LOGINShare
ตอนที่ 8 ยัยนี่...ทำฉันใจเต้นได้ยังไง!?
Last Updated:
2025-03-03 23:57:24หลังจากลากคีรินไปซื้อของเข้าห้องจนเรียบร้อย ยูนะก็ยังไม่ยอมปล่อยเขากลับง่ายๆ
“โอเค ของที่ต้องการครบหมดแล้ว” เธอพูดขณะปิดท้ายรถเข็นซูเปอร์มาร์เก็ต
“งั้นไปอีกที่ต่อกันเถอะ”
คีรินที่กำลังจะเดินไปจ่ายเงินชะงัก ก่อนจะขมวดคิ้วหันกลับมามองเธอ
“อะไรนะ? อีกที่?”
ยูนะยิ้มเจ้าเล่ห์
“ไปเหอะน่า~”
“เดี๋ยวๆ! ฉันเหนื่อยแล้วนะเว้ย! ไหนบอกว่าจะกลับห้องไง!?"
“แป๊บเดียว~ ถือซะว่าเป็นของขวัญสำหรับแมวขยันที่ช่วยทำงานบ้านละกัน” ยูนะกระตุกยิ้ม ก่อนจะลากแขนคีรินออกจากซูเปอร์มาร์เก็ตไปทันที
“เฮ้ย! ฉันเดินเองได้!”
40 นาทีต่อมา – ร้านขนมญี่ปุ่นลับๆ
คีรินกะพริบตาปริบๆ มองรอบๆ ตัวด้วยความแปลกใจ
เขาไม่เคยรู้เลยว่า กลางกรุงเทพฯ จะมีร้านขนมญี่ปุ่นที่ซ่อนตัวอยู่ในตรอกเล็กๆ แบบนี้!
ร้านนี้เป็นร้านไม้เก่าๆ ตกแต่งแบบญี่ปุ่นแท้ๆ เงียบสงบ และมีเพียงไม่กี่โต๊ะเท่านั้น
ยูนะเดินนำเขาเข้าไป ก่อนจะนั่งลงที่โต๊ะริมหน้าต่าง
“ที่นี่คือร้านขนมโมจิที่ต้องย่างเอง” ยูนะอธิบายขณะที่พนักงานนำเตาถ่านขนาดเล็กมาวางบนโต๊ะ
“เป็นร้านลับที่ไม่ค่อยมีคนรู้จัก แต่ขนมอร่อยมาก”
คีรินเลิกคิ้ว
“ทำไมฉันไม่เคยได้ยินมาก่อน?”
ยูนะยิ้มมุมปาก
“เพราะนายไม่ใช่สายของหวานไง~ ที่นี่เป็นร้านขวัญใจสาวๆ และโอตาคุญี่ปุ่นเท่านั้น”
“งั้นฉันไม่ควรอยู่ที่นี่สินะ?” คีรินแซะ
“ก็อาจจะ พูดมากน่า มาถึงแล้ว ก็กินซะ”
ไม่นาน พนักงานก็นำเซ็ตขนมโมจิมาวางบนโต๊ะ เป็นโมจิแผ่นขาวๆ ที่ยังไม่ได้ย่าง พร้อมซอสถั่วแดงและผงคินาโกะ (ผงถั่วเหลืองคั่ว)
“เดี๋ยวฉันทำให้ดูก่อน” ยูนะพูดขณะที่คีบแผ่นโมจิวางลงบนเตาถ่าน
คีรินนั่งมองเงียบๆ …
ไฟอ่อนๆ จากเตาทำให้โมจิเริ่มพองตัวขึ้นเล็กน้อย กลิ่นหอมของแป้งที่กำลังย่างค่อยๆ ลอยขึ้นมา ยูนะใช้ตะเกียบคีบพลิกกลับไปมาอย่างคล่องแคล่ว ก่อนจะนำไปจิ้มซอสถั่วแดงและส่งเข้าปาก
“อื้ม~”
ยูนะทำหน้าเคลิ้ม ก่อนจะหันมายิ้มให้คีริน
“ลองดิ อร่อยมากเลยนะ”
คีรินจ้องเธอแบบไม่เชื่อสายตา
นี่มันผู้หญิงคนเดียวกับที่แกล้งให้เขากินแต่มาม่ามาสองสามวันจริงๆ ใช่ไหม!?
“…ฉันไม่เข้าใจเธอเลยจริง ๆ”
“หืม?” ยูนะเอียงคอ
“ก็สองสามวันที่ผ่านมา เธอให้ฉันกินแต่มาม่าแทบทุกมื้อ เหมือนตั้งใจแกล้งกัน แต่จู่ๆ วันนี้ก็ดูเหมือนจะใจดีขึ้นมา…” คีรินพูดขณะคีบโมจิวางบนเตา
“เธอมีแผนอะไรอีกหรือเปล่า?”
ยูนะหัวเราะออกมา
“นายก็คิดมากไปปะ ฉันแค่เห็นนายชอบกินขนมปัง เลยคิดว่านายน่าจะชอบโมจิด้วย”
คีรินชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะหรี่ตามองเธอ
“อะไร?” ยูนะเลิกคิ้ว
“เปล่า…”
คีรินเบนสายตากลับไปที่เตา ค่อยๆ พลิกโมจิอย่างตั้งใจ
…
ทำไมเขารู้สึกว่า เธอใส่ใจเขามากกว่าที่เธอแสดงออกวะ?
“กินได้แล้วนะ” ยูนะพูดขณะที่จ้องโมจิของเขา
“เอาไปจิ้มซอสดิ”
คีรินพยักหน้า ก่อนจะทำตามที่เธอบอก เขาจิ้มโมจิลงไปในซอสถั่วแดง แล้วยกขึ้นมากัดคำแรก…
“โอ้โห…”
คีรินเบิกตากว้างเล็กน้อย …มันอร่อยกว่าที่เขาคิดไว้เยอะเลย!
แป้งโมจิที่ย่างจนกรอบนอกแต่นุ่มใน บวกกับรสหวานหอมของซอสถั่วแดงและกลิ่นหอมอ่อนๆ ของเตาถ่าน มันเข้ากันได้ดีจนเขาเผลอเคี้ยวช้าๆ อย่างพอใจ
ยูนะยิ้ม “อร่อยใช่ม้า~”
คีรินไม่ได้ตอบอะไร แต่ยกมือขึ้นคีบโมจิอีกแผ่นมาวางบนเตาแทน
ยูนะหัวเราะเบาๆ ก่อนจะหันไปจิ้มโมจิกินต่อเช่นกัน
ทั้งสองคนนั่งย่างโมจิด้วยกันอย่างเงียบๆ มีเพียงเสียงไม้ตะเกียบกระทบกันเบาๆ กับกลิ่นหอมของขนมที่ฟุ้งไปทั่วโต๊ะ
นี่เป็นครั้งแรกที่คีรินรู้สึกว่า… อยู่กับยูนะแล้วสงบแปลกๆ
เขาแอบมองเธอขณะที่เธอกำลังจิ้มซอสลงบนโมจิ ดวงตากลมโตของเธอสะท้อนแสงไฟจากเตาถ่าน ริมฝีปากเล็กๆ จิ้มลิ้มของเธอเคลื่อนไหวเบาๆ ขณะที่เธอเคี้ยวขนม
คีรินรีบเบือนหน้าหนีทันที
เฮ้ย! คิดอะไรของฉันวะ!?
