" ค่ะ "
(กว่าจะรับสายฉันนะยัยหวาน) ทันทีที่ลูกสาวรับสายชิตจึงเอ่ยถามเสียงแข็งอย่างหงุดหงิด
" แล้วพ่อมีอะไรล่ะคะ ถ้าจะคุยเรื่องแต่งงานหวานยังไม่พร้อม) หวานคุยกับผู้เป็นพ่อพร้อมกับหย่อนสะโพกนั่งลงเก้าอี้โต๊ะอาหารจากนั้นแม่บ้านก็ยกข้าวต้มปลามาเสิร์ฟให้เธอ
(ยังบอกว่าไม่พร้อมอีกแกขอเวลาฉันหนึ่งปีแล้วนี่แกก็ได้เป็นนักเขียนอะไรของแกแล้วก็ควรทำตามสัญญาที่ตัวเองเอ่ยไว้ซะ!!)
" แต่..... "
(ไม่มีแต่พรุ่งนี้ฉันกับแม่แกจะกลับบ้านแล้วจะคุยเรื่องแต่งงานของแกต่อแค่นี้) ผู้เป็นพ่อพูดทิ้งท้ายประโยคแค่นั้นก่อนจะกดวางสายทันที ทำให้หวานที่ได้ยินอย่างนั้นเธอถึงกับขมวดคิ้วยุ่งด้วยความหนักใจ
" อย่าคิดมากเลยนะคะ คุณหวานของป้า "
" ไม่ให้คิดไม่ได้หรอกค่ะ ป้าอิ่มหวานไม่อยากแต่งงานกับคนที่ไม่ได้รัก "
" ป้ารู้ค่ะ แต่คุณหวานสัญญากับคุณท่านเองนะคะว่าครบหนึ่งปีแล้วจะแต่งงาน "
" นั่นสิค่ะ "
" อาจจะเป็นโชคชะตาก็ได้นะคะ "
" คงเป็นโชคซะตาที่เลวร้ายสำหรับหวานแล้วล่ะค่ะ " หวานกล่าวอย่างติดตลกแต่แฝงไปด้วยความรู้สึกเศร้า แต่เธอก็คลี่ยิ้มให้ป้าอิ่มบาง ๆ ก่อนจะทานอาหารเช้าต่อ
สำนักพิมพ์ you and me
รถยนต์หรูสีครีมของหวานขับเคลื่อนเข้ามาจอดภายในโรงจอดรถของสำนักพิมพ์ เธอเปิดประตูก้าวขาลงจากรถแล้วเดินเข้ามาบริษัททันทีก่อนจะเอ่ยทักทายเหล่าพนักงานอย่างอ่อนน้อม
" สวัสดีค่ะพี่ ๆ " แต่ละคนก็เอ่ยตอบรับอย่างเป็นมิตร " สวัสดีจ๊ะน้องหวาน "
" หวาน ๆ ๆ " ระหว่างที่เธอกำลังจะก้าวขาเข้าลิฟต์ เสียงเรียกที่คุ้นเคยก็ดังขึ้นสุดรั้งเธอให้หันหลังกับไปมอง
" หวัดดีมิ้ม "
" หวัดดี ทานข้าวเช้ามายัง? " เธอเอ่ยถามเพื่อนสาวก่อนจะเดินเข้าลิฟต์ไปพร้อมกับหวานแล้วจึงยื่นแก้วกาแฟร้อนที่ถือมาอีกแก้วให้
" ขอบคุณนะสำหรับกาแฟ หวานทานมาแล้วล่ะ มิ้มล่ะ? " หวานยื่นมือรับพร้อมกับเอ่ยขอบคุณก่อนจะเอ่ยถามเธอในประโยคต่อมา
" ยังเลยไม่ทัน ตื่นสายวันนี้ "
" อือ หิวไหม? "
" ไม่นะ กาแฟแก้วเดียวอยู่ถึงเที่ยง "
" อือ "
" แล้วเรื่องไอ้คิงล่ะหวานจะเอาเรื่องไหม? "
" คงไม่อ่ะ นายนั่นคืนต้นฉบับให้เราแล้ว แล้วก็ยกเลิกทุกอย่างที่เกี่ยวกับนิยายของเรา " หวานบอกกับเพื่อนสาวด้วยรอยยิ้มบาง ๆ พร้อมกับเดินออกมาจากลิฟต์และเข้าไปนั่งที่โต๊ะทำงานของตัวเองก่อนจะจัดของต่าง ๆ ที่ไม่เป็นระเบียบรอบพื้นโต๊ะ
" แน่ใจนะว่าไม่เอาเรื่อง? " มิ้มถามย้ำอีกครั้งอย่างเป็นห่วงเพื่อให้เธอได้ไตร่ตรองให้แน่ใจ
" อือ เราไม่ยากให้เรื่องมันใหญ่โตถ้าเขายอมจบแค่นี้เราก็โอเค "
" จ้ะ เพื่อนสาวใจดี " มิ้มลากเสียงยาวอย่างนึกหมั่นใส่กับคำพูดของเพื่อนสาวอย่างหยอกล้อ หวานได้แต่คลี่ยิ้มบาง ๆ พร้อมกับส่ายหัวไปมาให้เพื่อนสาวอย่างนึกขำกับสีหน้าทะเล้นของเธอ
" สวัสดีครับสาว ๆ "
" สวัสดีค่ะพี่กราฟ "
" มาเช้านะเนี่ยเราสองคน "
" แน่นอนค่ะ " มิ้มตอบรับอย่างภูมิใจหวานเธอเพียงแค่ยิ้มบาง ๆ ให้รุ่นพี่แค่นั้น
" ทานข้าวเช้ามาหรือยังครับหวาน? "
" ทานแล้วค่ะพี่กราฟ ล่ะคะ? "
