บทที่ 18 ซ่อนเร้น NCหนานหงหงหลับลึกไปนานเท่าไหร่ไม่รู้กระทั่งช่วงสายนางก็ตื่นขึ้นมาเพราะได้กลิ่นอาหารหอมกรุ่นหนานหงหงเปิดเปลือกตาจากนั้นก็ค่อย ๆ มองไปรอบ ๆ นางยังคงอยู่ที่เดิมทว่าไม่เห็นเงาของมู่หรงแล้วอาซูรีบเข้ามาปรนนิบัติพยุงให้นางนั่ง หนานหงหงพบว่าตนเองสวมชุดตัวในอย่างเรียบร้อย คงเป็นเขาที่ช่
“รอยช้ำพวกนี้อย่าบอกนะว่าเจ้ากับเขา”“บ่าวเมาเจ้าค่ะ บ่าวจำไม่ได้จริง ๆ ว่าเกิดอะไรขึ้นจึงได้ไปนอนกับเขาได้”หนานหงหงหัวเราะขบขัน“เอาเถิด เรื่องของเจ้าข้าไม่ขัดข้องความรักมักจะมาในเวลาที่พวกเราไม่ทันได้ตั้งตัวข้าเข้าใจ เช่นนั้นพวกเราสองคนไปขอคนจวนมู่ดีหรือไม่ เอามาเป็นสามีอย่างเป็นทางการต่อไปสตรีใด
บทที่ 19 เสียวสุดใจ NCมู่หรงทั้งซุกใบหน้าลงตวัดลิ้นเลียร่องกลีบเกสรอย่างเอร็ดอร่อย ริมฝีปากร้อนจูบดูดดึงเกสรพลิกลิ้นไปมาแล้วห่อลิ้นแยงเลียตวัดคว้านเข้าไปในร่องรักหวานฉ่ำสองมือของมู่หรงแหวกกลีบทั้งสองข้างออกแล้วตวัดลิ้นเลียรัว ๆ ลงไปที่ติ่งเม็ดเสียวน้ำหวานไหลล้นปะปนกับน้ำลายร้อนของมู่หรงแจ๊ะ แจ๊ะ
“ก็ใครใช้ให้อาจารย์หล่อนี่เจ้าคะ รูปร่างก็ดีเช่นนี้ทำเอาศิษย์คิดถึงไม่หยุด”มู่หรงพึงพอใจในคำตอบ“เงี่ยนก็บอก อาจารย์จะช่วยหงหงเอง”ลิ้นของเขาควานหาความหอมในปากนางอย่างบ้าคลั่ง สองมือโอบกอดเฟ้นฟอนเต้าอวบอย่างหื่นกระหาย ความแน่นกระชับของร่องสวาททำให้มู่หรงครางแรง“อา...หอยของเจ้าดูดดุ้นอาจารย์แรงยิ่ง
บทที่ 20 ถูกหนอนหนังสือกัดกิน NCหนานหงหงกับยังอร่อยกับแท่งเนื้อของเขา นางเลียวนไปโดยรอบถุงทองและดูดคลึงเคล้าเบา ๆ ทำให้มู่หรงยิ่งทรมานยิ่งขึ้น นิ้วสัมผัสไปที่เส้นเลือดปูดโปนเป็นสายที่พันอยู่รอบดุ้นร้อนของเขาอย่างหลงใหล พร้อมกับปลายลิ้นที่ไต่ไล้เลียไปตามเส้นเลือดจนกระทั่งเลียมาจนถึงถุงทองอีกครา“เมี
เขาขยับมาดูดกลืนเนินเนื้ออย่างร้อนแรง แม้ว่าหนานหงหงจะเหนื่อยหอบแต่เขาก็ไม่มีทางให้นางได้พัก เขาจะทำให้นางน้ำแตกซ้ำแล้วซ้ำเล่าและทำให้นางเกิดอารมณ์เงี่ยนและจดจำเขาเอาไว้เมื่ออารมณ์ของเขาพุ่งสูงขึ้นเขาก็ขยับขึ้นมาทาบทับนางเอาไว้หนานหงหงแยกขาออกกว้างปล่อยให้เขาจับดุ้นของตนยัดเข้ามาในร่องรักที่เต้นตุบ
