บทที่ 9

จินเยว่เห็นว่ามารดายังมิได้ออกมาทานอาหารจึงเล่าเรื่องทั้งหมดให้บิดาฟัง เสวี่ยป๋อเหวินที่ฟังจบก็ตบโต๊ะด้วยความโมโห หากเขารู้เรื่องตั้งแต่เมื่อวานตอนที่บุตรสาวกลับมา วันนี้เขาไม่ทางเปิดเรือนรับทั้งคู่ให้เข้ามาแน่

"ท่านพ่อได้โปรดคลายโทสะก่อน ลูกมิอยากให้ท่านกับท่านแม่เป็นกังวล ตอนนี้ลูกก็มิได้เป็นอันใดแล้วเจ้าค่ะ"

เสวี่ยป๋อเหวินเห็นภรรยาเดินเข้ามาสีหน้าก็กลับมาเป็นปกติ จนจินเยว่ลอบยกนิ้วให้ในใจกับการเปลี่ยนสีหน้าของบิดาไม่ได้

ทั้งจ้าวตงหยางกับหลิวเหล่ยมิได้รู้เลยว่า เสวี่ยป๋อเหวินจะไม่เปิดเรือนต้อนรับตนเสียแล้ว หากหลิวเหล่ยรู้ว่าเป็นเพราะเขามากับจ้าวตงหยางคงได้โมโหจนอยากจะทุบตีสหายแน่ (แต่สู้ไปก็เท่านั้นเพราะสู้ไม่ได้)

จินเยว่ยังคงทำมื้อเย็นให้บิดากับมารดาเช่นเดิม แต่พอตกเย็นนางก็เริ่มกับมามีไข้อีกครั้ง คงเป็นเพราะนางยังไม่หายดีแต่กลับลุกขึ้นมาทำงานบ้านเช่นปกติไข้ที่เพิ่งหายจึงกลับมาเป็นอีกครั้ง

หากมิใช่ว่าฝีมือการทำอาหารของมารดาย่ำแย่นางคงไม่แบกสังขารลุกขึ้นมาทำแน่

เกาซื่อต้มยาให้บุตรสาวเสร็จก็ห่มผ้าให้นาง

"เยว่เออร์พรุ่งนี้เจ้าไม่ต้องลุกขึ้นมาแล้ว พ่อกับแม่กินข้าวต้มกับผักดองสักสองสามวันได้มิเป็นอันใด" เกาซื่อลูบหัวบุตรสาวอย่างปวดใจ หากนางหัดเข้าครัวเสียบ้างบุตรสาวคงไม่ต้องลำบากถึงเพียงนี้

"ท่านแม่ ท่านทนกินข้าวต้มไปก่อนนะเจ้าค่ะ รอข้าหายดีจะจัดมื้อใหญ่ให้ท่านกินจนเดินไม่ไหวเลยเจ้าค่ะ" เกาซื่อบีบจมูกบุตรสาวอย่างหมั่นไส้

"ได้ได้ เจ้านอนพักเสีย พรุ่งนี้ก็ทนกินข้าวต้มฝีมือแม่ไปก่อน" นางเหน็บชายผ้าห่มแล้วลุกออกไป

เมื่อจินเยว่หลับสนิท หน้าต่างห้องของนางก็ถูกเปิดออก จ้าวตงหยางกระโดดเข้ามานั่งลงบนเตียงข้างจินเยว่ เขารอให้นางดึงเขาเข้าไปกอดเช่นเมื่อวาน แต่วันนี้นางไม่ยอมทำเสียที จนเข้ารอไม่ไหว มุดตัวลงไปในผ้าห่มแล้วกอดนางแทน

อาจจะเป็นเพราะยังไม่ดึกมากนัก จินเยว่ยังมิได้หนาวเท่าเมื่อวาน อีกอย่างไข้นางกลับมาอีกครั้ง ครั้งนี้จึงร้อนๆหนาวๆ แต่ตอนนี้นางร้อนไง นางจึงดิ้นหนีจากเตาไฟที่กอดนางไว้ แต่เพราะฤทธิ์ของยานางจึงมิได้ตื่นขึ้น

จ้าวตงหยางเห็นเช่นนั้นก็รู้ว่านางคงร้อนเขาจึงนำผ้ามาเช็ดเหงื่อที่หน้านางให้ การกระทำของเขาหากหลิวเหล่ยมาพบเข้าคงได้ตกใจแทบตายเป็นแน่ ใครจะคิดว่าคนหยาบเช่นเขาจะกระทำอย่างอ่อนโยนเช่นนี้กับจินเยว่ได้

