MasukShare
บทที่ 48 การจากลาที่แสนเจ็บปวด
Terakhir Diperbarui:
2025-03-19 10:40:092 สัปดาห์ต่อมา
“อันนี้อย่าลืมเก็บไว้กอดยามคิดถึงพี่นะ” โนร่าฝากตุ๊กตาหมีสีชมพูไว้ในอ้อมแขนของน้องชาย ลูเซียโนมองพี่สาวที่ตนเองเธอกับเธอมาตลอดวันนี้พี่สาวคนนี้กลับหอบของมาให้เขาดูไว้ยามเหงาเยอะแยะ
“พี่ร่า ฮึก” ดวงตาสีฟ้าเอ่อคลอไปด้วยน้ำตา ผู้เป็นพี่รีบสั่งน้องชายก่อนทันทีที่เห็นว่าเด็กชายกำลังอ่อนแอ
“หยุด! ห้ามร้องพี่บอกว่ายังไง ถ้าแม่มาเห็นจะไม่สบายใจเอานะ” ตอนนี้ณัชชาวิ่งเรื่องการเดินทางให้บุตรชายไปมา ไม่ทันได้มายืนร่ำลา
“หนูไม่อยากไป ฮึก อยากอยู่กับพี่ร่า กับพี่วิน กับแม่น้ำ” เด็กน้อยสะอื้นให้ในตอนที่มารดาไม่เห็น
“โอ๋ๆ อย่าร้องไห้เลยนะ พี่ก็อยากให้ลูนอยู่ด้วย แต่
Bab terkait
ตามมาหารัก บทที่ 49 ของขวัญ
ร่างเล็กของโนร่าสวมชุดเดรสสีขาวดูน่ารัก ผมทั้งสองข้างโดนคุณแม่ถักเปียก่อนจะเกล้ามันขึ้นให้ดูน่ารักสดใสตามวัย ผิวที่ขาวออโร่เวลาสวมชุดสีขาวยิ่งดูโด่ดเด่นสวยเกินวัยที่ควรจะเป็น “เดี่ยวลุงจะมารับคุณหนูตอนสี่ทุ่ม ห้ามทำอะไรแผงๆที่บ้านคนอื่นเด็ดขาดเลยนะครับ!” ตะวันกำชับ เพราะเขารู้ดีว่าความซนความแสบของโนร่าได้มาจากใคร ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุ แต่ขอบอกไว้ก่อนว่านี่ไม่ใช่บ้านเรานะครับคุณหนู! “ทราบค่ะ ร่าไม่เล่นอะไร นอกจากกินเค้ก ดื่มน้ำอัดลม แล้วก็วิ่งเล่นไล่จับ” ใบหน้าถอดแบบบิดายิ้มแฉ่งให้กับลุงการ์ดคนสนิทของพ่อ “ถ้าอย่างงั้นลุงไปก่อนนะครับ มีอะไรโทรมาหา เดี่ยวลุงรีบมาด่วนๆ” ตะวันชี้ไปที่นาฬิกาสมาร์ทวอทช์ของเด็กหญิง “ไม่ ต้อง ห่วง นะ คะ!&rd
Terakhir Diperbarui : 2025-03-19ตามมาหารัก บทที่ 50 เจอกันอีกครั้ง
10 ปีผ่านไป ร่างบางสวมใส่เสื้อครอปสีดำพร้อมกับกางเกงขายาวสีดำยืนถือปืนด้วยท่าที่ทะมัดทะแมง มองเป้าที่อยู่ตรงหน้าก่อนจะยิงไปทีเดียว ปัง! “สุดยอดเลยครับคุณหนู!!” ตะวันวิ่งเข้าไปตรวจสอบเป้าก่อนตะโกนบอกคุณหนูสุดสวยที่ตอนนี้โตเป็นสาวอายุครบยี่สิบเอ็ดพอดิบพอดี “เบื่อแล้วค่ะ เบื่อไหร่คุณแม่จะเตรียมของเสร็จ” ใบหน้าสวยใสบึ้งตึง เธอเลี่ยงออกมาซ้อมยิงปืนรอมารดาที่จัดเตรียมของเพื่อเดินทางไปหาน้องชายที่ซานมารีโน “เดี่ยวยี่หวาคงมาเรียกเองแหละครับ คุณหนูจะยิงอีกไหม?” ตะวันสอบถามร่างบางที่ยืนมองปืนอยู่ด้วยสายตาเบื่อหน่าย “ไม่เอาอะ ร่าเบื่อแล้ว&r
Terakhir Diperbarui : 2025-03-19ตามมาหารัก บทนำ
(ขอบคุณนะเพื่อนรัก ที่อุตส่าห์ไปหาที่อยู่เขามาให้) นิ้วมือเรียวยาวกดแป้นพิมพ์ในมือถือเครื่องหรูด้วยความว่องไวพร้อมกับกดส่งหาเพื่อนสุดเลิฟที่อยู่ยังอีกที่หนึ่งติ๊ง (ใครได้รู้ว่ากูน่ะยิ่งกว่าทะเบียนราษฎร ขอให้มึงเจอผู้ แล้วเอามาอวดพวกกูด้วยนะ อิอิ) เสียงข้อความเด้งหลังจากที่เธอกดส่งไป ณัชชายิ้มแก้มปริ ใช่แล้วจุดมุ่งหมายที่มาต่างจังหวัดในโซนภาคอีสานครั้งนี้ก็คือ ตามหารักแรกของเธอ!!!จังหวัดขอนแก่น "วิน งานเป็นยังไงบ้างลูก" กนกหญิงวัยกลางคนสอบถามบุตรชายเพียงคนเดียวที่นั่งหน้าจอโน๊ตบุ๊คเครื่องเก่งทำงานตั้งแต่เย็นเมื่อวานจนเช้าวันนี้ "เดี๋ยวจะเสร็จแล้วครับ รอลูกค้าตัดสินใจก่อน" กวินชายหนุ่มลูกครึ่งที่มีแม่เลี้ยงมาแต่เด็กหันมามองหน้าบุพการีก่อนจะก้มลงที่หน้าจอ "มาแมะๆ ยายสิออกไปนาแล้ว" ยายจ่อยผู้ช่วยเลี้ยงกวินมาตั้งแต่เด็กจนโตกวักมือเรียกหลานชาย "แม่ เฮาไปกันสองกะได้ ให้บักวินมันเฮ็ดงานของมัน" ผู้เป็นแม่หันมาคุยภาษาท้องถิ่นกับยาย "เอ้า ปะคั่น" คนแก่หิ้วตะกร้าหมากพูใบเล็กพร้อมกับไม้เท้าที่หลานชายซื้อมา
Terakhir Diperbarui : 2025-01-17ตามมาหารัก บทที่ 1 กาแฟสื่อรัก
ร่างบางผิวขาวผ่องตามสไตล์เชื้อสายจีน สวมกระโปรงนักศึกษายาวไม่กี่คืบ พร้อมกับสวมส้นสูงยาวเกือบสี่นิ้วเดินสะบัดเจ้ามหาลัยหลังจากจอดรถ สายตากลมโตหันมองหากลุ่มเพื่อนสนิทที่นัดกันไว้ในคาเฟ่เล็กๆที่มหาลัย ขณะที่ขาเรียวสวยก้าวย่างเข้าไป ทั้งชายหญิงต่างก็หันมามองเป็นตาเดียว "ไฮ~ มาแล้วจ้า" ณัชชาวางกระเป๋าแบรนด์เนมรุ่นลิมิเต็ดลงตรงโต๊ะที่เพื่อนนั่งรออยู่"ช้ามาก ช้าจนอาจารย์จะเข้าสอนอยู่แล้วย่ะ" ปิ่นมนัสสาวสวยผมลอนสีแดงกรอกตามองบนไปมาเมื่อนั่งรอเพื่อนสาวมาซะนาน"แหม๋ แกก็พึ่งมาก่อนมันไม่ถึงห้านาทีหรอก ทำเป็นบ่น"พิมปภาสาวสวยกุลสตรีที่ใครต่างหมายปองหันมาเอ็ดเพื่อนสาว"เอาล่ะๆ พวกมึงอย่าทะเลาะกันไปเลย เดี่ยววันนี้เจ๊เลี้ยงข้าวเอง โอเค๊?" ณัชชาหาข้อแลกเปลี่ยนเพื่อไถ่โทษ"เออ อย่างงี้สิค่อยสมกับเป็นเพื่อนกู ปะ ไปเรียนกันเถอะ!" ปิ่นมนัสลุกขึ้นยืนเต็มความสูงร้อยเจ็ดสิบ"อุ้ย อาจารย์บอกว่าเช้านี้งดเรียน" พิมปภาหันมองเพื่อนสาวที่หน้าเหว๋อสลับไปมา"โอ้ย ฉันจะถ่อมาทำไมกันล่ะเนี่ย บ้านก็ไกล บ่ายก็ไม่มีเรียนอีก" ณัชชาชักสีหน้าหงุดหงิดขึ้นพลางกอดอกจนผู้ชายที่นั่งโต๊ะข้างๆชำเลืองมองหน้าอกที่แทบจะปริออกจากกร
Terakhir Diperbarui : 2025-01-17ตามมาหารัก บทที่ 2 หนูรวย
"นี่ ยัยปิ่น ผ่านมาจะอาทิตย์นึงแล้ว ทำไมพี่เขายังไม่ติดต่อมาวะ" ณัชชามองเพื่อนสนิทที่เอาแต่จิ้มนิ้วคุยเล่นกับเตชินอยู่"อ๋อ กูถามพี่เตให้แล้ว เขาบอกว่า พี่วินยังไม่ได้ซื้อโทรศัพท์เลย เงินเก็บอาจจะยังไม่พอ แถมไม่ยืมใครด้วย บอกว่าเอามาก็ไม่ได้ใช้ไร" ปิ่นมนัสร่ายยาวถึง สาเหตุ "ดี! งั้นมึงแวะไปห้างกับกูหน่อย" ณัชชาลุกขึ้นก่อนจะถามปิ่นมนัสอีกครั้งนึง "ยัยพิมล่ะ ทำไมวันนี้ยัยนั่นถึงไม่มากเรียน?" ณัชชามองหน้าเพื่อนสนิทที่เหลือกันแค่สองคนเมื่ออีกคนนึงหายไป "มันไม่ได้บอกกูค่า บอกมึงไหมละ?" ปิ่นมนัสเก็บมือถือเข้ากระเป๋าหลังจากบอกลาผู้ชายที่คุยตั้งแต่เช้า"ไม่บอกอะไรกูเหมือนกัน แต่ก็ไปเหอะ" สองสาวเดินตรงมายังรถมินิคูเปอร์คันเล็กของณัชชาพร้อมกับออกตัวไปอย่างรวดเร็วคอนโดพิมปภา"อ๊าา พี่ภูคะ พิมเสียว" พิมปภาเม้มปากแน่นเมื่อกายแกร่งของภูเมฆขยับเข้าออกร่องสวาทของตนอยู่เนิ่นนาน"พี่ก็เสียว" ภูเมฆบีบหน้าอกนิ่มของหญิงสาวที่นอนอยู่ใต้ร่างอย่างเมามันส์ไม่สนเสียงสั่นของโทรศัพท์ที่ดังถี่ตั้งแต่เมื่อคืน ไม่นานนักสองหนุ่มสาวก็ได้เสร็จภารกิจที่มองความสุขให้กัน "พี่ภูจะไปไหนคะ?" พิมปภาลุกขึ้นมองชายหนุ่มที่
Terakhir Diperbarui : 2025-01-17ตามมาหารัก บทที่ 3 พี่เห็นของหนูไหม?
