42

“แต่พระองค์ก็ให้ทหารติดตามคอยคุ้มกันพระธิดาจนกว่าจะเดินทางไปถึงหุบเขาหนีซาน”

“ระยะทางไกลเช่นนั้นพระธิดาอาจจะแย่เสียก่อน พระองค์มิรู้ดอกว่าตอนนี้องค์ชายาอ่อนแอขนาดไหน ในเมื่อนางกำลังตั้งครรภ์รัชทายาทของหลู่อ๋อง”

ครานี้โม่โฉวเกิดวความตะหนกยิ่งกว่าเดิม เขาสับสนและงุนงงกับเรื่องราวซับซ้อนอย่างที่มิเคยประสบพบเจอมาก่อนหากด้วยความเป็นนายทหารจึงแสดงออกเพียงสีหน้าและแววตาเยือกเย็นแม้หลินเจินยังร่ำไห้แล้วด้วยมันหมายถึงเกียรติและ”

“ได้โปรดช่วยพระธิดาและองครักษ์เจียนเจ้าด้วยเถิดท่านโม่โฉว ข้ามองมิเห็นผู้ใดจะสามารถช่วยทั้งสองได้อีกแล้ว ถึงแม้ตอนนี้ท่านก็ได้รู้ว่าพระธิดานั้นหาได้มีบรรดาศักดิ์ดุจเดิมแต่นางคือผู้อุ้มพระครรภ์องค์รัชทายาทของหลู่อ๋อง...ท่านโม่โฉว ตอนนี้ข้าคงต้องรีบกลับก่อนเพราะต้องเตรียมตัวออกเดินทางไปยังเขาหนีซานพร้อมกับพระธิดา ขอให้ท่านตรึกตรองเรื่องนี้ ขอท่านได้โปรดอย่าวางเฉย ได้โปรดรีบตัดสินใจนะเจ้าคะ”

หลินเจินถอยหลังออกไป หน้าตาหมองเศร้า โม่โฉวยืนนิ่งไม่ว่ากระไรจวบจนนางกำนัลเดินลับตา เขากลับถอนหายใจเสียงดังและรำพึงกับตัวเองว่า

“นี่มันเรื่องอะไรกัน ข้าควรทำเช่นไร เพิกเฉยหรือช่วยเหลื