" สวัสดีค่ะหมอมาย " มายพยักหน้าตอบรับด้วยรอยยิ้มเจื่อน ๆ แววตาที่เธอใช้มองหวานตอนนี้เปลี่ยนไปราวกับคนละคนซึ่งก่อนหน้านี้แววตาของมายอ่อนโยนปกติไม่มีอะไรมาวันนี้แววตาเธอกลับเปลี่ยนเป็นแข็งกร้าวขึ้น" มายไปก่อนนะธัน "" ครับ " ธันตอบรับมายด้วยรอยยิ้มบาง ๆ จากนั้นเธอก็ลุกเดินผ่านหน้าหวานไปโดยไม่มีคำลาใด ๆ แต่หวานก็ไม่ได้แปลกใจอะไรกับท่าทีเปลี่ยนไปของมาย" ขอโทษที่มาสาย " หลังจากมายเดินออกไปหวานจึงกล่าวขอโทษธันด้วยน้ำเสียงเรียบ ที่มาสายตั้งสิบนาที ธันก้มหน้าทำงานต่อเขาทำราวกับไม่ได้ยินคำขอโทษจากเธอ เมื่อเห็นว่าอีกคนไม่ตอบหรือไม่พูดอะไรเธอจึงเป็นฝ่ายถามก่อน" นายพร้อมหรือยัง? "" นี่นายได้ยินที่ฉันพูดไหมว่าพร้อมหรือยัง? " หวานถามอีกครั้งอย่างหงุดหงิดเมื่อเขาเอาแต่ก้มหน้าทำงานโดยไม่สนใจคำถามเธอทั้ง ๆ ที่เธอนั้นยืนหัวโด่อยู่ตรงหน้า" ถ้าบอกไม่พร้อมเธอจะทำยังไง? "" อย่ามายั่วโมโหได้ไหม! "" ไม่ได้ยั่วโมโหแต่ฉันถามเธอไงว่าจะทำยังไงถ้าฉันไม่พร้อม? "" เฮ้อออ! ก็รอไง " หวานถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่ ก่อนจะกัดฟันตอบอย่างโมโห" งั้นก็รอเหมือนที่เธอมาสาย เอาแต่คุยกับผู้ชายก็อย่างเนี่ยแรดไปทั่ว! " ธันสาด
หลายวันต่อมา---" ยิ้มหน่อยสิคนสวยของแม่ " พิมพ์ลูบผมลูกสาวเบา ๆ อย่างปลอบโยนขณะที่เธอนั่งรอเวลาเพื่อเข้าพิธีหมั้นอยู่หน้ากระจกด้วยใบหน้าเศร้า" หวานไม่อยากแต่งงานกับคนที่หวานไม่ได้รัก " เธอหันมองหน้าผู้เป็นแม่พร้อมกับกล่าวความรู้สึกด้วยน้ำเสียงแสนจะแผ่วเบาและเนิบช้าทว่าขุ่นมัวอย่างที่สุด" มาถึงขนาดนี้แล้วนะลูกแม่เชื่อว่าสักวันหนูกับหมอธันจะรักกัน "" ไม่มีทางหรอกค่ะเพราะในใจหนูยังมีพี่มาร์คถึงแม้เขาจะมีคนรักแล้วก็ตามอีกอย่างไอ้หน้านิ่งนั้นก็มีแฟนแล้ว "" ถ้าหมอธันมีแฟนแล้วพ่อกับแม่ต้องรู้บ้างสิจ้ะ เท่าที่รู้มาหมอธันไม่เคยมีแฟนสักคนเลยนะ "" แต่หวาน.... "" เอาล่ะหวาน วันนี้เป็นวันดีหนูต้องยิ้มเข้าไว้นะลูกเชื่อแม่สักครั้งนะคะคนดี " หวานเธอไม่ทันได้พูดจบประโยคแม่เธอก็พูดแทรกขึ้นมาอย่างขอร้องพร้อมกับคลี่ยิ้มให้ลูกสาวบาง ๆแกร๊ก ----" ขออนุญาตนะคะ "" ว๋านนโสยยย (หวานสวย) "ระหว่างนั้นประตูก็ถูกผลักเข้ามาพร้อมกับมิลินที่กุมมือเนนิลลูกสาวตัวน้อยของเธอเดินเข้ามาหาหวานที่นั่งรออยู่ในห้องแต่งตัวเนนิลเรียกชื่อหวานด้วยน้ำเสียงสดใสและไร้เดียงสาของเธอ" ว่าไงคะคนสวยของหวาน "" มะหมี่ว๋านโสยยจา
