หลังจากที่ฉัน ‘เผลอพูดอะไรไปโดยไม่คิดให้ดี’ …
ฉันก็ได้ลากอัยย์ เพื่อนรักของฉันเข้าสู่โลกมาเฟียไปด้วยแบบเต็มตัว—และไม่มีปุ่มย้อนกลับ! 😵💥
“โอ๊ยยย! ฉันไม่น่าไปเสนอหน้าเลยจริงๆ!!!”
เสียงบ่นโอดครวญของอัยย์ดังขึ้นขณะที่เธอลากฉันเดินออกจากมหาวิทยาลัยด้วยใบหน้ามู่ทู่ราวกับคนเพิ่งสูญเสียอิสรภาพในชีวิตไป
“นี่ฉันต้องไปงานเลี้ยงของมาเฟียจริงๆ ใช่มั้ยเนี่ย!!??”
“แกก็เล่นไปท้าทายคินเองอ่ะ!” ฉันแอบขำ
“แล้วแกดันไปเป็น 'คู่ควง' ของเขาอีก ฮ่าๆๆ”
“ไม่ต้องขำเลยนะยะ!!” อัยย์แยกเขี้ยวใส่ฉัน ดวงตาลุกเป็นไฟ
“ฉันไม่เต็มใจซะหน่อย!!”
“แต่ฉันเต็มใจนะ”
เสียงทุ้มๆ ดังขึ้นจากด้านหลัง…
และมันทำให้อัยย์กับฉัน สะดุ้งเฮือก!!! 😱💥
“เฮ้ย! นายนี่ย่องเงียบเป็นแมวรึไง!?” อัยย์หันไปแว้ดใส่ทันที สีหน้าตกใจปนหงุดหงิดสุดขีด
ฉันเองก็แทบพ่นวิญญาณออกจากร่าง! เห้ยๆๆๆ! นี่หมอนี่เดินตามเรามาตลอดทางเลยเรอะ!? 😨💀
คินยืนอยู่ตรงนั้น ยิ้มบางๆ อย่างใจเย็น
“หืม? เธอเป็นคนไม่ระวังตัวเองมากกว่านะ”
คินยักไหล่อย่างสบายๆ สองมือซุกกระเป๋ากางเกง สูทสีดำเนี้ยบของเขาดูเข้ากันอย่างประหลาดกับบรรยากาศ แต่สิ่งที่น่าขนลุกที่สุดคือ… หมอนี่ไม่มีเสียงฝีเท้าเลย!!!
นี่นายเป็นนินจาเรอะฟะ!? 😱
“เป็นแฟนมาเฟีย แต่เผลอปากไวไปท้าทายมือขวาของเขาแบบนี้… มันอันตรายนะ”
“ไม่คิดว่าหมอนั่นจะโยนฉันไปให้ 'มือขวา' นี่หว่า!!” อัยย์ทำหน้าหงุดหงิดสุดๆ
“ถือเป็นเกียรติสิ” คินพูดเรียบๆ แต่ฉันสัมผัสได้ถึงออร่าความเจ้าเล่ห์บางอย่างในน้ำเสียงของเขา
“เกียรติบ้านนายสิ!! ฉันไม่อยากได้!!”
ฉันยืนมองสองคนนี้เถียงกันไปมาก็เริ่มขำออกมา โอ๊ยยย! ทำไมพวกมันกัดกันเหมือนเด็กประถมฟะ!? 😂
แต่ยังไม่ทันที่ฉันจะหัวเราะเสร็จ—
หมับ!!
อัยย์คว้ามือฉันแล้วลากฉันไปอีกทางทันที! 😱💥
“แก!! ตามฉันมาเดี๋ยวนี้!!”
“ห้ะ!? ไปไหนฟะ!?”
“ก็ถ้าแกจะไปงานเลี้ยงมาเฟีย แกต้องเป๊ะให้สุด!!”
ฉันชะงัก ก่อนจะเบิกตากว้างอย่างหวาดระแวง
“เดี๋ยวๆๆๆ! นี่แกหมายความว่าไง!?”
อัยย์ยิ้มร้าย ดวงตาเป็นประกายเหมือนนักล่าที่เจอเหยื่อแสนสนุก
“เราจะไปแปลงโฉมกัน!!”
“หาาา!!??” 😱💥
“ฉันต้องทำให้แกเป็น ‘มาเฟียควีน’ ให้ได้!”
“ไม่เอาโว้ยยย!!” 😱🔥
ฉันพยายามดิ้นหนีแต่แรงอัยย์เยอะเกินไป!!
เฮ้ยยย! ฉันไม่ได้อยากเป็นมาเฟียควีน!!
ฉันเป็นแค่เด็กเนิร์ดที่อยากเล่นเกมเฉยๆ นะเว้ยยยย!!! 😭
📍 ศูนย์การค้าไฮเอนด์ – จุดเริ่มต้นของความวุ่นวาย
1 ชั่วโมงต่อมา…
ฉันยืนหอบอยู่กลางห้างหรู หลังจากที่อัยย์ลากฉันเข้าร้านโน้นออกร้านนี้แบบไม่ให้พัก
“โอ๊ยย! ฉันขาลากแล้วนะเว้ย!!” ฉันคร่ำครวญสุดชีวิต พร้อมกับกอดเสื้อผ้ากองโตในมือที่เธอโยนมาให้ลองไม่หยุด!
“เงียบไปเลยยัยเด็กเนิร์ด!” อัยย์ตวัดสายตาใส่ฉัน
“แกต้องดูแพงเข้าไว้!! นี่ไม่ใช่ไปเดตธรรมดานะ นี่คืองานเลี้ยงของมาเฟีย!!!”
เธอพูดพลางคว้าเดรสสีแดงแซ่บออกจากราวแขวนเสื้อ ก่อนจะหันมามองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า สายตาประเมินราวกับกำลังรีโนเวทชีวิตฉันใหม่ตั้งแต่ศูนย์
“แล้วฉันจะต้องใส่อะไรขนาดนั้นวะ!!?” ฉันชี้ไปที่ชุดหรูอลังการที่เธอถืออยู่
แม่เจ้า! นี่มันเดรสหางปลาระยิบระยับราวกับชุดนางพญาในหนังฮอลลีวูดเลยนะเว้ย!!
“ชุดนี้คือ ชุดแฟนมาเฟียระดับท็อป!!!” อัยย์ตาวาวเป็นประกายระยิบระยับ
“แกต้องเป็นตัวท็อปของงาน!!”
“ตัวท็อปพ่องงง!!!”
ฉันกุมขมับ ขณะที่เหล่าพนักงานร้านกำลัง ตื่นเต้นสุดๆ กับการจับฉันแต่งตัว (เฮ้ยย! พวกคุณสนุกอะไรกันนักกันหนาเนี่ย!?)
