ตอนที่ 11 เธอไม่ได้ชอบฉัน...ใช่ไหม!? (1)

เช้าวันต่อมา...

แสงแดดยามเช้าส่องลอดผ่านผ้าม่านเข้ามาทอดแสงอ่อนโยนไปทั่วห้อง บรรยากาศยามเช้าสงบและอบอุ่น เสียงนกร้องเจื้อยแจ้วจากภายนอกเป็นจังหวะ กลิ่นอ่อนๆ ของผ้าปูที่นอนสะอาดและไออุ่นจากร่างกายของใครบางคนยังคงอบอวลอยู่ในอากาศ

บนเตียงกว้าง ยูนะยังคงหลับสนิทซุกตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม ผมยาวสีน้ำตาลเข้มกระจายอยู่บนหมอน เส้นผมบางส่วนปรกลงมาปิดแก้มของเธอเล็กน้อย ลมหายใจของเธอสม่ำเสมอ ดูผ่อนคลายและสงบสุขสุดๆ

…และที่สำคัญ…

คีรินในร่างแมวดำ ยังคงนอนขดตัวอยู่ข้างๆ เธอ…

…พร้อมกับใช้หางพันแขนของยูนะไว้แน่นเหมือนเดิม!!!

ร่างขนฟูสีดำสนิทของเขาขดเป็นก้อนกลมเล็กๆ ข้างตัวเธอ อุณหภูมิของร่างกายเขาและเธอค่อยๆ ผสมกลมกลืนกันตลอดทั้งคืน เหมือนเป็นการแบ่งปันความอบอุ่นโดยไม่ได้ตั้งใจ

—จนกระทั่งจู่ๆ คีรินสะดุ้งตื่นสุดตัว!

“เมี๊ยวววว!?” (แปล: เฮ้ย!?)

ดวงตาสีมรกตเบิกกว้าง ขนทั้งตัวชี้ตั้งขึ้นเป็นสัญชาตญาณ เขารีบกระโดดถอยห่างออกจากเธอแทบไม่ทัน ร่างแมวเล็กๆ กลิ้งตกลงไปที่ปลายเตียง หัวใจของเขาเต้นโครมครามราวกับเพิ่งหนีจากฝันร้าย

เฮ้ย!? ฉันทำอะไรลงไปวะเนี่ย!?

เขาขดตัวอยู่ปลายเตียง พยายามตั้งสติและกลั้นหายใจไปชั่วขณะ

เมื่อคืนนี้เขา...

อ้อนเธอไปเต็มๆ ...

ซุกอกนุ่มนิ่มของเธอไปเต็มๆ ...

แถมยังหลับไปแบบสบายสุดๆ อีก!!!

ให้ตายเถอะ...

นี่มันผิดปกติแล้วโว้ย!!!

เขาพยายามสะบัดหัวแรง ๆ พยายามลบภาพความทรงจำเมื่อคืนนั้นออกจากหัว แต่ไม่ว่าจะทำยังไง ภาพที่เขานอนซุกไออุ่นของยูนะก็ยังแจ่มชัดราวกับเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อครู่

เขาไม่ได้ชอบยูนะ!

ไม่ได้ชอบแน่นอน!!

…

รึเปล่าวะ!?

“เมี๊ยววววววว!!! (แปล: ไม่จริงงงงงงงงง!!!) ”

คีรินส่ายหัวสุดแรงพยายามสลัดความคิดบ้าๆ ออกจากหัว หางฟูๆ ของเขากระดิกไปมาด้วยความสับสน

และในจังหวะเดียวกันนั้นเอง—

“อือ…”

ยูนะขยับตัวเล็กน้อย ก่อนจะลืมตาขึ้นมาช้าๆ ก่อนขยับตัวเล็กน้อย พลิกตัวไปอีกด้านอย่างเกียจคร้าน

แล้วเปลือกตาคู่งามก็ค่อยๆ เปิดขึ้นช้าๆ

“อ๊ะ… ตื่นแล้วเหรอ เนโร?”

“!!!”

คีรินตัวแข็งทื่อทันทีที่เธอเรียกชื่อเขาในร่างแมวแบบนั้น!

