ฮั่วซือหานเดินออกไป ฉือเจียวรีบวิ่งตาม “ซือหาน! รอฉันด้วย!” ...หลังจากจบเกม ฉือหว่าน ลู่หนานเฉิง และซูเสี่ยวฝูเตรียมตัวออกจากบาร์ ลู่หนานเฉิงมองฉือหว่านแล้วยิ้ม “หวานหว่าน ขอบคุณเธอนะ” ฉือหว่านส่ายหน้า เมื่อกี้ลู่หนานเฉิงไม่ได้จูบเธอจริงๆ เขาเพียงใช้มือจับใบหน้าของเธอ และที่จูบไป ก็เป็นแค่ปลายนิ้วของตัวเอง แต่จากมุมมองของคนอื่น พวกเขาดูเหมือนจะจูบกันจริงๆ ฉือหว่านยิ้มบาง “คุณชายลู่ ฉันถือว่าได้ชดใช้บุญคุณเรื่องยาแล้วนะ” ทันทีที่เธอพูดจบ เสียงของฉือถังก็ดังขึ้นจากด้านหลัง “คุณชายลู่ กรุณารอสักครู่” ฉือหว่านหันไป ฉือถังปรากฏตัวขึ้นแล้ว ลู่หนานเฉิงมองฉือถัง “คุณหนูฉือ มีอะไรจะพูดกับผมเหรอ?” ฉือถังเดินตรงมาหาลู่หนานเฉิง “คุณชายลู่ อย่าถูกฉือหว่านหลอกนะคะ ฉันมาที่นี่เพื่อเปิดโปงตัวตนที่แท้จริงของเธอ!” ใบหน้าของฉือหว่านยังคงเยือกเย็น เธอรู้อยู่แล้วว่าอีกฝ่ายต้องทนไม่ไหวแน่ๆ ลู่หนานเฉิง “คุณหนูฉือ คุณกำลังพูดถึงเรื่องอะไร?” “คุณชายลู่ คุณรู้ไหมว่า ‘คุณนายฮั่ว’ คือใคร? คุณนายฮั่วก็คือฉือหว่านนั่นแหละ!” ลู่หนานเฉิงชะงัก เขาหันไปมองฉือหว่าน “คุณชายลู่
ลู่หนานเฉิงไม่เพียงแต่ไม่รังเกียจฉือหว่าน แต่กลับสารภาพรักกับเธอต่อหน้าฮั่วซือหาน ฉือเจียวและฉือถังถึงกับอึ้งจนพูดไม่ออก “คุณชายลู่!” คุณชายลู่นี่เสียสติไปแล้วหรือไง? เขากำลังจะรับผู้หญิงที่เคยเป็นของเพื่อนตัวเองจริงๆ น่ะเหรอ?! ฮั่วซือหานมองมือที่ทั้งสองคนจับกันอยู่ อุณหภูมิรอบตัวเย็นลงจนเหมือนน้ำแข็ง เขาขยับริมฝีปากบาง เอ่ยกับลู่หนานเฉิงด้วยเสียงเรียบเย็น “แน่นอน อยากเล่นยังไงก็ตามใจ” พูดจบ ฮั่วซือหานก็หมุนตัวเดินจากไป ฉือเจียวรีบวิ่งตามไปทันที ฉือหว่านมองไปทางที่ฮั่วซือหานจากไป เขาช่างไร้หัวใจจริงๆ เขาอนุญาตให้ลู่หนานเฉิงจีบเธอ เขาไม่สนใจเลยด้วยซ้ำว่าลู่หนานเฉิงจะทำอะไรกับเธอ “หวานหว่าน ผมกับซือหานรู้จักกันมานานมากแล้ว เขากับฉือเจียวไม่มีวันแยกจากกันหรอก” ฉือหว่านชักมือออกจากฝ่ามือลู่หนานเฉิงทันที “ฉันรู้” จู่ๆ ลู่หนานเฉิงก็ขยับเข้ามาใกล้อีกก้าว ดันเธอเข้ากับผนัง เขายกมุมปากขึ้นเป็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ “งั้นคุณเป็นแฟนผมไหม? ต่อไป…ไม่ว่าซือหานจะตามใจฉือเจียวแค่ไหน ผมก็จะทำแบบนั้นกับคุณ” ฉือหว่านไม่อยากไปยุ่งกับคุณชายลู่คนนี้เลยจริงๆ ขนตายาวสั่นไหวเล็กน้อย “
