ตอนที่ 40 ผลประโยชน์ ไม่ว่าจะสร้างโรงเรือนหรือดูแลผัก หวังชิงหว่านล้วนจ้างชาวบ้านที่ว่างเว้นจากการทำงาน ครอบครัวแต่ละครอบครัวมีรายได้ เด็ก ๆ ก็ยังมีงานทำ ทำให้คนในสกุลเซียวไม่ว่าจะเดินไปทางไหนก็ล้วนมีหน้ามีตา ญาติพี่น้องห่าง ๆ ก็เริ่มเข้าหา แสดงความสนิทชิดใกล้ เซียวฮูหยินวางจ
ตอนที่ 41 ไม่กล้าเสียมารยาทหวังชิงหว่านมองดูกิ่งองุ่นที่เซียวอี้หยางมอบให้สีหน้าผิดหวังเล็กน้อยกล่าว “ท่านพี่ไม่มีผลของมันมาด้วยหรือ”เซียวอี้หยางยิ้มเจ้าเล่ห์เอ่ย“ข้าเป็นเพียงขุนนางขั้น 7 ย่อมหามาให้เจ้าได้เท่านี้แต่น้องหญิงไม่ต้องกังวล ไม่เกินวันสองวันเจ้าจะได้ทั้งองุ่นและกิ่งที่ดีกว่านี้แน่นอ
หวังหรูเยว่เอ่ยปากด้วยน้ำเสียงเป็นต่อ หวังชิงหว่านเกลียดคำว่าบุตรสาวอนุเป็นที่สุด นางมั่นใจว่าอีกฝ่ายไม่มีทางปฏิเสธฐานะบุตรสาวฮูหยินรองแน่นอนหวังชิงหว่านลอบชื่นชมอีกฝ่ายในใจ แม้ว่าอย่างไรนางต้องรับไมตรี ทว่าขอเสนอนี้ทำให้นางพอใจจริง นางรีบย่อคารวะแล้วเอ่ยน้ำเสียงตื่นเต้นแฝงความจริงใจขึ้นหลายส่ว
ตอนที่ 42 สมดุล หวังชิงหว่านพาเด็กทั้งสองมายังโรงเพาะชำ นางปรายตามองกิ่งองุ่นป่าที่ปักชำเอาไว้แล้วหยิบต้นที่พอต้นหนึ่งออกมาเอ่ย “เลือกต้นองุ่นป่าที่แตกยอดยาวออกมาระดับหนึ่ง”หวังชิงหว่านเงยหน้าดูเด็กทั้งสองที่จับจ้องมองอย่างตั้งใจ นางยิ้มมุมปากเปิดกล่องไม้นำอุปกรณ์ออกมา แล้วเอ่
ตอนที่ 43 ต่างชั้น ท้องทุ่งนาหลังจากหว่านเมล็ดข้าวลงไปไม่กี่เดือนก็เต็มไปด้วยสีเขียวอ่อน ลู่อันวิ่งเข้ามาในโรงเรือนเห็นหวังชิงหว่านกำลังตัดแต่งกิ่งองุ่นพอเขาเข้ามาใกล้ก็เอ่ยเรียก “พี่สะใภ้ขอรับ...” หวังชิงหว่านหันมาเอียงคอมองดูใบหน้าสดใสของเด็กหนุ่มก็เอ่ยถาม “มีเรื่อ
ตอนที่ 44 รอเวลาบรรยากาศยามราตรีสงบ ดวงดาวเปล่งประกายจัดตาใต้รัศมีแสงจันทร์ เซียวอี้หยางพรมจูบหวังชิงหว่านด้วยความรักใคร่ เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงแหบพร่า“ข้าอยากจะยกเลิกภารกิจคืนนี้เสียจริง”หวังชิงหว่านทุบอกชายหนุ่มเบา ๆ กล่าว “ท่านเก็บอาการลงเสีย...โน้นมีคนมาทางนี้แล้ว” เซียวอี้หยางมองตาม จากน
ตอนที่ 45 ผู้ไม่บริสุทธิ์ หวังชิงหว่านหยิบเนื้อหมูตุ๋นเข้าปาก ความนุ่มอร่อยกลิ่นหอมอบอวลทำให้นางแทบลืมหายใจ “อืม...อร่อยแล้ว..ในที่สุดแม่ครัวคนใหม่ของเราก็ทำอาหารได้อร่อยแล้ว” เซียวอี้หยางยิ้มอย่างเอ็นดูแล้วพูด “เจ้าคงสบายใจเสียที” หวังชิงหว่านพยักหน้ากล่าว
ตอนที่ 46 คิดไม่ถึง เซียวอี้หยางจูงม้าโดยมีหวังชิงหว่านเดินอยู่เคียงข้าง หญิงสาวเอ่ยถาม “เรื่องราวต่อจากนี้จะเป็นอย่างไรคะ” ชายหนุ่มอมยิ้มชำเลืองมอง “นึกว่าน้องหญิงจะยังอยากจะเดาเรื่องราวต่อ” หวังชิงหว่านส่ายหน้า “ท่านพี่เล่ามาเถอะ...แผนซ้อนที่ท่านวางไว้มีอะไรบ้างกั