ยูนะเหลือบมองเขา
“นายเป็นอะไร? ทำหน้าแปลกๆ”
“เปล่า!” คีรินตอบเร็วเกินไปจนตัวเองยังตกใจ
ยูนะหรี่ตา “หืม?…”
“ไม่มีอะไรทั้งนั้น! กินๆ ไปซะ!”
คีรินรีบยัดโมจิเข้าปากตัวเองเพื่อกลบเกลื่อน แต่ยูนะกลับยิ้มมุมปากเล็กๆ ราวกับรู้ว่าเขากำลัง ทำตัวแปลกไปจากเดิม
คีรินเริ่มรู้สึกแปลกๆ ในใจ ขณะที่อยู่กับยูนะ เขากำลังคิดว่า เขาคิดไปเอง หรือว่า...
สถานการณ์แรก: โมจิติดปาก!?
“นายกินเลอะ”
“หืม?”
คีรินขมวดคิ้ว ก่อนจะยกมือขึ้นแตะปากตัวเอง
“ตรงไหน?”
“นี่ไง” ยูนะพูดพลางขยับเข้ามาใกล้เขาโดยไม่ทันตั้งตัว
คีรินนั่งนิ่ง ลมหายใจสะดุดไปครู่หนึ่ง
ยูนะยกมือขึ้นแตะที่มุมปากของเขาเบาๆ ก่อนใช้นิ้วโป้งปาดซอสถั่วแดงออกให้
สัมผัสของเธอมันเบาจนเขาสะดุ้งเล็กน้อย
…เฮ้ย เดี๋ยวนะ! มันใกล้เกินไปแล้ว!!
“โอเค เรียบร้อย” ยูนะพูดด้วยท่าทางสบายๆ ก่อนจะนั่งกลับไปที่เดิม ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
แต่คีรินกลับรู้สึกว่า…
หัวใจของเขาเต้นแรงผิดปกติ!!!
ให้ตายเถอะ…
นี่เขากำลังเขินอะไรฟะ!?
สถานการณ์ที่สอง: ลมแรง!?!
หลังจากกินโมจิเสร็จ พวกเขาก็เดินออกจากร้านขนมพร้อมกับถุงขนมโมจิที่ยูนะซื้อกลับไปกินต่อ
ระหว่างที่เดินไปตามทาง…อยู่ๆ ลมก็พัดมาแรงกว่าปกติ
วูบ!!!
“ว้าย!!”
ยูนะสะดุ้ง เพราะลมแรงจนเธอเซถลาไปข้างๆ เธอคว้าแขนคีรินไว้โดยอัตโนมัติ
คีรินที่ไม่ทันได้ตั้งตัวมาก่อน เลยเผลอยกแขนขึ้นโอบไหล่เธอไว้ เพื่อกันไม่ให้เธอล้ม
…
…
ทั้งสองคนสบตากันนิ่งงันไปชั่วขณะ
ใบหน้าของยูนะอยู่ใกล้กับหน้าอกเขามากจนเขาสัมผัสได้ถึงความอุ่นของตัวเธอ
เฮ้ย… ใกล้ไปแล้วววววว!!!!
คีรินรีบปล่อยมืออย่างรวดเร็ว
“ยัยบ้า! เดินดีๆ สิ!”
ยูนะเองก็รีบถอยออกมา ก่อนจะขยับผมที่ปลิวกระเซิงแล้วทำเป็นไม่สนใจ
“ไม่ใช่ความผิดฉันซะหน่อย ลมมันแรงเอง!”
“เธอนี่มัน…!!”
คีรินหันไปบ่นเธอเต็มที่ แต่กลับพบว่า ยูนะหน้าแดงนิดๆ
...หรือเขาคิดไปเอง?
แต่ช่างมันเถอะ เพราะเขาเองก็ดันหน้าแดงด้วยเหมือนกัน!!
ขณะกำลังเดินกลับคอนโดของยูนะ คีรินถอนหายใจยาว
จะบ้าตาย!? ทำไมวันนี้เขาต้องเจอแต่สถานการณ์อะไรแบบนี้ด้วย!?
“โอเค กลับห้องได้แล้วใช่ไหม?”
“ยัง”
“หา!?”
ยูนะหันมายิ้มให้เขา ก่อนจะดึงแขนเขาให้เดินตาม
“เราต้องไปซื้อชุดนักศึกษาใหม่ให้นายด้วย!”
“หา? เดี๋ยวๆๆ ฉันยังมีชุดเก่าอยู่นะเว้ย!”
“นายจะกลับบ้านไปเอามารึไง?” ยูนะทำหน้าเบื่อหน่าย
“ตอนนายมาคอนโดฉัน นายก็โป๊แล้ว มหาลัยจะเปิดอีกสองอาทิตย์ นายจะใส่ชุดอะไรไปเรียน?”
“ไม่เห็นเป็นไรเลย!”
“งั้นนายก็กลับบ้านไป!”
“เฮ้ย! กลับไม่ได้!”
“งั้นเอาไง?” ยูนะมองหน้าเขาเอาเรื่อง
ยูนะยิ้มเจ้าเล่ห์
“ถ้านายไม่ซื้อ งั้นฉันจะเป็นคนเลือกชุดให้นายเอง ดีไหม?”
“เฮ้ย!!”
“โอเค ตกลงตามนี้ ไปซื้อกันเลย~”
“เธอไม่ได้ให้ฉันเลือกเลยนะโว้ยยย!!”
30 นาทีต่อมา – ที่ร้านขายชุดนักศึกษา
“อันนี้ดีไหม?” ยูนะชูเสื้อนักศึกษาขึ้นมาให้คีรินดู
“มันก็เหมือนกันหมดปะ?” คีรินทำหน้าเซ็ง
“ไม่เหมือนย่ะ!” ยูนะกอดอก
“นายต้องใส่ชุดที่พอดีตัว ดูดี และดูสะอาด! ไม่ใช่ใส่ตัวโคร่งๆ ดิ!”
คีรินกลอกตา “เธอเป็นแม่ฉันเหรอ!?”
“ก็เพราะนายแต่งตัวไม่เป็นไง ดีแต่ทำหน้าหล่อไปวันๆ ฉันเลยต้องช่วยดู!”
“ช่วยมากไปแล้วมั้ง!!”
ยูนะไม่สนใจคำบ่นของเขา เธอเลือกเสื้อกับกางเกงให้เสร็จสรรพ ก่อนจะผลักเขาเข้าไปในห้องลองเสื้อ
“ไปลอง!”
“เออๆ ก็ได้!”
10 นาทีต่อมา – คีรินในชุดนักศึกษาใหม่
คีรินเดินออกมาจากห้องลองเสื้อด้วยชุดใหม่หมดทั้งตัว
เสื้อเชิ้ตขาวพอดีตัว ดูดีแบบที่ยูนะบอกจริงๆ กางเกงสีดำเรียบเนี้ยบ รองเท้าหนังเงาวับ
“อืม… ไม่เลว” ยูนะกอดอกมองเขา ก่อนจะพยักหน้า
“แบบนี้แหละดี ค่อยดูเป็นคนขึ้นมาหน่อย”
คีรินยิ้มมุมปาก
“เธอชมฉันเป็นด้วย?”
