บทที่ 8  พ่อคือใคร?

“วิน แม่บอกให้เลิกตามสักที พอได้ไหมลูก!?” เสียงดังจากแม่ทำให้กวินนิ่งเงียบ เมื่อเวลาเขาถามอะไรเกี่ยวกับพ่อไปแม่ของเขามักจะเบี่ยงบ่ายหรือมีอารมณ์โกรธเกรี้ยวแทนจะอธิบายความจริง

“แม่บอกผมได้ไหม นี่ผมจะสามสิบแล้วพ่อที่แท้จริงเป็นใครผมไม่มีสิทธิรู้เลยงั้นเหรอครับ” สายตาคมที่ดูดุดันตอนนี้ดูเหมือนคลอน้ำตา ความฝันที่อยากมีพ่อเหมือนคนอื่น ไม่เคยที่จะได้รับรู้ว่าพ่อที่แท้จริงนั้นเป็นใคร

“วิน ที่แม่เลี้ยงดูแกมา ให้ความรักความอบอุ่นแกไม่มีขาดเหลืออะไรเลย แกยังจะคิดถึงคนที่แกไม่เคยแม้แต่จะเห็นหน้าเลยงั้นเหรอ?” สองแม่ลูกมองตากัน สายตาของแม่อ่อนยวบลงทันตาเมื่อเห็นน้ำตาของลูกชาย

“ถ้าแม่บอกว่าพ่อตายแล้ว ผมจะยอมที่จะไม่ตามหา ผมแค่อยากรู้ว่าหน้าตาพ่อผมเป็นแบบไหน แค่อยากรู้ว่าผมเป็นลูกไม่มีพ่อเหมือนที่ใครๆเขาหาว่าแม่รึเปล่า!” คำพูดของกวินทำให้กนกสะอึก จริงๆตั้งแต่ที่เธอไปทำงานยังต่างเมือง แต่พอทำได้แค่สองปีกลับท้องโตขึ้นมา เมื่อหาที่พักพิงไม่ได้ก็เดินทางกลับมายังบ้านที่มีแม่คอยรอซ้ำเติมอยู่ เรื่องตอนนั้นใครๆก็ต่างคิดว่าเธอไปขายตัว พอลูกคลอดออกมาหน้าตาน่ารักเหมือนเชื้อสายทางยุโรปยิ่งเป็นประเด็ดครหากันเสียยกใหญ่

“พอเถอะนะลูก แม่ขอเถอะ เรามามีชีวิตของเราให้ดีเถอะนะ อย่าไปอยากรู้เรื่องคนอื่นเขาเลย”

“แต่คนอื่นที่แม่ว่าคือพ่อผมนะ!”

“....”

กนกยืนนิ่งอึ้งกับคำพูดที่พ่นออกมาจากปากบุตรชายที่ดูว่านอนสอนง่ายมาตั้งแต่เด็กๆเหตุใดพอโตขึ้นมาถึงได้อยากรู้ขนาดนี้กันเชียว

“แม่ครับ ขอร้อง บอกผมบ้างได้ไหม?” เขาคุกเข่ายื่นมาจับมือที่หยาบกระด้างของมารดาอย่างอ้อนวอน

“แม่ง่วงแล้ว ปิดคอมแล้วไปนอนซะ” กนกดึงมืออกจากบุตรชายก่อนจะหันหลังลงบันไดไม่พูดจา

“แม่!” ชายหนุ่มตะโกนตามหลังแต่เหมือนแม่จงใจจะไป ทุกครั้งที่คุยก็จะมักจบลงด้วยการที่แม่หนีปัญหาไปแบบนี้ สรุปแล้วพ่อเป็นใคร เขาเป็นลูกใคร ทำไมแม่ถึงต้องปิดปังขนาดนั้น มันยิ่งทำให้เขาอยากจะรู้ยิ่งกว่าเดิม

“คุณแม่ เป็นอะไรไปคะ?” ณัชชาที่เดินออกมาหลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าหลังจากอาบน้ำเสร็จกะว่าจะออกมาโทรศัพท์สนทนากับเพื่อนสนิทสักหน่อย แต่กลับเดินมาเห็นกนกนั่งร้องไห้เงียบๆที่ม้านั่งหน้าบ้านแทน