และที่สำคัญ…
“เห้ยพวกนาย!! จะเดินตามฉันเข้าร้านเสื้อผ้าผู้หญิงทำไมฟะ!!?” ฉันหันไปโวยวายใส่เหล่าบอดี้การ์ดของเรย์จิที่ยังคงเดินตามฉันไม่ห่างราวกับเป็นเงาติดตัว
พวกเขาไม่ตอบอะไร แค่ยืนกอดอกเงียบๆ หน้านิ่งเหมือนหุ่นยนต์
โอ๊ยย!! ฉันจะซื้อชุดในยังไงฟะะะะะ!!! 😱🔥
ฉันหันไปหาคินที่ยืนอยู่ข้างๆ อัยย์ อย่างโคตรชิล มือข้างหนึ่งล้วงกระเป๋ากางเกง สูทสีดำเนี้ยบยังเป๊ะเหมือนเดิม หมอนี่ยังไม่แสดงสีหน้าเหนื่อยแม้แต่นิดเดียว!?
“นี่!! นายก็เหมือนกัน!! ไปทำอย่างอื่นไม่ได้รึไง!!?” ฉันชี้นิ้วใส่เขาทันที
คินเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งสุดๆ
“ฉันมีหน้าที่ดูแล 'คู่ควง' ของฉัน”
“ใครคู่ควงนายฟะ!!” อัยย์หันไปแยกเขี้ยวใส่
“เธอไง” คินยักไหล่
“นายท่านเรย์จิสั่งแล้ว”
“ฉันไม่รับคำสั่งเว้ย!!”
“งั้นลองไปขัดคำสั่งเขาเองสิ”
คินยิ้มเจ้าเล่ห์ น้ำเสียงฟังดูโคตรกวนประสาทแบบสุดๆ
“..........”
โอ๊ยยย! ฉันรู้สึกว่าอัยย์กำลังหัวร้อนสุดๆ แล้ว!!! 😂🔥
อัยย์สูดลมหายใจลึก ก่อนจะสะบัดหน้าไปทางอื่นราวกับพยายามข่มอารมณ์ (เฮ้ยๆๆ! พวกนี้กำลังจะเริ่มศึกกันอีกแล้วใช่ไหมฟะ!?)
“เหอะ!”
เธอแค่นหัวเราะเบาๆ ก่อนจะหันมามองคิน สายตาเต็มไปด้วยแรงท้าทายแบบสุดๆ
“ถ้านายจะเป็น 'คู่ควง' ของฉันจริงๆ นายก็ต้องแต่งตัวให้สมกับเป็นแฟนฉันด้วย!”
ฉันสะดุ้ง หันขวับไปมองอัยย์ทันที
เฮ้ยๆๆ! นี่แกจะทำอะไรฟะ!? 😱💥
คินหรี่ตาลงนิดๆ รอยยิ้มจางๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าราวกับถูกใจคำพูดนี้เข้าเต็มๆ
“หืม… เธออยากให้ฉันแต่งตัวยังไง?”
“เดี๋ยวก็รู้…”
ฉันขนลุกซู่ทันทีที่เห็นรอยยิ้มมุมปากของอัยย์
โอ๊ยย! นี่มันรอยยิ้มของคนกำลังวางแผนร้ายชัดๆ!!! 😱💀
จากนั้นเธอก็…
“พนักงานคะ! เอาชุดที่ดู ‘คู่รักสายแฟชั่น’ ที่สุดมาให้เขาทีค่ะ!!”
“ห๊าาาา!?”
คราวนี้คินเป็นฝ่ายอึ้งไปแว้บนึง!!! ก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ
“หืม… แบบนี้น่าสนุกดีแฮะ”
“เห้ยยย!! นี่พวกแกเล่นอะไรกันเนี่ย!!!” 😱💥
ฉันยืนช็อกขณะที่อัยย์ลากคินเข้าไปลองชุดเหมือนลากตุ๊กตาตัวหนึ่งไปแต่งตัว (?)
โอ๊ยย! ฉันไม่น่าเอาอัยย์มาด้วยเลย!! 😭💀🔥
1 ชั่วโมงต่อมา…
ฉันยืนอยู่หน้ากระจก มองเงาสะท้อนของตัวเองอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา…
ร่างที่ฉันเห็นตรงหน้าไม่ใช่ ‘มินาเอะ ซาโตะ’ คนเดิมที่เคยเดินลุยๆ ในฮู้ดโคร่งๆ และกางเกงวอร์มทุกวัน—
แต่คือ ‘แฟน (?) มาเฟียระดับไฮโซ’ ที่ถูกจับแต่งองค์ทรงเครื่องจนแทบจำตัวเองไม่ได้!!! 😱💥
ฉันอยู่ในเดรสยาวสีดำสุดหรู เปิดไหล่ ที่เข้ารูปเน้นสัดส่วนพอดีเป๊ะ
ผ้าซาตินสีดำเนื้อดีแนบไปกับร่างกายพอดี ผ่าข้างสูงโชว์เรียวขาขาวนิดๆ แต่ไม่ถึงกับโป๊เกินไป ชายกระโปรงยาวพลิ้วไหวทุกครั้งที่ฉันขยับตัว ให้ความรู้สึกเหมือนนางพญาในหนังฮอลลีวูดที่กำลังจะก้าวเข้าสู่งานกาล่าสุดหรู
เส้นผมสีน้ำตาลเข้มที่เคยชี้ฟูตอนเล่นเกมทั้งคืน ตอนนี้ถูกเกล้าครึ่งศีรษะให้ดูหวานแต่แอบแฝงความหรูหรา ปอยผมเล็ก ๆ ข้างใบหูช่วยทำให้ใบหน้าดูหวานขึ้น ส่วนเครื่องประดับที่อัยย์บังคับให้ฉันใส่…
โคตรแพง!!! 😱🔥
สร้อยเพชรเส้นเล็กๆ แต่ดูแพง มันรับกับกระดูกไหปลาร้าของฉันพอดี ต่างหูเพชรเม็ดเล็กสะท้อนแสงไฟระยิบระยับ บวกกับรองเท้าส้นสูงหรูที่เสริมให้ฉันดูสง่างามขึ้น (แต่ขอโทษ… เดินไม่คล่อง!!!)
ฉันอ้าปากค้าง… นี่ฉันจริง ๆ เรอะ!? 😱
“แฟน (?) มาเฟียเต็มตัวไปแล้ว!!??” 😱💀🔥
ฉันหันไปมองอัยย์ที่กำลังพยักหน้าอย่างพอใจสุด ๆ
“เพอร์เฟ็กต์! แกพร้อมไปเป็น ‘มาเฟียควีน’ แล้ว!”
“ไม่เอาโว้ยยย!!!” ฉันแหกปากแทบจะพุ่งไปเปลี่ยนชุด 😭
และที่สำคัญ…
สายตาของคิน ที่กำลังจ้องฉันอยู่ในตอนนี้
“…หืม”
ฉันรู้สึกได้ถึงแรงสายตาที่กำลังจับจ้อง
ฉันค่อยๆ หันไป และก็เห็นว่า…
คินกำลังมองฉัน… อย่างตะลึงเล็กๆ
ปกติแล้วหมอนี่เป็นพวกสุขุม นิ่ง ไม่ค่อยแสดงอารมณ์อะไรให้เห็น แต่ตอนนี้… ฉันเห็นชัดเจนเลยว่า เขากำลัง ‘อึ้ง’ อยู่
“…ดูไม่เหมือนเธอเลยแฮะ” คินเอียงคอมองฉันเหมือนกำลังสำรวจอะไรบางอย่าง
“ก็แน่สิฟะ!! ฉันไม่ได้แต่งตัวแบบนี้ทุกวันนะเว้ย!!” ฉันโวยเบาๆ หน้าเริ่มร้อนขึ้นมานิดๆ 😳
แต่เขาไม่ได้ตอบอะไร แค่ยิ้มมุมปากเล็กๆ ก่อนจะดันแว่นขึ้นเบาๆ
“แต่ก็ดูดีเหมือนกัน”
แต่เอาเหอะ อย่างน้อยก็ไม่ใช่ฉันคนเดียวที่ถูกจับแปลงโฉม เมื่อคินที่เปลี่ยนชุดเรียบร้อย แล้วเดินออกมา...
