บทที่ 7 มาบำเรอข้า

บทที่ 7 มาบำเรอข้า

“ท่านเจ้าเมืองข้าขออภัยด้วยเพราะข้าซุ่มซ่ามเอง ไม่ทันระวังทำให้หล่นลงมาในอ่างกับท่าน” น้ำเสียงสั่นระรัวรีบเอ่ยบอกพลางยันกายลุกขึ้น

แต่ทว่ากลับถูกอวิ้นหลี่ว์ใช้มือจับปลายคางมนให้เงยหน้าขึ้นเพื่อมองให้ชัดเจน ดวงตาของจิ้นหยางช่างดึงดูดเขาเหลือเกิน ริมฝีปากเผยอราวกับยั่วยวนอวิ้นหลี่ว์ให้ลิ้มลอง ร่างกายของเขาอวิ้นหลี่ว์เลือดลมกระฉูดทั่วร่างหากปล่อยบ่าวผู้นี้ออกไปจากอ่างน้ำวันนี้เขาคงนอนไม่หลับแน่ ๆ

“ข้ายังไม่ได้ว่าอันใดเจ้าสักนิดอีกอย่างมิใช่เจ้าซุ่มซ่ามแต่เป็นข้าต่างหากที่ทำให้เจ้าลงมาแช่น้ำกับข้าเช่นนี้เจ้าชื่ออันใดหรือ”

“เอ่อ...ข้าน้อยมีนามว่าจิ้นหยางขอรับ” เพราะน้ำเสียงที่นุ่มนวลอ่อนหวานกำลังเอ่ยถามทำให้จิ้นหยางไม่ทันได้คิดจึงเอ่ยบอกชื่อตนเองออกไป

“ชื่อไพเราะเสียจริง ต่อจากนี้เรียกข้าว่าท่านเจ้าเมืองหลี่ว์ ไหนลองเรียกสิ”

“ท่านเจ้าเมืองหลี่ว์” น้ำเสียงสั่นกระเส่าเรียกดวงตาหลุบลงด้วยความเขินอายเมื่อถูกเขาจับปลายคางให้เงยมอง จิ้นหยางใจสั่นไหวเมื่อถูกเขาสัมผัสอย่างอ่อนโยน ทันทีที่ได้ยินเสียงเรียกของจิ้นหยางเจ้าเมืองหลี่ว์มิอาจจะอดกลั่นที่จะครอบครองร่างกายที่อยู่เบื่องหน้าเขายามนี้

เขาใช้มือช้อนท้ายทอยของจิ้นหยางเอาไว้ไม่ให้เขาดิ้นหนีก่อนจะโน้มใบหน้าลงประทับริมฝีปากบดขยี้อย่างดูดดื่ม จนร่างกายของจิ้นหยางสั่นสะท้านตกใจระรั่วเมื่อจู่ ๆ ถูกเขากระทำเช่นนี้ร่างกายเริ่มอ่อนระทวยสองมือดันอกของเขาให้เขาหยุดทำเช่นนี้แต่ทว่ารสจูบที่อวิ้นหลี่ว์มอบให้กลับทำให้เขาเคลิบเคลิ้ม และไร้เรี่ยวแรงจะขัดขืนทำได้เพียงส่งเสียงกระเส่าในลำคออย่างพึงพอใจ

“อื้อ ….” อวิ้นหลี่ว์กวาดความหอมหวานจากริมฝีปากของจิ้นหยางอย่างพึงพอใจและเห็นว่าคนตรงหน้าเริ่มคล้อยตามตนเขาใช้มืออีกข้างถอดชุดที่จิ้นหยางสวมใส่ จนเหลือเพียงช่วงล่างเท่านั้น

เขาค่อย ๆ ถอดริมฝีปากออกจากปากที่เผยอของจิ้นหยางอย่างอ้อยอิ่ง โอบกอดร่างที่อยู่ตรงหน้าแน่น

“ต่อจากนี้เจ้าคือผู้ที่ต้องมาปฏิบัติข้าในทุกค่ำคืน และห้ามเจ้าไปยุ่งเกี่ยวกับผู้ใดเข้าใจที่ข้าเอ่ยหรือไม่? ” จิ้นหยางหอบเหนื่อยรีบดึงสติของตนเอง

‘ลี่หยางแกจะมาเคลิบเคลิ้มแบบนี้ได้ยังไงกัน แกพึ่งจะตายเพราะความรักนะ! อีกอย่างแกไม่ใช่คนใช้ของเรือนนี้จะมาพบเขาทุกค่ำคืนได้อย่างไร แล้วจะหนีอย่างไรดีนะ’ จิ้นหยางพลางครุ่นคิดหาทางหนี ขยับกายออกห่างจากอวิ้นหลี่ว์ เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ทำให้ผู้ที่อยู่ตรงหน้ายิ่งอยากครอบครองเขามากกว่าเดิม

“ท่านเจ้าเมือง ข้าน้อยมิได้ชอบเพศเดียวกันขอรับ ท่านเจ้าเมืองจะให้ข้าทำอะไรก็ได้แต่ทว่ามิใช่เรื่องนี้ขอรับ”

