LOGINShare
บทที่ 363
Related chapters
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 364
แม่เจ้า ต่อให้เป็นเงินที่แย่งชิงมา แต่ก็ต้องใช้เวลาไม่น้อยไม่ใช่หรือคัมภีร์ซือจิงมีมูลค่ามาก ถึงขั้นที่เรียกได้ว่าเป็นสมบัติล้ำค่าที่ไม่อาจประเมินค่าได้ แต่ร้อยห้าสิบล้านตำลึง จะมากเกินไปหรือเปล่าไฟโทสะที่อัดอั้นอยู่ในใจขององค์หญิงตังตังลุกโชนขึ้นเรื่อยๆ ทว่ากลับไม่กล้าเพิ่มราคาอีกแล้วกู้ชูหน่วนเงยหน้าขึ้นมาด้วยท่าทางได้ใจ พลางพูดหยอกเย้า "แขกผู้มีเกียรติชั้นบน เป็นอะไรไป ไม่มีเงินเลยไม่กล้าเพิ่มราคาแล้วหรือ ในเมื่อไม่มีเงิน ก็รีบไสหัวออกไปให้ไวจะดีกว่า จะได้ไม่ต้องขายหน้าใคร ถึงอย่างไรก็ไม่มีของชิ้นไหนที่เจ้าประมูลได้อยู่แล้ว ทำได้เพียงแค่โก่งราคาไปเรื่อยเปื่อยเท่านั้น"องค์หญิงตังตังที่เดิมอยากจะยอมแพ้ เมื่อได้ยินคำพูดของนางก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ พูดโดยไม่สนสิ่งใด "ร้อยหกสิบล้านตำลึง"นางเพิ่มราคาครั้งนี้ เพิ่มไปสิบล้านตำลึงในคราวเดียวเสี่ยวลวี่เป็นลมหมดสติไปเสียตรงนั้นหลังจากที่ตะโกนออกมา องค์หญิงตังตังก็รู้สึกเสียใจอยู่ไม่น้อยเงินมากมายขนาดนี้ นางไม่มีปัญญาจ่ายหากเสด็จแม่รู้ จะต้องเอ็ดนางตายแน่องค์หญิงตังตังหวังว่ากู้ชูหน่วนจะเพิ่มราคาอีก ทว่ากู้ชูหน่วนกลับยกนิ้วหัวแ
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 365
องค์หญิงตังตังราวกับถูกสาดด้วยน้ำเย็นยะเยือกทั้งอ่าง หนาววูบวาบตั้งแต่หัวจรดเท้าคำพูดนี้บ้าดีเดือดยิ่งนัก หากเป็นคนอื่นพูด คงต้องถูกประหารเก้าชั่วโคตรไปนานแล้ว แต่เป็นลานประมูลเฟิงเซียง ความหมายจึงแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง"พาตัวไป""ปล่อยข้า ข้าคือองค์หญิง พวกเจ้ากล้าทำเช่นนี้กับข้า ข้าจะให้เสด็จพี่ประหารพวกเจ้าเก้าชั่วโคตร ปล่อยข้า..."องค์หญิงแห่งรัชสมัยถูกจับไปจองจำต่อหน้าฝูงชนเพราะติดหนี้ เป็นเรื่องที่ยังไม่เคยเกิดขึ้นในลานประมูลเฟิงเซียงผู้คนอดไม่ได้ที่จะรู้สึกหวาดกลัวลานประมูลเฟิงเซียงมากขึ้นกว่าเดิมสีหน้าของเสี่ยวลู่พลิกเปลี่ยนเร็วเสียยิ่งกว่าพลิกหน้าหนังสือ ท่าทางจองหองเย็นชาเมื่อครู่นี้ พลันเปลี่ยนเป็นใบหน้ายิ้มกว้างในชั่วพริบตา รอยยิ้มนี้หวานจนแทบจะสังหารคนได้"ตอนนี้พวกเราจะเริ่มประมูลของชิ้นถัดไปกันต่อ ของประมูลชิ้นต่อไปคือยาอายุวัฒนะซึ่งเป็นยาเม็ดขั้นสาม ทุกคนต่างก็รู้กันดี ไม่ว่าจะชายหญิงผู้เฒ่าหรือเด็ก ขอเพียงแค่กินยาอายุวัฒนะเข้าไป ไม่เพียงแต่ทำให้เยาว์วัยลงไปมากกว่าสิบห้าปี ทั้งยังเพิ่มความยืนยาวให้อายุได้มากกว่าสิบปี ยาอายุวัฒนะขั้นสาม อย่าว่าแต่แคว้นเย่ ต่อให้
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 366