เขายังบีบแก้วเหล้าจนแตก ช่วงนี้เขาคงถูกความงามของเธอหลอกล่อจนเสียตัวตนไปหมดแล้ว อยากเล่นก็เล่นไป อยากจะทำอะไรก็เชิญไปกับลู่หนานเฉิง นังปีศาจ! ...คฤหาสน์ตระกูลฉือ ฉือเจียวนั่งอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่นแล้วระเบิดอารมณ์ออกมา "พ่อ แม่! ซือหานไม่สนใจหนูแล้ว!" ฉือไห่ผิงตกใจ "เจียวเจียว ประธานฮั่วจะใจร้ายไม่สนใจลูกได้ยังไง? แล้วประธานฮั่วหย่ากับฉือหว่านแล้วหรือยัง? เมื่อไหร่เขาจะแต่งงานกับลูก?" ฉือเจียวกระทืบเท้า "ซือหานยังไม่หย่ากับฉือหว่านเลย! ก็เพราะฉือหว่านนั่นแหละ เธอไม่อยากหย่าเลยสักนิด!" ฉือไห่ผิงหน้าตาไม่สู้ดีนัก เขาหันไปมองหลี่หลัน "นี่มันเรื่องอะไรกัน? ฉือหว่านเป็นลูกของคุณไม่ใช่เหรอ? ทำไมคุณไม่จัดการลูกสาวตัวเองให้ดี? ทำไมเธอถึงมาขวางทางเจียวเจียวตลอด?" หลี่หลันรีบพูดเสียงอ่อนโยน "ที่รักคะ ไม่ต้องห่วง ฉันจะหาทางให้ประธานฮั่วหย่ากับฉือหว่านให้เร็วที่สุด" "เธอจะมีวิธีอะไร?" "อีกสองวันก็ถึงวันเกิดครบรอบแปดสิบปีของคุณย่าแล้ว ถึงตอนนั้นฉันจะเล่นละครฉากใหญ่ให้ดู" หลี่หลันมีแผนในใจ ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่มั่นใจ ฉือไห่ผิงปลอบฉือเจียว "เจียวเจียว ลูกอดทน
ฉือหว่านเพิ่งก้าวเข้ามาในบ้าน ไม่มีใครต้อนรับเธอเลย เธอยืนอยู่อย่างเงียบๆ คนเดียว ราวกับเป็นส่วนเกินของบรรยากาศอันครึกครื้นนี้ หลี่หลันเอ่ยขึ้น “หวานหว่าน กลับมาแล้วเหรอ” สายตาของทุกคนพลันหัน “ควับ” ไปมองเธอทันที รอยยิ้มบนใบหน้าของคุณนายใหญ่ฉือหายไปทันที เปลี่ยนเป็นความไม่พอใจ “ฉือหว่านกลับมาทำไม?” หลี่หลันยิ้ม “คุณแม่คะ วันนี้วันเกิดของคุณแม่ ฉันเลยให้หวานหว่านกลับมา” คุณนายใหญ่ฉือเอ่ยอย่างไม่พอใจ “ฉันไม่ต้องการให้เธอกลับมา! ดูถังถังกับเจียวเจียวสิ พวกเธอช่างยอดเยี่ยม! แล้วลองดูฉือหว่านสิ เด็กบ้านนอกที่ไม่มีค่าอะไรเลย ไม่สามารถเข้าสังคมได้แม้แต่นิดเดียว แค่ปรากฏตัวในงานเลี้ยงก็ทำให้ฉันอับอายแล้ว!” เป็นที่รู้กันว่าคุณนายใหญ่ฉือไม่ชอบฉือหว่านเลย ในงานเลี้ยงวันนี้ ฉือเจียวและฉือถังแต่งหน้าสวยงาม แข่งขันกันอย่างภาคภูมิ พวกเธอมองฉือหว่านจากที่สูงลงมาแวบหนึ่ง ก่อนจะพูดจาหวานหูเพื่อปลอบคุณนายใหญ่ฉือ “คุณย่าคะ ฉือหว่านกลับมาแล้วก็ปล่อยเถอะค่ะ ยังไงเธอก็เป็นหลานของคุณย่า คงไม่ถึงกับต้องไล่เธอไปใช่ไหมคะ?” “คุณย่า วันนี้เป็นวันเกิดของคุณย่า อย่าอารมณ์เสียเพราะเรื่องที่
