สำนักพิมพ์ you and me
แทนขับรถยนต์หรูสีขาวเข้ามาจอดหน้าสำนักพิมพ์ you and me หลังจากขับรถออกมาจากงานแต่งมิลินใช้เวลาเกือบชั่วโมงก็มาถึงซึ่งเวลาในขณะนี้สองทุ่มครึ่ง
" ขอบใจอีแทนที่มาส่ง" หวานกล่าวขอบคุณเพื่อนรักด้วยสีหน้าวิตก ทีแรกเธอกะจะขับรถกลับมาก่อนแต่แทนขออาสาขับมาส่งเพราะทั้งคู่ตอนไปก็ไปด้วยกันอีกอย่างแทนเองก็เป็นห่วงเธอที่ขับรถกลับดึก ๆ มันอันตราย
" เออ เลิกทำหน้างั้นได้แล้วเดี๋ยวหน้าก็เหี่ยวหรอก "
" อีแทนมึงนี่ปากหมา ฉันเครียดอยู่นะ!! "
" เออ ๆ ๆ ขอโทษไปได้แล้วกูรอที่รถ "
" ขึ้นไปด้วยกันไหม ?"
" อยากให้ขึ้น? "แทนเลิกคิ้้วถามอย่างกวนประสาทเพื่อนสาว
" อือ ฉันกลัวร้องไห้แล้วไม่มีใครปลอบ " หวานก้มหน้าตอบอย่างเศร้าใจและเธอยังกังวลกับเรื่องงานอีก
" อือก็ไป ไม่อยากเห็นคนแถวนี้ร้องไห้ขี้มูกโป่ง เออแล้วก็เลิกได้แล้วนะไอ้ขี้แงเวลาแก้ปัญหาอะไรไม่ได้เนี่ยหัดลองนั่งนิ่ง ๆ แล้วลองคิดหาวิธีแก้ปัญหาอื่นแทนการมานั่งร้องไห้ ปกติมึงก็ดูเข้มแข็งนะ "
" แกไม่ได้ด่าฉันใช่ไหม ?"
" กูแนะนำมึงไม่ใช่ด่า อย่าทำตัวโง่!"
"อีแทน!! "หวานแหวใส่เพื่อนรักทันทีอย่างไม่สบอารมณ์กับคำด่าของเพื่อนรัก
" รีบไม่ใช่เหรอ ยังจะมามองกูอีกจะไปไหมเนี่ย! "
"อือลง" หวานตอบแทนด้วยน้ำเสียงอ่อนก่อนจะเปิดประตูรถก้าวขาเรียวเล็กลงแล้วเดินเข้าไปในสำนักพิมพ์พร้อมกับแทนเพื่อนของเธอ
"หวาน ทันทีที่ทั้งสองมาถึงแพรวเธอเป็น บก. ของสำนักพิมพ์จึงเอ่ยเรียกพร้อมกับเหลือบสายตามองชายหนุ่มที่เดินมาพร้อมกับเธออย่างสงสัยว่าเป็นใคร
" ได้เรื่องว่ายังไงบ้างคะ?"
"มิ้มได้ข้อมูลบางส่วนมาแล้วว่าคอมหวานถูกแฮก "
" แล้วรู้ไหมว่าเป็นใคร? "
" เท่าที่พี่ดูจากแหล่งที่มา มันแฮกจากสัญญาณอินเทอร์เน็ตที่ร้านกาแฟ XXX แต่ยังไม่รู้ว่าเป็นใครต้องลองเจาะข้อมูลดูอีกที กราฟพูดขึ้นพร้อมกับหมุนโน๊ตบุ๊คมาให้ทุกคนดูภาพเส้นทางของแฮกเกอร์ "
" ค่ะ พี่กราฟ "
"หวานมีศัตรูที่ไหนหรือเปล่า "แพรวเอ่ยถาม
"หวานก็ไม่รู้เหมือนกันพี่แพรว "
"พี่ว่าคนที่จ้างแฮกเกอร์เอาข้อมูลนี่ต้องเป็นคนที่ต้องการผลงานของหวานมากแน่ ๆ "
"แล้วเราพอมีวิธีไหนที่จะแจ้งความเอาผิดกับสำนักพิมพ์ฝั่งนู้นได้ไหมคะ"
" ได้จ้ะ ต้องรวบรวมข้อมูลงานเขียนของเราไว้ให้มากที่สุด "
" ก่อนอื่นมึงหาคนทำก่อนไหมอีหวาน" แทนโพล่งขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบแต่ก็ยังก้มหน้าเล่นโทรศัพท์อยู่ ทำให้ทุกคนหันไปมองตามเสียงพูดของแทน
"เดี๋ยวพี่จะเป็นคนหาข้อมูลของแฮกเกอร์และคนทำเองครับ "
" บอกให้เฮียกูจัดการดีกว่าเร็วกว่าเยอะ " คราวนี้แทนเงยหน้าขึ้นพูดอีกครั้งพร้อมกับจ้องมองไปที่กราฟด้วยสายตาดุดันก่อนจะแสยะยิ้มมุมปาก เขาพอจะมองออกว่ารุ่นพี่ของหวาน นั้นคิดเกินกว่าเพื่อนร่วมงาน
" ไม่อยากรบกวน "
------------------------------------
กดถูกใจ คอมเม้นต์ เพิ่มเข้าชั้นให้ไรท์หน่อยจ้า
