ตอนที่2 Godwell

Godwell โรงเรียนแห่งการศึกษาของระบบพระเจ้าผู้ครองโลก เป็นสถานที่ของผู้ท้าชิงทั้งหลายจากทั่วทุกมุมโลกซึ่งจะต้องมาลงทะเบียนกันที่นี่ เพื่อที่จะได้รับการฝึกอบรมจากพระเจ้าผู้ซึ่งสร้างสรรค์ผลงานเอาไว้มากมายในโลกต่างๆ ศาสตร์ของการเป็นพระเจ้านั้นถูกแบ่งออกเป็น 4 สายด้วยกัน นั่นก็คือ สายของทำลาย สายของการสร้าง สายของรักษา และสายของควบคุม โดยนักเรียนส่วนใหญ่ของที่นี่จะถูกแบ่งออกเป็น 2 ประเภท นั่นก็คือ ฝ่ายสนับสนุนและฝ่ายโจมตี โดยทุกๆ ปี Godwell จะคัดเลือกตัวแทนฝ่ายพระเจ้าออกไป 3คน เพื่อทำสงครามกับโลกปีศาจ และรักษาอำนาจการปกครองในโลกมนุษย์เอาไว้ สรุปง่ายๆ ก็คือหากปีไหนแพ้ เท่ากับว่าปีนั้นโลกมนุษย์ก็จะตกอยู่ในการปกครองของพวกปีศาจต่อไป เพราะเหตุนี้จึงเป็นสาเหตุให้โลกมีการเปลี่ยนแปลงอยู่ตลอดเวลา

“แล้วเธอคือคนสุดท้ายของปีนี้สินะ”

น้ำเสียงขี้รำคาญออกมาจากปากของผู้ชายผมสีน้ำเงินเข้มซึ่งกำลังจดบันทึกรายชื่อผู้มีสิทธิลงทะเบียนเรียนที่นี่ ชุดสีขาวผูกไทสีดำของเขาค่อยๆ พลิ้วไหวไปตามแรงลมท่ามกลางดอกซากุระบานสะพรั่ง หล่อชะมัด.....

จริงสิ เมื่อกี้ไอริสบอกว่าจะพาไปโรงเรียนของพระเจ้า ถ้าอย่างนั้นที่นี่ ก็คือ Godwell สินะโรงเรียนที่ตั้งดูเหมือนปราสาททรายสีขาวแห่งนี้

“ใช่ ที่นี่คือ Godwell ว่าแต่ ทูตสรรค์ของเธอไปไหนซะล่ะ ทำไมมีแค่เธอที่วาร์ปมา”

“นี่คุณก็อ่านใจฉันได้หรอคะ! แล้วทูตสรรค์ที่ว่านี่หมายถึงใครหรอคะ”

เขาทำหน้าแปลกใจหนักกว่าเดิม ก่อนจะโบกมือให้ใบรายชื่อหายไปต่อหน้าต่อตาเด็กสาว

‘ทูตสรรค์ไม่ได้บอกรายละเอียดอะไรไว้เลยรึไง อายุ 14 ปีงั้นหรอ เฮ้อ หรือว่า หมอนั่นจะชอบเด็กกันนะ’

“การอ่านใจได้มันเป็นความสามารถพื้นฐานของพระเจ้าอยู่แล้ว เดี๋ยวอีกหน่อยเธอก็ทำได้เอง ว่าแต่ทูตสรรค์ของเธอ”

“ดิฉันเองค่ะ ทูตสรรค์รับใช้ของท่านยูมะแต่บัดนี้ได้รับหน้าที่ให้ดูแลผู้สืบทอดคนต่อไปอย่างท่าน ยูโร ชิยูอิน แล้วค่ะ”

รู้สึกตัวอีกทีคนร่างสวยก็มาปรากฎกายต่อหน้าฉันด้วยชุดนักเรียนสีขาวสลับดำดวงตาแดงฉาน พร้อมกับรอยยิ้มเย็นยะเยือกทำเอาฉันขนลุกซู่นิดๆ แหะ ปีกสีดำงั้นหรอ....