" ก็แค่ยาปลุกเซกส์ตัวใหม่ของกูไอ้ธันได้ใช้เป็นคนแรกเลยนะโว้ยย ภายในสามสิบนาทีเห็นผล "" มึงใช้ไอ้ธันเป็นหนูทดลองเหรอวะ? ไอ้สัสแม่งเลวฉิบหาย "" หึ กูยอมรับมึงไม่ต้องชมกูไอ้แพท "" แล้วน้องหวานจะเป็นยังไงวะ ไอ้ธันเวลามันเอาใครมันชอบใช้ความรุนแรงซะด้วยว่ะ ยิ่งถ้าขัดใจมันนะเจ็บตัวแน่สัส "" ขนาดนั้นเลย? '" เออสิวะไอ้พรีน พูดแล้วสงสารน้องหวานเลยว่ะ " แพททริคกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงหวั่นเกรง" หวานไปก่อนนะคะ " เมื่อธันมาถึงเธอจึงกล่าวลาพ่อกับแม่ของเธอด้วยน้ำเสียงเศร้า" จ้ะ ลูกหมอธันดูแลลูกแม่ด้วยนะลูก "" ครับ "" หนูขอกอดหน่อยนะคะแม่? " เมื่อพิมพ์พยักหน้าตอบรับหวานจึงโผล่เข้ากอดผู้เป็นแม่อย่างห่วงหาทันทีพิมพ์ลูบผมลูกสาว เบา ๆ อย่างปลอบประโลม" โตแล้วยังทำตัวเป็นเด็กอีกยัยหวานไม่อายหรือไง? "" หวานไม่อาย! " หวานผละกอดผู้เป็นแม่ก่อนจะตอบผู้เป็นพ่อเสียงแข็งด้วยใบหน้ามุ้ย" เถียงคำไม่ตกฟาก! "" พอแล้วคุณ ไปได้แล้วยัยหวาน "" ค่ะ "หลังจากจบสนทนาหวานและธันจึงก้าวขาขึ้นรถสปอร์ตหรูทันที จากนั้นธันจึงขับเคลื่อนรถออกจากบ้านหวานภายในรถมีแต่ความเงียบปกคลุม ระหว่างที่ธันขับรถอยู่เขาก็รู้สึกเหมือนร่างก
" หึ ทนไม่ไหวก็ครางออกมาจะเก็บไว้ทำไม "" ไม่มีทาง!!!! "" ทนให้ไหวละกัน " สิ้นสุดเสียงของธันเขาจับหน้าเธอให้หันมาสบตาก่อนจะประกบจูบอีกครั้ง ธันขบเม้มริมฝีปากล่างบนของเธอเพื่อให้เธอเปิดปากเมื่อเธอยังไม่ยอมเขาจึงขบมันอย่างแรงจนเธอเบ้หน้าด้วยความเจ็บ เมื่อเธอเผลอปากธันจึงสอดเรียวลิ้นสากเข้ามาพร้อมกับตวัดเรียวลิ้นสากควานหาน้ำหวนในโพรงปาก แล้วดูดเรียวลิ้นเล็กของเธออย่างแรง" อื้มมม "ระหว่างที่ธันดูดริมฝีปากเล็กของเธออย่างเมามัน เขาใช้มือหนาของตัวเองลูบไล้ตามสัดส่วนร่างกายจนลงมาที่กลีบกุหลาบซึ่งไร้ขนปกปิดก่อนจะลูบไล้มันอย่างเบามือขณะเดียวกันธันก็ผละริมฝีปากตัวเองออกแล้วลากเรียวลิ้นสากลงมาลำคอพร้อมกับดูดและไซร้ลำคอขาวของเธออย่างแรง" อืออ ๆๆ " หวานเธอเผลอครางออกมาด้วยความเสียวพร้อมกับกำผ้าปูที่นอนแน่นเธอทนไม่ได้ที่จะไม่ครางออกมาเพราะการกระทำของคนข้างบนนั้นช่างช่ำชองยากที่จะกลั้นไหว" อ๊ะ!! "ธันสอดนิ้วเรียวยาวเข้าไปในรูสวาทของเธอก่อนจะเริ่มชักเข้าออกช้า ๆ" อะๆๆๆ แสบบ "" หึ " ธันเงยขึ้นมองใบหน้าเหยเกของเธอพร้อมกับหัวเราะในลำคอเบา ๆ อย่างพึงพอใจเมื่อได้ยินเสียงครางของเธอหลุดลอดออกมา จากนั้
