บทที่ 21 วังหลวงช่างแคบยิ่งนัก

หยางจิ่งได้ฟังเรื่องราวที่หวังซุนนำมารายงานก็ยกยิ้มมุมปากคราหนึ่ง เมล็ดพันธุ์แห่งความระแวงที่เขาหว่านให้ไป๋อี๋ซินยามนี้เห็นผลแล้ว รอเวลาอีกเพียงไม่นาน เขาย่อมสามารถจัดการหยางเฉิงได้เป็นแน่

“แล้วเรื่องที่ข้าให้เจ้าไปตามคนชุดดำผู้นั้นไปถึงไหนแล้ว”

หวังซุนที่ได้ยินเช่นนั้นก็จ้องมองหยางจิ่งคราหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยที่มาที่ไปของชายชุดดำผู้นั้นให้ฟังอย่างละเอียด หยางจิ่งที่ได้ยินเช่นนั้นก็ขมวดคิ้วมุ่น ก่อนจะเอ่ย

“เจ้าแน่ใจหรือว่ามันไปที่นั่นจริง ๆ”

“พ่ะย่ะค่ะ อีกเรื่องหนึ่งก็คือ คนของเราที่แฝงตัวอยู่ในวังหลวงมารายงานว่า ไม่นานมานี้ ฉินกุ้ยเฟยให้คนนำจดหมายไปส่งให้คนผู้หนึ่ง คนของเราจึงตามสืบต่อไป จนกระทั่งพบว่า...”

"อ้ำอึ้งทำไมกัน รีบบอกมาสิ"

หวังซุนที่ได้ยินเช่นนั้นจึงถอนหายใจออกมาคราหนึ่ง ก่อนจะเดินตรงเข้ามาหาหยางจิ่ง พลางกระซิบบางอย่างที่ข้างหูของเขา หยางจิ่งได้ฟังที่หวังซุนบอกเขาก็กำมือแน่น แววตาคมพลันมีท่าทีตื่นตระหนกเป็นอย่างมาก

"เจ้าแน่ใจหรือ?"

"พ่ะย่ะค่ะ คนของเรายืนยันหนักแน่นว่าเป็นเรื่องจริง อีกทั้งยังบอกว่าการส่งจดหมายโต้ตอบกันไปมาเช่นนี้ มิใช่เพิ่งเริ่มทำ แต่คล้ายว่าทำมานานแล้ว เห็นได้