Home / โรแมนติก / ตามมาหารัก / บทที่ 3  พี่เห็นของหนูไหม?  

Share

บทที่ 3  พี่เห็นของหนูไหม?  

last update Last Updated: 2025-01-17 11:36:53

ดวงตากลมโตที่ตอนนี้เบิกโพลงกับสภาพแวดล้อมที่ไม่คุ้นชินบอกกับเสื้อยืดตัวใหญ่แถมเธอก็ไม่ได้ใส่กางเกงขาสั้นเหมือนเมื่อคืน ณัชชารีบลุกขึ้นสำรวจตัวเองอย่างตกใจ

"ห้องใครกันล่ะเนี้ย!" เมื่อรับรู้ว่าสภาพชุดชั้นในยังคงอยู่ก็เบาใจไปเปราะนึงก่อนจะกวาดสายตามองพร้อมยีหัวที่ปวดหนึบของตนเอง

"ตื่นแล้วเหรอ?" เสียงทุ้มต่ำเอ่ยถามขณะถือแก้วน้ำและยาแก้ปวดมาให้พร้อมกับโจ๊กกระป๋องที่พึ่งไปซื้อมาจากร้านสะดวกซื้อใต้หอด้านล่าง

"พะ พี่วิน" ณัชชายิ่งทำตัวไม่ถูกไปใหญ่ บ้าไปแล้วนะเมื่อคืนเธอไม่ได้กลับกับใคร แต่เป็นพี่กวิน และนี่คือห้องของเขางั้นเหรอ...?

"อื้ม เห็นเมามาก หลับตลอดทางไม่บอกว่าบ้านอยู่ไหนฉันเลยพาเธอมาที่นี่ กินโจ๊กแล้วก็ยาซะจะได้ไม่ปวดหัว" เขาพยักหน้าก่อนจะวางของทั้งหมดลงที่โต๊ะคอมพิวเตอร์ข้างเตียงเหล็กที่มีเสียงดังเอี๊ยดอ๊าดเมื่อขยับตัว

"พี่วินไม่ได้อยู่กับเพื่อนหรอกเหรอคะ?" ณัชชาขยับลุกขึ้นเมื่อรู้ว่าเสื้อยืดสีครามของเขาตัวใหญ่พอที่จะปกปิดท่อนขาขาวไว้เกือบถึงเข่า

"ไม่ เธอกินเสร็จก็กลับบ้านได้แล้ว พ่อเธอโทรตามเป็นสิบๆสาย" ชายหนุ่มบอกด้วยสีหน้ายากจะคาดเดาความรู้สึก

"เอ๊ะ จริงสิ หนูลืมบอกป๊าว่ามานอนกับพิมพ์" ณัชชาฉีกยิ้มแห้งกดจะกดโทรศัพท์หาเพื่อนรักเพื่อนัดเล่าความเท็จกับบิดา

"จะสายแล้ว เธอก็รีบกินแล้วกลับไปแต่งตัวไปเรียนซะ ฉันไม่ว่างมานั่งอยู่นี่ด้วยนะ" กวินหอบเอาชุดเมื่อคืนที่ฉีดน้ำตากไว้มาโยนให้

“นี่พี่อย่าบอกนะ ว่าเห็นของหนูไปหมดแล้ว!” หญิงสาวเบิกตากว้าง เมื่อเห็นเสื้อผ้าตนเอง

“ไม่ได้อยากดู แล้วก็ไม่ได้ดูสาบานเลย” เขาบอกหน้าตาย

“แล้วหนูมาอยู่ชุดนี้ได้ไงล่ะคะ?” ณัชชายังคงแคลงใจเมื่อตื่นมาเจอสภาพตนองแบบนี้

“เธออ้วก ดีนะที่เข้ามาในห้องแล้ว ไม่งั้นคงแย่ตามเช็ดให้เขาที่บันได” กวินเตรียมสะพายกระเป๋าพอมองดูดีๆตอนนี้เขาอยู่ในชุดที่สุภาพ เหมือนเตรียมความพร้อมจะไปที่ไหนสักแห่ง

“ขอบคุณนะคะที่ดูแลหนู” ใบหน้าสวยฉีกยิ้มกว้างจนน่าเอ็นดู

“ไม่เป็นไร ถ้าจะออกก็ล็อกห้องให้ฉันด้วยแล้วกัน” เขาพูดพร้อมกับหยิบรองเท้าคู่เก่ามาสวม

“พี่จะไปไหนคะ?”

“จองตั๋วกลับบ้าน”

“ไม่จริงอ่ะ!” ณัชชารีบเดินเข้าไปใกล้ กลับบ้านงั้นเหรอ กลับไปตอนนี้อะนะ

“จริงสิ จองไว้ก่อน แต่เดินทางสิ้นเดือนหน้า เตรียมตัวไว้จะได้ไม่รน” กวินพูดด้วยใบหน้าเรียบนิ่งอีกที ทำไมถึงดูตกใจขนาดนั้นกัน

“พี่วิน ให้ตายเถอะ พี่เป็นผู้ชายจริงๆไหมเนี่ย?” ณัชชาเอามือเท้าเอวมองชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาแต่ซื่อบื้อจนเธออยากจะลากเขาลงบนเตียงให้รู้แล้วรู้รอด

“เป็นสิ ทำไม?” ดวงตาดุดันมองมาที่เธอจนอยากจะวูบทำไมใบหน้านี้ถึงได้นิ่งขรึมขนาดนี้นะ

“หนูนอนอยู่ห้องพี่ทั้งคืน แต่พี่ไม่ทำอะไรเลยเนี่ยนะ?” คิ้วสวยขมวดเข้ากัน

“ทำสิ”

“ทำ... อะไรคะ?” ใบหน้าขาวมีสีแดงปนขึ้นทันทีที่ได้คำตอบ

“ซักเสื้อให้เธอ ลากเธอขึ้นไปนอน แล้วก็ตื่นมาไปซื้อโจ๊กให้เธอกิน” ณัชชาอ้าปากหว๋อแทนจะเขิน

“พี่วิน พี่เคยมีแฟนบ้างไหมคะ?” เป็นคำถามที่เธอเองก็อยากรู้สุดๆ ทำไมเขาถึงไม่ใช้โอกาสนี้ล่ะ ทำไมต้องมาสุภาพบุรุษหรือว่าเขาเองก็ไม่เคย

“เคย” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยสั้นๆ ดวงตาดุดันแปรเปลี่ยนเป็นเศร้าชั่วครู่ก่อนจะหันหน้าหนีแล้วเดินไปยังหน้าประตู

“พะ พี่วิน” ณัชชาเรียกเขาเสียงแผ่ว รู้ตัวว่าตอนนี้ไปกระตุ้นต่อมอะไรบางอย่างจนคนตัวสูงมุ่งหน้าจะออกจากห้องอย่างเดียว

“เลิกมาสนใจฉันเถอะ ฉันไม่ใช่คนที่เธอคู่ควรหรอก” เขายืนนิ่งสักครู่ก่อนจะหันมาพูด พอพูดจบก็เดินออกไปพร้อมกับปิดประตูเสียงดัง ปัง!