“ฉันชมเสื้อต่างหาก”
"…"
ยูนะหัวเราะเบาๆ
“แต่ก็ดูดีจริงๆ นั่นล่ะ”
คีรินกะพริบตา ก่อนจะเบือนหน้าหนีไปทางอื่น รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังหน้าแดงอีกแล้ว!
…บ้าเอ๊ย วันนี้มันอะไรกัน!?
ทำไมเขาต้องมาเจอเรื่องทำให้ใจเต้นหลายรอบขนาดนี้ด้วย!?
ยูนะมองเขาอย่างขำๆ ก่อนจะยื่นมือไปดึงปกเสื้อของเขาให้เข้าที่
“โอเค เรียบร้อย จัดเสื้อให้แล้ว”
“…”
คีรินมองเธอที่กำลังยืนใกล้เขามาก…
ใกล้จนได้กลิ่นแชมพูของเธอ…
เฮ้ย…ไม่ได้การล่ะ!
เขารีบถอยหลังหนีทันที
“พอแล้ว! ฉันจะไปจ่ายเงิน!”
ยูนะหัวเราะ “แหม รีบเลยนะ~”
คีรินไม่ตอบ แต่เดินไปจ่ายเงินอย่างไว หนีความรู้สึกแปลกๆ ของตัวเองให้เร็วที่สุด!
・🐾・🐾・🐾・🐾・
Related chapters
ช่วยด้วย แฟนฉันเป็นแมว! My Kitty Boy ตอนที่ 9 ฉันไม่ชอบเธอ...จริงๆ นะเว้ย!? (1)
หลังจากที่ยูนะลากคีรินไปซื้อชุดนักศึกษาใหม่จนสำเร็จ เธอก็พาเขากลับมาที่คอนโดทันทีที่ถึงห้อง ยูนะก็เดินไปวางของที่ซื้อมาในห้องครัว ส่วนคีรินทิ้งตัวลงบนโซฟาอย่างหมดแรง“โอ๊ย… วันนี้ทั้งวัน ฉันโดนเธอลากไปนั่นมานี่จนหมดพลังแล้ว”ยูนะเหลือบมองเขานิดหนึ่ง ก่อนจะหัวเราะเบาๆ“ไม่ขอบคุณฉันหน่อยเหรอ?”“ขอบคุณ?” คีรินเลิกคิ้ว“เธอบังคับฉันมาทั้งวันแล้วจะให้ขอบคุณเธอเนี่ยนะ?”“ก็ฉันช่วยนายเลือกเสื้อใหม่ไง” ยูนะกอดอก“ถ้าไม่มีฉัน นายคงซื้อเสื้อตัวใหญ่ๆ โคร่งๆ มาใส่เหมือนคนเพิ่งตื่นนอนแน่ๆ”“หึ!” คีรินกลอกตา“ฉันแต่งตัวยังไงมันก็เรื่องของฉันปะ?”“นายควรจะเห็นใจฉันมะ? ฉันต้องทนมองนายทุกวันนะ”“เธอมันจู้จี้ชะมัด!”ยูนะหัวเราะ“บ่นมากนัก ระวังหน้าแก่นะเว้ย”คีรินมองเธออย่างหมั่นไส้ แต่สุดท้ายก็ถอนหายใจยอมแพ้“เออๆ ก็ได้”ยูนะไม่สนใจคีรินอีก ปล่อยให้เขานอนพังพาบอยู่บนโซฟา มือเรียวหยิบถุงของที่เพิ่งซื้อมา แล้วจัดแจงแยกเก็บของสดใส่ตู้เย็น เธอขมวดคิ้วเล็กน้อย เพราะต้องจัดเรียงสิ่งของให้พอดีกับพื้นที่จำกัดส่วนคีรินนอนหมดเรี่ยวแรงบนโซฟา มือยกขึ้นเสยผมอย่างลวกๆ ดวงตาคมปรือเล็กน้อยราวกับจะเผลอหลับไปเดี๋ยวนั
Last Updated : 2025-03-03ช่วยด้วย แฟนฉันเป็นแมว! My Kitty Boy ตอนที่ 10 ฉันไม่ชอบเธอ...จริงๆ นะเว้ย!? (2)
หลังจากกินข้าวเย็นเสร็จ คีรินก็ทิ้งตัวลงบนโซฟาอย่างหมดแรง มือหยิบมือถือขึ้นมาไถหน้าจอไปเรื่อยๆ พยายามทำตัวสบายๆ หลังจากถูกยูนะกดขี่ให้เล่นเกมช่วยเธอล้มบอสจนปวดมือเสียงประตูห้องน้ำเปิดออก พร้อมกับกลุ่มไออุ่นบางๆ ที่ลอยออกมาจากด้านใน คีรินเหลือบตาขึ้นมองโดยอัตโนมัติ—ก่อนที่ร่างของยูนะจะปรากฏขึ้นตรงหน้าห้องน้ำ…แล้วเขาก็ต้อง ชะงักยูนะอยู่ในชุดนอนสบายๆ เสื้อยืดตัวโคร่งกับกางเกงขาสั้นสีอ่อน ผมยาวของเธอเปียกหมาดๆ เส้นผมบางส่วนยังคงแนบไปกับลำคอและต้นแขนขาวๆ เธอกำลังใช้ผ้าขนหนูซับผมตัวเองอย่างลวกๆ ขณะเดินมาทางเขาเขาถึงกับอ้าปากค้าง เพราะ...…เธอไม่ได้ใส่ชั้นในนอนเฮ้ย เดี๋ยวๆๆ !!!ชุดนอนแบบนี้มันจะล่อแหลมไปแล้วนะ!!เสื้อยืดของเธออาจจะโคร่งก็จริง แต่พอเธอขยับตัวแล้ว มันก็ดู… เอ่อ…คีรินกลืนน้ำลาย เอามือเสยผมแรงๆ พยายามเคลียร์หัวตัวเองเวรเอ๊ย! อย่าคิดอะไรบ้าๆ เซ่!!เขารีบเบือนหน้ากลับไปที่หน้าจอมือถือ พยายามโฟกัสกับอะไรก็ได้ที่ไม่ใช่ยูนะ“นายนอนที่โซฟานะ”เสียงของเธอดังขึ้นขณะที่ยังเช็ดผมตัวเอง“ห๊ะ?” คีรินเลิกคิ้วขึ้นมองเธอ“ทำไมฉันต้องนอนโซฟาด้วย?”“ก็เตียงฉันไง” ยูนะตอบหน้าตาย“นายเป็นผู
Last Updated : 2025-03-03ช่วยด้วย แฟนฉันเป็นแมว! My Kitty Boy ตอนที่ 11 เธอไม่ได้ชอบฉัน...ใช่ไหม!? (1)