“ปละ เปล่าจ้ะ หนูน้ำออกมาทำอะไรดึกๆดื่นๆแบบนี้ลูก” มือหยาบกร้านปาดน้ำตา หันมามองหน้าเด็กสาววัยใส

“น้ำกะว่าจะออกมาคุยโทรศัพท์ค่ะ แต่ตอนนี้ดูคุณแม่มีเรื่องไม่สบายใจ เดี่ยวน้ำนั่งเป็นเพื่อนสักหน่อยดีไหมคะ?” ว่าแล้วก็หย่อนก้นลงนั่งข้างๆหญิงวัยกลาง

กนกมองหน้าณัชชายระบายยิ้มออกมาบางๆพร้อมกับเอามือตนมาแตะไว้บนมือบางที่กำโทรศัพท์มือถือไว้อยู่

“แม่มีเรื่องจะถามหนูน้ำพอดี”

“ถามมาได้เลยค่ะ ถ้าน้ำตอบได้น้ำจะตอบให้หมดเลย” รอยยิ้มของสาววันสะพรั่งตรงหน้าทำให้คนมีอายุพยักหน้าก่อนจะตัดสินใจถามออกไปด้วยความที่กลั่นกรองมาหลายวัน

“หนูน้ำ แม่อยากถามว่าหนักตาวินจริงๆเหรอลูก?” คำถามแรกก็ทำเอาณัชชานิ่งงันไปชั่วครู่ แต่ก็ไม่นานนักเพราะคำตอบมีในใจมาตั้งนานแล้ว

“น้ำรักพี่วินค่ะ ไม่รู้เพราะอะไรตอนแรกน้ำคิดว่าที่ชอบเพราะหน้าตาของเขารึเปล่า ทำให้น้ำอยากเข้าใกล้ หน้าตาที่ดึงดูดน้ำจนไม่อยากมองใคร แต่พอหลังจากวันนั้นที่ทำให้น้ำรู้ว่าพี่เขาเป็นสุภาพบุรุษแค่ไหนก็ยิ่งทำให้น้ำตกหลุมรักมากขึ้น น่าอายไหมคะที่น้ำมาบอกคุณแม่แบบนี้” ณัชชายิ้มอ่อน เมื่อแม่เขาอยากรู้เธอก็จะบอก บอกความในใจแทนที่จะไปพูดกับคนนิ่งซื่อตรงๆ

“แม่เข้าใจแล้ว แต่สิ่งที่แม่กังวล คืออนาคตของหนู” มือหยาบบีบที่มือเธอแน่นขึ้น

ณัชชาถอนหายใจเบาๆก่อนจะวางมืออีกข้างเธอลงบนมือของมารดาชายที่รัก ความรักของแม่ที่เธอเกือบลืมไปแล้วมันเป็นเช่นนี้เองหรือ

“น้ำตัดสินใจดีแล้วค่ะ ถ้าอนาคตของน้ำมันจะพังเพราะน้ำเอง น้ำจะยอมรับมัน และเดินหน้าต่อไปค่ะ แต่น้ำมั่นใจว่าน้ำเลือกคนไม่ผิด อนุญาตให้น้ำได้รักพี่วินนะคะ”

“โธ่... หนูน้ำ” กนกลอบยิ้มออกมาอย่างพอใจในตัวณัชชา คนนี้แหละที่เธอเองก็จะเชียร์ให้เดินหน้าเติมที่ลูกชายเธอจะได้ลืมเรื่องบ้าๆนั่นไปสักที

“น้ำไม่เปลี่ยนใจนะคะ” ใบหน้าสวยฉีกยิ้มกว้าง คนมีอายุจึงได้ผ่อนคลายความกังวลใจลง มือหยาบกร้านลูบหัวที่ผมยาวอ่อนนุ่มอย่างอ่อนโยน ถึงว่าเถอะเธอเอ็นดูณัชชาเกินกว่าจะต้องมาเป็นลูกสะใภ้ระรึเปล่านะ

เย็นวันต่อมา

“ทำไมเจ้าวินยังไม่กลับบ้านอีกนางเอ้ย” ยายจ่อยถามหาหลานชายเพียงคนเดียวเมื่อเลยเวลาเลิกงานแต่เจ้าหลานตัวดีกลับยังมาไม่ถึงสักที