มือเล็กกุมหัวตัวเองพร้อมกับยีแรงๆจนผมยาวฟูฟ่องไปหมด ตอนนี้เธออยากจะย้อนเวลาไปแก้ไขคำพูดเมื่อครู่เสียจริง หรือไม่ก็ตบปากเสียๆตอนนี้ซะ แต่ยังก่อน เธอต้องตั้งสติ แล้วสืบสาวเรื่องราวความรักของกวินมาให้ได้

 

ณัชชา Talk

“ฮัลโหลปิ่น มึงอยู่กับพี่เตไหม?” ฉันรีบกดโทรศัพท์หายัยเพื่อนตัวดีที่สรรหาทุกวิธีการเข้าหาพี่วินมาให้

‘อยู่คร่า’ น้ำเสียงเหมือนประชดประชัน แต่ความเป็นจริงก็ไม่ได้มีอะไรเพียงแต่เป็นเพราะสันดาน

“รอกูก่อน เดี่ยวรีบไปหา” ฉันรีบกดวางโทรศัพท์ก่อนจะถอดเสื้อตัวใหญ่ของพี่วินออก จากที่ฉันมองดูตัวเองแล้วไม่มีอะไรผิดปกติแม้แต่นิดเดียว ขนาดหน้าที่แต่งเครื่องสำอางยังโดนลบออกจนหมดสงสัยว่าเมื่อคืนพี่วินจะล้างหน้าล้างตาให้ ฉันต้องเมาขนาดไหนถึงจำอะไรไม่ได้เลยสักอย่าง พึ่งจะรู้วันนี้เองแหละว่าเมาภาพตัดมันเป็นยังไง แต่เสื้อพี่เขาก็หอมจนไม่อยากถอดเลยแฮะ หลังจากที่ฉันเปลี่ยนเป็นชุดตัวเองเสร็จเรียบร้อยแล้ว ใครจะยอมเอาเสื้อตัวนี้ทิ้งไว้ที่นี่เฉยๆกัน

“ขอโทษนะคะพี่วิน หนูชอบพี่จนจะคลั่งอยู่แล้ว” ฉันยัดเสื้อตัวใหญ่ลงในกล่องข้างคนขับ แน่นอนว่าเดินออกมาถึงรถเรียบร้อยแถมขโมยเสื้อผู้ชายมาอีกด้วยค่ะ

ฉันขับรถคันโปรดของตัวเองมุ่งหน้ามายังคาเฟ่เล็กๆที่นัดดันไว้กับยัยปิ่นและพี่เตก่อนจะรีบจัดระเบียบตัวเองโดยใส่เสื้อไหมพรมแขนยาวลงจากรถ

“รอนานไหมคะ พี่เต?” ฉันไม่สนใจเพื่อนที่นั่งดูดชาเขียวข้างๆผู้ชายที่ต้องการเจอเท่าไหร่

“ไม่นานครับ รอปิ่นแต่งหน้ายังนานกว่า” พี่เตยิ้มให้พร้อมกับหันมามองตาขวางของยัยปิ่นก่อนจะสะดุ้ง

“ให้มันน้อยๆหน่อยค่ะ ปิ่นไม่แต่งนานเหมือนพี่อาบน้ำสักหน่อย” สองคนนี้ชอบปะทะฝีปากทั้งๆที่ตกลงปลงใจคบกันมาหลังจากพูดคุยกันไม่กี่อาทิตย์

“เข้าเรื่องกันดีกว่าค่ะ” ฉันตัดบทสนทนาของสองคนตรงหน้า มองพี่เตพร้อมกับสีหน้าจริงจังจนเขาเริ่มระแวง

“ขะ ครับ น้องน้ำชามีอะไรถามพี่มาเลย”

“พี่วินเคยมีแฟนมาก่อนเหรอคะ?” ฉันถามเรื่องที่อยากรู้ทันทีไม่มีอ้ำอึ้งเพียงแต่มีพี่เตที่สีหน้าดูตกใจนิดหน่อย

“น้ำชา ถามไอ้วินมาเหรอ?”

“ค่ะ น้ำถามแต่พี่เขาดูแปลกไป จนน้ำอยากรู้ว่าพี่เขามีแผลใจอะไรรึเปล่า”

“น้ำชาถามอะไรที่ไม่ควรถามที่สุดเลยก็ว่าได้”

“ทำไมคะ?” ยัยปิ่นแทรกขึ้น ตอนนี้ฉันกับมันสองคนยื่นหน้าตั้งใจฟังพี่เตอย่างสุดตัว

“ไอ้วิน มันเคยหลงรักลูกสาวปั๊มน้ำมันมาก่อน แต่เพราะเศรษฐกิจช่วงนี้แย่มากทำให้พ่อของแฟนต้องจับคู่ให้ลูกสาวเขาได้แต่งกับลูกชายของเพื่อนที่มีบ่อน้ำมันเหมือนกัน แบบนี้เขาเลิกกันทั้งที่ยังรักอยู่ หรือมันจะเรียกว่าเลิกได้ไหมล่ะ?” พี่เตเล่าซะละเอียดจนฉันสะอึกไปที แท้จริงแล้วพี่วินมีแผลใจที่ฉันเองก็ไม่สามารถที่จะสมานได้เหมือนกันเองหรอกเหรอ

“น้ำยังเห็นหน้าแฟนเก่าพี่เตจังค่ะ” ฉันรีบถามเมื่อความสอดรู้มันวิ่งเข้ามาในหัว

“อ่า ได้สิ เดี่ยวพี่เปิดให้ดู” พี่เตรีบควักมือถือข้างๆมาเปิดรูปโปรไฟล์แฟนเก่าพี่วินให้ดู