เช้าวันต่อมา...แสงแดดยามเช้าส่องลอดผ่านผ้าม่านเข้ามาทอดแสงอ่อนโยนไปทั่วห้อง บรรยากาศยามเช้าสงบและอบอุ่น เสียงนกร้องเจื้อยแจ้วจากภายนอกเป็นจังหวะ กลิ่นอ่อนๆ ของผ้าปูที่นอนสะอาดและไออุ่นจากร่างกายของใครบางคนยังคงอบอวลอยู่ในอากาศบนเตียงกว้าง ยูนะยังคงหลับสนิทซุกตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม ผมยาวสีน้ำตาลเข้มกระจายอยู่บนหมอน เส้นผมบางส่วนปรกลงมาปิดแก้มของเธอเล็กน้อย ลมหายใจของเธอสม่ำเสมอ ดูผ่อนคลายและสงบสุขสุดๆ…และที่สำคัญ…คีรินในร่างแมวดำ ยังคงนอนขดตัวอยู่ข้างๆ เธอ……พร้อมกับใช้หางพันแขนของยูนะไว้แน่นเหมือนเดิม!!!ร่างขนฟูสีดำสนิทของเขาขดเป็นก้อนกลมเล็กๆ ข้างตัวเธอ อุณหภูมิของร่างกายเขาและเธอค่อยๆ ผสมกลมกลืนกันตลอดทั้งคืน เหมือนเป็นการแบ่งปันความอบอุ่นโดยไม่ได้ตั้งใจ—จนกระทั่งจู่ๆ คีรินสะดุ้งตื่นสุดตัว!“เมี๊ยวววว!?” (แปล: เฮ้ย!?)ดวงตาสีมรกตเบิกกว้าง ขนทั้งตัวชี้ตั้งขึ้นเป็นสัญชาตญาณ เขารีบกระโดดถอยห่างออกจากเธอแทบไม่ทัน ร่างแมวเล็กๆ กลิ้งตกลงไปที่ปลายเตียง หัวใจของเขาเต้นโครมครามราวกับเพิ่งหนีจากฝันร้ายเฮ้ย!? ฉันทำอะไรลงไปวะเนี่ย!?เขาขดตัวอยู่ปลายเตียง พยายามตั้งสติและกลั้นหายใจไปชั่วขณะเมื
Last Updated : 2025-03-05ช่วยด้วย แฟนฉันเป็นแมว! My Kitty Boy ตอนที่ 12 เธอไม่ได้ชอบฉัน...ใช่ไหม!? (2)
ช่วงบ่ายวันเดียวกัน – ที่ร้านคาเฟ่แมวหลังจากกินข้าวเที่ยงเสร็จ คีรินก็คิดว่าเขาจะได้นอนพักผ่อนเงียบๆ อยู่ที่คอนโดสักหน่อยแต่เปล่าเลย...ยูนะลากเขาออกมาข้างนอกอย่างไม่ฟังคำทัดทานใดๆ ด้วยเหตุผลที่ว่า ‘อยากไปคาเฟ่แมว’และแน่นอนว่าเขาไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ“นี่… เธอลากฉันมาที่นี่ทำไม?”คีรินนั่งกอดอกมองไปรอบๆ อย่างงงๆ ดวงตาคมไล่มองพวกมันที่นอนกลิ้งอยู่ตามมุมต่างๆ บ้างก็นอนขดตัวอยู่บนเบาะนุ่ม บ้างก็กระโดดขึ้นไปนอนบนชั้นวางของ บ้างก็เดินมาคลอเคลียกับลูกค้า บางตัวก็นอนอืดราวกับเป็นเจ้าของร้านเสียเองแมวเยอะชะมัด...“ก็ฉันอยากมาไง” ยูนะตอบหน้าตาเฉย ก่อนจะหยิบของเล่นแมวมาล่อแมวตัวหนึ่งที่เดินมาใกล้ๆ“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉัน?”“ก็นายเป็นแมวเหมือนกันไง~”"เหอะ!"คีรินเบ้ปาก รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาโดยไม่มีเหตุผลเดี๋ยวนะ… นี่เขาโดนลากมาที่คาเฟ่แมวเพราะเป็นแมวเหมือนกันงั้นเหรอ!?บ้าไปแล้ว!เขากำลังจะอ้าปากเถียง แต่ทันใดนั้น…“อ๊ะ น่ารักจังเลย~”น้ำเสียงของยูนะเปลี่ยนไปทันที!โหมด ‘ทาสแมวเต็มขั้น’ ถูกเปิดใช้งานแบบไม่มีสัญญาณเตือนล่วงหน้าลูกแมวตัวเล็กขนฟูสีเทาครีม วิ่งมาเกาะที่ตักของยูนะ มันร้อง ‘เหมียว~
Last Updated : 2025-03-05ช่วยด้วย แฟนฉันเป็นแมว! My Kitty Boy ตอนที่ 13 เธอไม่ได้ชอบฉัน...ใช่ไหม!? (3)
กลางดึก…คีรินพลิกตัวไปมาบนโซฟา ข่มตาหลับยังไงก็หลับไม่ลง ไม่ว่าเขาจะพยายามนอนนิ่งๆ หรือปรับท่านอนกี่ครั้ง ความรู้สึกก็ยังคง...ให้ตายเถอะ…ตั้งแต่เหตุการณ์เมื่อเช้า ไม่รู้ทำไมเขาถึงเอาหน้าของยูนะออกจากหัวไม่ได้เลยเขาจำได้ทุกอย่าง…สัมผัสอุ่นๆ จากมือของเธอ…เสียงหัวเราะเบาๆ ที่ทำให้ใจเต้น…แววตาของเธอเวลามองแมวตัวอื่นอย่างอ่อนโยน……รวมถึงไอ้ตอนที่เขาเผลอไปซุกอกเธอเมื่อคืนด้วย!!!“บ้าชิบ! คิดเรื่องพรรค์นี้ทำไมเนี่ย!?”เขาพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะพลิกตัวแรงๆ ราวกับพยายามสลัดความคิดบ้าๆ นี้ออกจากหัว แต่ยิ่งพยายามไม่คิด… มันก็ยิ่งชัดเจนขึ้นเรื่อยๆเธอไม่ได้ชอบฉัน...ใช่ไหม?....หรือว่า...เป็นฉันนี่ล่ะ...ที่กำลังชอบเธออยู่!?“เฮ้ย! ไม่มีทาง!!!”คีรินรีบโวยวาย ก่อนจะพลิกตัวกลับมา ฝังหน้าลงกับหมอนแล้วร้องครางออกมาอย่างขัดใจสุดๆ“ฉันไม่ชอบยัยนั่นแน่นอน!!!”…ใช่ไหมวะ!?!?คีรินขยี้หัวตัวเองแรงๆ ก่อนจะถอนหายใจหนักๆ ความวุ่นวายในหัวทำให้เขารู้สึกกระวนกระวายจนไม่สามารถนอนนิ่งๆ ได้อีกต่อไปสุดท้าย...เขาก็ตัดสินใจลุกขึ้นจากโซฟา—โดยไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่⋆🐾° ⋆🐾°ภายในห้องนอน…ยูนะกำ
Last Updated : 2025-03-05ช่วยด้วย แฟนฉันเป็นแมว! My Kitty Boy ตอนที่ 14 ฉันไม่ได้หึง...จริงๆ นะเว้ย!? (1)
