LOGINShare
บทที่ 282
Last Updated:
2024-10-29 19:42:56Related chapters
ชายาแพทย์พลิกชะตา บทที่ 283
“ภาพวาดชิ้นนี้เป็นฝีมือของใคร?”เถาเอ๋อร์รุดหน้าเข้าไปแย่งภาพวาดชิ้นนั้น และกวาดตามองอย่างละเอียดการยื้อแย่งนั้นทำให้ผู้ว่าการอำเภอหงายหลังอย่างโกรธเคือง“หมายความว่าอย่างไรฝีมือของใคร นักโทษเจ้าเล่ห์อย่างเจ้ากล้าคิดหนีไม่พอ ยังจะกล้าแย่งของของข้าอีก ลงโทษสองเท่า!”เหล่าผู้ตรวจการรุดหน้าเข้ามาจับตัวเถาเอ๋อร์อย่างพร้อมเพรียง มู่หรงอวี้รีบกล่าวว่า “บังอาจ เถาเอ๋อร์เป็นสหายของข้า พวกเจ้ากล้าจับตัวสหายของข้า อยากตายกันหรืออย่างไร?!”ผู้ว่าการอำเภอมองมู่หรงอวี้ด้วยความสงสัยแวบหนึ่ง ที่นี่อยู่ใกล้เจดีย์หนิงกู่ เป็นพื้นที่ห่างไกลจากตัวเมือง อย่าว่าแต่ท่านอ๋องเลย แม้แต่ฮ่องเต้ก็ยังไม่เคยเห็นมาก่อนอีกอย่างใครจะอยากให้ท่านอ๋องของตัวเองเดินทางร่วมขบวนกับนักโทษเหล่านี้?เขาหัวเราะด้วยน้ำเสียงเย็นชา “เจ้าเนี่ยนะท่านอ๋อง? เช่นนั้นข้าก็เป็นเทพเจ้าแล้ว! เจ้ามีความผิดโทษฐานปิดบังนักโทษหลบหนี โดนลงโทษสถานเดียวกัน!”“ข้าคือท่านอ๋อง ชื่อของข้าคือหวายหนานอ๋อง!”“หุบปากของเจ้าได้แล้ว!”ทั้งสองคนถูกผู้ว่าการอำเภอพาตัวไปกู้หว่านเยว่มองเหตุการณ์ตรงหน้าอย่างเงียบ ๆ แต่แล้วนางก็หลุดหัวเราะออกมา
ชายาแพทย์พลิกชะตา บทที่ 284
แม้ว่าสกุลหลี่จะไม่ได้อาศัยอยู่ในเมืองตู้เปียน แต่ก็ไม่รับประกันว่าจะไม่เจอคนรู้จักหลี่เฉินอันพยักหน้า จากนั้นก็กระชากหลี่อวิ๋นอวิ๋นที่กระโดดโลดเต้นเข้ามาในโรงน้ำชา“ไปกันเถอะ เราเข้าเมืองกันก่อน”ซุนอู่ถือเอกสารและคู่มือด้วยน้ำตาที่เอ่อล้น ภารกิจครานี้มันไม่ง่ายเลยจริง ๆ พวกเขาเดินมาถึงหน้าจวนขุนนางหลังจากเดินทางมาถึงเจดีย์หนิงกู่แล้ว ซุนอู่จะต้องส่งนักโทษให้เหล่าทหารของเจดีย์หนิงกู่ รับเอกสารแล้วค่อยกลับไปรายงานภารกิจที่เมืองหลวงส่วนทหารที่รับช่วงต่อจะเป็นคนจัดการนักโทษเหล่านั้นเองยังมีหมู่บ้านอีกหลายแห่งในเจดีย์หนิงกู่ที่พวกเขาต้องไปเวลานี้ผู้ตรวจการที่ประจำอยู่หน้าประตูเมืองเห็นพวกเขาแล้วก็ต้องส่ายหน้า“น่าเวทนายิ่งนัก ถึงตาใต้เท้าสวีอับจนเสียแล้ว”“ใครบ้างไม่รู้ว่าใต้เท้าสวีจะต้องรับสินบนทุกครั้ง มิเช่นนั้นจะถูกส่งตัวไปยังพื้นที่ห่างไกล?”ทันทีที่คนกลุ่มนั้นได้ยิน สีหน้าก็เปลี่ยนไปเดิมทีคิดว่าความลำบากที่เจอมาตลอดทางจนกระทั่งถึงเจดีย์หนิงกู่นั้นไม่ง่ายเลย การได้เจอที่พักและได้พักอย่างสงบสุขเป็นเรื่องที่น่ายินดียิ่งนักแต่ใครจะไปคิดล่ะว่า ทันทีที่ถึงเจดีย์หนิงกู
ชายาแพทย์พลิกชะตา บทที่ 285