พระเจ้าช่วยเธอเป็นคนที่สวยมากแถมเป็นลูกครึ่งเหมือนกันกับพี่วินอีก ถึงว่าเขาไม่สนใจสาวหมวยแนวเอเชียจ๋าอย่างเธอเลยเพราะสเป๊กเขาคงจะเป็นแนวลูกครึ่งเหมือนกันนี่เอง

“เห็นว่าเป็นดาวคณะของมหาลัยไม่ไกลนี่เองนะ” ยัยปิ่นหันมากระซิบฉัน

“กูสวยบ้างไหมวะ” ตอนนี้ฉันก็ไม่มั่นใจในตัวเองแล้วหันไปถามยัยปิ่นที่สบตาอยู่

“มึงสวยสิ สวยที่สุดแล้วเพื่อน แค่แฟนเก่าเขามีคู่หมั้นแล้ว ดูมึงสิ สวย สด ซิง แถมรวยอีกเอ้า เฮียตี๋ยังตามใจสุดๆเอาอะไรมาแพ้ สู้สิวะอีหญิง!” ยัยปิ่นตบที่ไหล่ฉันอย่างแรงโดยที่พี่เตเองก็แอบขำ

“โอเคๆ พี่อยู่ข้างน้ำชา” พี่เตยกมือขึ้นเหมือนยอมแพ้สายตาของยัยปิ่นอย่างราบคาบ

“อ้อ อีกเรื่องที่น้ำอยากรู้ค่ะ พี่วินจะกลับบ้านจริงๆเหรอคะ?”

“ใช่ เห็นว่างานทุกอย่างเคลียร์เสร็จแล้วตอนนี้มันก็กำลังเตรียมตัวจะกลับ”

“งั้นน้ำไปก่อนนะคะ เช็คชื่อให้กูด้วยนะเพื่อนรัก” ฉันตบไหล่ยัยปิ่นคืนก่อนจะวิ่งออกมาขึ้นรถ

 

กวินเดินกลับมายังห้องพัก มือหนายกโทรศัพท์เครื่องหรูที่ณัชชาซื้อให้ออกมาใช้งาน

(พี่วินอยู่ไหนคะ?) มีข้อความค้างไว้ที่หน้าจอเมื่อเขาเปิด พอเห็นข้อความก็กดเข้าไปอ่านนิ้วเรียวกดพิมพ์บอก

(ถึงห้องแล้ว กำลังจะพักผ่อน เพราะเมื่อคืนไม่ได้นอนเท่าไหร่) เขาพิมพ์บอกไป

(โอเคค่ะ หนูไปหาได้ไหมคะ?)

(ไม่ เธอกลับบ้านไปเถอะ) กวินชะงักสักครู้เมื่อเห็นคำว่าอ่านแล้วแต่ไม่ตอบกลับมา ชายหนุ่มถอนหายใจเบาๆล้มตัวลงนอนที่นอนที่ไม่ใหญ่มากนักแต่พอเรียงรับตัวของเขาได้อยู่ ใบหน้าคมหันไปซุกที่หมอนหนุนที่ได้กลิ่นผมของหญิงสาวตัวเล็กนอนเมื่อคืน ณัชชาเป็นเด็กที่เขาสนอกสนใจตั้งแต่เดินเข้ามาเรียนในรั้วมหาลัยเดียวกัน เพียงแต่คนอย่างเขามันมีเส้นบางๆกั้นอยู่นั้นก็คือสถานะทางการเงิน และทางบ้าน มันทำให้คนที่เขารักตีตัวออกห่าง ด้วยความที่หน้าตาดีจนทำให้คุณหนูบ้านรวยหลายคนมาสนใจ แต่เขากลับลองคบหาดูใจแค่กับอลิษาคนเดียว

“วิน พ่อลิซต้องการให้เราเลิกกันค่ะ” อลิษาพูดด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง ที่จริงเขารู้อยู่แล้วว่าเธอไม่ต้องการเขา เธอต้องการแค่คู่ควงที่มีหน้าตาพอไปอวดชาวบ้านหรือเพื่อนเธอได้ แต่พอไปเจอเพื่อนๆอลิษาก็ชอบบอกว่าเขาเป็นลูกผู้ดีมีสกุล

“แล้วยังไง ลิซจะเลิกกับวินจริงเหรอ?” คิ้วหนาขมวดเข้าหากันเป็นปม ตอนนี้เขามั่นใจว่ารักอลิษาแล้วจริงๆแต่เธอกลับบ่ายเบี่ยงความสัมพันธ์

“ที่จริง ลิซว่าจะบอกวินนานแล้ว ว่ายังไงเก็ไปกันต่อไม่ได้ เพราะเรามันห่างชนชั้นกันเกินไป” อลิษาพูดเรียบๆแต่เหมือนมันจะคมจนปาดขั้วหัวใจของกวิน

“ลิซ ไหนเราบอกว่าสถานะมันไม่ได้วัดความรักของเราไง?” กวินคว้าเอามือบางของอลิษาเข้ามากอบกุม

“ตอนนี้รักของวินลิซใช้ไม่ได้เหมือนเงินนี่คะ ลิซขอโทษนะคะที่ทำให้วินคิดว่าคุณอย่างลิซจะลดตัวมาชอบวิน” มือบางสะบัดออกก่อนจะเดินออกจากประตูห้องเช่าของกวินไปอย่างไร้เยื่อใย ปล่อยให้เขากินไม่ได้นอนไม่หลับมาร่วมสามเดือน

ดวงตาคมข่มตาให้หลับลงเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ครั้งเก่าก่อน มือหนาคว้าเอาผ้าห่มขึ้นมาปกคลุมกายเพื่อหาความอบอุ่นก่อนจะบอกตนเองให้หลับไหลไปกับกลิ่นหอมที่ติดหมอนเขาไว้

