หนูอยากมีปะป๋า

ตอนที่ 6 หนูอยากมีปะป๋า

“น้องซัมมาแล้วค่า” เสียงเจื้อยแจ้วของเด็กหญิงชรินทร์ทิพย์ดังขึ้นขณะที่เดินจับมือผู้เป็นพ่อเดินเข้ามาในบ้านหลังใหญ่

“หลานย่า มาแล้วย่าทำไข่ตุ๋นของโปรดหนูด้วยนะลูก” เซลีนยิ้มกว้างเมื่อเห็นหลานสาวสุดที่รัก

“สวัสดีค่าทุกคน” เด็กหญิงพนมมือทักทายปู่ย่าและก็แม่ของเธอ “หลานปู่” ธนินเรียกหลานสาวตัวน้อยด้วยรอยยิ้ม

“โอ๊ะ หน้าแม่เทียนขาโดนอะไรมาคะ? เด็กหญิงถามด้วยความสงสัยที่หน้าแม่มีรอยแดงเต็มไปหมด

“แม่เทียนถูกแมวข่วนค่ะ” เทียนหอมเลือกที่จะไม่บอกความจริงกับลูกเพราะมันเป็นเรื่องละเอียดอ่อน

“แม่เทียนโดนแมวข่วนค่ะลูก” ซันเป็นคนตอบคำถามลูกสาว

“แม่เทียนเจ็บมากไหมคะ? ให้น้องซัมตีแมวให้ไหม?” เด็กหญิงตัวอวบกระโดดขึ้นไปนั่งตักแม่ที่นั่งอยู่บนโซฟา มือป้อมจับที่รอยแผลบนหน้าแม่ลูบเบาๆแววตาแสดงความเป็นห่วง

“แมวนิสัยไม่ดี น้องซัมไม่ต้องไปใกล้หรอกลูก อีกอย่างพ่อขาลงโทษแมวตัวนั้นไปแล้ว” ซันพูดกับลูกสาวด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวล

“แม่เทียนหายเจ็บแล้วค่ะ เราไปทานข้าวกันดีกว่าคุณย่าทำไข่ตุ๋นด้วยน๊า” เทียนหอมบอกกับลูกสาวตัวน้อยพร้อมกับทุกคนก็ลูกเดินไปยังโต๊ะอาหารของบ้าน

“ไข่ตุ๋นคุณย่าอาร่อยที่สุดเลยค่า” เด็กหญิงชรินทร์ทิพย์พูดพร้อมกับชูช้อนในมือขึ้นปากก็เคี้ยวไข่ตุ๋นตุ้ยๆอย่างอารมณ์ดี

“อร่อยก็ทานเยอะๆนะลูก” คุณย่าเซลีนบอกกับหลานสาว

“ค่ะคุณย่าน้องซัมทานเยอะๆจะได้ไปจัดการแมวนิสัยไม่ดีให้แม่เทียน” เสียงเจื้อยแจ้วไม่หยุดปากของหลานสาวคนเดียวของบ้านทำให้ปู่ย่ายิ้มไม่หุบ

“ตัวแค่นี้ไม่รู้สรรหาคำพูดมาจากไหน” ธนินพึมพรำถึงหลานสาวตัวน้อย

“แม่เทียนขาน้องซัมอยากมีปะป๋า” อยู่ๆลูกสาวตัวน้อยก็พูดขึ้นมา

“คะ? เทียนหอมรู้สึกตกใจกับคำพูดของลูกสาว

“เพื่อนๆที่โรงเรียนน้องซัมมีปะป๋ากันหมดเลยแต่น้องซัมไม่มี” เด็กหญิงเล่าเรื่องที่โรงเรียนด้วยแววตาผิดหวัง

“ปะป๋าหนูก็อยู่นี่ไงคะ” เทียนหอมว่าพลางมองที่พ่อของลูก

“อันนี้พ่อขาไม่ใช่ปะป๋าซะหน่อย” ลูกสาวตอบตามที่ตัวเองเข้าใจ

“พ่อขาก็คือปะป๋า ปะป๋าก็คือพ่อขาจ้ะ” เซลีนอธิบายกับหลานสาวให้เข้าใจ

“พ่อขากับปะป๋าคืออันเดียวกันเหรอคะคุณย่า? เด็กหญิงหันไปถามคุณย่า

“คนเดียวกันค่ะ ไม่ใช่อันเดียว” ย่าตอบหลานสาว

“งั้นพ่อขาก็เป็นปะป๋าของน้องซัมใช่ไหมคะ? เด็กหญิงหันไปถามผู้เป็นพ่อ “ใช่ค่ะ” ซันตอบลูกสาวด้วยรอยยิ้ม

“เย้! น้องซัมมีปะป๋าเหมือนเพื่อนแล้ว” เด็กหญิงกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจตามประสาเด็กไร้เดียงสา การกระทำนั้นทำให้ผู้เป็นแม่ต้องส่ายหัวให้กับลูกสาว ไปโรงเรียนแต่ละวันไม่รู้ไปจำอะไรมาบ้าง

“พรุ่งนี้วันเสาร์แม่ว่าพาหลานค้างที่นี่สักคืนไหมลูก? เซลีนหันไปถามลูกชาย “ก็ได้ครับม๊า งั้นผมขอตัวพาลูกไปอาบน้ำก่อน” ซันว่าพร้อมกับอ้าแขนรับเด็กสาวตุ้ยนุ้ยพาขึ้นชั้นบน

“หนูเทียนก็ขึ้นไปพักผ่อนเถอะลูก”

“ค่ะคุณแม่ งั้นเทียนขอตัวนะคะ” เธอกล่าวลาพร้อมกับเดินตามหลังสองคนพ่อลูกขึ้นไปบนห้องนอน

