LOGINShare
บทที่ 2 หนูรวย
Last Updated:
2025-01-17 11:35:59
Related chapters
ตามมาหารัก บทที่ 3 พี่เห็นของหนูไหม?
ดวงตากลมโตที่ตอนนี้เบิกโพลงกับสภาพแวดล้อมที่ไม่คุ้นชินบอกกับเสื้อยืดตัวใหญ่แถมเธอก็ไม่ได้ใส่กางเกงขาสั้นเหมือนเมื่อคืน ณัชชารีบลุกขึ้นสำรวจตัวเองอย่างตกใจ "ห้องใครกันล่ะเนี้ย!" เมื่อรับรู้ว่าสภาพชุดชั้นในยังคงอยู่ก็เบาใจไปเปราะนึงก่อนจะกวาดสายตามองพร้อมยีหัวที่ปวดหนึบของตนเอง "ตื่นแล้วเหรอ?" เสียงทุ้มต่ำเอ่ยถามขณะถือแก้วน้ำและยาแก้ปวดมาให้พร้อมกับโจ๊กกระป๋องที่พึ่งไปซื้อมาจากร้านสะดวกซื้อใต้หอด้านล่าง "พะ พี่วิน" ณัชชายิ่งทำตัวไม่ถูกไปใหญ่ บ้าไปแล้วนะเมื่อคืนเธอไม่ได้กลับกับใคร แต่เป็นพี่กวิน และนี่คือห้องของเขางั้นเหรอ...? "อื้ม เห็นเมามาก หลับตลอดทางไม่บอกว่าบ้านอยู่ไหนฉันเลยพาเธอมาที่นี่ กินโจ๊กแล้วก็ยาซะจะได้ไม่ปวดหัว" เขาพยักหน้าก่อนจะวางของทั้งหมดลงที่โต๊ะคอมพิวเตอร์ข้างเตียงเหล็กที่มีเสียงดังเอี๊ยดอ๊าดเมื่อขยับตัว "พี่วินไม่ได้อยู่กับเพื่อนหรอกเหรอคะ?" ณัชชาขยับลุกขึ้นเมื่อรู้ว่าเสื้อยืดสีครามของเขาตัวใหญ่พอที่จะปกปิดท่อนขาขาวไว้เกือบถึงเข่า "ไม่ เธอกินเสร็จก็กลับบ้านได้แล้ว พ่อเธอโทรตามเป็นสิบๆสาย" ชายหนุ่มบอกด้วยสีหน้ายากจะคาดเดาความรู้สึก
Last Updated : 2025-01-17ตามมาหารัก บทที่ 4 จูบลา
“อ้าว สวัสดีค่ะน้องน้ำชา วันนี้ไม่มีเรียนเหรอคะ?” กุ้งนางผู้จัดการทักทายลูกสาวเจ้าของร้านอย่างไวเมื่อเห็นร่างเล็กเดินเข้ามา “ไม่ค่ะ วันนี้เป็นวันหยุด ป๊าอยู่สาขานี้เหรอคะ?” หญิงสาวเดินเข้าไปยังด้านในก่อนจะหยุดเท้าแล้วถาม “เฮียตี๋กำลังจะเอาเงินไปเข้าธนาคารค่ะ สงสัยกำลังนับอยู่ด้านบน” กุ้งนางชี้บอก ก่อนจะหันมาสนใจลูกค้าที่เดินเข้ามาชมลวดลายของทองคำ “ขอบคุณนะคะพี่กุ้ง” ณัชชาเดินเข้าไปยังประตูกระจกด้านหลัง ภายในตึกนี้จะเป็นตึกสามชั้น ชั้นแรกจะเป็นหน้าร้านสาขาหลัก ส่วนชั้นสองจะเป็นห้องพักพนักงาน และสามจะเป็นห้องส่วนตัวและห้องเก็บทองและเงินต่างๆของสาขาเอาไว้ ณัชชาเดินขึ้นไปยังชั้นบนสุดอย่างรู้ดีกว่าใคร มือเล้กหมุนลูกบิดประตูโดยไม่มีการเคาะก่อน ซึ่งค่อยในห้องก็รู้ได้เลยว่าใครมา “ยัยหนู เมื่อคืนไปไหนมาป๊าโทรไม่รับเลย” เฮียตี๋บิดาผู้ให้กำเนิดถามบุตรสาวที่เดินเข้ามาหาเขา “ป๊าคะ บ้านเรารวยแค่ไหนคะ?” เธอทิ้งตัวลงนั่งโซฟากำมะหยีสีแดงตัวยาวก่อนจะถอนหายใจ “เป็นอะไรลูก?” เฮียตี๋หันหน้าจากกองเงินที่เป็นปึกๆมองมายังลูกสาวที่นอนแผ่อยู่
Last Updated : 2025-01-17ตามมาหารัก บทที่ 5 ตามมาหา
3 ปีผ่านไป ร่างอรชรที่ตอนนี้เดินตามทางลูกรังปาดเหงื่อไปด้วยความร้อน โชคดีนะที่เธอไม่ขับรถมาเพราะไม่ชินทางไม่งั้นจะไปทางไหนได้ รอบข้างก็มีแต่ทุ่งนาป่าไม้ “พี่วินนะพี่วิน ไม่ตอบมาเลยตั้งแต่กลับบ้าน ทิ้งโทรศัพท์ไปแล้วรึยังไงกัน” ร่างบางบ่นอุบอิบพร้อมกับเดินไปตามทางที่ลุงขับสามล้อบอก กางเกงยีนส์เข้ารูปกับรองเท้าผ้าใบหลุยส์วิตตองสีขาวตอนนี้เลอะเทอะไปด้วยคาบดินโคลนสีแดง “หนูลูก จะไปไหน?” อยู่ดีๆก็เหมือนมีเสียงสวรรค์ดังขึ้นณัชชาหันขวับไปมองอย่างไวก่อนใบหน้าสวยจะคลี่ยิ้มออกดีใจ “หนูจะไปบ้านพี่กวินค่ะคุณป้าพอรู้จักไหมคะ?” น้ำเสียงหอบถามป้าที่ขับรถจักรยานยนต์มาเทียบเธอ “อ้อ บ้านของกวินมาสิ ป้ารู้จัก” คุณป้าพยักหน้าเข้าใจ “ขอบคุณค่ะ” ณัชชารีบก้าวขาขึ้นช้อนท้ายรถอย่างเก้ๆกังๆตั้งแต่เกิดมาวินยังไม่เคยจะนั่ง นี่คงเป็นการเปิดประสบการณ์เธอหลายอย่างตั้งแต่ลงเครื่องบินนั่งต่อสองแถว แถมได้ขึ้นสามล้ออีก “หนูเป็นแฟนของวินเหรอ?” ป้าขับรถให้ ถามเธอ “เอ่อ หนูเป็นรุ่นน้องที่มหาลัยค่ะ พึ่งเรียนจบเลยอยากมาท่องเที่ยวต่างจังหวัด” “อ
Last Updated : 2025-01-17ตามมาหารัก บทที่ 6 ไล่ก็ไม่ไป
“กลับบ้าน!” “ไม่กลับ!!” คนตัวเล็กยืนเท้าสะเอวอย่างเอาเรื่อง เธอรอคอยเขามาตั้งสามปีแต่สิ่งที่ได้คือไล่กันไปเนี่ยนะ “อะไรกันลูก” กนกเดินเข้ามาถามเมื่อเห็นกวินยืนถกเถียงกันในห้องนอนของเธอ “เปล่าครับ ผมมีเรื่องจะเคลียร์กับน้ำชานิดหน่อย ตามฉันมานี่เลยนะ” ร่างสูงเดินนำขึ้นไปบนห้องเหมือนเดิม “แหะๆ” ณัชชาเกาหัวก่อนจะก้มเดินตามไปอย่างว่าง่าย ทิ้งให้คนแก่มองอย่างงง “ฉันจะพูดเป็นครั้งสุดท้าย กลับไปซะ” ครั้งนี้ดูเหมือนเขาจะโกรธจริงๆซะด้วยสิ “น้ำอุตส่าห์รอพี่คนเดียวนะคะ วิ่งมาหาทิ้งความเป็นตัวเองมาก็เพราะพี่ พี่ไม่เคยจะติดต่อหาน้ำสักครั้งเดียว น้ำก็เสียใจนะ” น้ำตาคลอเบ้าจนทำให้คนที่ตั้งใจจะดุต้องเปลี่ยนสีหน้า “ต่อไปนี้ฉันจะติดต่อหา เธอกลับไปมีชีวิตที่ดีเถอะนะ อย่ามาทิ้งอนาคตกับคนแบบฉันเลย” “หยุด! ถ้าพี่พูดออกมาว่าไม่ชอบน้ำสักนิด น้ำจะเดินไปเอง แต่ถ้าพี่ใจตรงกัน ขอร้องอย่ามาไล่ให้น้ำไปหาคนอื่น!” หญิงสาวกอดอกมองปาดน้ำตาที่หยดทิ้ง เท่าที่รู้เขาฝังใจกับรักครั้งเก่าแค่ไหนเธอรู้ดี แต่นี่เล่นไม่เปิดใจให้เธอได้แสดงตัวตนเลยสักนิด “ฉัน..” เขานิ่งเงียบ หันหน้าหล่อๆนั้นหน
Last Updated : 2025-02-16ตามมาหารัก บทที่ 7 วิถีชีวิต
ณัชชาเดินตามมายังสวนไร่มันสัมปะหลังที่คนภาคอีสานจะชอบปลูกเพื่อผลกำไร หากที่ดินผืนไหนว่างเปล่าจากการปลูกข้าว หรือดินอาจไม่ดีพอทำให้ข้าวงาม คนส่วนใหญ่ก็เลือกปลูกมันสัมปะหลังและอ้อยเพื่อสร้างรายได้เสริมจากการปลูกข้าว “ให้น้ำทำอะไรคะ?” หญิงสาวถามเมื่อเห็นชายหนุ่มยืนมองแต่ไร่ที่อยู่ตรงหน้า “เห็นไหมว่าแม่ทำอะไร?” เขาชี้ไปที่มารดาและยายที่นั่งเหมือนถอนหญ้าอยู่ภายในไร่มัน “เห็นค่ะ แต่น้ำไม่เข้าใจว่าทำไม่ไม่ใช่ยาไปเลย?” ณัชชาหันไปถามมืออีกข้างที่ว่างก็เอาขึ้นมาบังแดด “ไม่ได้หรอก มันอายุแค่หนึ่งเดือน ถ้าฉีดยาไปตอนนี้จะทำให้รากตายได้ เพราะฉะนั้นช่วงนี้ถ้ามีหญ้าเกิดขึ้นเป็นย่อมๆก็ต้องมาช่วยกันถอนแบบนี้แหละ” เขาเดินนำหน้าก่อนจะเลือกที่เหมาะๆนั่งลงจัดการกับหญ้า “แบบนี้ก็น่าจะหาคนมาช่วยเยอะๆนี่นาจะได้เสร็จเร็วๆ” หญิงสาวเดินตามเข้าไปในไร่อย่างทุลักทุเล “ต้องให้สอนไหม?” กวินหันมาถามหมวกฟางที่ใส่อยู่ตอนนี้ปิดหน้าเขาไปครึ่งนึงเห็นแต่ช่วงล่างของใบหน้าที่โดดเด่นออกมา “ไม่ต้องค่ะ น้ำทำได้” ณัชชาคนรั้นเมื่อนั่งลงได้ที่มือเล็กที
Last Updated : 2025-02-16ตามมาหารัก บทที่ 8 พ่อคือใคร?
