์ชายต้องแปดเปื้อน ด้วยเหตุนี้ข้าจึงไม่อาจทนได้อีกต่อไป...คงเป็นทางดีเสียกว่าที่คนไร้ค่าเช่นข้าจะจากไปเสีย”
เฟยเฟยเข้าใจลึกซึ้งก็ตอนนี้ ข่าวลือที่ราชองครักษ์คนนั้นพูดถึง คงเป็นข่าวเดียวที่ทำลายชีวิตของเจ้าของร่างคนก่อน ช่างน่าเศร้าและน่าหดหู่ เพราะคำนินทาของคนบางคนทำให้คนที่อมทุกข์และไร้ที่ปรึกษาทางใจ เลือกที่จะจากไปเพื่อให้หลุดพ้น
โลกเดิมที่เธอจากมาก็ไม่ต่างกัน การบูลลี่ การพูดบั่นทอนคนที่มีภาวะซึมเศร้า หลาย ๆ คนจึงเลือกที่จะจบชีวิตลง ในยุคโบราณนี้ก็คงไม่ต่างกัน แค่ผู้คนยังไม่รู้ว่ามีโรคเช่นนี้อยู่
“เขียนเช่นนี้ก็คงจะฆ่าตัวตายแน่ ๆ” เฟยเฟยพูดกับตัวเอง
เสียงในความคิดที่เธอได้อ่านยังคงดังก้องอยู่ในหัว เพราะหญิงสาวยังเด็กไร้เดียงสาและไม่เคยเผชิญกับความยากลำบาก เจอเรื่องราวเท่านี้จึงได้ทุกข์ทรมานจนรับไม่ไหว แม้จะยังไม่ได้ถูกตัดสินและลงโทษ แต่กลับเลือกที่จะลงโทษตัวเองไปแล้ว
นั่นก็เพราะความกดดันจากคำกล่าวหาของผู้คนที่ว่าเธอมีใจให้กับองค์ชายผู้หนึ่ง นี่เองสาเหตุที่ตำหนักนี้ถูกกลั่นแกล้งและโดดเดี่ยว มิต่างจากตำหนักเย็น หรือจะเรียกว่าตำหนักเย็นก็ไม่ผิดนัก
เฟยเฟยคิดถึงตัวเอง เธอเชื่อว่าก่อนที่อีกฝ่ายจะตัดสินใจแบบนี้ก็คงจะพยายามอธิบายความจริงออกไปแล้ว แต่เมื่อดูจากการกระทำที่ทุกคนทำกับคนตำหนักนี้ เห็นทีตอนนั้นคงจะไม่มีใครเชื่อคำของจางกุ้ยเฟย สุดท้ายความทุกข์ที่มีคงมากพอจะพานางไปสู่การจบชีวิตตนเอง
เฟยเฟยวางบันทึกลงด้วยหัวใจที่หนักอึ้ง เธอนึกภาพออกเลยว่ากุ้ยเฟยคนก่อนจะต้องเผชิญกับความเจ็บปวดเช่นไร ถูกกล่าวหาทั้ง ๆ ที่ไม่มีความผิด
ถึงจะเข้าใจแต่สำหรับเฟยเฟยแล้ว การฆ่าตัวตายไม่ใช่ทางออกที่จะช่วยแก้ปัญหา เธอหายใจเข้าลึกแล้วปิดบันทึกเล่มนั้นลง ทั้งเข้าใจและไม่เข้าใจการตัดสินใจของเจ้าของร่าง
“ขอโทษนะจางกุ้ยเฟย แต่ข้าไม่ใช่คนที่ยอมแพ้เช่นนั้น” เฟยเฟยพูดกับตัวเอง ดวงตาของเธอส่องประกายแห่งความมุ่งมั่น “อะไรที่ไม่ได้ทำก็ไม่จำเป็นจะต้องไปเดือดร้อน คำครหาก็แค่คำพูดของคน เอาไว้ฮ่องเต้สั่งประหารข้าค่อยคิดก็แล้วกัน ส่วนเรื่องกลั่นแกล้งไร้สาระพวกนั้น” หญิงสาวยกยิ้ม “ข้าจะเผชิญหน้ากับพวกที่กลั่นแกล้งข้า และข้าจะไม่มีวันยอมแพ้เด็ดขาด หากวิญญาณท่านยังอยู่แถวนี้ก็เอาใจช่วยข้าด้วยก็แล้วกัน”
เฟยเฟยวางบันทึกลงบนโต๊ะแล้วลุกขึ้นยืน ร่างกายของเธออาจจะยังอ่อนแอเพราะมันเป็นของเจ้าของร่างเก่า แต่จิตใจของเธอกลับแข็งแกร่งเหมือนอย่างที่เธอเป็นมาเสมอ
หญิงสาวตัดสินใจแล้วว่า ตั้งแต่นี้ไป เธอจะไม่ปล่อยให้ใครมาเอาเปรียบเธอและคนในตำหนักนี้ได้อีก เธอจะไม่ยอมแพ้เหมือนกุ้ยเฟยคนก่อนที่จบชีวิตอย่างโดดเดี่ยวเพียงแค่เพราะคำคน
บทบาทของกุ้ยเฟยคนใหม่ ข้าจะเขียนขึ้นมาเอง
Related chapters
ตำหนักเย็นก็แค่สนามเด็กเล่น บทที่ 6 การเปลี่ยนแปลง