ฉันต้องยอมรับว่า ฉันแทบจำหมอนี่ไม่ได้เหมือนกัน!!! 😱
คินทัต ศักดารณรงค์ มือขวาของเรย์จิ ที่ปกติแต่งตัวเรียบๆ ในสูทดำสุดเนี๊ยบ มาดนิ่งเหมือนนักธุรกิจมาเฟีย…
ตอนนี้กลับกลายเป็น “คู่ควงสายแฟชั่น” อย่างเต็มตัว
สูทสีดำกำมะหยี่ที่ตัดพอดีตัว โชว์ช่วงไหล่กว้างกับรูปร่างสูงโปร่ง แขนเสื้อมีลวดลายปักสีเงินบางๆ เพิ่มลูกเล่นหรูหรา กางเกงเข้ารูปเสริมให้ดูขายาวขึ้น ส่วนเนกไทถูกรั้งให้คลายเล็กน้อย ให้ลุคกึ่งเป็นทางการแต่ดูโคตรเซ็กซี่ เผยให้เห็นแผงอกนิดๆ แบบกรุบๆ
บอกตามตรง… หมอนี่แม่ง… โคตรหล่อเลยว่ะ!!!
ฉันยังไม่ทันจะพูดอะไร ก็เห็นอัยย์ที่ยืนอยู่ข้างๆ แข็งค้างไปแล้ว!!! 😱💘
“เห้ยๆๆๆ … หมอนี่แม่งหล่อขึ้นเยอะไปไหมวะ!?”
ฉันได้ยินเสียงพึมพำของอัยย์ชัดเจนสุดๆ ก่อนที่เธอจะรีบกระแอมแล้วปรับสีหน้าทันที
“หืม…” คินหมุนตัวไปมองเงาสะท้อนของตัวเองในกระจก ก่อนจะพยักหน้าเบาๆ อย่างพอใจ
“ดูดีเหมือนกันแฮะ”
อัยย์ที่ยังค้างอยู่ถึงกับต้องกะพริบตาถี่ๆ ก่อนจะรีบเรียกสติกลับมา แล้วตีหน้าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“แน่นอน!”
เธอแสร้งพูดราวกับภูมิใจในฝีมือการเลือกชุดของตัวเองสุดๆ แต่ฉันเห็นนะ… ว่าเมื่อกี้แกอึ้งแค่ไหน!?!? 🤣💥
คินปรายตามองอัยย์นิดๆ ก่อนจะฉีกยิ้มกวนๆ
“เธอจะรับผิดชอบฉันมั้ยล่ะ ถ้าใครเห็นแล้วตกหลุมรักฉัน?”
“รับผิดชอบพ่อง!!!” 😡
เสียงอัยย์แผดลั่น ฉันแทบจะกลั้นขำไม่อยู่เมื่อเห็นหน้าแดงๆ ของเธอ เฮ้ยๆๆ! นี่มันอะไรฟะ!?!?!?
พวกแกเล่นอะไรกันเนี่ย!!! 😱🔥💀
ฉันกุมขมับขณะมองสองคนนี้กัดกันไปมา แต่ในใจฉันกลับเริ่มคิดว่า…
งานเลี้ยงมาเฟียครั้งนี้… ต้องวุ่นวายสุดๆ แน่!!! 😱🔥
เวลา 19:00 น. - งานเลี้ยงมาเฟียที่ไม่ได้มาเล่นๆฉันนั่งตัวเกร็งสุดชีวิตอยู่ใน รถหรูคันใหญ่ ที่กำลังพาฉันไปยังสถานที่จัดงานเลี้ยงของแก๊งคุโรซาวะ มือกำกระโปรงแน่นหัวใจกระหน่ำเต้นรัวราวกับกำลังจะเข้าสู่สนามรบ!“โอ๊ยยย! ฉันตื่นเต้นจนจะเป็นลมแล้วเว้ย!!”ฉันหันไป กรีดร้องใส่อัยย์ที่นั่งข้างๆเฮ้ย! ฉันเป็นเด็กเนิร์ดที่วันๆ เอาแต่เล่นเกมนะเว้ย!ไม่เคยต้องไปออกงานใหญ่ขนาดนี้มาก่อน!!นี่มันหนังมาเฟียชัดๆ!!! 😭“อย่ามาทำเป็นเขินน่า~” อัยย์หัวเราะพลางสะกิดฉันเบาๆ“แกก็ดูสวยเริ่ดสุดๆ ไปเลยนะมินาเอะ!”ฉันก้มลงมองตัวเอง เดรสสีดำเข้ารูปที่อัยย์เลือกให้มันโคตรจะหรู ผ้าซาตินเนื้อดีแนบไปกับรูปร่างของฉันอย่างพอดีเป๊ะ เว้าหลังต่ำโชว์แผ่นหลังเนียนนิดๆ ให้ดูเซ็กซี่เบาๆ แต่ยังคงความหรูหราเส้นผมที่ปกติยุ่งเหยิงเพราะติดเกมทั้งคืน ตอนนี้ถูกเซ็ตเป็นลอนสวยเรียบหรู คลอเคลียไหล่บาง ต่างหูเพชรระยิบระยับเข้ากับสร้อยเส้นบางที่ช่วยขับให้ลำคอดูโดดเด่นยิ่งขึ้น...ให้ตายเถอะ! นี่ฉันเองจริงๆ เรอะ!?ฉันกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่—“เอาล่ะ…”เสียงเรียบนิ่งของคินที่นั่งเบาะหน้าดังขึ้น ก่อนที่เขาจะปรายตามองฉันผ่านกระจกมองหลัง
ฉันแทบจะเป็นลมคาแขนเรย์จิอยู่แล้ว!!! 😱ไม่ใช่แค่เพราะไอ้มาเฟียบ้านี่มัน ‘คลั่งรัก’ แบบไม่สนหน้าอินทร์หน้าพรหม…แต่เพราะตอนนี้…ฉันกำลังจะถูกเปิดตัวเป็น ‘แฟน’ ของเขาต่อหน้าแก๊งมาเฟียทั้งหมด!!!!! 😱งานเลี้ยงของแก๊งคุโรซาวะในห้องจัดเลี้ยงสุดหรูที่เต็มไปด้วยเหล่ามาเฟียระดับสูงที่แต่งตัวเนี๊ยบชนิดที่ฉันไม่กล้าหายใจแรง…โคมไฟแชนเดอเลียระยิบระยับ ตกกระทบกับคริสตัลบนโต๊ะอาหาร บรรยากาศทั้งหรูหราและเต็มไปด้วยแรงกดดัน ราวกับฉันกำลังยืนอยู่ท่ามกลางฝูงหมาป่าที่พร้อมจะขย้ำทุกเมื่อและที่สำคัญ…ฉันกำลังยืนจับมืออยู่กับ ‘หัวหน้าแก๊ง’ ที่โคตรจะอันตราย!!!!“ขอแนะนำให้ทุกคนรู้จัก…”เสียงทุ้มต่ำของเรย์จิดังขึ้น พร้อมกับดวงตาคมกริบที่กวาดมองไปทั่วทั้งห้อง ออร่าเจ้าพ่อมาเฟียระดับสูงแผ่กระจายไปทั่วจนทุกคนต้องเงียบกริบฉันรู้สึกถึงแรงกดดันจากมือที่จับฉันไว้…เรย์จิกระชับมือฉันแน่นขึ้น ก่อนจะพูดต่อด้วยน้ำเสียงหนักแน่น“นี่คือแฟนของฉัน—”“แค่แฟนเหรอครับ นายท่าน?”!!!??? 😳💥💀เสียงกวนๆ ดังขึ้นจากมุมห้อง ฉันหันไปมองก็เห็นว่าเป็นไอ้คินที่ยืนกอดอกยิ้มกริ่มอยู่!!!“หืม?” เรย์จิเบือนสายตาไปมองคินที่ยังคงทำหน้าก