“หึ หึ มิได้ชอบข้าอย่างนั้นหรือ? ใบหน้าของเจ้าแดงระเรื่อ เสียงหัวใจของเจ้ายามข้าอยู่ใกล้เต้นแรงจนข้าได้ยิน อีกอย่างอันนี้ของเจ้ามันตั้งโด่ขนาดนี้เจ้าจะบอกข้าว่าไม่ได้ชอบข้าอย่างนั้นหรือ? ข้านะเก่งเรื่องการมองคนเจ้ารู้ไว้เสียด้วยอย่างไรข้าก็ไม่ยอมปล่อยเจ้าไปหรอกนะ” จิ้นหยางชะงักพร้อมกับความรู้สึกวูบวาบเสียวซ่านเมื่อมือหนาของอวิ้นหลี่ว์ล้วงเข้าไปจับแท่งร้อนของจิ้นหยางที่แข็งตัวอยู่ภายใต้ผ้าที่ปกปิด เมื่อมือหนาแตะลงกำแน่นทั้งห้านิ้วขยับขึ้นลงไปแท่งร้อนของจิ้นหยางยิ่งสู้มือขยายใหญ่มากกว่าเดิม

“อะ อ๊าา ท่านเจ้าเมืองอย่าขอรับ มิใช่นะขอรับโปรดเอามือของท่านออกมาเถิดขอรับ” เสียงสั่นกระเส่าใบหน้าแดงก่ำมากกว่าเดิมกำลังเว้าวอนให้เขาหยุดกระทำแต่ทว่าเสมือนยิ่งไปกระตุ้นความต้องการของอวิ้นหลี่ว์มากกว่าเดิม เขาใช้มืออีกข้างโอบกอดจิ้นหยางเข้าหาตนเองมากกว่าเดิมก่อนจะค่อย ๆ ซุกจมูกลงคอเนียนของจิ้นหยางลิ้นหยาบชุ่มไปด้วยน้ำลายไล่เลี่ยซอกไซ้จนเจ้าตัวอ่อนระทวยซาบซ่าจนสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว สองมือที่เคยยันอกแกร่งไว้กลับขยับไปจับกุมแท่งร้อนที่อยู่ด้านล่างบั้นท้ายของตน ยามแรกเขาเห็นว่ามันตั้งผงาดเพียงใดแต่ไม่คิดเลยว่าเมื่อจับแล้วจะใหญ่มากกว่าที่คิดเอาไว้

มือสาวจับชักรูดขึ้นลงจนอวิ้นหลี่ว์เองก็ซาบซ่าปล่อยมือออกจากแท่งร้อนของจิ้นหยางปลดกางเกงของเขาอย่างเร่งด่วน ก่อนจะจับกายของจิ้นหยางให้หันหลังให้ตน

“เจ้าทำให้ข้าแทบคลั่งแล้วรู้หรือไม่? ” ใบหน้าของจิ้นหยางร้อนผ่าว ร่างกายของทั้งคู่ยามนี้ถูกถอดออกไม่เหลือผ้าปกปิดร่างกายสักชิ้น สองร่างที่แข็งแกร่งแนบชิด จิ้นหยางเขินอายแต่ทว่าจะหยุดตอนนี้ก็คงไม่ทันเสียแล้ว อวิ้นหลี่ว์โอบกอดจิ้นหยางจากด้านหลังก่อนจะกระซิบข้างหูด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง

“เจ้าพร้อมแล้วหรือยังที่จะปรนนิบัติข้า ฮึ” จิ้นหยางไม่เอ่ยตอบมือทั้งสองข้างของเขายามนี้ยันไปที่อ่างน้ำเพื่อพยุงต้านแรงของอวิ้นหลี่ว์

เขาค่อย ๆ จับแท่งร้อนของตนเองถูไถ่บั้นท้ายของจิ้นหยาง ก่อนจะใช้แท่งร้อนฟาดลงที่แก้มก้นจนสั่นสะเทือน ร่างกายของทั้งคู่เริ่มปะทุด้วยไฟราคะความเสียวซ่านได้เริ่มขึ้น อวิ้นหลี่ว์ใช้มือจับแก้มก้มของจิ้นหยางเพื่อดูหนทางเข้า หัวใจของเขาเต้นแรงมากกว่าเดิม รู้สึกตื่นเต้นเพราะเหมือนจิ้นหยางไม่เคยผ่านผู้ใดมา เขาเป็นคนแรกที่จะได้ครอบครองอวิ้นหลี่ว์โน้มตัวลง ปลายลิ้นเปียกแฉะตวัดเลียเข้ารูพับจีบจนจิ้นหยางสะดุ้งโหยงอย่างเสียวซ่าน

“อ๊าาาา ...ท่านเจ้าเมืองหลี่ว์ข้าเสียวขอรับ” จิ้นหยางเองก็ไม่ยังเคยที่จะถูกจู่โจมเช่นนี้เขาเป็นคนไร้ซึ่งประสบการณ์เมื่อถูกลิ้นหยาบไล่เลี่ยสอดลิ้นอุ่นเข้ามาในรูพับจีบถึงขั้นครางออกมาอย่างไม่อาย เป็นน่าพึงพอใจของอวิ้นหลี่ว์ยยิ่งนัก เขาแหย่ลิ้นเข้าไปลึกมากกว่าเดิม ดื่มด่ำความหอมหวานของจิ้นหยางจนร่างกายคนตรงหน้าสั่นไหว อวิ้นหลี่ว์จับไปยังแท่งร้อนของจิ้นหยางค่อย ๆ สาวเข้าออกพร้อมลิ้นที่ทำงานอยู่ ทำให้ร่างกายของจิ้นหยางเสียวซ่านจนถึงจุดสูงสุด ร่างกายกระตุกเร้าเมื่อปลายแท่งร้อนมีน้ำสีขาวขุ่นกระฉูดออกมา

“ซี้ดด! อ๊าาาาข้าเสียว ข้าไม่ไหวแล้วขอรับ ข้าจะแตกแล้ว อ๊ะ ฮึก อื้อ ….”