กู้ชูอวิ๋นเอ่ย "สามสิบล้านตำลึง""สามสิบสามล้านตำลึง""สามสิบสี่ล้านตำลึง""สามสิบแปดล้านตำลึง""สี่สิบล้านตำลึง"ในงาน หลายคนเสนอราคาอย่างต่อเนื่อง ไม่ว่าใครจะเสนอราคาเท่าไหร่ กู้ชูอวิ๋นก็จะเสนอราคาสูงสุดต่อไปเสมอกู้ชูหน่วนรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยกู้ชูอวิ๋นเอาเงินจำนวนมากมาจากไหน?แม้ว่าองค์หญิงตังตังจะโง่ แต่นางไม่ได้โง่ขนาดนั้น หากไม่มีเงิน นางคงไม่กล้าที่จะเสนอราคาแบบนี้แน่ๆดูเหมือนเมื่อครู่นางแค่แกล้งทำเป็นไม่มีเงิน ไม่ได้ไม่มีจริงๆในขณะที่กู้ชูหน่วนกำลังคิดว่าจะหลอกเอาเงินทั้งหมดของนางมาดีหรือไม่ เย่จิ่งหานที่นั่งอยู่ข้างกายนางก็ยกป้ายขึ้นมาอย่างกะทันหัน "แปดสิบล้านตำลึง""เฮือก......"ทั้งงานมีแต่เสียงสูดหายใจเข้าด้วยความตะลึงแปดสิบล้านตำลึง......ราคานี้สูงเกินไปจริงๆกู้ชูอวิ๋นชะงักไป นางนึกไม่ถึงเลยว่าเย่จิ่งหานที่เงียบมาตลอดทั้งคืนจะเสนอราคาสูงลิ่วเช่นนี้แปดสิบล้านตำลึง......นางจะสู้ได้อย่างไร?กู้ชูหน่วนกระซิบว่า "แปดสิบล้านตำลึงเลยนะ ท่านบ้าไปแล้วหรือ? ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ายาอายุวัฒนะนี้จะได้ผลจริงหรือไม่ ต่อให้ได้ผลจริง ก็คงแค่ทำให้หน้าตาเปล่งปลั่ง ผิวพ
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 367
กู้ชูหน่วนตกตะลึงให้ยาอายุวัฒนะนางทำไม?นางมิได้อยากได้ยาอายุวัฒนะซักหน่อยเมื่อหันมองเย่จิ่งหานอีกครั้ง ในดวงตาที่เย็นชาดั่งน้ำแข็งนั้น ดูเหมือนจะมีรอยยิ้มแฝงอยู่กู้ชูหน่วนแทบคิดว่านางตาฝาดไป"ให้ข้า?" นางเอ่ยด้วยความตกตะลึง"อืม ให้เจ้า หากเจ้าไม่ชอบก็ทิ้งไปได้เลย"คนในงานประมูลต่างพากันตกตะลึงทิ้งรึ?นั่นมันเงินตั้งหนึ่งร้อยล้านตำลึงเลยนะในใจของสองสามีภรรยาคู่นี้ เงินหนึ่งร้อยล้านตำลึงมีค่าแค่ตำลึงเดียวหรืออย่างไร?เหล่าบรรดาสตรีในงานประมูลต่างพากันเอามือปิดปาก มองพวกเขาด้วยความอิจฉา"ดูสิ คู่สามีภรรยาคู่นั้นรักกันมากขนาดไหน หนุ่มน้อยคนนั้นยอมทุ่มเงินตั้งหนึ่งร้อยล้านตำลึงเพื่อให้ภรรยายิ้มได้ ข้าอิจฉาพวกเขาแทบแย่""ใช่เลย ของข้าน่ะขี้เหนียวมาก อย่าว่าแต่หนึ่งร้อยล้านตำลึงเลย แค่สิบตำลึงเขาก็ยังต้องมานั่งคิดบัญชีกับข้า แต่งงานกันมาตั้งหลายปีแล้ว เขายังไม่เคยให้อะไรข้าเลยสักอย่าง""ไม่เปรียบเทียบก็ไม่เจ็บปวดจริงๆ""โอ้สวรรค์ หากข้าเป็นผู้หญิงคนนั้น ข้าคงซึ้งจนน้ำตาไหลแน่ๆ""แต่ดูเหมือนว่าบนใบหน้าของผู้หญิงคนนั้นจะไม่มีร่องรอยของความสุขเลยสักนิด หรือว่านางจะตื่นเต้น
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 368