ขณะที่พวกเรายืนคุยกันอย่างปกติ แต่สายตาคนรอบข้างมันโคตรจะไม่ปกติ!!!ฉันรู้สึกได้ว่า…ตอนนี้พวกเราดูเหมือน ‘คู่รักมาเฟียที่รักกันสุดๆ’ ในสายตาของทุกคนในงาน!!!เฮ้ยๆ ๆ ๆ!! ไอ้บ้าเรย์จิ! แค่จับมือฉันไว้แบบนี้มันก็เป็นข่าวฉาวในวงการมาเฟียได้แล้วไหมฟะ!!!ในจังหวะนั้นเอง—“โอ้ น่าเสียดายจริงๆ นะครับ คุณเรย์จิ”!!!??? 😳เสียงทุ้มต่ำที่เต็มไปด้วยแรงกดดันดังขึ้นจากอีกฝั่งของห้องจัดเลี้ยงฉันรีบหันไปมอง…และก็ต้องกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบากผู้ชายในชุดสูทเนี้ยบแต่โคตรน่ากลัว ยืนขนาบข้างด้วย ลูกน้องชุดดำหลายคน!!!เขามีสายตาแบบนักล่า… แผ่ออร่าอันตรายเต็มพิกัด!!!ข้างๆ เขามีผู้หญิงคนหนึ่งยืนอยู่…เธอสวยมาก…ผมดำยาวสลวย ดวงตาคมเย็นชา ใส่ชุดเดรสรัดรูปดูหรูหราแต่ปัญหาคือ —แต่สายตาที่เธอมองฉัน โคตรจะน่าขนลุก!!!“โอ้…”เสียงกระซิบข้างหูดังขึ้น ฉันหันไปมอง ก็พบว่าอัยย์กำลังทำตาเป็นประกายวิบวับ“ฉันได้กลิ่นสงครามล้าววว”“ไม่ต้องพูดเลยนะเว้ยยย!!!” ฉันกระซิบกลับไปทันทีฉันอยากจะหนีออกไปจากตรงนี้แล้วโว้ยยย!!! ทำไมฉันต้องมาเป็นตัวเอกในสงครามนางร้าย (?) มาเฟียด้วยฟะ!!!เรย์จิหรี่ตามองผู้ชายตรงหน้าเล็กน้อย ก
หลังจากงานเลี้ยงสุดอลหม่านจบลง…ฉันคิดว่าฉันจะได้กลับบ้านไปนอนกอดจอยเกมแบบสงบสุขเสียที…แต่เปล่าเลย!!🚗 บนรถหรูของเรย์จิฉันนั่งข้างเรย์จิ ส่วนอัยย์กับคินนั่งข้างหลังรถคันนี้มันหรูเกินไป!!เบาะหนังนุ่มสุดๆ แถมยังมีไฟในรถโทนสีอุ่นๆ ให้บรรยากาศเหมือนหนังมาเฟียสุดหรู...แต่ปัญหาคือ...ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นมาเฟียไปด้วยแล้วโว้ยยย!!“เฮ้อออ!! ในที่สุดก็จบซะที!”เสียงบ่นแบบหมดพลังของอัยย์ดังขึ้นจากเบาะหลังเธอบิดขี้เกียจสุดชีวิต แล้วเอนตัวพิงเบาะเหมือนคนที่ผ่านสงครามโลกมา“ฉันว่าฉันหมดแรงไปหมดละ!”“อืม” คินพยักหน้า “วันนี้เธอก็ดูตื่นเต้นดีนะ”“เฮ้ยๆๆ!! อย่ามาพูดเหมือนฉันสนุกกับงานเลี้ยงมาเฟียสิวะ!”อัยย์หันไปแยกเขี้ยวใส่คินแบบไม่ไว้หน้า“หืม?” คินยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย“ดูเธอจะชอบเวลาทะเลาะกับฉันนะ”“ไอ้—!!”!!!???โอ๊ยยย!! พวกมันกัดกันอีกแล้วววว!!ฉันหันไปมอง เรย์จิ ที่นั่งข้างๆ … หมอนี่หลับตาเหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรอยู่แต่แล้ว…เสียงเขาก็ดังขึ้นมาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย“ดึกมากแล้ว” เรย์จิพูดขึ้น“คืนนี้พวกเธอค้างที่บ้านของฉันเถอะ”“......”“ห๊าาาาาาา!?!?!”ฉันเบรกตัวเองจนแทบจะพุ่งออกนอกหน้า
หลังจากที่ฉันถูกบีบให้เลือกระหว่าง ‘นอนกับเรย์จิ’ หรือ ‘นอนกับไทกะ’...ฉันก็—“ฉันจะนอนกับไทกะ!!!!”ฉันประกาศลั่นแบบไม่ลังเล!!!ยังไงก็ไม่นอนกับไอ้มาเฟียบ้านี่เด็ดขาด!!!…แต่เหมือนฉันจะลืมไปว่า…ไทกะเป็นหมาของใครและไอ้เจ้าของหมานี่...มันโคตรเอาแต่ใจ!!!!!คฤหาสน์คุโรซาวะ – ห้องนอนสุดหรู“เฮ้ย! เดี๋ยวสิวะ!! ทำไมฉันต้องมานอนที่นี่!!!??”ฉันยืนตัวแข็งอยู่กลางห้องนอนสุดหรูระดับโรงแรมห้าดาวของคฤหาสน์คุโรซาวะ!!!???แชนเดอเลียร์ระยิบระยับ โซฟากำมะหยี่สุดแพง วิวจากระเบียงที่มองเห็นเมืองทั้งเมือง—นี่มันห้องนอนมาเฟียหรือเพนต์เฮาส์เวกัสฟะ!!!?แต่ที่ทำให้ฉันช็อกกว่าอะไรทั้งหมดคือ…เรย์จิถอดสูทออกแล้ว!!!…และกำลัง ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตเม็ดบน!!!!!!???“หืม?”เขาหันมามองฉันนิ่งๆ ก่อนจะพูดหน้าตาย“เธอเป็นแฟนฉัน นอนกับฉันก็ถูกแล้ว”“ไอ้มาเฟียบ้าาาาาาา!!!!”“เธอบอกจะนอนกับไทกะ แต่มันนอนที่ห้องฉัน”“!!!!”พรืดดดดดด!!! ฉันแทบล้มทั้งยืน!!!นี่มันแผนของหมากับเจ้าของใช่มั้ยฟะ!!!!?“ทำหน้าตกใจทำไม?” เรย์จิปรายตามองฉันก่อนจะเดินไปนั่งบนเตียงซึ่งใหญ่มากกกกกก!!!นี่มันเตียงระดับ VIP ที่นอนได้ 4 คนสบายๆ!!!โอ