“ปล่อยเขาไปจ้ะแม่ หนูจะไม่ตามแล้ว” กนกบอกผู้เป็นแม่ เวลาพูดเรื่องบิดาที่ให้กำเนิดทีไรเขาจะชอบไม่อยู่ติดบ้าน ถึงแม้เวลาเลิกงานถ้าคนในบ้านไม่หลับก่อนก็จะไม่ยอมเข้าบ้านเหมือนเป็นการประชดประชันเธอเพื่อกดให้แม่บอกความจริง

“คุณแม่คะ ปกติเวลานี้ทางแถวนี้ก็มืดมากๆเลยนี่คะ” ณัชชาดูนาฬิกาแขวนอย่างเป็นห่วง มือเล็กกดโทรศัพท์หาไม่ยอมหยุด แต่ปลายทางกลับไม่ยอมที่จะกดรับสักสายเดียว

“ปล่อยมัน โตขนาดนี้แล้วหาแต่เรื่องให้แม่เป็นห่วง” กนกเดินเข้าห้องนอนปดประตูเสียงดัง ทิ้งให้หญิงชรากับหญิงวัยสาวหันหน้ามองกันตาแป๋ว

“ทะเลาะกันทีก็จะเป็นแบบนี้แหละลูก ถ้ารอพี่เขาไม่ไหวก็เข้าไปนอนเถอะ ยายจะพักผ่อนแล้ว” ยายจ่อยเดินอุ้ยอ้ายเข้าห้องตามลูกสาวไป

ติ๊ง!

เสียงข้อความที่ดังทำให้ณัชชาต้องรีบไปเปิดดุก่อนจะพบคำพูดบาดใจที่ทำเอาเธอเองก็ชาวูบไปทั้งตัว

(อย่ามาวุ่นวาย)

ณัชชาเปิดอ่านทิ้งไว้แบบนั้น จมูกโด่งรั้นสูดหายใจเข้าลึกๆ เธอเดินไปหายากันยุงสักขดแล้วจุดไฟเดินออกไปรอเข้ายังม้าหินหน้าบ้าน นิ้วเรียวกดแป้นพิมพ์สักครู่พร้อมกับกดส่งไป

(น้ำจะรอนะคะ)

บนข้อความไม่มีคำว่าอ่านให้เธอเห็น เหมือนเขาพิมพ์ไว้แล้วโยนโทรศัพท์ออกนอกโลกซะอย่างงั้น

03 : 40 น.

ณัชชานั่งตบยุงไปพลางมองนาฬิกาไปพลางนี่เธอเป็นห่วงจนไม่รู้จะไปตามหาเขาที่ไหนเพราะไม่รู้จักคุ้นชินทางแถวนี้เลยสักนิดแถมเวลานี้ก็ใกล้จะรุ่งสางแล้ว เพราะอะไรเขาถึงไม่ยอมกลับบ้าน ทะเลาะอะไรกับแม่กันแน่

หญิงสาวต้องพับเก็บความสงสัยไว้เพราะตอนนี้รถกระบะคันใหญ่วิ่งตรงเข้ามาในบ้าน เธอโล่งอกไปเปราะนึงที่เขายังยอมกลับ

“มานั่งทำอะไร” น้ำเสียงเยือกเย็นถามทันที เมื่อลงจากรถได้

“น้ำเป็นห่วงพี่วินค่ะ พี่วินดื่มเหล้ามาเหรอคะ?” จากการที่ยืนไกลกันไม่มากทำให้กลิ่นแอลกอฮอล์ที่ฟุ้งมาเตะจมูกเธอ

“ไม่ใช่เรื่องของเธอ กลับเข้าไปนอนซะ” กวินเดินเข้าบ้านไม่สนใจ ชายหนุ่มลอบมองไปยังห้องนอนของเธอตนเองก่อนจะวิ่งขึ้นบันไดไปยังชั้นบน

“พี่วิน เดี่ยวก่อนค่ะ”ทั้งที่เธอเป็นห่วงขนาดนี้เขากลับเมินเฉยได้ต่อหน้าต่อตา เท้าเล็กจึงรีบสาวขึ้นไปตามเขาติดๆ