“วิน แม่บอกให้เลิกตามสักที พอได้ไหมลูก!?” เสียงดังจากแม่ทำให้กวินนิ่งเงียบ เมื่อเวลาเขาถามอะไรเกี่ยวกับพ่อไปแม่ของเขามักจะเบี่ยงบ่ายหรือมีอารมณ์โกรธเกรี้ยวแทนจะอธิบายความจริง “แม่บอกผมได้ไหม นี่ผมจะสามสิบแล้วพ่อที่แท้จริงเป็นใครผมไม่มีสิทธิรู้เลยงั้นเหรอครับ” สายตาคมที่ดูดุดันตอนนี้ดูเหมือนคลอน้ำตา ความฝันที่อยากมีพ่อเหมือนคนอื่น ไม่เคยที่จะได้รับรู้ว่าพ่อที่แท้จริงนั้นเป็นใคร “วิน ที่แม่เลี้ยงดูแกมา ให้ความรักความอบอุ่นแกไม่มีขาดเหลืออะไรเลย แกยังจะคิดถึงคนที่แกไม่เคยแม้แต่จะเห็นหน้าเลยงั้นเหรอ?” สองแม่ลูกมองตากัน สายตาของแม่อ่อนยวบลงทันตาเมื่อเห็นน้ำตาของลูกชาย “ถ้าแม่บอกว่าพ่อตายแล้ว ผมจะยอมที่จะไม่ตามหา ผมแค่อยากรู้ว่าหน้าตาพ่อผมเป็นแบบไหน แค่อยากรู้ว่าผมเป็นลูกไม่มีพ่อเหมือนที่ใครๆเขาหาว่าแม่รึเปล่า!” คำพูดของกวินทำให้กนกสะอึก จริงๆตั้งแต่ที่เธอไปทำงานยังต่างเมือง แต่พอทำได้แค่สองปีกลับท้องโตขึ้นมา เมื่อหาที่พักพิงไม่ได้ก็เดินทางกลับมายังบ้านที่มีแม่คอยรอซ้ำเติมอยู่ เรื่องตอนนั้นใครๆก็ต่างคิดว่าเธอไปขายตัว พอลูกคลอดออกมาหน้าตาน่ารักเหมือนเ
Last Updated : 2025-02-16ตามมาหารัก บทที่ 9 ตามติด
“เดี่ยว นี่เธอจะไปไหน?” “ไปกับพี่ไงคะ” ณัชชาเอียงหน้าหันมามองพลขับที่หันมองมองเธอเช่นกัน “ไปกับฉันนี่นะ?” กวินมองด้วยสายตาสงสัย “ค่ะ น้ำไปไม่ได้เหรอคะ?” หญิงสาวดึงเข็มขัดนิรภัยมาคาดไว้ที่ตัวเองพร้อมกับส่งยิ้มหวานไปให้เขา “ฉันไปทำงาน ไม่ได้ไปเที่ยวเล่นที่ไหน วันนี้สัญญาว่าจะกลับปกติ” มือหนาจับพวงมาลัยแต่ยังไม่ยอมเคลื่อนรถไปทางไหน “น้ำอยากไปดูเวลาพี่ทำงานค่ะ” “มันร้อน ไปทำไม วันนี้ฉันต้องไปดูงานก่อสร้าง เธอยู่บ้านนี่แหละถ้าเสร็จไวเดี่ยวจะรีบกลับ” ชายหนุ่มถอนหายใจเบาๆเขาพยายามอธิบายอย่างใจเย็นแต่หญิงสาวข้างๆกลับไม่รับฟังอะไรเลย “น้ำเตรียมร่มกับทาครีมกันแดดมาด้วยแล้วค่ะ นะคะพี่วิน ให้น้ำไปด้วยนะ อยู่แต่บ้านน้ำเหงาๆ” “งั้นต้องทำตัวดีๆห้ามไปก่อความวุ่นวายที่ไหน แคมป์ก่อสร้างคนงานไม่ใช่คนไทยโดยส่วนใหญ่หรอกนะ” สุดท้ายเขาก็ต้องแพ้ให้กับความออดอ้อนของเธอซะเอง กวินหมุนพวงมาลัยพร้อมกับเหยียบคันเร่งเดินทางไปยังสถานที่ที่เขาต้องคุมงานซึ่งอยู่ไกลจากบ้านมากโข ตลอดเส้นทางก็มีเสียงสงสัยถามเขาตามถนนหน
