บทที่3.ต่างคนต่างคิดถึงแต่คนละความหมาย 1

บทที่3.ต่างคนต่างคิดถึงแต่คนละความหมาย

         

ครอบครัวตรีทิพย์อาภา ประกอบไปด้วยพ่อ แม่ ลูก สามชีวิตลงมาทานอาหารเช้าพร้อมกัน เตชิลาขยันยิ้ม เมื่อมีความสุขล้นอก ที่ได้ทำอย่างที่ตัวเองต้องการ เธอได้เล่นน้ำสมใจ ปราโมทมองบุตรสาวอย่างเป็นห่วง วัย22ปี ยังเด็กนัก ประสบการณ์ชีวิตก็ไม่มี แต่กำลังจะออกไปเผชิญกับโลกกว้างที่มีแต่อันตราย

          “จันทร์เจ้าตกลงจะไปทำงานที่ไหนนะลูก?” ศรีไพรเอ่ยถามบุตรสาวก่อนจะยกแก้วกาแฟขึ้นจิบ

          “ยังไม่รู้เลยค่ะแม่ จันทร์เจ้าสมัครไว้หลายที่ แต่ยังไม่มีที่ไหนเรียกตัวไปสัมภาษณ์ซักเจ้า!” เตชิลาบ่นเสียงอุบอิบ ช่างภาพส่วนใหญ่เป็นเพศชาย ผู้หญิงอย่างเธอจึงถูกเมิน เนื่องจากการถ่ายภาพต้องสมบุกสมบันพอตัว ผู้หญิงบอบบางอย่างเธอจึงถูกมองข้าม

          “ถ้าไม่ได้ที่ไหนซักที่ จันทร์เจ้าก็ต้องกลับไปทำกับพ่อซินะ” ปราโมทเอ่ยยิ้มๆ

          “ป๋าอ่ะ...มันต้องมีซักที่ละค่ะที่เห็นในฝีมือของจันทร์เจ้า ลูกสาวป๋าไม่ใช่กระจอกนะคะ ใบรับประกันก็มี โล่เกียรติยศก็มากมาย” เตชิลาแก้ตัวเสียงเง้างอด ทั้งๆ ที่แอบหวั่นใจอยู่เหมือนกัน

          “ลูกสาวพ่อเก่งนะ แต่จะมีคนมองเห็นไหมไม่รู้”

          “ไม่มีใครให้กำลังใจจันทร์เจ้าเลยเหรอคะ คอยดูจันทร์เจ้าจะทำให้สำเร็จ ป๋าจะมาดูถูกจันทร์เจ้าทีหลังไม่ได้หรอก” เตชิลากล่าวเสียงแข็ง เธอจะพิสูจน์ฝีมือให้บิดารู้ ปราโมทอมยิ้ม ยกมือโยกศีรษะลูกสาวเล่นอย่างแสนรัก

          “แม่วันนี้จันทร์เจ้าจะลงทะเล แม่ลงไปเล่นน้ำกับจันทร์เจ้าไหมคะ”

          “ไม่ล่ะ แม่มีการบ้านเด็กต้องตรวจอีกนิดหน่อย จันทร์เจ้าไปเล่นกับพ่อสองคนนั่นล่ะจ้ะ”

          “ลูกศิษย์แม่จะรู้ไหมคะนี่ ว่าอาจารย์ศรีไพรนะรักลูกศิษย์ขนาดไหน มาเที่ยวกับครอบครัว ยังหอบเอางานมาทำด้วยเลย” เตชิลากล่าวสัพยอกมารดา ท่านห่วงลูกศิษย์จนถึงกับหอบหิ้วเอางานมาทำด้วย แม้จะเป็นวันหยุดงาน

          “ทำเป็นพูดดี แม่ทำแบบนี้มาตั้งนานแล้วนะ แค่เสียเวลาเพิ่มขึ้นนิดหน่อย แลกกับความสำเร็จของพวกเขา จะเป็นอะไรไปเชียว”

          “ค่า...อาจารย์ศรีไพรคนขยัน” เตชิลาสวมกอดมารดา บิดา มารดาคือต้นแบบที่ดี ให้เตชิลาก้าวเดินตาม เธอประสบความสำเร็จในการเรียนนำหน้าเพื่อน ก็เพราะเหตุนี้ มีมารดาคอยเขี้ยวเข็น ตอนเรียนเตชิลายอมทำตามคำสั่งอย่างเคร่งครัดไม่เคยเถลไถล เพราะฉะนั้นช่วงเวลาที่เหลืออยู่ 1ปี เธอจึงขอไปทำตามความฝันของตัวเองบ้าง ซึ่งบิดามารดาก็ไม่ขัด เพียงแต่มีเวลาจำกัดเท่านั้น

          ศรีไพรขอตัวขึ้นไปตรวจการบ้านนักศึกษาต่อ นางปล่อยให้เตชิลาอยู่กับสามี หญิงสาวจึงย้ายไปนั่งใกล้ๆ ปราโมท และชี้ชวนให้ท่านมองไปที่ทะเล ณ. ที่นั่น มีกิจกรรมกลางน้ำ หนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่เล่นเรือใบโชว์สาวที่นั่งอยู่ชายหาดอย่างสนุกสนาน

