บทที่ 12 คำที่รอคอย

เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นทำให้น่างบางที่ตั้งไวงัวเงียลุกขึ้นมาปิดมันก่อนจะมองเวลา ตีห้าครึ่ง ถึงเวลาที่เธอต้องลุกขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัวเตรียมไปบ้านงาน

“หือออ เปิดไฟทำไม” คนตัวสูงรีบเอาผ้าห่มปิดตาเมื่อเจอแสงไฟจ้ารบกวนการหลับไหล

“ขอโทษนะคะพี่วิน น้ำต้องรีบแต่งหน้าเดี่ยวไม่ทัน” ณัชชารีบวิ่งเข้าไปอาบน้ำก่อนอีกครั้ง ครั้งนี้เธออาบไม่ถึงสิบนาทีก็วิ่งออกมาเปลี่ยนชุด ลอบมองคนที่เอาผ้าห่มปิดหน้านอนต่อ กลัวว่าเขาจะเปิดผ้าที่คุมโปงมาเห็นสภาพที่ล่อแหลมของเธอเอาตอนนี้

หลังจากที่สวมชุดไทยที่วาววาเลือกมาให้ร่างบางก็รีบเคลื่อนตัวเองมหน้ากระจกก่อนจะลากกระเป๋าที่อัดแน่นไปด้วยเครื่องสำอางออกมาวางเรียงหน้ากระจก ณัชชาพิจารณาสีชุดก่อนจะลงมือแต่งหน้าด้วยความถนัดตั้งแต่สมัยมหาลัย พร้อมกับลอบมองคนที่ไม่ยอมเปิดหน้าออกมาเป็นระยะ กลัวว่าเขาจะตื่นเอา

พอแต่งหน้าตนเองเสร็จเรียบร้อย เธอก็ได้จัดแต่งทรงผมดดยการใช้โรลม้วนผมมาจัดทำทรงอย่างชำนาญ มองนาฬิกาอีกทีก็หกโมงกว่าๆเข้าไปแล้ว พิธีตักบาตรเริ่มเจ็ดโมงครึ่ง ส่วนคนที่นอนอยู่ไม่มีท่าทีจะตื่นจะเธอต้องหันมาปลุกเขาก่อน

“พี่วินคะ ตื่นได้แล้วเดี่ยวจะสายเอานะคะ” มือเล็กๆที่สวมกำไลสีทองดังกรุ๊งกริ๊งทำให้เขาต้องดึงผ้าลงมามอง ตอนนี้ใบหน้าขอณัชชาแต่งแต้มเสียซะสวยจนเขาอดคว้าเธอเข้ามากอดไม่ไหว

“พี่วิน!” ร่างสูงคว้าให้เธอมานอนใต้ร่างเขาก่อนจะยิ้มให้อย่างชอบใจ ยิ่งเห็นใบหน้าสวยๆนี่ตื่นตกใจยิ่งทำให้เขาอยากจะแกล้งเธอมากยิ่งขึ้น

กวินโน้มลงดอมดมซอกคอขาวเนียนที่ตอนนี้มีเพียงผ้าสไบพาดไหล่มนอยู่ข้างเดียว จมูกโด่งของเขาซุกไซร้ที่ซอกคอขาวเนียนจนร่างบางเคลิบเคลิ้มไปตามลมหายใจที่เป่ารดลงมายังไหปลาร้าที่กำลังห่อเข้าหากันด้วยความรู้สึกกระสัน

“พะ พี่วินคะ เดี่ยวไม่ทันงาน” มือบางจิกเข้าที่แขนกำยำเพื่อระบายความเสียวซ่านที่กำลังก่อตัว แต่คำพูดก็คงยังปฏิเสธการสัมผัสนั้นอยู่

“แน่ใจว่าจะไปงานอีกงั้นเหรอ?” เสียงกระเสร่ากระซิบข้างๆหูเธอ

“รับปากพี่วาวไว้แล้วนะคะ”

“เธอรับปากคนเดียว” กวินดึงสไบสีชมพูนั่นลงมากองไว้ที่เนินอก ตอนนี้ลมหายใจเขาเองก็ขาดห้วงเพราะความสวยที่มันดึงดูดตัวตนของเขาเกินจะห้ามใจ

“พี่วิน อย่าดื้อตอนนี้สิคะ”

“ใครกันแน่ที่ดื้อ” น้ำเสียงไม่ได้ตั้งใจดุมากนักแต่แค่ต้องการสูดดมความหอมหวานนี่ก่อนแค่นั้นเอง