“เธอนี่เอง ทูตสรรค์นอกรีตที่ ยูมะ เลือกมา”

เขากระตุกยิ้มมุมปากก่อนจะดีดนิ้วดังเปาะให้ปีกสีดำของไอริสหายไป และหันมาโฟกัสกับตัวของฉันแทน

“นี่ยัยหนู รู้รึเปล่าเธอสามารถเปลี่ยนทูตสรรค์ของตัวเองได้ทุกเมื่อนะ ถ้าหากว่า ไม่อยากรับยัยครึ่งเทพครึ่งปีศาจมาเป็นทูตสรรค์ของเธอน่ะ”

คนร่างสูงถือวิสาสะลูบหัวฉันไปมาก่อนที่จะถูกฉันปัดออกอย่างไม่ชอบใจ

“จะเป็นอะไรก็ช่าง ไม่เห็นจะเกี่ยวกันเลยนี่ แล้วก็ช่วยอย่ามาเล่นหัวกันจะได้ไหม”

“อ้าวๆ โกรธซะแล้ว เข้าใจเลือกเด็กดีนี่ เจ้ายูมะนั่น”

ชายหนุ่มแสยะยิ้มอย่างชอบใจก่อนจะเผยรอยยิ้มที่สดใสกว่าเดิม

“ฉันไม่ใช่เด็กนะ เห็นแบบนี้ก็25 แล้ว ฉันแก่กว่านายซะอีก!”

“นายงั้นหรอ? อุ๊บ! นี่คิดว่าตัวเองโตพอจะอวดอ้างอายุกับฉันที่เกินหนึ่งพันปีไปได้แล้วสิเนี่ย ยัยหนูน้อย~ ยังเร็วไปอีกหนึ่งพันปีแสง”

ใบหน้าหวานจ้องมองชายหนุ่มร่างสูงอย่างเอาเรื่อง ทำให้อีกฝ่ายยอมเบนสายตาไปทางอื่นแทน

“เอาเถอะ ฉันก็ไม่ว่างพอมาทะเลาะกับเด็กอ่อนต่อโลกแบบเธอหรอกนะ ยูโร ชิยูอิน เอาเป็นว่าไว้เจอกันใหม่ในคาบเรียนหน้า เธอโดนฉันหมายหัวไว้แล้วล่ะ ยัยหนูน้อย~”

พูดจบเขาก็หายตัวไปทันทีหลังจากนั้นก็มีผู้ชายรูปร่างผอมเพรียวสวมชุดอย่างกับพ่อบ้านฝรั่งเศสจ้องมายังฉันอย่างสำรวจก่อนที่จะนำทางไปยังห้องพัก โดยที่เขาก็เอาแต่พร่ำเรื่องกฎของโลกนี้ให้ฟังอย่างละเอียด

“กระผม ชื่อมีเฟีย รับหน้าที่เป็นผู้ดูแลจัดหาที่พักให้นักเรียนของที่นี่และสิ่งอำนวยความสะดวกเท่าที่พวกคุณต้องการ มีอะไรอยากจะสอบถามอีกหรือไม่ครับ”

พอสังเกตดีๆ ผมสีน้ำตาลเข้มของเขามีเขาสีขาวบริสุทธิ์ติดอยู่ด้วยแหะ....

“ท่านชิยูอิน”

จริงสิ เมื่อกี้เขาพูดถึงไหนแล้วนะ.... ไม่ได้ฟังเลยสักนิด แต่ก็ช่างเถอะ เพราะว่าวิวทิวทัศน์ของที่นี่มันสวยงามมากน่ะสิ....มากซะจน..แสบตาไปหมด

ภาพของตึกสูงหลายชั้นล่องลอยอยู่บนอากาศ ไหนจะภาพของผู้คนที่สัญจรกันไปมาท่ามกลางสิ่งมีชีวิตหลากหลายบนโลกใบนี้ เพียงแค่ยกนิ้วชี้โบกไปโบกมาก็สามารถยกต้นไม้ใหญ่ขนาดนั้นออกจากพื้นดินได้แล้วหรอ....ไหนจะสุนัขจิ้งจอกช่างจ้ออีกล่่ะ...นั่นมัน...สเก็ตบอร์ดพลังน้ำใช่ไหม!? จะมหัศจรรย์เกินไปแล้ว!!!

ซ่าาา!!!!

“อ่ะ โทษที พอดีกำลังรีบน่ะ ขอตัวก่อนนะ!”

