ร้านอาหารเล็ก ๆ ธรรมดาแห่งหนึ่งหลินตง ยุนซี และอดีตครูประจำชั้นของพวกเขาเหอกวงหรง ทั้งสามรับประทานอาหารร่วมกัน"ตอนนี้เธอสองคนเป็นยังไงบ้าง?" เหอกวงหรงถาม"ก็ไม่เลว! ยุนซีอยู่ที่มหาวิทยาลัยชิงมู่ ผมก็เพิ่งกลับมาจากโครงการแลกเปลี่ยนที่มหาวิทยาลัยชิงมู่" หลินตงกล่าว"หลินตงนายไม่ได้อยู่ที่มหาวิทยาลัยเจียงหนานเหรอ?""อืม แต่เทอมที่แล้วทางมหาวิทยาลัยมีโควต้าไปแลกเปลี่ยนที่มหาวิทยาลัยชิงมู่ ผมก็เลยไปมหาวิทยาลัยชิงมู่""พูดแบบนี้นายก็เป็นคนเก่งของมหาวิทยาลัยเจียงหนานสิ? ไม่งั้นโอกาสแบบนี้จะถึงนายได้ยังไง?""ก็พอประมาณ!!!" หลินตงตอบนี่คือสิ่งที่เขาประสบความสำเร็จด้วยการใช้เงิน"ไม่เลว ไม่เลว ดีจริง ๆ เธอสองคนเป็นนักเรียนที่ขยันและก้าวหน้ามากที่สุดที่ฉันเคยสอน อนาคตต้องเป็นคนใหญ่คนโตแน่นอน" เหอกวงหรงชื่นชม"ครูเหออย่าชมเราอีกเลย ชมต่อไปอีกพวกเราก็จะลอยแล้ว""แล้วตอนนี้พวกเธอเป็นอะไรกัน???" เหอกวงหรงถามอย่างตรงไปตรงมาด้วยสายตาที่แหลมคมของเธอ ที่เป็นครูมาหลายปี ย่อมเห็นได้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างหลินตงและยุนซีไม่ธรรมดา"ตอนนี้ยุนซีเป็นแฟนสาวของผม!!!""หลินตง ยุนซี ตอนนั้นฉันมั่นใจ
"คนนี้คือใคร?" ผู้อำนวยการเจียงมองไปที่หลินตงแล้วถามเขาจำหลินตงไม่ได้จริง ๆในฐานะผู้อำนวยการของโรงเรียนมัธยมชูเฉิงยุนซีเป็นแชมป์มณฑลคนแรกในประวัติศาสตร์ของมัธยมชูเฉิง เขาถึงจำได้หลินตงที่สอบเข้าโรงเรียนที่มีชื่อเสียงสิบอันดับแรกของต้าเซี่ย แม้ว่าก็ไม่เลว แต่ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา มัธยมชูเฉิงก็สอบได้ไม่น้อยตอนนั้นเขาอาจจะจำได้ แต่เวลานานนิดหน่อยก็จำไม่ได้แล้ว"ผู้อำนวยการ นักเรียนคนนี้ก็เป็นรุ่นยุนซี ชื่อหลินตง เขาสอบเข้ามหาวิทยาลัยเจียงหนานได้" เหอกวงหรงแนะนำ"โอ้? สอบติดมหาวิทยาลัยเจียงหนานเหรอ? ก็ไม่เลวเลย ก็นำความรุ่งโรจน์มาสู่โรงเรียนด้วยเหมือนกัน ฉันต้องขอบใจหลินตงด้วย""ผู้อำนวยการเจียงการเกรงใจเกินไปแล้ว! ผมต่างหากที่ควรขอบคุณโรงเรียนที่สั่งสอนผมมา" หลินตงกล่าว"ในเมื่อพวกเธอสองคนกลับมาแล้ว ก็เรียกนักเรียนที่กำลังเลื่อนชั้นมัธยมปลายปีที่สามมารวมตัวกัน พวกเธอสองคนเล่าประสบการณ์การเรียนของตัวเองให้รุ่นน้องฟัง และชีวิตในวิทยาลัยเป็นอย่างไรบ้าง? ให้กำลังใจทุกคน ให้พวกเขาสู้ให้เต็มที่""เอ่อ...ก็ได้ครับ!" หลินตงลังเลก่อนที่จะตกลงเนื่องจากเป็นโรงเรียนเก่าของตัวเองช่ว