“พอแล้วค่ะ เดี่ยวงานจะเริ่มแล้ว” มือบางรีบเอามือปิดปากหนาที่กำลังจะโน้มมาใกล้

“ฮื้อ” เขาครางฮึมฮำในลำคอ คิ้วหนาขมวดเป็นปมอย่างไม่พอใจ

“นะคะ อย่าให้เสียงานนะ”

“หืมม” จมูกโด่งสไตส์ลูกครึ่งถอนหายใจออกอย่างแรง ดวงตาสีฟ้ามองที่เธอก่อนจะลุกขึ้นเดินเข้าไปอาบน้ำอย่างว่าง่าย

“ฮู้ววว ตกใจหมด” มือบางวางลงที่หน้าอกอวบของตนเองลูบมันไปมาก่อนจะขยับสไบสีสวยขึ้น

หลังจากนั้นสิบนาทีกวินก็เดินออกมาพร้อมกับชุดเดิมที่สวมเมื่อวาน

“พร้อมรึยัง?” เขาถามด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง ดูออกว่าไม่พอใจเธอแค่ไหน

“ค่ะ พร้อมแล้ว” ณัชชาถือกระเป๋าแบรนด์หรูของตนเองสะพายไหล่ก่อนจะเดินตามเขาออกไป

ทั้งคู่เดินทางมาถึงบ้านของสร้อยสนทันเวลาตักบาตรตอนเช้าของคู่บ่าวสาวพอดี ระหว่างที่เจ้าบ่าวเจ้าสาวทำพิธีอยู่ สองหนุ่มสาวก็เดินเข้ามาหาผู้เป็นแม่พร้อมกัน ความดูดีเหมาะสมกันจนทำให้ทุกสายตาหันมาจับจ้องที่กวินและณัชชาในขณะที่นั่งทานอาหารกันอยู่ข้างนอก

“กินข้าวต้มก่อนนะลูก พอเขาทำพิธีเราจะได้ไม่หิวช่วงนั้น” กนกหยิบถ้วยข้าวต้มมาให้ลูกชายและณัชชา ทั้งสองคนรับมาก่อนจะลงมือทานกันด้วยความเงียบ

“ทะเลาะกันมาหรือไง ทำไมไม่พูดอะไรกันเลย?” หญิงวัยกลางสงสัยกับท่าทีของทั้งคู่เพราะปกติจะคุยกันเสียงเจื้อยแจ้วทุกครั้งที่ณัชชาเจอหน้ากวิน วันนี้กลับดูเงียบหูผิดปกติ

“เปล่าครับ ก็ปกติหนิ” ชายหนุ่มบอกผู้เป็นแม่เสียงสวเดมนต์ดังขึ้นพอดีกับคำที่ณัชชาบ่น

“ไม่ได้ทะเลาะแต่แค่ไม่คุยค่ะ”

“อะไรนะลูก?” คนเป็นแม่เอียงหูฟังแต่ใบหน้าสวยกลับส่ายไปมายิ้มให้กนก

“อ้าว วินรึเปล่า?” เสียงที่ดังจากด้านหลังทำให้กวินหันไปมองผู้ที่เรียกชื่อตน

“เห้ย โฟว์ ไม่เจอกันนานเลยนะ เป็นไงถึงได้มางานแต่ง” กวินหันมาทำเพื่อนที่ไม่เจอกันนานอย่างสุรศักดิ์ที่เรียนด้วยกันสมัยมัธยมปลาย

“อ๋อ นี่พี่ชายที่เตะบอลด้วยกันทุกวัน มาเป็นเพื่อนเจ้าบ่าว สวัสดีครับคุณแม่” สุรศักดิ์หันมายกมือไหว้ผู้ใหญ่คนเดียวที่นั่งอยู่ ด้วยใบหน้าที่คล้ายเดิมทำให้เขาจำแม่เพื่อนได้ดี

“หวัดดีจ้ะ อ้าวเด็กๆมีอะไรจะคุยกัน คุยเลยนะ เดี่ยวแม่มา” กนกลุกขึ้นเดินไปในพิธีที่กำลังตักบาตรอยู่

“เห้ย แล้วนี่ใครอะ สวยจัง?” สุรศักดิ์ชี้มาที่ณัชชา

“น้องสาวค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ” มือเรียวยื่นให้ชายหนุ่มแปลกหน้าผ่านไปต่อหน้าต่อตาเขา

“โหว ไม่ยักรู้ว่ามีน้องสาวสวยขนาดนี้ นึกว่าเป็นลูกคนเดียวมาตลอด” ขณะที่สุรศักดิ์กำลังยื่นมือออกไปจะจับ กวินก็รีบคว้ามือบางนั่นลงมาเก็บไว้ที่ตักเสียก่อน