" ทานแล้วเหมือนกันครับ "
" พี่กราฟไม่เห็นถามมิ้มเลย? " มิ้มแกล้งเอ่ยถามรุ่นพี่อย่างน้อยใจพร้อมกับใบหน้ามุ้ย
" แล้ว น้องมิ้มล่ะครับทานหรือยัง? "
" ไม่ค่ะ ถามประชดหรือเปล่าเนี่ย? "
" ไปใหญ่แล้วยัยบ้อง "
" มิ้มไม่ใช่ยัยบ้องซะหน่อย " มิ้มตอบกลับรุ่นพี่ด้วยน้ำเสียงเง้างอน หวานได้แต่ยิ้มบาง ๆ ให้กับการหยอกล้อของทั้งสอง
" สวัสดีจ้ะ ทุกคน "
" สวัสดีค่ะพี่แพรว / ครับ "
" หวานมาหาพี่หน่อย "
" ค่ะ " หวานตอบรับแค่นั้นเธอก็เดินเข้าไปหาหัวหน้าเธอทันที
" มีอะไรหรือเปล่าคะพี่แพรว? "
" พี่มีงานใหม่ให้เรา "
" ค่ะ "
" พี่อยากได้นิยายเกี่ยวกับความรักของหมอ พี่จะให้หวานเข้าไปหาข้อมูลในโรงพยาบาลเพื่อเอาข้อมูลจริงมาแต่งเนื้อเรื่องจะได้ดูสมจริง "
" ค่ะ โรงพยาบาลอะไรคะ? "
" โรงพยาบาลเค จ้ะ "
" โรงพยาบาลเค เหรอคะ?!!" หวานโพล่งขึ้นอย่างตกใจเมื่อชื่อโรงพยาบาลที่เธอจะเข้าไปหาข้อมูลนั้นเป็นโรงพยาบาลของธันคนที่เธอเกียจขี้หน้า
" มีอะไรหรือเปล่าหวานตกใจอะไรขนาดนั้น? "
" อ๋อ ๆ เปล่าค่ะ "
" เริ่มเข้าไปหาข้อมูลอาทิตย์หน้าเลยนะพี่ให้เวลาสองเดือนในการศึกษาข้อมูลไม่ต้องกังวลนะคนที่จะคอยให้ข้อมูล ต่าง ๆ เขาเป็นเพื่อนพี่เอง"
" คงไม่ใช่ไอ้หน้านิ่งหรอกนะ " หวานพึมพำเบา ๆ อย่างไม่อยากให้เป็นคนที่เธอไม่อยากเจอ
" ว่าอะไรนะหวาน? "
" อ๋อเปล่าค่ะ "
" โอเคใช่ไหมเรื่องงาน "
" ค่ะ "
" จ้ะ กลับไปทำงานเถอะ "
" ค่ะ " หวานตอบแค่นั้นเธอก็เดินกลับไปนั่งที่โต๊ะทำงานทันทีพร้อมกับครุ่นคิดเรื่องเข้าไปศึกษาข้อมูลในโรงพยาบาลของชายหนุ่มคนที่ไม่ว่าจะเจอกันที่ไหนมักจะเข้าหน้ากันไม่ติด
--------------------------------
โรงพยาบาล เคก๊อก ก๊อก ก๊อกระหว่างที่ธันกำลังนั่งทำงานอยู่เสียงเคาะประตูห้องตรวจของเขาก็ดังขึ้น ประตูถูกผลักเข้ามาพร้อมกับร่างบางของหมอมายเพื่อนหมอรุ่นเดียวกันที่ธันแอบปลื้มอยู่ เธอเอ่ยชวนชายหนุ่มเสียงหวาน" ธันไปทานข้าวกัน เที่ยงแล้ว "" ครับ " ธันตอบรับด้วยรอยยิ้มบาง ๆ คงมีเพียงเธอที่ได้เห็นรอยยิ้มของเขาส่วนมากธันมักจะไม่ค่อยยิ้มให้ใครง่าย ๆ เรียกว่าไม่ยิ้มเลยดีกว่าถ้าไม่จำเป็น" มายอยากให้ธันยิ้มบ่อย ๆ จัง "" ทำไม? "" เวลาธันยิ้มนะดูมีเสน่ห์มาก ๆ เลย " มายเอ่ยชมชายหนุ่มด้วยรอยยิ้มหวานระหว่างที่เดินออกมาจากห้องตรวจพร้อมกัน" อือ อยากไปทานที่ไหนเป็นพิเศษหรือเปล่า? " ธันตอบรับแค่นั้น ก่อนจะเอ่ยถามในประโยคต่อมาเสียงเรียบใบหน้ายังคงเต็มไปด้วยความเย็นชาเหมือนเดิม" ไม่หรอกที่โรงอาหารเหมือนเดิมดีกว่า "" อือ " ธันตอบรับแค่นั้นเขาและเธอก็พากันเดินตรงไปที่โรงอาหารทันทีครืนนน ครืนนนระหว่างที่ทั้งคู่กำลังทานอาหารกันอยู่นั้นเสียงโทรศัพท์ของธันก็ดังขึ้น เขาหยิบโทรศัพท์จากกระเป๋าเสื้อกาวของตัวเองขึ้นมาดูเบอร์ที่โชว์บนหน้าเจอเป็นของอาจพ่อของเขาเอง เขาช่างใจอยู่นานไม่ยอมกดรับสายสักที" ไม่รับ