เสี่ยวลู่โบกมือ และทันใดนั้นก็มีคนเก็บแผนที่ม้วนหนังแกะโบราณนางยิ้มเอ่ยว่า "ในแผนที่นี้มีสัญลักษณ์บางอย่างที่เราไม่เข้าใจ บางทีเราอาจจะพบสถานที่ที่แผนที่ระบุไว้ผ่านสัญลักษณ์เหล่านี้ ยามนี้ราคาเริ่มต้นคือห้าแสนตำลึง"ทั้งงานเงียบสงัดไม่มีใครเสนอราคาเพิ่มแผนที่ที่ดูไม่ออก กลับมีราคาถึงห้าแสนตำลึงเงิน มากเกินไปจริงๆคงมีแต่คนโง่ถึงยอมเสียเงินซื้อเศษกระดาษ"ไม่มีใครเสนอราคาเพิ่มเลยหรือ? แม้ว่าแผนที่จะอ่านไม่ออก แต่แค่พูดถึงม้วนหนังแกะโบราณแล้ว คุณค่าก็ประเมินค่าไม่ได้แล้ว ทุกคนสามารถพิจารณาเป็นของสะสมได้""ถึงจะเป็นของสะสม ก็แพงไปอยู่ดี""ใช่แล้ว สมัยนี้เงินทองหายากมาก ข้าว่าข้ามการประมูลชิ้นนี้ไปเลยดีกว่า แล้วไปต่อรายการต่อไป จะได้ไม่เสียเวลา""ชิ้นต่อไป ชิ้นต่อไป......"เสี่ยวลู่ไม่สนใจเสียงเรียกร้องของฝูงชน แต่หันไปมองทิศทางของกู้ชูหน่วน "แขกผู้มีเกียรติหมายเลขยี่สิบแปด ไม่ทราบว่าพวกท่านจะประมูลแผนที่นี้หรือไม่"กู้ชูหน่วนกำลังจะเสนอราคา แต่ก็เหลือบไปเห็นกู้ชูอวิ๋นมองนางด้วยสายตาประหลาดแม้แต่เจ๋ออ๋องบนชั้นสองก็มองนางด้วยสายตาแปลกๆนางเกรงว่าคนทั้งสองจะจงใจประมูลราคาแข่ง
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 369
"สิบเอ็ดล้านตำลึง" กู้ชูอวิ๋นเอ่ยกู้ชูหน่วนยกเปลือกตาขึ้นอย่างเกียจคร้าน พึมพำกับตัวเองว่า "ม้วนหนังแกะโบราณที่อ่านอะไรไม่ออกสักอย่าง ยังมีคนกล้าให้ราคาสูงถึงสิบเอ็ดล้านตำลึง จุๆ ๆ ในเมื่อเจ้าชอบมากขนาดนี้ ข้ายกให้เจ้าก็แล้วกัน""……"กู้ชูอวิ๋นขมวดคิ้วแม้ว่ากู้ชูหน่วนจะดูสงบนิ่ง ไม่แสดงสีหน้าใดๆ ออกมา แต่นางก็สัมผัสได้อย่างชัดเจนว่า กู้ชูหน่วนต้องการแผนที่นี้มาก หรือว่านางจะคาดเดาผิดไป?หลังจากที่ราคาถูกเสนอขึ้นไปถึงสิบเอ็ดล้านตำลึง ทั้งงานก็เงียบสนิท ไม่มีใครเสนอราคาเพิ่มอีกแม้แต่ซ่างกวานฉู่ก็ไม่ได้เสนอราคาเพิ่มเสี่ยวลู่ยิ้มเอ่ยว่า "แขกผู้มีเกียรติหมายเลขสิบหกช่างใจใหญ่จริงๆ เสนอราคาสูงถึงสิบเอ็ดล้านตำลึง แผนที่หนังแกะโบราณนี้ถือว่าได้พบกับเจ้าของที่คู่ควรแล้ว"อัครเสนาบดีกู้แทบจะเป็นลมเขายกมือขึ้นตบหน้ากู้ชูอวิ๋นอย่างแรง"นังอกตัญญู เงินสิบเอ็ดล้านตำลึงนี้ เจ้าต้องหาทางจ่ายเอง ข้าจะไม่ให้เงินเจ้าแม้แต่ตำลึงเดียว"เสียงของอัครเสนาบดีกู้ดังมากผู้คนในการประมูลถูกดึงดูด บางคนที่มีสายตาแหลมคมก็ร้องออกมาทันที"เอ๊ะ นี่ไม่ใช่ท่านอัครเสนาบดีกู้แห่งแคว้นเย่ของเราหรอกหรือ? ผ
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 370