ทันทีที่ทั้งคู่ขึ้นเวที ข้างล่างก็เริ่มพูดคุยกันทันที"นี่ไม่ใช่สองคนที่สนามกีฬาเมื่อเช้าเหรอ? ฉันว่าอยู่ทำไมคุ้น ๆ ที่แท้ก็เป็นรุ่นพี่ในรายการเกียรติยศติ!!!""ว้าว!!! รุ่นพี่ยุนซีสวยมาก สวยกว่ารูปถ่ายในรายการเกียรติยศอีก ผลการเรียนก็ดี เธอเป็นเทพธิดาที่สมบูรณ์แบบจริง ๆ!!!""รุ่นพี่หลินตงก็หล่อมากเช่นกัน!!! ผลการเรียนของเขาก็ไม่ได้แย่เหมือนกัน ทั้งสองคนดูเป็นคู่สร้างคู่สม เหมาะสมกันมาก!!!""ใช่!!! อิจฉาพวกเขาจังเลย!!!"ผู้อำนวยการเจียงมอบไมโครโฟนให้กับยุนซียุนซีหยิบไมโครโฟนแล้วพูดว่า "สวัสดีค่ะน้อง ๆ ทุกคน พี่ชื่อยุนซี เข้าเรียนที่มหาวิทยาลัยชิงมู่จากโรงเรียนมัธยมชูเฉิงเมื่อสามปีที่แล้ว"ต่อมายุนซีเริ่มพูดคุยเกี่ยวกับประสบการณ์การเรียนของเธอและชีวิตของเธอหลังจากเข้าเรียนมหาวิทยาลัย คำอธิบายที่ชัดเจนทำให้นักเรียนที่มาร่วมงานที่นี่โหยหาผู้อำนวยการเจียงมองดูและพยักหน้าอย่างลับ ๆยุนซีสมแล้วที่เป็นแชมป์ระดับมณฑล คำพูดมีเหตุผลและหลักการณ์ ทำให้นักเรียนทุกคนอยากสัมผัสกับชีวิตในมหาวิทยาลัยนี่คือสิ่งที่เขาต้องการให้กำลังใจนักเรียน เพื่อให้พวกเขาขยันขึ้นเพื่อเผชิญกับชีวิตมัธยมปลา
ผู้อำนวยการเจียงถือไมโครโฟนไว้ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรเขาไม่กล้าพูดสิ่งที่หลินตงพูดเกี่ยวกับมูลนิธิช่วยเหลือนักเรียนถ้าหลินตงไม่สามารถทำได้ นี่จะเป็นเรื่องใหญ่หลินตงสามารถกลับไปแล้วไปเลยได้ ในฐานะผู้อำนวยการของโรงเรียนมัธยมชูเฉิง เขาจะต้องแบกรับคำสบประมาทที่ว่าพูดแล้วทำไม่ได้ในเวลานี้เหอกวงหรงซึ่งอยู่ข้างล่างก็มีสีหน้าหมองคล้ำเช่นกัน ในขณะเดียวกันก็กังวลมากเช่นกันในฐานะครูประจำชั้นของหลินดงเป็นเวลาสามปี เธอรู้สถานการณ์ครอบครัวของหลินตงในทุกด้าน เรียกได้ว่ารู้ทุกอย่างเป็นอย่างดีสิ่งที่หลินตงเพิ่งพูดเมื่อกี้ แต่ต่อหน้านักเรียนมัธยมปลายปีที่สามกว่าพันคนในโรงเรียน ด้วยความเข้าใจของเธอเกี่ยวกับหลินตง มันเป็นไปไม่ได้เลยที่จะทำได้แม้ว่าจะไม่ได้เจอเขามาสามปีแล้ว แต่นักศึกษามหาวิทยาลัยที่ยากจนจะทำอะไรได้ในสามปี? แค่งานช่วงวันหยุดก็จะมีรายได้สักเท่าไหร่?เมื่อกี้หลินตงพูดแบบนี้ แต่มันต้องใช้เงินจำนวนมากในการทำสิ่งนี้ อาจจะหลายล้านต่อปีแต่หลินตงได้พูดต่อหน้าครูและนักเรียนมากกว่าพันคนแล้ว เรื่องนี้จะจบลงอย่างไร เธอก็ไม่มีความคิดที่ดีอะไร ได้แต่หวังว่าผู้อำนวยการจะจัดการได้"วันนี้พอแค่