บทที่ 6 การเปลี่ยนแปลงหลังจากรู้สถานะที่ชัดเจนของตัวเองจากบันทึกของเจ้าของร่างแล้ว แทนที่เฟยเฟยจะเครียด นางกลับใช้ชีวิตอย่างมีความสุขขึ้นกว่าเก่า หญิงสาวออกไปเดินเล่นในสวนอย่างผ่อนคลาย ไม่ได้ระแวดระวังเหมือนก่อนหน้า ดอกไม้หลากสีสันที่บานสะพรั่งส่งกลิ่นหอมอ่อน ๆ ออกมา ทำให้เฟยเฟยรู้สึกสบายใจแม้จะยังรู้สึกโดดเดี่ยวอยู่บ้าง เพราะข้างกายนางนอกจากจูหลิงและขันทีน้อยก็ไม่มีใครกล้าขยับเข้ามาใกล้ ถึงมาก็เหมือนต้องการจะหาเรื่องหรือกลั่นแกล้งนางมากกว่า แต่พอเห็นว่านางสู้กลับที่เหลือก็ดูจะถอยออกไป ยกเว้นเพียงแต่...“คนผู้นั้นคือใครกัน” เฟยเฟยถามจูหลิงที่ก้มหน้าก้มตาไม่กล้าเอ่ยถึงอีกฝ่าย และดึงนายหญิงของตัวเองอย่างกุ้ยเฟยให้กลับที่พัก“ทำไมล่ะ” จูงหลิงส่ายหน้า นางจำได้ดีว่าชายคนที่พระสนมถามถึงคือใคร แต่ช่วงนี้อาการเศร้าซึมของพระสนมหายไปแล้ว แม้จะแทนที่ด้วยอาการหลง ๆ ลืม ๆ แต่ก็ดูมีความสุขในชีวิตแต่ละวัน นางไม่อยากให้นายหญิงของตนกลับไปเป็นคนอมทุกข์อีก“ท่านผู้นั้นพระสนมไม่ควรพบเพคะ” จูหลิงตัดสินใจเอ่ยออกไป กุ้ยเฟยได้ยินก็ทำหน้าสงสัยก่อนหน้านี้นางรู้สึกสะดุดตากับร่างสูงของชายคนหนึ่งที่ยืนอยู่ใต
Last Updated : 2025-03-30ตำหนักเย็นก็แค่สนามเด็กเล่น บทที่ 7 ข่าวลือ
บทที่ 7 ข่าวลือ“พระสนมเพคะ เพราะวันนั้นที่พระสนมเจอกับองค์ชายทำให้เกิดข่าวลือ ลือกันไปทั่วทั้งพระราชวังชั้นนอกและชั้นในแล้วนะเพคะ” จูหลิงสาวใช้คนสนิทเอ่ยพลางมองจางกุ้ยเฟยด้วยสีหน้าเป็นห่วง เพราะครั้งก่อนที่เป็นเช่นนี้นายหญิงของนางเก็บตัวอยู่แต่ในห้องนอนไม่กินไม่นอนจนเป็นไข้ไปหลายวัน แต่ครั้งนี้กลับต่างออกไป“ข้ารู้ดี” เฟยเฟยตอบอย่างเรียบเฉย “แต่ข้าไม่มีเวลาจะไปสนใจเรื่องพวกนั้นหรอก เรื่องที่ควรสนใจคือราชองครักษ์คนนั้นเอาของคืนกลับมาให้พวกเราได้หมดหรือยังต่างหาก” จูหลิงถึงกลับถอนหายใจ “ก็มีบ้างที่ถูกทำลายไปจึงเอากลับมาไม่ได้ แต่ตามที่ข้าเขียนไปเขาก็ช่วยตามกลับมาให้จนเกือบครบแล้วเพคะ”“ดี ดีมาก อะไรแตกหักไปแล้วก็ช่าง แต่อะไรที่เป็นสิทธิของเราต้องไม่ให้ใครเอาไปรู้ไหม” กุ้ยเฟยพูดก่อนจะหันกลับไปจัดตำหนักของตนเองตามปกติ หญิงสาวเลือกของใช้ต่าง ๆ ที่สามารถหามาได้เพื่อปรับปรุงให้ห้องของนางสะดวกสบายและสวยงามมากยิ่งขึ้นในแบบที่นางชอบ นางสั่งให้สาวใช้ช่วยหาผ้าไหมเนื้อดีมาตกแต่งประตูและหน้าต่าง จัดดอกไม้สดใหม่ไว้ตามมุมห้อง และจัดเตรียมชุดน้ำชาชั้นดีไว้รับแขกยามจำเป็น ซึ่งก็แทบจะไม่มีแขกกุ้ยเฟย
Last Updated : 2025-03-30ตำหนักเย็นก็แค่สนามเด็กเล่น บทที่ 8 รักแต่เอื้อมไม่ถึง
บทที่ 8 รักแต่เอื้อมไม่ถึงตั้งแต่วันที่หลี่อวิ๋นได้พบกับจางกุ้ยเฟยอีกครั้ง เขาก็เริ่มแอบมาหานางที่ตำหนักกุ้ยเฟยอยู่บ่อย ๆ ด้วยการปลอมตัวเป็นราชองครักษ์ เพื่อไม่ให้เป็นที่จับตามองจากทุกคนถึงอีกฝ่ายจะมองเขาเป็นเพียงแค่คนรู้จักหรือจะแกล้งทำเป็นไม่สนใจ แต่ในใจของเขาหญิงสาวก็ยังเป็นคนที่เขาต้องการมาเป็นชายา หากวันนั้นเขากลับมาจากชายแดนทัน เสด็จพ่อก็คงจะไม่รับนางเข้าวัง แต่ในเมื่อรับเข้ามาแล้ว เขาจึงทำได้เพียงแค่แอบมองเท่านี้แม้จะรักอีกฝ่ายมากแค่ไหนแต่เขาก็ไม่คิดที่จะแย่งของของบิดาตน แต่ไม่นึกว่าเพียงแค่มอง พบหรือพูดคุยบ้างก็ทำให้อีกฝ่ายต้องลำบากเสียแล้วที่จริงก็ผิดที่เขาตั้งแต่ต้น เขาแค่ยึดติดกับคำพูดที่เคยเอ่ยเล่น ๆ ยามเป็นเด็ก ที่บอกจะรับอีกฝ่ายเป็นชายา และตอนที่รู้ว่าอีกฝ่ายเป็นพระสนมก็ตั้งใจจะตัดใจแล้วแท้ ๆ แต่เมื่อวันก่อนตอนที่ได้เจอ ใจของเขากลับดังจนแทบจะทะลุอกออกมา หากตอนนี้เสด็จพ่อถามเขาอีกครั้งว่ารักนางหรือไม่ เขาคงตอบได้เต็มปากกว่าครั้งก่อนทางด้านกุ้ยเฟย แม้จะไม่ได้รู้สึกอะไรเป็นพิเศษกับองค์ชายหลี่อวิ๋น ถึงจะรู้สึกคุ้นเคยแต่ก็เท่านั้น นางคิดว่านี่คงเป็นเพราะร่างกายเจ้าของเด