Continue to read this book for free
Scan code to download App

Related chapters

  • ตามมาหารัก   บทที่ 4  จูบลา

    “อ้าว สวัสดีค่ะน้องน้ำชา วันนี้ไม่มีเรียนเหรอคะ?” กุ้งนางผู้จัดการทักทายลูกสาวเจ้าของร้านอย่างไวเมื่อเห็นร่างเล็กเดินเข้ามา “ไม่ค่ะ วันนี้เป็นวันหยุด ป๊าอยู่สาขานี้เหรอคะ?” หญิงสาวเดินเข้าไปยังด้านในก่อนจะหยุดเท้าแล้วถาม “เฮียตี๋กำลังจะเอาเงินไปเข้าธนาคารค่ะ สงสัยกำลังนับอยู่ด้านบน” กุ้งนางชี้บอก ก่อนจะหันมาสนใจลูกค้าที่เดินเข้ามาชมลวดลายของทองคำ “ขอบคุณนะคะพี่กุ้ง” ณัชชาเดินเข้าไปยังประตูกระจกด้านหลัง ภายในตึกนี้จะเป็นตึกสามชั้น ชั้นแรกจะเป็นหน้าร้านสาขาหลัก ส่วนชั้นสองจะเป็นห้องพักพนักงาน และสามจะเป็นห้องส่วนตัวและห้องเก็บทองและเงินต่างๆของสาขาเอาไว้ ณัชชาเดินขึ้นไปยังชั้นบนสุดอย่างรู้ดีกว่าใคร มือเล้กหมุนลูกบิดประตูโดยไม่มีการเคาะก่อน ซึ่งค่อยในห้องก็รู้ได้เลยว่าใครมา “ยัยหนู เมื่อคืนไปไหนมาป๊าโทรไม่รับเลย” เฮียตี๋บิดาผู้ให้กำเนิดถามบุตรสาวที่เดินเข้ามาหาเขา “ป๊าคะ บ้านเรารวยแค่ไหนคะ?” เธอทิ้งตัวลงนั่งโซฟากำมะหยีสีแดงตัวยาวก่อนจะถอนหายใจ “เป็นอะไรลูก?” เฮียตี๋หันหน้าจากกองเงินที่เป็นปึกๆมองมายังลูกสาวที่นอนแผ่อยู่

    Last Updated : 2025-01-17
  • ตามมาหารัก   บทที่ 5  ตามมาหา

    3 ปีผ่านไป ร่างอรชรที่ตอนนี้เดินตามทางลูกรังปาดเหงื่อไปด้วยความร้อน โชคดีนะที่เธอไม่ขับรถมาเพราะไม่ชินทางไม่งั้นจะไปทางไหนได้ รอบข้างก็มีแต่ทุ่งนาป่าไม้ “พี่วินนะพี่วิน ไม่ตอบมาเลยตั้งแต่กลับบ้าน ทิ้งโทรศัพท์ไปแล้วรึยังไงกัน” ร่างบางบ่นอุบอิบพร้อมกับเดินไปตามทางที่ลุงขับสามล้อบอก กางเกงยีนส์เข้ารูปกับรองเท้าผ้าใบหลุยส์วิตตองสีขาวตอนนี้เลอะเทอะไปด้วยคาบดินโคลนสีแดง “หนูลูก จะไปไหน?” อยู่ดีๆก็เหมือนมีเสียงสวรรค์ดังขึ้นณัชชาหันขวับไปมองอย่างไวก่อนใบหน้าสวยจะคลี่ยิ้มออกดีใจ “หนูจะไปบ้านพี่กวินค่ะคุณป้าพอรู้จักไหมคะ?” น้ำเสียงหอบถามป้าที่ขับรถจักรยานยนต์มาเทียบเธอ “อ้อ บ้านของกวินมาสิ ป้ารู้จัก” คุณป้าพยักหน้าเข้าใจ “ขอบคุณค่ะ” ณัชชารีบก้าวขาขึ้นช้อนท้ายรถอย่างเก้ๆกังๆตั้งแต่เกิดมาวินยังไม่เคยจะนั่ง นี่คงเป็นการเปิดประสบการณ์เธอหลายอย่างตั้งแต่ลงเครื่องบินนั่งต่อสองแถว แถมได้ขึ้นสามล้ออีก “หนูเป็นแฟนของวินเหรอ?” ป้าขับรถให้ ถามเธอ “เอ่อ หนูเป็นรุ่นน้องที่มหาลัยค่ะ พึ่งเรียนจบเลยอยากมาท่องเที่ยวต่างจังหวัด” “อ

    Last Updated : 2025-01-17
  • ตามมาหารัก   บทที่ 6  ไล่ก็ไม่ไป

    “กลับบ้าน!” “ไม่กลับ!!” คนตัวเล็กยืนเท้าสะเอวอย่างเอาเรื่อง เธอรอคอยเขามาตั้งสามปีแต่สิ่งที่ได้คือไล่กันไปเนี่ยนะ “อะไรกันลูก” กนกเดินเข้ามาถามเมื่อเห็นกวินยืนถกเถียงกันในห้องนอนของเธอ “เปล่าครับ ผมมีเรื่องจะเคลียร์กับน้ำชานิดหน่อย ตามฉันมานี่เลยนะ” ร่างสูงเดินนำขึ้นไปบนห้องเหมือนเดิม “แหะๆ” ณัชชาเกาหัวก่อนจะก้มเดินตามไปอย่างว่าง่าย ทิ้งให้คนแก่มองอย่างงง “ฉันจะพูดเป็นครั้งสุดท้าย กลับไปซะ” ครั้งนี้ดูเหมือนเขาจะโกรธจริงๆซะด้วยสิ “น้ำอุตส่าห์รอพี่คนเดียวนะคะ วิ่งมาหาทิ้งความเป็นตัวเองมาก็เพราะพี่ พี่ไม่เคยจะติดต่อหาน้ำสักครั้งเดียว น้ำก็เสียใจนะ” น้ำตาคลอเบ้าจนทำให้คนที่ตั้งใจจะดุต้องเปลี่ยนสีหน้า “ต่อไปนี้ฉันจะติดต่อหา เธอกลับไปมีชีวิตที่ดีเถอะนะ อย่ามาทิ้งอนาคตกับคนแบบฉันเลย” “หยุด! ถ้าพี่พูดออกมาว่าไม่ชอบน้ำสักนิด น้ำจะเดินไปเอง แต่ถ้าพี่ใจตรงกัน ขอร้องอย่ามาไล่ให้น้ำไปหาคนอื่น!” หญิงสาวกอดอกมองปาดน้ำตาที่หยดทิ้ง เท่าที่รู้เขาฝังใจกับรักครั้งเก่าแค่ไหนเธอรู้ดี แต่นี่เล่นไม่เปิดใจให้เธอได้แสดงตัวตนเลยสักนิด “ฉัน..” เขานิ่งเงียบ หันหน้าหล่อๆนั้นหน