" นั่นไอ้วิน นี่กู! "" อย่ากลืนน้ำลายตัวเองเหมือนไอ้วินนะโว้ยยไอ้ธันคนเย็นชา " กรเอ่ยแซวเพื่อนรักแต่แฝงไปด้วยถ้อยคำกระแนะกระแหน" อย่าโมโหเลยค่ะ อ้าปากสิคะคุณธันเดี๋ยวเชอรี่ป้อนค่ะ? " แม่สาวนมโต หยิบขนมในจานจ่อปากชายหนุ่มพร้อมกับบอกคนตรงหน้าเสียงหวาน ธันก็อ้าปากรับอย่างไม่เรื่องมาก" สาวมึงบริการดีว่ะ " แพททริคเอ่ยแซวอีกครั้ง" แล้วส้มไม่บริการดีเหรอ? " สาวนมโตข้างกายของแพททริคเอ่ยถามด้วยน้ำเสียง เง้างอน" บริการดีสิจ๊ะ " แพททริคพูดพลางก้มหอมแก้มสาวนมโตข้างกาย ฟอดใหญ่" ไอ้ธันถ้ามึงแต่งงาน สาวคนที่มึงแอบปลื้มล่ะ? " กรถามอีกครั้งเมื่อรู้ว่าเพื่อนรักนั้นแอบชอบสาวที่เรียนหมอรุ่นเดียวกันมานาน ธันคิดอยู่นานก่อนจะตอบคำถามเพื่อนรัก" กูไม่รู้ "" ทำไมไม่ขอเป็นแฟนไปเลยว่ะไหน ๆ ก็ชอบมานานแล้วไม่ใช่? แล้วบอกพ่อมึงว่ามึงมีคนรักอยู่แล้ว "" กูเคยขอแล้วเธอปฏิเสธ "" เล่นตัวหรือเปล่าวะ? " แพททริคโพล่งขึ้นอย่างคาดเดา" มายไม่ใช่ผู้หญิงอย่างนั้น "" ปกป้องด้วยว่ะ เออที่กูพูดเรื่องน้องหวานเมื่อกี้กูว่ามันคงไม่กลืนน้ำลายตัวเองหรอกมันมีคนที่ชอบแล้วนี่หว่า "" ไม่แน่นะโว้ย " กรพูดขัดขึ้นอย่างมีประสบการณ
" ได้ข่าวว่าหนูเป็นเพื่อนของเมียตาเทวินเหรอลูก? " อาจเอ่ยถามย้ำกับว่าที่ลูกสะใภ้เพื่ออยากให้ตัวเองมั่นใจว่าหวานกับลูกชายของเขานั้นรู้จักกันมาก่อน" ค่ะคุณอา "" จริงเหรอเนี่ย งั้นหมอธันก็รู้จักยัยหวานมาก่อนแล้วสิ? " ชิตถาม" ครับ "" นาดีใจนะคะที่ลูกทั้งสองคนรู้จักกันมาก่อนแล้ว "" นั่นสิคะคุณนา ยัยหวานกับหมอธันจะได้เข้ากันได้ง่ายขึ้นเมื่อหมั้นกันไปแล้ว "" ไม่มีทาง! " หวานพึมพำเบา ๆ อย่างไม่เห็นด้วย ธันที่ได้ยินถึงกับตวัดสายตาดุมองเธอที่นั่งหน้ามุ้ยอยู่ ข้าง ๆ ทันทีก่อนจะโน้มตัวเข้าไปกระซิบกับเธอพอให้ได้ยินกันสองคนด้วยคำพูดร้ายกาจ" หมั้นกับฉันแล้วเตรียมตัวเป็นนางบำเรอฉันได้เลย "" ไอ้หน้านิ่ง! " เมื่อได้ยินอย่างนั้นเธอจึงโวยวายขึ้นเสียงดังทันทีอย่างนึกโมโหพร้อมกับตวัดสายตาไม่พอใจมองธันอย่างเอาเรื่อง เธอไม่รู้ตัวเลยว่ากำลังตกเป็นเป้าสายตาของผู้ใหญ่ที่นั่งร่วมโต๊ะ ธันที่เห็นอย่างนั้นจึงกระตุกยิ้มมุมปากอย่างสะใจ" ไปว่าให้พี่เขาอย่างนั้นทำไมลูก? " พิมพ์เอ่ยถามลูกสาวเสียงดุทันทีเมื่อเธอกำลังเสียมารยาท หวานที่ได้ยินอย่างนั้นจึงหันมายิ้มแห้งให้ผู้ใหญ่ที่มองมา" ขอโทษค่ะที่เสียมารยาทหวานไม
หลายวันต่อมา ---คฤหาสน์เทวิน" สวัสดีค่ะคุณหวาน คุณแทนป้าช่วยถือค่ะ " ป้าพรเอ่ยสวัสดีหวานและแทนทันทีที่ทั้งสองเดินเข้ามาถึงในบ้านพร้อมกับถือเหล่าของเล่นและตุ๊กตามากมายเต็มมือ" ขอบคุณค่ะ มิลินล่ะคะ? "" อยู่ในห้องนั่งเล่นค่ะ เดี๋ยวป้าพาไปนะคะ "" ค่ะ " หวานตอบรับแค่นั้นก่อนจะเดินตามหลังป้าพรเข้าไปพร้อมกับแทน" ลิน "" หวาน แทน " มิลินลุกขึ้นจากโซฟาตัวยาวพร้อมกับตอบรับเพื่อนรักทั้งสองด้วยรอยยิ้มเมื่อเห็นว่าเทวินกำลังเล่นกับเนนิลเธอจึงยกมือไหว้ตามมารยารแค่เทวินเท่านั้น ส่วนธันเธอก็ทำเป็นไม่เห็นเขาและมีแวบนึ่งที่ทั้งคู่สบตากันก่อนจะเบี่ยงสายตาหนีจากกัน