วันต่อมา “อือออ “เมื่อหวานรู้สึกตัวตื่นทำให้ความเจ็บนั้นหลั่งไหลเข้ามาตามร่างกายและน้องสาวของเธอทันทีร่างกายของเธอแทบขยับไม่ได้มันปวดร้าวไปหมดราวกับร่างกายจะแตกเป็นเสี่ยง ๆ เธอค่อย ๆ ปรือตาขึ้นมาอย่างยากลำบากก่อนจะมองรอบ ๆ ห้องก็ไม่เจอกับคนเลวที่กระทำรุนแรงกับเธอ เขาทำอย่างเธอนั้นเป็นตุ๊กตายางสำหรับเขาที่ไม่มีความรู้สึกใด ๆ มันช่างน่าเจ็บใจ หวานพยายามพยุงตัวเองลงจากเตียง เรียกได้ว่าคลานลงเลยก็ว่าได้ตุบบ!!!" อึก! ไอ้คนเลว อึกกก เจ็บบ! " ระหว่างที่เธอพยายามคลานลงมาแต่เธอกับพลัดตกลงพื้นอย่างไม่แรงแต่ก็ทำให้ร่างกายเธอนั้นปวดสะท้านไปทั่วร่างกาย เธอก่นด่าคนเลวด้วยความเจ็บใจที่ขัดขืนเขาไม่ได้เนื่องจากธันนั้นแรงเยอะกว่าเธอเป็นสิบเท่าเธอพยายามเคลือบคลานอีกครั้งแต่รอบนี้เธอคงทนความเจ็บไม่ไหวจึงสลบไปโรงพยาบาล เคธันนั่งอยู่ในห้องตรวจเขาไม่มีกระจิตกระใจจะทำงานภาพของหวานที่นอนหมดสภาพเพราะฝีมือของเขานั้นมักจะลอยเข้ามาในสมองอยู่ตลอดทั้งที่พยายามบอกตัวเองว่าไม่ต้องสนใจก็ตามแต่สมองกลับไม่เชื่อฟัง ธันสะบัดความคิดเหล่านั้นทิ้งก่อนจะตั้งหน้าตั้งตาทำงานอีกครั้ง" โถ่เว้ยยย น่ารำคาญชะมัด!!!! " ธันสบถออ
หลายวันต่อมา“อือออออ “หวานส่งเสียงครางออกมาเบา ๆ เมื่อเธอเริ่มรู้สึกตัวเธอค่อย ๆ ปรือตาขึ้นอย่างยากลำบากก่อนจะมองเห็นเพดานสีขาวโพล้นพร้อมกับกลิ่นยาในโรงพยาบาลซึ่งทำให้เธอรู้ทันทีว่าตอนนี้เธอนั้นอยู่ในโรงพยาบาลหวานมองไปรอบ ๆ ก็ไม่เห็นใครอยู่เลยสักคนเธอจึงเอื้อมมือหวังจะหยิบน้ำแต่ก็พลาดทำแก้วน้ำตกแตกกระจายเพล้ง!!!!แกร๊ก ---" อีหวาน! " แทนเปิดประตูเข้ามาด้วยความตกใจเมื่อได้ยินเสียงดังจากห้องของหวาน" มึงเป็นอะไร? "" ฉันแค่หิวน้ำแต่ดันทำแก้วตก " หวานตอบด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาเนื่องจากเธอนั้นพึ่งฟื้นหลังจากหลับไปสามวันแถมคอยังแห้งเพราะไม่ได้ดื่มน้ำเป็นเวลานาน" เดี๋ยวกูเก็บเศษแก้วให้ " หวานพยักหน้าเข้าใจแทนจึงเดินไปอีกฝั่งเพื่อเก็บเศษแก้วที่หวานทำตกเมื่อสักครู่" อีแทนฉันหลับไปนานไหม? "" สามวัน "" แล้วแก รู้ได้ไงว่าฉันอยู่โรงพยาบาล? "" รู้จากเฮีย "" อือ "" แล้วลินล่ะมาไหม? "" มาพึ่งกลับไปได้ ไม่นาน "" อือ "" เออ แล้วไอ้หมอเหี้ยที่มันทำให้มึงเป็นแบบนี้กูไม่เห็นมันมาเฝ้ามึงสักคืนมาแค่ตรวจอาการมึงกูอยากจะกระทืบมันจริง ๆ ไอ้สัส!!!! " แทนลุกขึ้นจากการเก็บเศษแก้วเขาพูดด้วยความโมโห" ช่า
" บ้าเอ้ยย! " ธันลืมตาขึ้นกลับมานั่งตรง ๆ ก่อนจะสบถคำออกมาอย่างหัวเสียเมื่อเขาเอาแต่นึกถึงหวานที่เขาเป็นคนทำเธอเจ็บจนต้องเข้าโรงพยาบาลครืนนนนนนน ครืนนนนนนระหว่างนั้นเสียงโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้นธันจึงหยิบขึ้นมาดูเมื่อเห็นเป็นเบอร์โทรของพรีนจึงกดรับสายทันทีมึงโทรมาทำไมไอ้พรีน ? !!!(กูแค่โทรมาขอโทษที่เป็นต้นเหตุให้น้องนักเขียนเมียมึงต้องเข้าโรงพยาบาล)มึงพึ่งโทรมาขอโทษเหรอวะ ? ทั้งๆ ที่มึงเป็นคนวางยากู!!!!