Last Updated : 2025-02-16ตามมาหารัก บทที่ 10 แข่งกันเลี้ยงอาหาร
“ห้างนี้ใช่ไหมนะที่เราเคยมากินตอนงานเลี้ยงปีใหม่” ศศิกานถามกวินที่เดินอยู่ข้างๆ ตอนนี้ทั้งสามเดินเรียงหน้ากระดานกันโดยมีกวินอยู่ตรงกลาง “เอ่อ ผมไม่ได้มาครับ” กวินพูดขึ้นสร้างเสียงหัวเราะคิกคักอย่างพอใจกับคนข้างๆ “อะ อ้อ พี่ลืมไปวินดูแลยายที่ป่วยพอดีนี่นา งั้นเราไปกินร้านนั้นกันไหมล่ะ เดี่ยวพี่เลี้ยงเอง” มือเรียวชี้ไปที่ร้านชาบูแห่งนั้น “น้ำไม่อยากกินชาบูค่ะ” ร่างบางเดินมาแทรกกลางก่อนจะเกี่ยวแขนกำยำเขาเอาไว้อย่างแสดงความเป็นเจ้าของ “เอ๊ะ!” ศศิกานมองอย่างไม่ชอบใจก่อนจะเดินมาอีกทางหนึ่ง “เราไปกินซูชิกันดีกว่านะคะ” เธอดึงแขนคนตัวสูงให้เดินตาม “ไม่ค่ะ พี่ไม่กิน เราไปกินชาบูกันดีกว่า” อีกคนก็คว้าแขนอีกข้างของกวินดึงไปอีกทาง “เฮ้อ” ชายหนุ่มถอนหายใจก่อนจะยืนนิ่งเป็นหุ่นไม่ไปทางไหนสักทาง “พี่วิน ไม่กินซูชิเหรอคะ?” แววตาดูที่ดูผิดหวังมองมาที่เขาจนหัวใจแกร่งกระตุกวูบไหวไปตามเธอ “นั่นสิ พี่ก็อยากกินชาบูเหมือนกัน” อีกทางก็ไม่ยอมจะกินให้ได้ กวินมองหน้าสองสาวสลับไปมา “ไปกินอาหารข้างทางเถอะคร
Last Updated : 2025-02-16
Latest chapter
ตามมาหารัก บทที่ 50 เจอกันอีกครั้ง
10 ปีผ่านไป ร่างบางสวมใส่เสื้อครอปสีดำพร้อมกับกางเกงขายาวสีดำยืนถือปืนด้วยท่าที่ทะมัดทะแมง มองเป้าที่อยู่ตรงหน้าก่อนจะยิงไปทีเดียว ปัง! “สุดยอดเลยครับคุณหนู!!” ตะวันวิ่งเข้าไปตรวจสอบเป้าก่อนตะโกนบอกคุณหนูสุดสวยที่ตอนนี้โตเป็นสาวอายุครบยี่สิบเอ็ดพอดิบพอดี “เบื่อแล้วค่ะ เบื่อไหร่คุณแม่จะเตรียมของเสร็จ” ใบหน้าสวยใสบึ้งตึง เธอเลี่ยงออกมาซ้อมยิงปืนรอมารดาที่จัดเตรียมของเพื่อเดินทางไปหาน้องชายที่ซานมารีโน “เดี่ยวยี่หวาคงมาเรียกเองแหละครับ คุณหนูจะยิงอีกไหม?” ตะวันสอบถามร่างบางที่ยืนมองปืนอยู่ด้วยสายตาเบื่อหน่าย “ไม่เอาอะ ร่าเบื่อแล้ว&r
