Intro

Intro

ร่างเล็กโยกกายพริ้วไหวไปตามจังหวะเพลงของคลับ หญิงสาวปล่อยตัวปล่อยไปใจกับเสียงเพลง ที่ดังกระหึ่มเข้ามาในโสตประสาท

 เธอดื่มเหล้าจนเมามาย เพื่อจะลืมเรื่องราวที่หนักอึ้งในหัวใจของตัวเองให้หมด แต่ทว่า ไม่ว่าจะพยายามลืมเเค่ไหน ในหัวก็เอาแต่วนเวียน กับเหตุการณ์ที่ผ่านมา 

"ฉันล่ะเบื่อแก ที่มีข่าวกับพวกผู้ชายไม่เว้นวัน แกรู้ไหมว่าฉันแสนอับอายแค่ไหน ที่มีแกเป็นลูกนิสัยแย่แบบนี้ ทำตัวโคตรน่ารังเกียจ ให้ฉันตามล้างตามเช็ดข่าวให้ไม่เว้นวัน"

"ตอนที่หนูเป็นคนดี พ่อก็ไม่เห็นสนใจหนูเลย พ่อเอาแต่เอาอกเอาใจเมียใหม่ของพ่อ พ่อเคยคิดบ้างไหม ว่าหนูก็ต้องการความรักจากพ่อเหมือนกัน หนูต้องการให้ใครสักคนที่หนูรัก ถามว่าหนูหิว หนูหนาว หนูทุกข์ หนูมีความสุขไหม แต่หนูไม่เคยได้รับจากพ่อเลยสักวัน"

"โตแล้วจะมาเรียกร้องอะไร บางทีคำพูดมันก็ไม่ได้ดีเท่าการกระทำหรอก แกควรทำตัวให้มีประโยชน์ ตั้งใจเรียน ตั้งใจทำหน้าที่ของตัวเองให้ดี เลิกทำตัวเหลวไหลแบบนี้สักที"

"แล้วพ่อล่ะ ทำหน้าที่พ่อได้ดีแล้วหรือยัง พ่อเป็นพ่อไม่เคยสนใจความรู้สึกลูก เอาแต่พะเน้าพะนอผู้หญิงของพ่อ พ่อเคยสนใจลูกอย่างหนูบ้างไหม หรือหนูเป็นแค่ลูกสนุกน้ำ สนุกเล่น ๆ พอมาเกิดก็เลี้ยงดูแบบทิ้งขว้าง พ่อเคยสนลูกอย่างหนูบ้างไหม ว่าหนูกินหนูชอบหนูเกลียดอะไร" 

"พนิดา!" 

"ชีวิตพ่อมีความสุข แต่ลูกอย่างหนูกำลังทุกข์ พ่อเคยสนไหม?"

"ทำไมฉันจะไม่สนใจ ถ้าฉันไม่สนใจฉันก็คงไม่มาตามล้างตามเช็ดเก็บกวาดสิ่งที่แกทำเอาไว้หรอก แกรู้ไหมว่าฉันต้องเหนื่อยและระอากับลูกอย่างแกมากแค่ไหน ที่วัน ๆ ไม่เคยทำตัวมีประโยชน์ เอาแต่สร้างเรื่องให้ปวดหัว แล้วที่เป็นข่าวกับคนนั้นคนนี้ ไปอ้าขาให้ผู้ชายกี่คนแล้วล่ะ ถึงไม่เคยสนใจเรื่องเรียน แกเพิ่งเรียนปีหนึ่งนะอย่าลืม อย่าให้มันท้องป่อง ประจานความร่านของแก"

"ทำไมพ่อพูดแบบนี้อะ ถึงหนูจะทำตัวแย่ แต่หนูก็ไม่เคยร่านเอาผู้ชายไปทั่ว" 

"ใครจะไปรู้ แกอาจจะร่านเหมือนแม่แกก็ได้ เลี้ยงไม่เชื่อง ให้อยู่สุขสบายขนาดไหน ก็ทำสารเลวกับฉัน ฉันไม่แปลกใจเลยว่าแกเลวได้ใคร! ลูกไม้หล่นไม่ไกลต้นมั่วผู้ชายไม่เลือก แกมันร่านเหมือนแม่แก"  ทรงศีลเอ่ยเสียงสั่น เมื่อนึกถึงความระยำที่อดีตภรรยาทำเอาไว้

 เธอทิ้งเขากับลูกไปมีรักใหม่ ไม่ว่าลูกสาวกับเขา จะอ้อนวอนขอความเห็นใจมากแค่ไหน แต่คนมักมากอย่างพริดา ก็ทิ้งเขากับลูกโดยไม่เหลียวแล 

หนำซ้ำยังไม่กลับมาเยี่ยมหรือเหลียวแลพนิดาเลยแม้แต่น้อย

"ร่านเหมือนเมียใหม่พ่อด้วย" 

"พนิดา!"

คำพูดของบิดาวนเข้ามาในหัว พนิดาหยิบแก้วเหล้าชงเข้ม ๆ สาดลงคอเพื่อดับอารมณ์ขุ่นมัว ไม่มีอะไรแย่ไปกว่าการโดนบุพการีดูถูกดูแคลน ที่ทำตัวแย่ทำตัวเลว ทำตัวไม่ดีก็เพราะอยากให้บิดาสนใจเท่านั้น 

เธอรู้ดีว่าสิ่งกำลังทำมันช่างโง่เง้า เรียกร้องไปก็ไร้ค่า แต่เธอก็ยังหวังว่าท่านจะสนใจ แสดงความรักความห่วงใยใส่ใจต่อเธอ เหมือนที่ท่านแสดงกับภรรยาใหม่ของท่านบ้าง

พนิดาเช็ดน้ำตาลวก ๆ เมื่อมันไหลมาประจานความอ่อนแอในหัวใจ ไม่ว่าจะทำตัวดีหรือไม่ดี ท่านก็ไม่เคยมองเธอดีเลย  ในเมื่อเป็นคนชั่ว ไม่เคยดีอะไรในสายตาของท่านอยู่แล้ว  เธอก็จะชั่วให้สุดไปเลย

ดวงตากลมโตกวาดสายตามองไปรอบ ๆ ก่อนจะไปสะดุดกับคนร่างกำยำ ที่นั่งดื่มกับผู้ชายหกคน ใบหน้าของเขาหล่อเหลาคมคาย เขาโดดเด่นกว่าใครในสายตาของเธอ เขาเป็นคนหน้าตาดี มีผู้หญิงนั่งอยู่ข้าง ๆ อีกสองคน ดื่มกันหัวเราะกันอย่างมีความสุข 

ทุกคนบนโลกนี้กำลังมีความสุข ยกเว้นเธอที่ไม่เคยมีความสุขเลย  ตั้งแต่แม่จากไป 

เธอหยัดกายลุกขึ้นเดินตรงไปหาเขา เเม้ร่างเล็กจะเซถลา แต่เธอก็เดินไปจนถึงเป้าหมายจนสำเร็จ 

มือบางยันกับพื้นโต๊ะแล้วโน้มตัวมองคนตรงหน้า ท่ามกลางสายตาชายฉกรรจ์ที่นั่งร่วมโต๊ะกับคนที่เธอสนใจ 

"นอนกับฉันไหม ฉันให้นายห้าพัน!"