ทั้งหมดนี้เป็นเพราะกู้ชูหน่วนอัครเสนาบดีกู้โกรธจนสะบัดแขนเสื้อจากไปกู้ชูอวิ๋นลูกสาวคนที่สองที่เคยคิดว่าเป็นความภาคภูมิใจของเขา บัดนี้กลับกลายเป็นความอัปยศอดสู ทำให้เขาไม่อาจยอมรับได้"สิบเอ็ดล้านตำลึงครั้งที่หนึ่ง สิบเอ็ดล้านตำลึงครั้งที่สอง สิบเอ็ดล้านตำลึง......"กู้ชูหน่วนขยิบตาแวววาวให้กับห้องหมายเลขเจ็ดบนชั้นสองอี้เฉินเฟยในห้องหมายเลขเจ็ดบนชั้นสองเข้าใจทันที จึงเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน "สิบสองล้านตำลึง"กู้ชูอวิ๋นถอนหายใจด้วยความโล่งอกเล็กน้อยแต่ในไม่ช้า หัวใจของนางก็เต้นแรงขึ้นอีกครั้ง นางรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติฝีเท้าที่กำลังจะจากไปของอัครเสนาบดีกู้หยุดชะงัก แล้วหันหลังกลับมาคว้าป้ายประมูลจากมือนาง พร้อมกับตะโกนเสียงต่ำ "คนไร้ประโยชน์ ทำอะไรก็ไม่สำเร็จ ข้าไม่น่ามีลูกสาวอย่างเจ้าเลย""ท่านพ่อ แขกในห้องหมายเลขเจ็ดน่าจะเป็นคนที่เพิ่งช่วยน้องสามจ่ายเงิน หากเรายังคงเพิ่มราคา พวกเขาก็จะเพิ่มตาม""ยังไม่ต้องว่าแขกในห้องหมายเลขเจ็ดจะเป็นคนที่ช่วยกู้ชูหน่วนจ่ายเงินหรือไม่ ต่อให้ใช่ แล้วเกี่ยวอะไรกับเรา? แค่ภาพวาดเก่าๆ ทำไมเราต้องประมูลในราคาสูงขนาดนั้นด้วย?""น้องสามทำให
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 371
มือที่ข้อกระดูกชัดเจนของอี้เฉินเฟยเคาะลงบนโต๊ะ มุมปากของเขายกยิ้ม พร้อมเอ่ยอย่างสุภาพว่า "หนึ่งร้อยล้านตำลึง""หนึ่งร้อยห้าสิบล้านตำลึง""หนึ่งร้อยห้าสิบล้านตำลึง""สองร้อยล้านตำลึง"กู้ชูหน่วนยกมือลูบหน้าผากด้วยความเจ็บปวดแผนที่นี้ นางไม่อยากได้แล้ว ใครอยากได้ก็เอาไปเถิดสองร้อยล้านตำลึง......พวกเขาสองคนประมูลกันไปได้อย่างไร?กู้ชูหน่วนมองแผนที่ รู้สึกเจ็บปวดในใจนางอยากได้ แต่ก็ไม่อยากจ่ายถึงสองร้อยล้านตำลึงเย่จิ่งหานยิ้มเยาะ จะแข่งกันเรื่องเงินใช่หรือไม่?"สองร้อยห้าสิบล้านตำลึง"ตู้ม......ในงานประมูล หลายคนตกใจจนเป็นลมสองร้อยห้าสิบล้านตำลึง......พวกเขาหูฝาดไปหรือไม่?นี่แผนที่อะไรกัน ถึงได้มีราคาสูงขนาดนี้กู้ชูหน่วนพยายามพยักหน้าไปที่ห้องหมายเลขเจ็ดบนชั้นสอง บอกให้อี้เฉินเฟยหยุดประมูลได้แล้วเด็กรับใช้ของอี้เฉินเฟยกุมถ้วยน้ำชาและมือสั่นระริก"อาจารย์อี้ แม่นางกู้บอกให้เราหยุดการประมูล หรือว่าเราทำตามที่แม่นางกู้บอกดีหรือไม่""สามร้อยล้านตำลึง" อี้เฉินเฟยเอ่ยกู้ชูหน่วนอยากจะตายเสียให้ได้สามร้อยล้านตำลึง ให้เงินนางดีกว่าเสี่ยวลู่เอ่ยอย่างตื่นเต้น "แผน
Latest chapter
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 464
เดิมทีคนของเผ่าเทียนเฝินก็สงสัยในตัวนายท่านหลันอยู่แล้ว เมื่อกู้ชูหน่วนพูดเช่นนี้ คนของเผ่าเทียนเฝินก็อดไม่ได้ที่จะมองนายท่านหลันเป็นศัตรูยิ่งกว่าเดิม กู้ชูหน่วนเอ่ยออกมาเบาๆ อีกประโยค "อีกอย่างหินก้อนใหญ่จากยอดเขากลับร่วงมาบนหัวผู้อาวุโสทุกท่านของเผ่าเทียนเฝิน ทว่าพวกเจ้าทั้งหมดกลับอยู่ริม และหลบได้อย่างง่ายดาย" "กู้ชูหน่วน เจ้าหมายความเช่นไร หรือเจ้าสงสัยว่าเป็นแผนของข้ารึ" "ข้าไม่มีความกล้าที่จะพูดเช่นนั้นหรอก