ตามมาหารัก บทที่ 49 ของขวัญ
ร่างเล็กของโนร่าสวมชุดเดรสสีขาวดูน่ารัก ผมทั้งสองข้างโดนคุณแม่ถักเปียก่อนจะเกล้ามันขึ้นให้ดูน่ารักสดใสตามวัย ผิวที่ขาวออโร่เวลาสวมชุดสีขาวยิ่งดูโด่ดเด่นสวยเกินวัยที่ควรจะเป็น “เดี่ยวลุงจะมารับคุณหนูตอนสี่ทุ่ม ห้ามทำอะไรแผงๆที่บ้านคนอื่นเด็ดขาดเลยนะครับ!” ตะวันกำชับ เพราะเขารู้ดีว่าความซนความแสบของโนร่าได้มาจากใคร ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุ แต่ขอบอกไว้ก่อนว่านี่ไม่ใช่บ้านเรานะครับคุณหนู! “ทราบค่ะ ร่าไม่เล่นอะไร นอกจากกินเค้ก ดื่มน้ำอัดลม แล้วก็วิ่งเล่นไล่จับ” ใบหน้าถอดแบบบิดายิ้มแฉ่งให้กับลุงการ์ดคนสนิทของพ่อ “ถ้าอย่างงั้นลุงไปก่อนนะครับ มีอะไรโทรมาหา เดี่ยวลุงรีบมาด่วนๆ” ตะวันชี้ไปที่นาฬิกาสมาร์ทวอทช์ของเด็กหญิง “ไม่ ต้อง ห่วง นะ คะ!&rd
ตามมาหารัก บทที่ 48 การจากลาที่แสนเจ็บปวด
2 สัปดาห์ต่อมา “อันนี้อย่าลืมเก็บไว้กอดยามคิดถึงพี่นะ” โนร่าฝากตุ๊กตาหมีสีชมพูไว้ในอ้อมแขนของน้องชาย ลูเซียโนมองพี่สาวที่ตนเองเธอกับเธอมาตลอดวันนี้พี่สาวคนนี้กลับหอบของมาให้เขาดูไว้ยามเหงาเยอะแยะ “พี่ร่า ฮึก” ดวงตาสีฟ้าเอ่อคลอไปด้วยน้ำตา ผู้เป็นพี่รีบสั่งน้องชายก่อนทันทีที่เห็นว่าเด็กชายกำลังอ่อนแอ “หยุด! ห้ามร้องพี่บอกว่ายังไง ถ้าแม่มาเห็นจะไม่สบายใจเอานะ” ตอนนี้ณัชชาวิ่งเรื่องการเดินทางให้บุตรชายไปมา ไม่ทันได้มายืนร่ำลา “หนูไม่อยากไป ฮึก อยากอยู่กับพี่ร่า กับพี่วิน กับแม่น้ำ” เด็กน้อยสะอื้นให้ในตอนที่มารดาไม่เห็น “โอ๋ๆ อย่าร้องไห้เลยนะ พี่ก็อยากให้ลูนอยู่ด้วย แต่
ตามมาหารัก บทที่ 47 วันของครอบครัว
ท่ามกลางหาดทรายสีขาวมีเด็กหญิงและเด็กชายจูงกันเพื่อที่จะเดินกลับมายังบริเวณที่พ่อและแม่นั่งรออยู่ โนร่ากึ่งจูงกึ่งลากลูเซียโน่ที่มาเห็นทะเลครั้งแรกแล้วไม่ยอมขึ้นสักที ท่าทางเด็กชายตัวน้อยจะมีความสุขที่ได้ใกล้ชิดกระน้ำทะเลในหมู่เกาะที่เป็นส่วนตัว “พี่ร่า