ใต้เท้าสวีลูบปลายคาง นัยน์ตาฉายแววมุ่งร้าย มองพินิจบุตรสาวคนโตที่กำลังโตเป็นสาวอย่างซูจิ่นเอ๋อร์และเมี่ยชิงหว่านอย่างไม่ละอายใจซูจิ่นเอ๋อร์โกรธจนตัวสั่นเทิ้ม “ขุนนางลามก หากข้าเห็นเจ้ามองด้วยสายตาเช่นนี้อีกข้าจะควักลูกตาของเจ้า！”ใต้เท้าสวีโพล่งออกไปทันที “เจ้ากล้าด่าข้าหรือ? ทหาร จับพวกเขาไว้!”เมื่อเห็นทหารจากด้านนอกพุ่งเข้ามา หวังปี้รีบกล่าวทันที“ช้าก่อน ใต้เท้าสวี ข้าคือรองแม่ทัพหนานหยางอ๋องชื่อว่าหวังปี้ ข้าได้รับความไว้วางใจจากท่านอ๋อง รับสั่งให้ข้ามาคุ้มกันสกุลซูและคนอื่น ๆ ให้เดินทางมาถึงเจดีย์หนิงกู่อย่างปลอดภัย ขอความกรุณาใต้เท้าสวีช่วยอำนวยความสะดวกให้พวกเราด้วยขอรับ”จากนั้นก็รุดหน้าเข้าไปกล่าวเสียงเบาว่า “ภรรยาของสกุลซูมีความสัมพันธ์ที่ดีงามกับท่านอ๋องของเรา ขอความกรุณาใต้เท้าสวีช่วยจัดที่พักด้วยขอรับ”เดิมทีหวังปี้คิดว่าหากเขากล่าวเช่นนี้ ใต้เท้าสวีจะต้องยอม แต่ใครจะไปคิดล่ะว่าเขาจะลูบเคราและคลี่ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์เพทุบาย“จัดที่พักข้าทำให้ได้ แต่ต้องแลกกับเงินไม่ก็หญิงงาม มิเช่นนั้นก็โมฆะ!”หวังปี้คาดไม่ถึงว่าใต้เท้าสวีจะไม่ไว้หน้าของเขาเพียงนี้ สีหน้าของเขาพลันเค
ชายาแพทย์พลิกชะตา บทที่ 286
“ท่านยาย ท่านคิดจะทำอะไร?”ฮูหยินผู้เฒ่าซูยิ้มเยาะจนตัวสั่นเทิ้ม “หรานหร่าน ยายไม่อยากให้เจ้าลำบากตามพวกเราไปยังหมู่บ้านสือหาน มิสู้เจ้าอยู่รับใช้ใต้เท้าสวีดีกว่าไหม?”ซูหัวหยางรีบกล่าว “ท่านยายอายุมากแล้ว หมู่บ้านสือหานก็ทั้งหนาวทั้งจน ไม่เหมาะที่จะรักษาอาการป่วยของยายเจ้าหรอก หากเจ้าอยากกตัญญู เจ้าจงอยู่รับใช้ใต้เท้าสวีเถิด สำหรับเจ้าแล้วนับว่าเป็นเรื่องดีไม่ใช่หรือ?”ซูหัวหยางคิดเพ้อฝัน ตราบใดที่ส่งซูหรานหร่านไป ไม่เพียงแต่จะประหยัดอาหารเท่านั้น ยังแก้ไขเรื่องที่อยู่ของพวกเขาได้อีกด้วย ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว“เรื่องดีอย่างนั้นหรือ? ใต้เท้าสวีผู้นั้นอายุใกล้จะห้าสิบปีแล้วนะ!”ริมฝีปากสีแดงของซูหรานร่านสั่นระริก“ใบหน้าของเขาเต็มไปจุดด่างดำที่บอกถึงอายุเช่นนั้น ข้าไม่ไปหรอก หากจะไปก็ให้ท่านยายไปสิ!”ฮูหยินผู้เฒ่าซูตะลึงงัน ยืนอ้าปากตาค้างชี้ตัวเอง“เจ้าพูดอะไร เจ้าจะให้ข้าไปอย่างนั้นหรือ?”“ถูกต้อง ให้ท่านไป ก่อนหน้านั้นท่านยังปีนขึ้นเตียงของหนานหยางอ๋องได้ ตอนนี้จะปีนขึ้นเตียงของใต้เท้าสวีมันต่างกันตรงไหน? ท่านยายอายุมากแล้ว ในเมื่อไม่เหมาะจะกลับหมู่บ้านสือหาน ก็อยู่รับใช
ชายาแพทย์พลิกชะตา บทที่ 287