@บ้านเดชาพันธ์

“นี่คุณจะไปไหนคะนาย? เสียงร้องถามสามีด้วยความไม่พอใจของหญิงสาวที่อยู่ในชุดนอนแต่สามีกับแต่งตัวจะออกไปข้างนอกเธอคือ แทน ธนัชชา เดชาพันธ์ ลูกสาวคนโตของบ้านที่ตอนนี้เธอคือเสาร์หลักของบ้านตั้งแต่น้องสาวท้องในวัยเรียนแล้วหนีหายไปไม่กลับมาอีกเลย

“คุณจะอะไรนักหนาแทน ก็บอกอยู่ว่าวันนี้ผมนัดดื่มกับเพื่อน” สามีตอบไปอย่างหงุดหงิดที่วันๆภรรยาเอาแต่จ้องจะจับผิด นาย หรือ นครินทร์พนักงานบริษัทแห่งหนึ่งเงินเดือนห้าหลักแถมยังต้องเลี้ยงดูภรรยาและครอบครัวของเธออีก เงินเดือนแค่นี้แทบจะใช้ไม่ชนเดือนด้วยซ้ำ

“เอะอะก็เพื่อนเพื่อนเพื่อนคุณแทบจะไม่มีเวลาให้แทนเลยนะ” ภรรยาตวาดสามีเสียงดังจนพ่อกับแม่ที่นอนอยู่ชั้นบนได้ยินจึงเดินลงมา

“เอะอะอะไรกันยัยแทน มันดึกแล้วนะอายข้างบ้านเขาบ้างสิ” ทองธาร ผู้เป็นแม่เดินลงมาตำหนิลูกสาวที่กำลังโวยวายเสียงดังอยู่

“ก็นายน่ะสิคะแม่จะออกไปดื่มอีกแล้ว ไปทุกวันแบบนี้แทนก็ไม่ไหวนะคะ” เธอหันไปฟ้องผู้เป็นแม่ด้วยท่าทางหงุดหงิด

“พ่อนายเขาก็คงเครียดเรื่องงาน ปล่อยเขาไปผ่อนคลายบ้าง” แม่บอกกับลูกสาวด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลเชิงปลอบให้ใจเย็นลง

“พ่อนายไปหาเพื่อนเถอะลูกเดี๋ยวทางนี้แม่จัดการเอง” ทองธารหันไปบอกลูกเขยพร้อมส่งยิ้มบางๆให้ชายหนุ่มออกจากบ้านอย่างสบายใจ

“ขอบคุณครับคุณแม่” นครินทร์พูดจบก็เดินออกจากบ้านไปโดยไม่สนใจภรรยาว่าจะโวยวายยังไง

“คุณแม่ทำไมคุณแม่ไม่เข้าข้างแทนบ้าง แทนเป็นลูกแม่นะ”

เพี๊ยะ! พอพูดจบผู้เป็นแม่ก็ฟาดฝ่ามือเข้าที่หน้าลูกสาวอย่างแรงเพื่อเรียกสติ “มะ..แม่ตบแทนทำไม? มือเล็กยกขึ้นมากุมแก้มซ้ายที่โดนแม่ตบด้วยความน้อยใจเพราะแม่ไม่เคยทำร้ายเธอ

“ตบเพื่อเตือนสติแกให้หายโง่ไง เลิกงี่เง่าสักทีเกิดวันไหนพ่อนายเขาทนไม่ไหวขึ้นมาใครจะมาหาเลี้ยงแกอยู่แบบนี้ห่ะ” ผู้เป็นแม่ตำหนิลูกสาวสียงดังจนเธอเงียบและคิดตามคำที่แม่พูดจนเธอยอมสงบลง

“ถ้ายัยเทียนยังอยู่ ป่านนี้ครอบครัวคงสบายไปแล้ว” ผู้เป็นแม่พึมพรำถึงลูกสาวคนเล็กที่เธอไล่ออกจากบ้านเมื่อสี่ปีก่อน

“แม่จะไปพูดถึงมันทำไม ถ้ามันคิดว่าแม่กับพ่อเป็นผู้ให้กำเนิดป่านนี้มันคงกลับมาแล้ว นอกซะจากว่ามันเป็นลูกอกตัญญู” พี่สาวว่าแซะน้องที่ไม่เคยติดต่อกลับมาเลย

“อย่างน้อยมันก็ไม่เคยผลาญเงินฉันเหมือนแก” แม่ว่าให้ลูกสาวคนโต

“แม่อย่ามาโทษแทนนะ เป็นเพราะแม่กับพ่อเอาเงินไปถลุงในบ่อนนั่นแหละครอบครัวเราถึงได้ตกอับแบบนี้” ลูกสาวเถียงกลับคอเป็นเอ็น

“ยัยแทน” ผู้เป็นแม่ตวาดลูกสาวเสียงดังที่ถูกว่าจี้จุดในใจ

“แม่กับพ่อไม่ไปตามหามันล่ะ ให้มันมาทดแทนบุญคุณอย่างน้อยแม่ก็คลอดมันออกมานะ” ชี้นำผู้เป็นแม่จบก็เดินหนีขึ้นห้องไป ในใจคิดแต่โทษน้องสาวที่มีอะไรเหนือกว่าเธอมาทั้งชีวิตขนาดหนีหายไปหลายปีผู้เป็นแม่ก็ยังพูดถึงน้องสาวไม่หยุดปาก

# กำลังปั่นต่อตอนต่อไป ขออภัยที่หายไปน๊า ปั่นเรื่อยๆทั้งวันไม่แน่ใจจะได้กี่ตอน