บทที่2.เงาอดีต!! 3

นางเตือนด้วยความหวังดี ผิดหวังกับผู้หญิงเพียงคนเดียว บุตรชายของนางถึงกับปิดประตูใจ เขาประชดชีวิตทำตัวเป็นเพลย์บอย เพียงเพราะไม่อยาก ‘รัก’ ใครอีก

          ชายหนุ่มสูดลมหายใจลึกๆ เขาข่มความโกรธไว้ในอก ไม่มีวันยอมให้ใครย่างกรายเข้ามาในหัวใจ แค่ครั้งเดียวก็เกินพอ “แม่มีเรื่องแค่นี้ใช่ไหมครับ ผมงานยุ่ง ผมขอตัวก่อน” เขาเปรยเสียงแผ่ว ผุดลุกขึ้นยืน แล้วเดินจากไป แบบไม่ให้ท่านมีโอกาสได้รั้งไว้อีก

          มืออวบอูมยกขึ้นกดลงบนอกข้างซ้าย เปลือกตาหลุบลง รีบเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ เมื่อรู้สึกเจ็บแปลบๆ ขึ้นมาในบริเวณนั้น

          “แม่ผิดเหรอออสติน? แม่ผิดเหรอที่อยากให้ลูกประสบความสำเร็จ โดยไม่มีเรื่องกวนใจ”

          มีบางสิ่งที่เป็นความลับ!! มีเรื่องบางเรื่องที่นางทำ เพื่อให้บุตรชายไร้ความกังวล นางไม่คิดว่ามันจะมีผลทำให้เขากลายเป็นคนกระด้างเย็นชาแบบนี้ ช่างเถอะ!! เรื่องมันผ่านมาแล้วหลายปีดีดัก อีกไม่นานออสตินจะรู้สิ่งที่นางทำทั้งหมด...คือความหวังดี

          “ฉันไม่ขอโทษเธอหรอกนะ ช่วยไม่ได้ เธออยากต้อยต่ำเอง...” นางรำพัน ไม่โทษใครทั้งนั้น นางเป็นแม่ ผิดเหรอที่นางจะคัดสรรแต่สิ่งดีๆ ให้ลูกตัวเอง

          วันเวลาที่เคลื่อนที่ผ่านไปจะช่วยให้อดีตต่างๆ ถูกลบเลือน อีกไม่นานมันจะกลายเป็นแค่ความหลัง

          ร่างสูงใหญ่ยืนอิงกรอบกระจก เขาทอดสายตามองความเวิ้งว้างตรงหน้าด้วยสายตาเลื่อนลอย ต่อให้โกหกคนทั้งโลกได้สำเร็จ ต่อให้ตะโกนปาวๆ ว่าไม่มี ‘เงาของใครคนนั้น’ อยู่ในหัวใจ แต่ในความเป็นจริงที่ชายหนุ่มรู้อยู่แก่ใจตัวเองเป็นอย่างดี เงาของหล่อน!! ไม่เคยลบเลือน ภาพความทรงจำนั่นยังตามมาหลอกหลอนเขาทุกครั้งยามที่เผลอตัว

          “ไม่ ออกไป!!”

          เสียงขับไล่ที่ฟังอ่อนล้าลงเรื่อยๆ จากที่เคยแข็งกร้าวดุดัน...เวลานี้แทบจะไร้ความแกร่งกล้าเสียแล้วนี่สิ เวลาไม่ได้ช่วยอะไรเขาเลย เพราะยิ่งพยายามผลักดัน...มากขึ้นเท่าไร มันก็ยิ่งมีผลสะท้อนกลับ และยิ่งทำให้เขาเจ็บหนักมากกว่าเดิม

          “คนเลวแบบเธอ!! ไม่มีค่าพอให้พี่จำ!!”

          เสียงที่ปนเปได้ด้วยความคลั่งแค้น น้อยใจ เสียใจ ไม่มีใครรู้ว่าออสตินกระซิบต่อว่าใคร มีแค่เขา คุณเยาวเรศ และสาวปริศนาคนนั้นเท่านั้นที่รู้

          ป่วยการจะมาคิดถึงคนที่ทำให้เขาเจ็บ โลกกว้างใบนี้ยังมีดอกไม้สวยๆ รอให้เด็ดดมอีกมาก...ผู้หญิงคนนั้นเป็นแค่ความทรงจำแย่ๆ เป็นแค่ละลองฝุ่นที่เคยปลิวเข้ามาหล่นใกล้ตัว...แม้ฝุ่นนั้นจะเคยมีอิทธิพลทำให้หัวใจของเขาเบ่งบาน แต่มันคืออดีต...อดีตที่เขาจะฝั่งกลบไปกับกาลเวลา

          “ที่เดิม...”