จางเอ้อร์ตาแดงก่ำ “แม่นางน้อยกู้ ข้า ข้าไม่อยากทิ้งพวกเจ้า!”“หรือข้าอยู่ต่อที่เจดีย์หนิงกู่!”“เจ้ามีครอบครัวอยู่ที่เมืองหลวง เจ้าไม่ต้องการครอบครัวของเจ้าแล้วหรือ?”กู้หว่านเยว่ยกมือแสดงความจนปัญญา แต่จู่ ๆ นางก็คิดได้จึงกล่าวว่า“เช่นนั้นเจ้ารอให้ข้าสร้างหมู่บ้านสือหานให้กลายเป็นสถานที่ที่เจริญรุ่งเรืองและงดงามที่สุดก่อน แล้วพวกเจ้าค่อยคิดทบทวนว่าจะย้ายมาอยู่ที่นี่หรือไม่”หมู่บ้านสือหาน?สถานที่ที่เจริญรุ่งเรืองและงดงามที่สุด?เกรงว่าคงต้องรอถึงชาติหน้า!ทันทีที่คนเหล่านั้นได้ยิน ก็พากันเมินเฉยต่อคำกล่าวของกู้หว่านเยว่“ก็ได้ พวกเราจะรอวันนั้น ถึงตอนนั้นข้าจะย้ายครอบครัวมาที่นี่!”“แม่นางกู้ พวกเราจะเฝ้ารอให้เจ้าสร้างหมู่บ้านสือหานจนกลายเป็นสถานที่ที่มั่งคั่งกว่าเมืองหลวง”“พวกเราไปก่อนนะ หากช้ากว่านี้มืดค่ำจะเดินทางกันลำบาก”ซุนอู่กล่าวเสียงเคร่งขรึม ส่งกันพันลี้ สุดท้ายก็ต้องจากกัน ทุกคนยังคงอาลัยอาวรณ์ ก่อนจะพากันขึ้นหลังม้า โบกมือให้กู้หว่านเยว่และคนอื่น จากนั้นก็จากเมืองตู้เปียนแห่งนี้ไปซูจิ่นเอ๋อร์มองแผ่นหลังของซุนอู่แล้วน้ำตาคลอเบ้า “ข้าไม่อยากจากท่านนักการซุน
ชายาแพทย์พลิกชะตา บทที่ 288
คนอื่นพากันอ้าปากตาค้าง ต้องรู้ก่อนว่าท่านนักการหวงคือหัวหน้าของพวกเขา ทักษะการต่อสู้สูงกว่าใครแต่เมื่ออยู่ต่อหน้าของกู้หว่านเยว่และซูจิ่งสิง เขาดูคล้ายกับลูกเจี๊ยบ ไร้กำลังเขามองออกว่าสองสามีภรรยาคู่นี้มีทักษะการต่อสู้สูงเพียงใด พวกเขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขาผู้ตรวจการที่เหลือกลืนน้ำลายหลายอึก ไม่มีใครอยากหาเรื่องใส่ตัวกู้หว่านเยว่กล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา“ข้าไม่อยากสร้างความลำบากใจให้พวกเจ้า แค่ส่งพวกเราไปถึงหมู่บ้านสือหาน เราสัญญาว่าจะอยู่อย่างสงบ หากใครกล้าสร้างปัญหา ข้าก็ไม่ใช่รูปปั้นที่จะไม่รู้สึก ข้าจะสั่งสอนให้รู้จุดจบของชีวิต!”“มิกล้า มิกล้า” ผู้ตรวจการหลายคนพากันส่ายหน้า ตอนนี้พวกเขาเดินทางกันมาถึงครึ่งทางแล้ว ไม่ได้อยู่ในศาลาว่าการ พวกเขาคงขอกำลังเสริมไม่ได้ ทำได้แค่ยอมตามน้ำไปก่อนในเวลานี้กู้หว่านเยว่ถือโอกาสตอนที่ทุกคนกำลังจัดการกับท่านนักการหวงรีบสั่งให้นายท่านเซิ่งพาตัวฮูหยินผู้เฒ่าเซิ่งขึ้นเกวียนลา“ไม่ได้ ๆ แม่นางกู้ เกวียนลาของเจ้ามีคนเยอะมากพอแล้ว ข้าขึ้นไปมีแต่จะสร้างความยุ่งยากให้เจ้าเสียเปล่า ๆ?”สีหน้าของกู้หว่านเยว่เปลี่ยนไป “ฮูหยินผู้เฒ่า ท่านบาดเจ็
ชายาแพทย์พลิกชะตา บทที่ 289