มาเฟียหนุ่มเพียงแค่พยักหน้าตอบรับแค่นั้น(หวาน แตน ---)" สวัสดีค่ะคนสวย " / " สวัสดีครับ "เนนิลเงยหน้าเอ่ยเรียกหวานแทนด้วยรอยยิ้มอันสดใสก่อนจะกวักมือเป็นเชิงชวนให้ไปเล่นกับเธอด้วย ทั้งสองจึงตอบรับหลานสาวอย่างเอ็นดูก่อนจะพากันมานั่งข้าง ๆ มิลิน" ซื้ออะไรมาเยอะแยะเนี่ย "" ของเล่นต่าง ๆ ซื้อมาให้หลาน " แทนตอบ" ขอบใจสองคนมากนะ "(เจ่น ๆ ๆ “ของเล่น “)เนนิลเดินเต๊อะแตะเข้ามาหาของเล่นที่หวานและแทนซื้อมาพร้อมกับหยิบขึ้นมาเชยชมอย่างชอบใจ" เ
หลายชั่วโมงต่อมา ---" ปะหวานไปกันเถอะพี่นัดเพื่อนที่เป็นหมอไว้แล้ว "" ค่ะพี่แพรว "" ไปรถพี่นะ? "" ค่ะ " หวานตอบตกลงแค่นั้นเธอก็เตรียมของต่าง ๆ แล้วลงมาขึ้นรถไปที่โรงพยาบาลกับแพรวหัวหน้างานทันที เธอได้แต่อธิษฐานว่าขออย่าได้เจอกับธันเลย" เป็นอะไรหรือเปล่าหวานหน้าเครียดเชียว? " ขณะที่แพรวขับรถเธอสังเกตเห็นสีหน้าหวานดูกังวลจึงเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง" เปล่าค่ะ พี่แพรว " เธอแกล้งตอบปัด ๆ ไปแต่ภายในใจก็เอาแต่กังวลกลัวว่าจะเจอกับคนที่เธอไม่อยากเจอ" โอเค จ้ะ "โรงพยาบาล เคไม่นานรถยนต์หรูของแพรวก็ขับเคลื่อนเข้ามาจอดในโรงจอดรถของโรงพยาบาลก่อนจะพากันเปิดประตูรถแล้วเดินเข้าไปทันที" มาตรวจอะไรคะ? " พยาบาลสาวหน้าเคาน์เตอร์เอ่ยถามอย่างเป็นมิตร" ที่นัดมาเก็บข้อมูลจากสำนักพิมพ์ you and me จ้ะ " แพรวเป็นคนตอบ" เชิญที่ห้องคุณหมอธันเลยค่ะ ชั้น xxxx อยู่ซ้ายมือนะคะ " เมื่อพยาบาลสาวบอกชื่อหมอที่จะเป็นคนให้ข้อมูลมันทำให้เธอชะงักไปทันทีแต่ก็ยังไม่ยอมรับว่าใช่คนเดียวกันอาจจะเป็นคนชื่อคล้ายกันก็ได้" ขอบคุณค่ะ ปะหวาน "" ค่ะ " หวานตอบแค่นั้นเธอก็เดินตามแพรวไปทันที แต่ก็รู้สึกประหม่าไม่น้อยถ้าคนที่คิดคือ
พรึบบบ!!!ธันดึงหวานเข้ามากอดทันทีอย่างปลอบโยน เขามักจะใจอ่อนเมื่อเห็นน้ำตาผู้หญิงการกระทำของธันทำให้หวานชะงักและอึ้งไปอย่างตกใจพร้อมกับหัวใจที่เริ่มเต้นระรัวราวกับมันจะหลุดออกมาข้างนอกอ้อมกอดของเขาช่างอบอุ่นหัวใจเหลือเกิน" หยุดร้องได้ยังรำคาญ? "" ใครบอกให้กอดล่ะ " หวานพูดขึ้นพร้อมกับผลักธันออกเพราะกลัวว่าเขาจะได้ยินเสียงหัวใจที่มันเริ่มเต้นแรงขึ้นเรื่อย ๆ ก่อนจะเช็ดน้ำตาออกจากพวกแก้มจนหมดเมื่ออาการปวดเริ่มหาย" แค่นี้ก็ร้องไห้ อ่อนแอจนน่ารำคาญ " ธันบ่นเสียงเรียบพลางทายาให้เธอพร้อมกับพันข้อเท้าไว้ให้" เพราะนายนั้นแหละ!! "" พรุ่งนี้ต้องมาถึงก่อนแปดโมง "" มันเช้าไป ทำไมต้องเช้าขนาดนั้น? "" ทำไม? " เมื่อเขาไม่ยอมตอบเอาแต่เก็บอุปกรณ์แพทย์เธอจึงถามอีกครั้ง" ถ้าไม่มาก็ไม่ต้องมาอีกเลย ฉันจะได้ไม่ต้องลำบาก! " น้ำเสียงของธันเย็นชาพอที่จะทำให้คนฟังแข็งไปทั้งตัว จากนั้นเขาก็เดินกลับไปที่โต๊ะทำงานของตัวเองทันทีก่อนจะกดรับสายเมื่อมีคนโทรมา เขาเหลือบมองหวานราวกับเป็นเรื่องเกี่ยวกับเธอ หวานที่เห็นจึงเลิกคิ้วถาม" มองทำไม? " เมื่อธันวางสายเธอจึงเอ่ยถามอย่างสงสัย" วันนี้เธอกลับกับฉัน "" ทำไม?