เลขาจ้าวพยักหน้า “ใช่ครับ” ตลอดหลายปีที่ผ่านมา ตระกูลฉือพึ่งพาฮั่วซือหานเป็นอย่างมาก ทำให้พวกเขาก้าวขึ้นสู่จุดสูงสุด คุณนายใหญ่ฉือเองก็เริ่มชื่นชอบสะสมของเก่าและภาพวาดล้ำค่า ภาพ ‘ภาพสาวงามปักปิ่น’ นี้เธอตามหามานาน และวันนี้ฮั่วซือหานก็นำมามอบให้ ว้าว! แขกในงานต่างมารุมล้อมกันใหญ่ “ประธานฮั่วช่างใจป้ำจริงๆ ภาพวาด ‘ภาพสาวงามปักปิ่น’ นี่เป็นของหายากระดับตำนานเลยนะ” คุณนายใหญ่ฉือหัวเราะออกมาอย่างมีความสุข “ประธานฮั่ว คุณใส่ใจมากจริงๆ” ฉือเจียวแหงนหน้ามองฮั่วซือหาน ดวงตาเธอเต็มไปด้วยความหลงใหล ชายที่ทั้งร่ำรวยและเอาใจใส่แบบนี้ ทำให้เธอหลงรักเขาหมดหัวใจ ฉือเจียวยิ้มพลางกล่าวเสียงอ่อนหวาน “ซือหาน ขอบคุณนะคะ” ทันใดนั้น เหล่านักธุรกิจผู้ทรงอิทธิพลก็เข้ามาร่วมวง “ประธานฮั่วกับคุณหนูฉือเจียวช่างเป็นคู่ที่เหมาะสมกันยิ่งนัก วันนี้ที่ประธานฮั่วมาร่วมงานฉลองวันเกิดครบรอบแปดสิบปีของคุณนายใหญ่ฉือ หมายความว่าเราจะได้ดื่มเหล้ามงคลของทั้งสองในเร็วๆ นี้หรือเปล่า?” “คงอีกไม่นานสินะ เราคงต้องเลิกเรียกคุณหนูฉือเจียว แล้วเรียกว่าคุณนายฮั่วแทน” ขณะนั้น ฉือไห่ผิงและหลี่หลันก็เดินเข้ามา
ฉือหว่านไม่รับสาวใช้คนหนึ่งเยาะเย้ยทันที “ฉือหว่าน อย่าบอกนะว่าแกคิดว่าตัวเองเป็นคุณหนูใหญ่ของตระกูลฉือน่ะ ฉันบอกให้ก็ได้ คุณหนูใหญ่ของตระกูลฉือมีแค่สองคน คนหนึ่งคือฉือถัง อีกคนคือฉือเจียว”สาวใช้อีกคนหัวเราะเยาะ “ใช่เลย คุณหนูฉือถังตอนนี้เป็นผู้ช่วยของเทพ C ส่วนคุณหนูฉือเจียวก็เป็นว่าที่คุณนายฮั่ว ส่วนแก…ไม่มีอะไรเลย”“รีบเอารังนกไปเสิร์ฟเร็วเข้า!”สาวใช้ทั้งสองคนดูถูกฉือหว่านกันอย่างเปิดเผย แต่ฉือหว่านไม่ได้พูดอะไร เธอรับถ้วยรังนกแล้วเดินไปยังห้องพักตอนที่เดินเข้ามาในห้องโถง ฮั่วซือหานซึ่งกำลังนั่งคุยกับบรรดานักธุรกิจอยู่พอดีเหลือบเห็นฉือหว่าน เขาขมวดคิ้วเล็กน้อยฉือหว่านไม่ใช่ลูกสาวของตระกูลฉือเหรอ แล้วทำไมถึงดูเหมือนสาวใช้แบบนี้?นี่เป็นการปฏิบัติที่เธอได้รับในตระกูลฉือสินะ?ฮั่วซือหานหัวเราะเย็นในใจ ตอนอยู่กับเขาก็ตบตีเขาไม่เลี้ยง แต่พออยู่ต่อหน้าคนอื่นกลับไม่กล้าปริปากพูดแม้แต่คำเดียวสุดท้ายแล้ว เธอก็รังแกเขาคนเดียวเท่านั้น…ฉือหว่านเดินเข้าไปในห้อง ภายในห้องไม่มีใครอยู่ เธอวางถ้วยรังนกลงบนโต๊ะทันใดนั้น เธอได้กลิ่นบางอย่าง กลิ่นนี้ไร้สีไร้กลิ่นแต่เธอกลับสัมผัสได้
แต่ฉือหว่านแทงไม่โดน! อีกฝ่ายหันกลับมาอย่างว่องไวแล้วคว้าข้อมือเรียวของเธอไว้ เสียงทุ้มเย็นเฉียบเอ่ยขึ้นด้วยความไม่พอใจ “ฉือหว่าน เธอกำลังทำอะไร?”“แปะ” เข็มเงินร่วงลงพื้น ฉือหว่านชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมอง...เป็นฮั่วซือหาน!ฮั่วซือหานมาแล้ว“คุณมาที่นี่ทำไม?”ฮั่วซือหานปล่อยข้อมือของเธอ ดวงตาคมลึกของเขากวาดมองทั่วห้อง ก่อนจะไปหยุดอยู่ที่ร่างของหลี่เฮ่า “เขาเป็นใคร?”