ยูนะขยี้ตาเล็กน้อย ก่อนจะยื่นมือมาลูบหัวคีรินเบา ๆ อย่างไม่คิดอะไรมาก ปลายนิ้วเรียวไล้ผ่านขนนุ่มๆ บนหัวของเขาแผ่วเบา

“ตื่นเช้าจังเลยนะ”

เธอพูดเสียงงัวเงีย รอยยิ้มบางๆ ปรากฏขึ้นขณะที่เธอยังอยู่ในสภาพครึ่งหลับครึ่งตื่น

“เมี๊ยววว… (แปล: เดี๋ยว! อย่ามาลูบหัวฉันเหมือนฉันเป็นแมวจริงๆ สิ!!!) ”

แต่...

มันสายไปแล้ว…

เพราะเธอลูบไปแล้ว!!

คีรินที่ตอนแรกตั้งใจจะดีดตัวออกจากมือของเธอ กลับหยุดนิ่งไปชั่วขณะ ดวงตาสีมรกตสั่นไหวเล็กน้อย รู้สึกเคลิ้มไปกับสัมผัสที่อ่อนโยนนั้น

สัมผัสมือของยูนะมัน… อ่อนโยนกว่าที่คิดแฮะ…

เธอไม่ได้ลูบเล่นส่งๆ แต่สัมผัสของเธอเบาและทะนุถนอม ราวกับกำลังเอ็นดูแมวตัวหนึ่งจริงๆ

แย่ล่ะ...แบบนี้มันอันตรายเกินไปแล้ว!

“เมี๊ยว… (แปล: บ้าเอ๊ย…!) ” คีรินอยากจะพูดว่า อย่ามายุ่ง แต่สิ่งที่ออกจากปากของเขาคือเสียงแมวร้องแผ่วๆ

และแล้ว…

ยูนะก็ใช้ปลายนิ้วเกาคางเขาเบาๆ

คีรินสะดุ้งสุดตัว!

เห้ย!? เดี๋ยวสิ!?

เธอเกาคางเขาเหมือนกับเจ้าของที่กำลังเอาใจสัตว์เลี้ยงตัวโปรด จังหวะของนิ้วที่ขยับไปมา ทำให้เกิดความรู้สึกสบายแปลกๆ จนเขาเผลอหลับตาลงโดยไม่รู้ตัว

โอ๊ย… นี่มันอะไรกันวะ!?

เขาเผลอเคลิ้มไปจริงๆ เหรอเนี่ย!?

ยูนะหัวเราะเบาๆ ก่อนจะเอียงคอมองเขาด้วยแววตาเอ็นดู

“หืม? ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ เนโร?”

คีรินสะดุ้งสุดตัว รีบกระโดดออกจากมือเธอทันที ขนฟูๆ ของเขาตั้งชันขึ้นเป็นสัญชาตญาณของแมวที่กำลังตื่นตระหนก

“เมี๊ยววว!!! (แปล: เธอเลิกเรียกฉันว่าเนโรเดี๋ยวนี้!!!) ”

ยูนะหัวเราะคิกคัก รู้สึกสนุกกับการแกล้งเขา ราวกับจะอ่านความรู้สึกของเขาออก

“ก็...นายเป็นแมวอยู่นี่?”

“เมี๊ยว! (แปล: ฉันเป็นคน!!!) ”

“แต่ตอนนี้เป็นแมว”

“…!!”

คีรินอยากจะกัดลิ้นตัวเองตาย!

นี่มันอะไรกัน!? เขาโดนยัยบ้านี่แกล้งตั้งแต่เช้าตรู่เลยเหรอ!?

ไม่ได้! เขาต้องรีบกลับร่างเดี๋ยวนี้!!!

เขาหลุบตามองยูนะที่กำลังนั่งไขว่ห้างอยู่บนเตียง ดวงตาของเธอดูสดใสเต็มที่แล้ว แม้ผมจะยังยุ่งเหยิงเพราะเพิ่งตื่นนอน แต่รอยยิ้มขี้เล่นนั่นก็ยังคงฉายชัดอยู่บนใบหน้าของเธอ

และนั่นแหละ…

โอกาสทองของเขา!

คีรินแกล้งทำเป็นหันหน้าหนีแล้วค่อยๆ ขยับตัวไปใกล้เธอแบบเนียนๆ ยูนะมองเขาด้วยความสงสัย

“อะไร? ทำไมทำหน้าแบบนั้น?”

คีรินไม่ตอบ แต่จังหวะต่อมา—

เขากระโจนขึ้นไปบนตักของเธอ!

“เห้ย!? เนโร! อะไรของนา—”

และก่อนที่ยูนะจะทันได้พูดจบ คีรินก็ใช้จังหวะทีเผลอของเธอ โน้มตัวเข้าไปแนบริมฝีปากกับเธออย่างรวดเร็ว!!!

