บทที่ 1293

เป็นห่วงว่าหากเกิดอะไรกับพวกเขา คว้าน้ำเหลว จะไม่เป็นผลดี

“พี่สะใภ้ใหญ่ พวกท่านจะไปไหน?”

ซูจิ่นเอ๋อร์กระสับกระส่าย นางอึดอัดว้าวุ่นมาตลอดหลายวันนี้

ทันทีที่ถามออกไป ก็ถูกปลายนิ้วของกู้หว่านเยว่กดหน้าผากไว้

“ไม่ว่าพวกข้าจะไปที่ไหน เจ้าก็ตามไปไม่ได้”

นังหนูคนนี้มีแต่จะเป็นตัวถ่วง

กู้หว่านเยว่เห็นแก่ที่นางเป็นน้องสาวสามี ร่วมทุกข์ร่วมสุขมาระหว่างที่ถูกเนรเทศ ถึงได้อดทนกับนางมาก

“อยู่ในจวนดี ๆ รอพวกข้ากลับมา”

ซูจิ่งสิงยังช่วยเสริมอีกว่า “ไปแล้วมีแต่จะเป็นตัวถ่วง”

“จิ่นเอ๋อร์ เจ้ากับข้าอยู่ในจวนเถอะ อย่าไปสร้างปัญหาเพิ่มให้พวกเขาเลย”

ฟู่หลานเหิงส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้

พวกเขามีปัญหามากพอแล้ว

ซูจิ่นเอ๋อร์เห็นทั้งสามคนไม่ยอมให้นางตามไป ก็รู้สึกห่อเหี่ยวใจขึ้นมาชั่วขณะ

“ตกลง ข้าแค่ถามเฉย ๆ”

นางแค่อยากติดตามไปช่วยเหลือเท่านั้น ไม่ได้คิดจะไปยุ่งวุ่นวาย แต่ทุกครั้งนางกลับทำพังเสมอ ก็ไม่ได้อยากให้เป็นเช่นนั้นเหมือนกัน”

“พวกท่านสองคนพักผ่อนให้สบาย พวกข้าขอตัวกลับก่อน”

กู้หว่านเยว่ใช่ว่าจะไม่สังเกตเห็นอารมณ์ที่ห่อเหี่ยวของซูจิ่นเอ๋อร์

แต่ว่าโตแล้ว ต้องพึ่งพาตัวเอง

ซูจิ่งสิงและกู้หว่า