🖤 [Part พิเศษ – ความในใจของเรย์จิ]ในห้องนอนเงียบสงัดภายใต้แสงไฟสลัวนวลอุ่นที่ไล้ผนังห้องหรูไปอย่างเนิบช้าร่างบางของมินาเอะนอนหลับอย่างสงบเธอขดตัวเล็กๆ อยู่ในอ้อมกอดของชายที่เธอทั้งหวาดกลัวและ...อาจกำลังเริ่มวางใจแต่เรย์จิ—มาเฟียหนุ่มผู้เป็น ‘มังกรดำแห่งคุโรซาวะ’ คนนี้...กลับยังไม่หลับไม่ใช่เพราะเสียงรบกวน ไม่ใช่เพราะคิดเรื่องงาน ไม่ใช่เพราะระวังภัย…แต่เพราะคืนนี้ผู้หญิงที่เขารักอยู่ข้างกายเขาจริงๆ เป็นครั้งแรกเขาหลุบตามองใบหน้าเล็กๆ ที่ซุกอยู่ตรงอกแกร่งของเขาอย่างแผ่วเบาสายตาคมเย็นที่ใครๆ ต่างหวาดกลัว—ในเวลานี้กลับอ่อนโยนจนน่าตกใจมือใหญ่เลื่อนขึ้นไปอย่างช้าๆปลายนิ้วไล้เส้นผมนุ่มของเธอราวกับกลัวจะทำให้ตื่น“เธอ… ช่างอันตรายเหลือเกิน”เขาคิดในใจอย่างเงียบงัน…ไม่ใช่อันตรายเพราะเธอถือปืนแต่เพราะเธอถือ ‘หัวใจเขา’ ไว้โดยไม่รู้ตัวเรย์จิเคยผ่านผู้หญิงมากมายเคยนอนกับผู้หญิงทุกคน...โดยไม่รู้สึกอะไรแต่คืนนี้กลับต้อง…อดทนและมากกว่านั้น…ห้ามใจตัวเองแทบตาย“ฉันไม่อยากให้เธอเกลียดฉัน”เสียงในใจเขาเอ่ยเบา ๆถ้าเป็นเมื่อก่อน—เขาคงจะไม่ลังเลแม้แต่นิดจะกอดแรงๆ จะจูบ จะครอบครองอย
ในค่ำคืนที่ไม่สงบ (เลยสักนิด)“เฮ้ย!! ออกไปนะเว้ย!!”เสียงโวยวายของอัยย์ดังลั่นห้องขณะที่เธอยืนชี้นิ้วกราดใส่คนที่เพิ่งเปิดประตูเข้ามาเหมือนเดินเข้าห้องตัวเอง“นี่มันห้องฉัน!!”และไอ้คนหน้าด้านคนนั้น—ก็คือคิน มือขวาแห่งแก๊งคุโรซาวะ ผู้มีหน้าตาหล่อเนี๊ยบ กวนตีนขั้นโปร…ที่ตอนนี้กำลังยืนกอดอกในชุดเสื้อเชิ้ตพับแขนสุดเท่ แล้วกวาดตามองห้องอย่างสบายใจสุดชีวิต“จริงเหรอ?” คินเอียงคอนิดๆ“ประตูมันเปิดถึงกันง่ายขนาดนี้… แสดงว่าเป็นห้องคู่ของคนสนิทนะ”“ไม่มีคำว่า ‘คนสนิท’ โว้ย!!!”อัยย์หน้าแดงแปร๊ด! ทั้งเพราะโกรธและเพราะ—เขาอยู่ใกล้เกินไป!!“แต่นายท่านเรย์จิจัดห้องให้แบบนี้เองนะ” คินผลักแว่นขึ้นอย่างเท่ๆ ก่อนพูดต่อเสียงเรียบ“จะให้ฉันไปนอนโซฟาแข็งๆ ก็ใจร้ายไปหน่อยนะ”“ใจร้ายตรงไหน! นายมันมาเฟียนะเว้ย!!!”“ฉันเป็นบอดี้การ์ดของเธอด้วยนะ”เสียงนิ่งๆ แฝงความเจ้าเล่ห์ ทำเอาอัยย์อยากเอาหมอนฟาดหัวเขาให้รู้แล้วรู้รอด!แล้วเขาก็…เดินดุ่มๆ ไปวางหมอนอีกใบลงบนเตียงของเธอราวกับว่าเป็น ‘ห้องของตัวเอง’ ตั้งแต่ชาติปางก่อน!!!🛏️ สมรภูมิเตียงที่ไม่มีใครยอมใคร!?“หยุดเลยนะ!!”อัยย์รีบคว้าหมอนมากั้นไว้ตรงกลาง
แสงแดดนวลอ่อนยามเช้า ส่องลอดผ้าม่านสีขาวบางเบาเข้ามาแตะผิวแก้มของฉันอย่างแผ่วเบา ราวกับจะปลุกให้ลืมตาตื่นขึ้นมาสู่เช้าวันใหม่ที่สงบ…...ถ้าหากมัน สงบจริง ๆ น่ะนะแต่ปัญหาคือ—ฉันไม่ได้ตื่นมาพร้อมนอนอยู่คนเดียวบนเตียง!!!!ฉันตื่นขึ้นมาแล้วพบว่าอยู่ในอ้อมกอดของมาเฟียสุดหล่อ!!!ฉันรู้สึกตัวตื่นแบบงัวเงีย…สิ่งแรกที่ฉันเห็นทันทีที่ลืมตาคือ…ใบหน้าของเรย์จิอยู่ใกล้ฉันแบบระยะประชิด!!โคตรใกล้! ใกล้ชนิดที่ลมหายใจของเขาระบายมาโดนหน้า!กลิ่นหอมอ่อนๆ จากตัวเขาทำฉันมึนไปสามวิจมูกโด่งเรียว… ขนตายาวระริก… และริมฝีปากที่แนบสนิทแต่ที่ช็อกกว่าคือ…แขนของเขา กำลังโอบเอวฉันแน่นแบบไม่ยอมปล่อย!!!!“ว๊ากกกกกกกก!!!!”ฉันร้องลั่นแบบไม่รู้ตัว พร้อมดิ้นพรวดถอยหนีจากอ้อมกอดตุ้บ!“โอ๊ยยยยยยยยยยย!!!! เจ็บบบบ!!!”ฉันลงไปกองอยู่บนพรมหนานุ่มข้างเตียง กุมก้นตัวเองด้วยสีหน้าสิ้นหวังพอเงยหน้ามองขึ้นไปบนเตียง—เรย์จิก็ลืมตาพอดีเขายกตัวลุกขึ้นช้า ๆ สายตายังดูง่วงนิดๆ แต่…ก็โคตรหล่อใบหน้าเงียบขรึมของเขาหันมามองฉันที่กำลังนั่งงออยู่ข้างเตียงด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง“หืม… ตื่นแล้วเหรอ?” เสียงทุ้มต่ำถามเบาๆ“นาย!!! นายกอดฉ