การได้ไปเรียนโดยไม่ต้องจ่ายเงิน เรียนเก่งเป็นพิเศษ ยังได้ทุนการศึกษามาอุดหนุนครอบครัวด้วย นี่เป็นเรื่องที่ดีมากจริง ๆ"เอาล่ะ แยกย้ายไปได้แล้ว! พวกครูรักษาความสงบเรียบร้อย นักเรียนเข้าแถวแยกย้าย ทุกคนอย่าแย่งกันนะ!"ครึ่งชั่วโมงต่อมาหลินตง ยุนซี เหอกวงหรง และผู้อำนวยการเจียง กำลังนั่งอยู่ในห้องประชุมของโรงเรียนมัธยมชูเฉิงเนื่องจากเป็นช่วงเรียนพิเศษปิดเทอมผู้นำโรงเรียนของโรงเรียนมัธยมชูเฉิงผลัดกันมาอยู่เวร และวันนี้ก็ถึงเวรผู้อำนวยการเจียงตอนนี้ผู้อำนวยการเจียงมีสีหน้าซึมเศร้าสองคนนี้มาก็มาเถอะ!!!ตัวเองจะให้พวกเขาไปพูดอะไรทำไม?นี่ไม่ใช่การแกว่งเท้าหาเสี้ยนเหรอ?หากจัดการเรื่องนี้ไม่ดีจะส่งผลกระทบต่อชื่อเสียงของโรงเรียนตอนนี้มัธยมชูเฉิงสร้างชื่อให้กับทั้งเมืองและมณฑลแล้วเมื่อนักเรียนในโรงเรียนกระจายข่าวออกไปแล้วถึงตอนนั้นทำไม่ได้ ถ้าระดับสูงสอบสวน เขาซึ่งเป็นผู้อำนวยการจะต้องรับผิดชอบหากผลกระทบหนัก เขาผู้อำนวยการคาดว่าจะเกษียณก่อนกําหนดแล้ว"หลินตง นายพูดถึงเรื่องของมูลนิธิช่วยเหลือนักเรียนนี้หน่อยได้ไหม นายจะจบอย่างไร?" ผู้อำนวยการเจียงเอ่ยปากถามหลินตงมองดูสีหน
หลินตงเพิ่งพูดจบ!ผู้อำนวยการเจียงและเหอกวงหรงต่างมองดูเขาด้วยดวงตาเบิกกว้างพวกเขาทั้งสองคิดว่ามีบางอย่างผิดปกติกับหูของพวกเขาเมื่อกี้หลินตงพูดว่าจะบริจาคเงินร้อยล้านให้โรงเรียนเหรอ???จะเป็นไปได้ยังไง???นี่เป็นพวกเขาฟังผิด!หรือว่าหลินตงพูดผิด!ต้องถามให้ชัดเจน!"เอ่อ...เอ่อ หลินตง นาย...เมื่อกี้นายบอกว่าจะบริจาคเท่าไหร่นะ?" ผู้อำนวยการเจียงถามอย่างตะกุกตะกัก"ร้อยล้าน!!!" หลินตงตอบอย่างใจเย็น"ร้อย... ร้อยล้าน???" ผู้อำนวยการเจียงอุทานเสียงดังในเมืองเล็ก ๆ ระดับนี้ที่ยากจนข้นแค้นอย่างชูเฉิง ร้อยล้านเป็นตัวเลขมหาศาลซื้อบ้านที่นี่ราคาแค่สามสี่แสนเท่านั้น ร้อยล้านซื้อบ้านได้กี่หลัง?สามร้อยหลัง???หลินตงกลับบอกว่าเขาจะบริจาคเงินร้อยล้านให้โรงเรียนจริง???สิ่งนี้ส่งผลกระทบต่อเขามากและเหอกวงหรงที่อยู่ข้าง ๆ ก็ชาไปหมดแล้วเธอไม่เข้าใจอดีตนักเรียนคนนี้อีกต่อไปนักเรียนคนหนึ่งในชั้นเรียนที่ใช้เวลาพักผ่อนส่งอาหารเดลิเวอรี่ทุกวันเมื่อสามปีก่อนหลังจากเรียนมหาวิทยาลัยสามปี มาบอกว่าจะบริจาคเงินร้อยล้านให้โรงเรียน???ใครจะเชื่อ? ? ?กล้าพูดว่าบริจาคร้อยล้านถ้าตัวเองไม