หนูเดินเองได้” เด็กชายตัวป้อมดึงมือพี่สาวออกใครต่อใครถ้ามองมาคงคิดว่าเธอกำลังจูงน้องวิ่งไปหาพ่อแม่ด้วยความน่ารัก แต่แท้ที่จริงแล้ว มันไม่ใช่! “เลิกมีข้อแม้ได้แล้วลูน พี่ขี้เกียจวิ่งตามจับแก อุตส่าห์มาทะเลทั้งที แต่ทำไมต้องได้วิ่งจับน้องอยู่คนเดียว ดูพ่อกับแม่สิ!” เด็กหญิงชี้ไปที่บิดาและมารดาให้น้องชายดู ทั้งคู่ป้อนอาหารกันไปมา จนหาดสีขาวจะเป็นสีชมพูอยู่แล้ว “เรากลับไปเล่นน้ำเถอะ” ตอนนี้ลูเซียโน่อายุจวบจนจะห้าขวบแล้วบอกคนเป็นพี่ ส่วนเธ
ตามมาหารัก บทที่ 46 ทายาทของเบอร์เรล
7 เดือนต่อมา “ไม่ปวดท้องหน่อยเหรอ?” กวินถามเมียสุดที่รักที่นั่งกินข้าวอย่างอร่อยในโรงพยาบาล ทั้งที่รอปากช่องคลอดเปิดเธอแต่เธอกับกินอาหารแบบชิวๆไม่เหมือนครั้งที่คลอดโนร่าเลย “อาหารมันอร่อยนี่คะ แถมลูกก็ไม่ทำให้น้ำปวดท้องหนักเลย เหมือนปวดท้องประจำเดือน เลยพอไหว” ใบหน้าสวยหันมองเขาที่นั่งเหงื่อตกแทน “ไม่ปวดจริงๆค่ะ นี่ใกล้จะคลอดแล้วหมอก็ยังไม่มาอีก” เธอมองดูนาฬิกาก่อนจะฉีกยิ้ม “เชื่อแล้วว่าไม่ปวด” เขาลูบท้องโตๆของเธอไปมาก่อนจะก้มลงหอมหน้าท้องใหญ่ๆที่ทำประจำทุกวัน “คุณณัชชาคะ คุณหมอให้เข้าห้องคลอดได้แล้วค่ะ” พยาบาลเดินเข้ามาบอกเมื่อถึงเวลา พร้อมกับเข็นรถมาให้เธอน
ตามมาหารัก บทที่ 45 ปฏิบัติการมีน้องให้โนร่า
ร่างบางในชุดนอนวาบหวิบสีดำนั่งลงบนโต๊ะทำงานของสามีที่ไม่ยอมเข้าไปนอนในห้องเสียทีจนเธอเริ่มทนไม่ไหว ออกมายั่วเขายันในห้องทำงาน “ไม่เอาน่าน้ำชา พี่ทำงานอยู่” เขาขมวดคิ้วจับมือที่กำลังแตะบนแผงอกแกร่งไว้ก่อน “ใจคอพี่วินจะนอนในห้องทำงานทุกวันเลยหรือไงคะ?” ใบหน้าสวยเอียงมองสามี ตอนนี้เธออุตส่าห์สวมชุดที่คิดแล้วคิดอีกว่าจะซื้อดีไหมมายั่วตรงหน้าขนาดนี้ คุณสามีก็ไม่ยอมที่จะร่วมมือเอาเสียเลย “งานมันเยอะไง” ใบหน้าคมขบกรามแน่น ถ้าใจอ่อนตอนนี้มีหวังคนที่ตายคือเขาแน่ “ไม่เห็นจะมีอะไรเลยนะคะ แถมที่อ่านก็งานเมื่อวานน้ำเห็นนะ” คิ้วสวยเลิกขึ้น ยกยิ้มมุปากทำเอาใจคนตัวสูงกระตุกวูบ เขาจะอดใจได้นานแค่ไหนถ้าเธอเอาแต่ส่งสายตาแบบนี้!