เมื่อครู่เขาเห็นหลี่เฮ่าทำตัวลับๆ ล่อๆ ตามฉือหว่านมาตลอดทาง จึงแอบตามขึ้นมาฉือหว่านกำลังจะอธิบาย แต่ทันใดนั้นเอง เสียงฝีเท้าด้านนอกก็ดังขึ้น นั่นแสดงว่าคนที่เธอเตรียม ‘เซอร์ไพรส์’ ไว้ให้มาถึงแล้ว!ฉือหว่านคว้าแขนฮั่วซือหานแล้วลากเขาหลบไปหลังผ้าม่านฮั่วซือหานขมวดคิ้ว “เธอ…”แต่ก่อนที่เขาจะพูดอะไร ประตูก็ถูกผลักเปิดออกฉือหว่านรีบยกมือปิดปากฮั่วซือหาน กระซิบเบาๆ “เงียบไว้!”…ภายในงานเลี้ยงวันเกิด ฉือเจียว ฉือไห่ผิง หลี่หลัน และคุณนายใหญ่ฉือกำลังพูดคุยหัวเราะกับบรรดานักธุรกิจใหญ่ ตรงกันข้ามกับฉือเว่ยเย่และหนีหงที่ถูกเมิน พวกเขามองภาพนั้นด้วยสายตาอิจฉาหนีหงเอ่ยอย่างไม่พอใจ “ลูกสาวของเราอย่างถังถังเก่
ผู้หญิงที่อยู่ใต้ร่างของเขากลับดิ้นรนสุดกำลัง ส่งเสียงร้องลั่น “ปล่อยฉัน! ใครก็ได้ ช่วยด้วย!”หลี่หลันดีใจสุดขีด ภาพตรงหน้าตรงตามแผนที่เธอวางเอาไว้ทุกอย่าง เธอรีบตวาดเสียงดัง “ฉือหว่าน! ที่แท้เธอก็มาแอบคบชู้กับผู้ชายในนี้จริงๆ เธอทำให้ฉันผิดหวังมาก!”ผู้คนที่ตามมาด้านหลังพากันตกใจและเริ่มซุบซิบ “นี่คือฉือหว่านจากบ้านนอกคนนั้นจริงๆ เหรอ? น่ารังเกียจเกินไปแล้ว!”ฉือเว่ยเย่กับหนีหงมองภาพนั้นด้วยสายตาดูถูก พวกเขาไม่เคยเห็นฉือหว่านอยู่ในสายตาเลยแม้แต่น้อย ราวกับเธอเป็นแค่แมลงตัวหนึ่งเท่านั้น “คุณแม่! ฉือหว่านเป็นตราบาปของตระกูลเรา รีบไล่เธอออกไปจากบ้านนี้เถอะ!”คุณนายใหญ่ฉือเองก็คิดเช่นนั้นแต่ทันใดนั้นเอง... หญิงสาวที่อยู่ใต้ร่างของหลี่เฮ่า ดิ้นรนจนหน้าของเธอโผล่ออกมา เธอส่งเสียงร้องอย่างสิ้นหวัง “พ่อคะ! แม่คะ! ช่วยหนูด้วย! ใครก็ได้ ช่วยด้วย!”ฉือเว่ยเย่กับหนีหงถึงกับตัวแข็งทื่อ เมื่อมองเห็นใบหน้าของหญิงสาวบนเตียงชัดๆ แล้ว ไม่ใช่ฉือหว่าน แต่เป็นฉือถัง!“ตายแล้ว! ถังถัง!”หนีหงกรีดร้อง รีบพุ่งเข้าไปทันที เธอพยายามดึงตัวฉือถังออกมา “ปล่อยลูกสาวฉันเดี๋ยวนี้!”ฉือเว่ยเย่ก็โกรธจัด เขาก
“เปล่านะ!” ฉือหว่านปฏิเสธทันที “เมื่อคืนฉันไม่ได้อยู่กับประธานฮั่ว!” ฮั่วซือหานได้ยินคำปฏิเสธของเธอแล้ว แค่นหัวเราะในใจ เธอกลัวว่าลู่หนานเฉิงจะรู้ว่าเมื่อคืนพวกเขาอยู่ด้วยกันมากขนาดนั้นเลย โกหกผู้ชายเก่งจริงๆ! เจ้าแม่จอมโกหก! ลู่หนานเฉิงหันไปมองฮั่วซือหาน “ซือหาน ทำไมไม่พูดอะไรเลย?” ฮั่วซือหานสีหน้าเรียบเฉย ไร้ความรู้สึก "เธอพูดไปหมดแล้วไม่ใช่เหรอ?" ก็เอาตามที่เธอพูดเถอะฉือหว่านรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย “ประธานฮั่ว คุณชายลู่ พวกคุณคุยกันเถอะ ฉันขอตัวก่อน” ฉือหว่านเดินออกไป ลู่หนานเฉิงเดินเข้ามาใกล้ฮั่วซือหาน ขมวดคิ้วไม่พอใจ “ซือหาน นายต้องรู้จักดูสถานการณ์หน่อยสิ” ฮั่วซือหานหรี่ตาลงมองลูหนานเฉิง“ต่อไปถ้าฉันอยู่กับฉือหว่าน นายต้องหาเรื่องออกไป ให้ฉันได้มีโอกาสอยู่กับเธอแค่สองคน เข้าใจไหม?” ฮั่วซือหาน “…” นี่มันออฟฟิศของเขา แล้วเขากลายเป็นส่วนเกินไปแล้วหรือไง!? ฮั่วซือหานน้ำเสียงไม่ดี “งั้นพวกนายออกไปกันเลยสิ” “ไม่เอาน่าซือหาน ฉันเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของนาย เพื่อนกำลังจีบผู้หญิง นายก็ควรช่วยไม่ใช่เหรอ? เมื่อก่อนนายยังบอกเลยว่าสนับสนุนให้ฉันจีบฉือหว่าน”
ฮั่วซือหานขมวดคิ้วเข้าหากันทันที เขาเงยหน้าขึ้นจากเอกสาร มองไปที่เลขาจ้าว “มันหนีไปที่ไหน?” "หวังกังหนีไปที่บ้านตระกูลฉือครับ! นอกจากนี้ กู้เป่ยเฉินยังเชิญสื่อมวลชน 36 สำนักของไห่เฉิง เพื่อจัดงานแถลงข่าว ในการแถลงข่าวนี้ พวกเขาจะกล่าวหาว่าคุณนายฮั่วทำร้ายและทอดทิ้งพ่อบุญธรรมของตัวเอง!" ฮั่วซือหานเม้มริมฝีปากแน่น กู้เป่ยเฉินคิดจะทำอะไร!? "พวกนายทำงานกันยังไง? หวังกังถูกทำให้หมดสภาพไปแล้ว ทำไมถึงยังปล่อยให้เขาหลุดรอดออกมาได้!?" เมื่อเห็นประธานของตัวเองหัวเสียขึ้นมา เหงื่อเย็นผุดขึ้นบนหน้าผากของเลขาจ้าวทันที “ท่านประธานครับ เรื่องนี้…” "ฉันเป็นคนสั่งให้เลขาจ้าวปล่อยหวังกังเองค่ะ" เสียงหวานใสของฉือหว่านดังขึ้นมาแทรก ฮั่วซือหานหันไปมองฉือหว่านทันที "เธอ?" ฉือหว่านพยักหน้า "ใช่ ฉันเป็นคนจงใจให้เลขาจ้าวปล่อยเขาไปเอง" ฮั่วซือหานสายตาลึกซึ้งขึ้น “ทำไมเธอถึงทำแบบนี้? พวกเขากำลังจะจัดงานแถลงข่าว คนชั่วแบบหวังกังคิดจะตามรังควานเธอไปตลอดชีวิต ฉันจะส่งคนไปจับมันที่บ้านตระกูลฉือเองและจะทำให้สื่อมวลชนยกเลิกการแถลงข่าว ทุกอย่างจะเหมือนไม่เคยเกิดขึ้น เรื่องที่เธอไม่อยากให้ใครรู้
"คุณนายฉือ! คุณต้องช่วยผมนะ! ประธานฮั่วขังผมไว้ ผมแอบหนีออกมา ถ้าประธานฮั่วจับผมได้อีก ผมตายแน่!" หวังกังตัวสั่นไปทั้งร่าง ความหวาดกลัวต่อฮั่วซือหานยังคงฝังลึกในใจ เขาหันไปขอความช่วยเหลือจากหลี่หลัน แน่นอนว่าหลี่หลันต้องช่วยหวังกัง หวังกังคือไพ่สำคัญในมือเธอ เธอไม่มีทางปล่อยให้ไพ่นี้กลายเป็นไพ่ตายเด็ดขาด “แม่คะ ตอนนี้เราควรทำยังไงดี?” ฉือเจียวถาม ฉือไห่ผิงเริ่มไม่พอใจ หลี่หลันอุตส่าห์ทำเรื่องให้เขาพอใจได้สักครั้ง สุดท้ายกลับเกิดเรื่องไม่คาดคิดขึ้นมาอีก เขาขมวดคิ้ว “หลันหลัน เธอคิดจะทำยังไง?” หลี่หลันมองสามีของเธอ "ที่รัก อย่าเพิ่งอารมณ์เสีย เรื่องนี้ยังไม่จบ" ฉือเจียวดวงตาเป็นประกาย “แม่คะ! หรือแม่คิดแผนอะไรดีๆ ออกแล้ว?” หลี่หลันยิ้ม "เจียวเจียว ตอนนี้ลูกโทรหาคุณชายกู้เถอะ คุณชายกู้ชอบลูกมากไม่ใช่เหรอ? เขาเชื่อฟังลูกทุกอย่าง ตอนนี้เป็นเวลาที่เราต้องใช้เขาแล้ว" กู้เป่ยเฉินรักฉือเจียวจริงๆ เขาเคารพและมองฉือเจียวเป็นพี่สะใภ้ของตัวเองเสมอ ฉือเจียวพยักหน้า "ได้เลย หนูจะโทรหากู้เป่ยเฉินเดี๋ยวนี้!" …ครึ่งชั่วโมงต่อมา กู้เป่ยเฉินมาถึงบ้านตระกูลฉือ “พี่สะใภ้เจียวเจี
ฉือหว่านดวงตากลมใสเปล่งประกายในผ้าห่ม จู่ๆ ก็หัวเราะออกมา ฮั่วซือหานเอ่ยถามเสียงแหบต่ำ “หัวเราะอะไร?” ฉือหว่านมองเขา “ฉันควรจะตอบว่าเหนื่อยหรือไม่เหนื่อยดีล่ะ?” ความเย้ายวนที่แฝงไปด้วยการหยอกล้ออย่างพอดี ทำให้หัวใจสั่นไหว ฮั่วซือหานยิ้มตาม ก่อนจะโน้มลงจูบริมฝีปากแดงของเธออีกครั้ง …เช้าวันรุ่งขึ้น บ้านตระกูลฉือ ภายในห้องนอน หลี่หลันเอนกายพึงพอใจอยู่ในอ้อมแขนของฉือไห่ผิง เธอคล้องแขนรอบคอเขา แล้วเอ่ยเสียงออดอ้อน “เมื่อกี้คุณทำฉันเจ็บเลยนะ” ฉือไห่ผิงใช้ปลายนิ้วบีบคางเธอ ก่อนจะยิ้มเจ้าเล่ห์ “คราวนี้อิ่มแล้วใช่ไหมล่ะ?” “คนบ้า~” เมื่อคืน ฉือเจียวโทรตามฉือไห่ผิง เขารีบกลับบ้านทันที มอบความสุขให้หลี่หลันจนเธออิ่มเอมเต็มที่ ฉือไห่ผิงโอบกอดหลี่หลัน “หวังกังพาฉือหว่านไปจริงๆ เหรอ?” “ใช่สิคะ” หลี่หลันยิ้มพึงใจ “ก้างขวางคออย่างฉือหว่านหายไปแล้ว ต่อไปนี้เจียวเจียวจะได้เป็นคุณนายฮั่วซะที สามีขา คุณกำลังจะเป็นพ่อตาของมหาเศรษฐีอันดับหนึ่งแห่งไห่เฉิงแล้วนะ~” ฉือไห่ผิงหัวเราะเสียงดัง มีความสุขจนสุดขีด “หลันหลันที่รัก คราวนี้คุณทำได้ดีมาก!” หลี่หลันรู้สึกพอใจ ทั้งคื
เธอจูบเขา ฮั่วซือหานดวงตาแดงก่ำ รีบผลักเธอออกทันที "ฉือหว่าน!" ฉือหว่านเงยหน้าขึ้น ใบหน้าเล็กเท่าฝ่ามือของเธอมองเขา ดวงตากลมใส บริสุทธิ์ แต่แฝงไว้ด้วยเสน่ห์อ่อนหวานที่ไม่เจตนา เธอเอ่ยเสียงเบา "สายของฉือเจียว คุณจะไม่รับเหรอ?" ฮั่วซือหาน ก้มลงมาจูบริมฝีปากเธออย่างรุนแรง เสียงโทรศัพท์ยังคงสั่นไม่หยุด ฉือเจียวยังโทรมาเรื่อยๆ แต่ฉือหว่านกลับรู้สึกว่า นี่มันให้ความรู้สึกเหมือนเป็นการคบชู้ ทั้งที่เธอกับฮั่วซือหานเป็นสามีภรรยาถูกต้องตามกฎหมาย แต่พวกเขากลับเหมือนแอบนอกใจฉือเจียว ฮั่วซือหานจูบเธออย่างรุนแรง ราวกับต้องการลงโทษเธอ ริมฝีปากนุ่มนิ่มของเธอถูกขบเม้มอย่างหนักหน่วง แล้วเขาก็รุกล้ำเข้าไปในปากเธอ… กวาดต้อนทุกอย่าง รุนแรงเหมือนพายุที่โหมกระหน่ำ ปีศาจคนนี้… เธอชอบยั่วยวนเขานัก! หวังกังพูดถูกอยู่ข้อหนึ่ง เธอชอบยั่วยวนผู้ชายจริงๆ แม้ตอนเด็ก… เธอก็ยังถูกเศษสวะอย่างหวังกังจ้องตาเป็นมัน ในขณะที่เขายังจูบเธออยู่นั้น มือเล็กนุ่มของเธอค่อยๆ เลื่อนลงมา แทรกเข้าไปใต้ปกเสื้อเชิ้ตของเขา ฮั่วซือหาน หายใจสะดุดไปชั่วขณะ เขาผละออกจากเธอทันที จ้องเธอด้วยสายตาคมกริบ "ฉือหว่าน เธอค