บ้านไม้โบราณหลังใหญ่ ตั้งอยู่ท่ามกลางสวนชาเขียวขจี แม้จะผ่านกาลเวลามาหลายสิบปี แต่ทุกเส้นสายของสถาปัตยกรรมยังถูกดูแลไว้ราวกับหยุดเวลาเอาไว้ที่วันแรกกลิ่นหอมอ่อนๆ ของใบชาถูกต้มจนเดือดเบาๆ คลุ้งไปทั่วห้องชายชราร่างผอม ใบหน้าเต็มไปด้วยริ้วรอยนั่งอยู่หลังชุดน้ำชา มือที่เคยแน่นิ่งกลับสั่นเล็กน้อยขณะรินชา แต่เสียงของเขายังคงราบเรียบ แม้จะฟังดูคล้ายกับมีอะไรบางอย่างซ่อนอยู่“...ไม่คิดเลยนะ ว่าแกจะยอมกลับมาเหยียบที่นี่อีก”น้ำเสียงแหบพร่า แฝงทั้งแปลกใจและไม่ไว้ใจ ขณะที่ชายอีกคนที่นั่งอยู่ตรงข้าม ยกถ้วยชาขึ้นมาหมุนเบาๆ ในมือเขาเป็นชายหนุ่มในชุดเชิ้ตสีดำสนิท ติดกระดุมเรียบร้อยถึงลำคอ ราวกับจงใจปิดทุกความรู้สึกไว้ใต้ความสุภาพแต่แค่สบตา... ก็รู้ได้ทันทีว่า‘สุภาพ’ ไม่ได้แปลว่า ‘ปลอดภัย’ดวงตาสีเทาน้ำเงิน ของเขาดูจะขัดกับบรรยากาศสงบสุขของห้องเพราะในแววตาคู่นั้น... มีรอยยิ้มแต่เป็นรอยยิ้มที่เหมือนงูเห่า—เงียบ แต่พร้อมฉกเสมอซันชายหนุ่มผู้หายสาบสูญจากวงการมาเฟียไปนานเกินกว่าที่ใครจะคาดเดาวันนี้... เขากลับมาแล้วพร้อมกับลมหายใจของสายลมแปลกประหลาด ที่ไม่ได้หอบเพียงความคิดถึง...แต่หอบภัยมาด้วย
แสงแดดอ่อนๆ ยามเช้า ลอดผ่านผ้าม่านผืนบางเข้ามาในห้องอย่างเงียบเชียบ บรรยากาศเย็นสบายชวนให้อยากหลับต่อแต่สิ่งที่ทำให้อัยย์ต้องค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้นมา...คือวงแขนของใครบางคนที่ยังโอบรอบเอวเธอไว้แน่นไม่ปล่อยร่างกายของเธอแนบชิดอยู่ในอ้อมอกของเขา แผ่นอกอุ่นแน่นที่เธอนอนซุกหน้าอยู่…กลิ่นกายเขาอ่อนๆ ยังคงติดอยู่ที่ปลายจมูกและที่สำคัญที่สุดคือ—ทั้งเธอและเขา… เปลือยเปล่าใต้ผ้าห่มผืนนั้นอัยย์ตัวแข็งทื่อทันทีหัวใจเต้นแรงเหมือนจะหนีออกจากอกแขนแกร่งของคินพาดอยู่บนเอวเธอมือของเขายังกุมมือเธอไว้แน่น…แน่นในแบบที่เหมือนกลัวว่าเธอจะหายไป ถ้าเผลอหลับอีกครั้งเสียงลมหายใจของเขาสม่ำเสมอ ช้า… อบอุ่น… และใกล้มาก มากจนเธอได้ยินเสียงหัวใจของเขาเต้นเบาๆ เคล้าไปกับของตัวเองอัยย์รู้สึกเหมือนทั้งร่างจะระเบิด ไม่ใช่เพราะตกใจแต่เพราะความเขินมันพุ่งจนแทบกลายเป็นไอ!!!นี่เรานอนแบบนี้กับเขาทั้งคืนเลยเหรอ!?โอ๊ยยยย… แค่คิดก็หน้าร้อนจนแทบระเบิดเป็นพลุ!เธอค่อยๆ เงยหน้าขึ้นสายตาเธอเลื่อนขึ้นไปมองใบหน้าของเขา ใบหน้าหล่อเข้มที่ดูสงบขณะหลับ ขนตาเรียงสวย ริมฝีปากนิ่งเฉย และแววตาที่ยังปิดอยู่เขาหล่อชะมัด...ยิ่งนอน
🌙 ค่ำคืนนั้น... อากาศเย็นลงเล็กน้อยลมพัดเอื่อยๆ ผ่านม่านหน้าต่างที่เปิดอยู่อัยย์เดินกลับขึ้นห้องเงียบๆ หลังเพิ่งคุยกับมินาเอะเสร็จ...เรื่องแม่ของเรย์จิ ที่ทำเพื่อนของเธอเครียดจนน้ำตาแทบจะไหลและพอคุยจบแล้ว… อัยย์ก็เผลอบ่นออกมาทั้งเหนื่อย ทั้งหิว ทั้งง่วง ในคราวเดียวกันแต่เพียงไม่ถึงสิบนาทีต่อมา—เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นอย่างแผ่วเบาก็อก... ก็อก...อัยย์ชะงัก เงยหน้าจากมือถือ แล้วเดินไปเปิดประตูด้วยความสงสัย...และภาพที่เธอเห็นตรงหน้าก็ทำให้เธอต้องหยุดนิ่งไปทันทีคิน ยืนอยู่ตรงนั้นในมือถือกล่องข้าวสีเรียบๆ กล่องหนึ่ง“นี่นาย… มาทำไม” เธอขมวดคิ้ว แต่ถามเสียงเบากว่าปกติ“เธอบ่นว่าหิว” คินพูดเสียงเรียบ แล้วยื่นกล่องข้าวให้เธอ“ฉันแค่…จำได้เฉยๆ”อัยย์ชะงักไปไม่ใช่เพราะคำพูดของเขาหวานหรือทำให้ใจละลายแต่เพราะคำพูดของเขา... ไม่เคยหวานเลยและนั่นแหละ...ที่ทำให้หัวใจของเธอสะดุดมากกว่าเดิม🥣สุดท้าย—เธอก็ต้องยอมให้เขาเข้ามานั่งในห้องและตอนนี้ทั้งสองคนก็กำลังนั่ง ‘กินข้าวด้วยกัน’ แบบงงๆคินนั่งพิงขอบโซฟาด้วยท่าทางสบายๆมือหนึ่งถือแก้วกาแฟร้อน อีกมือวางไว้บนเข่าข้างหน้าเขามีกล่องขนมเล็