Last Updated : 2025-03-30ตำหนักเย็นก็แค่สนามเด็กเล่น บทที่ 9 สงบสุขที่ไม่ได้แปลว่าสงบสุข
บทที่ 9 สงบสุขที่ไม่ได้แปลว่าสงบสุขข่าวการใช้ชีวิตอย่างสงบสุขไม่สนข่าวลือของจางกุ้ยเฟยเริ่มกระจายไปทั่ววังหลวง และมันทำให้สนมเจินไม่พอใจอย่างมาก นางเก็บความโกรธไว้ไม่อยู่ เมื่อเห็นว่าผู้คนเริ่มหันมามองกุ้ยเฟยในแง่ดีซึ่งนั่นไม่ใช่สิ่งที่สนมเจินต้องการทั้งที่เคยคิดว่าจางกุ้ยเฟยคงจะเป็นหญิงสาวอ่อนแอและอยู่ได้ไม่นานนักในวังหลัง ดูเหมือนตอนนี้ที่เคยคิดเอาไว้จะผิดไปเสียทั้งหมด “ถ้าแค่นี้ทนได้ก็ทนต่อไปอีกหน่อยก็แล้วกัน” เช้าวันถัดมาขณะที่เฟยเฟยกำลังนั่งอยู่ในสวน สนมเจินก็เข้ามาหาโดยมีนางกำนัลคนสนิทและขันทีเดินตามเข้ามาติด ๆ หญิงสาวกรีดยิ้มอย่างน่ากลัวก่อนจะเอ่ยทักทายอย่างเป็นมิตรแต่แฝงไปด้วยคำพูดจาเหน็บแนม"ตำหนักของจางกุ้ยเฟยช่างเงียบเหงาเสียจริง ๆ นะ นางกำนัลและขันทีหายไปไหนกันหมดหรือ นี่พระสนมคงไม่ต้องกวาดถูตำหนักเองกระมัง” สนมเจินเอ่ยด้วยรอยยิ้มที่แฝงความเยาะเย้ยแต่เฟยเฟยที่ได้ฟังกลับยิ้มเรียบๆ "ตำหนักของข้าเงียบก็จริง แต่ก็สงบใจดีไม่วุ่นวายเท่านั้น อ้อ แต่ก็เพิ่งวุ่นวายเมื่อครู่ เสียงคล้ายนกร้องบาดแก้วหู ดูเหมือนจะเป็นตอนที่พระสนมเข้ามากระมัง" แม้จะไม่รู้ว่าอีกฝ่ายเป็นใครแต่ปากคอแบ
Last Updated : 2025-03-30ตำหนักเย็นก็แค่สนามเด็กเล่น บทที่ 10 นางเปลี่ยนไป
บทที่ 10 นางเปลี่ยนไปค่ำคืนที่เงียบสงบ เหล่าข้าราชบริพารต่างทำหน้าที่ของตน นางกำนัลและขันทีไม่ได้เดินกันขวักไขว่เท่ากับตอนกลางวัน จึงทำให้หลี่อวิ๋นที่อยู่ในชุดราชองครักษ์เดินไปมาได้อย่างสบายใจและไม่มีใครสังเกตและสงสัยตัวเขาแน่นอนว่าหลี่อวิ๋นรู้ว่าราชองครักษ์ตัวจริงจะเดินมาถึงตรงนี้เมื่อไร ในเมื่อตารางการตรวจตราอยู่ในมือจึงไม่ใช่เรื่องยากที่จะใช้ช่วงเหล่านั้นแอบเข้าไปในตำหนักจางกุ้ยเฟยชายหนุ่มแอบเดินเข้าไปข้างในตำหนักที่ค่อนข้างเงียบกว่าตำหนักอื่น ชายหนุ่มคอยสังเกตความเคลื่อนไหวรอบข้างให้แน่ใจว่าไม่มีผู้ใดติดตาม หลี่อวิ๋นขยับตัวเข้าไปใกล้เฟยเฟยที่นั่งอยู่ในสวนริมน้ำของตนอย่างแผ่วเบา รอบกายของนางไม่มีแม้แต่นางกำนัลหรือขันที ซึ่งต่างจากเมื่อก่อนที่จูหลิงและขันทีน้อยจะประกบติดนายหญิงของตนเสมอเมื่อมั่นใจว่าที่ตรงนี้มีเพียงแค่เขากับหญิงสาวอยู่กันตามลำพัง หมวกราชองครักษ์ก็ถูกถอดออกเพื่อให้เห็นใบหน้าของคนด้านในชัดเจนขึ้น"มาอีกแล้วหรือ มีธุระอันใดจึงมาหาข้าถึงตำหนักเช่นนี้เล่า"หลี่อวิ๋นยิ้มและก้าวเข้าไปใกล้อีกฝ่ายมากขึ้น เฟยเฟยเงยหน้าขึ้นสบตาเขาแม้แววตาของนางจะสงบนิ่งแต่ก็มีความสงสัยแฝง
Last Updated : 2025-03-30ตำหนักเย็นก็แค่สนามเด็กเล่น บทที่ 11 ช้าไป
