Share
บทที่ 303
Related chapter
ชายาแพทย์พลิกชะตา บทที่ 304
ต้นไม้ใหญ่เฉกเช่นใต้เท้าสวีล้มลงไปแล้ว เขาต้องคิดหาหนทางรับมือกับคนต่างถิ่นกลุ่มนี้ให้อยู่ร่วมกันอย่างสงบสุข นั่นเป็นไปไม่ได้!คนหัวแข็งอย่างกู้หว่านเยว่และซูจิ่งสิง ภายภาคหน้ามีเพียงกดขี่ข่มเหงเขาแล้วแต่ไหนแต่ไรมาหัวหน้าหมู่บ้านเฉินเป็นผู้เดียวที่มีสิทธิ์ออกความเห็นภายในหมู่บ้านสือหานแห่งนี้ ไฉนเลยจะสามารถอดทนได้?!แววตาหัวหน้าหมู่บ้านเฉินมืดมน ทันใดนั้นเกิดความคิดชั่วร้ายอย่างหนึ่งขึ้นภายในสมองอีกด้านหนึ่งกู้หว่านเยว่และซูจิ่งสิงขับรถม้ากลับมาถึงหมู่บ้านสือหานแล้วก่อนเข้าหมู่บ้าน กู้หว่านเยว่ตั้งใจหยิบอาหารปรุงสุกดีแล้วออกจากมิติวิเศษโดยเฉพาะ จากนั้นวางลงบนรถม้าเพียงซูจิ่นเอ๋อร์และคนอื่นออกมาก็มองเห็นของกินบนรถม้าทั้งสองคัน กลิ่นอาหารหอมฉุยชำแรกจมูก ทันใดนั้นอุทานออกมาอย่างตกตะลึง“พี่ใหญ่ พี่สะใภ้ใหญ่ พวกท่านไปซื้อของในเมืองมาอีกแล้วหรือ? มิหนำซ้ำยังซื้อกลับมามากเพียงนี้อีกด้วย!”“พวกเราอยู่ไกลจากเมืองตู้เปียน ซื้อมาหน่อยก็ไม่ต้องไปบ่อยๆ แล้ว”“จื่อชิงเสี่ยวอันเสี่ยวหรง มาขนอาหาร” กู้หว่านเยว่ตะโกนเรียกสองสามคนนั้นออกมาทั้งสามคนรีบวิ่งออกมาจากภายใน แม้แต่หลี่อวิ๋นอว
ชายาแพทย์พลิกชะตา บทที่ 305
ขณะผ่านเข้ามิติวิเศษ กู้หว่านเยว่ใช้เข็มเงินทำให้นางหยางเข้าสู่ห้วงนิทราต่อมาเปิดการใช้งานเครื่องมือของหอแห่งโอสถ ตรวจร่างกายอย่างเต็มรูปแบบหลังตรวจสอบเรียบร้อยแล้ว กู้หว่านเยว่พบว่าภายในสมองของนางหยางถึงขั้นมีลิ่มเลือดหนึ่งก้อนใหญ่เว้นเสียแต่สิ่งนี้ ร่างกายก็ไม่มีปัญหาอื่นดูท่าแล้วสาเหตุที่ทำให้นางโง่งมก็เพราะลิ่มเลือดนี้กู้หว่านเยว่พาคนออกจากมิติวิเศษ“หว่านเยว่ ท่านแม่เป็นเช่นไร?” ซูจิ่งสิงขยับขึ้นมารับนางหยางไว้ วางลงบนเตียงเตาเบาๆ“ท่านแม่ไม่เป็นไร ลิ่มเลือดนั้นไม่สามารถผ่าตัดออกมาได้ ทำได้เพียงกินยาละลายเท่านั้น”ซูจิ่งสิงไม่เข้าใจว่าผ่าตัดมีความหมายเยี่ยงไร แต่เห็นว่ามิใช่เวลาสมควรถาม ดังนั้นจึงเอ่ยปาก“ต้องกินยาอะไร?”พูดถึงเรื่องนี้ กู้หว่านเยว่เผยสีหน้าขมปร่า “ยาชนิดนี้หายากมาก”“เจ้าพูด”ขอเพียงสามารถรักษานางหยางให้หายดีได้ ไม่ว่าต้องแลกด้วยสิ่งใดเขาก็ยอม“หญ้าทารกกำสรวล” ยาสมุนไพรชนิดนี้ล้ำค่าราคาแพงมาก ต่อให้เป็นกู้หว่านเยว่ก็ทำได้เพียงอ่านผ่านตำราโบราณเท่านั้นบนแพลตฟอร์มซื้อขายมีแต่สมุนไพรพบเห็นได้ทั่วไปเหล่านั้นหากหาสมุนไพรไม่พบ เช่นนั้นลิ่มเลือดภาย