หลายครอบครัวต่างสบตากัน น้ำเสียงของผู้ใหญ่บ้านเฉินแสดงอำนาจต่อพวกเขาอย่างเห็นได้ชัด!ให้ตายเถอะ เหล่านักโทษถูกกดขี่ข่มเหงมาตลอดทางแล้วนะกว่าจะเดินทางมาถึงเจดีย์หนิงกู่ไม่ใช่เรื่องง่าย นี่ยังต้องโดนกดขี่อีกหรือ?นายท่านหลี่กล่าวถามด้วยน้ำเสียงหยาบกระด้าง “ขอถามผู้ใหญ่บ้านหน่อย ที่พักของพวกเราคือที่ไหน?”“รีบทำไม ผู้ใหญ่บ้านพูดอยู่ เจ้ากล้าพูดแทรกได้อย่างไร?”ผู้ใหญ่บ้านเฉินส่งเสียงฮึดฮัดน้ำเสียงเย็นชาออกมา แสดงอำนาจอย่างมากนายท่านหลี่ขมวดคิ้วแน่น “พวกเราไม่ใช่นักโทษ คนที่มาถึงเจดีย์หนิงกู่ล้วนแต่เป็นคนของทางการ ทำไมพวกเราจะพูดแทรกเจ้าไม่ได้?”น้ำเสียงของผู้ใหญ่บ้านเฉินกำลังบอกว่าพวกเขาอยู่ต่ำกว่าอย่างไรอย่างนั้น?“พวกเจ้าคือนักโทษ เป็นคนนอก และเป็นทาสผู้ต่ำต้อย！” ดวงตาของผู้ใหญ่บ้านเฉินฉายแววโหดร้าย มิน่าล่ะใต้เท้าสวีถึงอยากสั่งสอนพวกเขา หัวรั้นกันยิ่งนัก“พวกเจ้าอยากได้บ้านไม่ใช่หรือ” ผู้ใหญ่บ้านเฉินชี้ไปยังทิศตะวันตกเฉียงใต้ “ตีนเขามีบ้านที่ไม่มีใครใช้มานานกว่าสิบปีว่างอยู่พอดี พวกเจ้าไปพักที่นั้นละกัน”กู้หว่านเยว่เห็นรอยยิ้มที่แสดงความมุ่งร้ายของผู้ใหญ่บ้านเฉิน ลางสังหรณ
ชายาแพทย์พลิกชะตา บทที่ 290
หวังต้าโก่วแสดงท่าทีโง่เขลาออกมา“หมู่บ้านสือหานของพวกเรามีสิบสองเดือนเข้าสู่ฤดูหนาวไปแล้วแปดเดือน ตั้งแต่เดือนตุลาคมถึงเดือนพฤษภาคมของปีหน้าจะมีหิมะตกหนัก น้ำจะกลายเป็นน้ำแข็ง นอกจากพืชที่ทนความหนาวได้เท่านั้นที่จะอยู่รอด พืชที่เหลือตายหมด ข้าวและข้าวสาลีที่พวกเจ้ากล่าวถึง....พวกเราไม่ได้กินมาหลายปีแล้ว”เมื่อโพล่งประโยคนี้ออกไป ทุกคนก็ยิ่งตระหนักได้ถึงความโหดร้ายของสภาพแวดล้อมของหมู่บ้านสือหานเมื่อเดินทางมาถึงตีนเขา ทุกคนก็พากันสูดลมหายใจเย็นนี่...นี่คือบ้านหรือ?ลักษณะของบ้านมีเพียงเสาบ้านที่กองสุมรวมกัน รอบตัวบ้านเต็มไปด้วยหญ้ากองโต....“กระท่อมหลังนี้เราจะอยู่ได้อย่างไร?”หวังต้าโก่วเลียริมฝีปาก “บ้านในหมู่บ้านมีไม่เยอะ พวกเจ้าดันล่วงเกินผู้ใหญ่บ้านอีก จึงถูกขับไสให้มาอยู่ที่นี่”เรื่องที่เขาไม่ได้บอกก็คือ ที่ตีนเขาแห่งนี้ยังมีสัตว์ป่าอีกไม่น้อย ถัดจากภูเขานี้ไปก็คือแคว้นโจวตะวันออก ทุกครั้งที่ฤดูหนาวมาเยือน จะมีคนของแคว้นโจวตะวันออกมาปล้นสะดมเรียกได้ว่าเป็นสถานที่ที่อันตรายที่สุดของหมู่บ้านเลยก็ว่าได้“น้องต้าโก่วลำบากเจ้าแล้ว”กู้หว่านเยว่ให้มันเทศสองลูกกับเขาเ
Latest chapter
ชายาแพทย์พลิกชะตา บทที่ 776
“นี่คือเรือใหญ่ของหมู่บ้านเรา สามารถจุคนได้มากกว่ายี่สิบคน ด้านท้ายเรือยังมีเรือเล็กอีกสองลำ เพื่อความสะดวกในการให้คนลงไปตรวจสอบได้ทุกเมื่อ”ขณะที่หัวหน้าหมู่บ้านแนะนำ กู้หว่านเยว่ไม่พูดพร่ำทำเพลง เหยียบบันไดขึ้นไปบนเรือใหญ่ทันที“หว่านเยว่!”แววตาของซูจิ่งสิงทั้งเอ็นดูและจนปัญญา“เจ้าห้ามไปที่ทะเลสาบ ตกลงกันแล้ว”“เราเป็นสามีภรรยากัน”กู้หว่านเยว่กะพริบตา กล่าวอย่างซุกซน“หากมีอันตราย ก็จะได้ตายไปพร้อมกัน”ซูจิ่งสิง ...