" นั่นสิหวานเดี๋ยวพี่ช่วยหาเองอีกอย่างงานของเราคู่แข่งเยอะ ""มึงอยากรู้ภายในหนึ่งวัน หรือมึงจะรอ ไม่รู้ว่าจะได้วันไหนไอ้คนทำมันคงทิ้งข้อมูลให้ค้นหาได้ง่าย ๆ หรอกนะ "" ว่าไงหวาน? " มิ้มเพื่อนของเธอถามขึ้นอีกครั้งเมื่อเห็นสีหน้าลังเลของเธอ อือ งั้นเดี๋ยวให้คุณเทวินช่วยก็ได้ค่ะพี่กราฟ หวานกล่าวกับรุ่นพี่ด้วยสีหน้าเกรงใจเมื่อต้องปฏิเสธความช่วยเหลือ" งั้นพี่กราฟก็ช่วยมิ้มรวบรวมข้อมูลเอาผิดพวกนั้น "กราฟพยักหน้าตอบรับแค่นั้น ก่อนจะตวัดสายตาไม่พอใจที่ถูกขัดมองไปที่แทน แต่แทนเองก็ได้แต่แสยะยิ้มร้ายมุมปากอย่างสะใจ" หวานรู้จักคุณเทวินด้วยเหรอ? " แพรวเอ่ยถามอย่างสงสัยเมื่อเธอไม่คิดว่าหวานจะรู้จักกับนักธุระกิจใหญ่และมีอำนาจอย่างเทวินที่มีชื่อเสียงโด่งดังในแวดวงธุระกิจ" ค่ะ คุณเทวินเป็นสามีของเพื่อนหวานเองที่แต่งงานวันนี้ "" ว้าว ไม่คิดเลยว่าที่หวานไปงานแต่งวันนี้จะเป็นงานแต่งของคุณเทวิน " มิ้มโพล่งขึ้นด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น หวานเธอก็ได้แต่ยิ้มบาง ๆ ให้เพื่อนเธอเท่านั้นก่อนจะเอ่ยขอบคุณทุกคน" ขอบคุณทุกคนมากนะคะ "" ไม่เป็นไรหวานยังไงเราก็ทำงานที่เดียวกัน " แพรวตอบรับด้วยรอยยิ้มพร้อมกับตบไหล่หว
" ค่ะ "(กว่าจะรับสายฉันนะยัยหวาน) ทันทีที่ลูกสาวรับสายชิตจึงเอ่ยถามเสียงแข็งอย่างหงุดหงิด" แล้วพ่อมีอะไรล่ะคะ ถ้าจะคุยเรื่องแต่งงานหวานยังไม่พร้อม) หวานคุยกับผู้เป็นพ่อพร้อมกับหย่อนสะโพกนั่งลงเก้าอี้โต๊ะอาหารจากนั้นแม่บ้านก็ยกข้าวต้มปลามาเสิร์ฟให้เธอ(ยังบอกว่าไม่พร้อมอีกแกขอเวลาฉันหนึ่งปีแล้วนี่แกก็ได้เป็นนักเขียนอะไรของแกแล้วก็ควรทำตามสัญญาที่ตัวเองเอ่ยไว้ซะ!!)" แต่..... "(ไม่มีแต่พรุ่งนี้ฉันกับแม่แกจะกลับบ้านแล้วจะคุยเรื่องแต่งงานของแกต่อแค่นี้) ผู้เป็นพ่อพูดทิ้งท้ายประโยคแค่นั้นก่อนจะกดวางสายทันที ทำให้หวานที่ได้ยินอย่างนั้นเธอถึงกับขมวดคิ้วยุ่งด้วยความหนักใจ" อย่าคิดมากเลยนะคะ คุณหวานของป้า "" ไม่ให้คิดไม่ได้หรอกค่ะ ป้าอิ่มหวานไม่อยากแต่งงานกับคนที่ไม่ได้รัก "" ป้ารู้ค่ะ แต่คุณหวานสัญญากับคุณท่านเองนะคะว่าครบหนึ่งปีแล้วจะแต่งงาน "" นั่นสิค่ะ "" อาจจะเป็นโชคชะตาก็ได้นะคะ "" คงเป็นโชคซะตาที่เลวร้ายสำหรับหวานแล้วล่ะค่ะ " หวานกล่าวอย่างติดตลกแต่แฝงไปด้วยความรู้สึกเศร้า แต่เธอก็คลี่ยิ้มให้ป้าอิ่มบาง ๆ ก่อนจะทานอาหารเช้าต่อสำนักพิมพ์ you and meรถยนต์หรูสีครีมของหวานขับเคลื่
โรงพยาบาล เคก๊อก ก๊อก ก๊อกระหว่างที่ธันกำลังนั่งทำงานอยู่เสียงเคาะประตูห้องตรวจของเขาก็ดังขึ้น ประตูถูกผลักเข้ามาพร้อมกับร่างบางของหมอมายเพื่อนหมอรุ่นเดียวกันที่ธันแอบปลื้มอยู่ เธอเอ่ยชวนชายหนุ่มเสียงหวาน" ธันไปทานข้าวกัน เที่ยงแล้ว "" ครับ " ธันตอบรับด้วยรอยยิ้มบาง ๆ คงมีเพียงเธอที่ได้เห็นรอยยิ้มของเขาส่วนมากธันมักจะไม่ค่อยยิ้มให้ใครง่าย ๆ เรียกว่าไม่ยิ้มเลยดีกว่าถ้าไม่จำเป็น" มายอยากให้ธันยิ้มบ่อย ๆ จัง "" ทำไม? "" เวลาธันยิ้มนะดูมีเสน่ห์มาก ๆ เลย " มายเอ่ยชมชายหนุ่มด้วยรอยยิ้มหวานระหว่างที่เดินออกมาจากห้องตรวจพร้อมกัน" อือ อยากไปทานที่ไหนเป็นพิเศษหรือเปล่า? " ธันตอบรับแค่นั้น ก่อนจะเอ่ยถามในประโยคต่อมาเสียงเรียบใบหน้ายังคงเต็มไปด้วยความเย็นชาเหมือนเดิม" ไม่หรอกที่โรงอาหารเหมือนเดิมดีกว่า "" อือ " ธันตอบรับแค่นั้นเขาและเธอก็พากันเดินตรงไปที่โรงอาหารทันทีครืนนน ครืนนนระหว่างที่ทั้งคู่กำลังทานอาหารกันอยู่นั้นเสียงโทรศัพท์ของธันก็ดังขึ้น เขาหยิบโทรศัพท์จากกระเป๋าเสื้อกาวของตัวเองขึ้นมาดูเบอร์ที่โชว์บนหน้าเจอเป็นของอาจพ่อของเขาเอง เขาช่างใจอยู่นานไม่ยอมกดรับสายสักที" ไม่รับ
" นั่นไอ้วิน นี่กู! "" อย่ากลืนน้ำลายตัวเองเหมือนไอ้วินนะโว้ยยไอ้ธันคนเย็นชา " กรเอ่ยแซวเพื่อนรักแต่แฝงไปด้วยถ้อยคำกระแนะกระแหน" อย่าโมโหเลยค่ะ อ้าปากสิคะคุณธันเดี๋ยวเชอรี่ป้อนค่ะ? " แม่สาวนมโต หยิบขนมในจานจ่อปากชายหนุ่มพร้อมกับบอกคนตรงหน้าเสียงหวาน ธันก็อ้าปากรับอย่างไม่เรื่องมาก" สาวมึงบริการดีว่ะ " แพททริคเอ่ยแซวอีกครั้ง" แล้วส้มไม่บริการดีเหรอ? " สาวนมโตข้างกายของแพททริคเอ่ยถามด้วยน้ำเสียง เง้างอน" บริการดีสิจ๊ะ " แพททริคพูดพลางก้มหอมแก้มสาวนมโตข้างกาย ฟอดใหญ่" ไอ้ธันถ้ามึงแต่งงาน สาวคนที่มึงแอบปลื้มล่ะ? " กรถามอีกครั้งเมื่อรู้ว่าเพื่อนรักนั้นแอบชอบสาวที่เรียนหมอรุ่นเดียวกันมานาน ธันคิดอยู่นานก่อนจะตอบคำถามเพื่อนรัก" กูไม่รู้ "" ทำไมไม่ขอเป็นแฟนไปเลยว่ะไหน ๆ ก็ชอบมานานแล้วไม่ใช่? แล้วบอกพ่อมึงว่ามึงมีคนรักอยู่แล้ว "" กูเคยขอแล้วเธอปฏิเสธ "" เล่นตัวหรือเปล่าวะ? " แพททริคโพล่งขึ้นอย่างคาดเดา" มายไม่ใช่ผู้หญิงอย่างนั้น "" ปกป้องด้วยว่ะ เออที่กูพูดเรื่องน้องหวานเมื่อกี้กูว่ามันคงไม่กลืนน้ำลายตัวเองหรอกมันมีคนที่ชอบแล้วนี่หว่า "" ไม่แน่นะโว้ย " กรพูดขัดขึ้นอย่างมีประสบการณ
" ได้ข่าวว่าหนูเป็นเพื่อนของเมียตาเทวินเหรอลูก? " อาจเอ่ยถามย้ำกับว่าที่ลูกสะใภ้เพื่ออยากให้ตัวเองมั่นใจว่าหวานกับลูกชายของเขานั้นรู้จักกันมาก่อน" ค่ะคุณอา "" จริงเหรอเนี่ย งั้นหมอธันก็รู้จักยัยหวานมาก่อนแล้วสิ? " ชิตถาม" ครับ "" นาดีใจนะคะที่ลูกทั้งสองคนรู้จักกันมาก่อนแล้ว "" นั่นสิคะคุณนา ยัยหวานกับหมอธันจะได้เข้ากันได้ง่ายขึ้นเมื่อหมั้นกันไปแล้ว "" ไม่มีทาง! " หวานพึมพำเบา ๆ อย่างไม่เห็นด้วย ธันที่ได้ยินถึงกับตวัดสายตาดุมองเธอที่นั่งหน้ามุ้ยอยู่ ข้าง ๆ ทันทีก่อนจะโน้มตัวเข้าไปกระซิบกับเธอพอให้ได้ยินกันสองคนด้วยคำพูดร้ายกาจ" หมั้นกับฉันแล้วเตรียมตัวเป็นนางบำเรอฉันได้เลย "" ไอ้หน้านิ่ง! " เมื่อได้ยินอย่างนั้นเธอจึงโวยวายขึ้นเสียงดังทันทีอย่างนึกโมโหพร้อมกับตวัดสายตาไม่พอใจมองธันอย่างเอาเรื่อง เธอไม่รู้ตัวเลยว่ากำลังตกเป็นเป้าสายตาของผู้ใหญ่ที่นั่งร่วมโต๊ะ ธันที่เห็นอย่างนั้นจึงกระตุกยิ้มมุมปากอย่างสะใจ" ไปว่าให้พี่เขาอย่างนั้นทำไมลูก? " พิมพ์เอ่ยถามลูกสาวเสียงดุทันทีเมื่อเธอกำลังเสียมารยาท หวานที่ได้ยินอย่างนั้นจึงหันมายิ้มแห้งให้ผู้ใหญ่ที่มองมา" ขอโทษค่ะที่เสียมารยาทหวานไม