ในระหว่างที่ฉันกำลังตกตะลึงกับสิ่งมีชีวิตลึกลับในขวดโหลสีใสอยู่ก็ถูกแรงดันน้ำที่เคลื่อนที่ผ่านสเก็ตบอร์ดนั่นกระเด็นเข้าใส่หน้าเต็มๆ และจะขอบคุณมากถ้าเด็กผู้ชายคนนั้นไม่ขยับหมวกแก๊ปของตัวเองให้เข้าที่ก่อนจะเริ่มออกตัวอีกครั้งทิ้งให้ฉันต้องยืนเปียกโชกท่ามกลางเสียงหัวเราะเยาะเย้ยของเด็กประถมวัยข้างๆ ขำอะไรนักหนาย่ะ ไม่เคยเห็นคนสวยตกน้ำรึไง!

จะว่าไปแล้วแค่เด็กประถมแบบนี้ก็สามารถอยู่เมืองแห่งนี้ได้แล้วสิเนี่ย???

“งี่เง่าจังนะพี่สาว กับอีแค่สเก็ตบัสเตอร์ยังหลบไม่ได้ แล้วจะไปทำอะไรกินล่ะฮ่ะ ฮ่าฮ่าฮ่า”

หนอยแน่ะ...ไอ้เด็กบ้าพวกนี้! ฉันยืนกำหมัดแน่นแล้วนะ คิดพลางมองค้อนเจ้าเด็กแสบทั้งหลายที่ยังหัวเราะเยาะเย้ยไม่หยุดไม่หย่อน เดี๋ยวแม่ก็จับขังคุกใต้ดินซะเลยนี่!

แยกเขี้ยวใส่.....

“กระผมว่า พอเท่านี้จะดีกว่านะครับ ท่านไอริส รบกวนพาท่านชิยูอินไปตามแผนที่นี้ด้วยนะขอรับ”

มีเฟียดีดนิ้วพลางยื่นผ้าขนหนูสีขาวซึ่งโผล่มากลางอากาศให้เนื่องจากคนหน้าหวานที่ยืนเปียกโชกไปทั้งตัวเริ่มเกิดอาหารหนาวสั่นขึ้นมาบ้างแล้ว แต่นั่นก็ไม่แปลกอะไรสำหรับที่นี่ เพราะร่างกายของผู้ท้าชิงที่ยังติดความเป็นมนุษย์มาอยู่นั้นจำเป็นต้องได้รับการปรับสภาพร่างกายซึ่งต้องใช้ระยะเวลาพอสมควร คิดได้ดังนั้นมีเฟียจึงหันไปมองเหล่าเด็กแสบทั้งหลายด้วยสายตาพิฆาตทำให้พวกเขาต้องรีบวิ่งหนีกันไปคนละทิศละทาง

“รับทราบแล้วล่ะค่ะ ถ้างั้นก็แยกกันไปนะคะ มีเฟีย”

“ขอรับ ทางกระผมจะไปจัดการเรื่องสายพลังของท่านชิยูอินให้ ถ้าเช่นนั้น ขอตัวก่อนนะขอรับ ระหว่างนี้ก็ช่วยอธิบายต่อจากกระผมด้วยนะขอรับ ดูเหมือนว่าที่กระผมพูดไปเมื่อกี้ ท่านชิยูอินจะไม่ได้ฟังเลย”

“ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของฉันเองค่ะ”

คนร่างสูงพยักหน้ารับก็จะหายตัวไปเหลือเพียงแต่คนร่างเล็กที่ยังคงเกาะโหลแก้วแน่น เจ้าแมงกะพรุนบ้า เพราะแกแท้ๆ เลย ฉันเลยต้องมาเปียกน้ำป๋อมแป๋มแบบนี้

“ดวงของคุณวันนี้ ระวังจะประสบอุบัติเหตุทางน้ำ ดวงของคุณวันนี้ ระวังจะประสบอุบัติเหตุทางน้ำ”

เสียงร้องเตือนดังออกมาเรื่อยๆ พร้อมกับตัวหนังสือสีฟ้าซึ่งฉายขึ้นชัดเจนเมื่อมือบางของคนตัวเล็กเผลอไปแตะเข้ากับโหลแก้วสีใสซึ่งบรรจุแมงกะพรุนสีรุ้งอยู่ตรงหน้า

“ช้าไปแล้วย่ะ!”