ระหว่างพูด กู้หว่านเยว่ก็ขึ้นไปบนเรือแล้ว พร้อมกับเรียกให้ทุกคนขึ้นมา ซูจิ่งสิงส่ายหน้าอย่างจนปัญญา พลางเหาะขึ้นไปบนเรือ แล้วโอบเอวนางไว้“ชิงหว่าน”สายตาของเผยเสวียนฉายแววไม่เห็นด้วย ทำให้เมี่ยชิงหว่านโกรธมาก“คนที่ยังไม่รู้ว่าเป็นตายร้ายดีอย่างไรคือท่านพ่อของข้า หากท่านรักตัวกลัวตายก็ไม่ต้องไป แต่ข้าต้องไปให้ได้”พูดจบก็สะบัดมือเขาออกแล้วก้าวขึ้นเรือไปเผยเสวียนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะขึ้นตามไปด้วยสีหน้ามืดมนเนื่องจากมาตรวจสอบหมู่บ้านชาวประมงเล็ก ซูจิ่งสิงจึงนำองครักษ์ที่พายเรือเป็นมาล่วงหน้า หลังจากที่ทุกคนขึ้นเรือแล้ว ซูจิ่งสิงก็สั่งให้องครักษ์พายเ
ชายาแพทย์พลิกชะตา บทที่ 775
“ลุกขึ้นเถอะ”ซูจิ่งชิงโบกมือให้ลุก เขามีเรื่องสำคัญต้องทำ ไม่ต้องมากพิธีเขาเปิดเรื่องถามทันที “ทะเลสาบที่เกิดเรื่องอยู่ไหน?”“ด้านหลังหมู่บ้าน เชิญท่านอ๋องตามข้าน้อยมา”ผู้ใหญ่บ้านรู้สึกซาบซึ้งใจอย่างมาก เดิมทีคิดว่าเรื่องนี้คงไม่มีใครสนใจ คิดไม่ถึงว่าท่านอ๋องจะเดินทางมาด้วยตัวเองจากปากทางหมู่บ้านไปถึงทะเลสาบยังห่างไปอีกช่วงหนึ่ง กู้หว่านเยว่จึงถือโอกาสถามทันทีว่า“ผู้ใหญ่บ้าน ท่านช่วยเล่าเหตุการณ์ให้เราฟังหน่อยเจ้าค่ะ”ผู้ใหญ่บ้านสังเกตเห็นว่าข้างกายของท่านอ๋องนั้นยังมีสตรีหน้าตางดงามอีกหนึ่งคนตั้งแต่ที่ท่านอ๋องจูงมือของนาง แสดงท่าทางปกป้องมากเป็นพิเศษ ผู้ใหญ่บ้านพอจะเดาสถานะของกู้หว่านเยว่ได้ครั้นเห็นนางเอ่ยปากถาม จึงรีบกล่าวทันที“รายงานพระชายา ทะเลสาบแห่งนี้ชื่อว่าทะเลสาบโก่วสยง”เดิมทีหมู่บ้านแห่งนี้ตั้งอยู่ใกล้ทะเลสาบ ชาวบ้านในหมู่บ้านต่างตกปลาเลี้ยงชีพจากทะเลสาบแห่งนี้มาหลายชั่วอายุคนแล้วเมื่อครึ่งเดือนก่อน กลับเกิดพายุครั้งใหญ่เกิดฟ้าผ่าสายหนึ่งกลางทะเลสาบโก่วสยงแห่งนี้“ยามนั้นเรียกได้ว่าแผ่นดินสั่นไหวอย่างรุนแรง จนชาวบ้านต้องพากันออกมาดูสถานการณ์ ผลปรากฏว
ชายาแพทย์พลิกชะตา บทที่ 774
“ว่ามา”“เช้าตรู่วันนี้ หมู่บ้านชาวประมงมีชาวประมงสูญหายอีกสองคน หนานหยางอ๋องทรงรับสั่งให้รุดหน้าไปตรวจสอบ ปรากฏว่าหลังจากที่มาถึงกลางทะเลสาบ เรือและคนก็ล้วนหายไปพร้อมกันขอรับ”“ว่าอย่างไรนะ?” สีหน้าของกู้หว่านเยว่เปลี่ยนไป “หนานหยางอ๋องไปที่นั่นได้อย่างไร?”“พระชายาทรงยังไม่ทราบ เดิมทีหมู่บ้านชาวประมงแห่งนั้นเป็นที่ตั้งหลักของกองทัพทหารหนานหยางอ๋อง”ฉู่เฟิงกล่าวอธิบาย คิ้วของกู้หว่านเยว่ขมวดมุ่นยิ่งกว่าเดิม“ท่านพี่ เรารีบไปดูกันเถอะ”ก่อนที่ทั้งสองคนจะออกเดินทาง คาดไม่ถึงว่าหนานหยางอ๋องจะเกิดเรื่องเช่นนี้ก่อน ดังนั้นแผนการเดิมคือการสำรวจหมู่บ้านชาวประมงอย่างช้า ๆ หากหมู่บ้านชาวประมงแห่งนั้นอันตรายมากจริง ๆ ก็ต้องล้อมทะเลสาบนั้นไว้ ห้ามใครเข้าไปเด็ดขาดแต่ตอนนี้หนานหยางอ๋องดันเกิดเรื่องขึ้นเสียก่อน เรื่องราวกลับเลวร้ายมากขึ้นทุกที“เราต้องไปดูก่อน ฉู่เฟิงเจ้ามาบังคับม้า เร่งความเร็วกว่านี้”ฉู่เฟิงพยักหน้า ทันทีที่กระโดดขึ้นรถม้าก็เห็นรถม้าอีกคันไล่ตามมา“พี่หญิงหว่านเยว่!”เมี่ยชิงหว่านเปิดม่านหน้าต่างรถม้า ก่อนจะชะโงกหน้าที่เปื้อนไปด้วยน้ำตาออกมา“ท่านพ่อเกิดเรื่องแล้ว