เช้าวันเปิดเรียนวันแรก...แสงแดดยามเช้าส่องผ่านหน้าต่างเข้ามาในห้อง อากาศเย็นสบายจากแอร์ที่เปิดไว้ทั้งคืนทำให้บรรยากาศในห้องเต็มไปด้วยความสงบแต่สำหรับ คีริน…มันไม่สงบเลยสักนิด!!!เพราะทันทีที่เขาลืมตาตื่นขึ้นมา—เขาก็พบว่า ตัวเองยังคงอยู่ในร่างแมว…และที่สำคัญ—เขายังอยู่ในอ้อมกอดของยูนะ!!!“เมี๊ยว!? (แปล: เฮ้ย!!! เดี๋ยววววว!!!) ”ยูนะขยับตัวเล็กน้อย ก่อนจะครางออกมาเบาๆ“อือ… เนโร…อยู่เฉยๆ สิ…”“เมี๊ยวว!? (แปล: ฉันไม่ใช่หมอนข้างนะเว้ย!!!) ”แต่มันสายไปแล้ว…ยูนะ กอดเขาแน่นขึ้นเหมือนกอดตุ๊กตาตัวโปรด ก่อนจะซุกหน้าลงกับขนนุ่มๆ ของเขา แล้วถอนหายใจอย่างสบายใจ“เมี๊ยวววววว!!! (แปล: เธออย่ามาทำแบบนี้นะเว้ย!!!) ”แต่พูดไปก็เท่านั้น…เพราะสุดท้าย…เขาก็เผลอเคลิ้มไปกับอ้อมกอดของเธออีกแล้ว!!!หางของเขากระดิกไปมาเล็กน้อย ราวกับไม่พอใจตัวเองโอ๊ย ให้ตายเถอะ…ทำไมมันรู้สึกดีแบบนี้วะ!?นี่มันจุดจบของศักดิ์ศรีคุณชายคีรินแล้วสินะ!!!₊˚⊹♡ ≽^•⩊•^≼ ₊˚⊹♡หลังจากผ่านไปไม่กี่นาที…ยูนะขยับตัวเล็กน้อย ก่อนจะลืมตาขึ้นมาช้าๆคีรินสะดุ้งเฮือก รีบพยายามดิ้นออกจากอ้อมแขนของเธอทันที!ยูนะกระพริบตาช้าๆ มองแมวดำท
Last Updated : 2025-03-05ช่วยด้วย แฟนฉันเป็นแมว! My Kitty Boy ตอนที่ 15 ฉันไม่ได้หึง...จริงๆ นะเว้ย!? (2)
ระหว่างทางไปคณะวิศวะ…ภัทรที่เก็บความสงสัยอยู่ ก็เอ่ยปากถามคีริน“แล้วนี่… มึงหายไปไหนมาช่วงปิดเทอมวะ?”คีรินที่กำลังเดินอยู่ ชะงักไปเล็กน้อย“ห๊ะ?”“มึงอย่าทำเป็นงง” ภัทรหรี่ตาใส่“กูให้มึงไปอยู่คอนโดกูแท้ๆ แต่พอกลับมาถึงห้อง กูก็ไม่เจอมึงละ”คีรินกระแอมเบาๆ “เอ่อ… เรื่องมันยาว””หืม? อย่าบอกนะว่า…”ภัทรขยับเข้ามากระซิบข้างหูเขา ด้วยน้ำเสียงจริงจัง“มึงไปโดนจูบเข้าจนกลายเป็นแมวอีกรอบ?”!!!คีรินสะดุ้งสุดตัว “เฮ้ย! เบาๆ หน่อยสิวะ!”“หึหึ แปลว่ากูเดาถูกใช่ม้า~” ภัทรยิ้มกวนๆ“แล้วคราวนี้มึงไปอยู่ที่ไหนมา?”“…”คีรินหลบสายตา ไม่ตอบอะไรภัทรเห็นแบบนั้น ก็ยิ่งขมวดคิ้วอย่างสงสัย“อย่าบอกนะว่า…”คีรินพยายามสงบนิ่ง กัดฟันแน่นด้วยความหงุดหงิด ขณะที่ภัทรมองเขาด้วยสายตาแปลกๆ ราวกับกำลังประเมินอะไรบางอย่างจากนั้น…เพื่อนตัวดีของเขาก็ยิ้มเจ้าเล่ห์ขึ้นมา—“มึงไปอยู่กับผู้หญิง?”“!!!”คีรินสะดุ้ง ร่างกายแข็งทื่อไปชั่วขณะ แต่ยังพยายามเก็บอาการสุดชีวิตแต่สีหน้าของเขามันฟ้องสุดๆเห้ย เดี๋ยว!? ทำไมหมอนี่พูดมาแบบนี้วะ!?“เห้ย จริงดิ!?”“ไม่ใช่เว้ย!” คีรินรีบปฏิเสธเสียงดังไปเองอัตโนมัติ เร็วเกินไปจนตัวเอ
Last Updated : 2025-03-05ช่วยด้วย แฟนฉันเป็นแมว! My Kitty Boy ตอนที่ 16 ฉันไม่ได้หึง...จริงๆ นะเว้ย!? (3)
ด้านยูนะที่เดินแยกจากคณะวิศวกรรมเครื่องกล โดยที่ไม่รู้เลยว่า มีคนแถวๆ นั้นกำลังแอบเสียดายที่ต้องแยกจากเธอวันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรกของมหาวิทยาลัยไทระ อินโนเวชั่น บรรยากาศรอบๆ เต็มไปด้วยนักศึกษาที่เพิ่งกลับมาเรียน บางคนยืนจับกลุ่มคุยกันอย่างสนุกสนาน บางคนเดินก้มหน้าก้มตาเช็กตารางเรียนแต่ยูนะกลับต้องหยุดเดินทันที เมื่อเห็นว่ามีคนโบกมือให้เธออยู่ด้านหน้า“พี่ยูนะ!”ยูนะหันไปตามเสียง ก่อนจะเห็น 'เจ' น้องรหัสของเธอ กำลังเดินตรงมาทางนี้พร้อมกับ… แทนไท ไทระ“โอ๊ะ! เจ!” ยูนะยิ้มกว้าง“ว่าไงเรา~ หายไปเลยนะ”“โหยยย พี่นั่นล่ะ หายไปไหน เกมก็ไม่เข้าไปเล่น!”เจยู่ปากอย่างไม่จริงจัง ยูนะหัวเราะเบาๆ ก่อนจะเบนสายตาไปที่ชายหนุ่มด้านหลังของเจยูนะเลิกคิ้วเล็กน้อย“หืมม… ทำไมวันนี้เจมากับพี่แทนไท?”เธอหรี่ตาลงเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มเจ้าเล่ห์“นี่อย่าบอกนะว่า… ข่าวลือมันเป็นเรื่องจริง?”“หะ!? ข่าวลืออะไรพี่!?” เจสะดุ้ง หน้าแดงขึ้นมาเล็กน้อยยูนะหัวเราะ“ก็ข่าวที่ว่า เธอเป็นแฟนกับพี่แทนไทน่ะสิ~”“อึก!!” เจสะอึก หน้าแดงแปร๊ดด้วยความเขิน“โอ๊ะโอ? เขินขนาดนี้ แสดงว่าเรื่องจริงสินะ” ยูนะแซวต่อ“พี่อ่ะ!!” เจหน้
Last Updated : 2025-03-05
Latest chapter
ช่วยด้วย แฟนฉันเป็นแมว! My Kitty Boy ตอนที่ 19 ฉันไม่ได้หึง แต่ฉันเกลียดไอ้หมอนั่น! (3)