" คนโกหกไหนบอกจะไม่คบกับใคร อึกกก ฮืออ หวานจะทิ้งให้หมดเลย " หวานตัดพ้อออกมาอย่างเสียใจก่อนจะคว้ากระเป๋าสะพายตัวเองเดินออกไปจากห้องของธันทั้งที่ตัวเองยังเจ็บข้อเท้าอยู่แต่ก็พยายามเดินขา กระเพกไปอย่างนั้น" ธันเป็นอะไรหรือเปล่า? " มายเอ่ยถามธัน เมื่อสังเหตุเห็นสีหน้าเขาดูกังวลเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่" อ๋อเปล่า มายเดี๋ยวผมมา " ธันปฏิเสธก่อนจะกล่าวกับเธอแค่นั้นในประโยคสุดท้ายเขาก็ลุกไปทันทีด้วยท่าทางรีบร้อน" ธัน ไปไหน ธัน? " มายตะโกนถามตามหลัง แต่เขาก็ไม่แม้จะหันกลับมามันทำให้หัวใจเธอกระตุกวูบไปทันที เมื่อธันไม่เคยทิ้งเธอไว้อย่างนี้ไม่ว่าจะรีบ หรือ ไม่รีบเธอเลยวางช้อนลงอย่างหงุดหงิด ธันเดินกลับมาที่ห้องตรวจของตัวเองจากนั้นจึงเปิดประตูเข้าไปแต่ก็พบกับความว่างเปล่าไร้วี่แววของคนที่อยู่ในห้องก่อนหน้านี้" ไปไหน? " ธันขมวดคิ้วอย่างสงสัยก่อนจะเหลือบตาไปเห็นโทรศัพท์หวานที่ชาร์ทแบตทิ้งไว้เขาเดินเข้าไปหยิบมันขึ้นมาก่อนจะทำการเปิดเครื่องพอเปิดเครื่องเสียงข้อความก็แจ้งเตือนเข้ามาถี่ ๆแทน(หวานมึงอยู่ไหนว่ะ? ถ้าเห็นข่าวแล้วไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนมึงห้ามไปไหนรอกู ตอบกูด้วย) เมื่อเห็นข้อความยิ่งทำให้ธันข
คฤหาสน์ ธันไม่นานธันก็ขับรถเข้ามาในคฤหาสน์ของตัวเอง เมื่อรถสปอร์ตคันหรูของเขาจอดหน้าบ้านเขาจึงดับเครื่องยนต์ และ เปิดประตูก้าวขาลงจากรถ การ์ดที่ยืนเฝ้าบริเวณหน้าบ้านต่างก้มหัวทำความเคารพเจ้านายหนุ่ม" สวัสดีครับนาย " แจ็คลูกน้องคนสนิทของธันเอ่ยทักทายพร้อมกับก้มหัวทำความเคารพ เมื่อธันเดินเข้ามาในบ้าน" อือ "" นายรับมื้อเย็นไหมครับ? "" ไม่กูกินมาแล้ว มึงตามกูขึ้นไปบนห้องทำงานกูมีงานให้ทำ "" ครับนาย " แจ็คตอบรับแค่นั้นก่อนจะเดินตามธันขึ้นไปบนห้องทำงาน" นายมีอะไรให้ผมทำครับ? " แจ็คเอ่ยถามทันทีที่ธันนั่งลง" กูต้องการข้อมูลของยัยคู่หมั้น กับ ไอ้มาร์คที่เป็นนักร้องเกาหลี "" ครับ ว่าแต่นายจะสืบเรื่องคุณหวานทำไมครับ? "" เรื่องของกู! " ธันขมวดคิ้วตอบแจ็คเสียงดุดันอย่างไม่สบอารมณ์" ผมถามแค่นี้เองทำไมนายต้องดุครับ? " แจ็คแกล้งถามเจ้านายหนุ่มอย่างหยอกล้อเมื่อเห็นสีหน้าไม่สบอารมณ์ของเขา" อย่ามากวนตีนกูไอ้แจ็ค! "" ก็ได้ครับนาย "" นายครับ ส่งของอีกสามวันนายจะไปด้วยไหมครับ? "" ไปกูไม่ได้เข้าเวร "" ครับ "วันต่อมา ---โรงพยาบาล เค" คุณหมอค่ะ คุณหวานรออยู่ในห้องแล้วนะคะ " ขณะที่ธันเดินมาถ
หลายชั่วโมงต่อมา ---" พ่อกับแม่กลับก่อนนะ "" ครับ/ค่ะ " หวานและธันตอบรับพ่อแม่ตัวเองพร้อมกัน" หวานพรุ่งนี้หวานคงมีคำตอบให้พี่แล้วใช่ไหม? "" ค่ะ "หวานตอบรับอย่างเข้าใจ ในขณะที่ธันเดินเข้าในบ้านอย่างหงุดหงิดหวานหันมองเพียงนิดเธอพอจะรู้ว่าคนรักของเธอกำลังโกรธ" ขับรถดี ๆ นะคะ "" ครับ "มาร์คตอบรับด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะเดินขึ้นรถยนต์หรูของตัวเองและขับออกไปทันทีแกร๊ก ---หวานเปิดประตูห้องนอนเข้ามามองหาคนรัก ซึ่งขึ้นมาก่อนหน้าแต่ไม่พบจึงยู่หน้าถอนหายใจ พร้อมกับบ่นอุบอิ๊บ" เฮ้อออ ขี้น้อยใจจัง "แกร๊ก ---เมื่อได้ยินเสียงเปิดประตูเข้ามาหวานจึงหันมองตามเสียง" ไปไหนมาคะ? "" ห้องทำงาน " ธันตอบเสียงเรียบด้วยใบหน้าเรียบเฉย ก่อนจะเดินผ่านหน้าเธอไป" เย็นชาใส่หวานอีกแล้วนะพี่ธัน! " ประโยคของหวานทำให้ธันหยุดทันที เธอจึงเดินไปยืนเผชิญหน้ากับคนรัก" เป็นอะไรอีกคะ? "" เปล่า หายกลัวแล้ว? " ธันปฏิเสธก่อนจะเลิกคิ้วถามเสียงเรียบ" ค่ะหายแล้ว โกรธหวานเรื่องไหนระหว่างไปดูงานกับเรื่องพี่มาร์ค? "" ทั้งสองเรื่อง พี่ไม่ชอบให้หวานใกล้ชิดกับมันเกินไปดูก็รู้ว่ามันไม่คิดกับหวานแค่น้อง! "" จะสนใจทำไมคะ ในเมื่อ