ชีวิตน้อยๆ ของข้ายังอยู่ในมือเจ้า" "เช่นนั้นหินก็ไม่ได้ร่วงใส่เจ้าไม่ใช่หรือ" "ข้าไม่โดนหินทับตาย เพราะข้าดวงแข็ง ใครจะรู้ว่าอีกเดี๋ยวทางที่เจ้าพาไป จะหลอกข้าไปตายหรือไม่" "หากวันนี้ข้าไม่ได้ฆ่าเจ้า ข้าจะไม่ใช่นายท่านหลันแห่งกองธงทั้งสิบสองของเผ่าหมออีก" นายท่านหลันเดือดดาล ไม่ลังเลที่จะลงมืออีกต่อไป ทุกกระบวนท่าล้วนแต่ต้องการจะสังหารกู้ชูหน่วนให้ถึงแก่ชีวิต ผู้อาวุโสเผ่าเทียนเฝินก็มีน้ำโหด้วยเช่นกัน บวกกับกู้ชูหน่วนคอยยุแยงทุกประโยค คนของเผ่าเทียนเฝินและเผ่าหมอจึงแตกหักกันโดยสิ้นเชิง หันมาฆ่าฟันกันเอง ผู้อาวุโสจวินพูดด้วยความฉุนเฉียว "พวกหัวขโมยอ
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 463
ไฟโทสะในใจของนายท่านหลันสุมเป็นกองใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ พร้อมจะระเบิดได้ทุกเวลา เขาคำรามด้วยความเกรี้ยวกราด “กู้ชูหน่วน เจ้าวกไปวนมา จะวนไปถึงไหนกัน” “พวกเจ้าให้ข้าพาพวกเจ้าไปสุดยอดเขาเพื่อตามหาแก้วมังกรไม่ใช่รึ ข้ากำลังหาทางอยู่นี่อย่างไร” นายท่านหลันโกรธจนอยากจะฟาดฝ่ามือใส่นางให้ตาย กู้ชูหน่วนพูดอย่างน้อยอกน้อยใจ “ที่แห่งนี้มีทางแยกมากมาย ข้าพยายามหาเส้นทางเต็มที่แล้ว อีกอย่างทุกเส้นทางที่ไป ล้วนแต่ผ่านความเห็นชอบของพวกเจ้าแล้ว นายท่านหลัน เจ้าจะใส่ร้ายว่าข้าจงใจพาพวกเจ้าวกไปวนมาได้อย่างไร” นายท่านหลันหงุดหงิด ทั้งๆ ที่กู้ชูหน่วนจงใจหลอกพวกเขา ทว่านางกลับเอาเหตุผลมาอ้างทุกประโยค แสร้งทำเป็นบริสุทธิ์ ทำให้เขาหาข้อกังขาไม่ได้ ทุกครั้งที่นางจะวนอยู่ที่ทางแยก นางถามพวกเขาก่อนแล้ว แต่นางแทบไม่ให้เวลาเขาดูแผนที่ก็มุ่งหน้าเดินต่อไปแล้ว ผู้อาวุโสระดับสูงหวงเริ่มจะหมดความอดทน พวกเขาวนอยู่ในถ้ำมาครึ่งวันแล้ว ขืนวนต่อไป เรี่ยวแรงที่เหลืออยู่น้อยนิดของพวกเขาก็จะถูกใช้จนหมด ต้องไปถึงยอดเขาให้ได้โดยเร็ว เขาเอ่ยเสียงขรึม พยายามข่มความเหลืออดไว้ในใจ “ยังต้องเดินอีกไกลเพียงใด” “เ
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 462
ครั้งนี้ เหล่าผู้อาวุโสของเผ่าเทียนเฝินเองก็ไม่ใจเย็นอีกต่อไปแล้ว อยากจะแทงกู้ชูหน่วนให้ตายเสียเดี๋ยวนั้น ทว่ากู้ชูหน่วนกลับชิงร้องไห้น้ำมูกน้ำตาไหลออกมาเสียก่อน พลางสะอึกสะอื้น "เหล่าสหายทั้งหลาย เป็นข้าเองที่ทำร้ายพวกเจ้า หากรู้แต่แรกว่าที่นี่อันตรายถึงเพียงนี้ หากรู้แต่แรกว่าถ้าบุกเข้ามาจะทำให้พวกเจ้าตายอย่างทรมานที่นี่ ข้ายอมถูกพวกเจ้าตีตายไปเสีย แต่จะไม่ยอมยกกระดิ่งภินวิญญาณให้เด็ดขาด ข้าผิดต่อพวกเจ้า" "ข้าสมควรตาย ข้าทำผิดต่อพวกเจ้า พวกเจ้าฆ่าข้าเสียเถอะ ชีวิตคนมากมายเช่นนี้ คุณพระช่วย...