(ก็กูอยู่ที่ฮ่องกงไม่ได้ติดต่อใครเลยพึ่งรู้ตอนกลับมาเนี่ยแล้วก็รีบโทรมาหามึงเลย)แค่นี้ใช่ไหมที่มึงโทรมากูจะวางแล้ว(มึงไม่โกรธกูแล้วใช่ไหม)อือธันตอบแค่นั้นอย่างขอไปทีก่อนจะกดวางสายแล้วลุกขึ้นเดินออกไป ซึ่งเวลาขนาดนี้สี่ทุ่มกว่าแล้ว เขาเดินตรงมาที่ห้องของหวานเขาลังเลอยู่สักพักว่าจะเข้าไปดีไหมเมื่อตัดสินใจได้จึงค่อย ๆ แง้มบานประตูเข้าไปช้า ๆ เพื่อไม่ให้คนที่อยู่ในห้องรู้พร้อมกับชะเง้อมองเมื่อเห็นหวานนอนหลับอยู่คนเดียวเขาจึงเดินเข้าไปหาเธอ" ช่วยไม่ได้เธอปากดีเอง " ธันจ้องมองคนบนเตียงด้วยสายเย็นชาแต่ในตากับแฝงไปด้วยความห่วงใยก่อนจะกล่าวด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาเพราะกลัวว่าอีกคนจะตื่นขึ้น
- จ้ะ- กูก็ไม่ได้ไปนะต้องดูผับ มึงไปผับเฮียใช่ปะ?- เออ โอเคไว้เจอกันคราวหน้าพวกแกต้องไปเที่ยวกับฉันผับมึงก็ได้อีแทน- จ้ะ- ตามนั้นหลายชั่วโมงต่อมา ---" ว้าวหวานสวยมากเลย " หลังจากหวานออกมาจากห้องแต่งตัวมิ้มจึงเอ่ยชมเธอทันทีด้วยแววตา ลุกวาวพร้อมกับหมุนตัวหวานไปรอบ ๆ อย่างตกตะลึงเมื่อเธอสวมชุดเดรสเกาะอกสีขาวเห็นเนินอกใหญ่ที่ล้นทะลักออกมาพร้อมกับกระโปรงส่วนล่างสีดำปล่อยผมลอนแผ่เต็มหลังเธอเติมแต่งใบหน้าด้วยสีชมพูอ่อน ๆ ริมฝีปากแดงก่ำหน้าจูบเสริมด้วยรองเท้าส้นสูงสีแดง" จริงเหรอ? "" จริงสิสวยเซ็กซี่มากเลยนะเนี่ย "" ขอบคุณนะมิ้มเธอเองก็สวยมาก ๆ เหมือนกันนะ " มิ้มแต่งตัวด้วยเดรสสีแดงหมัดผมหางม้ามองดูแล้วเซ็กซี่เอามาก ๆ" แน่นอนจ้ะ พร้อมแล้วเราไปกันเถอะ " หวานพยักหน้าตอบรับจากนั้นทั้งคู่ก็ขับรถไปที่ผับของเทวินทันทีผับ Niceหวานและมิ้มเดินฝ่าฝูงชนที่กำลังโยกย้ายส่ายสะโพกกันเต็มผับอย่างเมามันด้วยเสียงเพลงดังที่กระหึ่มพร้อมกับแสงสีที่มองแล้วชั่งน่าหลงใหลหวานที่เดินเข้าด้วยความงามและเซ็กซี่ของเธอนั้นทำให้ผู้ชายในผับต่างพากันมองด้วยสายตาลุกวาว ทั้งสองเดินมาตรงโต๊ะที่จองไว้โดยมีกราฟกับแพรวน
หลายชั่วโมงต่อมา ---" พ่อกับแม่กลับก่อนนะ "" ครับ/ค่ะ " หวานและธันตอบรับพ่อแม่ตัวเองพร้อมกัน" หวานพรุ่งนี้หวานคงมีคำตอบให้พี่แล้วใช่ไหม? "" ค่ะ "หวานตอบรับอย่างเข้าใจ ในขณะที่ธันเดินเข้าในบ้านอย่างหงุดหงิดหวานหันมองเพียงนิดเธอพอจะรู้ว่าคนรักของเธอกำลังโกรธ" ขับรถดี ๆ นะคะ "" ครับ "มาร์คตอบรับด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะเดินขึ้นรถยนต์หรูของตัวเองและขับออกไปทันทีแกร๊ก ---หวานเปิดประตูห้องนอนเข้ามามองหาคนรัก ซึ่งขึ้นมาก่อนหน้าแต่ไม่พบจึงยู่หน้าถอนหายใจ พร้อมกับบ่นอุบอิ๊บ" เฮ้อออ ขี้น้อยใจจัง "แกร๊ก ---เมื่อได้ยินเสียงเปิดประตูเข้ามาหวานจึงหันมองตามเสียง" ไปไหนมาคะ? "" ห้องทำงาน " ธันตอบเสียงเรียบด้วยใบหน้าเรียบเฉย ก่อนจะเดินผ่านหน้าเธอไป" เย็นชาใส่หวานอีกแล้วนะพี่ธัน! " ประโยคของหวานทำให้ธันหยุดทันที เธอจึงเดินไปยืนเผชิญหน้ากับคนรัก" เป็นอะไรอีกคะ? "" เปล่า หายกลัวแล้ว? " ธันปฏิเสธก่อนจะเลิกคิ้วถามเสียงเรียบ" ค่ะหายแล้ว โกรธหวานเรื่องไหนระหว่างไปดูงานกับเรื่องพี่มาร์ค? "" ทั้งสองเรื่อง พี่ไม่ชอบให้หวานใกล้ชิดกับมันเกินไปดูก็รู้ว่ามันไม่คิดกับหวานแค่น้อง! "" จะสนใจทำไมคะ ในเมื่อ
" นี่นายชาร์ทไหนว่าจัดการลูกน้องธันหมดแล้วไง!! ทำไมถึงมีเสียงปืน?!! " มายตวาดถามอย่างโมโห" หยุดถามสักที!!! เอาตัวอีนี่ออกไปต่อรองกับมันไม่ต้องกลัวพ่อของเธอเป็นตำรวจ!! " ชาร์ท ตวาดสั่ง ก่อนจะพูดขึ้นพร้อมกับสะบัดหน้าไปทางเรดี้" น้องหวาน! " พรีนเอ่ยเรียกหวานด้วยใบหน้าตกใจเขาไม่คิดว่าเธอจะมาอยู่ที่นี่" คุณพรีนพี่ธันล่ะคะ? "" หวาน!! " ขณะเดียวกันธันและเหล่าเพื่อนจึงรีบวิ่งเข้ามา ธันมองหน้ามายด้วยสายตาอำมหิตอย่างไม่อยากให้อภัย มายเมื่อเห็นธันใบหน้าเธอจึงถอดสีทันที" มาแล้วเหรอวะไอ้ธัน มาทันเวลาพอดีกูกำลังจะฆ่าเมียมึงเหมือนที่มึงฆ่าน้องสาวกู!!! "" น้องมึงบังกระสุนแทนมึงเองช่วยไม่ได้ ถ้ามึงไม่รังครวญกูก่อนน้องมึงคงไม่ตายมึงนั่นแหละฆ่าน้องมึงเอง!! "" ไม่จริง! "กรึก!!ชาร์ทตะคอกปฏิเสธเสียงดังอย่างบ้าคลั่ง ก่อนจะลั่นไกลแต่ปืนดันไม่มีลูก ทำให้ใบหน้า ชาร์ทซีดไม่เหลือสีอย่างรู้สึกหวาดกลัว ในเมื่อตอนนี้ลูกน้องตัวเองถูกลูกน้องพรีนจัดการหมดแล้ว" ลืมบอกปืนไม่มีลูก หึ ๆ! " หวานกล่าวด้วยน้ำเสียงสบายอารมณ์ ก่อนจะหัวเราะในลำคอ เบา ๆ อย่างสะใจ" คิดว่ากูไม่มีปืนหรือไง!! "พรึบ!ปึก!" อ๊ะ! " เรดี้ร้
วันต่อมา ---ย๊วบ ย๊วบ!เสียงยุบตัวของเตียงทำให้หวานรู้สึกตัวตื่นขึ้นเธอค่อย ๆ ลืมตามองตามเสียง ก่อนจะเอื้อมมือเปิดไฟหัวเตียง เมื่อเห็นว่าธันกำลังก้าวขาลงจากเตียงหวานจึงเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงงัวเงียพร้อมกับดันตัวลุกขึ้น" ไปไหนแต่เช้าคะ? "" ไปทำงาน " ธันเอี่ยวหลังตอบเสียงเรียบแค่นั้น ก่อนจะก้าวขาเดินเข้าห้องน้ำเพื่อทำธุระส่วนตัว การกระทำเย็นชาของคนรักตอนนี้มันทำให้เธอรู้ทันทีว่าเขากำลังงอนเธอเรื่องคืนที่ผ่านมา" ขี้งอนชะมัดไอ้หมอหน้านิ่ง! " หวานบ่นอุบอิ๊บหน้ามุ่ยอย่างหมั่นไส้ ก่อนจะก้าวขาลงจากเตียงเข้าไปเตรียมชุดทำงานให้ธันในห้องแต่งตัว" อรุณสวัสดิ์ค่ะนายหญิงวันนี้ตื่นเช้ามาทำอาหารเองเลยเหรอคะ? " ป้าใจเดินเข้าห้องครัวมาเอ่ยถาม ขณะที่หวานกำลังตักกุ้งใส่หม้ออยู่" ใช่ค่ะ "" ทำข้าวต้มกุ้งเหรอคะ? "" ค่ะ ทำให้พี่ธัน เขางอนหวานอยู่ต้องเอาใจหน่อย "" น่ารักจังเลยค่ะ นายหญิงคะป้าขอถามเรื่องคุณหมอมายกับผู้หญิงคนนั้นหน่อยได้ไหมคะว่ามันเกิดอะไรขึ้น? "" ไว้เรื่องทุกอย่างเรียบร้อยแล้วหวานค่อยเล่าให้ฟังนะคะป้าใจ "" ค่ะ ขอโทษนะคะที่เสียมารยาท "" ไม่เป็นไรค่ะ หวานวานป้าใจยกกาแฟไปไว้ที่โต๊ะอาหารให
หลายชั่วโมงต่อมา ---แกร๊ก ---" เป็นยังไงบ้างคะ? " หวานเอ่ยถามพร้อมกับลุกขึ้นจากเก้าอี้เดินเข้าไปหาคนรัก" มายบอกพี่ทุกอย่างแล้ว "" พี่จะทำอะไรเธอหรือเปล่าคะ? "" ถ้ามายหยุดแค่นี้พี่คงต้องปล่อยเธอไปยังไงก็เพื่อนกันอีกอย่างมายเป็นคนเดียวที่คอยช่วยเหลือพี่สมัยเรียนหมอมาตลอด "" หวานเข้าใจไม่เป็นไรนะคะ " หวานพูดปลอบเสียงอ่อน ก่อนจะสวมกอดคนรักพร้อมกับลูบแผ่นหลังแกร่งเบา ๆ เพื่อปลอบประโลมให้รู้สึกดีขึ้น เมื่อเห็นแววตาผิดหวังและเศร้าจากเขา ธันจึงกระชับกอดหวานแน่น" ขอบคุณนะหวานที่เชื่อใจพี่ "" ค่ะ หวานรักพี่หมอของหวานนะ "" รักเหมือนกันครับ "ฟอดดดดดดดดธันตอบรับหวานพร้อมกับซุกใบหน้าคมคายหอมซอกคอขาวเนียนของเธอฟอดใหญ่ ก่อนจะผละกอดออกเปลี่ยนมาเป็นกุมมือทั้งสองข้างของเธอไว้แทน เขาส่งยิ้มกว้างให้คนตรงหน้าจนเห็นฟันขาวเรียงตัวกันอย่างสวยงาม" คิดถึงจัง "" คิดถึงอะไรค ะ? " หวานเลิกคิ้วถามด้วยสายตาจับผิด เมื่อสายตาเขามองเธอนั้นช่างกะลิ้มกะเลี่ยอย่างเจ้าเล่ห์" คิดถึงหวานไงครับ "" เหรอคะ? มองสายตาเยิ้มขนาดนี้กินหวานเข้าไปตอนนี้เลยดีไหมคะ? "" ได้เหรอ? งั้นพี่กินเลยนะ! " ธันแกล้งเลิกคิ้วประทวนคำ
" คุณหวานทำยังไงดีค่ะ? " ป้าใจถามอย่างตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ขณะเดียวกัน มายและเร ยังสุดดึงกันไปมาอยู่" โอ้ยยย!!!! อีบ้า!!! "" ไปเอาปืนในห้องหวานมาค่ะ "" อะไรนะคะ?!!! "" ปืนค่ะ " หวานตอบอีกครั้งด้วยน้ำเสียงเรียบใบหน้าเต็มไปด้วยความเย็นชาโดยสายตาไม่ละไปจากธันเลยสักนิดทำให้ธันรีบก้มหน้างุดทันที" ค่ะ ๆๆ " ป้าใจตอบแค่นั้นจึงรีบวิ่งออกไปทันที" พี่ไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นนะหวาน หวานเชื่อพี่นะ " ธันรีบเดินเข้ามากุมมือหวานไว้หลวม ๆ พร้อมกับ อธิบายเสียงอ่อน" หวานรู้แล้วก็เชื่อด้วยค่ะ เล่นเนียนเหมือนเรียนการแสดงมาเลยนะพี่หมอ "" หึ ๆ " ธันหัวเราะในลำคอเบา ๆ อารมณ์ดี ก่อนจะคลี่ยิ้มร้ายให้หญิงคนรักตรงหน้า" ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าได้แล้วค่ะ "" ครับ "ธันตอบรับแค่นั้นจึงเดินออกจากห้องเรดี้ไปทันที" แกอีหน้าด้านกล้าแย่งผัวกูหรือไง! "เพี๊ยะ!!!" คิดว่าฉันจะยอมหรือไง? "เพี๊ยะ!เรดี้และมายยังตบกันอย่างไม่มีใครยอมใคร โดยมีหวานนั่งมองอย่างมีความสุขเธอแสยะยิ้มมุมปากราวกับกำลังดูละครฉากใหญ่" ปะ...ปืนค่ะนายหญิง " ขณะนั้นป้าใจยื่นปืนให้นายหญิงของบ้านอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ" ขอบคุณค่ะ ป้าไปทำงานต่อเถอะ
หลายชั่วโมงต่อมา --ผับแทน" ไงมาถึงก็นั่งซึมเลยนะมึง? " แทนเดินเข้ามากระแนะกระแหนเพื่อนรักที่นั่ง น่าเศร้า อยู่หน้าเคาน์เตอร์บาร์คนเดียวเงียบ ๆ โดยมีเสียงเพลงดังกระหึ่มทั่วผับชายหญิงต่างโยกย้ายส่ายสะโพกเมามันไปกับเสียงเพลงพร้อมกับแสงสีที่สอดส่องไปมาหลายสี" ก็แค่เบื่อ เจอแต่เรื่องให้ปวดหัวตลอดเลย "" เรื่องผัว? " แทนเลิกคิ้วถามอย่างรู้ทัน หวานได้ยินอย่างนั้นจึงกระดกเหล้าเข้าปากอึกใหญ่รวดเดียวหมด" ใจเย็น ๆ อีสัสเดี๋ยวก็กลับบ้านไม่ได้หรอกเป็นภาระให้กูอีก! "" เมื่อไหร่เรื่องนี้จะจบสักทีฉันเบื่อที่จะแก้ปัญหาแล้วนะ อึกกก " หวานตัดพ้อออกมาอย่างเหนื่อยใจก่อนจะฟุบหน้าลงร้องไห้ออกมา" เหนื่อยก็ร้องออกมาเถอะ วันนี้กูจะไม่ด่ามึง " แทนลูบหลังเพื่อนรักอย่างปลอบประโลมพร้อมกับพูดปลอบเสียงอ่อนพรึบ!" อึกกก เหนื่อยอ่ะฉันควรทำยังไงต่อวะอีแทนอึกกก ฮื้ออออ " หวานเงยหน้าขึ้นสวมกอดแทนทันทีพร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงสะอื้อ อีกทั้งยังมีความเมาเริ่มแทรกเข้ามาจึงทำให้อารมณ์อ่อนไหวง่ายไปอีก" ปล่อยนายหญิง! " ระหว่างนั้นเสียงเหี้ยมเกรียมของใครบางคนดังแทรกเข้ามา ทำให้หวานและแทนรีบผละออกจากกันก่อนจะหันมองตามเสียง
ก๊อก ก๊อก ก๊อกแกร๊ก ---" ว่าไงครับมาย? " ธันวางปากกาลงพร้อมกับเอ่ยถามเสียงอ่อนเมื่อมายเปิดประตูห้องทำงานเข้ามา" ธันยอมให้คุณหวานพาใครที่ไหนไม่รู้มาอยู่บ้านเหรอคะ? " มายเอ่ยถามด้วยใบหน้ามุ่ย" อือ ผมขัดใจพ่อไม่ได้ "" พ่อธันสั่งเหรอคะ? "" ครับ "" มายอยากอยู่กับธันสองคนเร็ว ๆ จังเลยค่ะ " มายบอกพลางเดินเข้าไปนั่งตักแกร่งของธันพร้อมกับคล้องคออย่างถือวิสาสะ" รออีกหน่อยนะมายผมจัดการไอ้ชาร์ทได้เมื่อไหร่เราจะแต่งงานกันทันที "ฟอดดดด" จริงนะคะ? " มายยื่นหน้าเข้าไปหอมแก้มสากหนึ่งครั้ง ก่อนจะถามอีกย้ำเพื่อความแน่ใจ" ครับ "" แล้วธันจะจัดการกับศัตรูเมื่อไหร่คะ? "" วันส่งของ "" ค่ะ มายจะรอนะคะ "" ขอบคุณครับ " ธันเอ่ยขอบคุณพร้อมกับส่งยิ้มให้มายบาง ๆก๊อก ก๊อก ก๊อกแกร๊ก ----ระหว่างนั้นเสียงเคาะประตูดังขึ้นพร้อมกับเสียงเปิดประตูเข้ามา ธันจึงเงยหน้ามองแต่ไม่ทันได้ดูชัดว่าเป็นใครเสียงมายดันเอ่ยเรียกซะก่อน" ธัน "" อื้มมมมมม " เมื่อธันหันกลับมาสนใจ มายจึงประกบจูบกับริมฝีปากหนาพร้อมกับเธอสอดเรียวลิ้นเข้าตวัดไปมาในโพรงปาก ธันเบิกตากว้างอย่างตกใจกับการกระทำของมายก่อนจะเหลือบมองคนที่เข้ามาใหม่