    Last Updated : 2025-02-16
  • ตามมาหารัก   บทที่ 7  วิถีชีวิต

    ณัชชาเดินตามมายังสวนไร่มันสัมปะหลังที่คนภาคอีสานจะชอบปลูกเพื่อผลกำไร หากที่ดินผืนไหนว่างเปล่าจากการปลูกข้าว หรือดินอาจไม่ดีพอทำให้ข้าวงาม คนส่วนใหญ่ก็เลือกปลูกมันสัมปะหลังและอ้อยเพื่อสร้างรายได้เสริมจากการปลูกข้าว “ให้น้ำทำอะไรคะ?” หญิงสาวถามเมื่อเห็นชายหนุ่มยืนมองแต่ไร่ที่อยู่ตรงหน้า “เห็นไหมว่าแม่ทำอะไร?” เขาชี้ไปที่มารดาและยายที่นั่งเหมือนถอนหญ้าอยู่ภายในไร่มัน “เห็นค่ะ แต่น้ำไม่เข้าใจว่าทำไม่ไม่ใช่ยาไปเลย?” ณัชชาหันไปถามมืออีกข้างที่ว่างก็เอาขึ้นมาบังแดด “ไม่ได้หรอก มันอายุแค่หนึ่งเดือน ถ้าฉีดยาไปตอนนี้จะทำให้รากตายได้ เพราะฉะนั้นช่วงนี้ถ้ามีหญ้าเกิดขึ้นเป็นย่อมๆก็ต้องมาช่วยกันถอนแบบนี้แหละ” เขาเดินนำหน้าก่อนจะเลือกที่เหมาะๆนั่งลงจัดการกับหญ้า “แบบนี้ก็น่าจะหาคนมาช่วยเยอะๆนี่นาจะได้เสร็จเร็วๆ” หญิงสาวเดินตามเข้าไปในไร่อย่างทุลักทุเล “ต้องให้สอนไหม?” กวินหันมาถามหมวกฟางที่ใส่อยู่ตอนนี้ปิดหน้าเขาไปครึ่งนึงเห็นแต่ช่วงล่างของใบหน้าที่โดดเด่นออกมา “ไม่ต้องค่ะ น้ำทำได้” ณัชชาคนรั้นเมื่อนั่งลงได้ที่มือเล็กที

    Last Updated : 2025-02-16
  • ตามมาหารัก   บทที่ 8  พ่อคือใคร?

    “วิน แม่บอกให้เลิกตามสักที พอได้ไหมลูก!?” เสียงดังจากแม่ทำให้กวินนิ่งเงียบ เมื่อเวลาเขาถามอะไรเกี่ยวกับพ่อไปแม่ของเขามักจะเบี่ยงบ่ายหรือมีอารมณ์โกรธเกรี้ยวแทนจะอธิบายความจริง “แม่บอกผมได้ไหม นี่ผมจะสามสิบแล้วพ่อที่แท้จริงเป็นใครผมไม่มีสิทธิรู้เลยงั้นเหรอครับ” สายตาคมที่ดูดุดันตอนนี้ดูเหมือนคลอน้ำตา ความฝันที่อยากมีพ่อเหมือนคนอื่น ไม่เคยที่จะได้รับรู้ว่าพ่อที่แท้จริงนั้นเป็นใคร “วิน ที่แม่เลี้ยงดูแกมา ให้ความรักความอบอุ่นแกไม่มีขาดเหลืออะไรเลย แกยังจะคิดถึงคนที่แกไม่เคยแม้แต่จะเห็นหน้าเลยงั้นเหรอ?” สองแม่ลูกมองตากัน สายตาของแม่อ่อนยวบลงทันตาเมื่อเห็นน้ำตาของลูกชาย “ถ้าแม่บอกว่าพ่อตายแล้ว ผมจะยอมที่จะไม่ตามหา ผมแค่อยากรู้ว่าหน้าตาพ่อผมเป็นแบบไหน แค่อยากรู้ว่าผมเป็นลูกไม่มีพ่อเหมือนที่ใครๆเขาหาว่าแม่รึเปล่า!” คำพูดของกวินทำให้กนกสะอึก จริงๆตั้งแต่ที่เธอไปทำงานยังต่างเมือง แต่พอทำได้แค่สองปีกลับท้องโตขึ้นมา เมื่อหาที่พักพิงไม่ได้ก็เดินทางกลับมายังบ้านที่มีแม่คอยรอซ้ำเติมอยู่ เรื่องตอนนั้นใครๆก็ต่างคิดว่าเธอไปขายตัว พอลูกคลอดออกมาหน้าตาน่ารักเหมือนเ

    Last Updated : 2025-02-16
  • ตามมาหารัก   บทที่ 9 ตามติด  

    “เดี่ยว นี่เธอจะไปไหน?” “ไปกับพี่ไงคะ” ณัชชาเอียงหน้าหันมามองพลขับที่หันมองมองเธอเช่นกัน “ไปกับฉันนี่นะ?” กวินมองด้วยสายตาสงสัย “ค่ะ น้ำไปไม่ได้เหรอคะ?” หญิงสาวดึงเข็มขัดนิรภัยมาคาดไว้ที่ตัวเองพร้อมกับส่งยิ้มหวานไปให้เขา “ฉันไปทำงาน ไม่ได้ไปเที่ยวเล่นที่ไหน วันนี้สัญญาว่าจะกลับปกติ” มือหนาจับพวงมาลัยแต่ยังไม่ยอมเคลื่อนรถไปทางไหน “น้ำอยากไปดูเวลาพี่ทำงานค่ะ” “มันร้อน ไปทำไม วันนี้ฉันต้องไปดูงานก่อสร้าง เธอยู่บ้านนี่แหละถ้าเสร็จไวเดี่ยวจะรีบกลับ” ชายหนุ่มถอนหายใจเบาๆเขาพยายามอธิบายอย่างใจเย็นแต่หญิงสาวข้างๆกลับไม่รับฟังอะไรเลย “น้ำเตรียมร่มกับทาครีมกันแดดมาด้วยแล้วค่ะ นะคะพี่วิน ให้น้ำไปด้วยนะ อยู่แต่บ้านน้ำเหงาๆ” “งั้นต้องทำตัวดีๆห้ามไปก่อความวุ่นวายที่ไหน แคมป์ก่อสร้างคนงานไม่ใช่คนไทยโดยส่วนใหญ่หรอกนะ” สุดท้ายเขาก็ต้องแพ้ให้กับความออดอ้อนของเธอซะเอง กวินหมุนพวงมาลัยพร้อมกับเหยียบคันเร่งเดินทางไปยังสถานที่ที่เขาต้องคุมงานซึ่งอยู่ไกลจากบ้านมากโข ตลอดเส้นทางก็มีเสียงสงสัยถามเขาตามถนนหน