หลายวันต่อมา ---คฤหาสน์เทวิน" สวัสดีค่ะคุณหวาน คุณแทนป้าช่วยถือค่ะ " ป้าพรเอ่ยสวัสดีหวานและแทนทันทีที่ทั้งสองเดินเข้ามาถึงในบ้านพร้อมกับถือเหล่าของเล่นและตุ๊กตามากมายเต็มมือ" ขอบคุณค่ะ มิลินล่ะคะ? "" อยู่ในห้องนั่งเล่นค่ะ เดี๋ยวป้าพาไปนะคะ "" ค่ะ " หวานตอบรับแค่นั้นก่อนจะเดินตามหลังป้าพรเข้าไปพร้อมกับแทน" ลิน "" หวาน แทน " มิลินลุกขึ้นจากโซฟาตัวยาวพร้อมกับตอบรับเพื่อนรักทั้งสองด้วยรอยยิ้มเมื่อเห็นว่าเทวินกำลังเล่นกับเนนิลเธอจึงยกมือไหว้ตามมารยารแค่เทวินเท่านั้น ส่วนธันเธอก็ทำเป็นไม่เห็นเขาและมีแวบนึ่งที่ทั้งคู่สบตากันก่อนจะเบี่ยงสายตาหนีจากกัน มาเฟียหนุ่มเพียงแค่พยักหน้าตอบรับแค่นั้น(หวาน แตน ---)" สวัสดีค่ะคนสวย " / " สวัสดีครับ "เนนิลเงยหน้าเอ่ยเรียกหวานแทนด้วยรอยยิ้มอันสดใสก่อนจะกวักมือเป็นเชิงชวนให้ไปเล่นกับเธอด้วย ทั้งสองจึงตอบรับหลานสาวอย่างเอ็นดูก่อนจะพากันมานั่งข้าง ๆ มิลิน" ซื้ออะไรมาเยอะแยะเนี่ย "" ของเล่นต่าง ๆ ซื้อมาให้หลาน " แทนตอบ" ขอบใจสองคนมากนะ "(เจ่น ๆ ๆ “ของเล่น “)เนนิลเดินเต๊อะแตะเข้ามาหาของเล่นที่หวานและแทนซื้อมาพร้อมกับหยิบขึ้นมาเชยชมอย่างชอบใจ" เ
หลายชั่วโมงต่อมา ---" ปะหวานไปกันเถอะพี่นัดเพื่อนที่เป็นหมอไว้แล้ว "" ค่ะพี่แพรว "" ไปรถพี่นะ? "" ค่ะ " หวานตอบตกลงแค่นั้นเธอก็เตรียมของต่าง ๆ แล้วลงมาขึ้นรถไปที่โรงพยาบาลกับแพรวหัวหน้างานทันที เธอได้แต่อธิษฐานว่าขออย่าได้เจอกับธันเลย" เป็นอะไรหรือเปล่าหวานหน้าเครียดเชียว? " ขณะที่แพรวขับรถเธอสังเกตเห็นสีหน้าหวานดูกังวลจึงเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง" เปล่าค่ะ พี่แพรว " เธอแกล้งตอบปัด ๆ ไปแต่ภายในใจก็เอาแต่กังวลกลัวว่าจะเจอกับคนที่เธอไม่อยากเจอ" โอเค จ้ะ "โรงพยาบาล เคไม่นานรถยนต์หรูของแพรวก็ขับเคลื่อนเข้ามาจอดในโรงจอดรถของโรงพยาบาลก่อนจะพากันเปิดประตูรถแล้วเดินเข้าไปทันที" มาตรวจอะไรคะ? " พยาบาลสาวหน้าเคาน์เตอร์เอ่ยถามอย่างเป็นมิตร" ที่นัดมาเก็บข้อมูลจากสำนักพิมพ์ you and me จ้ะ " แพรวเป็นคนตอบ" เชิญที่ห้องคุณหมอธันเลยค่ะ ชั้น xxxx อยู่ซ้ายมือนะคะ " เมื่อพยาบาลสาวบอกชื่อหมอที่จะเป็นคนให้ข้อมูลมันทำให้เธอชะงักไปทันทีแต่ก็ยังไม่ยอมรับว่าใช่คนเดียวกันอาจจะเป็นคนชื่อคล้ายกันก็ได้" ขอบคุณค่ะ ปะหวาน "" ค่ะ " หวานตอบแค่นั้นเธอก็เดินตามแพรวไปทันที แต่ก็รู้สึกประหม่าไม่น้อยถ้าคนที่คิดคือ
พรึบบบ!!!ธันดึงหวานเข้ามากอดทันทีอย่างปลอบโยน เขามักจะใจอ่อนเมื่อเห็นน้ำตาผู้หญิงการกระทำของธันทำให้หวานชะงักและอึ้งไปอย่างตกใจพร้อมกับหัวใจที่เริ่มเต้นระรัวราวกับมันจะหลุดออกมาข้างนอกอ้อมกอดของเขาช่างอบอุ่นหัวใจเหลือเกิน" หยุดร้องได้ยังรำคาญ? "" ใครบอกให้กอดล่ะ " หวานพูดขึ้นพร้อมกับผลักธันออกเพราะกลัวว่าเขาจะได้ยินเสียงหัวใจที่มันเริ่มเต้นแรงขึ้นเรื่อย ๆ ก่อนจะเช็ดน้ำตาออกจากพวกแก้มจนหมดเมื่ออาการปวดเริ่มหาย" แค่นี้ก็ร้องไห้ อ่อนแอจนน่ารำคาญ " ธันบ่นเสียงเรียบพลางทายาให้เธอพร้อมกับพันข้อเท้าไว้ให้" เพราะนายนั้นแหละ!! "" พรุ่งนี้ต้องมาถึงก่อนแปดโมง "" มันเช้าไป ทำไมต้องเช้าขนาดนั้น? "" ทำไม? " เมื่อเขาไม่ยอมตอบเอาแต่เก็บอุปกรณ์แพทย์เธอจึงถามอีกครั้ง" ถ้าไม่มาก็ไม่ต้องมาอีกเลย ฉันจะได้ไม่ต้องลำบาก! " น้ำเสียงของธันเย็นชาพอที่จะทำให้คนฟังแข็งไปทั้งตัว จากนั้นเขาก็เดินกลับไปที่โต๊ะทำงานของตัวเองทันทีก่อนจะกดรับสายเมื่อมีคนโทรมา เขาเหลือบมองหวานราวกับเป็นเรื่องเกี่ยวกับเธอ หวานที่เห็นจึงเลิกคิ้วถาม" มองทำไม? " เมื่อธันวางสายเธอจึงเอ่ยถามอย่างสงสัย" วันนี้เธอกลับกับฉัน "" ทำไม?
หลายชั่วโมงต่อมา ---" พ่อกับแม่กลับก่อนนะ "" ครับ/ค่ะ " หวานและธันตอบรับพ่อแม่ตัวเองพร้อมกัน" หวานพรุ่งนี้หวานคงมีคำตอบให้พี่แล้วใช่ไหม? "" ค่ะ "หวานตอบรับอย่างเข้าใจ ในขณะที่ธันเดินเข้าในบ้านอย่างหงุดหงิดหวานหันมองเพียงนิดเธอพอจะรู้ว่าคนรักของเธอกำลังโกรธ" ขับรถดี ๆ นะคะ "" ครับ "มาร์คตอบรับด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะเดินขึ้นรถยนต์หรูของตัวเองและขับออกไปทันทีแกร๊ก ---หวานเปิดประตูห้องนอนเข้ามามองหาคนรัก ซึ่งขึ้นมาก่อนหน้าแต่ไม่พบจึงยู่หน้าถอนหายใจ พร้อมกับบ่นอุบอิ๊บ" เฮ้อออ ขี้น้อยใจจัง "แกร๊ก ---เมื่อได้ยินเสียงเปิดประตูเข้ามาหวานจึงหันมองตามเสียง" ไปไหนมาคะ? "" ห้องทำงาน " ธันตอบเสียงเรียบด้วยใบหน้าเรียบเฉย ก่อนจะเดินผ่านหน้าเธอไป" เย็นชาใส่หวานอีกแล้วนะพี่ธัน! " ประโยคของหวานทำให้ธันหยุดทันที เธอจึงเดินไปยืนเผชิญหน้ากับคนรัก" เป็นอะไรอีกคะ? "" เปล่า หายกลัวแล้ว? " ธันปฏิเสธก่อนจะเลิกคิ้วถามเสียงเรียบ" ค่ะหายแล้ว โกรธหวานเรื่องไหนระหว่างไปดูงานกับเรื่องพี่มาร์ค? "" ทั้งสองเรื่อง พี่ไม่ชอบให้หวานใกล้ชิดกับมันเกินไปดูก็รู้ว่ามันไม่คิดกับหวานแค่น้อง! "" จะสนใจทำไมคะ ในเมื่อ
" นี่นายชาร์ทไหนว่าจัดการลูกน้องธันหมดแล้วไง!! ทำไมถึงมีเสียงปืน?!! " มายตวาดถามอย่างโมโห" หยุดถามสักที!!! เอาตัวอีนี่ออกไปต่อรองกับมันไม่ต้องกลัวพ่อของเธอเป็นตำรวจ!! " ชาร์ท ตวาดสั่ง ก่อนจะพูดขึ้นพร้อมกับสะบัดหน้าไปทางเรดี้" น้องหวาน! " พรีนเอ่ยเรียกหวานด้วยใบหน้าตกใจเขาไม่คิดว่าเธอจะมาอยู่ที่นี่" คุณพรีนพี่ธันล่ะคะ? "" หวาน!! " ขณะเดียวกันธันและเหล่าเพื่อนจึงรีบวิ่งเข้ามา ธันมองหน้ามายด้วยสายตาอำมหิตอย่างไม่อยากให้อภัย มายเมื่อเห็นธันใบหน้าเธอจึงถอดสีทันที" มาแล้วเหรอวะไอ้ธัน มาทันเวลาพอดีกูกำลังจะฆ่าเมียมึงเหมือนที่มึงฆ่าน้องสาวกู!!! "" น้องมึงบังกระสุนแทนมึงเองช่วยไม่ได้ ถ้ามึงไม่รังครวญกูก่อนน้องมึงคงไม่ตายมึงนั่นแหละฆ่าน้องมึงเอง!! "" ไม่จริง! "กรึก!!ชาร์ทตะคอกปฏิเสธเสียงดังอย่างบ้าคลั่ง ก่อนจะลั่นไกลแต่ปืนดันไม่มีลูก ทำให้ใบหน้า ชาร์ทซีดไม่เหลือสีอย่างรู้สึกหวาดกลัว ในเมื่อตอนนี้ลูกน้องตัวเองถูกลูกน้องพรีนจัดการหมดแล้ว" ลืมบอกปืนไม่มีลูก หึ ๆ! " หวานกล่าวด้วยน้ำเสียงสบายอารมณ์ ก่อนจะหัวเราะในลำคอ เบา ๆ อย่างสะใจ" คิดว่ากูไม่มีปืนหรือไง!! "พรึบ!ปึก!" อ๊ะ! " เรดี้ร้