ดวงตากลมโตที่ตอนนี้เบิกโพลงกับสภาพแวดล้อมที่ไม่คุ้นชินบอกกับเสื้อยืดตัวใหญ่แถมเธอก็ไม่ได้ใส่กางเกงขาสั้นเหมือนเมื่อคืน ณัชชารีบลุกขึ้นสำรวจตัวเองอย่างตกใจ "ห้องใครกันล่ะเนี้ย!" เมื่อรับรู้ว่าสภาพชุดชั้นในยังคงอยู่ก็เบาใจไปเปราะนึงก่อนจะกวาดสายตามองพร้อมยีหัวที่ปวดหนึบของตนเอง "ตื่นแล้วเหรอ?" เสียงทุ้มต่ำเอ่ยถามขณะถือแก้วน้ำและยาแก้ปวดมาให้พร้อมกับโจ๊กกระป๋องที่พึ่งไปซื้อมาจากร้านสะดวกซื้อใต้หอด้านล่าง "พะ พี่วิน" ณัชชายิ่งทำตัวไม่ถูกไปใหญ่ บ้าไปแล้วนะเมื่อคืนเธอไม่ได้กลับกับใคร แต่เป็นพี่กวิน และนี่คือห้องของเขางั้นเหรอ...? "อื้ม เห็นเมามาก หลับตลอดทางไม่บอกว่าบ้านอยู่ไหนฉันเลยพาเธอมาที่นี่ กินโจ๊กแล้วก็ยาซะจะได้ไม่ปวดหัว" เขาพยักหน้าก่อนจะวางของทั้งหมดลงที่โต๊ะคอมพิวเตอร์ข้างเตียงเหล็กที่มีเสียงดังเอี๊ยดอ๊าดเมื่อขยับตัว "พี่วินไม่ได้อยู่กับเพื่อนหรอกเหรอคะ?" ณัชชาขยับลุกขึ้นเมื่อรู้ว่าเสื้อยืดสีครามของเขาตัวใหญ่พอที่จะปกปิดท่อนขาขาวไว้เกือบถึงเข่า "ไม่ เธอกินเสร็จก็กลับบ้านได้แล้ว พ่อเธอโทรตามเป็นสิบๆสาย" ชายหนุ่มบอกด้วยสีหน้ายากจะคาดเดาความรู้สึก
Terakhir Diperbarui : 2025-01-17ตามมาหารัก บทที่ 4 จูบลา
“อ้าว สวัสดีค่ะน้องน้ำชา วันนี้ไม่มีเรียนเหรอคะ?” กุ้งนางผู้จัดการทักทายลูกสาวเจ้าของร้านอย่างไวเมื่อเห็นร่างเล็กเดินเข้ามา “ไม่ค่ะ วันนี้เป็นวันหยุด ป๊าอยู่สาขานี้เหรอคะ?” หญิงสาวเดินเข้าไปยังด้านในก่อนจะหยุดเท้าแล้วถาม “เฮียตี๋กำลังจะเอาเงินไปเข้าธนาคารค่ะ สงสัยกำลังนับอยู่ด้านบน” กุ้งนางชี้บอก ก่อนจะหันมาสนใจลูกค้าที่เดินเข้ามาชมลวดลายของทองคำ “ขอบคุณนะคะพี่กุ้ง” ณัชชาเดินเข้าไปยังประตูกระจกด้านหลัง ภายในตึกนี้จะเป็นตึกสามชั้น ชั้นแรกจะเป็นหน้าร้านสาขาหลัก ส่วนชั้นสองจะเป็นห้องพักพนักงาน และสามจะเป็นห้องส่วนตัวและห้องเก็บทองและเงินต่างๆของสาขาเอาไว้ ณัชชาเดินขึ้นไปยังชั้นบนสุดอย่างรู้ดีกว่าใคร มือเล้กหมุนลูกบิดประตูโดยไม่มีการเคาะก่อน ซึ่งค่อยในห้องก็รู้ได้เลยว่าใครมา “ยัยหนู เมื่อคืนไปไหนมาป๊าโทรไม่รับเลย” เฮียตี๋บิดาผู้ให้กำเนิดถามบุตรสาวที่เดินเข้ามาหาเขา “ป๊าคะ บ้านเรารวยแค่ไหนคะ?” เธอทิ้งตัวลงนั่งโซฟากำมะหยีสีแดงตัวยาวก่อนจะถอนหายใจ “เป็นอะไรลูก?” เฮียตี๋หันหน้าจากกองเงินที่เป็นปึกๆมองมายังลูกสาวที่นอนแผ่อยู่
