41

หลินเจินยืนอยู่ที่ตรงนั้นด้วยท่าทีกระวนกระวายมานานเกือบหนึ่งชั่วยามหลังออกอุบายบอกกับทหารเฝ้ายามตำหนักแดงว่ามีความจำเป็นต้องมารับโอสถจากหมอหลวงเพื่อถวายให้พระธิดาจางลี่ที่ทรงประชวร ทหารยามเห็นว่านางมิได้โป้ปดเพราะก่อนหน้านั้นหมอหลวงก็เข้าเฝ้าเพื่อถวายการดูแลก่อนแล้ว เมื่อสบโอกาสเหมาะหลินเจินจึงรีบมุ่งตรงมายังจวนของทหารกระทั่งนางเห็นใครคนหนึ่งเดินตามหลังกองทหารนับสิบที่เดินนำหน้าไปก่อนแล้ว นางรีบปรี่ออกไปและยืนขวางตรงหน้าร่างสูงใหญ่นั้นทันที

“ท่านองครักษ์โม่โฉว...ได้โปรดหยุดก่อนเจ้าค่ะ”

หลินเจินกระหืดกระหอบและทำให้โม่โฉวประหลาดใจ เขาหรี่นัยน์ตาคมกริบมองนางกำนัลของพระธิดาจางลี่

“หลินเจิน นี่เจ้าออกมาจากตำหนักแดงได้อย่างไร หลู่อ๋องสั่งทหารให้คอยดุแลมิให้คนข้างในออกมามิใช่รึ”

“ใช่เจ้าค่ะ แต่ข้าหาทางออกมาเอง...เอ้อ...ข้ามิได้หลบหนีออกมานะท่าน เพียงแต่บอกว่าจะไปหาหมอหลวงเท่านั้น”

“แล้วเจ้ามาที่นี่ได้อย่างไรกัน ข้าว่าเจ้ารีบกลับตำหนักแดงจะดีกว่า เจ้าก็รู้มิใช่รึว่าขัดคำสั่งหลู่อ๋องจะเป็นเยี่ยงไร”

“ข้ารู้...ข้าถึงได้พยายามออกมาพบท่าน เพราะมีท่านเพียงผู้เดียวเท่านั้นที่จะช่วยข้าได้”

“เหอะ!” โม