ตอนนี้เขานึกขึ้นได้แล้วที่แท้ก่อนหน้านี้ที่ใช้เงินไปเป็นแสนล้าน ในพื้นที่ยากจนต่าง ๆ ทั่วประเทศ ที่สร้างโรงเรียนก็คือบริษัทลงทุนตงไหลในฐานะที่เป็นคนที่อุทิศชีวิตให้กับกิจการการศึกษา เขาย่อมใส่ใจกับปัญหาด้านนี้มากแต่ความร้อนแรงของเรื่องนั้นก็ผ่านไปแล้ว เวลาก็นานมากแล้ว ทำให้เขาคิดไม่ออกสักพักนี่คือบริษัทลงทุนตงไหล!!!บริษัทที่มีมูลค่าเกินหนึ่งล้านล้านบริษัทขนาดใหญ่เช่นนี้ถูกควบคุมโดยชายหนุ่มวัยยี่สิบคนนี้จริง ๆเขายังเป็นนักเรียนเก่าของโรงเรียนมัธยมชูเฉิงอีกด้วยเมื่อพวกเขาเห็นว่าตัวแทนทางกฎหมายและประธานบริษัทลงทุนตงไหลต่างก็ชื่อหลินตง ผู้อำนวยการเจียงและเหอกวงหรงต่างก็รู้สึกเหมือนอยู่ในความฝันหลินตงบริจาคทีหนึ่งก็บริจาคได้เป็นแสนล้านการบริจาคเงินหนึ่งร้อยล้านให้กับโรงเรียนเก่าของเขาดูเหมือนจะสมเหตุสมผลอย่างสมบูรณ์"เป็นยังไงบ้างครับ? ผู้อำนวยการเจียง ตอนนี้คุณเชื่อแล้วหรือยัง?" หลินตงถามด้วยรอยยิ้ม"หลิน... หลินตงล้อเล่นแล้ว เวลาสามปีไม่คิดว่าหลินตงจะประสบความสำเร็จเช่นนี้ ผมไม่รู้จะเอาคำศัพท์อะไรมาบรรยายคุณแล้ว" ผู้อำนวยการเจียงกล่าวด้วยรอยยิ้มอันขมขื่น"ผู้อำนวยกา
ยุนซีกอดแขนของหลินตง และทั้งสองก็เดินไปด้วยกัน ดึงดูดความสนใจของผู้คนนับไม่ถ้วนเมื่อเดินไปที่ถนนขายของว่าง หลินตงชี้ไปที่ร้านอาหารฟาสต์ฟู้ดที่อยู่ตรงข้ามพวกเขาและพูดกับยุนซี ด้วยรอยยิ้ม "ยุนซี จำอาหารเดลิเวอรี่สิบกว่ากล่องที่ผมทำคว่ำตอนที่ผมช่วยคุณได้ไหม? เป็นของร้านนี้!""ขอโทษนะ หลินตง ตอนนั้นทำให้คุณสูญเสียเงินไปมากเลยใช่ไหม?" ยุนซีกล่าวขอโทษ"เด็กโง่ อย่าเอาแต่พูดขอโทษผม ระหว่างเราไม่จำเป็นต้องสุภาพขนาดนี้ จริง ๆ แล้วไม่เท่าไหร่ ตอนนั้นเจ้าของร้านแค่ให้ผมชดเชยในราคาต้นทุนเท่านั้น และท้ายที่สุดแล้วผมก็ยังได้กำไล ได้นางฟ้าอย่างคุณมา!!!"ทั้งสองก็เดินต่อไปอีก เดินไปซื้อขนมไปทุกครั้งที่ไปสถานที่ที่คุ้นเคย หลินตงจะแนะนำเรื่องราวอันรุ่งโรจน์ที่เขาเคยอยู่ที่นี่ให้ยุนซีฟังยุนซีชอบความรู้สึกนี้มากเธออยากเดินไปกับหลินตงแบบนี้ตลอดกลับถึงโรงแรมหลินตงได้รับโทรศัพท์จากป้าหลินกั๋วยิง ให้เขาและยุนซีไปเยี่ยมบ้านของเธอในวันพรุ่งนี้หลังจากนั้นไม่นาน ป้าหลิวแย่นเหมยก็โทรมาอีก และให้พวกเขาไปบ้านในวันมะรืนนี้ดูเหมือนว่าทั้งสองคนจะคุยเรื่องนี้กันแล้วสองคนนี้โทรมาเชิญ หลินตงย่อมไม่ไปไ