อีธานกเดินออกจากลิฟท์ เขาสวนกับศรีไพรที่กำลังกลับขึ้นไปชั้นบน ชายหนุ่มกวาดมองทั่วโถงโรงแรม เขาสะดุดกับร่างอวบอิ่มของเตชิลากับปราโมทที่นั่งคลอเคลียกันอยู่ ทั้งสองคนทำตัวประหนึ่งคู่รัก มือเรียวบางโอบกอดกายหนาไว้แน่นๆ จนอีธานแทบกระอัก เขากัดกรามกรอดๆ แค้นใจที่ หนุ่มๆ หล่อๆ รวยๆ อย่างเขาจะมาแพ้ชายแก่วัยใกล้ฝั่ง

          อีธานเดินผ่านหน้าโต๊ะที่เตชิลากับปราโมทนั่งอยู่ เขาปรายตามองคนทั้งคู่นิดๆ และทรุดนั่งบนเก้าอี้ติดกระจกพอดี เป็นขวางการมองเห็นของเตชิลา หญิงสาวแอบเบ้ปากใส่     

“ป๋า...เราลงไปที่ชายหาดกันเถอะค่ะ จันทร์เจ้าอยากเห็นเรือใบใกล้ๆ” เตชิลาแนบแก้มกับไหล่ปราโมท เธอออดอ้อนท่านเหมือนตอนที่ตนเองเป็นเด็ก แต่อีธานแทบจะลุกเป็นไฟเพราะความอิจฉาล้วนๆ

          “ไปก็ไป จันทร์เจ้าจะลงเล่นน้ำใช่ไหมลูก เตรียมชุดมาหรือยังล่ะ” ปราโมทอ่อนใจกับลูกสาวจอมแก่น เธอทั้งดื้อทั้งรั้น เตชิลาร่นคอเสื้อลง ให้ปราโมทดูชุดว่ายน้ำสีสดที่สวมอยู่ข้างใน ใต้ชุดหลวมๆ เพื่อลงทะเลโดยเฉพาะ และอีธานก็เห็นเข้าพอดี ชายหนุ่มตาลุกวาบ ประกายตาเขาน่ากลัวจนเตชิลาแปลกใจ ผู้ชายคนนั้นจ้องเธอกับบิดา พร้อมกับท่าทางไม่พอใจ หญิงสาวขมวดคิ้ว เบ้ปาก เธอทำอะไรให้เขาไม่พอใจเหรอ? หญิงสาวปัดความสงสัยทิ้ง วันนี้เธออยากสนุก ไม่อยากปวดหัวกับเรื่องไม่เป็นเรื่อง เธอจึงรีบชวนบิดาลงไปที่ชายหาดเร็วๆ

          “จันทร์เจ้าถอดคอนแทคเลนส์หรือยังลูก เดี๋ยวก็แสบตาอีกหรอก” ปราโมทเอ่ยเตือน เรื่องคอนแทคเลนส์เจ้าปัญหาที่มักจะสร้างความเจ็บปวดให้เตชิลาเป็นประจำ “อแหะๆ...จันทร์เจ้าลืมสนิทเลยค่ะ ขอตัวไปห้องน้ำก่อนนะป๋า เดี๋ยวจันทร์เจ้ามาค่ะ” เตชิลายื่นหน้า กดปลายจมูกกับแก้มเหี่ยวๆ ของบิดาอย่างเอาใจ เธอรีบเดินไปถอดคอนแทคเลนส์ออกจากดวงตา

          “ทำเลซิกดีกว่ามั้ง เจ็บตัวครั้งเดียวไม่ต้องมาวุ่นวายถอดเข้าถอดออก ดูซิลืมเอาแว่นมาอีกแล้ว ต้องเดินคลำทางไปจนถึงที่ป๋านั่ง ทำไมขี้ลืมจริงนะจันทร์เจ้า” เตชิลาถอดคอนแทคเลนส์เก็บใส่กล่อง เธอควานมือหาแว่นสายตา แต่ก็ลืมเอาไว้บนห้องชุอีกนั่นแหละ เธอจึงค่อยๆ เดินออกจากห้องน้ำ เพราะสายตาพร่ามัวเห็นแค่ลางๆ

          อีธานตามเตชิลามาห่างๆ เขายืนรอหล่อนอยู่หน้าห้องน้ำ จนกระทั่งหญิงสาวเดินออกมา อาการแปลกๆ เธอเดินคลำทาง ทำเหมือนมองไม่เห็น อีธานเขม้นมองอย่างแปลกใจ หญิงสาววกะพริบเปลือกตาถี่ แถมจ้องหน้าเขาด้วย ชายหนุ่มยิ้มเยาะ ท่าทางของหล่อนคือจงใจอ่อย กริยาแบบนี้ทำให้เขาร้อนไปทั้งตัวลามกระจุกอยู่ตรงจุดกึ่งกลางร่างกาย และไอ้วายร้ายส่วนนั้นพยายามดันกางเกงฟิตเปรี้ยะออกมาสูดอากาศภายนอก