ผลประกาศทำให้ เด็กสาวตาแดงกร่ำด้วยความดีใจ ครอบครัวก็กล่าวขอบคุณซ้ำแล้วซ้ำเล่า สักพักก็มีเจ้าหน้าเชิญไปยืนหลักฐานที่โต๊ะข้าง ๆ ให้กรอกข้อมูลเป็นบัณฑิตน้อยของสำนักศึกษาต่อไป เมื่อมีคนสมหวังก็ต้องมีคนไม่สมหวัง เสียงยินดีผิดหวังคละปนกันไป กว่าจะครบตามจำนวนก็ทำให้เจ้าหน้าของสำน
ฮองเฮาทราบเรื่องที่องค์หญิงใหญ่จัดงานชมบุปผาขึ้น แม้จะทรงทราบว่าหญิงสาวมีแผนการบางอย่างแต่ก็ไม่ทรงห้ามปราม เพียงแค่ตรัสเตือนเล็กน้อย “องค์หญิงใหญ่ อย่าทรงทำสิ่งใดร้ายแรงเกินไปได้หรือไม่” “ตอนนี้เสด็จพ่อไม่โปรดลูก แต่ก็ไม่ทรงห้ามให้ลูกจัดงานเลี้ยงกระมัง” ฮองเฮาวางจอกชา
จงถังแทบอยากจะเอามือปิดหน้าร้องไห้ ท่านอ๋องท่านจะเก็บอาการบ้างได้หรือไม่ ไม่ว่าผู้ใดได้เห็นรอยยิ้มนี้ย่อมราวถูกมนต์สะกด ซูอินเองก็ไม่หลุดพ้นในการถูกล่อลวงครั้งนี้ นางไม่อาจจะเฉไฉได้อีกว่ารอยยิ้มนั้นยิ้มให้นาง เฉิงอ๋องรู้สึกว่าตนเองออกอาการมากเกินไป จึงรีบตวัดชายเส
แสงยามอรุณฉายส่องเข้ามาบริเวณบ้าน เป็นยามปกติที่ครอบครัวจะร่วมทานข้าวเช้าด้วยกัน สวีซื่อมองบุตรสาวคนเล็กด้วยสายตาปลื้มปริม ทว่ายังแฝงความกังวลใจ “ซูเอ๋อร์ เจ้าต้องไปงานเลี้ยงในวัง เงินขายภาพวาดที่ขายได้ครั้งที่แล้วยังมีเหลือ เจ้าเอาไปซื้ออาภรณ์เครื่องประดับ ถึงไม่อาจสู้เหล่าคุณหนูสูงศั
หลายวันที่ผ่านมา เสิ่นอินได้ตระหนักถึงความสำคัญของการเป็นคนผู้มีอำนาจ แม้กระทั่งบิดานางเสนาบดีเสิ่นผู้ยิ่งใหญ่ยังผูกไมตรีองค์รัชทายาท นางเองก็ย่อมมีหนทางของตนเองเช่นเดียวกัน “ดี...หลังจากวันนี้เจ้าจงมาฝึก 4 จรรยาต้องไม่บกพร่อง” ภายในใจเสิ่นอินกำลังเคร่งเครียด พอได้ยินเช่นนี้ก็ผ
ชีวิตที่เรียบง่ายหาใช่หาได้ง่าย แม้ในภายในใจผู้คนล้วนหาใช่สงบดั่งสายลมใบไม้ผลิ ตำหนักฮองเฮา กัวฮองเฮาหลุบตาเล็กน้อยก่อนจะตรัสเตือนบุตรชาย “องค์รัชทายาท ช่วงนี้ได้กระทำสิ่งใดที่ไม่ได้บอกกล่าวแม่หรือไม่” จอกชาในมือรัชทายาทหยุดชะงักเล็กน้อย พระองค์ยิ้มละมุมพร้อมตรัสเสียงอ
เมื่อทุกคนลงจากรถม้ากำลังจะเตรียมเดินขึ้น วัดแห่งนี้มีชื่อเสียงเป็นอย่างมาก จึงมีบรรดาคุณหนูฮูหยินและชาวบ้านมากหน้าหลายตาพากันมากราบไหว้ขอพร จางซูอินมองเห็นกู้ฟางเสียนยืนปะปนอยู่กับชาวบ้านที่ถอยห่างรอให้พวกนางเดินขึ้นไปก่อน ชายหนุ่มประครองสตรีวัยกลางคนผู้หนึ่งอยู่ หญิงสาวคาดว่าจะเป็นมารดา
เสิ่นอินมองออกไปเห็นเพียงแผ่นหลังของชายหนุ่ม นางพยักหน้าเห็นด้วยกับเสิ่นอิน อย่างไรก็ควรต้องลงไปคารวะ สวีซื่อมองดูเฉิงอ๋องอย่างตกตะลึง นางจำได้ว่าบุคคลตรงหน้าเป็นแม่ทัพที่นำทัพกลับเมืองหลวงหลังชนะศึก แม้จะมองเห็นไกล ๆ นางก็จำได้ไม่ลืม แม่ทัพปีศาจ เทพสงคราม บุรุษที่ใบหน้าดุจกับเทพบุตรทว
ครอบครัวสกุลจางตื่นตั้งแต่เช้า วันนี้เหล่าสตรีตั้งใจจะไปไหว้พระขอพรที่วัดเส้าหลาง “ซูเอ๋อร์ เจ้าบอกแม่ว่าคุณหนูเสิ่นจะไปไหว้พระด้วยใช่หรือไม่” “ท่านแม่ ไม่เพียงคุณหนูเสิ่น องค์หญิงก็จะเสด็จด้วยเจ้าค่ะ” สวีซื่อเอามือทาบอกเล็กน้อย แม้กระทั่งตอนนี้นางก็ยังไม่สามารถทำตั