ชายาแพทย์พลิกชะตา บทที่ 773
เช้าวันที่สอง ในที่สุดซูจื่อชิงก็ลืมตาหลังจากเมาค้างมาหนึ่งคืนเต็ม อาการปวดหัวของเขาได้ทวีความรุนแรงขึ้น วินาทีต่อจากนั้นรูม่านตาของเขาก็หดลงฉับพลัน“ชิวจู๋ เจ้ามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?” อีกฝ่ายนอนอยู่บนเตียงของเขา อีกทั้งบนตัวของนางก็สวมใส่เพียงเสื้อเอี๊ยมชิ้นเดียวซูจื่อชิงกระโดดลงจากเตียงทันที จากนั้นก็มองไปยังเสื้อผ้าที่ร่วงอยู่บนพื้นด้วยหัวใจที่เต้นตึกตัก“เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น?”นัยน์ตาของชิวจู๋แดงก่ำ ก่อนจะกล่าวด้วยน้ำเสียงหดหู่ “เมื่อคืนคุณชายรองคิดว่าข้าเป็นผู้อื่น จึงถอดเสื้อผ้าของข้า...”“ว่าอย่างไรนะ?” สีหน้าของซูจื่อชิงซีดเผือดลง เขาเองก็ไม่ใช่คนโง่ อีกฝ่ายพูดเป็นนัยอย่างเห็นได้ชัดแบบนี้ ทำไมเขาจะไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นแต่เวลานี้อาการปวดหัวของเขาทวีคูณมากขึ้น เขาไม่มีความภาพความประทับใจของเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนเลย เขาคิดไม่ออกว่าตัวเองทำอะไรชิวจู๋หรือไม่“เราสองคนทำอะไรกันแน่?”เขาไม่อยากเชื่อ เขาไม่เคยนึกชอบชิวจู๋“เรื่องเป็นเช่นนี้แล้ว คุณชายรองยังอยากจะให้ข้าพูดออกมาอีกอย่างนั้นหรือ แล้วข้ายังจะมีหน้าไปเจอคนอื่นได้อย่างไรเจ้าคะ?”นัยน์ตาของชิวจู๋แดงก่ำ น้
ชายาแพทย์พลิกชะตา บทที่ 772
ซูจิ่งสิงไม่เห็นด้วย ประเด็นหลักเพราะเขากลัวว่านางจะได้รับบาดเจ็บเพราะจากคำให้การของชาวบ้านเหล่านั้น ฟังดูแล้วทะเลสาบแห่งนั้นไม่ค่อยปลอดภัยนัก บางคนก็บอกว่ามีปีศาจอยู่ในทะเลสาบแห่งนั้น คนที่ดำลงไปสำรวจใต้น้ำก่อนหน้านั้นต่างก็หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย“ไม่ได้ ในเมื่อเป็นสถานที่อันตราย ข้าก็ยิ่งต้องไปกับท่าน มิเช่นนั้นหากท่านตกอยู่ในอันตรายขึ้นมาจะทำอย่างไรเล่าเจ้าคะ?”กู้หว่านเยว่ส่ายหน้าอย่างเด็ดขาด ทำให้ซูจิ่งสิงจนปัญญา เดิมทีเขาอยากมาบอกกล่าวภรรยาของตัวเองก่อนออกเดินทางสักคำ คิดไม่ถึงว่าภรรยาของตนจะขอไปกับเขาด้วยเมื่อเห็นสายตาเด็ดเดี่ยวของอีกฝ่าย เขาก็รู้ทันทีว่าต่อให้ตัวเองโน้มน้าวอย่างไรก็ไม่มีประโยชน์ จึงทำได้แค่พยักหน้าอย่างจำใจ“ก็ได้ เช่นนั้นเราก็ไปด้วยกัน แต่เจ้าต้องรับปากข้าก่อน ถึงตอนนั้นไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เจ้าห้ามกระโดดลงจากเรือไปสำรวจในทะเลสาบเพียงลำพังเด็ดขาด”“ไม่มีปัญหา”กู้หว่านเยว่รับปากวันนี้รับปาก พรุ่งนี้กลับคำเนื่องจากสองสามีภรรยาคู่นี้จะต้องออกเดินทางไปสำรวจทะเลสาบแห่งนั้นตั้งแต่เช้าตรู่ ดังนั้นคืนนี้ทั้งสองคนจึงไม่อยู่รอให้ซูจื่อชิงฟื้นอยู่ในจวน แต่