    Last Updated : 2025-02-16
  • ตามมาหารัก   บทที่ 10 แข่งกันเลี้ยงอาหาร

    “ห้างนี้ใช่ไหมนะที่เราเคยมากินตอนงานเลี้ยงปีใหม่” ศศิกานถามกวินที่เดินอยู่ข้างๆ ตอนนี้ทั้งสามเดินเรียงหน้ากระดานกันโดยมีกวินอยู่ตรงกลาง “เอ่อ ผมไม่ได้มาครับ” กวินพูดขึ้นสร้างเสียงหัวเราะคิกคักอย่างพอใจกับคนข้างๆ “อะ อ้อ พี่ลืมไปวินดูแลยายที่ป่วยพอดีนี่นา งั้นเราไปกินร้านนั้นกันไหมล่ะ เดี่ยวพี่เลี้ยงเอง” มือเรียวชี้ไปที่ร้านชาบูแห่งนั้น “น้ำไม่อยากกินชาบูค่ะ” ร่างบางเดินมาแทรกกลางก่อนจะเกี่ยวแขนกำยำเขาเอาไว้อย่างแสดงความเป็นเจ้าของ “เอ๊ะ!” ศศิกานมองอย่างไม่ชอบใจก่อนจะเดินมาอีกทางหนึ่ง “เราไปกินซูชิกันดีกว่านะคะ” เธอดึงแขนคนตัวสูงให้เดินตาม “ไม่ค่ะ พี่ไม่กิน เราไปกินชาบูกันดีกว่า” อีกคนก็คว้าแขนอีกข้างของกวินดึงไปอีกทาง “เฮ้อ” ชายหนุ่มถอนหายใจก่อนจะยืนนิ่งเป็นหุ่นไม่ไปทางไหนสักทาง “พี่วิน ไม่กินซูชิเหรอคะ?” แววตาดูที่ดูผิดหวังมองมาที่เขาจนหัวใจแกร่งกระตุกวูบไหวไปตามเธอ “นั่นสิ พี่ก็อยากกินชาบูเหมือนกัน” อีกทางก็ไม่ยอมจะกินให้ได้ กวินมองหน้าสองสาวสลับไปมา “ไปกินอาหารข้างทางเถอะคร

    Last Updated : 2025-02-16
  • ตามมาหารัก   บทที่ 11 คืนแรกที่นอนด้วยกัน

    หลังจากนั้นหนึ่งสัปดาห์กวินได้ไปเขียนลาออกจากที่ทำงานในตัวจังหวัดตั้งแต่เช้า เขากะว่าพอเขียนเสร็จแล้วจะตรงดิ่งกลับมายังบ้านในเวลาไม่เกินบ่ายสามโมงแต่พอจะกลับอีกที ก็โดนกินเวลาเนื่องจากเพื่อนๆและทุกคนในที่ทำงานยึดตัวเอาไว้เสียก่อน พอร่างสูงกลับมาถึงบ้านก็ตกใจที่รถเก๋งคนเล็กไม่จอดอยู่แถมที่บ้านก็มีแค่ยายออกมานั่งทอเสื่อลานหน้าบ้านเหมือนเดิมในทุกๆวัน “ยายครับ แม่กับน้ำชาไม่อยู่เหรอ?” กวินนั่งลงข้างๆยาย “ไม่ เห็นว่าพายัยหนูไปงานแต่งของลูกเพื่อน จะกลับก็คงเป็นพรุ่งนี้ตอนดึกๆ” “พรุ่งนี้ดึกๆ! ไปที่ไหนครับ?” ชายหนุ่มรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดสายโทรหามารดาของตนที่ทำยังไงก็ไม่ยอมรับสาย “บ้านป้าสร้อย วินรู้จักอยู่ไม่ใช่เหรอลูก” คนเป็นยายนั่งมองดูท่าทางของหลานชายพักใหญ่เหมือนตอนนี้ดูกระวนกระวายชอบกล “ครับ งั้นยายรีบเข้าบ้านเลยนะ เผื่อผมกลับมาดึก” “เออน่า ไม่ต้องห่วงยายหรอก” พอคนเป็นยายให้ท้ายก็รีบกระโดดขึ้นรถกระบะคันใหญ่ขับไปยังอำเภอที่ไม่ไกลจากบ้านเท่าไหร่ กวินทราบดีว่าสร้อยสนเป็นเพื่อนสนิทของแม่ตนตั้งแต่สมันม

    Last Updated : 2025-02-16

Latest chapter

  • ตามมาหารัก   บทที่ 50 เจอกันอีกครั้ง  

    10 ปีผ่านไป ร่างบางสวมใส่เสื้อครอปสีดำพร้อมกับกางเกงขายาวสีดำยืนถือปืนด้วยท่าที่ทะมัดทะแมง มองเป้าที่อยู่ตรงหน้าก่อนจะยิงไปทีเดียว ปัง! “สุดยอดเลยครับคุณหนู!!” ตะวันวิ่งเข้าไปตรวจสอบเป้าก่อนตะโกนบอกคุณหนูสุดสวยที่ตอนนี้โตเป็นสาวอายุครบยี่สิบเอ็ดพอดิบพอดี “เบื่อแล้วค่ะ เบื่อไหร่คุณแม่จะเตรียมของเสร็จ” ใบหน้าสวยใสบึ้งตึง เธอเลี่ยงออกมาซ้อมยิงปืนรอมารดาที่จัดเตรียมของเพื่อเดินทางไปหาน้องชายที่ซานมารีโน “เดี่ยวยี่หวาคงมาเรียกเองแหละครับ คุณหนูจะยิงอีกไหม?” ตะวันสอบถามร่างบางที่ยืนมองปืนอยู่ด้วยสายตาเบื่อหน่าย “ไม่เอาอะ ร่าเบื่อแล้ว&r