บทที่ 11 ช้าไปแสงจันทร์ส่องผ่านม่านบังลมในตำหนักบูรพาขององค์รัชทายาท ผู้ที่เพิ่งกลับมาหลังจากปลอมตัวเพื่อออกไปหาจางกุ้ยเฟยในยามดึก ชายหนุ่มถอนหายใจพลางปลดชุดราชองครักษ์ออกและสวมชุดรัชทายาทเช่นเดิม เขาเดินไปนั่งที่โต๊ะไม้แกะสลักที่ติดกับบานหน้าต่างใต้ต้นไม้ใหญ่ มองดูใบไม้ร่วงหล่นลงมาตามสายลมที่พัดผ่าน ราวกับเป็นสัญญาณแห่งความผันแปรที่เขาไม่อาจควบคุมได้หลี่อวิ๋นคิดถึงคำพูดของเฟยเฟยอีกครั้ง ‘ท่านเองก็ระวังตนด้วย อย่าให้ใครจับได้ว่ามาหาข้าถึงตำหนักในยามดึกดื่นเช่นนี้ จะได้ไม่ต้องลำบากตัวเองเพราะข้าอีก ลำพังข้าเคยชินเสียแล้ว’ คำเตือนของนางก้องอยู่ในความคิด ชายหนุ่มยิ้มน้อย ๆ เขารู้สึกยินดีที่หญิงสาวเป็นห่วง แม้ในใจลึก ๆ จะรู้ดีว่าความสัมพันธ์นี้เต็มไปด้วยความเสี่ยง แต่ทุกครั้งที่ได้พบกับเฟยเฟย เขากลับรู้สึกเหมือนความรู้สึกที่เคยแสนอ้างว้างกลับมีสีสันขึ้นมาอีกครั้งมือแกร่งเอื้อมไปหยิบสุราในไหเล็กขึ้นมาเทใส่จอก ก่อนจะยกดื่มช้า ๆ เขาปล่อยให้รสขมและร้อนแผ่ซ่านไปในลำคอ ขณะเดียวกันปล่อยให้ความคิดความทรงจำในอดีตย้อนกลับคืนมา ภาพของหญิงสาวในวัยเด็กที่พูดคุยวิ่งเล่นกับเขามันบริสุทธิ์และสดใส
Last Updated : 2025-03-30ตำหนักเย็นก็แค่สนามเด็กเล่น บทที่ 12 แผนการใส่ร้าย
บทที่ 12 แผนการใส่ร้ายขันทีของสนมเจินยอบกายเข้าหาหญิงสาวอย่างนอบน้อม ก่อนจะเอ่ยกระซิบอย่างหลบ ๆ ซ่อน ๆ "สนมเจินพ่ะย่ะค่ะ มีข่าวที่อาจจะทำให้พระสนมสนใจทีเดียว มีนางกำนัลหลายคนเริ่มพูดกันว่ามีราชองครักษ์ที่เข้าออกตำหนักของจางกุ้ยเฟยบ่อยนัก ได้ยินมาว่าเขาคนนั้นมีหน้าที่จัดการเรื่องสิ่งของที่ถูกขโมยไปจากตำหนักจางกุ้ยเฟย ทั้งที่เป็นเรื่องเล็กน้อย แต่เขากลับทำให้ข้าราชบริพารในพระราชวังเริ่มหวาดกลัวจนไม่มีใครกล้าเข้าไปกลั่นแกล้งหรือแตะต้องของในตำหนักนั้นอีกเลยพ่ะย่ะค่ะ"สนมเจินยิ้มบาง ๆ พลางเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน "ราชองครักษ์หนุ่มถึงขั้นออกหน้ารับแทนนางเช่นนั้นหรือ ช่างน่าสนใจจริง ๆ เป็นถึงราชองครักษ์แต่กลับยอมลดตัวลงมาดูแลเรื่องเล็กน้อยของสนมที่ถูกลืมในวังหลัง ดูคล้ายว่าจะเป็นคนรับใช้มากกว่าจะเป็นองค์รักษ์ในวังหลวง แต่ก็น่าชื่นชมจริง ๆ เจ้าคิดเช่นนั้นหรือไม่ น่าชื่นชมจนควรทำให้คนทั้งวังหลวงได้รู้เรื่องนี้กันให้ทั่ว"ขันทีพยักหน้ารับด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ "พ่ะย่ะค่ะ ที่จริงการที่ราชองครักษ์ผู้หนึ่งยอมเสียเกียรติไปทำหน้าที่เช่นนั้น และเขายังดูแลตำหนักจางกุ้ยเฟยอย่างใส่ใจเป็นพิเศษ หลายคนก็เร
Last Updated : 2025-03-30ตำหนักเย็นก็แค่สนามเด็กเล่น บทที่ 13 ปกป้องแม้มิได้ครอบครอง