ข้าควรชดใช้เช่นไร" นางร้องไห้น้ำมูกน้ำตาไหล ปวดใจเป็นที่สุด คนของเผ่าเทียนเฝินพลันใจอ่อนฮวบในทันที คนของเผ่าหมอก็คลายความโกรธลงไปไม่น้อย มีเพียงแค่นายท่านกองธงที่กัดฟันกรอด เส้นเลือดสีเขียวปูดจนจะระเบิดออกมา "ในเมื่อเจ้าอยากตายถึงเพียงนี้ เช่นนี้ข้าจะทำให้เจ้าสมหวัง" หัวหน้ากองธงพูดพลางฟาดฝ่ามือไปที่กะโหลกของนาง คนของเผ่าเทียนเฝินมองดูหน้าตาเฉย อยากเห็นว่ากู้ชูหน่วนคิดจะเล่นพิเรนทร์อะไร คิดไม่ถึงว่ากู้ชูหน่วนเพียงแค่ร้องไห้อยู่อย่างนั้น ไม่ขยับเขยื้อน อีกทั้งยังไม่ตอบโต้ ท่าทางรอคว
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 461
เหล่าผู้อาวุโสระดับสูงเป็นกังวล ยามนี้พวกเขาต่างก็เจ็บหนัก หากฝืนตามไป ใช่ว่าจะเป็นประโยชน์ เพราะถึงอย่างไรอาการของแต่ละคนก็สาหัสปางตายกันทั้งสิ้น แต่หากไม่ไปแล้วแก้วมังกรถูกชิงไป คิดจะแย่งกลับมา เช่นนั้นก็ไม่ใช่เรื่องง่ายๆ แล้ว พวกเขาออกตามหามาหลายปี ใช้คนไปตั้งมากมาย จนมาพบที่ตั้งของแก้วมังกรในที่สุด ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่ควรยอมแพ้ กู้ชูหน่วนพิงอยู่ข้างโขดหิน มองดูท่าทีลังเลของพวกเขาอยู่เงียบๆ มุมปากยกยิ้มที่ยากจะสังเกตเห็น แก้วมังกรล่อตาล่อใจเสียขนาดนั้น มีหรือที่พวกเขาจะไม่ติดกับ เป็นอย่างที่นางคิดเอาไว้ คนเหล่านี้กัดฟันเค้นออกมาหนึ่งประโยค "ไป ขึ้นเขาไปดูเสียหน่อย เจ้าก็ไปกับพวกข้าด้วย" กู้ชูหน่วนแสร้งทำเป็นตกใจ "เมื่อครู่พวกท่านเพิ่งรับปากว่าจะให้ข้าออกไปอย่างปลอดภัยไม่ใช่หรือ หรือท่านจะกลับคำพูด" "แผนที่ที่เจ้าให้มามีเพียงครึ่งเดียว นอกเสียจากเจ้าช่วยพวกข้าตามหาอีกครึ่งหรือหาแก้วมังกรพบ ไม่เช่นนั้นอย่าหวังว่าจะได้ไปไหน" "ท่านไม่รักษาคำพูดนี่" "เช่นนั้นเจ้าอยากถูกฝังอยู่ที่นี่หรือไม่" คนของเผ่าเทียนเฝินผลักนางไปด้านหน้า กู้ชูหน่วนทำได้เพียงแค่มุ่งหน้า
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 460
ทุกคนต่างก็จ้องไปที่กู้ชูหน่วนด้วยความโกรธ กู้ชูหน่วนผงะถอยหลังไปหลายก้าว พูดด้วยความระวัง "อีกครึ่งถูกชาวเขาตานหุยชิงไป พวกเจ้าจ้องข้าก็ไม่มีประโยชน์ หากข้ามีแผนที่อีกครึ่ง อย่างไรก็ต้องส่งให้พวกเจ้าอยู่ดี" "ชาวเขาตานหุย ?" นายท่านหลันเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง "ใช่แล้ว ไม่เช่นนั้นพวกเจ้าคิดว่า เหตุใดชาวเขาตานหุยถึงใจเย็นได้ขนาดนั้น รอพวกเจ้าต่อสู้อยู่ด้านนอกตั้งนาน เว้นเสียแต่นอกจากทางลงเขาเส้นนี้ บริเวณปากเขาน้ำเต้ายังมีทางอีกเส้นที่สามารถออกไปจากเขาน้ำเต้าแห่งนี้ได้ หากพวกเขาได้แก้วมังกรแล้ว ก็น่าจะลงเขาไปทางนั้นเลย" นายท่านหลันสงสัยเคลือบแคลงในคำพูดของนางเป็นอย่างยิ่ง"ทุกท่าน สตรีนางนี้ไม่เคยมีความจริงออกจากปากนาง