“ข้าจะไปกับพี่ใหญ่”“ได้ เช่นนั้นเจ้าก็นั่งรถม้าไปกับอี้หลง”หลีม่านจะเดินไปพยุงฟางอี้หลงแต่ท่านอ๋องส่งสัญญาณให้ต้าเป่าพยุงอี้หลงไปที่รถม้าก่อนส่วนเขาดึงนางเอาไว้ หลีม่านหันไปมองเพียงแขนเสื้อที่ถูกเขาจับเอาไว้“เหตุใดเจ้า…จึงปิดบังเรื่องนี้”“ท่านอ๋อง หม่อมฉันยังไม่พร้อมจะคุยเรื่องนี้เพคะ”“เช่นนั้นเจ้านั่งม้ากลับไปกับข้าได้หรือไม่”“หม่อมฉันจะไปกับ….”รถม้าเคลื่อนตัวออกไปจากสุสานสกุลตงโดยที่นางยังไม่ทันขึ้นไป ขบวนทหารที่ติดตามท่านอ๋องมาก็เช่นกัน บัดนี้เหลือเพียงแค่นางกับเขาบนเนินเขาที่มีเพียงหลุมศพของท่านตาของนางที่พึ่งฝังเสร็จไปเท่านั้น“พระองค์ต้องการสิ่งใดอีก”“หลี่เหยา…ไม่สิ ฟางหลีม่านข้าอยากรู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับสกุลตงของท่านตาเจ้า”ฟางหลีม่านหันไปมองท่านอ๋องที่มองนาง แต่นางจะบอกเขาเช่นไรเพราะนางเองก็ไม่รู้รายละเอียด“เรื่องนี้พระองค์ไปสอบถามกับผู้ตรวจการของลู่โจวเองเถอะเพคะ”“แล้วเจ้า!! บาดเจ็บที่ใดหรือไม่”“หม่อมฉันอยากจะกลับแล้วหากพระองค์ยังไม่ไป เช่นนั้น…”ท่านอ๋องไม่คิดจะบังคับนาง เขายังมีเวลาที่จะคุยกับนางอีกมาก ตลอดทั้งชีวิตนี้ซึ่งเขาตัดสินใจได้ในตอนที่นางเรียกฟางอี้
“หม่อมฉันยังมิได้ตกลง…”“เช่นนั้นก็ดี ในเมื่อเจ้าพูดเช่นนั้นข้าก็จะทำให้เรื่องมันง่ายขึ้นดีหรือไม่”นางหันไปมองเขาด้วยความระแวงเมื่ออีกฝ่ายเริ่มพูดจาแปลก ๆ แต่หากไม่ยอมทำตามที่เขาสั่งนางก็อาจจะลำบากกว่านี้ ไหน ๆ ตอนนี้ก็หนีไม่ได้ทางเดียวก็คือทำสิ่งที่คิดว่าปลอดภัยที่สุดหลีม่านค่อย ๆ ปลดชุดคลุมออกมาและเดินไปที่เตียง เพียงแค่ล้มกายลงก็หลับไปแทบจะทันทีเพราะความเหนื่อยล้า "ทำเป็นปากแข็งไปได้ ทั้ง ๆ ที่แทบจะยืนไม่ไหวอยู่แล้ว"สองชั่วยามถัดมาหยางห่าวหรานนั่งอยู่ข้างเตียง เขานั่งอยู่ตรงนี้มาโดยตลอดตั้งแต่ที่ฟางหลีม่านนอนลงที่เตียง ลุกแค่ครั้งเดียวตอนที่หมัวมัวเข้ามาสอบถามว่าจะให้จัดยาให้นางหรือไม่และรู้ว่านางคือผู้ใด เขาสั่งให้ทุกคนห้ามมารบกวนพร้อมกับให้ฟางอี้หลงพักที่เรือนด้านหลังและให้ท่านหมอคอยดูแลอาการของเขาให้ดี“ฟางหลีม่าน หลี่เหยา…”เขานึกย้อนไปถึงช่วงเวลาที่อยู่กับนางในค่ายทหาร ทุกสิ่งที่นางทำเพื่อเขาและตอนที่เขาจับได้ว่านางเป็นสตรี และตอนที่เขาเข้าใจผิดคิดว่าฟางอี้หลงคือคนที่นางรัก ตั้งแต่ตอนนั้นเขาก็เริ่มหลงรักนางโดยไม่รู้ตัว เป็นความผูกพันที่ยากจะอธิบายเพราะมันไม่ได้เกิดขึ้นเพ