หลังจากคืนนั้น...ฉันกับอัยย์ก็ไม่ได้กลับไปที่คอนโดของตัวเองอีกเลยเรย์จิเหมือนตัดสินใจไปแล้วแบบไม่ถามใครเขาสั่งลูกน้องหน้าโหดของเขา—ซึ่งโหดจนแค่เดินเฉียดก็กลั้นหายใจแล้ว ไปขนของทั้งหมดของฉันกับอัยย์มาไว้ที่คฤหาสน์หลังโตของเขาเรียบร้อยฉัน... นอนกับเรย์จิในห้องนอนขนาดใหญ่ที่มีเจ้าหมาไทกะตัวแสบจอมขโมยหมอนนอนด้วยส่วนอัยย์—นางก็โดนจัดให้นอนห้องติดกับไอ้คิน (แบบบังเอิญ... ที่ตั้งใจมากกกก)และจากประสบการณ์การสังเกตมาหลายวันฉันขอยืนยัน ณ จุดนี้ว่าสองคนนี้... ต้องมีซัมติงกันแน่นอน!!! 😏ชีวิตในคฤหาสน์...หรูหราอย่างกับหลุดเข้ามาอยู่ในซีรีส์เกาหลีตระกูลมาเฟียระดับเวิลด์คลาสฉันกับอัยย์แทบไม่ต้องทำอะไรเดินไปทางไหนก็มีแม่บ้านคอยรับใช้ หันไปอีกมุมก็เจอบอดี้การ์ดที่หน้าตาเหมือนหลุดออกมาจากเกม GTA คอยยืนขรึมๆ กันเป็นแพ็คฉันใช้ชีวิตอย่างกับ ‘ควีนแห่งโลกมาเฟีย’ในห้องนอนมีเครื่องเกมทุกเครื่องที่เคยฝันถึงคอมพิวเตอร์สเปกเทพสำหรับทำงานชุดนอนผ้านุ่มระดับพรีเมียม และหมอนที่นุ่มกว่าชีวิตฉันทั้งชีวิตรวมกัน...คือถ้าจะให้ออกจากที่นี่ตอนนี้คงต้องลากฉันไปทั้งเตียงแต่ในวันที่ชีวิตกำลังชิลๆ อย่างบ้าคล
ลมบนยอดเขายังคงพัดเอื่อยเบา เย็นเฉียบแต่ไม่หนาวเกินใจจะทนแสงไฟจากเมืองเบื้องล่างยังส่องสว่างราวกับโลกทั้งใบไม่มีคำว่าหลับใหลมือของเขายังคงกุมมือฉันไว้แน่น—อุ่น... และมั่นคงและฉัน... ก็ยังยืนอยู่ตรงนี้ไม่ถอย... ไม่หนีทั้งที่ควรจะวิ่งหนีไปให้ไกลแต่กลับอยากอยู่ใกล้เขาอีกนิดเดียวแค่... อีกนิดเดียวก็ยังดี“หนาวเหรอ?”เสียงเขาดังขึ้นเบาๆ ข้างหูฉันสะดุ้งเล็กน้อย สั่นนิดหน่อย ไม่แน่ใจว่าหนาว หรือหัวใจมันเต้นแรงจนร่างกายเบาหวิว“อืม… นิดหน่อย” ฉันตอบกลับเสียงเบาทันใดนั้น—ฟึ่บเขาถอดเสื้อสูทนอกของตัวเอง แล้วเอามาคลุมบ่าฉันไว้อย่างเงียบๆ ไม่ได้พูดอะไร… แค่ทำแค่นั้น…แค่นั้นจริงๆแต่กลับทำให้ใจฉัน... เหมือนจะหลอมละลาย ฉันหันไปมองเขาช้าๆ แล้วก็พบว่าเขามองฉันอยู่ก่อนแล้ว…สายตาคมคู่นั้น ไม่แข็ง ไม่เย็นชา และไม่น่ากลัวเหมือนตอนเจอกันครั้งแรกมันดูอ่อนโยน...และจริงใจจนฉันรู้สึกว่าโลกทั้งใบเงียบไปเลยเรายืนใกล้กันแค่คืบเดียว ไม่รู้ว่าฉันขยับไปหาเขา หรือเขาขยับเข้ามาใกล้ฉันแต่เมื่อระยะห่างนั้นแคบลงจนได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้น...ตุบๆ อยู่ข้างหูเขาก็เอ่ยออกมาช้าๆ นุ่มนวลและจริงจัง“ขอโทษนะ…
ในร้านราเมนญี่ปุ่นบรรยากาศอบอุ่นกลางเมือง โต๊ะไม้สีเข้มเรียงกันอย่างเป็นระเบียบ กลิ่นน้ำซุปทงคตสึหอมฉุยลอยอ้อยอิ่งไปทั่วโต๊ะริมหน้าต่างที่ห่างจากลูกค้าคนอื่น ถูกจองไว้ล่วงหน้าโดยชายในชุดดำขรึม ผู้ที่ใครในร้านต่างเหลียวมองอย่างไม่กล้าเข้าใกล้—แต่เขาไม่ได้มาคนเดียว“นี่มันอะไรกันฟะ…”ฉันมองกระจกในร้านราเมนร้านโปรดของตัวเอง พลางพึมพำเบาๆฉันนั่งอยู่ริมหน้าต่างโต๊ะสองที่ (บวกอีกหนึ่งจานชามสำหรับหมา)ใส่เสื้อฮู้ดตัวเก่ง ผูกผมลวกๆ แบบเนิร์ดประจำตัวแต่ปัญหาคือ—ไอ้คนตรงข้ามฉันน่ะ… แม่งแต่งตัวหล่อจัดเต็มระดับพระเอกซีรีส์มาเฟียเวอร์ชั่นดาร์ก!!เรย์จิในชุดเชิ้ตดำ กางเกงสเลคเรียบกริบ เสื้อนอกตัวบางพาดไหล่นั่งไขว่ห้าง… กำลังเปิดเมนูราเมนเหมือนกำลังประชุมกับแก๊งมาเฟียในร้านชิลล์ๆและที่ข้างเก้าอี้ของฉัน—เจ้าหมาชิบะอินุตัวกลมที่ชื่อ ไทกะนั่งอย่างสง่างาม (?) พิงขาฉันอยู่มีจานอาหารหมาพิเศษของทางร้านอยู่ตรงหน้าพร้อมถ้วยน้ำ และพนักงานสาวที่ถ่ายรูปรัวๆ เพราะ “คุณหมาน่ารักมากกกก!”“โฮ่ง~”มันหันมามองฉันแล้วกระดิกหาง เหมือนจะบอกว่า“เธอนี่โชคดีจริงๆ ที่มีเจ้าของอย่างเรย์จิ พามาเดทด้วย!”เงียบบบบ!!
