บทที่ 10

จ้าวตงหยางลากหลิวเหล่ยไปด้วยกัน เมื่อมาถึงหน้าเรือนก็พบว่า ประตูเรือนตระกูลเสวี่ยไม่เปิดต้อนรับพวกตน กงจือที่ทำหน้าที่เฝ้าคนตระกูลเสวี่ยจึงได้รายงานให้แม่ทัพของเขาฟัง

"ท่านแม่ทัพขอรับ นายท่านเสวี่ยรู้เรื่องที่เกิดขึ้นที่จวนท่านแล้ว จึงไม่ยอมให้พวกท่านเข้าไปในเรือนอีกขอรับ" จ้าวตงหยางกับหลิวเหล่ยตกตะลึง แต่จะโทษใครได้เป็นตนเองที่ทำให้บุตรสาวของเขาอับอาย หากบิดาของนางจะทำเช่นนี้ก็เห็นสมควรแล้ว

ตอนนี้ภายในเรือนตระกูลเสวี่ย สองพ่อลูกกำลังนั่งพูดคุยกันเรื่องธนาคารในอีกพันปีข้างหน้า จินเยว่เล่าระบบการทำงานของธนาคารให้บิดาฟัง เสวี่ยป๋อเหวินก็ร่างระเบียบแผนการเก็บไว้มอบให้องค์รัชทายาท

หากแคว้นฉีมีธนาคารเช่นที่จินเยว่พูดเงินในคลังหลวงก็จะเพิ่มขึ้นจากการเก็บดอกเบี้ย หรือปล่อยเงินให้ชาวบ้านได้กู้ จะเก็บดอกเบี้ยเป็นเงินหรือเสบียงที่มีราคาเท่าดอกเบี้ยก็นับว่าดีทั้งสิ้น

สองพ่อลูกมิรู้เลยว่าท่านแม่ทัพกับกุนซือยืนอึ้งอยู่หน้าเรือนของตน จ้าวตงหยางจะใช้อำนาจของเขาเข้ามาในเรือนก็ย่อมได้ แต่หากเขาทำเช่นนั้นจะยิ่งทำให้เสวี่ยป๋อเหวินไม่พอใจตัวเขามากขึ้น

จ้าวตงหยางสูดหายใจเข้าลึกๆเพื่อคุมโทสะของตนไม่ให้ปะทุออกมา ก่อนจะขึ้นม้าขี่ควบออกไป

คล้อยหลังเขาจากไปไม่นาน รถม้าของท่านเจ้าเมืองก็เคลื่อนเข้ามาจอดที่หน้าเรือนตระกูลเสวี่ย คนที่มาคือท่านเจ้าเมือง เขามาครั้งนี้เพราะครั้งที่แล้วในงานวันเกิดฮูหยินท่านผู้เฒ่า เขาเห็นจินเยว่มาคอยรับใช้เว่ยซืออิง

ครั้งนี้เขาจึงเลียนแบบจวนแม่ทัพ มาเรียกตัวนางไปรับใช้ที่เรือนของตนบ้าง เขาใช่เหตุผลเดียวกันกับจวนท่านแม่ทัพ เรื่องที่จวนท่านเจ้าเมืองกำลังจะจัดงานแล้วคนขาดไปจึงมาขอให้นางไปช่วยรับรองแขก

เสวี่ยป๋อเหวินที่ได้ยินเช่นนั้นก็ตบโต๊ะบันดาลโทสะต่อหน้าท่านเจ้าเมือง

"วันนี้ข้าเป็นเพียงขุนนางต้องโทษก็จริง แต่เรื่องของข้ายังมิได้ถูกตัดสิน หากพวกเจ้ายังรังแกกันมิเลิก ข้าก็ขอสู้ตายกับพวกเจ้า"

ท่านเจ้าเมืองที่เห็นท่าไม่ดีก็รีบร้อนออกจากเรือนตระกูลเสวี่ยไป ถึงแม้เสวี่ยป๋อเหวินจะได้ชื่อว่าขุนนางต้องโทษแต่โทษของเขาก็ยังไม่ได้ถูกตัดสิน เพียงแค่โดนคุมตัวไว้เท่านั้น หากวันใดที่เขากลับคืนตำแหน่งได้ ตำแหน่งเจ้าเมืองเล็กๆของตนคงไม่อาจได้เป็นต่อ

"ท่านพ่อคลายโทสะด้วยเจ้าค่ะ แค่คำพูดของคนอื่นหากทำให้ท่านล้มป่วยข้าคงเสียใจอย่างมาก" จินเยว่เดินเข้าไปกอดแขนของบิดาไว้ เสวี่ยป๋อเหวินจึงได้คลายโทสะลง ความแค้นครั้งนี้เขาจดไว้ในบัญชีเรียบร้อย รวมทั้งจ้าวตงหยางด้วย