วันต่อมา ---ย๊วบ ย๊วบ!เสียงยุบตัวของเตียงทำให้หวานรู้สึกตัวตื่นขึ้นเธอค่อย ๆ ลืมตามองตามเสียง ก่อนจะเอื้อมมือเปิดไฟหัวเตียง เมื่อเห็นว่าธันกำลังก้าวขาลงจากเตียงหวานจึงเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงงัวเงียพร้อมกับดันตัวลุกขึ้น" ไปไหนแต่เช้าคะ? "" ไปทำงาน " ธันเอี่ยวหลังตอบเสียงเรียบแค่นั้น ก่อนจะก้าวขาเดินเข้าห้องน้ำเพื่อทำธุระส่วนตัว การกระทำเย็นชาของคนรักตอนนี้มันทำให้เธอรู้ทันทีว่าเขากำลังงอนเธอเรื่องคืนที่ผ่านมา" ขี้งอนชะมัดไอ้หมอหน้านิ่ง! " หวานบ่นอุบอิ๊บหน้ามุ่ยอย่างหมั่นไส้ ก่อนจะก้าวขาลงจากเตียงเข้าไปเตรียมชุดทำงานให้ธันในห้องแต่งตัว" อรุณสวัสดิ์ค่ะนายหญิงวันนี้ตื่นเช้ามาทำอาหารเองเลยเหรอคะ? " ป้าใจเดินเข้าห้องครัวมาเอ่ยถาม ขณะที่หวานกำลังตักกุ้งใส่หม้ออยู่" ใช่ค่ะ "" ทำข้าวต้มกุ้งเหรอคะ? "" ค่ะ ทำให้พี่ธัน เขางอนหวานอยู่ต้องเอาใจหน่อย "" น่ารักจังเลยค่ะ นายหญิงคะป้าขอถามเรื่องคุณหมอมายกับผู้หญิงคนนั้นหน่อยได้ไหมคะว่ามันเกิดอะไรขึ้น? "" ไว้เรื่องทุกอย่างเรียบร้อยแล้วหวานค่อยเล่าให้ฟังนะคะป้าใจ "" ค่ะ ขอโทษนะคะที่เสียมารยาท "" ไม่เป็นไรค่ะ หวานวานป้าใจยกกาแฟไปไว้ที่โต๊ะอาหารให
หลายชั่วโมงต่อมา ---แกร๊ก ---" เป็นยังไงบ้างคะ? " หวานเอ่ยถามพร้อมกับลุกขึ้นจากเก้าอี้เดินเข้าไปหาคนรัก" มายบอกพี่ทุกอย่างแล้ว "" พี่จะทำอะไรเธอหรือเปล่าคะ? "" ถ้ามายหยุดแค่นี้พี่คงต้องปล่อยเธอไปยังไงก็เพื่อนกันอีกอย่างมายเป็นคนเดียวที่คอยช่วยเหลือพี่สมัยเรียนหมอมาตลอด "" หวานเข้าใจไม่เป็นไรนะคะ " หวานพูดปลอบเสียงอ่อน ก่อนจะสวมกอดคนรักพร้อมกับลูบแผ่นหลังแกร่งเบา ๆ เพื่อปลอบประโลมให้รู้สึกดีขึ้น เมื่อเห็นแววตาผิดหวังและเศร้าจากเขา ธันจึงกระชับกอดหวานแน่น" ขอบคุณนะหวานที่เชื่อใจพี่ "" ค่ะ หวานรักพี่หมอของหวานนะ "" รักเหมือนกันครับ "ฟอดดดดดดดดธันตอบรับหวานพร้อมกับซุกใบหน้าคมคายหอมซอกคอขาวเนียนของเธอฟอดใหญ่ ก่อนจะผละกอดออกเปลี่ยนมาเป็นกุมมือทั้งสองข้างของเธอไว้แทน เขาส่งยิ้มกว้างให้คนตรงหน้าจนเห็นฟันขาวเรียงตัวกันอย่างสวยงาม" คิดถึงจัง "" คิดถึงอะไรค ะ? " หวานเลิกคิ้วถามด้วยสายตาจับผิด เมื่อสายตาเขามองเธอนั้นช่างกะลิ้มกะเลี่ยอย่างเจ้าเล่ห์" คิดถึงหวานไงครับ "" เหรอคะ? มองสายตาเยิ้มขนาดนี้กินหวานเข้าไปตอนนี้เลยดีไหมคะ? "" ได้เหรอ? งั้นพี่กินเลยนะ! " ธันแกล้งเลิกคิ้วประทวนคำ