คฤหาสน์ ธันก๊อก ก๊อก ก๊อกแกร๊ก ---แจ็คเคาะประตูตามมารยาทก่อนจะเปิดเข้ามาก้มหัวทำความเคารพเจ้านายหนุ่ม" นายมีอะไรครับ? "" พรุ่งนี้มึงให้ป้าใจไปทำความสะอาดห้องนอนอีกห้องหนึ่งให้กูหน่อย "" ใครจะมาเหรอครับ? "" เหยื่อของเมียกู "" นายยอมให้นายหญิงเอาผู้ชายอื่นมานอนที่บ้านเหรอครับ? " แจ็คโพล่งถามขึ้นเสียงประหลาดใจเพล้ง!จบประโยคธันจึงเขวี้ยงหนังสือใส่แจ็คทันที แต่ดีที่ลูกน้องคนสนิทหลบได้ทัน" กูยอม ก็โง่แล้วไอ้สัส!!!! " ธันตวาดใส่ลูกน้องคนสนิทเสียงดังอย่างเกรี้ยวกราด พร้อมกับจ้องด้วยสายตาดุดัน" เกือบโดนหัวผมแล้วนะนาย! ถ้าไม่ใช่ผู้ชายคนอื่นแล้วนายหมายถึงอะไรล่ะครับ? "" ผู้หญิงที่ทำร้ายเมียกูเมื่อหกปีก่อน หวานพึ่งส่งข้อความมาบอก "" นายพูดอย่างนี้ทีแรกผมก็เข้าใจแล้ว " แจ็คพูดตัดพ้อออกมาอย่างนึกน้อยใจผู้เป็นนาย" ปากมึงพูดออกมาเองช่วยไม่ได้! "แจ็คไม่ได้โต้เถียงเจ้านายหนุ่ม เขาได้แต่ถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่ด้วยใบหน้ามุ่ยเท่านั้น" เรื่องห้องครัวนายคงไม่เชื่อคุณหมอมายนะครับ "" กูดูกล้องแล้ว ไม่คิดว่ามายจะลงทุนทำร้ายตัวเองถึงขนาดนี้ " ธันพูดเสียงอ่อนลง ดวงตาฉายแววผิดหวังอย่างเห็นได้ชัด"
หลายชั่วโมงต่อมา ---แกร๊ก –ธันเปิดประตูห้องมายเข้ามาหลังจากเสร็จกิจกรรมกับหวานเมื่อหลายชั่วโมงก่อน เขาชะงักไปทันทีที่เห็นสายตาดุของมาย เธอนั่งกอดอกมองอยู่บนเตียงใหญ่ ธันจึงเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงอ่อนพร้อมกับเดินเข้าไปหา" ตื่นแล้วเหรอมายยังมืดอยู่เลย? "" มายตกใจตื่นแล้วไม่เห็นธันเลยนั่งรอค่ะ! " มายตอบเสียงแข็งด้วยใบหน้าบึ้งตึง" ขอโทษครับ ผมทำงานเพลินไปหน่อยผมว่าเรานอนกันเถอะดึกแล้ว "" ค่ะ ธันอาบน้ำแล้วเหรอคะ "" ครับ ห้องทำงานผมมีห้องน้ำเลยอาบในนั้นเลยจะได้กลับมานอนกอดมายไง " ธันบอกเสียงอ่อนด้วยรอยยิ้ม พร้อมกับนั่งลงข้างเธอพลางยื่นเอามือเธอเข้ามากุมไว้หลวม ๆ ในขณะที่มายยังคงแสดงสีหน้าบึ้งตึงและน้อยใจเขา" มายโกรธผมเหรอ? ผมขอโทษนะ "" เปล่าค่ะ มายอยากรู้ว่าธันรักมายจริงไหม? ทั้งที่ก่อนหน้านี้ธันยังบอกว่ารักคุณหวานอยู่ เลย "" มายก็รู้ที่ผมทำไปทั้งหมดเป็นการแสดงเท่านั้น ผมจะบอกความจริงกับมาย ผมทำไปเพราะผมต้องการช่วยมาย "" ยังไงคะ? " มายขมวดคิ้วถามอย่างไม่เข้าใจ" มายรู้ใช่ไหมว่าไอ้ชาร์ทคือศัตรูผม? "คำถามจริงจังของธันและสายตาแข็งกระด้างที่เขามองมา ทำให้มายรู้สึกประหม่าไปทันทีเมื่อพูดถ