จะว่าไปแล้วมันคงเป็นเรื่องจริงสินะ ที่ว่าฉันตายไปแล้วจากโลกใบเดิมที่รู้จักเพียงแค่ ไลท์ โนเวล แค่แฟนก็ยังไม่มีเลยแท้ๆ อายุสั้นจริงๆเลยนะตัวฉัน แต่จะพูดว่าตายไปแล้วเลยเนี่ยก็ไม่เชิง

ก็ไอริสดันบอกว่าอัญเชิญฉันมานี่น่า สรุปแล้วตอนนี้ฉันเป็นตัวอะไรกันแน่นะ....แต่ว่าเรื่องนั้น....

“ฮัดชิ้ว! (>_<) ”

“ดูเหมือนจะไข้จะขึ้นนะคะ งั้นขออนุญาตพาวาร์ปไปเลยแล้วกันค่ะสภาพแบบนี้คงไม่ไหว”

ไอริสทำหน้าลำบากใจเล็กน้อยก่อนจะจับไหล่ฉันจากนั้นก็พาวาร์ปมาอยู่อีกจุดหนึ่งซึ่งเป็นหน้าบ้านของใครซักคน มันเต็มไปด้วยหมู่มวลดอกไม้และฝูงผีเสื้อหลากสีจนกระทั่งดวงตาสีฟ้าครามไล่สายตาไปสบเข้ากับเจ้าของผ้ากันเปื้อนสีเขียวขจี รอยยิ้มที่ดูไม่มีพิษมีภัยถูกส่งกลับมาทำให้เด็กสาวชะงักค้างไปชั่วขณะจนคนร่างบางต้องดันหลังเจ้านายของเธอเอาไว้ไม่ให้ล้มพับลงไป

“คุณเองสินะ ยูโร ชิยูอิน คนที่ท่านยูมะเลือก ยินดีที่ได้รู้จัก ผมชื่อ อิจิโร่ ชินจิ จะเรียกผมว่าชินจิก็ได้ ผมเป็นคนดูแลที่นี่ และตอนนี้คุณก็เป็นเจ้าของบ้านหลังนี้แล้ว คุณผู้มีสิทธิท้าชิงตำแหน่งพระเจ้า ยูโร ชิยูอิน”

เขาพูดกับฉันด้วยรอยยิ้ม ผมสีดำสนิทของเขาปลิวตามลมเล็กน้อยส่วนดวงตาสีชมพูอ่อนก็จับจ้องไปที่ไอริสเช่นกัน

“ยินดีต้อนรับกลับมานะ ไอจัง”

“อื้ม กลับมาแล้ว ชินจิ”

สองคนนี้รู้จักกันสินะ มีเรียกชื่อเล่นกันด้วย.....จ้องกันมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว พวกเขาเป็นแฟนกันรึเปล่านะ แล้วทำไมฉันถึงต้องก็รู้สึกเหงาด้วยเนี่ย...

“ฮัดชิ้ว!”

“จริงสิ ท่านยูโร ดูเหมือนจะเป็นไข้ อาจเป็นเพราะยังปรับสภาพกับที่นี่ไม่ได้น่ะ ยังไงก็รบกวนชินจิ เตรียมชุดอุ่นๆ กับยารักษาของมนุษย์มาด้วยนะคะ”

“ได้เลย”

คนร่างเพรียวพยักหน้ารับก่อนจะเดินไปที่สวนกระจกอีกทาง ในขณะที่ไอริสก็เดินพยุงฉันเข้าไปในบ้าน ถ้าไม่ติดว่ามีผีเสื้อพวกนั้นบินตามเข้ามาด้วย

“ไม่ได้นะ ห้ามเข้ามา ท่านยูโรต้องพักผ่อน”

ฉันคิ้วขมวดขึ้นทันที เมื่อไอริสหันไปห้ามพวกผีเสื้อตัวน้อยที่พยายามบินตามเข้ามาด้วยถ้าไม่ติดว่าไอริสร้องห้ามขึ้นมาเสียก่อน

“ดะ เดี๋ยว ไอริส ผีเสื้อมันจะไปฟังเธอ-”

พูดไม่ทันจบฉันก็ต้องช๊อกค้างกว่าเดิมเพราะผีเสื้อพวกนั้นแปลงร่างเป็นคนได้แถมยังใส่แต่ผ้าคลุมอีก

“เอ๋ แต่ว่ามิกะๆ ยังไม่ได้แนะนำตัวเลยง่า..../ ผมด้วย พวกเรารอมาตั้งห้าร้อยปีเลยนะ!”