ไม่นานนักพนักงานก็นำราเมงมาเสิร์ฟที่โต๊ะของทั้งสี่คน กลิ่นหอมของราเมงลอยฟุ้งทั่วโต๊ะยูนะถือช้อนคีบเส้นขึ้นมากินอย่างเอร็ดอร่อย ในขณะที่มีนากำลังจ้องเธอด้วยสายตาอยากรู้อยากเห็น“ว่าแต่…” มีนาเริ่มพูดขึ้นมา“เรื่องพี่แทนไทที่มาจ้างแกเขียนโปรแกรมน่ะ ตกลงว่าไง?”ยูนะกลืนเส้นราเมงลงคอ ก่อนจะตอบด้วยท่าทางสบายๆ“อ๋อ~ เจนัดฉันให้ไปเจอพรุ่งนี้หลังเลิกเรียนที่คาเฟ่ของเธออ่ะ”“!!!”คีรินที่กำลังตักราเมงขึ้นมา ชะงักค้างไปทันทีที่ได้ยินพรุ่งนี้…ยูนะจะไปเจอแทนไท?“อ้อ คาเฟ่บุ๊คมาร์คบรูว์น่ะเหรอ?” มีนาเลิกคิ้วถาม“ใช่ๆ ร้านนั้นแหละ~”“โห พี่แทนไทลงทุนจ้างแกถึงขั้นนัดตัวต่อตัวเลยเหรอเนี่ย?”ยูนะหัวเราะเบาๆ “สงสัยงานคงสำคัญมั้ง?”“งั้นแกจะรับงานนี้ปะ?”“ยังไม่รู้แฮะ…” ยูนะเท้าคาง สีหน้าครุ่นคิดนิดหน่อย“ต้องไปคุยรายละเอียดก่อน ว่าพี่เขาต้องการอะไรบ้าง แล้วต้องคิดราคาเท่าไหร่ด้วยน่ะ”“…”เสียงตะเกียบกระแทกกับชามดังขึ้นเบาๆมีนาและยูนะหันไปมองคีริน ที่ตอนนี้กำลังนั่งนิ่ง สีหน้าดูหงุดหงิดอย่างเห็นได้ชัด“…”คีรินขมวดคิ้ว ก่อนจะตักราเมงเข้าปากแบบโคตรจะไม่สบอารมณ์ยูนะหรี่ตามองเขาเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มเจ้าเ
ช่วยด้วย แฟนฉันเป็นแมว! My Kitty Boy ตอนที่ 18 ฉันไม่ได้หึง แต่ฉันเกลียดไอ้หมอนั่น! (2)
ด้านคีริน....“พี่คีรินค้า~ ไปกินข้าวด้วยกันนะคะ~”“บอกว่าไม่ไปไง!?”คีรินเริ่มหมดความอดทน!!!ไม่ว่าเขาจะปฏิเสธไปกี่ครั้ง สาวๆ พวกนี้ก็ยังไม่ยอมไปไหน!!!โว้ย! ให้ตายเถอะ!!!เขาไม่ใช่คนที่ชอบให้ใครตามตื๊อขนาดนี้นะเว้ย!!!“พี่คีริน นี่ขนมที่หนูทำเองเลยนะคะ ลองชิมหน่อยน้า~”“ก็บอกว่าไม่— “หมับ!ก่อนที่คีรินจะพูดจบ…แขนของเขาก็โดนใครบางคนคว้าไปกอดไว้แน่น!!!“หืม~ พี่คีรินคะ~ มาทำอะไรตรงนี้น้า~?”!!!คีรินสะดุ้งเฮือก!!! หันขวับไปมองทันทีแล้วก็ต้องเบิกตากว้าง…เมื่อเห็นว่า ‘ยูนะ’ กำลังเกาะแขนเขาแน่น!!!“เธอ!?”ยูนะยิ้มหวานให้เขา ก่อนจะซบไหล่เขาอย่างเนียนๆ“แหมมม ก็เห็น แฟนตัวเอง ยืนทำหน้าหงุดหงิดอยู่ เลยเข้ามาดูหน่อยน่ะสิ~”“หะ!?”คีรินอ้าปากค้าง สมองประมวลผลตามไม่ทัน!!!เธอพูดว่าอะไรนะ!?แฟน!?ยูนะยังคงยิ้มกว้าง ก่อนจะหันไปมองกลุ่มสาวๆ ด้วยสายตาเป็นมิตร แต่แฝงไปด้วยความเจ้าเล่ห์สุดขีด“ขอโทษนะคะทุกคน~ แต่พี่คีรินมีแฟนแล้วนะค้า~”“!!!”สาวๆ อ้าปากค้าง มองยูนะสลับกับคีรินอย่างตกตะลึง“หะ… หา!? แฟน!?”“พี่คีริน… มีแฟนแล้วเหรอคะ!?”คีรินยังคงช็อกไม่หายเขาหันไปมองยูนะ ที่ยังคงยิ้มหวานเหมือนไ
ช่วยด้วย แฟนฉันเป็นแมว! My Kitty Boy ตอนที่ 17 ฉันไม่ได้หึง แต่ฉันเกลียดไอ้หมอนั่น! (1)
หลังจากที่ยูนะแยกกับเจและแทนไท เธอก็กำลังจะเดินเข้าห้องเรียนของตัวเองแต่ยังไม่ทันถึงหน้าห้อง…“ยู้ววววว ยูนะะะะะ!!”เสียงแหลมๆ ที่คุ้นเคยดังขึ้นจากข้างหลัง ก่อนที่เจ้าของเสียงจะพุ่งเข้ามากอดคอเธอจากด้านข้างแบบไม่ทันตั้งตัวยูนะหัวเราะ“โอ๊ย! มีนา! แกจะโผล่มาแบบนี้ไม่ได้นะเว้ย!”มีนา ภัทรโชติ เพื่อนสนิทตัวแสบของเธอ สาวแว่นหน้าหวานแต่ปากจัด เรียนวิศวะคอมเหมือนกัน แถมยังเป็นสายชอบเผือกเรื่องชาวบ้านสุดๆ“โว้ยยยย แกหายหัวไปไหนมา!? ตั้งแต่ปิดเทอมฉันติดต่อแกไม่ได้เลยนะยะ!” มีนาทำหน้างอ“หรือว่าแอบไปมีแฟนแล้วไม่บอกฉัน!?”“หา!? บ้าเหรอ! ฉันไม่ได้มีแฟนเว้ย!”“งั้นเหรออออ~” มีนาลากเสียงยาว สายตาเต็มไปด้วยความจับผิด“เฮ้อออ ฉันแค่ติดธุระส่วนตัวนิดหน่อยน่ะ” ยูนะตอบกลั้วหัวเราะ ก่อนจะกระซิบเบาๆ“แล้วก็… เอ่อ… ฉันได้เก็บแมวดำมาเลี้ยงที่คอนโดด้วยล่ะ”“เฮ้ย จริงดิ!?” มีนาเบิกตากว้าง“ไหนล่ะ!? มีรูปไหม!?”“ไม่มี~” ยูนะแลบลิ้น“แกคงต้องแวะไปดูเองแล้วล่ะ”“โหยยย ขี้งกอ่ะ! ฉันก็อยากเห็นนะเว้ย!”ยูนะหัวเราะขำ แต่ยังไม่ทันพูดอะไรต่อ…มีนาก็เปลี่ยนเรื่องใหม่ทันที“ว่าแต่… เมื่อกี้ฉันเห็นแกยืนคุยกับพี่แทนไทก
ช่วยด้วย แฟนฉันเป็นแมว! My Kitty Boy ตอนที่ 16 ฉันไม่ได้หึง...จริงๆ นะเว้ย!? (3)