" คุณหวานทำยังไงดีค่ะ? " ป้าใจถามอย่างตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ขณะเดียวกัน มายและเร ยังสุดดึงกันไปมาอยู่" โอ้ยยย!!!! อีบ้า!!! "" ไปเอาปืนในห้องหวานมาค่ะ "" อะไรนะคะ?!!! "" ปืนค่ะ " หวานตอบอีกครั้งด้วยน้ำเสียงเรียบใบหน้าเต็มไปด้วยความเย็นชาโดยสายตาไม่ละไปจากธันเลยสักนิดทำให้ธันรีบก้มหน้างุดทันที" ค่ะ ๆๆ " ป้าใจตอบแค่นั้นจึงรีบวิ่งออกไปทันที" พี่ไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นนะหวาน หวานเชื่อพี่นะ " ธันรีบเดินเข้ามากุมมือหวานไว้หลวม ๆ พร้อมกับ อธิบายเสียงอ่อน" หวานรู้แล้วก็เชื่อด้วยค่ะ เล่นเนียนเหมือนเรียนการแสดงมาเลยนะพี่หมอ "" หึ ๆ " ธันหัวเราะในลำคอเบา ๆ อารมณ์ดี ก่อนจะคลี่ยิ้มร้ายให้หญิงคนรักตรงหน้า" ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าได้แล้วค่ะ "" ครับ "ธันตอบรับแค่นั้นจึงเดินออกจากห้องเรดี้ไปทันที" แกอีหน้าด้านกล้าแย่งผัวกูหรือไง! "เพี๊ยะ!!!" คิดว่าฉันจะยอมหรือไง? "เพี๊ยะ!เรดี้และมายยังตบกันอย่างไม่มีใครยอมใคร โดยมีหวานนั่งมองอย่างมีความสุขเธอแสยะยิ้มมุมปากราวกับกำลังดูละครฉากใหญ่" ปะ...ปืนค่ะนายหญิง " ขณะนั้นป้าใจยื่นปืนให้นายหญิงของบ้านอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ" ขอบคุณค่ะ ป้าไปทำงานต่อเถอะ
หลายชั่วโมงต่อมา --ผับแทน" ไงมาถึงก็นั่งซึมเลยนะมึง? " แทนเดินเข้ามากระแนะกระแหนเพื่อนรักที่นั่ง น่าเศร้า อยู่หน้าเคาน์เตอร์บาร์คนเดียวเงียบ ๆ โดยมีเสียงเพลงดังกระหึ่มทั่วผับชายหญิงต่างโยกย้ายส่ายสะโพกเมามันไปกับเสียงเพลงพร้อมกับแสงสีที่สอดส่องไปมาหลายสี" ก็แค่เบื่อ เจอแต่เรื่องให้ปวดหัวตลอดเลย "" เรื่องผัว? " แทนเลิกคิ้วถามอย่างรู้ทัน หวานได้ยินอย่างนั้นจึงกระดกเหล้าเข้าปากอึกใหญ่รวดเดียวหมด" ใจเย็น ๆ อีสัสเดี๋ยวก็กลับบ้านไม่ได้หรอกเป็นภาระให้กูอีก! "" เมื่อไหร่เรื่องนี้จะจบสักทีฉันเบื่อที่จะแก้ปัญหาแล้วนะ อึกกก " หวานตัดพ้อออกมาอย่างเหนื่อยใจก่อนจะฟุบหน้าลงร้องไห้ออกมา" เหนื่อยก็ร้องออกมาเถอะ วันนี้กูจะไม่ด่ามึง " แทนลูบหลังเพื่อนรักอย่างปลอบประโลมพร้อมกับพูดปลอบเสียงอ่อนพรึบ!" อึกกก เหนื่อยอ่ะฉันควรทำยังไงต่อวะอีแทนอึกกก ฮื้ออออ " หวานเงยหน้าขึ้นสวมกอดแทนทันทีพร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงสะอื้อ อีกทั้งยังมีความเมาเริ่มแทรกเข้ามาจึงทำให้อารมณ์อ่อนไหวง่ายไปอีก" ปล่อยนายหญิง! " ระหว่างนั้นเสียงเหี้ยมเกรียมของใครบางคนดังแทรกเข้ามา ทำให้หวานและแทนรีบผละออกจากกันก่อนจะหันมองตามเสียง
ก๊อก ก๊อก ก๊อกแกร๊ก ---" ว่าไงครับมาย? " ธันวางปากกาลงพร้อมกับเอ่ยถามเสียงอ่อนเมื่อมายเปิดประตูห้องทำงานเข้ามา" ธันยอมให้คุณหวานพาใครที่ไหนไม่รู้มาอยู่บ้านเหรอคะ? " มายเอ่ยถามด้วยใบหน้ามุ่ย" อือ ผมขัดใจพ่อไม่ได้ "" พ่อธันสั่งเหรอคะ? "" ครับ "" มายอยากอยู่กับธันสองคนเร็ว ๆ จังเลยค่ะ " มายบอกพลางเดินเข้าไปนั่งตักแกร่งของธันพร้อมกับคล้องคออย่างถือวิสาสะ" รออีกหน่อยนะมายผมจัดการไอ้ชาร์ทได้เมื่อไหร่เราจะแต่งงานกันทันที "ฟอดดดด" จริงนะคะ? " มายยื่นหน้าเข้าไปหอมแก้มสากหนึ่งครั้ง ก่อนจะถามอีกย้ำเพื่อความแน่ใจ" ครับ "" แล้วธันจะจัดการกับศัตรูเมื่อไหร่คะ? "" วันส่งของ "" ค่ะ มายจะรอนะคะ "" ขอบคุณครับ " ธันเอ่ยขอบคุณพร้อมกับส่งยิ้มให้มายบาง ๆก๊อก ก๊อก ก๊อกแกร๊ก ----ระหว่างนั้นเสียงเคาะประตูดังขึ้นพร้อมกับเสียงเปิดประตูเข้ามา ธันจึงเงยหน้ามองแต่ไม่ทันได้ดูชัดว่าเป็นใครเสียงมายดันเอ่ยเรียกซะก่อน" ธัน "" อื้มมมมมม " เมื่อธันหันกลับมาสนใจ มายจึงประกบจูบกับริมฝีปากหนาพร้อมกับเธอสอดเรียวลิ้นเข้าตวัดไปมาในโพรงปาก ธันเบิกตากว้างอย่างตกใจกับการกระทำของมายก่อนจะเหลือบมองคนที่เข้ามาใหม่
คฤหาสน์ ธันก๊อก ก๊อก ก๊อกแกร๊ก ---แจ็คเคาะประตูตามมารยาทก่อนจะเปิดเข้ามาก้มหัวทำความเคารพเจ้านายหนุ่ม" นายมีอะไรครับ? "" พรุ่งนี้มึงให้ป้าใจไปทำความสะอาดห้องนอนอีกห้องหนึ่งให้กูหน่อย "" ใครจะมาเหรอครับ? "" เหยื่อของเมียกู "" นายยอมให้นายหญิงเอาผู้ชายอื่นมานอนที่บ้านเหรอครับ? " แจ็คโพล่งถามขึ้นเสียงประหลาดใจเพล้ง!จบประโยคธันจึงเขวี้ยงหนังสือใส่แจ็คทันที แต่ดีที่ลูกน้องคนสนิทหลบได้ทัน" กูยอม ก็โง่แล้วไอ้สัส!!!! " ธันตวาดใส่ลูกน้องคนสนิทเสียงดังอย่างเกรี้ยวกราด พร้อมกับจ้องด้วยสายตาดุดัน" เกือบโดนหัวผมแล้วนะนาย! ถ้าไม่ใช่ผู้ชายคนอื่นแล้วนายหมายถึงอะไรล่ะครับ? "" ผู้หญิงที่ทำร้ายเมียกูเมื่อหกปีก่อน หวานพึ่งส่งข้อความมาบอก "" นายพูดอย่างนี้ทีแรกผมก็เข้าใจแล้ว " แจ็คพูดตัดพ้อออกมาอย่างนึกน้อยใจผู้เป็นนาย" ปากมึงพูดออกมาเองช่วยไม่ได้! "แจ็คไม่ได้โต้เถียงเจ้านายหนุ่ม เขาได้แต่ถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่ด้วยใบหน้ามุ่ยเท่านั้น" เรื่องห้องครัวนายคงไม่เชื่อคุณหมอมายนะครับ "" กูดูกล้องแล้ว ไม่คิดว่ามายจะลงทุนทำร้ายตัวเองถึงขนาดนี้ " ธันพูดเสียงอ่อนลง ดวงตาฉายแววผิดหวังอย่างเห็นได้ชัด"
หลายชั่วโมงต่อมา ---แกร๊ก –ธันเปิดประตูห้องมายเข้ามาหลังจากเสร็จกิจกรรมกับหวานเมื่อหลายชั่วโมงก่อน เขาชะงักไปทันทีที่เห็นสายตาดุของมาย เธอนั่งกอดอกมองอยู่บนเตียงใหญ่ ธันจึงเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงอ่อนพร้อมกับเดินเข้าไปหา" ตื่นแล้วเหรอมายยังมืดอยู่เลย? "" มายตกใจตื่นแล้วไม่เห็นธันเลยนั่งรอค่ะ! " มายตอบเสียงแข็งด้วยใบหน้าบึ้งตึง" ขอโทษครับ ผมทำงานเพลินไปหน่อยผมว่าเรานอนกันเถอะดึกแล้ว "" ค่ะ ธันอาบน้ำแล้วเหรอคะ "" ครับ ห้องทำงานผมมีห้องน้ำเลยอาบในนั้นเลยจะได้กลับมานอนกอดมายไง " ธันบอกเสียงอ่อนด้วยรอยยิ้ม พร้อมกับนั่งลงข้างเธอพลางยื่นเอามือเธอเข้ามากุมไว้หลวม ๆ ในขณะที่มายยังคงแสดงสีหน้าบึ้งตึงและน้อยใจเขา" มายโกรธผมเหรอ? ผมขอโทษนะ "" เปล่าค่ะ มายอยากรู้ว่าธันรักมายจริงไหม? ทั้งที่ก่อนหน้านี้ธันยังบอกว่ารักคุณหวานอยู่ เลย "" มายก็รู้ที่ผมทำไปทั้งหมดเป็นการแสดงเท่านั้น ผมจะบอกความจริงกับมาย ผมทำไปเพราะผมต้องการช่วยมาย "" ยังไงคะ? " มายขมวดคิ้วถามอย่างไม่เข้าใจ" มายรู้ใช่ไหมว่าไอ้ชาร์ทคือศัตรูผม? "คำถามจริงจังของธันและสายตาแข็งกระด้างที่เขามองมา ทำให้มายรู้สึกประหม่าไปทันทีเมื่อพูดถ