เด็กผู้หญิงผมทวินเทลสีชมพูกับเด็กผู้ชายผมสีเขียวเข้ม...ฝาแฝดงั้นหรอ แล้วที่ว่ารอมาห้าร้อยปีคืออะไรกัน

“รอมาห้าร้อยปี?”

“อื้ม! รอมาตลอด มีชีวิตอยู่ก็เพื่อเป็นโล่และทาสรับใช้ของคุณ พวกเรามีเหตุผลแค่นั้น ถ้าไม่มีคนมาสืบทอดเป็นตัวแทนพระเจ้าแล้วล่ะก็พวกเราก็คง!”

เด็กชายร่างผอมสวมชุดคลุมสีเขียวเข้มเช่นเดียวกับสีผมของเขาพูดกับฉันด้วยน้ำเสียงหดหู่ ก่อนจะถูกไอริสตะคอกใส่ทำให้ต้องเงียบปากลง

“พอได้แล้ว!”

“ไอริส...”

ฉันเห็นไอริสมีสีหน้าไม่ดีแต่ยังไม่ทันจะทำอะไร ทั้งสองคนก็รีบขอโทษแล้วกลายร่างเป็นผีเสื้อตัวน้อยบินออกไป ทิ้งไว้ก็แต่ฉันที่ยืนหน้าแดงระเรื่อด้วยพิษไข้จางๆ

“ขอโทษด้วยจริงๆ ค่ะ ท่านยูโร ทำให้ได้ยินเรื่องไม่เป็นเรื่องจนได้”

เธอปรับสีหน้าให้ดีขึ้นก่อนที่จะใช้มืออังหน้าผากมนของคนร่างบางที่เริ่มเห็นภาพเธอเลือนลางขึ้นทุกที

“ไอริส ทำไมเธอมีสองคนได้ล่ะ อะ มือเธอเย็นจัง”

“ฉันลดอุณหภูมิในร่างกายท่านยูโรให้แล้วค่ะ ตอนนี้อย่าเพิ่งถามอะไรเลยนะคะ ช่วยหลับพักผ่อนไปก่อนนะคะ”

หลังจากทำให้เด็กสาวเรือนผมสีฟ้าอ่อนหลับลงไปแล้วไอริสก็ก้าวลงมาจากบันไดที่ซึ่งมีชินจิยืนรออยู่ก่อนแล้ว

“ผมให้มิกะกับซากิคุงไปสำนึกผิดที่เผลอหลุดคำพูดพวกนั้นออกมาแล้วล่ะ ไอจังไม่เป็นอะไรใช่ไหม อะ เอ่อ จริงสิ ผมทำน้ำผึ้งผสมมะนาวกับเค้กบลูเบอรี่ไว้ให้ ถ้าไม่รังเกียจล่ะก็ มาทานด้วยกันไหมครับ”

ชินจิพูดขึ้นอย่างกระตื้อรื้อร้นทำให้ไอริสหลุดหัวเราะออกมาเล็กน้อยกับท่าทีเก้ๆ กังๆ ของเขา

“ขอบคุณนะ ชินจิ”

“ไม่เป็นไรครับ ผมยินดี”

คนร่างเพรียวยิ้มรับก่อนจะจัดแจงนำเค้กและน้ำผึ้งมาให้คนหน้าสวยที่นั่งเก้าอี้สีน้ำตาลเข้มอยู่ตรงกันข้าม

“ท่านยูโร หลับไปแล้วสินะครับ”

“ค่ะ หลับไม่รู้เรื่องเลยล่ะ”

ไอริสยิ้มรับคนร่างเพรียวก่อนจะจิบน้ำผึ้งผสมมะนาวเล็กน้อยในขณะที่ชินจิก็ตักเค้กบลูเบอรี่ให้กับไอริส

“ตอนนี้ท่านยูมะก็กลายเป็นคณะกรรมการโลกไปแล้วสินะครับ”

ชินจิส่งยิ้มให้กับไอริสที่พยักหน้ารับพลางจิบน้ำผึ้งผสมมะนาวต่อ

“ค่ะ”

“ไอจัง คิดว่าท่านยูโรจะเป็นพระเจ้าคนต่อไปได้ไหมครับ”

“นั่นสินะคะ ถ้าเป็นเธออาจจะทำได้ก็ได้ค่ะ”