“ไม่ใช่น้อง” เขาหันมาส่งสายตาดุใส่เธอ ก่อนจะบอกเพื่อนตน

“อ่าว อย่างงี้นี่เอง” เพื่อนชายหัวเราะ

“งานจะรับแล้ว ฉันไปกับขบวนเจ้าบ่าวก่อนนะ”

“อืม” กวินพยักหน้าให้เพื่อนตนเองกิ่นจะกำมือขาวๆของเธอไว้ซะแน่น

“ไม่ใช่น้องสาว แล้วเป็นอะไรคะพี่วิน น้ำไม่ใช่น้องสาวพี่เหรอคะ?” ณัชชายื่นหน้าเข้ามาใกล้ชายหนุ่มพร้อมกัล้อเลียน

“แล้วอยากเป็นอะไร?” เขาหันมาสบตาเธอด้วยแววตาที่จริงจัง

บ้า! นี่มันหล่อเกินกว่าใจเธอจะต้านทานไว้ได้

“เรากลับไปรีสอร์ทตอนนี้ยังทันไหมคะ?” แววตาออดอ้อนมองเขา ใบหน้าหล่อเหลานั่นยิ้มออก

“รออีกสักหน่อย” เขาทิ้งท้ายก่อนจะจุ๊บที่หน้าผากมนของเธออย่างไม่อายสายตาที่จ้องมาที่โต๊ะเขาอยู่

“ผะ พี่วิน” มือบางลูบหน้าผากตัวเองปอยๆมองมาที่เขาพร้อมกับแก้มที่แดง

หลังจากพิธีแต่งงานเสร็จเรียบร้อยก็ถึงช่วงเวลาที่แขกวัยสาวทั้งหลายรอคอย นั่นก็คือการโยนช่อดอกไม้นั่นเอง

“พี่น้ำมานี่เถอะค่ะ” แวววรรณน้องสาวของวาววารีบทำท่าจะจูงมือบางของเธอออกไป แต่ด้วยความชอบในอาหารคาวหวานทำให้ณัชชายืนอยู่กับที่ไม่ออกไปไหนเพราะมีชายหนุ่มยืนถือมันไว้ให้

“หืม พี่ยังกินไม่อิ่มเลย” ณัชชาหันมาพูดกับเด็กสาวที่เข้าสู้วัสาว

“ไปกับน้องเถอะนะ เดี่ยวค่อยกลับมากิน” กวินหันบอก

“นะค้า พี่น้ำคนสวย ไปรับดอกไม้หน่อยนะคะ” แวววรรณออดอ้อน

“ก็ได้ค่ะ” ณัชชาวางซ้อมในมือลงที่จากพร้อมกับเดินออกไปตามที่น้องสาวของเจ้าสาววิ่งมาจับแขนเธอ

“จะโยนละน้า หนึ่ง! สอง! สาม!!” วาววาโยนช่อดอกไม้สีชมพูลงมาจากเวที แรงเหวี่ยงทำให้ช่อดอกไม้ลอยข้ามหัวเพื่อนเจ้าสาวทั้งหลายที่มารอรับ ก่อนจะร่วงลงสู่จานขนมที่กวินถือไว้อยู่

“ได้ผู้โชคดีกันแล้วค่า” เสียงกรีดร้องชอบใจกันใหญ่ของหญิงสาวหลายคน ส่วนคนที่ได้ช่อดอกไม้ก็ยืนนิ่งอึ้งไม่แสดงใบหน้ายินดียินร้ายอะไรเลย

“พี่วิน ตกใจเหรอคะ?” ณัชชารีบวิ่งมาดูชายหนุ่มที่ถือช่อดอกไม้งานแต่งไว้ในมือ

“เปล่า” ริมฝีปากหนาเม้มเข้าหากันไว้แน่น มองมาที่หญิงสาวร่างเล็กที่ยืนมองหน้าเขาอย่างงงๆ

“ผะ ผะ พี่วิน ทำอะไรคะ!?” ณัชชาทำตัวไม่ถูกเมื่อเห็นเขาคุกเข่าลงตรงหน้าเธอ

“ฉันรักเธอนะน้ำชา เรามาคบกับเถอะนะ” คำพูดที่ดังออกมาจากปากคนที่เธอรอคอยมานานนับสามปี ยอมบอกความในใจกับเธออีกทั้งยังขอคบกับเธอ หยาดน้ำตาแห่งความดีใจไหลรินลงมา ก่อนจะรับดกไม้ท่ามกลางเสียงโห่ยินดี

“น้ำก็รักพี่วินค่ะ” เมื่อเธอพูดออกมาเขาก็รีบคว้าเอาร่างบางเข้ามากอดไว้ในวงแขนนั้นแน่น