เธอเรียกเขาอยู่เรื่อยๆ เสียงหวานไพเราะของเธอ ดึงดูดจนชายหนุ่มข้างห้องถึงกับหันกลับไปมองอีกครั้ง เสียงที่ทำให้คนต้องเหลียวหลังซ้ำแล้วซ้ำเล่า ฮั่วซือหานทำได้เพียง กลับเข้าไปในห้องด้วยสีหน้ามืดดำ ฉือหว่านขึ้นเตียงแล้ว ฮั่วซือหานมองเธออย่างไม่พอใจ "เธอเรียกอะไรนักหนา เรียกหาผีหรือไง?" ฉือหว่าน “……” เธอหวังดีแท้ๆ! "ฉันไปอาบน้ำเย็นก่อน" ฮั่วซือหานเดินเข้าห้องน้ำ เปิดฝักบัวราดน้ำเย็นใส่ตัวเอง ไม่กี่นาทีต่อมา เขาออกมาแล้วขึ้นเตียง ทั้งสองคนนอนเงียบๆ ไม่มีใครพูดอะไร เสียงจากห้องข้างๆ ยังคงเล็ดลอดมา เสียงหัวเราะหยอกล้อกันของชายหญิง แม้จะพยายามกดเสียงให้เบาลงแล้ว แต่พวกเขาก็ยังได้ยินชัดเจน ฮั่วซือหานคิดว่า เขาควรจะไปอาบน้ำเย็นอีกครั้ง เขาตัดสินใจจะเปิดผ้าห่มลุกออกไป แต่ในจังหวะนั้นเอง ฉือหว่านขยับตัว เดิมที เธอนอนอยู่ริมเตียง ห่างจากเขามาก แต่ตอนนี้ เธอกลับขยับเข้ามาใกล้ ร่างกายอ่อนนุ่มของเธอแนบเข้ามาหาเขา กลิ่นหอมอ่อนๆ ปะทะเข้ากับจมูกของเขา ฮั่วซือหานชะงักไปครู่หนึ่ง ผู้ใหญ่ทั้งคู่ อยู่ในบรรยากาศแบบนี้ เธอเข้ามาแนบชิดแบบนี้ มันชัดเจนมาก ว่าเธอหมายถึงอะไร ฮั่วซ
แต่เสียงจากห้องข้างๆ ยังไม่หยุด แถมยังดังขึ้นกว่าเดิม แบบนี้จะนอนหลับได้ยังไง? ฮั่วซือหานยกมือขึ้น กระดูกข้อนิ้วที่คมชัดของเขา เคาะผนังสองครั้ง "ตึง ตึง" เสียงจากห้องข้างๆ เงียบลงทันที ฮั่วซือหานหลับตาลง แต่เขากลับ ไม่มีวี่แววจะง่วงเลย ร่างกายของชายหนุ่มวัยหนุ่มแน่น ร้อนระอุขึ้นมาในสภาพแวดล้อมแบบนี้ ฉือหว่านนอนอยู่ข้างๆ ตัวของเธอนุ่มละมุน กลิ่นหอมของเธออยู่ใกล้แค่เอื้อม ในหัวของเขาพลันปรากฏภาพของคืนนั้น ในห้องนอนหลักของวิลล่าซีย่วน เขากดเธอไว้กับผนัง จับข้อมือเธอแน่น…แต่ในตอนนั้นเอง เสียงจากห้องข้างๆ ก็ดังขึ้นอีกครั้ง ฮั่วซือหานลืมตาขึ้น อย่างหงุดหงิด เขาลุกขึ้นทันที กระชากผ้าห่มออกแล้วก้าวลงจากเตียง แต่ในจังหวะนั้นเอง มือเล็กๆ ข้างหนึ่งยื่นมาจับชายเสื้อของเขาไว้ ฮั่วซือหานหันกลับไปมอง ฉือหว่านโผล่ศีรษะออกมาจากผ้าห่ม เพราะเมื่อครู่เธอซุกอยู่ข้างใน ผิวหน้าขาวเนียนของเธอจึง ขึ้นสีแดงระเรื่อ ใบหน้าไร้เครื่องสำอางของเธอ ชวนให้คนจ้องมอง ดวงตากลมใสของเธอเปล่งประกายราวกับน้ำ ขาวสะอาดและดูบริสุทธิ์เสียจนเขาอยากจะกัดเธอสักคำ ฉือหว่านดึงเสื้อของเขาไว้ ถามด้วยความไม่สบ