บทที่ 13 ปกป้องแม้มิได้ครอบครองราชองครักษ์หนุ่มยังคงก้มหน้าลงต่ำ ใจเต้นแรงจากทั้งความกลัวและความชื่นชมและประทับใจในฝีมือขององค์รัชทายาท เขาตระหนักได้ทันทีว่าไม่มีทางที่เขาจะเอาชนะองค์รัชทายาทได้เลยแม้แต่น้อยองค์รัชทายาทมองราชองครักษ์ที่คุกเข่าอยู่ตรงหน้าแล้วถอนหายใจหนัก "เจ้าลุกขึ้น แล้วตามข้ามาที่ตำหนักบูรพา ข้ามั่นใจว่าเจ้าคงเห็นบางอย่างที่ตำหนักจางกุ้ยเฟย"ราชองครักษ์หนุ่มกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก ใจเต้นแรงด้วยความตื่นตระหนกและก็เพิ่งนึกได้ตอนนี้ว่าเขาได้เข้าไปรู้เรื่องไม่ควรรู้เข้าเสียแล้วแต่ถึงจะเป็นอย่างนั้นเขาก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากลุกขึ้นยืนตามคำสั่งขององค์รัชทายาท ก่อนจะเดินตามอีกฝ่ายไปยังตำหนักบูรพาโดยไม่ขัดขืนเมื่อไปถึงตำหนักบูรพา องค์รัชทายาทก็นั่งลงและจ้องราชองครักษ์ตรงหน้าอย่างพิจารณา นัยน์ตาเฉียบคมของพระองค์บ่งบอกว่าไม่มีสิ่งใดสามารถหลุดรอดสายตานั้นได้"เจ้าคงสงสัยว่าข้าไปตำหนักจางกุ้ยเฟยทำไมใช่หรือไม่" องค์รัชทายาทเอ่ยเสียงเรียบราชองครักษ์หนุ่มก้มหน้าลง "กระหม่อมไม่กล้าคิดเช่นนั้นพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมเพียงแต่ปฏิบัติตามหน้าที่"องค์รัชทายาทพยักหน้าเล็กน้อย "ดี หากเจ
Last Updated : 2025-04-03
Latest chapter
ตำหนักเย็นก็แค่สนามเด็กเล่น บทที่ 30
บทที่ 30ไม่นานหลังจากนั้น ตัวแทนของบริษัทก็เข้ามาพบเธอ พวกเขาอธิบายถึงเงินชดเชยที่เธอจะได้รับเพื่อไม่ให้ฟ้องร้องบริษัท แม้จะรู้ว่าเป็นหัวหน้างานที่ทำผิด แต่บริษัทก็ต้องรับผิดชอบต่อเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น“เราขอโทษจริง ๆ ครับสำหรับสิ่งที่เกิดขึ้นกับคุณ” ตัวแทนกล่าวด้วยน้ำเสียงขอโทษ “เราหวังว่าคุณจะยอมรับเงินชดเชยนี้และพักฟื้นอย่างสบายใจ”เฟยเฟยมองเงินก้อนโตที่อยู่ตรงหน้า เธอรู้ว่าการตัดสินใจในวันนี้จะส่งผลต่ออนาคตของเธอ ในที่สุดเธอก็ตัดสินใจรับเงินก้อนนั้นไว้เพื่อไม่ให้ฟ้องบริษัท และเพื่อใช้เวลาพักผ่อนกับตัวเอง “ขอบคุณค่ะ” เธอพูดออกมาด้วยน้้ำเสียงเด็ดขาดราวกับยังคงอยู่ในยุคโบราณเฟยเฟยใช้เวลาพักฟื้นในโรงพยาบาลพักใหญ่ ก่อนที่หมอและพยาบาลจะปล่อยให้เธอกลับบ้าน เธอตัดสินใจที่จะไม่กลับไปทำงานที่บริษัทนี้อีก เธออยากเริ่มต้นใหม่ แต่ก่อนหน้านั้นเธอจะต้องพยายามอยู่กับปัจจุบันให้ได้ซะก่อน ในทุกคืนหญิงสาวยังคงฝันถึงชายหนุ่มคนรักที่ห่างกับเธอตอนนี้เป็นร้อยเป็นพันปี เธอมั่นใจว่าเขาจะต้องเสียใจมากแน่ ๆ กับการจากมาของเธอเฟยเฟยออกไปซื้อด้ายและผ้ามาทำผ้าเช็ดหน้า เธอไม่เคยทำพวกนี้ได้ แต่ตอนนี้กลับทำม
ตำหนักเย็นก็แค่สนามเด็กเล่น บทที่ 29
บทที่ 29บั้นปลายชีวิตของหลี่อวิ๋น เขาสละราชบัลลังก์ให้กับน้องชายและใช้ชีวิตอยู่ที่สุสานของฮองเฮาเพียงคนเดียวของเขาสุสานแห่งนี้มีขนาดใหญ่โต สร้างขึ้นจากหินอ่อนสีขาวสะอาดตา มีการแกะสลักลวดลายดอกไม้บานสะพรั่งรอบ ๆ เหมือนสวนของพวกเขา เพื่อเป็นสัญลักษณ์แห่งความรักและความทรงจำ หลี่อวิ๋นเลือกสถานที่นี้เพราะมันตั้งอยู่ท่ามกลางธรรมชาติสวยงาม มีดอกไม้หลากหลายชนิดบานสะพรั่งรอบ ๆ ราวกับว่าดอกไม้เหล่านั้นก็รู้ดีถึงความรักที่เขามีต่อเฟยเฟยจึงผลัดกันบานไม่เคยหยุด “เฟยเฟย...” เสียงที่เคยหนุ่มกลับแหบแห้งและขาดหายแบบคนมีอายุ เขายังคงจดจำรอยยิ้มของนางอันเป็นที่รักได้ “ข้าคิดถึงเจ้าเหลือเกิน แม้จะไม่อยากรบกวนเจ้าแต่ก็อดไม่ได้ที่จะมานั่งอยู่ตรงนี้”เขานั่งอยู่กับสุสานนานหลายชั่วโมง น้ำตาที่รินไหลลงมาบนแก้ม กลายเป็นน้ำตาที่ซึมซาบลงไปในดินที่รอบ ๆ สุสาน มือที่แห้งเหี่ยวปัดฝุ่นบนจารึกหินอ่อนและยิ้มจาง ๆ “อีกไม่นานข้าก็คงจะตามไปเจอเจ้าแล้วไม่ว่าที่ไหนก็ตาม” วันนั้นหลี่อวิ๋นไม่ได้กลับออกไปจากสุสาน เขายังคงอยู่ที่สุสานแห่งนี้ สถานที่ที่เต็มไปด้วยความรักและความเจ็บปวดของเขาร่างของอดีตฮ่องเต้ถูกพบหลังจากน