บทที่ 21 อาจารย์คนใหม่อาจารย์ผู้สั่งสอนมารยาทสตรีในสำนักศึกษาได้รับข่าวร้ายจากบ้านเกิด มารดาที่ชราของนางเสียชีวิต ทำให้นางต้องกลับไปจัดการเรื่องเร่งด่วนที่บ้านเกิด นางจึงมาขอทูลขอลากลับบ้านในฐานะที่ไทเฮาทรงเป็นผู้ดูแลสูงสุดของสำนักศึกษาสตรีหลวง"ไทเฮาเพคะ หม่อมฉันต้องกลับไปจัดการเรื่องที่บ้านเกิดเน
บทที่ 22 ช่วยครอบครัวข้าด้วย NCหลายวันต่อมาดูเหมือนว่าเรื่องราวระหว่างหนานหงหงและจื่อรุ่ยจะเล่าลือไปทั่ววังหลวงหนานหงหงทำตัวกระด้างกระเดื่องกับจื่อรุ่ยอยู่หลายหน นั่นเป็นเพราะว่าจื่อรุ่ยมักจะหาเรื่องนางอย่างแนบเนียนโดยที่ไม่มีผู้ใดจับได้และเรื่องของพวกนางก็ถูกจับโยงไปที่เรื่องของมู่หรง สตรีนางหนึ
ปีค.ศ.1970คุณนายสกุลฉางให้กำเนิดบุตรีคนแรก ผิวขาวราวหยกใบหน้าจิ้มลิ้ม ซินแสทำนายวาสนาสูงส่งยิ่งนัก ทำให้กิจการค้าขายของบิดามารดาเจริญรุ่งเรืองในยามนั้นบิดาได้หมั้นหมายเด็กหญิงเอาไว้กับบุตรชายคนโตของเพื่อนรักแห่งสกุลต้วนต้วนชางหลางเด็กชายอายุราวหกขวบกำลังจ้องมองทารกตัวน้อยที่นอนอยู่ในเปลด้วยความสน
จูชางหลางอุ้มสตรีร่างผอมขึ้นมาวางนางเอาไว้บนตักของเขาโถมร่างกายก้มกอดนางแนบแน่นจนลึกสุดหัวใจ เส้นผมของนางกลายเป็นสีขาวโพลน รวมทั้งผมของเขาเช่นกัน ยามนี้เมื่อใกล้ชิดเส้นผมขาวของคนทั้งคู่กำลังเคลียคลอซึ่งกันและกันโดยไม่อาจแยกแยะว่าเป็นผมของผู้ใดกันแน่จูชางหลางเข้าใจชีวิต มิมีผู้ใดฝืนสังขารของร่างกาย
ตอนพิเศษ ตอนที่ 1ยี่สิบปีต่อมา“ท่านตา ท่านยายแย่แล้วขอรับ”จู่ ๆ ก็มีเด็กผู้หนึ่งวิ่งเข้ามาบอกเขาในเรือนสมุนไพร จูชางหลางที่กำลังนั่งยอง ๆ พร้อมกับใช้พัดโหมไฟให้ลุกโชนเพื่อต้มสมุนไพรให้กับหยางอี้หงถึงกับมือสั่นระริกทำพัดที่อยู่ในมือหลุดลงทันใดเขาวิ่งไปที่เรือนของนางอย่างรวดเร็ว หลายปีมานี้หยางอี้