Terakhir Diperbarui : 2025-01-17ตามมาหารัก บทที่ 5 ตามมาหา
3 ปีผ่านไป ร่างอรชรที่ตอนนี้เดินตามทางลูกรังปาดเหงื่อไปด้วยความร้อน โชคดีนะที่เธอไม่ขับรถมาเพราะไม่ชินทางไม่งั้นจะไปทางไหนได้ รอบข้างก็มีแต่ทุ่งนาป่าไม้ “พี่วินนะพี่วิน ไม่ตอบมาเลยตั้งแต่กลับบ้าน ทิ้งโทรศัพท์ไปแล้วรึยังไงกัน” ร่างบางบ่นอุบอิบพร้อมกับเดินไปตามทางที่ลุงขับสามล้อบอก กางเกงยีนส์เข้ารูปกับรองเท้าผ้าใบหลุยส์วิตตองสีขาวตอนนี้เลอะเทอะไปด้วยคาบดินโคลนสีแดง “หนูลูก จะไปไหน?” อยู่ดีๆก็เหมือนมีเสียงสวรรค์ดังขึ้นณัชชาหันขวับไปมองอย่างไวก่อนใบหน้าสวยจะคลี่ยิ้มออกดีใจ “หนูจะไปบ้านพี่กวินค่ะคุณป้าพอรู้จักไหมคะ?” น้ำเสียงหอบถามป้าที่ขับรถจักรยานยนต์มาเทียบเธอ “อ้อ บ้านของกวินมาสิ ป้ารู้จัก” คุณป้าพยักหน้าเข้าใจ “ขอบคุณค่ะ” ณัชชารีบก้าวขาขึ้นช้อนท้ายรถอย่างเก้ๆกังๆตั้งแต่เกิดมาวินยังไม่เคยจะนั่ง นี่คงเป็นการเปิดประสบการณ์เธอหลายอย่างตั้งแต่ลงเครื่องบินนั่งต่อสองแถว แถมได้ขึ้นสามล้ออีก “หนูเป็นแฟนของวินเหรอ?” ป้าขับรถให้ ถามเธอ “เอ่อ หนูเป็นรุ่นน้องที่มหาลัยค่ะ พึ่งเรียนจบเลยอยากมาท่องเที่ยวต่างจังหวัด” “อ
Terakhir Diperbarui : 2025-01-17
Bab terbaru
ตามมาหารัก บทที่ 50 เจอกันอีกครั้ง
10 ปีผ่านไป ร่างบางสวมใส่เสื้อครอปสีดำพร้อมกับกางเกงขายาวสีดำยืนถือปืนด้วยท่าที่ทะมัดทะแมง มองเป้าที่อยู่ตรงหน้าก่อนจะยิงไปทีเดียว ปัง! “สุดยอดเลยครับคุณหนู!!” ตะวันวิ่งเข้าไปตรวจสอบเป้าก่อนตะโกนบอกคุณหนูสุดสวยที่ตอนนี้โตเป็นสาวอายุครบยี่สิบเอ็ดพอดิบพอดี “เบื่อแล้วค่ะ เบื่อไหร่คุณแม่จะเตรียมของเสร็จ” ใบหน้าสวยใสบึ้งตึง เธอเลี่ยงออกมาซ้อมยิงปืนรอมารดาที่จัดเตรียมของเพื่อเดินทางไปหาน้องชายที่ซานมารีโน “เดี่ยวยี่หวาคงมาเรียกเองแหละครับ คุณหนูจะยิงอีกไหม?” ตะวันสอบถามร่างบางที่ยืนมองปืนอยู่ด้วยสายตาเบื่อหน่าย “ไม่เอาอะ ร่าเบื่อแล้ว&r