ชายาแพทย์พลิกชะตา บทที่ 306
“ชาวบ้านมิใช่พูดว่าเด็กที่ตายภายในหมู่บ้านล้วนไม่สามารถฝังได้ นี่ถึงใช้หญ้าห่อพวกเขาและโยนทิ้งที่หลังเขา ใช่หรือไม่ว่า...”“เสียงร้องไห้เสียดหูล้วนเป็นเสียงของเด็กที่ตายไปแล้วเหล่านั้น?”“อ๊าอ๊าอ๊า!” สองสามคนเดาไร้สาระมากขึ้นเรื่อยๆ กอดกันร้องตะโกนโวยวายดังลั่นซูจิ่งสิงรังเกียจจนเบือนหน้าหนี ไม่มองอีกดวงตากู้กว่านเยว่กลับทอประกาย ดึงซูจิ่งสิงมาที่ฝั่งหนึ่ง “ท่านพี่ ท่านจำเรื่องที่พวกเราเพิ่งพูดกันได้หรือไม่ เสียงของหญ้าทารกกำสรวลคล้ายเสียงร้องไห้ของเด็กมาก”“เจ้ากำลังจะบอกว่าเสียงร้องไห้ที่พวกเขาได้ยินเป็นเสียงของหญ้าทารกกำสรวลรึ?”“ตอนนี้ข้ายังไม่กล้ายืนยัน คืนนี้พวกเราอย่านอนเลย ลองฟังดูว่ามีเสียงร้องไห้หรือไม่”ฤดูหนาวฟ้ามืดเร็ว เพียงอาทิตย์อัสดง ท้องฟ้าก็มืดสนิท ภายในอากาศยังมีเกล็ดหิมะลอยละล่องเด็กสองสามคนนอนตัวสั่นๆ บนเตียงเตา สายตากวาดมองทุกสารทิศตกดึกเสียงเด็กร้องไห้ก็เริ่มดังออกมาเป็นห้วงๆซูจิ่นเอ๋อร์ตกใจมุดศีรษะเข้าใต้ผ้าห่ม“พี่หญิงจิ่นเอ๋อร์ พวกเราอยากนอนกับท่าน” หลี่เฉินอันและเสี่ยวหรงกอดผ้าห่มย้ายไปอยู่ฝั่งข้างนางหยาง“คนขี้ขลาด” เมี่ยชิงหว่านเติบโตในภูเข
ชายาแพทย์พลิกชะตา บทที่ 307
“ไม่รู้”กู้หว่านเยว่กวาดตามองรอบกายแวบหนึ่ง สายตาตกลงบนสมุนไพรสีเขียวมรกตสองต้นที่ใต้หน้าผา“อาจเกี่ยวข้องกับสมุนไพรนี้” กู้หว่านเยว่ดึงสมุนไพรหนึ่งนั้นออกมาผ่านถุงมือรูม่านตาหดลงในทันใด“ท่านพี่ท่านรีบมาดูนี่เร็วเข้า สมุนไพรนี้คล้ายหญ้าทารกกำสรวลมาก”“จริงหรือ?” ซูจิ่งสิงก้าวเท้าฉับไวเข้ามาแล้วกู้หว่านเยว่รีบหยิบตำราเกี่ยวข้องกับหญ้าทารกกำสรวลออกมาจากมิติวิเศษ ทั้งสองเปรียบเทียบภาพวาดในตำราใบสีเขียวมรกต ผลกลมสีแดง รากคล้ายใบหน้าเหี่ยวย่นอัปลักษณ์ของผู้ชรา...“ตรงทั้งหมดเลย!” สายตาซูจิ่งสิงสั่นไหว ยื่นมือออกไปต้องการดึงหญ้าทารกกำสรวลลงมา“ระวัง อย่าแตะโดนหญ้าทารกกำสรวลเป็นอันขาด อาจมีพิษ”กู้หว่านเยว่รีบหยิบกล่องหยกออกจากมิติวิเศษ ใส่หญ้าทารกกำสรวลทั้งสองต้นลงไปอย่างระมัดระวังผ่านถุงมือกู้หว่านเยว่หาหญ้าทารกกำสรวลพบแล้วก็ดีใจมากเป็นพิเศษ ยิ้มจนมองไม่เห็นตา“ช่างได้มาโดยไม่เสียแรงโดยแท้ โรคโง่งมของท่านแม่มีทางรักษาแล้ว”ซูจิ่งสิงเองก็อารมณ์ดีไม่น้อย สายตาตกลงบนผู้เฒ่าทั้งสองไม่มองก็ไม่รู้ เพียงมองเห็นก็ตกตะลึงพรึงเพริด“หว่านเยว่ ผู้เฒ่าผมขาวท่านนี้คล้ายเป็นหมอเทวดา