ยูนะเบิกตากว้าง ตกใจสุดขีด!

แต่ไม่ทันแล้ว—

แสงสีทองวาบขึ้นมาทันที!

“เฮ้ย เดี๋ยวก่อน—!”

พรึ่บ!

ไอเวทมนตร์กระจายไปทั่วห้อง และร่างแมวดำตัวเล็กที่เคยอยู่บนตักของเธอก็พลัน หายไปในพริบตา…

แทนที่ด้วย…

คีรินในร่างมนุษย์

และที่แย่ที่สุดคือ… เขาดันนั่งคร่อมยูนะอยู่เต็มๆ !!!

บรรยากาศเงียบสนิท

ยูนะที่ยังไม่ทันตั้งตัว มองใบหน้าหล่อของคีรินที่อยู่ห่างไปไม่กี่เซนติเมตร ดวงตาสีน้ำตาลเข้มของเขาสั่นไหวเล็กน้อย แต่ในขณะเดียวกันก็เต็มไปด้วยความตกใจสุดขีด

คีรินกะพริบตาปริบๆ ก่อนจะเหลือบมองตัวเอง แล้วก็พบว่า…

เขาเปลือยท่อนบน

“เห้ย!!!”

เขาผงะถอยแทบไม่ทัน รีบกระชากผ้าห่มมาคลุมตัวลนลาน ขณะที่ยูนะยังอึ้งอยู่กับภาพตรงหน้า

และเมื่อเธอเริ่มตั้งสติได้—

เธอก็หลุดหัวเราะออกมาสุดเสียง!!!

“ฮะๆๆๆ ! โอ๊ย ขำแทบตาย!”

เธอทิ้งตัวลงบนหมอน หัวเราะจนตัวโยน ขณะที่คีรินหน้าแดงจัด กัดฟันแน่นเพราะความอับอายสุดชีวิต

“บ้าเอ๊ย! นี่มันเรื่องบ้าอะไรเนี่ย!?”

ยูนะยันตัวขึ้นมานั่ง ยกมือขึ้นตบไหล่เขาเบาๆ

“โทษทีๆ แต่ภาพนายที่เป็นแมว แล้วกระโดดมาจูบฉันเมื่อกี้มันฮามากเลยอะ”

คีรินกัดฟันกรอด

“เธอคิดว่านี่เป็นเรื่องขำๆ หรือไง!?”

“แน่นอนสิ” ยูนะยักไหล่

“แถมดูเหมือนว่า...นายจะชอบให้ฉันช่วยคืนร่างให้ซะด้วย~” ยูนะหรี่ตามองอย่างเจ้าเล่ห์ ดวงตากลมโตเป็นประกายวาววับ

“หา!? เดี๋ยวก่อนนะ! นั่นมัน...เพราะ...ฉันไม่มีทางเลือก!”

คีรินหน้าแดงก่ำ เขาเม้มริมฝีปากจนเป็นรูปเส้นตรง ดวงตาคมเข้มหลบตาของเธออย่างมีพิรุธ

ยูนะยิ้มขำๆ ไม่คิดจะเถียงอะไร แต่สายตาของเธอชัดเจนว่า เธอไม่เชื่อเขาเลยสักนิดเดียว!

“โอเคๆ ฉันไม่แซวละ” เธอพยักหน้า

“ไปอาบน้ำได้แล้วคุณชาย เดี๋ยวฉันทำอาหารเช้าให้”

คีรินที่ยังตั้งตัวไม่ติดได้แต่กัดฟันแน่น ลุกขึ้นคว้าผ้าขนหนูแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป หัวร้อนสุดๆ!

แต่ก่อนที่เขาจะปิดประตู ยูนะก็พูดขึ้นมาอีก

“ว่าแต่…”

คีรินหันขวับไปมองเธออย่างระแวง

“อะไรอีก!?”

ยูนะยิ้มหวาน รอยยิ้มเจ้าเล่ห์สุดๆ

“จูบเมื่อกี้… รู้สึกดีใช่ไหมล่ะ?”

“เธอ—!!!”

คีรินหน้าแดงเถือก ก่อนจะปิดประตูห้องน้ำแทบไม่ทัน ยูนะหัวเราะเบาๆ พลางล้มตัวลงบนเตียง รู้สึกว่าวันนี้อารมณ์ดีเป็นพิเศษ!

แกล้งหมอนั่นแล้ว...มันสนุกจริงๆ แล้วก็...รู้สึกดีจังแฮะ

⋆🐾° ⋆🐾°