ตามมาหารัก บทที่ 49 ของขวัญ
ร่างเล็กของโนร่าสวมชุดเดรสสีขาวดูน่ารัก ผมทั้งสองข้างโดนคุณแม่ถักเปียก่อนจะเกล้ามันขึ้นให้ดูน่ารักสดใสตามวัย ผิวที่ขาวออโร่เวลาสวมชุดสีขาวยิ่งดูโด่ดเด่นสวยเกินวัยที่ควรจะเป็น “เดี่ยวลุงจะมารับคุณหนูตอนสี่ทุ่ม ห้ามทำอะไรแผงๆที่บ้านคนอื่นเด็ดขาดเลยนะครับ!” ตะวันกำชับ เพราะเขารู้ดีว่าความซนความแสบของโนร่าได้มาจากใคร ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุ แต่ขอบอกไว้ก่อนว่านี่ไม่ใช่บ้านเรานะครับคุณหนู! “ทราบค่ะ ร่าไม่เล่นอะไร นอกจากกินเค้ก ดื่มน้ำอัดลม แล้วก็วิ่งเล่นไล่จับ” ใบหน้าถอดแบบบิดายิ้มแฉ่งให้กับลุงการ์ดคนสนิทของพ่อ “ถ้าอย่างงั้นลุงไปก่อนนะครับ มีอะไรโทรมาหา เดี่ยวลุงรีบมาด่วนๆ” ตะวันชี้ไปที่นาฬิกาสมาร์ทวอทช์ของเด็กหญิง “ไม่ ต้อง ห่วง นะ คะ!&rd
ตามมาหารัก บทที่ 48 การจากลาที่แสนเจ็บปวด
2 สัปดาห์ต่อมา “อันนี้อย่าลืมเก็บไว้กอดยามคิดถึงพี่นะ” โนร่าฝากตุ๊กตาหมีสีชมพูไว้ในอ้อมแขนของน้องชาย ลูเซียโนมองพี่สาวที่ตนเองเธอกับเธอมาตลอดวันนี้พี่สาวคนนี้กลับหอบของมาให้เขาดูไว้ยามเหงาเยอะแยะ “พี่ร่า ฮึก” ดวงตาสีฟ้าเอ่อคลอไปด้วยน้ำตา ผู้เป็นพี่รีบสั่งน้องชายก่อนทันทีที่เห็นว่าเด็กชายกำลังอ่อนแอ “หยุด! ห้ามร้องพี่บอกว่ายังไง ถ้าแม่มาเห็นจะไม่สบายใจเอานะ” ตอนนี้ณัชชาวิ่งเรื่องการเดินทางให้บุตรชายไปมา ไม่ทันได้มายืนร่ำลา “หนูไม่อยากไป ฮึก อยากอยู่กับพี่ร่า กับพี่วิน กับแม่น้ำ” เด็กน้อยสะอื้นให้ในตอนที่มารดาไม่เห็น “โอ๋ๆ อย่าร้องไห้เลยนะ พี่ก็อยากให้ลูนอยู่ด้วย แต่
ตามมาหารัก บทที่ 47 วันของครอบครัว