          หลังกระแทกตัวลงนั่งบนเบาะหลังของรถยนต์สุดหรู วันนี้เขาไม่มีสมาธิพอที่จะโฉบเฉี่ยวรถยนต์คันโปรด...จึงต้องใช้บริการของคนขับรถ และสารถีย่อมรู้ดีที่ซ่องสุมของเขาอยู่หนใด เมื่อมันมีแค่ไม่กี่ที่ หลังจากออสตินเลิกงานประจำ...

          แสงไฟที่ค่อยๆ สว่างไสวขึ้น หลังดวงสุริยาหายลับไปจากพื้นโลก ราตรีที่เต็มไปด้วยแสงสีคือวิถีของคนในเมืองหลวง...ราตรีที่ยาวนานและมีแต่สิ่งล่อลวง...มีหลายคนเพิ่งจะออกมาทำงาน และอีกหลายคนเช่นกันที่ใช้เวลายามค่ำ เป็นพื้นที่พักผ่อนหย่อนใจ

          ออสตินนั่งท้าวปลายคาง ข้อศอกเขาอิงกับกรอบหน้าต่าง ใบหน้าคมคายผินมองออกไปนอกกระจก แต่ไม่ได้เพ่งมองจุดใดจุดหนึ่ง เขาเหม่อ เขากำลังคิด แม้จะพยายามสลัดแทบเป็นแทบตาย มันก็เหมือนเดิม!!

          ใครคนนั่นยังสถิตเหนียวแน่นอยู่ที่เดิม...

          ชายหนุ่มพ่นลมหายใจแรงๆ เขาไม่เข้าใจตัวเอง เขาจะหงุดหงิดไปเพื่ออะไร...เรื่องมันผ่านมานานปี และก็คงเป็นเหมือนอย่างที่มารดาว่าไว้...

          ปานนี้ ‘หล่อน’ น่าจะมีครอบครัว น่าจะมีคนเคียงข้าง...เมื่อหล่อนยังกล้าสลัดเขาทิ้ง...

          ออสตินไม่อยากเชื่อ เด็กสาวที่เรียบร้อยคนนั้น จะกล้าตัดรอนเขา กล้าทิ้งเขา ทั้งๆ ที่เขากับเธอไม่ใช่แค่คนที่คบหาดูใจกันแค่นั้น เขากับเธอผ่านการมีความสัมพันธ์แนบแน่น จนถึงขั้นเรียกว่า...ผัว-เมีย ได้เลย แล้วทำไมล่ะ ทำไมหล่อนจึงกล้า!!

          “บ้าชิป!!”

          ชายหนุ่มเผลอสบถ เขาจะมาคร่ำครวญเพื่ออะไร เขาต้องลืมสิ เขาต้องลืมเสียให้สิ้น ผู้หญิงคนนั้นไม่มีค่าควรจำ

          “กลับได้เลย ฉันหาทางกลับเอง...”

          ชายหนุ่มร้องสั่ง วันนี้เขาไม่ต้องการ์ด เขาเบื่อคนคอยเฝ้า อยากอยู่เงียบๆ เพียงลำพัง ก่อนจะมุดออกไปจากรถยนต์ คืนนี้คงเหมือนเช่นทุกๆ คืน เขาไม่เคยร้างคนข้างกาย และบ้านไม่ใช่ที่ที่เขาซุกหัวนอน

          ร่างสูงใหญ่เด่นเตะตาเหมือนเช่นทุกครั้งที่ออสตินปรากฏตัว...ไม่มีใครไม่รู้จัก ทายาทของ ‘เทรย์เวอร์’ หนุ่มภาษีดี ดีกรีนักเรียนนอก หัวหอกคนสำคัญของเทรย์เวอร์คอปเรชั่น ว่าที่ผู้นำองค์กรคนต่อไป หากคุณเยาวเรศวางมือ

          “ขอที่เงียบๆ กับบรั่นดีสักขวดนะ”

          ชายหนุ่มเอ่ยปากบอกหลังบริกรเดินเข้ามาหา ตอนนี้ยังหัวค่ำ เขายังไม่ต้องการคนข้างกาย ขอนั่งจิบเหล้าคิดอะไรเงียบๆ คนเดียว ผู้หญิง...หากกระเป๋าตุง...แค่กระดิกนิ้วเดี๋ยวก็มีคนเดินเข้ามาเองนั่นแหละ..