ฟางหลีม่านแทบจะทำตัวไม่ถูกเมื่อถูกท่านอ๋องพูดและทำสายตาชื่นชมมาที่นาง ทั้งช่างตัดชุดและช่างทำเครื่องประดับล้วนแอบลอบยิ้มเมื่อฟังที่ท่านอ๋องตรัส แต่อีกฝ่ายกลับไม่ได้สนใจเพราะเขายังเลือกเครื่องประดับอีกหลายชุดให้หลีม่านเอาไว้ใช้งาน“ตอนนี้อี้หลงน่าจะตื่นแล้วล่ะ มาเถอะข้าจะพาเจ้าไปเยี่ยมเขา”“ขอบพระทัยเพคะท่านอ๋อง”ท่านอ๋องนึกแปลกใจที่นางดูดีใจที่จะได้ไปหาพี่ชายของนางมากกว่าตอนที่พาไปวัดตัวตัดชุดและเลือกเครื่องประดับนั้นเสียอีก แต่เมื่อคิด ๆ ดูแล้วเขาก็พอจะเข้าใจ เพราะที่ลู่โจวแห่งนี้นางเหลือแค่ฟางอี้หลงเป็นญาติเพียงคนเดียวแล้วหากไม่นับเขาที่เป็นคู่หมั้นของนางเรือนพักฟางอี้หลงเรือนพักด้านหลังไม่ต่างกับตำหนักหลังย่อม ๆ เพราะมีทั้งองครักษ์และสาวใช้นับสิบคนที่เดินวนเวียนเข้าออกในนั้น ฟางหลีม่านพึ่งเข้าใจในตอนนี้เองว่าพี่ชายของตัวเองมีความสำคัญกับท่านอ๋องจริง ๆ“ทางนี้ มาเถอะข้าพยุงเจ้าไปเอง”“ไม่เป็นไรเพคะหม่อมฉันเดินเองได้”“เหตุใดเจ้าจึงทำเช่นนี้อีกแล้วนะ เจ้าเป็น...”“รีบไปเถอะเพคะ”เขาเดินนำนางเข้าไปข้างในห้องพักของอี้หลง เมื่อเปิดประตูมาก็เห็นอี้หลงและต้าเป่านั่งอยู่ข้างใน เขาพึ่งจะฟ
จวนสกุลหยวน “คุณหนูท่านมารับข้าไปที่ที่จวนอ๋องหรือเจ้าคะ”“ใช่แล้วล่ะตอนนี้เราต้องไปพักที่นั่นเพราะพี่ใหญ่ยังบาดเจ็บอยู่น่ะ”“นี่หลีม่าน เหตุใดเจ้ายังกล้าเข้าไปพักที่นั่นทั้ง ๆ ที่เรื่องที่ท่านตาเจ้าเสียต้นเหตุก็เป็นเพราะเขามิใช่หรือ”หลีม่านก้มหน้าไม่ตอบหยวนเสี่ยวผิง แม้นางจะรู้ดีว่าเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับท่านอ๋องแต่เขาก็มิได้มีความผิดใด ๆ อีกทั้งจวนสกุลตงก็มีองครักษ์ของท่านอ๋องเฝ้าอยู่ แต่ด้วยคนร้ายที่มีมากเกินพวกเขาจึงไม่สามารถช่วยท่านตาของนางได้นั่นไม่ใช่ความผิดของใคร แต่สิ่งที่นางกำลังสงสัยอยู่คือเพราะสาเหตุนี้อย่างเดียวแน่หรือที่คนร้ายบุกเข้าสกุลตง“คุณหนูเจ้าคะ ข้าว่าที่ท่านโหวน้อยพูดมาก็ถูกนะเจ้าคะ”“เจียวจูเจ้ารีบไปเก็บของแล้วตามข้ากลับจวนท่านอ๋อง เรื่องอื่นเอาไว้ข้าจะคุยทีหลัง”“เจ้าค่ะ เช่นนั้นข้าขอตัวไปเก็บของก่อน”เจียวจูหันไปมองหยวนเสี่ยวผิงแวบหนึ่งก่อนจะเดินไปเก็บของในจวน เมื่อนางเดินไปจนพ้นสายตาแล้วหลีม่านจึงหันมาถามเขาทันที“ท่านโหวน้อย ข้าขอถามท่านสักเรื่องได้หรือไม่”“เจ้าอยากถามอะไรล่ะ”“เรื่องที่คนร้ายบุกจวนสกุลตงครั้งก่อนสาเหตุคือข้าจริงหรือ ไม่มีสาเหตุอื่นเลยแน่