" นี่นายชาร์ทไหนว่าจัดการลูกน้องธันหมดแล้วไง!! ทำไมถึงมีเสียงปืน?!! " มายตวาดถามอย่างโมโห" หยุดถามสักที!!! เอาตัวอีนี่ออกไปต่อรองกับมันไม่ต้องกลัวพ่อของเธอเป็นตำรวจ!! " ชาร์ท ตวาดสั่ง ก่อนจะพูดขึ้นพร้อมกับสะบัดหน้าไปทางเรดี้" น้องหวาน! " พรีนเอ่ยเรียกหวานด้วยใบหน้าตกใจเขาไม่คิดว่าเธอจะมาอยู่ที่นี่" คุณพรีนพี่ธันล่ะคะ? "" หวาน!! " ขณะเดียวกันธันและเหล่าเพื่อนจึงรีบวิ่งเข้ามา ธันมองหน้ามายด้วยสายตาอำมหิตอย่างไม่อยากให้อภัย มายเมื่อเห็นธันใบหน้าเธอจึงถอดสีทันที" มาแล้วเหรอวะไอ้ธัน มาทันเวลาพอดีกูกำลังจะฆ่าเมียมึงเหมือนที่มึงฆ่าน้องสาวกู!!! "" น้องมึงบังกระสุนแทนมึงเองช่วยไม่ได้ ถ้ามึงไม่รังครวญกูก่อนน้องมึงคงไม่ตายมึงนั่นแหละฆ่าน้องมึงเอง!! "" ไม่จริง! "กรึก!!ชาร์ทตะคอกปฏิเสธเสียงดังอย่างบ้าคลั่ง ก่อนจะลั่นไกลแต่ปืนดันไม่มีลูก ทำให้ใบหน้า ชาร์ทซีดไม่เหลือสีอย่างรู้สึกหวาดกลัว ในเมื่อตอนนี้ลูกน้องตัวเองถูกลูกน้องพรีนจัดการหมดแล้ว" ลืมบอกปืนไม่มีลูก หึ ๆ! " หวานกล่าวด้วยน้ำเสียงสบายอารมณ์ ก่อนจะหัวเราะในลำคอ เบา ๆ อย่างสะใจ" คิดว่ากูไม่มีปืนหรือไง!! "พรึบ!ปึก!" อ๊ะ! " เรดี้ร้
วันต่อมา ---ย๊วบ ย๊วบ!เสียงยุบตัวของเตียงทำให้หวานรู้สึกตัวตื่นขึ้นเธอค่อย ๆ ลืมตามองตามเสียง ก่อนจะเอื้อมมือเปิดไฟหัวเตียง เมื่อเห็นว่าธันกำลังก้าวขาลงจากเตียงหวานจึงเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงงัวเงียพร้อมกับดันตัวลุกขึ้น" ไปไหนแต่เช้าคะ? "" ไปทำงาน " ธันเอี่ยวหลังตอบเสียงเรียบแค่นั้น ก่อนจะก้าวขาเดินเข้าห้องน้ำเพื่อทำธุระส่วนตัว การกระทำเย็นชาของคนรักตอนนี้มันทำให้เธอรู้ทันทีว่าเขากำลังงอนเธอเรื่องคืนที่ผ่านมา" ขี้งอนชะมัดไอ้หมอหน้านิ่ง! " หวานบ่นอุบอิ๊บหน้ามุ่ยอย่างหมั่นไส้ ก่อนจะก้าวขาลงจากเตียงเข้าไปเตรียมชุดทำงานให้ธันในห้องแต่งตัว" อรุณสวัสดิ์ค่ะนายหญิงวันนี้ตื่นเช้ามาทำอาหารเองเลยเหรอคะ? " ป้าใจเดินเข้าห้องครัวมาเอ่ยถาม ขณะที่หวานกำลังตักกุ้งใส่หม้ออยู่" ใช่ค่ะ "" ทำข้าวต้มกุ้งเหรอคะ? "" ค่ะ ทำให้พี่ธัน เขางอนหวานอยู่ต้องเอาใจหน่อย "" น่ารักจังเลยค่ะ นายหญิงคะป้าขอถามเรื่องคุณหมอมายกับผู้หญิงคนนั้นหน่อยได้ไหมคะว่ามันเกิดอะไรขึ้น? "" ไว้เรื่องทุกอย่างเรียบร้อยแล้วหวานค่อยเล่าให้ฟังนะคะป้าใจ "" ค่ะ ขอโทษนะคะที่เสียมารยาท "" ไม่เป็นไรค่ะ หวานวานป้าใจยกกาแฟไปไว้ที่โต๊ะอาหารให
หลายชั่วโมงต่อมา ---แกร๊ก ---" เป็นยังไงบ้างคะ? " หวานเอ่ยถามพร้อมกับลุกขึ้นจากเก้าอี้เดินเข้าไปหาคนรัก" มายบอกพี่ทุกอย่างแล้ว "" พี่จะทำอะไรเธอหรือเปล่าคะ? "" ถ้ามายหยุดแค่นี้พี่คงต้องปล่อยเธอไปยังไงก็เพื่อนกันอีกอย่างมายเป็นคนเดียวที่คอยช่วยเหลือพี่สมัยเรียนหมอมาตลอด "" หวานเข้าใจไม่เป็นไรนะคะ " หวานพูดปลอบเสียงอ่อน ก่อนจะสวมกอดคนรักพร้อมกับลูบแผ่นหลังแกร่งเบา ๆ เพื่อปลอบประโลมให้รู้สึกดีขึ้น เมื่อเห็นแววตาผิดหวังและเศร้าจากเขา ธันจึงกระชับกอดหวานแน่น" ขอบคุณนะหวานที่เชื่อใจพี่ "" ค่ะ หวานรักพี่หมอของหวานนะ "" รักเหมือนกันครับ "ฟอดดดดดดดดธันตอบรับหวานพร้อมกับซุกใบหน้าคมคายหอมซอกคอขาวเนียนของเธอฟอดใหญ่ ก่อนจะผละกอดออกเปลี่ยนมาเป็นกุมมือทั้งสองข้างของเธอไว้แทน เขาส่งยิ้มกว้างให้คนตรงหน้าจนเห็นฟันขาวเรียงตัวกันอย่างสวยงาม" คิดถึงจัง "" คิดถึงอะไรค ะ? " หวานเลิกคิ้วถามด้วยสายตาจับผิด เมื่อสายตาเขามองเธอนั้นช่างกะลิ้มกะเลี่ยอย่างเจ้าเล่ห์" คิดถึงหวานไงครับ "" เหรอคะ? มองสายตาเยิ้มขนาดนี้กินหวานเข้าไปตอนนี้เลยดีไหมคะ? "" ได้เหรอ? งั้นพี่กินเลยนะ! " ธันแกล้งเลิกคิ้วประทวนคำ
" คุณหวานทำยังไงดีค่ะ? " ป้าใจถามอย่างตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ขณะเดียวกัน มายและเร ยังสุดดึงกันไปมาอยู่" โอ้ยยย!!!! อีบ้า!!! "" ไปเอาปืนในห้องหวานมาค่ะ "" อะไรนะคะ?!!! "" ปืนค่ะ " หวานตอบอีกครั้งด้วยน้ำเสียงเรียบใบหน้าเต็มไปด้วยความเย็นชาโดยสายตาไม่ละไปจากธันเลยสักนิดทำให้ธันรีบก้มหน้างุดทันที" ค่ะ ๆๆ " ป้าใจตอบแค่นั้นจึงรีบวิ่งออกไปทันที" พี่ไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นนะหวาน หวานเชื่อพี่นะ " ธันรีบเดินเข้ามากุมมือหวานไว้หลวม ๆ พร้อมกับ อธิบายเสียงอ่อน" หวานรู้แล้วก็เชื่อด้วยค่ะ เล่นเนียนเหมือนเรียนการแสดงมาเลยนะพี่หมอ "" หึ ๆ " ธันหัวเราะในลำคอเบา ๆ อารมณ์ดี ก่อนจะคลี่ยิ้มร้ายให้หญิงคนรักตรงหน้า" ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าได้แล้วค่ะ "" ครับ "ธันตอบรับแค่นั้นจึงเดินออกจากห้องเรดี้ไปทันที" แกอีหน้าด้านกล้าแย่งผัวกูหรือไง! "เพี๊ยะ!!!" คิดว่าฉันจะยอมหรือไง? "เพี๊ยะ!เรดี้และมายยังตบกันอย่างไม่มีใครยอมใคร โดยมีหวานนั่งมองอย่างมีความสุขเธอแสยะยิ้มมุมปากราวกับกำลังดูละครฉากใหญ่" ปะ...ปืนค่ะนายหญิง " ขณะนั้นป้าใจยื่นปืนให้นายหญิงของบ้านอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ" ขอบคุณค่ะ ป้าไปทำงานต่อเถอะ
หลายชั่วโมงต่อมา --ผับแทน" ไงมาถึงก็นั่งซึมเลยนะมึง? " แทนเดินเข้ามากระแนะกระแหนเพื่อนรักที่นั่ง น่าเศร้า อยู่หน้าเคาน์เตอร์บาร์คนเดียวเงียบ ๆ โดยมีเสียงเพลงดังกระหึ่มทั่วผับชายหญิงต่างโยกย้ายส่ายสะโพกเมามันไปกับเสียงเพลงพร้อมกับแสงสีที่สอดส่องไปมาหลายสี" ก็แค่เบื่อ เจอแต่เรื่องให้ปวดหัวตลอดเลย "" เรื่องผัว? " แทนเลิกคิ้วถามอย่างรู้ทัน หวานได้ยินอย่างนั้นจึงกระดกเหล้าเข้าปากอึกใหญ่รวดเดียวหมด" ใจเย็น ๆ อีสัสเดี๋ยวก็กลับบ้านไม่ได้หรอกเป็นภาระให้กูอีก! "" เมื่อไหร่เรื่องนี้จะจบสักทีฉันเบื่อที่จะแก้ปัญหาแล้วนะ อึกกก " หวานตัดพ้อออกมาอย่างเหนื่อยใจก่อนจะฟุบหน้าลงร้องไห้ออกมา" เหนื่อยก็ร้องออกมาเถอะ วันนี้กูจะไม่ด่ามึง " แทนลูบหลังเพื่อนรักอย่างปลอบประโลมพร้อมกับพูดปลอบเสียงอ่อนพรึบ!" อึกกก เหนื่อยอ่ะฉันควรทำยังไงต่อวะอีแทนอึกกก ฮื้ออออ " หวานเงยหน้าขึ้นสวมกอดแทนทันทีพร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงสะอื้อ อีกทั้งยังมีความเมาเริ่มแทรกเข้ามาจึงทำให้อารมณ์อ่อนไหวง่ายไปอีก" ปล่อยนายหญิง! " ระหว่างนั้นเสียงเหี้ยมเกรียมของใครบางคนดังแทรกเข้ามา ทำให้หวานและแทนรีบผละออกจากกันก่อนจะหันมองตามเสียง