ด้านยูนะที่เดินแยกจากคณะวิศวกรรมเครื่องกล โดยที่ไม่รู้เลยว่า มีคนแถวๆ นั้นกำลังแอบเสียดายที่ต้องแยกจากเธอวันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรกของมหาวิทยาลัยไทระ อินโนเวชั่น บรรยากาศรอบๆ เต็มไปด้วยนักศึกษาที่เพิ่งกลับมาเรียน บางคนยืนจับกลุ่มคุยกันอย่างสนุกสนาน บางคนเดินก้มหน้าก้มตาเช็กตารางเรียนแต่ยูนะกลับต้องหยุดเดินทันที เมื่อเห็นว่ามีคนโบกมือให้เธออยู่ด้านหน้า“พี่ยูนะ!”ยูนะหันไปตามเสียง ก่อนจะเห็น 'เจ' น้องรหัสของเธอ กำลังเดินตรงมาทางนี้พร้อมกับ… แทนไท ไทระ“โอ๊ะ! เจ!” ยูนะยิ้มกว้าง“ว่าไงเรา~ หายไปเลยนะ”“โหยยย พี่นั่นล่ะ หายไปไหน เกมก็ไม่เข้าไปเล่น!”เจยู่ปากอย่างไม่จริงจัง ยูนะหัวเราะเบาๆ ก่อนจะเบนสายตาไปที่ชายหนุ่มด้านหลังของเจยูนะเลิกคิ้วเล็กน้อย“หืมม… ทำไมวันนี้เจมากับพี่แทนไท?”เธอหรี่ตาลงเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มเจ้าเล่ห์“นี่อย่าบอกนะว่า… ข่าวลือมันเป็นเรื่องจริง?”“หะ!? ข่าวลืออะไรพี่!?” เจสะดุ้ง หน้าแดงขึ้นมาเล็กน้อยยูนะหัวเราะ“ก็ข่าวที่ว่า เธอเป็นแฟนกับพี่แทนไทน่ะสิ~”“อึก!!” เจสะอึก หน้าแดงแปร๊ดด้วยความเขิน“โอ๊ะโอ? เขินขนาดนี้ แสดงว่าเรื่องจริงสินะ” ยูนะแซวต่อ“พี่อ่ะ!!” เจหน้
ช่วยด้วย แฟนฉันเป็นแมว! My Kitty Boy ตอนที่ 15 ฉันไม่ได้หึง...จริงๆ นะเว้ย!? (2)
ระหว่างทางไปคณะวิศวะ…ภัทรที่เก็บความสงสัยอยู่ ก็เอ่ยปากถามคีริน“แล้วนี่… มึงหายไปไหนมาช่วงปิดเทอมวะ?”คีรินที่กำลังเดินอยู่ ชะงักไปเล็กน้อย“ห๊ะ?”“มึงอย่าทำเป็นงง” ภัทรหรี่ตาใส่“กูให้มึงไปอยู่คอนโดกูแท้ๆ แต่พอกลับมาถึงห้อง กูก็ไม่เจอมึงละ”คีรินกระแอมเบาๆ “เอ่อ… เรื่องมันยาว””หืม? อย่าบอกนะว่า…”ภัทรขยับเข้ามากระซิบข้างหูเขา ด้วยน้ำเสียงจริงจัง“มึงไปโดนจูบเข้าจนกลายเป็นแมวอีกรอบ?”!!!คีรินสะดุ้งสุดตัว “เฮ้ย! เบาๆ หน่อยสิวะ!”“หึหึ แปลว่ากูเดาถูกใช่ม้า~” ภัทรยิ้มกวนๆ“แล้วคราวนี้มึงไปอยู่ที่ไหนมา?”“…”คีรินหลบสายตา ไม่ตอบอะไรภัทรเห็นแบบนั้น ก็ยิ่งขมวดคิ้วอย่างสงสัย“อย่าบอกนะว่า…”คีรินพยายามสงบนิ่ง กัดฟันแน่นด้วยความหงุดหงิด ขณะที่ภัทรมองเขาด้วยสายตาแปลกๆ ราวกับกำลังประเมินอะไรบางอย่างจากนั้น…เพื่อนตัวดีของเขาก็ยิ้มเจ้าเล่ห์ขึ้นมา—“มึงไปอยู่กับผู้หญิง?”“!!!”คีรินสะดุ้ง ร่างกายแข็งทื่อไปชั่วขณะ แต่ยังพยายามเก็บอาการสุดชีวิตแต่สีหน้าของเขามันฟ้องสุดๆเห้ย เดี๋ยว!? ทำไมหมอนี่พูดมาแบบนี้วะ!?“เห้ย จริงดิ!?”“ไม่ใช่เว้ย!” คีรินรีบปฏิเสธเสียงดังไปเองอัตโนมัติ เร็วเกินไปจนตัวเอ
ช่วยด้วย แฟนฉันเป็นแมว! My Kitty Boy ตอนที่ 14 ฉันไม่ได้หึง...จริงๆ นะเว้ย!? (1)
เช้าวันเปิดเรียนวันแรก...แสงแดดยามเช้าส่องผ่านหน้าต่างเข้ามาในห้อง อากาศเย็นสบายจากแอร์ที่เปิดไว้ทั้งคืนทำให้บรรยากาศในห้องเต็มไปด้วยความสงบแต่สำหรับ คีริน…มันไม่สงบเลยสักนิด!!!เพราะทันทีที่เขาลืมตาตื่นขึ้นมา—เขาก็พบว่า ตัวเองยังคงอยู่ในร่างแมว…และที่สำคัญ—เขายังอยู่ในอ้อมกอดของยูนะ!!!“เมี๊ยว!? (แปล: เฮ้ย!!! เดี๋ยววววว!!!) ”ยูนะขยับตัวเล็กน้อย ก่อนจะครางออกมาเบาๆ“อือ… เนโร…อยู่เฉยๆ สิ…”“เมี๊ยวว!? (แปล: ฉันไม่ใช่หมอนข้างนะเว้ย!!!) ”แต่มันสายไปแล้ว…ยูนะ กอดเขาแน่นขึ้นเหมือนกอดตุ๊กตาตัวโปรด ก่อนจะซุกหน้าลงกับขนนุ่มๆ ของเขา แล้วถอนหายใจอย่างสบายใจ“เมี๊ยวววววว!!! (แปล: เธออย่ามาทำแบบนี้นะเว้ย!!!) ”แต่พูดไปก็เท่านั้น…เพราะสุดท้าย…เขาก็เผลอเคลิ้มไปกับอ้อมกอดของเธออีกแล้ว!!!หางของเขากระดิกไปมาเล็กน้อย ราวกับไม่พอใจตัวเองโอ๊ย ให้ตายเถอะ…ทำไมมันรู้สึกดีแบบนี้วะ!?นี่มันจุดจบของศักดิ์ศรีคุณชายคีรินแล้วสินะ!!!₊˚⊹♡ ≽^•⩊•^≼ ₊˚⊹♡หลังจากผ่านไปไม่กี่นาที…ยูนะขยับตัวเล็กน้อย ก่อนจะลืมตาขึ้นมาช้าๆคีรินสะดุ้งเฮือก รีบพยายามดิ้นออกจากอ้อมแขนของเธอทันที!ยูนะกระพริบตาช้าๆ มองแมวดำท
ช่วยด้วย แฟนฉันเป็นแมว! My Kitty Boy ตอนที่ 13 เธอไม่ได้ชอบฉัน...ใช่ไหม!? (3)
