พบเจอคนรู้จัก

วันต่อมา ทั้งหมดเริ่มออกเดินทางอีกครั้ง ใต้เท้าหานส่งแบบร่างไปที่เมืองหลวงแล้ว เหลือเพียงแค่รอให้ราชสำนักส่งเจ้าหน้าที่กรมโยธาเร่งเดินทางมาเริ่มจัดการเรื่องสร้างกำแพงให้ชาวบ้าน

เมื่อออกเดินทางจากเมืองสู่เป่ยไปได้ หนทางก็เริ่มจะลำบากมากขึ้น ด้วยหิมะที่ตกหนักอยู่ตลอดทาง ของเก่าก็ยังไม่ละลาย ยิ่งหน้าขึ้นกว่าเดิมอีกหลายชุ่น

หากซูเจินนางไม่นำม้าออกมาเพิ่มอีกสองตัวเห็นที การเดินทางครั้งนี้คงลำบากอยู่ไม่น้อย

“หลันฮวา ไม่มีวิธีทำให้หิมะหยุดตกเลยรึ” นางเอ่ยถามออกมา

“เรื่องนี้มิอาจทำได้เจ้าค่ะ หากนายหญิงเข้าไปยุ่งสภาพอากาศ ฤดูต่อไปคงเกิดความแปรปรวนอยู่ไม่น้อย”

“คงมีเพียงช่วยเหลือชาวบ้านได้เท่านั้น” ซูเจินนางถอนหายใจออกมา

ห้าวันต่อมาจึงเดินทางมาถึงเมืองโจวเป่ย สุดเขตชายแดนของแคว้นต้าเยี่ยน ซูเจินนางถูกหลันฮวานำเสื้อผ้า หมวก ผ้าพันคอ ถุงมือ ออกมาให้สวมใส่จนเหลือเพียงดวงตาที่โผล่ออกมาเท่านั้น

คนในขบวนเดินทางทั้งหมดก็ได้รับเหมือนเช่นเดียวกับซูเจิน หน้าประตูเมืองมีท่านเจ้าเมืองโจวเป่ย และขุนนางท้องถิ่นรอต้อนรับอยู่ไม่น้อย

“คารวะท่านใต้เท้าหานขอรับ” แม้จะอยู่ที่เมืองโจวเป่ยมาหลายปี ยามที่พูดปากยังสั