  • ตามมาหารัก   บทที่ 49 ของขวัญ

    ร่างเล็กของโนร่าสวมชุดเดรสสีขาวดูน่ารัก ผมทั้งสองข้างโดนคุณแม่ถักเปียก่อนจะเกล้ามันขึ้นให้ดูน่ารักสดใสตามวัย ผิวที่ขาวออโร่เวลาสวมชุดสีขาวยิ่งดูโด่ดเด่นสวยเกินวัยที่ควรจะเป็น “เดี่ยวลุงจะมารับคุณหนูตอนสี่ทุ่ม ห้ามทำอะไรแผงๆที่บ้านคนอื่นเด็ดขาดเลยนะครับ!” ตะวันกำชับ เพราะเขารู้ดีว่าความซนความแสบของโนร่าได้มาจากใคร ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุ แต่ขอบอกไว้ก่อนว่านี่ไม่ใช่บ้านเรานะครับคุณหนู! “ทราบค่ะ ร่าไม่เล่นอะไร นอกจากกินเค้ก ดื่มน้ำอัดลม แล้วก็วิ่งเล่นไล่จับ” ใบหน้าถอดแบบบิดายิ้มแฉ่งให้กับลุงการ์ดคนสนิทของพ่อ “ถ้าอย่างงั้นลุงไปก่อนนะครับ มีอะไรโทรมาหา เดี่ยวลุงรีบมาด่วนๆ” ตะวันชี้ไปที่นาฬิกาสมาร์ทวอทช์ของเด็กหญิง “ไม่ ต้อง ห่วง นะ คะ!&rd

  • ตามมาหารัก   บทที่ 48 การจากลาที่แสนเจ็บปวด

    2 สัปดาห์ต่อมา “อันนี้อย่าลืมเก็บไว้กอดยามคิดถึงพี่นะ” โนร่าฝากตุ๊กตาหมีสีชมพูไว้ในอ้อมแขนของน้องชาย ลูเซียโนมองพี่สาวที่ตนเองเธอกับเธอมาตลอดวันนี้พี่สาวคนนี้กลับหอบของมาให้เขาดูไว้ยามเหงาเยอะแยะ “พี่ร่า ฮึก” ดวงตาสีฟ้าเอ่อคลอไปด้วยน้ำตา ผู้เป็นพี่รีบสั่งน้องชายก่อนทันทีที่เห็นว่าเด็กชายกำลังอ่อนแอ “หยุด! ห้ามร้องพี่บอกว่ายังไง ถ้าแม่มาเห็นจะไม่สบายใจเอานะ” ตอนนี้ณัชชาวิ่งเรื่องการเดินทางให้บุตรชายไปมา ไม่ทันได้มายืนร่ำลา “หนูไม่อยากไป ฮึก อยากอยู่กับพี่ร่า กับพี่วิน กับแม่น้ำ” เด็กน้อยสะอื้นให้ในตอนที่มารดาไม่เห็น “โอ๋ๆ อย่าร้องไห้เลยนะ พี่ก็อยากให้ลูนอยู่ด้วย แต่

  • ตามมาหารัก   บทที่ 47 วันของครอบครัว

    ท่ามกลางหาดทรายสีขาวมีเด็กหญิงและเด็กชายจูงกันเพื่อที่จะเดินกลับมายังบริเวณที่พ่อและแม่นั่งรออยู่ โนร่ากึ่งจูงกึ่งลากลูเซียโน่ที่มาเห็นทะเลครั้งแรกแล้วไม่ยอมขึ้นสักที ท่าทางเด็กชายตัวน้อยจะมีความสุขที่ได้ใกล้ชิดกระน้ำทะเลในหมู่เกาะที่เป็นส่วนตัว “พี่ร่า หนูเดินเองได้” เด็กชายตัวป้อมดึงมือพี่สาวออกใครต่อใครถ้ามองมาคงคิดว่าเธอกำลังจูงน้องวิ่งไปหาพ่อแม่ด้วยความน่ารัก แต่แท้ที่จริงแล้ว มันไม่ใช่! “เลิกมีข้อแม้ได้แล้วลูน พี่ขี้เกียจวิ่งตามจับแก อุตส่าห์มาทะเลทั้งที แต่ทำไมต้องได้วิ่งจับน้องอยู่คนเดียว ดูพ่อกับแม่สิ!” เด็กหญิงชี้ไปที่บิดาและมารดาให้น้องชายดู ทั้งคู่ป้อนอาหารกันไปมา จนหาดสีขาวจะเป็นสีชมพูอยู่แล้ว “เรากลับไปเล่นน้ำเถอะ” ตอนนี้ลูเซียโน่อายุจวบจนจะห้าขวบแล้วบอกคนเป็นพี่ ส่วนเธ

  • ตามมาหารัก   บทที่ 46 ทายาทของเบอร์เรล

    7 เดือนต่อมา “ไม่ปวดท้องหน่อยเหรอ?” กวินถามเมียสุดที่รักที่นั่งกินข้าวอย่างอร่อยในโรงพยาบาล ทั้งที่รอปากช่องคลอดเปิดเธอแต่เธอกับกินอาหารแบบชิวๆไม่เหมือนครั้งที่คลอดโนร่าเลย “อาหารมันอร่อยนี่คะ แถมลูกก็ไม่ทำให้น้ำปวดท้องหนักเลย เหมือนปวดท้องประจำเดือน เลยพอไหว” ใบหน้าสวยหันมองเขาที่นั่งเหงื่อตกแทน “ไม่ปวดจริงๆค่ะ นี่ใกล้จะคลอดแล้วหมอก็ยังไม่มาอีก” เธอมองดูนาฬิกาก่อนจะฉีกยิ้ม “เชื่อแล้วว่าไม่ปวด” เขาลูบท้องโตๆของเธอไปมาก่อนจะก้มลงหอมหน้าท้องใหญ่ๆที่ทำประจำทุกวัน “คุณณัชชาคะ คุณหมอให้เข้าห้องคลอดได้แล้วค่ะ” พยาบาลเดินเข้ามาบอกเมื่อถึงเวลา พร้อมกับเข็นรถมาให้เธอน