กลางดึก…คีรินพลิกตัวไปมาบนโซฟา ข่มตาหลับยังไงก็หลับไม่ลง ไม่ว่าเขาจะพยายามนอนนิ่งๆ หรือปรับท่านอนกี่ครั้ง ความรู้สึกก็ยังคง...ให้ตายเถอะ…ตั้งแต่เหตุการณ์เมื่อเช้า ไม่รู้ทำไมเขาถึงเอาหน้าของยูนะออกจากหัวไม่ได้เลยเขาจำได้ทุกอย่าง…สัมผัสอุ่นๆ จากมือของเธอ…เสียงหัวเราะเบาๆ ที่ทำให้ใจเต้น…แววตาของเธอเวลามองแมวตัวอื่นอย่างอ่อนโยน……รวมถึงไอ้ตอนที่เขาเผลอไปซุกอกเธอเมื่อคืนด้วย!!!“บ้าชิบ! คิดเรื่องพรรค์นี้ทำไมเนี่ย!?”เขาพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะพลิกตัวแรงๆ ราวกับพยายามสลัดความคิดบ้าๆ นี้ออกจากหัว แต่ยิ่งพยายามไม่คิด… มันก็ยิ่งชัดเจนขึ้นเรื่อยๆเธอไม่ได้ชอบฉัน...ใช่ไหม?....หรือว่า...เป็นฉันนี่ล่ะ...ที่กำลังชอบเธออยู่!?“เฮ้ย! ไม่มีทาง!!!”คีรินรีบโวยวาย ก่อนจะพลิกตัวกลับมา ฝังหน้าลงกับหมอนแล้วร้องครางออกมาอย่างขัดใจสุดๆ“ฉันไม่ชอบยัยนั่นแน่นอน!!!”…ใช่ไหมวะ!?!?คีรินขยี้หัวตัวเองแรงๆ ก่อนจะถอนหายใจหนักๆ ความวุ่นวายในหัวทำให้เขารู้สึกกระวนกระวายจนไม่สามารถนอนนิ่งๆ ได้อีกต่อไปสุดท้าย...เขาก็ตัดสินใจลุกขึ้นจากโซฟา—โดยไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่⋆🐾° ⋆🐾°ภายในห้องนอน…ยูนะกำ
ช่วยด้วย แฟนฉันเป็นแมว! My Kitty Boy ตอนที่ 12 เธอไม่ได้ชอบฉัน...ใช่ไหม!? (2)
ช่วงบ่ายวันเดียวกัน – ที่ร้านคาเฟ่แมวหลังจากกินข้าวเที่ยงเสร็จ คีรินก็คิดว่าเขาจะได้นอนพักผ่อนเงียบๆ อยู่ที่คอนโดสักหน่อยแต่เปล่าเลย...ยูนะลากเขาออกมาข้างนอกอย่างไม่ฟังคำทัดทานใดๆ ด้วยเหตุผลที่ว่า ‘อยากไปคาเฟ่แมว’และแน่นอนว่าเขาไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ“นี่… เธอลากฉันมาที่นี่ทำไม?”คีรินนั่งกอดอกมองไปรอบๆ อย่างงงๆ ดวงตาคมไล่มองพวกมันที่นอนกลิ้งอยู่ตามมุมต่างๆ บ้างก็นอนขดตัวอยู่บนเบาะนุ่ม บ้างก็กระโดดขึ้นไปนอนบนชั้นวางของ บ้างก็เดินมาคลอเคลียกับลูกค้า บางตัวก็นอนอืดราวกับเป็นเจ้าของร้านเสียเองแมวเยอะชะมัด...“ก็ฉันอยากมาไง” ยูนะตอบหน้าตาเฉย ก่อนจะหยิบของเล่นแมวมาล่อแมวตัวหนึ่งที่เดินมาใกล้ๆ“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉัน?”“ก็นายเป็นแมวเหมือนกันไง~”"เหอะ!"คีรินเบ้ปาก รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาโดยไม่มีเหตุผลเดี๋ยวนะ… นี่เขาโดนลากมาที่คาเฟ่แมวเพราะเป็นแมวเหมือนกันงั้นเหรอ!?บ้าไปแล้ว!เขากำลังจะอ้าปากเถียง แต่ทันใดนั้น…“อ๊ะ น่ารักจังเลย~”น้ำเสียงของยูนะเปลี่ยนไปทันที!โหมด ‘ทาสแมวเต็มขั้น’ ถูกเปิดใช้งานแบบไม่มีสัญญาณเตือนล่วงหน้าลูกแมวตัวเล็กขนฟูสีเทาครีม วิ่งมาเกาะที่ตักของยูนะ มันร้อง ‘เหมียว~
ช่วยด้วย แฟนฉันเป็นแมว! My Kitty Boy ตอนที่ 11 เธอไม่ได้ชอบฉัน...ใช่ไหม!? (1)
เช้าวันต่อมา...แสงแดดยามเช้าส่องลอดผ่านผ้าม่านเข้ามาทอดแสงอ่อนโยนไปทั่วห้อง บรรยากาศยามเช้าสงบและอบอุ่น เสียงนกร้องเจื้อยแจ้วจากภายนอกเป็นจังหวะ กลิ่นอ่อนๆ ของผ้าปูที่นอนสะอาดและไออุ่นจากร่างกายของใครบางคนยังคงอบอวลอยู่ในอากาศบนเตียงกว้าง ยูนะยังคงหลับสนิทซุกตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม ผมยาวสีน้ำตาลเข้มกระจายอยู่บนหมอน เส้นผมบางส่วนปรกลงมาปิดแก้มของเธอเล็กน้อย ลมหายใจของเธอสม่ำเสมอ ดูผ่อนคลายและสงบสุขสุดๆ…และที่สำคัญ…คีรินในร่างแมวดำ ยังคงนอนขดตัวอยู่ข้างๆ เธอ……พร้อมกับใช้หางพันแขนของยูนะไว้แน่นเหมือนเดิม!!!ร่างขนฟูสีดำสนิทของเขาขดเป็นก้อนกลมเล็กๆ ข้างตัวเธอ อุณหภูมิของร่างกายเขาและเธอค่อยๆ ผสมกลมกลืนกันตลอดทั้งคืน เหมือนเป็นการแบ่งปันความอบอุ่นโดยไม่ได้ตั้งใจ—จนกระทั่งจู่ๆ คีรินสะดุ้งตื่นสุดตัว!“เมี๊ยวววว!?” (แปล: เฮ้ย!?)ดวงตาสีมรกตเบิกกว้าง ขนทั้งตัวชี้ตั้งขึ้นเป็นสัญชาตญาณ เขารีบกระโดดถอยห่างออกจากเธอแทบไม่ทัน ร่างแมวเล็กๆ กลิ้งตกลงไปที่ปลายเตียง หัวใจของเขาเต้นโครมครามราวกับเพิ่งหนีจากฝันร้ายเฮ้ย!? ฉันทำอะไรลงไปวะเนี่ย!?เขาขดตัวอยู่ปลายเตียง พยายามตั้งสติและกลั้นหายใจไปชั่วขณะเมื