ฮั่วซือหานออกมาตั้งนานแล้ว และเมื่อครู่ เขาได้ยินทุกอย่างจากข้อความเสียงนั้นหมดแล้ว ฉือหว่าน “…” สมองเธอขาวโพลนไปหมด ทันทีที่ตั้งสติได้ เธอลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว “ไม่ใช่นะ ประธานฮั่ว ฟังฉันอธิบายก่อน…” เธอลุกขึ้นเร็วเกินไป โทรศัพท์ในมือร่วงลงไปบนเตียง เสียงข้อความเสียงของซูเสี่ยวฝูยังคงเล่นต่อไป "ประธานฮั่วหุ่นดีขนาดนั้น มีซิกแพ็คแน่นอนอยู่แล้ว! แถมฉันเห็นนิ้วของประธานฮั่วเรียวยาวมาก ได้ยินมาว่าผู้ชายที่มีนิ้วยาว เวลาบนเตียงจะสุดยอดมาก! หวานหว่าน สู้เขา! คืนนี้ต้องนอนกับประธานฮั่วให้ได้!" ฉือหว่านที่เมื่อครู่ยังพยายามจะอธิบาย “……” ให้เธอเอาหัวโขกกำแพงไปเถอะ! ช่วยด้วย! ตอนแรกเธอกับซูเสี่ยวฝูก็คุยกันดีๆ อยู่หรอก แต่ใครจะไปคิดว่าเสี่ยวฝูจะคุยไปเรื่อยๆ แล้วหลุดเข้าโหมด 18+ แบบนี้!? บรรยากาศในห้อง อึดอัดจนแทบจะมีรอยร้าว ฉือหว่านมองไปที่ชายหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างประตูห้องน้ำ แล้วแสร้งหัวเราะสองเสียง “คุณก็ได้ยินแล้วใช่ไหม คำพูดพวกนั้น เสี่ยวฝูเป็นคนพูดนะ ไม่ใช่ฉัน!” ตอนนี้ต้องโยนเพื่อนรักเป็นแพะไปก่อน! ฮั่วซือหานเพิ่งอาบน้ำเสร็จ บนตัวของเขายังมีไอหมอกเย็นของน้ำที่
ฮั่วซือหานพยักหน้า จากนั้นพาฉือหว่านเดินไปยังห้องพัก ฉือหว่านรู้สึกสงสัย “เมื่อกี้เจ้าของบ้านพักบอกว่าของที่ต้องเสียเงินคืออะไรเหรอ?” ฮั่วซือหานมองเธอแวบหนึ่ง ดวงตาใสซื่อของเธอเต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถาม ดูเหมือนจะสงสัยจริงๆ ฮั่วซือหานหลบสายตา ไม่ตอบ เมื่อเข้ามาในห้อง 503 ภายในสะอาดสะอ้าน แต่… มีเพียงเตียงเดียว ฉือหว่านก้มหน้าลงเล็กน้อย มองแพขนตายาวของตัวเอง คืนนี้เธอกับเขาจะนอนกันอย่างไร? “ฉือหว่าน” เสียงทุ้มของฮั่วซือหานดังขึ้นจากด้านหลัง นี่เป็นครั้งที่สองแล้วที่เขาเรียกชื่อเธอ ฉือหว่านหันไปมอง “มีอะไรเหรอ?” แล้วเธอก็นึกขึ้นได้ “เมื่อกี้ในรถ คุณอยากถามฉันอะไรเหรอ?” “เธอ…” ฮั่วซือหานกำลังจะถาม แต่ทันใดนั้น "ติ๊ง" เสียงแจ้งเตือนดังขึ้นจากโทรศัพท์มือถือของเขา ฮั่วซือหานกดเปิดดู เป็นข้อความจากฉือเจียว ฉือเจียวส่งรูปมาให้ เป็นภาพของเธอในวัยเด็ก ฮั่วซือหานกดขยายภาพขึ้นมาดู ฉือเจียวตอนเด็กมีลักษณะคล้ายฉือหว่านอยู่เล็กน้อย ฮั่วซือหานชะงักไปครู่หนึ่ง จากนั้นสายตาก็เหลือบไปเห็นข้อความที่ฉือเจียวแนบมา “วันนี้ฉันไปรื้ออัลบั้มรูปเก่าๆ เจอรูปนี้~