ท่ามกลางหาดทรายสีขาวมีเด็กหญิงและเด็กชายจูงกันเพื่อที่จะเดินกลับมายังบริเวณที่พ่อและแม่นั่งรออยู่ โนร่ากึ่งจูงกึ่งลากลูเซียโน่ที่มาเห็นทะเลครั้งแรกแล้วไม่ยอมขึ้นสักที ท่าทางเด็กชายตัวน้อยจะมีความสุขที่ได้ใกล้ชิดกระน้ำทะเลในหมู่เกาะที่เป็นส่วนตัว “พี่ร่า หนูเดินเองได้” เด็กชายตัวป้อมดึงมือพี่สาวออกใครต่อใครถ้ามองมาคงคิดว่าเธอกำลังจูงน้องวิ่งไปหาพ่อแม่ด้วยความน่ารัก แต่แท้ที่จริงแล้ว มันไม่ใช่! “เลิกมีข้อแม้ได้แล้วลูน พี่ขี้เกียจวิ่งตามจับแก อุตส่าห์มาทะเลทั้งที แต่ทำไมต้องได้วิ่งจับน้องอยู่คนเดียว ดูพ่อกับแม่สิ!” เด็กหญิงชี้ไปที่บิดาและมารดาให้น้องชายดู ทั้งคู่ป้อนอาหารกันไปมา จนหาดสีขาวจะเป็นสีชมพูอยู่แล้ว “เรากลับไปเล่นน้ำเถอะ” ตอนนี้ลูเซียโน่อายุจวบจนจะห้าขวบแล้วบอกคนเป็นพี่ ส่วนเธ
ตามมาหารัก บทที่ 46 ทายาทของเบอร์เรล
7 เดือนต่อมา “ไม่ปวดท้องหน่อยเหรอ?” กวินถามเมียสุดที่รักที่นั่งกินข้าวอย่างอร่อยในโรงพยาบาล ทั้งที่รอปากช่องคลอดเปิดเธอแต่เธอกับกินอาหารแบบชิวๆไม่เหมือนครั้งที่คลอดโนร่าเลย “อาหารมันอร่อยนี่คะ แถมลูกก็ไม่ทำให้น้ำปวดท้องหนักเลย เหมือนปวดท้องประจำเดือน เลยพอไหว” ใบหน้าสวยหันมองเขาที่นั่งเหงื่อตกแทน “ไม่ปวดจริงๆค่ะ นี่ใกล้จะคลอดแล้วหมอก็ยังไม่มาอีก” เธอมองดูนาฬิกาก่อนจะฉีกยิ้ม “เชื่อแล้วว่าไม่ปวด” เขาลูบท้องโตๆของเธอไปมาก่อนจะก้มลงหอมหน้าท้องใหญ่ๆที่ทำประจำทุกวัน “คุณณัชชาคะ คุณหมอให้เข้าห้องคลอดได้แล้วค่ะ” พยาบาลเดินเข้ามาบอกเมื่อถึงเวลา พร้อมกับเข็นรถมาให้เธอน
ตามมาหารัก บทที่ 45 ปฏิบัติการมีน้องให้โนร่า
ร่างบางในชุดนอนวาบหวิบสีดำนั่งลงบนโต๊ะทำงานของสามีที่ไม่ยอมเข้าไปนอนในห้องเสียทีจนเธอเริ่มทนไม่ไหว ออกมายั่วเขายันในห้องทำงาน “ไม่เอาน่าน้ำชา พี่ทำงานอยู่” เขาขมวดคิ้วจับมือที่กำลังแตะบนแผงอกแกร่งไว้ก่อน “ใจคอพี่วินจะนอนในห้องทำงานทุกวันเลยหรือไงคะ?” ใบหน้าสวยเอียงมองสามี ตอนนี้เธออุตส่าห์สวมชุดที่คิดแล้วคิดอีกว่าจะซื้อดีไหมมายั่วตรงหน้าขนาดนี้ คุณสามีก็ไม่ยอมที่จะร่วมมือเอาเสียเลย “งานมันเยอะไง” ใบหน้าคมขบกรามแน่น ถ้าใจอ่อนตอนนี้มีหวังคนที่ตายคือเขาแน่ “ไม่เห็นจะมีอะไรเลยนะคะ แถมที่อ่านก็งานเมื่อวานน้ำเห็นนะ” คิ้วสวยเลิกขึ้น ยกยิ้มมุปากทำเอาใจคนตัวสูงกระตุกวูบ เขาจะอดใจได้นานแค่ไหนถ้าเธอเอาแต่ส่งสายตาแบบนี้!