ชายาแพทย์พลิกชะตา บทที่ 308
“ขายหน้า ขายหน้าเกินไปแล้ว!”กู้หว่านเยว่มองอย่างแปลกใจ “ท่านร่วมเดินทางกับปรมาจารย์แพทย์ ถึงขั้นไม่รู้ว่าเมือกของหญ้าทารกกำสรวลมีพิษหรือ?”“เขาหลอกข้า!”พริบตาต่อมาหมอเทวดาหวงเบิกตากว้างอย่างโมโห “เขาจงใจให้ข้าแตะหญ้าทารกกำสรวลก่อน ทำให้ข้าโดนพิษ!”แต่เขาไม่ยอมก็ใช้ได้แล้ว ครั้นรู้สึกไม่ชอบมาพากลก็แตะเมือกลงบนตัวปรมาจารย์แพทย์ใครรู้ปรมาจารย์แพทย์รู้เพียงว่าเมือกของหญ้าทารกกำสรวลมีพิษ กลับไม่มียาถอนพิษดังนั้นทั้งสองคนจึงเสียสติไปพร้อมกัน...“พวกท่านทั้งสองยอมตายไปพร้อมกันนี่เอง” มุมปากกู้หว่านเยว่กระตุกริกใครคาดคิดเล่าว่าผู้เฒ่าทั้งสองเอาแต่ใจเหมือนเด็กเพียงนี้หากนางและซูจิ่งสิงไม่มา พวกเขาทั้งสองก็ต้องแข็งตายทั้งเป็นที่ใต้หน้าผานี้แล้ว“ใช่แล้ว หญ้าทารกกำสรวลเล่า?” หมอเทวดาหวงมองพื้นหิมะสีขาวว่างเปล่า“อยู่กับข้าที่นี่ ผู้อาวุโสต้องการหรือ?” โชคดีเด็ดมามากอีกหนึ่งต้น“ข้าต้องการๆ!” ดวงตาหมอเทวดาหวงทอประกาย เจตนาร้ายสายหนึ่งกลับสะท้อนภายในก้นบึ้งของสายตากู้หว่านเยว่คิดว่าตนเองมองผิดไปแล้ว หยิบหญ้าทารกกำสรวลออกมามองเห็นปรมาจารย์แพทย์ไม่อยู่นิ่งเป็นศพอีก ผุดลุกขึ้นมาอ
ชายาแพทย์พลิกชะตา บทที่ 309
ปรมาจารย์แพทย์เบ้ปากกลับไม่พูดอะไร เขาและยัยเด็กตัวเหม็นคนนี้มีความแค้นต่อกัน ผลแพ้ชนะในวันนี้ถูกกำหนดไว้แล้วกู้หว่านเยว่เองก็ปวดหัวมาก นางต้องเก็บหญ้าทารกกำสรวลไว้หนึ่งต้น ส่วนที่เหลือยกให้ใครกลับยังตัดสินใจไม่ได้“มิสู้ผู้อาวุโสทั้งสองท่านแข่งขันกันเพื่อความยุติธรรมดีหรือไม่?ใครสามารถแย่งหญ้าทารกกำสรวลไปจากมือข้าได้ก่อน ก็เป็นของคนนั้น”ดวงตาปรมาจารย์แพทย์ทอประกาย ยื่นมือออกไปแล้วระหว่างกำลังประชันขันแข่งกันอยู่นั้น หวงเหล่าช้าไปหนึ่งก้าว กล่องหยกตกอยู่ในมือปรมาจารย์แพทย์หวงแล้ว“วะฮ่าๆ ข้าชนะแล้วๆ!” ปรมาจารย์แพทย์ระเบิดเสียงหัวเราะดังลั่นหวงเหล่าส่ายหน้าอย่างนึกเสียดาย ภายในก้นบึ้งของสายตาสะท้อนอารมณ์ตามใจวูบหนึ่ง“โกงแล้วๆ เจ้าลงมือเร็วกว่าข้า”“ฮึ แพ้ก็คือแพ้ รีบเรียกข้าว่าท่านพ่อสามครั้งเร็วเข้า”“ไม่เรียกๆ” “นี่ เหตุใดพูดไม่เป็นคำพูดเล่า?”ทั้งสองคนอยู่บนพื้นหิมะนานราวสองวันแล้ว มือเท้าล้วนถูกความเย็นกัด ปรึกษากันดีแล้วก็ตัดสินใจไปขอความอบอุ่นที่บ้านกู้หว่านเยว่พวกเขาเพิ่งลงเขา กู้หว่านเยว่ก็ได้กลิ่นไม่ชอบมาพากลฝีเท้าช้าลง หันหน้าส่งสายตากล่าวเตือนซูจิ่งสิง
ชายาแพทย์พลิกชะตา บทที่ 310