  • ตามมาหารัก   บทที่ 45 ปฏิบัติการมีน้องให้โนร่า

    ร่างบางในชุดนอนวาบหวิบสีดำนั่งลงบนโต๊ะทำงานของสามีที่ไม่ยอมเข้าไปนอนในห้องเสียทีจนเธอเริ่มทนไม่ไหว ออกมายั่วเขายันในห้องทำงาน “ไม่เอาน่าน้ำชา พี่ทำงานอยู่” เขาขมวดคิ้วจับมือที่กำลังแตะบนแผงอกแกร่งไว้ก่อน “ใจคอพี่วินจะนอนในห้องทำงานทุกวันเลยหรือไงคะ?” ใบหน้าสวยเอียงมองสามี ตอนนี้เธออุตส่าห์สวมชุดที่คิดแล้วคิดอีกว่าจะซื้อดีไหมมายั่วตรงหน้าขนาดนี้ คุณสามีก็ไม่ยอมที่จะร่วมมือเอาเสียเลย “งานมันเยอะไง” ใบหน้าคมขบกรามแน่น ถ้าใจอ่อนตอนนี้มีหวังคนที่ตายคือเขาแน่ “ไม่เห็นจะมีอะไรเลยนะคะ แถมที่อ่านก็งานเมื่อวานน้ำเห็นนะ” คิ้วสวยเลิกขึ้น ยกยิ้มมุปากทำเอาใจคนตัวสูงกระตุกวูบ เขาจะอดใจได้นานแค่ไหนถ้าเธอเอาแต่ส่งสายตาแบบนี้!

  • ตามมาหารัก   บทที่ 44 เราสามคน

    “กลับมาแล้วค่า” น้ำเสียงเจื้อยแจ้วของแม่ทำให้เด็กน้อยที่อยู่ในอ้อมกอดของพ่อ เอียงมามองว่าเสียงนี้ใช่แม่ตนเองหรือเปล่า “จ๊ะเอ๋ โนร่าน้อย คิดถึงแม่ไหมคะ?” ณัชชาฉีกยิ้มให้ลูกสาวที่หน้าถอดแบบบิดามาเปะๆ ยิ่งเวลาอุ้มกันแบบนี้ยิ่งเหมือนเธออยู่ทวีปยุโรป ไม่ใช่ประเทศไทย “มะ อื้อ!” เสียงที่เปล่งออกมาบ้าง อ้าแขนรับมารดาที่ตนคิดถึง “แหม๋ แม่มาลืมพ่อเลยนะ” กวินค่อยๆเปลี่ยนให้ณัชชาอุ้มเจ้าหญิงตัวน้อยของเขาแทน “ขอหอมหน่อยสิคะ” ใบหน้าสวยกดจมูกลงแก้มป่องๆที่น่าฟัดนั้นเบาๆ เด็กหญิงหัวเราะคิกคักเมื่อแม่หยอกเล่น “เหนื่อยไหมคะพี่วิน?” ณัชชาอุ้มเด็กน้อยโยกไปมาเบาๆก่อนจะหันถามถามคนตัวโต&n

  • ตามมาหารัก   บทที่ 43 รับบทมาเฟียพ่อลูกอ่อน

    1 เดือนต่อมา“กรี๊ดดดด!! น้ำไม่ไหวแล้วนะคะคุณแม่!” ใบหน้าสวยบิดเบี้ยวอีกทั้งเหงื่อประปรายเต็มไปทั้งตัวจนชุดผู้ป่วยเปียกชื้น“อดทนหน่อยนะลูก แปปเดียวตาวินก็มาแล้ว โถ่ ทำไมโนร่าถึงได้ตัวใหญ่ขนาดนี้นะ” กนกบีบมือลูกสะใภ้แน่น ทั้งสงสารทั้งลนลานจู่ๆหมอก็บอกให้ผ่าคลอดกระทันหันเพราะขนาดหัวของหนูน้อยในครรภ์โตเกินกว่าที่จะคลอดธรรมชาติได้“ฮื้ออ มันอยากคลอดแล้วค่ะคุณแม่ น้ำอยากคลอดเองไม่ได้เหรอคะ” เธอสะบัดหน้าไปมาขยุ้มผ้าปูเผื่อระบายความเจ็บปวด“น้ำชา! ใจเย็นๆนะ” กวินปรี่เข้ามาหลังจากที่ไปเซ็นยืนยันการคลอดให้กับหมอ เขารีบจับมือเมียสุดที่รักแทนมารดาของตน“พะ พี่วิน” เสียงแหบแห้งเรียกหาก่อนจะลืมตามามองหน้าสามีหนุ่มที่แทบจะร้องไห้ออกมาเมื่อเห็นเธอ

  • ตามมาหารัก   บทที่ 42 ปกป้อง

    ปัง!!เสียงปืนทะลุผ่านแขนของวีรพลทำให้เขาทรุดลงพื้นอย่างแรง ณัชชาและเฮียตี๋หันมองภาพน่ากลัวอย่างตกใจ เลือดที่ไหลอาบแขนจนพื้นนองทำให้ท้องกระอักกระอ่วน"คิดว่าฉันจะปล่อยให้เมียมาคนเดียวรึไง!?" เสียงตวาดลั่นบ้านหลังใหญ่ แค่เสียเวลาไปคุยกับตำรวจไม่นาน เมียก็แอบหนีออกมาแล้ว ดูตอนนี้สิตกใจกับเสียงปืนแค่ไหน?"มึง! ไอ้สารเลว ปล่อยกุ้ให้แม่กูต้องตาย แม่กูติดหนี้มึงจนต้องตาย!! อ๊ากก!" วีรพลเหมือนคนเสียสติทั้งเจ็บแขนที่โดนยิงและนึกถึงคราวที่แม่ฆ่าตัวตาย เขาไม่มีวันที่จะลืมมันได้ ต่อให้ตายก็ไม่มีวัน!!"มึงต่างหากที่เริ่มก่อน หลอกล่อให้น้ำชาไปแต่งงานกับมึง ลุกไหวไหม?" เขาเก็บปืนไว้ที่ด้านหลัง ก่อนจะเดินมาถามเมียและพ่อตาที่ทรุดอยู่หน้าบ้าน"หวะ ไหวค่ะ" ณัชชาไม่กล้าแม้แต่จะมองหน้าเขา ไม่เดาก็รู้ว่าทำชายหนุ่มโกรธแค่ไหน"ดี ตะวัน!" เสียงทุ้มเรียกหาลูกน้องคนสนิท ช่างไม่มีเชาว์ปัญญาเลยสักนิด แค่ขับรถไปส่งณัชชาที่เขามันก็ทำไม่ได้พลั๊วะ!!มัดหนักๆอัดลงที่แก้มของตะวันเป็นการอบรมลูกน้องต่อหน้าเมียที่คอยเอาแต่ดื้อรั้น เขาช

Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status