ชายาแพทย์พลิกชะตา บทที่ 771
นางหยางปาดน้ำตา “ช่วงนี้เจ้าต้องดูแลกู้จื่อชิงให้ดี มันคือทางที่ดีที่สุดแล้ว เรื่องในวันนี้คงโทษเจ้าไม่ได้ เจ้าเองก็ไม่ต้องตำหนิตัวเจ้าเอง”ชิวจู๋กัดริมฝีปากพยักหน้าหลังจากที่กู้หว่านเยว่ต้มยาระงับประสาทให้แล้ว ก็ยื่นใบสั่งยาให้คนอื่น เพื่อเตรียมสมุนไพรนางแอบลากซูจิ่งสิงเข้ามาในมุมหนึ่งของลานกว้าง“ท่านพี่ เรื่องนี้ท่านว่าอย่างไรเจ้าคะ?”ซูจิ่งสิงไม่พูดสิ่งใด เรื่องความรู้สึกของซูจื่อชิงเขาเองก็ไม่รู้จะเข้าไปแทรกอย่างไรยิ่งไปกว่านั้นตอนนี้เมี่ยชิงหว่านกำลังจะหมั้นกับเผยเสวียนแล้ว เขาไม่มีทางเข้าไปชิงตัวใครออกมาอย่างแน่นอนครั้นกู้หว่านเยว่เห็นซูจิ่งสิงไม่กล่าวสิ่งใด ก็รู้ทันทีว่าคนที่แข็งกระด้างด้านความรู้สึกอย่างเขาคงไม่มีทางคิดออกแน่นอนดังนั้น นางจึงพูดอย่างตรงไปตรงมา“ท่านไม่รู้สึกว่าการแต่งงานของเมี่ยชิงหว่านและเผยเสวียนกะทันหันเกินไปหรือเจ้าคะ?”ซูจิ่งสิงขมวดคิ้วเล็กน้อย “หมายความว่าอย่างไร?”“ข้าให้คนไปตรวจสอบแล้ว พวกเขาสองคนรู้จักกันได้ไม่นาน มากสุดเพียงครึ่งเดือน อีกทั้งช่วงเวลานี้ ชิงหว่านไม่ได้สนใจเผยเสวียนเลย กลับเป็นเผยเสวียนที่คอยเอาแต่ประกาศอยู่เรื่อย ๆ ทำ
ชายาแพทย์พลิกชะตา บทที่ 770
“คุณชายรองเราไปกันเถอะ ในเมื่อคุณหนูฟู่ตัดสินใจจะหมั้นกับคุณชายเผยแล้ว ต่อให้ท่านรอต่อไปก็ไม่มีประโยชน์หรอกเจ้าค่ะ”ชิวจู๋ประคองซูจื่อชิงลุกขึ้น คาดไม่ถึงว่าซูจื่อชิงจะรับแรงกระตุ้นไม่ไหวกระอีกออกมาเป็นเลือดและสลบไปในที่สุด“คุณชายรอง คุณชายรอง!” ชิวจู๋รีบประคองซูจื่อชิงกู้หว่านเยว่กำลังคุยเรื่องนี้กับซูจิ่งสิงพอดี ครั้นได้ยินเด็กรับใช้รายงานว่าซูจื่อชิงสลบไม่ได้สติและกระอักออกมาเป็นเลือด“เด็กคนนี้ชอบทำให้เป็นห่วงอยู่เรื่อย เมื่อครู่ข้าเพิ่งบอกเขาอยู่หยก ๆ ว่าให้ถนอมร่างกายของตัวเอง ไม่ทันไรก็เกิดเรื่องขึ้นแล้ว”กู้หว่านเยว่ด่าทอพักใหญ่ แต่ถึงอย่างไรเขาก็เป็นคนในครอบครัว ทั้งสองคนรีบเดินตรงไปยังจวนด้านหลัง“เกิดอะไรขึ้น?”ทันทีที่เข้าไปก็เห็นซูจื่อชิงสลบอยู่บนเตียง สีหน้าเขียวคล้ำ มุมปากมีคราบเลือดหยดหนึ่งติดอยู่นางหยางและซูจิ้งกลับมาพอดี ครั้นเห็นบุตรชายกลายเป็นเช่นนี้ ก็เจ็บปวดคล้ายกับโดนมีดหรีดหัวใจ“หว่านเยว่ เจ้ารีบดูอาการให้เขาสิว่ามันเกิดอะไรขึ้น เมื่อครู่ข้าเรียกเขาอยู่ครึ่งวัน กลับไม่มีการตอบสนองเลยสักนิด”“ท่านแม่ ท่านอย่าเพิ่งร้อนใจไป น้องชายรองแค่สลบไปเท่านั้น
ชายาแพทย์พลิกชะตา บทที่ 769
“ในเมื่อเขามาหาเจ้าแล้วถึงที่แล้ว เจ้าก็ควรออกพบเขาสักหน่อย”เผยเสวียนคลี่ยิ้มหวาน ทำให้เมี่ยชิงหว่านขมวดคิ้วแน่น“ตอนนี้ข้าไม่อยากเจอใคร เจ้าไปบอกเขาเถอะ ข้าเข้านอนแล้ว”เด็กรับใช้ยืนนิ่งไม่ไหวติ่ง เผยเสวียนตั้งใจลูบแก้มของนาง“สาเหตุที่เขาอยากพบเจ้าตอนนี้ คาดว่าคงยังคาใจ อยากฟังคำตอบจากปากของเจ้าเอง ข้าอยากให้เจ้าออกไปบอกเขาด้วยตัวเอง ให้เขาตัดใจเสียเถิด”เมี่ยชิงหว่านตัวสั่นระริก “ทำไมถึงเป็นเช่นนี้? ข้าไม่เจอเขาก็พอแล้วไม่ใช่หรือเจ้าคะ?”“ไม่ได้”เผยเสวียนคลี่ยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะกล่าวเสียงต่ำ “ชิงหว่าน เด็กดี เชื่อฟังข้าเถอะ มิเช่นนั้นเจ้าก็รู้ว่าผลลัพธ์จากการโกรธของข้าจะเป็นอย่างไร”เมี่ยชิงหว่านลังเลเล็กน้อย ยังไม่อยากออกไป“ในเมื่อเจ้าไม่อยากออกไปบอกเขา เช่นนั้นข้าจะออกไปบอกเขาเอง ถึงตอนนั้นอะไรที่ควรพูดอะไรที่ไม่ควรพูด ข้าเกรงว่าคงจะควบคุมปากไว้ไม่ได้”เผยเสวียนกล่าวพลางสาวเท้าเดินออกไปข้างนอกนัยน์ตาของเมี่ยชิงหว่านฉายแววเกลียดชัง จากนั้นก็กัดฟันพลางพยักหน้า “ข้าไปเอง ข้าจะออกไปบอกเขาเอง”“แบบนี้สิ ถึงจะเป็นคู่หมั้นที่น่ารักของข้า”เผยเสวียนหยิบเสื้อคลุมขึ้นมาพลางส
ชายาแพทย์พลิกชะตา บทที่ 768
หลังจากเกิดความชุลมุนพักใหญ่ ในที่สุดเจ้าตัวก็ฟื้น “ข้า ข้ายังไม่ตายใช่หรือไม่?”ซูจื่อชิงมองรอบ ๆ ห้องอย่างเหม่อลอย สีหน้าแดงก่ำเพราะฤทธิ์สุรา ท่าทางนั้นเหมือนตายทั้งเป็นกู้หว่านเยว่กล่าวด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น “ชิงหว่านกำลังจะหมั้นแล้ว ต่อไปเจ้าสองคนก็ต้องต่างคนต่างอยู่ เจ้าทำตัวแบบนี้ไปให้ใครดูกัน?”ซูจื่อชิงตัวสั่นเทิ้ม ก่อนที่บุรุษร่างใหญ่จะร้องไห้คร่ำครวญออกมา“ข้ารู้ผิดแล้ว ทั้งหมดเป็นเพราะข้าเอง ต้องโทษปากของข้าที่เอาแต่ขับไสไล่ส่งนางออกไปไกลมากขึ้นทุกที”ตอนนี้ซูจื่อชิงน้ำตาเช็ดหัวเข่า“ทำไมข้าถึงชอบพูดประชดประชัน ทำไมข้าถึงไม่บอกความรู้สึกของข้ากับนางให้เร็วกว่านี้”บัดนี้คงทำได้แค่มองคนที่ตนรักแต่งงานกับคนอื่นไปต่อหน้าต่อตา เขาจะทนได้อย่างไร? หลายวันมานี้เขาเอาแต่ดื่มเหล้าย้อมใจอยู่แต่ในร้านอาหาร ดื่มจนเมามาย เพียงแค่อยากให้ตัวเองไร้ความรู้สึกเท่านั้นน่าเสียดายที่ความเจ็บปวดจากการสูญเสียคนรัก ไม่สามารถลบล้างด้วยการดื่มเหล้าได้ต่อให้ดื่มเหล้าจนเมามาย ก็ทำได้แค่ลืมไปชั่วขณะ หลังจากสร่างเมากลับมาเจ็บปวดยิ่งกว่าเดิม“เสียใจ ข้าเสียใจจริง ๆ”ซูจื่อชิงน้ำตาไหลอาบสอง