มู่เหยาทอดสายตามองแผ่นน้ำเบื้องหน้าที่คล้ายกำลังเต้นรำระริกไหวไปตามแสงจันทราแล้วยิ้มงดงาม“ท่านแม่ ขอให้ท่านคุ้มครองให้ข้ามีความสุขด้วยนะเจ้าคะ”เอ่ยคำนี้แล้วนางจึงโปรยดอกไม้ลงไปเบื้องล่าง ก่อนจะเดินกลับลงมายังหมู่บ้านก่อนจะถึงทางเข้าหมู่บ้านนั่นเอง จู่ ๆ มู่เหยาก็ได้ยินเสียงร้องขอความช่วยเหลือของค
มู่เหยายิ้มไม่หุบ คำชมเล็ก ๆ น้อย ๆ เพื่อเอาใจนี้ไม่น่าเชื่อว่าจะส่งผลต่อนางเพียงนี้ "หลานชายช่างปากหวานยิ่งนัก เช่นนี้สตรีใดได้พบคงไม่อาจถอนใจได้ ด้วยใบหน้างดงามเช่นนี้ต่อไปคงทำให้สตรีเสียใจอีกหลายคน"จูอี้หลางส่ายหน้า"ข้าไม่คิดหลอกสตรีใด จิตใจของข้าจะมอบให้กับสตรีที่ข้ารักเพียงผู้เดียวเช่นท่านพ่
เมื่ออยู่กันเพียงลำพังจูชางหลางจึงเอ่ยขึ้นว่า“เจ้าได้พบนางแล้วใช่หรือไม่”จูอี้หลางพยักหน้า“ท่านพ่อ เป็นท่านแม่จริงหรือ”จูชางหลางพยักหน้า“ที่นี่ไกลจากหน้าผาที่แม่เจ้าตกลงมายิ่งนัก พ่อไม่คิดว่านางจะรอดกระทั่งมีคนของหมู่บ้านนายพรานไปพบเข้าระหว่างที่นางลอยไปตามกระแสน้ำ ท่านแม่ของเจ้าลืมทุกเรื่องไปจ
จูอี้หลางขมวดคิ้ว เขาแน่ใจว่านางย่อมคือมารดาของเขา อยากจะบอกออกไปให้รู้แล้วรู้รอดแต่ก็ไม่รู้ว่าจะเริ่มอย่างไร ดูเหมือนว่าสตรีนางนั้นจะลืมทุกสิ่งทุกอย่างจนหมดสิ้น จูอี้หลางถอนหายใจยาวเขาต้องสนิทกับเด็กคนนี้ให้เร็วที่สุดเพื่อสืบถามเรื่องราวเอาไปบอกบิดา“แล้วพ่อแม่ของเจ้าเล่า”“ท่านพ่อท่านแม่ของข้าหรือ
"ถึงจะเป็นเช่นนั้นก็ต้องรีบปล่อยเขาออกจากเขตหมู่บ้านตามกฎ มิใช่จับเขามามัดเอาไว้เช่นนี้ เห็นท่าแล้วเจ้าอยากได้ม้าของเขาใช่หรือไม่ เจ้ารู้หรือไม่ว่าตราประจำตัวม้าเป็นตราราชสำนัก เจ้ากำลังนำความเดือดร้อนมาให้คนในหมู่บ้านแล้ว”มู่เยี่ยนลืมคิดถึงเรื่องนี้ไป ดวงตากลมโตตระหนกอย่างเห็นได้ชัด ท่านน้าของนางจ
จูอี้หลางเป็นองค์รัชทายาทผู้สูงศักดิ์ ตั้งแต่เกิดมาทุกคนล้วนนอบน้อมกับเขา นี่จึงเป็นครั้งแรกที่มีคนเรียกเขาว่าเจ้าหน้าขาว ทั้งยังกล้าจับเขามัดอย่างไม่กลัวเกรง ทว่าเห็นท่าทางน่ารักของเด็กหญิงผู้นี้แล้วเขากลับไม่นึกโกรธ ยังนึกชื่นชมในความกล้าหาญของนางด้วยซ้ำ“เช่นนั้นบอกข้ามาก่อนว่าข้าอยู่ที่ใด แล้วเจ