ตำหนักเย็นก็แค่สนามเด็กเล่น บทที่ 28
บทที่ 28ช่วงเวลาที่อยู่ด้วยกันทำให้หลี่อวิ๋นและเฟยเฟยเข้าใจว่าแม้จะมีอุปสรรคใด ๆ แต่หากพวกเขาอยู่เคียงข้างกันก็จะสามารถก้าวข้ามไปได้อย่างมีความสุขโดยไม่คิดเลยว่าเรื่องราวมันจะบานปลายไปได้ถึงเพียงนี้แม้ทุกคนจะรู้ว่ามีการต่อต้านเฟยเฟยอย่างรุนแรง แต่ไม่มีใครคาดคิดว่าความเกลียดชังจะนำไปสู่การทำร้ายถึงชีวิตได้ หลี่อวิ๋นระแวดระวังทุกย่างก้าวของเฟยเฟย เพราะรู้ดีว่ามีภัยซ่อนเร้นอยู่ใกล้แค่เอื้อมค่ำคืนหนึ่งขณะที่หลี่อวิ๋นทำงานอยู่ในห้องทรงงาน เขาได้ยินเสียงเฟยเฟยเรียกชื่อเขา “หลี่อวิ๋น ช่วยด้วย” เมื่อเขารีบเข้าไปที่ห้องบรรทมก็พบว่าเฟยเฟยนอนหมดสติอยู่ที่พื้นทั้ง ๆ ที่เขาไม่สนอะไรและนำตัวหญิงสาวมาอยู่ตำหนักเดียวกันแล้วแท้ ๆ ใบหน้าของหญิงสาวซีดเผือด หลี่อวิ๋นตกใจและรีบเข้าไปกอดนางแน่น เขารู้สึกถึงความเย็นและร้อนของร่างกายที่แปลกประหลาด“ตามหมอหลวงเร็ว และปิดตำหนักเดี๋ยวนี้” หลี่อวิ๋นตะโกนเสียงดังเมื่อหมอหลวงมาถึง หลี่อวิ๋นที่แทบจะตั้งสติไม่ได้ก็ทำได้แค่เดินไปมาและจ้องมองหมอหลวงรักษาหญิงสาวที่รักด้วยความกระวนกระวาย “นางต้องฟื้นคืนมา ข้าขอร้อง” เขาพูดเสียงสั่น หมอพยักหน้าแต่สีหน้าก็ไม่มั่นใจ
ตำหนักเย็นก็แค่สนามเด็กเล่น บทที่ 27
บทที่ 27วันเวลาผ่านไป ภายในพระราชวังยังคงมีเสียงกระซิบเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างหลี่อวิ๋นและเฟยเฟยอยู่ แม้ขุนนางส่วนใหญ่เริ่มยอมรับนาง แต่กระแสต่อต้านก็ยังไม่สิ้นสุด ขุนนางบางคนมักบอกว่านางเป็นปีศาจที่ล่อลวงคนพ่อและยังล่อลวงคนลูกอีกด้วย ความไม่พอใจเหล่านี้ทำให้เกิดความตึงเครียดและข่าวลือที่อาจจะทำให้ตำแหน่งของหญิงสาวสั่นคลอนแต่ในช่วงเวลาที่ทั้งสองเหนื่อยล้าจากหน้าที่ พวกเขาก็มักจะมานั่งคุยกันในสวน “หากการรับสนมจะทำให้พวกเขาหยุดพูด...” “ข้าไม่รับใครนอกจากเจ้า” เฟยเฟยยังไม่ทันพูดจบ หลี่อวิ๋นก็ขัด เรื่องในพระราชวังตอนนี้ ดูก็รู้ว่าเป็นเพราะอยากได้อำนาจ“ข้ารักแต่เจ้าไม่สามารถแสร้งทำเป็นรักคนอื่นได้หรอก” เฟยเฟยมองหลี่อวิ๋นด้วยความรักแล้วหญิงสาวก็แอบแปลกใจว่า วันเวลามันเร็วขนาดนี้ได้อย่างไร จากคนแปลกหน้าที่ไม่มีวันได้พบ ตอนนี้กลายเป็นคู่ชีวิตที่นางพร้อมจะรับฟังคำของอีกฝ่าย“อย่าได้ห่วงไปเราจะดูแลเจ้าอย่างดี คงต้องเพิ่มคนดูแลเจ้าอีกหน่อย เรื่องพวกนั้นก็คงต้องปล่อยให้พูดไป คนเชื่อจริงไม่มีหรอก แค่อยากรู้เท่านั้นว่าใครยังกล้าถึงเพียงนี้ มิเห็นตระกูลหนิงหรืออย่างไร”“แม้ข้าจะพยายามทำให้
ตำหนักเย็นก็แค่สนามเด็กเล่น บทที่ 26