เรื่องที่ท่านเจ้าเมืองไปเยือนเรือนตระกูลเสวี่ยเพื่อขอตัวจินเยว่ไปช่วยรับรองแขกไปถึงหูของจ้าวตงหยาง อย่างรวดเร็ว เขาให้กงจือไปซื้อตัวนางคณิกาห้านางแล้วส่งไปที่จวนท่านเจ้าเมืองแทน

จ้าวตงหยางยังฝากคำพูดไปถึงท่านเจ้าเมืองด้วยในเมื่อว่า

"ในเมื่ออยากได้คนไปรับรองแขก นางคณิกาย่อมทำหน้าที่ได้ดีกว่าคุณหนูในห้องหอเช่นแม่นางเสวี่ย" กงจือพูดได้ไม่ตกหล่นเลยสักคำ

ท่านเจ้าเมืองที่ได้ฟังก็หน้าดำคล้ำ เขาจะกล้าโต้แย้งอันใดกับท่านแม่ทัพใหญ่ได้ แต่จะให้คณิกามารับรองแขกในจวนก็เท่ากับให้คนในงานนำไปติฉินนินทาได้ แต่หากไม่รับไว้ก็เหมือนกับงัดข้อกับท่านแม่ทัพ เขาจำต้องรับไว้ด้วยความจำใจ แต่จะให้ทำหน้าที่ใดค่อยคิดในภายหลัง

จ้าวตงหยางเหมือนจะจัดการทุกอย่างให้จินเยว่ด้วยดี แต่เขาลืมนึกไปว่าเว่ยซืออิงมิได้ปล่อยวางความแค้นที่นางได้อับอายในงานเลี้ยงที่จวนแม่ทัพลงเลยสักวัน

เว่ยซืออิงให้บ่าวของนางมารับจินเยว่ไปพบที่จวน โดยอ้างว่า ฮูหยินผู้เฒ่าจ้าวให้มารับจินเยว่ไปพบ แม้จินเยว่จะไม่อยากไปนางก็ต้องจำใจไป เพราะหากทำให้ท่านแม่ทัพขุ่นเคืองใจนางก็คงจะอยู่ไม่สงบสุขนัก

เมื่อจินเยว่ถึงจวนท่านแม่ทัพ แทนที่นางจะได้ไปเรือนของฮูหยินผู้เฒ่าจ้าว บ่าวที่นำทางพานางไปเรือนของเว่ยซืออิงแทน แม้นางจะขัดขืนแล้ว แต่สาวรับใช้สามนางก็รีบยึดแขนขานำผ้ามาปิดปากนางแล้วลากตัวไป

เสี่ยวหงที่ผ่านมาเห็น นางก็แอบดูจนคนทั้งหมดเดินผ่านไปนางจึงออกมาจากที่ซ่อนแล้วรีบวิ่งไปแจ้งคนของจ้าวตงหยางให้รีบไปแจ้งนายของตนเพื่อมาช่วยจินเยว่โดยเร็ว

ต่อให้บ่าวจะรีบไปแจ้งจ้าวตงหยางเร็วเพียงใด ค่ายทหารที่อยู่นอกเมืองก็ต้องใช้เวลาเดินทางอย่างน้อยก็หนึ่งเค่อ(15นาที) ไปกลับจินเยว่ก็คงได้เจ็บตัวแล้ว

เสี่ยวหงเมื่อคิดได้เช่นนั้นก็นำความไปแจ้งแก่ฮูหยินผู้เฒ่าซึ่งมีศักดิ์เป็นท่านป้าของเว่ยซืออิง เพื่อให้นางมาช่วยจินเยว่ก่อน แต่ฮูหยินผู้เฒ่าเพิ่งจะเข้าไปนอนพัก สาวใช้หน้าเรือนจึงไม่ให้เสี่ยวหงเข้าพบ นางที่ทำอันใดไม่ได้จึงไปยืนรอท่านแม่ทัพอยู่ที่หน้าเรือนด้วยความร้อนใจ

จินเยว่เมื่อถูกพาตัวมานางก็ถูกลากไปในห้องของเว่ยซืออิงทันที เว่ยซืออิงที่เห็นหน้านางความโกรธก็ยิ่งพุ่งขึ้น นางเดินเข้ามาจับใบหน้าของจินเยว่

"เจ้าคงอิจฉาที่วันงานข้าแต่งตัวงดงามจึงได้ทำน้ำหกใส่ตัวข้า ใบหน้าของเจ้าข้าเห็นแล้วอยากจะทำให้เสียโฉมยิ่งนัก" นางเกลียดใบหน้างามแท้ไม่ต้องแต่งของจินเยว่ นางใช้ฝ่ามือตบลงไปเต็มแรงถึงสองครั้ง

ใบหน้างามถึงกับขึ้นรอยฝ่ามือ บวมแดงทันที จินเยว่ที่ส่งเสียงร้องออกมาไม่ได้เพราะมีผ้าอุดอยู่ นางได้แต่กัดผ้าแน่น เลือดไหลออกจากมุมปากอวบอิ่มเพราะเกิดจากแรงตบของเว่ยซืออิง