ก๊อก ก๊อก ก๊อกแกร๊ก ---" ว่าไงครับมาย? " ธันวางปากกาลงพร้อมกับเอ่ยถามเสียงอ่อนเมื่อมายเปิดประตูห้องทำงานเข้ามา" ธันยอมให้คุณหวานพาใครที่ไหนไม่รู้มาอยู่บ้านเหรอคะ? " มายเอ่ยถามด้วยใบหน้ามุ่ย" อือ ผมขัดใจพ่อไม่ได้ "" พ่อธันสั่งเหรอคะ? "" ครับ "" มายอยากอยู่กับธันสองคนเร็ว ๆ จังเลยค่ะ " มายบอกพลางเดินเข้าไปนั่งตักแกร่งของธันพร้อมกับคล้องคออย่างถือวิสาสะ" รออีกหน่อยนะมายผมจัดการไอ้ชาร์ทได้เมื่อไหร่เราจะแต่งงานกันทันที "ฟอดดดด" จริงนะคะ? " มายยื่นหน้าเข้าไปหอมแก้มสากหนึ่งครั้ง ก่อนจะถามอีกย้ำเพื่อความแน่ใจ" ครับ "" แล้วธันจะจัดการกับศัตรูเมื่อไหร่คะ? "" วันส่งของ "" ค่ะ มายจะรอนะคะ "" ขอบคุณครับ " ธันเอ่ยขอบคุณพร้อมกับส่งยิ้มให้มายบาง ๆก๊อก ก๊อก ก๊อกแกร๊ก ----ระหว่างนั้นเสียงเคาะประตูดังขึ้นพร้อมกับเสียงเปิดประตูเข้ามา ธันจึงเงยหน้ามองแต่ไม่ทันได้ดูชัดว่าเป็นใครเสียงมายดันเอ่ยเรียกซะก่อน" ธัน "" อื้มมมมมม " เมื่อธันหันกลับมาสนใจ มายจึงประกบจูบกับริมฝีปากหนาพร้อมกับเธอสอดเรียวลิ้นเข้าตวัดไปมาในโพรงปาก ธันเบิกตากว้างอย่างตกใจกับการกระทำของมายก่อนจะเหลือบมองคนที่เข้ามาใหม่
คฤหาสน์ ธันก๊อก ก๊อก ก๊อกแกร๊ก ---แจ็คเคาะประตูตามมารยาทก่อนจะเปิดเข้ามาก้มหัวทำความเคารพเจ้านายหนุ่ม" นายมีอะไรครับ? "" พรุ่งนี้มึงให้ป้าใจไปทำความสะอาดห้องนอนอีกห้องหนึ่งให้กูหน่อย "" ใครจะมาเหรอครับ? "" เหยื่อของเมียกู "" นายยอมให้นายหญิงเอาผู้ชายอื่นมานอนที่บ้านเหรอครับ? " แจ็คโพล่งถามขึ้นเสียงประหลาดใจเพล้ง!จบประโยคธันจึงเขวี้ยงหนังสือใส่แจ็คทันที แต่ดีที่ลูกน้องคนสนิทหลบได้ทัน" กูยอม ก็โง่แล้วไอ้สัส!!!! " ธันตวาดใส่ลูกน้องคนสนิทเสียงดังอย่างเกรี้ยวกราด พร้อมกับจ้องด้วยสายตาดุดัน" เกือบโดนหัวผมแล้วนะนาย! ถ้าไม่ใช่ผู้ชายคนอื่นแล้วนายหมายถึงอะไรล่ะครับ? "" ผู้หญิงที่ทำร้ายเมียกูเมื่อหกปีก่อน หวานพึ่งส่งข้อความมาบอก "" นายพูดอย่างนี้ทีแรกผมก็เข้าใจแล้ว " แจ็คพูดตัดพ้อออกมาอย่างนึกน้อยใจผู้เป็นนาย" ปากมึงพูดออกมาเองช่วยไม่ได้! "แจ็คไม่ได้โต้เถียงเจ้านายหนุ่ม เขาได้แต่ถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่ด้วยใบหน้ามุ่ยเท่านั้น" เรื่องห้องครัวนายคงไม่เชื่อคุณหมอมายนะครับ "" กูดูกล้องแล้ว ไม่คิดว่ามายจะลงทุนทำร้ายตัวเองถึงขนาดนี้ " ธันพูดเสียงอ่อนลง ดวงตาฉายแววผิดหวังอย่างเห็นได้ชัด"
หลายชั่วโมงต่อมา ---แกร๊ก –ธันเปิดประตูห้องมายเข้ามาหลังจากเสร็จกิจกรรมกับหวานเมื่อหลายชั่วโมงก่อน เขาชะงักไปทันทีที่เห็นสายตาดุของมาย เธอนั่งกอดอกมองอยู่บนเตียงใหญ่ ธันจึงเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงอ่อนพร้อมกับเดินเข้าไปหา" ตื่นแล้วเหรอมายยังมืดอยู่เลย? "" มายตกใจตื่นแล้วไม่เห็นธันเลยนั่งรอค่ะ! " มายตอบเสียงแข็งด้วยใบหน้าบึ้งตึง" ขอโทษครับ ผมทำงานเพลินไปหน่อยผมว่าเรานอนกันเถอะดึกแล้ว "" ค่ะ ธันอาบน้ำแล้วเหรอคะ "" ครับ ห้องทำงานผมมีห้องน้ำเลยอาบในนั้นเลยจะได้กลับมานอนกอดมายไง " ธันบอกเสียงอ่อนด้วยรอยยิ้ม พร้อมกับนั่งลงข้างเธอพลางยื่นเอามือเธอเข้ามากุมไว้หลวม ๆ ในขณะที่มายยังคงแสดงสีหน้าบึ้งตึงและน้อยใจเขา" มายโกรธผมเหรอ? ผมขอโทษนะ "" เปล่าค่ะ มายอยากรู้ว่าธันรักมายจริงไหม? ทั้งที่ก่อนหน้านี้ธันยังบอกว่ารักคุณหวานอยู่ เลย "" มายก็รู้ที่ผมทำไปทั้งหมดเป็นการแสดงเท่านั้น ผมจะบอกความจริงกับมาย ผมทำไปเพราะผมต้องการช่วยมาย "" ยังไงคะ? " มายขมวดคิ้วถามอย่างไม่เข้าใจ" มายรู้ใช่ไหมว่าไอ้ชาร์ทคือศัตรูผม? "คำถามจริงจังของธันและสายตาแข็งกระด้างที่เขามองมา ทำให้มายรู้สึกประหม่าไปทันทีเมื่อพูดถ