บทที่ 309

เสิ่นเหวินฉวนจ้องเสิ่นม่านอย่างโกรธรแค้น:"เป็นฉันแล้วไง! แกจะส่งฉันเข้าคุกอีกเหรอ? แกไอผู้หญิงที่เห็นแก่ตัวและชั่วร้าย! ขโมยของของฉันไม่พอ ยังมาทําลายฉัน! ฉันบอกแกเลยนะ กูไม่ใช่คนที่ถูกรังแกง่ายๆ !"

เสิ่นเหวินฉวนพยายามดิ้นให้หลุด แต่ถูกคนที่กดเขาไว้ตบอย่างแรง :"ดูนิ่งๆ !"

เสิ่นเหวินฉวนที่ถูกต่อยก็ได้นิ่งทันที

มองเสิ่นเหวินฉวนที่ทำตัวเหมือนนังเลงไม่ได้เรื่อง เสิ่นม่านก็หัวเราะอย่างเย็นชา :"เมื่อก่อนเห็นแก่ว่าแกเป็นลูกชายของลุงรอง แค่แกไม่ทำอะไรที่แรงเกินไป ฉันก็ไม่เอาเรื่องแก แไม่ได้หมายความว่าแกจะทําอะไรก็ได้! แกฟังฉันให้ดีๆ ตระกูลเสิ่นเป็นรากฐานที่พ่อของฉันวางไว้ และฉันเสิ่นม่านเป็นทายาทคนเดียวของตระกูลเสิ่น และตําแหน่งของฉัน ไม่ได้เป็นสิ่งที่แกแตะต้องได้"

"แกพูดมั่วๆ! ตระกูลเสิ่นเป็นของฉัน！ เสิ่นม่าน แกไม่มีจิตสํานึก! แกลืมไปแล้วเหรอใครเลี้ยงดูแกตอนที่พ่อแม่แกตายไป ? คือพ่อของฉัน! ตอนนี้แกทำกับฉันแบบนี้ แกมันเนรคุณ!"

‘เพี๊ยะ——！’

เสียงตบหน้าของเสิ่นเหวินฉวนก็ได้ดังอีกครั้ง ซึ่งทําให้คุณฉินปวดใจ คุณฉินได้วิ่งไปตรงหน้าเสิ่นเหวินฉวน ปกป้องหัวของเสิ่นเหวินฉวน และตะโกนโวยวายใส่เสิ่นม