บทที่ 19

เฟิ่งเชียนอวี่พยักหน้า นางรู้จักภาษาสันสกฤต นั่นเป็นเพราะนางมีปู่ที่ชื่นชอบวรรณกรรมโบราณกับวัฒนธรรมทางศาสนาพุทธมาก

อินเดียนับถือศาสนาพุทธมาโดยตลอด โบสถ์พุทธมีรากฐานที่ลึกซึ้ง ย่อมเป็นเป้าหมายในการวิจัยของปู่นางด้วยเช่นกัน ภาษาแรกของอินเดียก็คือภาษาสันสกฤต

เฟิ่งเชียนอวี่เติบโตมากับปู่ตั้งแต่เด็ก เมื่อได้เห็นได้ยินทุกวัน นางอ่านภาษาสันสกฤตได้ก็ไม่แปลก

แต่คุณหนูสามของจวนอัครเสนาบดีรู้จักภาษาสันสกฤต เช่นนั้นก็น่าแปลกแล้ว แต่ตงฟางจิ่งไม่ได้พูดออกมา

“เจ้าอ่านที่ข้าเขียนทั้งหมดหนึ่งรอบ” ตงฟางจิ่งกล่าว

เฟิ่งเชียนอวี่เบะปาก “ทำไม ไม่เชื่อว่าข้ารู้จักหรือ อ่านก็อ่าน”

นางเดิมอ้อมโต๊ะ เริ่มอ่านตั้งแต่บรรทัดแรก

“มรรคมีสามรัตนะ ฟ้า ดิน มนุษย์ มนุษย์มีสามรัตนะ แก่นแท้ ปราณ จิตวิญญาณผันกระดูกควรยึดตามคัมภีร์ล้างไขกระดูก ขัดเกลาแก่นแท้ หลอมปราณ แปรผันสู่เทพ บุรุษคือผู้ใช้กำปั้น วิชาเป็นตาย เมื่อเข้าถึงย่อมรู้แจ้ง…”

เฟิ่งเชียนอวี่อ่านทีละบรรทัดโดยไม่สนใจคนอื่น ไม่สังเกตเห็นสายตาแปลกๆ ของคนในห้องหนังสือเลย

“เป็นอย่างไร อ่านไม่ผิดกระมัง” เฟิ่งเชียนอวี่เลิกคิ้ว

ตงฟางจิ่งเม้มปาก “ดีมาก ดูเหมือนพระ