ฟางหลีม่านขมวดคิ้วเพราะแปลกใจที่เห็นเขาทำสีหน้าเลิ่กลั่กแต่ก็ยังนับว่าเก็บอาการได้ค่อนข้างดีเพราะท่านอ๋องยืนนิ่งอยู่จนเขายื่นมือมาและค่อย ๆ พานางลงจากรถม้านั่นแหละ“เจ้าพึ่งจะมาที่นี่ ข้าจะให้สาวใช้พาไปที่ห้องพักของเจ้า พวกเจ้าพานางไป”“เพคะท่านอ๋อง”“เอ่อ…ที่จริงเจียวจูนอนห้องเดียวกับหม่อมฉันก็ได้นะเพคะ”“ไม่ได้ข้ามีเรื่องจะคุยกับเจ้า ไปที่สวนด้านหลังเถอะ”“แต่เมื่อครู่นี้พระองค์บอกว่าเร่งรีบมาเรียกต้าเป่ามิใช่หรือเพคะ”“เอ่อ…”ท่านอ๋องมีท่าทีทำตัวไม่ถูกเป็นครั้งแรก นี่มิใช่วิถีปกติของเขาเลยสักนิดแต่พอเป็นเรื่องของฟางหลีม่านเขากลับนิ่งเฉยไม่ได้ ต้าเป่าเองก็หันมามองท่านอ๋องเพื่อเอาใจช่วยเช่นกัน“พระชายา ไม่มีสิ่งใดหรอกพ่ะย่ะค่ะ เรื่องนี้เป็นเรื่องที่กระหม่อมต้องกราบทูลท่านอ๋องอยู่แล้ว นี่พ่ะย่ะค่ะท่านอ๋องรายงานที่กระหม่อมนำมาให้ กระหม่อมขอตัวก่อนนะพ่ะย่ะค่ะ”หยางห่าวหรานหันไปรับซองสีน้ำตาลในมือของต้าเป่ามาอย่างรวดเร็วราวกับว่าเขากำลังรอมันอยู่ โชคดีที่ต้าเป่ามีเก็บเอาไว้ตลอดครั้งนี้เขาจึงมีข้ออ้างเอาตัวรอดไปได้“ขอบใจมากต้าเป่าเจ้าไปพักเถอะ เหยาเหยาหมดเรื่องแล้วเช่นนั้นก็รีบเข้าจวนเถอ
“ท่านเห็นด้วยกับวิธีนี้ใช่หรือไม่เจ้าคะ”“พี่กับท่านอ๋องปรึกษากันแล้วว่าจะถามความเห็นเจ้าก่อน เพราะถึงอย่างไรเจ้าก็ร่ำเรียนวิชาแพทย์มาจากท่านตาโดยตรง เรื่องการปรุงยาถอนพิษ อย่างไรก็ต้องฟังเจ้า”หลีม่านหันไปมองพี่ใหญ่ของตัวเอง แม้ว่าในตอนนี้นางจะเข้าใจเกี่ยวกับความลำบากของชาวบ้านที่อยู่ชายแดนอย่างลูโจวแต่ความสูญเสียที่พึ่งจะเกิดขึ้นก็ทำให้นางทำใจลำบากเช่นกัน“เรื่องนี้ข้าขอคิดก่อนได้หรือไม่เจ้าคะ”“อืม ก็แล้วแต่เจ้าแต่อาการขององค์ชายสามซีเป่ยคงรออีกนานไม่ได้ หากไม่เช่นนั้นอาจจะมีคนเดือดร้อนเพิ่มขึ้นอีก”“ข้าทราบแล้วท่านพักผ่อนก่อนเถอะ”“ม่านเอ๋อร์ เจ้ายังโกรธท่านอ๋องเรื่องที่ค่ายครั้งก่อนอยู่งั้นหรือ”“ข้าน่ะหรือเจ้าคะ ข้าไปโกรธเขาเมื่อไหร่กัน”“ท่านอ๋องตรัสกับพี่แล้วว่าเขาเข้าใจข้าผิดและก่อนที่เจ้าจะกลับมาที่ลู่โจวก็มีปากเสียงกับเขา วันที่ข้าส่งเจ้าขึ้นรถม้ามาเจ้ายังบอกว่าจะถอนหมั้น ดังนั้นข้าจึงอยากถามเจ้า ในตอนนี้ยังคิดเช่นนั้นอยู่หรือทั้ง ๆ ที่ท่านอ๋องเต็มพระทัยที่จะหมั้นหมายกับเจ้า”“พี่ใหญ่เรื่องนี้เอาไว้เราค่อยปรึกษากันทีหลังเถอะเจ้าค่ะ ช่วงนี้เรายังต้องไว้ทุกข์ให้ท่านตาอีกสามเด
