43

“องค์ชายเพคะ ฮุยอินยินดีนักที่ได้ทำหน้าที่องค์ชายาของพระองค์ ฮุยอินขอสัญญาเพคะว่าจะจงรักภักดีและจะทำหน้าที่ของตัวเองอย่างดีที่สุด”

“ขอบใจเจ้ามากฮุยอิน ข้าซาบซึ้งในน้ำใจของเจ้า”

หลี่เจี๋ยเอ่ยเสียงเนิบเนือย แม้สังเกตเห็นว่าหลู่อ๋องนั้นมิได้ตื่นเต้นสักเท่าใดต่อการเข้าห้องหอหากแต่ฮุยอินก็ต้องงัดมารยาหญิงออกมาเพื่อยั่วยวนให้เขาหลงใหล นางขยับเข้าใกล้และเป็นฝ่ายยื่นริมฝีปากเข้าไปหา แต่หลี่เจี๋ยกลับนิ่ง ฮุยอินจึงร้สึกว่านางมิควรรุกเร้าเขามากเกินไป นางเลื่อนใบหน้าออกห่างและปรายยิ้มอ่อนหวาน

“องค์ชาย...ดูเหมือนพระองค์ยังทรงเหน็ดเหนื่อย”

“อืม” หลี่เจี๋ยหยักหน้า “วันสองวันนี้ข้าออกว่าราชการมิได้หยุดหย่อน หลังจากนี้คงต้องให้หมอหลวงจัดโอสถบำรุงเพราะข้ารู้สึกเหนื่อยล้าจริงๆ”

“เช่นนั้นแล้วฮุยอินจะถวายการรับใช้ให้พระองค์ให้ทรงผ่อนคลายนะเพคะ”

ถึงขัดใจแค่ไหนแต่นางก็ค่อย ๆ ถอดเสื้อคลุมให้หลู่อ๋องและประคองร่างสูงใหญ่ไปยังแท่นบรรทม หลี่เจี๋ยเอนหลังลงบนหมอนในท่ากึ่งนั่งกึ่งนอน กลับนึกไปถึงวันแรกที่เข้าห้องหอกับจางลี่ ภาพทุกภาพยังแจ่มชัดเหลือเกินไม่ว่ายามยามหลับหรือตื่น เสียงของนางก็ยังคงก้องในหูแต่ความเป็นจร