สถานที่: คฤหาสน์คุโรซาวะ – เวลา 14:48 น.บ่ายวันหนึ่ง ที่ควรสงบเหมือนทุกวันในรั้วคฤหาสน์มาเฟีย…แต่ทันใดนั้น—เสียงเครื่องยนต์ดังกระหึ่มก็ดังขึ้นจากรั้วหน้าวรู๊มมมมมมมมมมมมมมมม—!!เสียงท่อแต่งของมอเตอร์ไซค์สไตล์คัสตอมกระแทกโสตประสาทอย่างจังรถยนต์กันกระสุนของแก๊งคุโรซาวะที่จอดอยู่เรียงรายถึงกับสั่นสะเทือนเล็กน้อยตามจังหวะเบรกหัวทิ่มของขบวนชายหนุ่มที่ขี่นำ ถอดหมวกกันน็อกอย่างช้าๆผมสีเงินซีดถูกลมตีปลิวพลิ้วเบาๆ เหมือนฉากเปิดตัวของวายร้ายที่สาวๆ พร้อมจะตกหลุมรักในทันทีนัยน์ตาสีอำพันทอแสงแหลมคม—เหมือนเหยี่ยวที่มองเป้าหมายแม้จะอยู่ไกลหลายไมล์ซัน… เดินอย่างไม่เร่งรีบ ท่ามกลางสายตาระแวดระวังของบอดี้การ์ดเกือบสิบชีวิตเขายกมือขึ้นเหมือนจะบอกว่า ‘ใจเย็น’แต่รอยยิ้มบางบนใบหน้านั้น… กลับให้ความรู้สึกเหมือนกำลังบอกว่า ‘ถ้ายิงมา… ฉันจะสวนหมด’เสียงกระซิบของคนเฝ้าระวังดังในวิทยุ:“บุคคลตรงหน้า…คือ ‘วายุ ซัน’ หัวหน้าแก๊งวายุ ย้ำ—หัวหน้าแก๊งวายุ กำลังเข้าพื้นที่!!”💥 [Flashback สั้น]📍 หลายปีก่อน - ในวงล้อมการฝึกงานของโลกใต้ดินเรย์จิ และ ซัน เคยยืนเคียงข้างกัน—ไม่ใช่เพราะศรัทธา แต่เพราะผลประโยช
แสงแดดนวลอ่อนยามเช้า ส่องลอดผ้าม่านสีขาวบางเบาเข้ามาแตะผิวแก้มของฉันอย่างแผ่วเบา ราวกับจะปลุกให้ลืมตาตื่นขึ้นมาสู่เช้าวันใหม่ที่สงบ…...ถ้าหากมัน สงบจริง ๆ น่ะนะแต่ปัญหาคือ—ฉันไม่ได้ตื่นมาพร้อมนอนอยู่คนเดียวบนเตียง!!!!ฉันตื่นขึ้นมาแล้วพบว่าอยู่ในอ้อมกอดของมาเฟียสุดหล่อ!!!ฉันรู้สึกตัวตื่นแบบงัวเงีย…สิ่งแรกที่ฉันเห็นทันทีที่ลืมตาคือ…ใบหน้าของเรย์จิอยู่ใกล้ฉันแบบระยะประชิด!!โคตรใกล้! ใกล้ชนิดที่ลมหายใจของเขาระบายมาโดนหน้า!กลิ่นหอมอ่อนๆ จากตัวเขาทำฉันมึนไปสามวิจมูกโด่งเรียว… ขนตายาวระริก… และริมฝีปากที่แนบสนิทแต่ที่ช็อกกว่าคือ…แขนของเขา กำลังโอบเอวฉันแน่นแบบไม่ยอมปล่อย!!!!“ว๊ากกกกกกกก!!!!”ฉันร้องลั่นแบบไม่รู้ตัว พร้อมดิ้นพรวดถอยหนีจากอ้อมกอดตุ้บ!“โอ๊ยยยยยยยยยยย!!!! เจ็บบบบ!!!”ฉันลงไปกองอยู่บนพรมหนานุ่มข้างเตียง กุมก้นตัวเองด้วยสีหน้าสิ้นหวังพอเงยหน้ามองขึ้นไปบนเตียง—เรย์จิก็ลืมตาพอดีเขายกตัวลุกขึ้นช้า ๆ สายตายังดูง่วงนิดๆ แต่…ก็โคตรหล่อใบหน้าเงียบขรึมของเขาหันมามองฉันที่กำลังนั่งงออยู่ข้างเตียงด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง“หืม… ตื่นแล้วเหรอ?” เสียงทุ้มต่ำถามเบาๆ“นาย!!! นายกอดฉ
ในค่ำคืนที่ไม่สงบ (เลยสักนิด)“เฮ้ย!! ออกไปนะเว้ย!!”เสียงโวยวายของอัยย์ดังลั่นห้องขณะที่เธอยืนชี้นิ้วกราดใส่คนที่เพิ่งเปิดประตูเข้ามาเหมือนเดินเข้าห้องตัวเอง“นี่มันห้องฉัน!!”และไอ้คนหน้าด้านคนนั้น—ก็คือคิน มือขวาแห่งแก๊งคุโรซาวะ ผู้มีหน้าตาหล่อเนี๊ยบ กวนตีนขั้นโปร…ที่ตอนนี้กำลังยืนกอดอกในชุดเสื้อเชิ้ตพับแขนสุดเท่ แล้วกวาดตามองห้องอย่างสบายใจสุดชีวิต“จริงเหรอ?” คินเอียงคอนิดๆ“ประตูมันเปิดถึงกันง่ายขนาดนี้… แสดงว่าเป็นห้องคู่ของคนสนิทนะ”“ไม่มีคำว่า ‘คนสนิท’ โว้ย!!!”อัยย์หน้าแดงแปร๊ด! ทั้งเพราะโกรธและเพราะ—เขาอยู่ใกล้เกินไป!!“แต่นายท่านเรย์จิจัดห้องให้แบบนี้เองนะ” คินผลักแว่นขึ้นอย่างเท่ๆ ก่อนพูดต่อเสียงเรียบ“จะให้ฉันไปนอนโซฟาแข็งๆ ก็ใจร้ายไปหน่อยนะ”“ใจร้ายตรงไหน! นายมันมาเฟียนะเว้ย!!!”“ฉันเป็นบอดี้การ์ดของเธอด้วยนะ”เสียงนิ่งๆ แฝงความเจ้าเล่ห์ ทำเอาอัยย์อยากเอาหมอนฟาดหัวเขาให้รู้แล้วรู้รอด!แล้วเขาก็…เดินดุ่มๆ ไปวางหมอนอีกใบลงบนเตียงของเธอราวกับว่าเป็น ‘ห้องของตัวเอง’ ตั้งแต่ชาติปางก่อน!!!🛏️ สมรภูมิเตียงที่ไม่มีใครยอมใคร!?“หยุดเลยนะ!!”อัยย์รีบคว้าหมอนมากั้นไว้ตรงกลาง