“สำหรับกระหม่อมแล้วคิดว่าม่านเอ๋อร์ยังมีเรื่องท่านตาที่ยังติดค้างอยู่ในใจจึงไม่อยากคิดถึงเรื่องแต่งงาน อีกอย่างกระหม่อมมั่นใจเหลือเกินว่านางมิได้มีความคิดแตกต่างไปจากพระองค์ วันที่จะกลับมาที่ลู่โจวนางร้องไห้และตัดพ้อว่าพระองค์มิได้ชอบนาง วันนั้นกระหม่อมจำได้ว่าม่านเอ๋อร์เสียใจมาก”“ครั้งนั้นเป็นข้าที่เข้าใจนางผิดคิดว่าพวกเจ้าสองคน…เป็นคนรักกัน ใครจะรู้ว่านางจะปลอมตัวเข้ามาในค่ายเช่นนี้กันเล่า”“อย่าทรงโทษตัวเองเลยพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมหวังว่าพระองค์และม่านเอ๋อร์จะปรับความเข้าใจกันได้ในเร็ววัน”“ไม่ต้องห่วง ข้ามีวิธีการของข้าอยู่แล้ว”“แต่ว่ามีอยู่อย่างหนึ่งที่พระองค์คงต้องระวังเอาไว้ จะไว้ใจไม่ได้เช่นกัน”“เจ้าหมายถึงอะไร”“หยวนเสี่ยวผิง”“คุณชายหยวนผู้นั้นน่ะหรือ”“เขาติดตามน้องสาวกระหม่อมมาตั้งแต่เมืองซีโจวมาถึงลู่โจว แม้จะอ้างว่ามาดูแลกิจการของสกุลหยวนแต่ใครจะไม่รู้บ้างว่าคุณชายหยวนผู้นี้ตามนางมา ครั้งก่อนยังบอกสาเหตุที่คนร้ายบุกว่าเกี่ยวกับตำแหน่งคู่หมั้นของนางจนทำให้นางเกือบจะเข้าใจพระองค์ผิด จากที่กระหม่อมสืบมาก่อนหน้านี้เขาก็เอาข่าวลือว่าพระองค์สิ้นพระชนม์มาบอกนางจนทำให้นางล้มป่วยอ
ฟางอี้หลงและท่านอ๋องที่เดินตามออกมาถึงกับหันมามองหน้ากันและรีบเดินมาทันที“เขามาทำอะไรที่นี่”“ดูเหมือนว่าจะตามไปที่จวนด้วยนะพ่ะย่ะค่ะ”“ท่านโหวน้อยผู้นี้สู้ไม่ถอยจริง ๆ แม้ว่าพระชายาจะไม่ได้ให้ความหวัง เขาตามตื๊อเก่งน่าดูเลยนะพ่ะย่ะค่ะท่านอ๋อง”ต้าเป่าหันมารายงานเพราะวันก่อนที่เขาติดตามหลีม่านไปรับสาวใช้ที่จวนสกุลหยวน ท่านโหวน้อยผู้นี้ก็เอาแต่หว่านล้อมฟางหลีม่านเกี่ยวกับคืนที่ท่านตานางถูกลอบสังหารว่าเกี่ยวข้องกับท่านอ๋อง“ท่านอ๋อง จะไปที่ใดหรือพ่ะย่ะค่ะ”“ไปส่งนางกลับไปสกุลตง ในเมื่อข้าเป็นคนอนุญาตนางเองก็ควรจะไปส่งด้วยตนเอง”“ท่านอ๋องของเจ้าดูท่าจะอาการหนักนะต้าเป่า”“นั่นสิขอรับ นี่พี่อี้หลงท่านว่าท่านอ๋องของข้า…หึงพระชายาใช่หรือไม่”“ไม่”“ไม่ใช่หรือ แต่ข้าว่า…”“ไม่เหลือน่ะสิ หึหึ ไปเถอะข้าจะไปดูหน่อยดูสิว่าวันนี้ไหน้ำส้มจะแตกหน้าจวนอ๋องหรือไม่”“รอข้าด้วยสิขอรับ”หน้าจวน“ท่านโหวน้อย ท่านมาส่งคุณหนูกลับจวนสกุลตงหรือเจ้าคะ”“ฉลาดสมกับเป็นเจียวจู ใช่แล้วข้ามาก็เพื่อ….”“อะแฮ่ม”“ถวายบังคมท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ”หยางห่าวหรานเดินมาหน้าจวนพร้อมกับโอบรอบเอวของฟางหลีม่านเอาไว้ นางหันมามองที