พวกเจ้าอย่าไปเชื่อนางเด็ดขาด" ผู้อาวุโสอวิ๋นสองจิตสองใจ "คนของพวกเราเข้ามาในเขาน้ำเต้า บาดเจ็บเสียหายอย่างหนัก แต่ชาวเขาตานหุยดูเหมือนจะราบรื่นตลอดทาง อีกทั้งยังไม่พบเจออุปสรรคใดๆ เลย" เมื่อผู้อาวุโสอวิ๋นกล่าวเช่นนี้ ผู้อาวุโสจวินก็คิดขึ้นมาได้ "เป็นจริงอย่างที่พูด ตอนนั้นข้ายังสงสัยว่าเหตุใดชาวเขาตานหุยถึงได้โชคดีเพียงนี้ ไม่เป็นอะไรเลยแม้แต่น้อย ยามนี้มาคิด
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 459
"เยี่ยเฟิงออกไปจากเขาน้ำเต้าแล้ว" "เจ้าซ่อนสิ่งใดเอาไว้" สีหน้าของกู้ชูหน่วนเปลี่ยนไปเล็กน้อย ก่อนจะกลับมานิ่งสงบอย่างรวดเร็ว นางวางมือทั้งสองข้างลง แสร้งทำเป็นพูดด้วยท่าทางสบายๆ ไม่ใส่ใจ "ข้าสตรีอ่อนแอตัวคนเดียว จะมีสิ่งใดในครอบครองได้ ก็แค่กลัวว่าชายฉกรรจ์อย่างพวกเจ้าจะเสียมารยาทกับข้าก็เท่านั้น" คำพูดนี้ของนี้ ไม่มีผู้ใดเชื่อ เพราะสีหน้าที่แสดงออกมาเล็กๆ น้อยๆ ของนางได้หักหลังนางหมดแล้ว ต่อให้นางจะนิ่งเพียงใด ทุกคนก็จับได้อยู่ดี คนของเผ่าหมอพากันเข้ามาล้อมนางเอาไว้ คนของเผ่าเทียนเฝินแม้จะนิ่งดูดาย แต่ก็ไม่ได้คิดจะปล่อยกู้ชูหน่วนไป "นังหนู ข้าขอเตือนเจ้าให้ส่งของมาดีๆ ไม่เช่นนั้น...เหอะ..." คำพูดของนายท่านหลันเต็มไปด้วยความตักเตือน นายท่านหมู่ตานกลับพูดจีบปากจีบคอ "นังเด็กคนนี้แม้จะสกปรกมอมแมมไปบ้าง แต่รูปร่างดีใช้ได้ เอามาใช้อุ่นเตียงแก้ขัดก็น่าจะไม่เลว" "เจ้า...พวกเจ้าคิดจะทำอะไร..." "ข้าบอกพวกเจ้าไว้ก่อน ข้าเป็นถึงหานอ๋องเฟย ขืนพวกเจ้ากล้าทำอะไรข้า หานอ๋องไม่ปล่อยพวกเจ้าไปแน่" "ว่าอย่างไรนะ...เจ้าคือภรรยาของเย่จิ่งหาน เช่นนั้นพวกเราเผ่าเทียนเฝินยิ่
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 458
ด้านล่างตีนเขาของเขาน้ำเต้า คนของเผ่าเทียนเฝินและเผ่าหมอลงจากเขาด้วยอาการบาดเจ็บสาหัส และกองทัพที่แพ้จนหมดสภาพ สีหน้าของพวกเขาต่างก็ไม่สู้ดีนัก ข่มความฉุนเฉียวเอาไว้ เลือดสีแดงสดไหลคดเคี้ยวลงมาจากร่างของพวกเขา ผู้อาวุโสจวินแห่งเผ่าเทียนเฝินเอ่ยอย่างไม่สบอารมณ์ "หากคนเผ่าหมอของพวกเจ้าลงมือตั้งแต่แรก พวกเราก็คงไม่ต้องพ่ายแพ้จนมีสภาพเช่นนี้ แล้วปล่อยให้พวกชาวเขาตานหุยได้ประโยชน์ไป" นายท่านหลันยิ้มเยาะ "พวกเจ้าเผ่าเทียนเฝินยังเหลือยอดฝีมือจำนวนไม่น้อยไว้ระวังพวกข้า หากร่วมมือเป็นหนึ่งเดียวกัน ร่วมต่อสู้ด้วยกัน มังกรอสูรขั้นเจ็ดก็ไม่จำเป็นต้องให้พวกข้าลงมือ พวกเจ้าจัดการเองก็ได้แล้ว สุดท้ายแล้ว พวกเจ้าก็ไม่ไว้ใจพวกข้า" ผู้อาวุโสอวิ๋นเฟยเย่มีนิสัยใจร้อนมาแต่ไหนแต่ไร เขาเดือดดาลขึ้นมาทันที "หากพวกข้าเข้าไปพร้อมกัน ทุกคนต่างก็เจ็บหนักกันหมด หลังจากนั้นพวกเจ้าจะได้ถือโอกาสฉกฉวยผลประโยชน์ไปได้ง่ายๆ น่ะสิ" ผู้อาวุโสหวงหนึ่งในผู้อาวุโสระดับสูงติเตียน "พอได้แล้ว แทนที่จะมัวมาพูดมากอยู่ตรงนี้ ไม่สู้คิดหาหนทางว่าจะชิงแก้วมังกรมาจากชาวเขาตานหุยอย่างไรจะดีกว่า" ผู้อาวุโสระดับสูงหวงเอ่ย ก