ตามมาหารัก บทที่ 44 เราสามคน
“กลับมาแล้วค่า” น้ำเสียงเจื้อยแจ้วของแม่ทำให้เด็กน้อยที่อยู่ในอ้อมกอดของพ่อ เอียงมามองว่าเสียงนี้ใช่แม่ตนเองหรือเปล่า “จ๊ะเอ๋ โนร่าน้อย คิดถึงแม่ไหมคะ?” ณัชชาฉีกยิ้มให้ลูกสาวที่หน้าถอดแบบบิดามาเปะๆ ยิ่งเวลาอุ้มกันแบบนี้ยิ่งเหมือนเธออยู่ทวีปยุโรป ไม่ใช่ประเทศไทย “มะ อื้อ!” เสียงที่เปล่งออกมาบ้าง อ้าแขนรับมารดาที่ตนคิดถึง “แหม๋ แม่มาลืมพ่อเลยนะ” กวินค่อยๆเปลี่ยนให้ณัชชาอุ้มเจ้าหญิงตัวน้อยของเขาแทน “ขอหอมหน่อยสิคะ” ใบหน้าสวยกดจมูกลงแก้มป่องๆที่น่าฟัดนั้นเบาๆ เด็กหญิงหัวเราะคิกคักเมื่อแม่หยอกเล่น “เหนื่อยไหมคะพี่วิน?” ณัชชาอุ้มเด็กน้อยโยกไปมาเบาๆก่อนจะหันถามถามคนตัวโต&n
ตามมาหารัก บทที่ 43 รับบทมาเฟียพ่อลูกอ่อน
1 เดือนต่อมา“กรี๊ดดดด!! น้ำไม่ไหวแล้วนะคะคุณแม่!” ใบหน้าสวยบิดเบี้ยวอีกทั้งเหงื่อประปรายเต็มไปทั้งตัวจนชุดผู้ป่วยเปียกชื้น“อดทนหน่อยนะลูก แปปเดียวตาวินก็มาแล้ว โถ่ ทำไมโนร่าถึงได้ตัวใหญ่ขนาดนี้นะ” กนกบีบมือลูกสะใภ้แน่น ทั้งสงสารทั้งลนลานจู่ๆหมอก็บอกให้ผ่าคลอดกระทันหันเพราะขนาดหัวของหนูน้อยในครรภ์โตเกินกว่าที่จะคลอดธรรมชาติได้“ฮื้ออ มันอยากคลอดแล้วค่ะคุณแม่ น้ำอยากคลอดเองไม่ได้เหรอคะ” เธอสะบัดหน้าไปมาขยุ้มผ้าปูเผื่อระบายความเจ็บปวด“น้ำชา! ใจเย็นๆนะ” กวินปรี่เข้ามาหลังจากที่ไปเซ็นยืนยันการคลอดให้กับหมอ เขารีบจับมือเมียสุดที่รักแทนมารดาของตน“พะ พี่วิน” เสียงแหบแห้งเรียกหาก่อนจะลืมตามามองหน้าสามีหนุ่มที่แทบจะร้องไห้ออกมาเมื่อเห็นเธอ
ตามมาหารัก บทที่ 42 ปกป้อง
ปัง!!เสียงปืนทะลุผ่านแขนของวีรพลทำให้เขาทรุดลงพื้นอย่างแรง ณัชชาและเฮียตี๋หันมองภาพน่ากลัวอย่างตกใจ เลือดที่ไหลอาบแขนจนพื้นนองทำให้ท้องกระอักกระอ่วน"คิดว่าฉันจะปล่อยให้เมียมาคนเดียวรึไง!?" เสียงตวาดลั่นบ้านหลังใหญ่ แค่เสียเวลาไปคุยกับตำรวจไม่นาน เมียก็แอบหนีออกมาแล้ว ดูตอนนี้สิตกใจกับเสียงปืนแค่ไหน?"มึง! ไอ้สารเลว ปล่อยกุ้ให้แม่กูต้องตาย แม่กูติดหนี้มึงจนต้องตาย!! อ๊ากก!" วีรพลเหมือนคนเสียสติทั้งเจ็บแขนที่โดนยิงและนึกถึงคราวที่แม่ฆ่าตัวตาย เขาไม่มีวันที่จะลืมมันได้ ต่อให้ตายก็ไม่มีวัน!!"มึงต่างหากที่เริ่มก่อน หลอกล่อให้น้ำชาไปแต่งงานกับมึง ลุกไหวไหม?" เขาเก็บปืนไว้ที่ด้านหลัง ก่อนจะเดินมาถามเมียและพ่อตาที่ทรุดอยู่หน้าบ้าน"หวะ ไหวค่ะ" ณัชชาไม่กล้าแม้แต่จะมองหน้าเขา ไม่เดาก็รู้ว่าทำชายหนุ่มโกรธแค่ไหน"ดี ตะวัน!" เสียงทุ้มเรียกหาลูกน้องคนสนิท ช่างไม่มีเชาว์ปัญญาเลยสักนิด แค่ขับรถไปส่งณัชชาที่เขามันก็ทำไม่ได้พลั๊วะ!!มัดหนักๆอัดลงที่แก้มของตะวันเป็นการอบรมลูกน้องต่อหน้าเมียที่คอยเอาแต่ดื้อรั้น เขาช