คนผมขาวตอบกลับไปทันทีเมื่อนึกย้อนไปถึงคำพูดของยูมะ

‘ตัวแทนของฉัน ขอเลือกเป็นเด็กคนนั้นก็แล้วกัน เด็กที่ต่อให้ไม่รู้ว่าตัวเองมีพลังพิเศษอะไร ก็ยังเลือกจะช่วยคนอื่นอยู่ดี เพราะงั้นฝากด้วยนะ ไอริส ช่วยทำให้เด็กคนนั้นได้เป็นผู้ท้าชิงพระเจ้าต่อจากฉันที’

รอยยิ้มที่เจื่อนจางถูกส่งออกมาจากผู้ชายผมสีขาวไม่ต่างจากเธอนัก

‘ขอโทษนะ ไอริส ถ้าฉันมีพลังมากกว่านี้พวกเธอคงไม่ต้องมาเป็นทาสรับใช้ของฉัน แค่ทำให้พวกเธอเป็นอิสระฉันก็ยังทำไม่ได้เลย’

‘ไม่ใช่เลยค่ะ ท่านยูมะทำเต็มที่แล้ว เพราะท่านยูมะ ฉันถึงไม่ต้องถูกขาย เพราะท่านยูมะ ฉันถึงกลายเป็นทูตสรรค์ และเพราะท่านยูมะ พวกเราถึงมีที่ให้กลับ’

‘ฉันจะลองไปแก้ไขกฎบ้าๆ นั่นดู ต่อให้มันจะเป็นไปไม่ได้ก็เถอะ’

“ไอจัง”

‘ต่อไปนี้ช่วยดูแลเด็กคนนั้นด้วยนะ เพราะว่า เด็กคนนั้นจะเป็นคนแก้ไขให้เอง สิ่งที่ฉันทำผิดพลาดไป สิ่งที่ฉันฝืนไม่ได้ ถ้าเป็นพลังที่หลับใหลในตัวของเธอคนนั้น ต้องทำได้แน่ ผู้ที่ได้รับพลังต้นแบบของพระเจ้า อันดับที่ 5 ยูโร ชิยูอิน’

“ไอจัง ได้ยินผมไหมครับ”

ดวงตาสีชมพูอ่อนจ้องคนร่างบางที่เริ่มรู้สึกตัวหลักจากที่ตัวเขาพยายามเรียกชื่อเธอหลายต่อหลายครั้ง

“อื้ม ตอนนี้ได้ยินชินจิชัดเจนเลยล่ะ”

“ค่อยยังชั่ว นึกว่าไอจัง จะเป็นอะไรไปซะแล้ว เฮ้อ”

ชายหนุ่มถอนหายใจอย่างโล่งอก พลางมองหาอีเดนเด็กชายผมทองที่คอยไปซื้อของใช้ในเมืองให้ก่อนจะพบว่าเขากลับมาแล้วในร่างของนกฮูกสีขาวดวงตาสีทองอร่าม

“เหนื่อยหน่อยนะได้ของมารึเปล่า”

“อื้ม ว่าแต่ทำไมวันนี้รู้สึกถึงพลังเวทที่แข็งแกร่งจัง แถมที่บ้านก็ดู สดใสขึ้นเยอะเลย ดอกไม้ก็บานด้วย หรือว่า”

“ใช่แล้วล่ะ อีเดนวันนี้เป็นวันที่ เจ้านายคนใหม่ของนายมาอยู่ที่นี่ยังไงล่ะ!”

(ป.ล. ข้อควรรู้ : ผู้ท้าชิงที่ได้รับสิทธิมาแล้ว ต่อให้เริ่มต้นด้วยการไม่สามารถใช้พลังอะไรได้เลยแต่ก็มีพลังในตัวเองสูงกว่าคนในโลกนี้ที่ไม่มีสิทธิไปท้าชิงตำแหน่งพระเจ้า จึงเป็นสาเหตุให้ทุกอย่างที่อยู่ในบ้านได้รับพลังงานนี้ไปด้วย ไม่เว้นแม้กระทั่งปีศาจ แน่นอนว่า คนที่สามารถควบคุมพลังงานได้แล้วจะสามารถแบ่งพลังให้ ทาสหรือคนรับใช้ของตนเมื่อไรก็ได้ หรือจะไม่ให้เลยก็ได้เช่นกัน)