บทที่ 26หลี่อวิ๋นฟังคำนั้นก็หัวเราะเบา ๆ “คิดว่ากำลังจะตัดใจจากเจ้า แต่น่าแปลกเมื่อเห็นเจ้า… ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป”เฟยเฟยรู้สึกถึงความร้อนผ่าวในใบหน้า ขณะที่หญิงสาวนึกถึงช่วงเวลานั้น นางจำได้ว่ารู้สึกแปลก ๆ เมื่อได้สบตากับเขา “ข้าดีใจที่เราได้เจอกัน” หญิงสาวพูดออกมาจากใจ ไม่ว่าจะเป็นอะไรก็ตามที่นำพานางมาที่นี่นางขอบคุณหลี่อวิ๋นกระชับตัวหญิงสาวที่เดินมาข้างกันให้แน่นขึ้นอีก เขาจับมือของนางอย่างเบามือ “ข้าก็ดีใจที่ได้พบกับเจ้า ทันเวลา...” หลี่อวิ๋นรู้ดีว่าตอนนั้นเขาเพียงแค่รู้สึกว่าต้องทำตามสัญญาหลังจากรู้สึกไม่ดีมานานนับปีและอีกฝ่ายก็เลี่ยงที่จะพบเจอเขา สุดท้ายเขาตั้งใจจะจบทุกอย่าง แต่คนที่เคยหลีกเลี่ยงเขาอย่างเฟยเฟยกลับเปลี่ยนไปราวกับเป็นคนละคน ที่จริงวันนั้นเขาคงตัดใจจากเฟยเฟยในยามเด็กที่กลายเป็นสนมของเสด็จพ่อไปได้ แต่กลับตกหลุมรักคนเดิมอีกครั้ง มีหลายครั้งที่เขาสงสัยถึงท่าทางแปลก ๆ และความสามารถที่เคยมีและเคยไม่มี แต่ยามนี้เขาไม่สนแล้ว นางคือเฟยเฟยของเขาหลี่อวิ๋นหันไปสบตากับหญิงสาวอีกครั้ง ความรู้สึกอบอุ่นและอ่อนโยนแล่นผ่านไปทั่วร่าง สายลมที่พัดผ่านทำให้ดอกไม้รอบตัวไหวเอน เหมือน
ตำหนักเย็นก็แค่สนามเด็กเล่น บทที่ 25
บทที่ 25หลังจากเรื่องราววุ่นวายผ่านไปไม่นาน เมื่อหลี่อวิ๋นเริ่มจัดการทุกอย่างในพระราชวัง ราชกิจต่าง ๆ ก็เป็นชายหนุ่มที่จัดการ เมื่อทุกอย่างดูเข้าที่เข้าทางฮ่องเต้ก็หมดห่วงและจากไปในพระราชวังที่เคยมีความรุ่งเรืองและอบอวลไปด้วยเสียงหัวเราะ ขณะนี้กลับเต็มไปด้วยความเงียบสงัด เดินผ่านไปทางไหนก็ได้ยินเพียงเสียงแผ่วเบาของการร้องไห้ ทุกซอกทุกมุมของวังเต็มไปด้วยบรรยากาศแห่งความเศร้าโศกฮ่องเต้สิ้นพระชนม์แล้ว การจากไปของเจ้าชีวิตทิ้งความว่างเปล่าไว้ในใจของทุกคน ไม่ว่าจะเป็นพระสนม ข้าราชบริพาร หรือแม้แต่ชาวบ้านที่อยู่ภายนอกวังหลวง ทุกคนล้วนแต่รู้สึกเสียใจจากการสูญเสียครั้งใหญ่นี้เฟยเฟยยืนอยู่ที่กลางพระตำหนัก น้ำตาไหลอาบแก้ม ใจของนางเต็มไปด้วยความเศร้าสร้อยเมื่อคิดถึงอีกฝ่าย หลังจากเรื่องของนางและหลี่อวิ๋นชัดเจนขึ้นมา หญิงสาวก็ได้เข้าเฝ้าทั้งฮ่องเต้และฮองเฮาบ่อยครั้ง ทั้งสองเหมือนเป็นคนเติมตะเกียงเพื่อส่องทางให้แสงสว่างในชีวิตที่จะต้องใช้ในวันข้างหน้าของหญิงสาว แม้จะเตรียมใจแต่ก็ไม่เคยคิดว่าจะต้องสูญเสียพระองค์ไปเร็วเช่นนี้ ความรู้สึกเศร้าและเจ็บปวดกัดกินหัวใจของทุกคนในพระราชวังหลี่อวิ๋นประ
ตำหนักเย็นก็แค่สนามเด็กเล่น บทที่ 24
บทที่ 24ขันทีคนนั้นกำลังราดน้ำมันจะจุดไฟ ราชองครักษ์เร่งเข้าไปจับกุมคนของสนมหนิง พวกเขาถูกควบคุมตัวและนำตัวไปสอบสวนข่าวการจับกุมแพร่กระจายไปทั่วพระราชวัง สนมหนิงที่ได้รู้ก็เตรียมจะหนีแต่ดูเหมือนจะไม่ทัน นางถูกราชองครักษ์ที่เฝ้าเวรยามเข้าไปจับถึงในตำหนักฮ่องเต้เมื่อได้รับทราบเรื่องก็รู้สึกโกรธเคืองและผิดหวังในความไม่จงรักภักดีของสนมหนิง เขาตัดสินใจเรียกสนมหนิงและคนของนางเข้ามาพบเพื่อตัดสินโทษ โดยให้โอกาสสนมหนิงได้ชี้แจงความจริง“เราเห็นเจ้าเป็นครอบครัวจึงเล่าเรื่องให้ฟัง แต่เจ้ากลับไม่เชื่อฟังเรา ทำในสิ่งที่ไม่ควรทำในวังหลวง” ฮ่องเต้กล่าวเสียงแข็ง “แม้เจ้าจะรับใช้เรามานานแต่เราคงเก็บคนอย่างเจ้าเอาไว้ไม่ได้ ทำไมถึงได้ทำอย่างนี้กัน”สนมหนิงเชิดหน้าอย่างไม่เกรงกลัวเพราะอย่างไรก็คงจะต้องตายอยู่แล้ว “หม่อมฉันเพียงต้องการทำให้แน่ใจว่า จะไม่มีผู้ที่ไม่สมควรอยู่ เข้ามาในราชวงศ์”ฮ่องเต้ส่ายหน้า “นั่นไม่ใช่ความจริง ขันทีของเจ้าบอกเราแล้ว เฟยเฟยนางได้ตำแหน่งที่เจ้าต้องการจะยกให้กับหลานสาว ความริษยาและความโกรธของเจ้าทำให้เจ้าสูญเสียสติไปแล้ว เราจะไม่ให้เจ้ามีโอกาสทำร้ายผู้บริสุทธิ์อีกต่อไป”เม
ตำหนักเย็นก็แค่สนามเด็กเล่น บทที่ 23
บทที่ 23“ข้าไม่เคยคิดเลยว่าการเสี่ยงทำความผิดมันจะได้ผลรางวัลคุ้มขนาดนี้” เฟยเฟยยิ้ม “ถึงตำหนักแล้ว” “ยังไม่อยากจากเจ้าเลย” ชายหนุ่มหยิบเอาผ้าเช็ดหน้าขึ้นมา “เพราะถึงแม้จะมีสิ่งนี้แต่มันก็ไม่หอมและอ่อนโยนนุ่มนวลเช่นเจ้า” เฟยเฟยหัวเราะใบหน้าแดง“อ่อนโยนคงไม่ใช่ข้าแล้วกระมัง” หลี่อวิ๋นพยักหน้า เขารู้ว่าพรุ่งนี้จะยิ่งเหนื่อยยิ่งกว่าวันนี้ แต่เมื่อมีเฟยเฟยอยู่เคียงข้าง เขาก็มั่นใจว่าเขาจะสามารถฝ่าฟันอุปสรรคเหล่านั้นไปได้ “เราจะทำให้ดีที่สุดเพื่อสร้างอนาคตที่ดีร่วมกัน” หลี่อวิ๋นพูดด้วยความมั่นใจ แม้ว่าจะมีความท้าทายรออยู่ แต่เขาเชื่อว่าความรักของพวกเขาจะช่วยให้พวกเขาเผชิญหน้ากับทุกสิ่งได้“พรุ่งนี้จะมาขอกำลังใจเจ้าแต่เช้า” แม้จะรู้ว่าไม่ควร แต่เพราะเขาและหญิงสาวก็ไม่เคยสนใจกฎระเบียบเหล่านั้นอยู่แล้ว เฟยเฟยได้ยินก็ยิ้มหวานและถึงแม้ว่าจะไม่ได้ตอบออกไปแต่นางคิดว่าจะตั้งหน้าตั้งตารออย่างแน่นอน ในขณะที่ข่าวเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างจางเฟยเฟยกับหลี่อวิ๋นเริ่มกระจายไปทั่วพระราชวัง ผู้คนส่วนใหญ่ก็รับรู้และเห็นชอบในความรักของทั้งคู่ หรือไม่ก็ยอมจำนนต่อพระราชโองการแต่สนมหนิงกลับรู้สึกไม่พอใจอย่า
ตำหนักเย็นก็แค่สนามเด็กเล่น บทที่ 22
บทที่ 22“ไม่ใช่สนมแล้วเป็นอะไรกัน” เสียงของสนมเจินดังขึ้นพร้อมกับความตกใจ สายตาของนางหันไปหาสนมเซียงและสนมหนิงที่นั่งอยู่ข้าง ๆ “ฝ่าบาทนี่หมายความว่าอย่างไร” สนมเซียงถามอย่างไม่เชื่อ ในขณะที่สนมหนิงยกมือขึ้นปิดปากเพื่อป้องกันไม่ให้เสียงหวีดร้องหลุดออกมา “นางเข้ามาอยู่ในวังหลวงในฐานะว่าที่พระชายาขององค์รัชทายาทตลอดมา แต่ตอนนั้นเรื่องราวมันวุ่นวาย ที่เราบอกพวกเจ้าก็เพราะเห็นว่าเป็นครอบครัวเดียวกันไม่อยากให้เข้าใจกันผิด” ฮ่องเต้ประกาศชัดและบอกถึงเหตุผลในใจแต่แน่นอนว่าความจริงที่ได้ฟังทำให้บรรดาสนมที่เคยเห็นเฟยเฟยเป็นเพียงแค่หนึ่งในสนมของฮ่องเต้ตกใจจนแทบจะเป็นลม เพราะพวกนางแกล้งหญิงสาวเอาไว้มากฮ่องเต้จ้องไปที่สนมเจิน สนมเซียง และสนมหนิงอย่างเด็ดเดี่ยว “ข้าต้องการให้พวกเจ้าเข้าใจฐานะที่แท้จริงของจางเฟยเฟย นางไม่ใช่เพียงสนมธรรมดา แต่จะเป็นคนที่อยู่เคียงข้างกับหลี่อวิ๋นในวันข้างหน้า”“แต่ฝ่าบาท ทำไมถึง…” สนมเจินยังไม่สามารถพูดจบได้ ฮ่องเต้ก็ยกมือขึ้นเพื่อทำให้นางสงบ“ข้ารู้ว่าพวกเจ้ามีความรู้สึกไม่พอใจต่อกัน แต่ขอให้พวกเจ้ารับฟังสิ่งที่ข้ากำลังจะพูด” พระองค์หยุดหายใจเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยต่