ตามมาหารัก บทที่ 44 เราสามคน
“กลับมาแล้วค่า” น้ำเสียงเจื้อยแจ้วของแม่ทำให้เด็กน้อยที่อยู่ในอ้อมกอดของพ่อ เอียงมามองว่าเสียงนี้ใช่แม่ตนเองหรือเปล่า “จ๊ะเอ๋ โนร่าน้อย คิดถึงแม่ไหมคะ?” ณัชชาฉีกยิ้มให้ลูกสาวที่หน้าถอดแบบบิดามาเปะๆ ยิ่งเวลาอุ้มกันแบบนี้ยิ่งเหมือนเธออยู่ทวีปยุโรป ไม่ใช่ประเทศไทย “มะ อื้อ!” เสียงที่เปล่งออกมาบ้าง อ้าแขนรับมารดาที่ตนคิดถึง “แหม๋ แม่มาลืมพ่อเลยนะ” กวินค่อยๆเปลี่ยนให้ณัชชาอุ้มเจ้าหญิงตัวน้อยของเขาแทน “ขอหอมหน่อยสิคะ” ใบหน้าสวยกดจมูกลงแก้มป่องๆที่น่าฟัดนั้นเบาๆ เด็กหญิงหัวเราะคิกคักเมื่อแม่หยอกเล่น “เหนื่อยไหมคะพี่วิน?” ณัชชาอุ้มเด็กน้อยโยกไปมาเบาๆก่อนจะหันถามถามคนตัวโต&n
ตามมาหารัก บทที่ 43 รับบทมาเฟียพ่อลูกอ่อน
1 เดือนต่อมา“กรี๊ดดดด!! น้ำไม่ไหวแล้วนะคะคุณแม่!” ใบหน้าสวยบิดเบี้ยวอีกทั้งเหงื่อประปรายเต็มไปทั้งตัวจนชุดผู้ป่วยเปียกชื้น“อดทนหน่อยนะลูก แปปเดียวตาวินก็มาแล้ว โถ่ ทำไมโนร่าถึงได้ตัวใหญ่ขนาดนี้นะ” กนกบีบมือลูกสะใภ้แน่น ทั้งสงสารทั้งลนลานจู่ๆหมอก็บอกให้ผ่าคลอดกระทันหันเพราะขนาดหัวของหนูน้อยในครรภ์โตเกินกว่าที่จะคลอดธรรมชาติได้“ฮื้ออ มันอยากคลอดแล้วค่ะคุณแม่ น้ำอยากคลอดเองไม่ได้เหรอคะ” เธอสะบัดหน้าไปมาขยุ้มผ้าปูเผื่อระบายความเจ็บปวด“น้ำชา! ใจเย็นๆนะ” กวินปรี่เข้ามาหลังจากที่ไปเซ็นยืนยันการคลอดให้กับหมอ เขารีบจับมือเมียสุดที่รักแทนมารดาของตน“พะ พี่วิน” เสียงแหบแห้งเรียกหาก่อนจะลืมตามามองหน้าสามีหนุ่มที่แทบจะร้องไห้ออกมาเมื่อเห็นเธอ
ตามมาหารัก บทที่ 42 ปกป้อง
ปัง!!เสียงปืนทะลุผ่านแขนของวีรพลทำให้เขาทรุดลงพื้นอย่างแรง ณัชชาและเฮียตี๋หันมองภาพน่ากลัวอย่างตกใจ เลือดที่ไหลอาบแขนจนพื้นนองทำให้ท้องกระอักกระอ่วน"คิดว่าฉันจะปล่อยให้เมียมาคนเดียวรึไง!?" เสียงตวาดลั่นบ้านหลังใหญ่ แค่เสียเวลาไปคุยกับตำรวจไม่นาน เมียก็แอบหนีออกมาแล้ว ดูตอนนี้สิตกใจกับเสียงปืนแค่ไหน?"มึง! ไอ้สารเลว ปล่อยกุ้ให้แม่กูต้องตาย แม่กูติดหนี้มึงจนต้องตาย!! อ๊ากก!" วีรพลเหมือนคนเสียสติทั้งเจ็บแขนที่โดนยิงและนึกถึงคราวที่แม่ฆ่าตัวตาย เขาไม่มีวันที่จะลืมมันได้ ต่อให้ตายก็ไม่มีวัน!!"มึงต่างหากที่เริ่มก่อน หลอกล่อให้น้ำชาไปแต่งงานกับมึง ลุกไหวไหม?" เขาเก็บปืนไว้ที่ด้านหลัง ก่อนจะเดินมาถามเมียและพ่อตาที่ทรุดอยู่หน้าบ้าน"หวะ ไหวค่ะ" ณัชชาไม่กล้าแม้แต่จะมองหน้าเขา ไม่เดาก็รู้ว่าทำชายหนุ่มโกรธแค่ไหน"ดี ตะวัน!" เสียงทุ้มเรียกหาลูกน้องคนสนิท ช่างไม่มีเชาว์ปัญญาเลยสักนิด แค่ขับรถไปส่งณัชชาที่เขามันก็ทำไม่ได้พลั๊วะ!!มัดหนักๆอัดลงที่แก้มของตะวันเป็นการอบรมลูกน้องต่อหน้าเมียที่คอยเอาแต่ดื้อรั้น เขาช