จินเยว่รู้สึกสบายตัวขึ้นนางจึงยิ้มออกมาอย่างพอใจ ลักยิ้มสองข้างปรากฏออกมา จ้าวตงหยางมองจนเหม่อ เขาเผลอใช้นิ้วจิ้มไปที่แก้มของนาง แล้วยิ้มออกมา เมื่อรู้สึกตัวจึงได้หุบยิ้มลง

"หึ เจ้าเป็นปีศาจจิ้งจอกหรือไง" เพราะใจของเขากระตุกเพียงได้เห็นนางยิ้มออกมา

จ้าวตงหยางล้มตัวลงนอน แล้วดึงจินเยว่เข้ามากอดอย่างเอาแต่ใจ เข้าสูดดมเส้นผมของนางแล้วนอนหลับไป

จินเยว่เมื่อตกดึกอากาศเริ่มเย็นก็ซุกตัวเข้าหาจ้าวตงหยางเช่นเมื่อวาน จ้าวตงหยางที่รู้สึกตัวตื่น เมื่อคลำหน้าผากนางไม่ร้อนเช่นตอนแรกก็วางใจ ก่อนจะกระชับคนในอ้อมกอดให้แน่นขึ้นเผื่อให้นางคลายหนาว

เขาตอบไม่ได้ว่าทำไมถึงต้องทำเช่นนี้ ทั้งที่ต้องเกลียดนาง เพราะบิดาของนางทำให้บิดาของเขาต้องตาย แต่เขามิอาจปล่อยนางออกจากอ้อมกอดของตนได้ จ้าวตงหยางถอนหายใจก่อนจะเลิกคิดแล้วนอนต่อ

จ้าวตงหยางทำเช่นนี้อยู่ถึงสามวัน จนวันที่สี่เขาก็แอบเข้าไปอีก แต่ครั้งนี้จินเยว่เริ่มสงสัยเสียแล้ว นางยังมิได้หลับ พอได้ยินเสียงคนงัดหน้าต่างนางจึงลุกขึ้นหยิบเชิงเทียนมาไว้ในมือ

จ้าวตงหยางเห็นความเคลื่อนไหวในห้องจึงได้หยุดมือแล้วรีบหนีออกไป เมื่อจินเยว่เปิดหน้าต่างออกไปก็ไม่พบใครเสียแล้ว นางจึงปิดหน้าต่างแล้วกลับมานอนที่เตียงตามเดิม

คืนนั้นเป็นจ้าวตงหยางที่นอนไม่หลับเสียเอง เขาไม่ยากจะเชื่อเพียงไม่กี่วันที่เขาแอบเข้าไปนอนกอดนาง จะทำให้เขาลำบากถึงเพียงนี้

เช้าตอนที่จ้าวตงหยางไปถึงค่ายทหารขอบตาของเขาดำคล้ำจากการอดนอน จนหลิวเหล่ยต้องเอ่ยปากถาม เพราะสหายของเขาเมื่อสามวันที่แล้วสีหน้ายังสดชื่นอยู่ แต่วันนี้กลับเป็นเช่นนี้ไปได้

"ตงหยาง สภาพเจ้าเหตุใดจึงเป็นเช่นนี้"

จ้าวตงหยางปรายตามองหลิวเหล่ยอย่างเฉยชา แล้วเหมือนเขาคิดอะไรขึ้นมาได้จึงมองสหายด้วยสายตาลึกล้ำแทน

"เจ้ามิไปเรือนตระกูลเสวี่ยอีกหรือ" หลิวเหล่ยรีบส่ายหัวทันที ต่อให้เขาไปเขาก็ไม่ไปกับจ้าวตงหยาง

"ไม่ไป"

"เหตุใดถึงไม่ไป" จ้าวตงหยางมองสหายอย่างสงสัย

"ตงหยางเจ้ามิรู้ตัวเลยหรือ" หลิวเหล่ยมองสหายอย่างมองคนโง่ที่ตนทำเรื่องอะไรไว้แล้วจำไม่ได้

"เรื่องอันใด"

"หากเจ้าอยากรู้ วันนี้เจ้าลองไปดู" เขาจะบอกได้อย่างไร ว่าเขาไปมาเมื่อวานแล้ว แต่เสวี่ยป๋อเหวินบอกไม่สะดวกรับแขก

จ้าวตงหยางขมวดคิ้วคิดอย่างแปลกใจ เขาไม่อยากเชื่อว่าหลิวเหล่ยที่สนใจจินเยว่จะไม่ไปพบนางอีก