“พอเถอะ! เลิกตามฉันสักที!!” เขาตวาดใส่หน้าเธอเสียงดัง

ณัชชามองใบหน้าที่แดงก่ำด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ ใบหน้านวลชาวาบ แต่มันก็เป็นเพียงอารมณ์ครู่เดียวเท่านั้นที่ทำให้เธอรู้สึกว่าเขาน่ากลัว

“พี่วิน อยากอยู่คนเดียวจริงๆเหรอคะ?” ดวงตาทั้งคู่ประสานกัน ตอนนี้เหมือนณัชชาจะมองเขาออกทะลุปรุโปร่ง ดวงตาที่ดูแข็งกร้าวตอนนี้อ่อนลง

เขาโกรธอะไรเธอ?

กวินสะบัดความคิดที่ร้ายกราจของตัวเองออกไป ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูอ่อนลงตามอารมณ์ที่ฉุกคิดขึ้นมาได้

“ขอโทษนะ มันดึกมากแล้ว ฉันอยากให้เธอไปพักผ่อน”

“น้ำถามว่าพี่วินอยากอยู่คนเดียวจริงๆเหรอคะ?” ณัชชายื่นมือเข้าไปสวมกอดเอวหนา เธอไม่รู้หรอก ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขา แต่ถ้าตอนนี้เธอไม่ช่วยอะไรเขาเลยมันคงจะแย่ยิ่งกว่า

“ที่จริงก็ไม่” เขาสวมกอดเธอไว้แน่น แน่นราวกับเธอจะหายไป ถึงความสูงของน้ำชาจะอยู่แค่ปลายคางเขาแต่มันก็ทำให้เขารู้สึกอบอุ่น และเบาสบายใจจนไม่อยากปล่อยเธอออกไปไหนเลยด้วยซ้ำ

“น้ำรักพี่วินนะคะ” คำพูดที่เหมือนยาวิเศษอาบชโลมใจที่มืดสนิทให้สว่างและกลับมาเต้นรัวอีกครั้ง

“ฉันเมาอยู่นะ” มือหนาเสยคางน้อยๆให้เงยขึ้นมามองหน้าเขา

“ไม่เป็นไรค่ะ ถือซะว่าเมาก็ได้” ริมฝีปากบางฉีกยิ้มอ่อน คนที่อดใจไม่ไหวนั่นคงเป็นเขามากกว่า ความออดอ้อนน่ารักของณัชชาทำให้กวินต้องรีบฉกฉวยริมฝีปากนุ่มนิ่มของเธออีกครั้ง

ร่างบางที่อยู่ในอ้อมกอดส่งเสียงอย่างพอใจ เมื่อลิ้นร้อนเริ่มเกี่ยวพันจนพาให้เธอหลงไหลในรถจูบเคล้าแอลกอฮอล์นี้อย่างถอนตัวไม่ขึ้น

“ขอบคุณนะ รอฉันหน่อย ฉันสัญญาจะไม่ทำเธอเสียใจ” เขาถอนจูบเบาๆลูบแก้มนวลเขาที่แดงเป็นลูกตำลึง

คำที่เธอรอคอยมันอาจจะมาจริงๆ เธอไม่ได้รู้สึกไปเพียงฝ่ายเดียว แต่เพียงเขายังไม่มีความมั่นใจพอแค่นั้น

“ค่ะ” ณัชชายิ้มกว้างกว่าเดิม

ริมฝีปากหนาประทับลงที่หน้าผากมน ความอ่อนโยนของเขาทำให้หญิงสาวใจเต้นแรงจนแถบจะกระโดดออกมาจากตัว

“ไปนอนได้แล้ว ฝันดีนะ”

“ฝันดีค่ะ” เมื่อเขาคลายกอดณัชชาก็รีบวิ่งลงบันไดก่อนจะเข้าไปนอนลงบนเตียงข้างหญิงวัยกลางที่นอนหลับสนิท มือเล็กปิดไฟหัวเตียง คืนนี้เป็นคืนแรกเลยมั้งที่เธอจะนอนหลับพร้อมกับความฝันดีๆ