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 457
"โฮ่ว..." "โฮก..." "เฮือก..." นายท่านกองธงเผ่าหมอและมังกรอสูรต่างก็เจ็บหนัก ครั้งนี้ล้วนแต่บาดเจ็บเสียหายกันทั้งคู่ "นายหญิง นายท่านสองคนนั้นเป็นนายท่านจากอีกสองกองธง หนึ่งในนั้นนายท่านเถาฮวาถูกมังกรอสูรโจมตีบาดเจ็บสาหัส อาการปางตาย เกรงว่าคงไม่อาจรอดไปได้แล้ว มังกรอสูรก็เจ็บไม่เบาเช่นกัน กรงเล็บหักไปเล็บหนึ่งแล้ว นายหญิง พวกเราเข้าไปตอนนี้เลยดีหรือไม่" "เจ้าจะรีบไปเกิดใหม่หรืออย่างไร จะร้อนรนกระวนกระวายไปไหน" "แต่ขืนพวกเรายังไม่ไป แล้วแก้วมังกร..." "หากแก้วมังกรชิงไปได้ง่ายเพียงนั้น พวกเจ้าคงได้ไปนานแล้ว ต้องรอถึงตอนนี้อีกรึ เสี่ยวฝูกวง ข้าเห็นปกติเจ้าก็ฉลาดดีอยู่หรอก เหตุใดพอเกี่ยวกับแก้วมังกร เจ้าถึงได้กลายเป็นคนโง่แบบนี้ไปได้" แน่นอนว่าต้องโง่อยู่แล้ว เขาจะไม่กระวนกระวายได้อย่างไร คนทั้งเผ่าต่างก็ตั้งตารอแก้วมังกรเพื่อจะได้ถอนคำสาปเลือด นั่นคือชีวิตนับพันนับหมื่นชีวิต "เจ้ารอดูเถอะ เดี๋ยวพวกเขาก็จะเริ่มการโจมตีครั้งต่อไปแล้ว" ไม่ผิดไปจากที่กู้ชูหน่วนคาดการณ์ไว้ คนของเผ่าหมอและเผ่าเทียนเฝินลงมือโจมตีอีกครั้ง สู้กันสนั่นหวั่นไหว มืดฟ้ามัวดิน
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 456
ฮองเฮาฉู่และเยี่ยเฟิงไม่ยอมแยกจากัน กู้ชูหน่วนเปลืองแรงไปมากมายกว่าจะส่งพวกเขาสองคนกลับไปได้ บนฟ้ามีเสียงดังอึกทึกครึกโครมดังไม่หยุด ลมฝนโหมกระหน่ำอย่างต่อเนื่องราวกับพายุรุนแรง ยอดเขาโลหิตน้ำเต้าสั่นสะเทือนเลือนลั่น เพราะความสั่นไหวอย่างแรงของยอดเขาทำให้ลาวาประทุขึ้นมา ซัดกระเซ็นไปบนโขดหิน ดอกไม้ใบหญ้าบนโขดหินที่แสนน่าสงสารจมอยู่ใต้ลาวา นี่คือศึกใหญ่ที่มีเพียงแค่ยอดฝีมืออันดับต้นๆ เท่านั้นที่จะก่อได้ กู้ชูหน่วนเงยหน้าไปมอง กลับพบว่ากลางอากาศมีมังกรไฟตัวสีทองที่ทั้งตัวโชกไปด้วยเลือดกำลังทะยานโลดแล่นพลางกรีดร้องไม่หยุด มังกรตัวใหญ่ยักษ์เพียงแค่สะบัดปลายหาง ยอดเขาลูกเล็กๆ บริเวณใกล้เคียงก็ราบเป็นหน้ากอง ที่น่าตกตะลึงไปกว่านั้นคือ ลูกไฟที่มันพ่นออกมา มีพื้นที่แผ่ขยายไปถึงครึ่งหนึ่งของเขาโลหิตน้ำเต้า คล้ายจะแผดเผาทำลายเขาโลหิตน้ำเต้าทั้งหมดให้สิ้นซาก นอกจากมังกรไฟ ยังมีผู้อาวุโสผมขาวอีกสี่คน ฝูกวงเอ่ย "นายหญิง สี่สุดยอดผู้อาวุโสระดับสูงแห่งเผาเทียนเฝินวิทยายุทธแก่กล้านัก พวกเขาปลีกวิเวกมานานหลายปี น้อยครั้งที่จะเข้ามาข้องเกี่ยวทางโลก คิดไม่ถึงว่าคราวนี้เผ่าเทียนเฝิน