          ร่างสูงใหญ่ก้าวเดินเข้าหาเตชิตาเอื่อยๆ ส่งสายตาหวานฉ่ำให้หล่อนเสียด้วย หากเป็นสาวอื่นคงหลอมละลายปานขี้ผึ้ง แต่ในตอนนี้เตชิลามองไม่ชัด เธอจึงไม่รู้สึกถึงเสน่ห์ล้นเหลือของอีธานได้ ชายหนุ่มไปไม่เป็น เอาอึงไปกับผลตอบกลับที่เกินคาด

          “สวัสดีคนสวยเราเจอกันอีกแล้วนะครับ มีอะไรให้ผมช่วยไหม ผมยินดีบริการคนสวยเสมอ” น้ำเสียงคุ้นหู เสียงทุ้มหนักแน่นของอีธานทำให้เตชิลาหยุดชะงัก กะพริบเปลือกตาปริบๆ พยายามเพ่งมอง แต่สายตาพร่ามัวมองเห็นแค่เลือนราง จึงได้แต่ยิ้มตอบแบบไม่คิดอะไร

อีธานงงกับการเปลี่ยนไปเปลี่ยนมาของคนตรงหน้า เธอส่งตาหวานให้เขา แถมกะพริบตาอ่อยผิดกับก่อนหน้าที่เจ้าหล่อนพยายามหลบตา แถมบางครั้งยังมองเขาตาขวางๆ  

เตชิลาพยายามพาตัวเองไปให้พ้นสถานการณ์น่าอึดอัด เพราะเธอมองเห็นแค่ครึ่งเดียว แทบจะจำหน้าใครไม่ได้ด้วยซ้ำ เธอเดินผ่านด้านหน้าอีธานไปช้าๆ แต่เพราะมองไม่เห็นจึงเผลอสะดุดปลายเท้าตัวเอง ถลาล้มลง มีร่างใหญ่โตของอีธานรองรับไว้

          กลิ่นกายหอมสดชื่นกับผิวเนื้อเนียนละเอียด และความอุ่นร้อนยามที่ฝ่ามือใหญ่ทาบบนผิวกาย อีธานเผลอตัวสูดกลิ่นหอมๆ จนชุ่มปอด และเกือบจะเผลอตัว ‘จูบ’ ปากจิ้มลิ้ม ถ้าปราโมทไม่ปรากฏตัวขึ้นมาเสียก่อน

          “เกิดอะไรขึ้น? จันทร์เจ้าเป็นอะไรไหม มองไม่เห็นอีกล่ะซี” ปราโมทตรงเข้าไปประคองเตชิลา ชายหนุ่มยอมปล่อยแต่โดยดี เขาหลุบเปลือกตาลง ปิดบังความไม่พอใจ เมื่อเห็นชายแก่โอบกอดร่างอวบอิ่มของผู้หญิงที่ตนเองถูกใจเต็มสองตา เขามองทั้งสองคนเดินจากไปด้วยความไม่พอใจล้นอก อีธานกำหมัดแน่น ข่มอารมณ์โกรธที่ปะทุขึ้นมาอย่างฉับพลัน

และเมื่อเห็นหญิงสาวเอนกายลงซบไหล่หนาของคนข้างกาย กริยาแบบนั้นยิ่งทำให้อีธานเดือดจัด เขานึกในใจแค้นๆ ผู้ชายชื่ออีธานไม่ใช่ตัวเลือก ผู้หญิงคนนั้นจะมาอ่อยเขา ตอนสามีแก่ของหล่อนเผลอ...ไม่ได้!!

          “คงได้เจอกันซักวันล่ะ อีธานคนนี้จัดให้จนลืมไม่ลงเชียว” อีธานคำรามตามหลัง ความตั้งใจของเขาจะต้องสัมฤทธิ์ผล เขาจะครอบครองหล่อนให้ได้ในวันหนึ่ง ให้มันรู้ไปว่า อีธาน มาส์วาเลสคนนี้ จะสู้ชายแก่ไร้เรี่ยวแรงคนนั้นไม่ได้

          “คนเมื่อกี้จันทร์เจ้ารู้จักไหมลูก สายตาเขาแปลกๆ ยังไงไม่รู้ หนูพยายามอยู่ห่างเขาหน่อยก็ดี พ่อไม่ค่อยสบายใจ” เตชิลาขมวดคิ้ว เธอพยายามนึกใบหน้าอันรางเลือนของชายหนุ่มคนนั้น ก่อนจะร้องอ๋อเมื่อนึกออก

          “อีตาโรคจิตน่ะป๋า จันทร์เจ้าไม่ยุ่งด้วยอยู่แล้ว น่ากลัวจะตาย” เตชิลาเบ้ปาก เมื่อนึกถึงหนุ่มกล้ามใหญ่ชอบโชว์แบบอีธาน จากนั้นก็ควงแขนปราโมทลงไปเดินเล่นที่ชายหาด ลืมเรื่องอีธานสนิทใจ