หนึ่งในชายร่างกำยำน่าจะเป็นหัวหน้าโจร ถ่มน้ำลายทีหนึ่ง มองพวกเขาสายตาโหดเหี้ยมนายท่านเซิ่งเข้าไปเตะเขาในทันใด “เป็นโจรยังมีหลักการอีกนะ”“คุณชายซู ส่งพวกเขาให้ทางการเถอะ”ดวงตาโจรทอประกายระยับ จู่ๆ กู้หว่านเยว่ก็พูดขึ้น “หากโจรต้องการปล้นบ้าน ก็สมควรเลือกบ้านผู้ดี เหตุใดมาปล้นบ้านทรุดโทรมสองสามหลังเช่นนี้เล่า?”พวกเขาแต่ละคนถือดาบ เห็นได้ชัดว่าต้องการมาฆ่าคนคนเหล่านั้นใจสั่นขึ้นมาในทันใด นายท่านหลี่เตะพวกเขาอีกสองทีอย่างอารมณ์ไม่ดี“รีบพูด ใครส่งพวกเจ้ามา!”บัดซบ มาถึงเจดีย์หนิงกู่แล้วยังถูกคนลอบฆ่า ชีวิตนี้ช่างหาความสงบสุขไม่ได้โดยแท้“ไม่รู้พวกเจ้ากำลังพูดอะไร พวกข้าสองสามคนเป็นหมาป่าหิวโหย มาเพียงเพื่อแย่งเสบียงอาหารก็เท่านั้น”“ใช่แล้ว มีความสามารถก็ส่งพวกเราให้ทางการเถอะ”โจรยังไม่ยอมสารภาพ ปรมาจารย์แพทย์ตัวแข็งทื่อขึ้นมาแล้ว“พูดไร้สาระกับพวกเขามากเพียงนี้ทำอะไร วางยาทั้งหมดให้ตายไปเสียเลย ข้ายังต้องรีบไปผิงไฟอยู่นะ!”กู้หว่านเยว่เอ่ยปากอย่างสุขุม “ฆ่าพวกเขาตายยังมิใช่ปล่อยให้พวกเขาเอาเปรียบอีกหรือ มิสู้เก็บไว้ทรมานเล่นดีกว่า”“ข้าได้ยินมาว่ามีวิธีทรมานอย่างหนึ่ง ใ
ชายาแพทย์พลิกชะตา บทที่ 311
ปรมาจารย์แพทย์ได้ยินคนเรียกเขาว่าคนแก่ใจร้ายก็ผรุสวาท รีบออกมาจากอ้อมแขนคนสุดท้ายที่กล้าด่าเขา ถูกวางยาพิษตายไปนานแล้ว!ซูจิ่นเอ๋อร์ไม่รู้ว่าอันตรายกำลังจะเกิดขึ้น แต่โชคดีที่กู้หว่านเยว่ตาเร็วมือเร็ว คว้าผงพิษออกไปก่อนปรมาจารย์แพทย์เบิกตากว้าง นางเด็กบ้านี่รู้ได้อย่างไรว่าเขาจะวางยาพิษนาง?วินาทีต่อมา จู่ๆ เขาก็ตระหนักได้ว่า บริเวณคอของตนมีบางอย่างผิดปกติ“นางเด็กสมควรตาย... อาปาๆๆๆ...”นางหนูนั่น วางผงพิษใส่เขาเสียแล้ว!ปรมาจารย์แพทย์ตกใจมาก ลนลานเทกระจาดขวดยาที่อยู่ในแขนเสื้อออกมาอย่างรวดเร็ว ไม่เคยคิดเลยว่า วันหนึ่งเขาจะถูกพิษของตัวเองเล่นงานเอาได้ เขาลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่ายาถอนพิษอยู่ในขวดไหนกังวลเสียจนหลั่งเหงื่อท่วมกาย“อาปาๆๆๆ...”กู้หว่านเยว่เกือบหัวเราะตาย หรือว่าปรมาจารย์แพทย์คนนี้จะไม่ค่อยฉลาดเท่าใดนัก?“ปรมาจารย์แพทย์ผู้เฒ่า ท่านหายาแก้พิษไม่ได้หรือ?”“อาปา อาปา!” ปรมาจารย์แพทย์โกรธขนลุก นางเด็กบ้าคนนี้เป็นได้เพียงศัตรูของเขาเท่านั้นแล้ว!ผู้เฒ่าหวงพูดอย่างช่วยไม่ได้ “แม่นางน้อย เจ้ามียาแก้พิษหรือไม่เล่า?”“ไม่มีเจ้าค่ะ” กู้หว่านเยว่ส่ายหัว “แต่ข้าแก้ปัญหาตรง
Latest chapter
