‘พลอยใส’ เป็นพยาบาลของโรงพยาบาลเอกชนแห่งนี้ หล่อนอายุ ๒๔ ปี ยังโสด แต่ไม่สด เพราะหล่อนเคยมีแฟนที่คบกันตั้งแต่สมัยเรียนมัธยมศึกษาตอนปลาย จนถึงตอนที่หล่อนเรียนพยาบาล ส่วนเขาเรียนตำรวจ แฟนจะมาหาทุกครั้งหากโอกาสอำนวย และทุกครั้งก็จบลงที่เตียง หรือมีบ้างบางครั้งที่จบในรถ
ความรักกับเซ็กซ์ของเขากับหล่อนเข้ากันได้ดี แม้เขาและหล่อนจะเป็นครั้งแรกของกันและกัน แต่ก็ไม่ยากที่จะเรียนรู้ เพราะมีสื่อออนไลน์ให้หาดูง่าย ทุกท่วงท่าที่ใครๆ เขาทำกัน หล่อนกับแฟนก็ไม่พลาดจะทดลอง จนแฟนถึงกับออกปากว่า... หล่อนร้อนแรงผิดกับภาพลักษณ์นางฟ้าชุดขาว และหล่อนก็ตอบว่า หล่อนร้อนแรงเพราะหล่อนรักเขา และนี่คือหนทางแห่งความสุขสม
แต่... ช่วงที่หล่อนต้องไปฝึกงานที่โรงพยาบาลในต่างจังหวัด แน่นอนว่าความห่างไกลคืออุปสรรคชั้นดีของชีวิตรัก แต่แฟนก็ปลอบใจหล่อนว่าไม่มีวันที่เขาจะเปลี่ยนใจไปจากหล่อน และเขาก็รักษาสัญญาเป็นอย่างดี เขาไม่เปลี่ยนใจจากหล่อนสักนิด แต่เขาดันไปทำเด็กสาวข้างบ้านท้องซะนี่
แม้เขาจะยืนยันนั่งยันว่ายังรักหล่อนคนเดียว แต่หล่อนรับไม่ได้หรอกที่จะยอมเป็นเมียแต่ง จดทะเบียนสมรส และให้เขารับนังเด็กนั่นเป็นเมียอีกคน ที่สำคัญพ่อแม่เขาก็อยากได้หลานอยู่แล้ว หล่อนจึงตัดสินใจเลิกรา เพราะตั้งมั่นว่าจะไม่มีวันแบ่งปันผัวกับใครแน่
แต่นั่นก็ผ่านมาหลายปีแล้ว หล่อนก็ยังไม่มีใคร คนมาจีบก็มีมาก แต่หล่อนไม่อยากเปิดใจให้ใคร ไม่ใช่ว่าเข็ด แต่หล่อนไม่อยาก อาจเรียกว่าเบื่อก็ได้ หล่อนไม่อยากรับรู้ความช้ำใจอีก ชีวิตหล่อนมีประโยชน์มากกว่านั้น ที่สำคัญหล่อนกำลังสนุกกับการทำงานด้วย หล่อนรักในอาชีพพยาบาล เต็มใจที่จะดูแลคนป่วย หากหล่อนมีครอบครัวตอนนี้ หล่อนคงทำงานได้ไม่เต็มที่ แต่ก็มีบ้างนะ วันที่หัวใจหล่อนหวั่นไหว
ล่าสุดเมื่อโรงพยาบาลมีคุณหมอท่านใหม่มาประจำ หล่อนเองก็แอบหวังว่า ‘นายแพทย์เจนจบ’ นายแพทย์หนุ่มหล่อและเพื่อนๆ หล่อนการันตีว่าโสด จะเป็นอีกหนึ่งชายหนุ่มที่มาขายขนมจีบให้หล่อน แต่เขากลับทำเฉยๆ นั่นก็ทำให้หล่อนต้องเฉยตาม ก็หล่อนไม่ใคร่อยากมีแฟนอยู่แล้ว รอบนี้ถ้าไม่ถูกใจโดนใจจริงๆ หล่อนจะไม่ยอมเสียตัวฟรีๆ แน่ แต่ตอนนี้จำต้องพักเรื่องฟุ้งซ่านไว้ก่อน เพราะหล่อนกำลังเข้าเวร
คืนนี้หล่อนเข้าเวรดึกแทนเพื่อนพยาบาลที่มีธุระด่วน เลยได้อยู่เวรเดียวกับ ‘รสริน’ เพื่อนสนิทซึ่งเป็นรูมเมท หล่อนดูแลผู้ป่วยห้องพิเศษที่ชั้น ๗ ส่วนรสรินดูแลผู้ป่วยที่ชั้น ๖
พลอยใสเหลือบมองนาฬิกาแขวนผนัง ใกล้ถึงเวลาที่หล่อนต้องไปดูแลผู้ป่วยแล้ว แต่ก็ยังมีเวลาให้หล่อนแวะทักทายรสรินก่อน เพราะรสรินเล่าให้ฟังว่าผู้ป่วยชายที่รสรินดูแลนั้นตัวใหญ่มาก เวลาที่รสรินเช็ดตัวให้เขาถึงกับเหนื่อย แม้ตอนนี้จะไม่ใช่เวลาเช็ดตัวทำความสะอาด แต่แวะไปดูหน่อยก็คงดี เผื่อรสรินมีอะไรอยากให้หล่อนช่วย
หน้าห้องพิเศษชั้น ๖ ห้อง ๖๐๔
พลอยใสมองรายชื่อของผู้ป่วยที่ติดอยู่หน้าห้อง ‘นายคริส... อายุ ๒๘ ปี’ อาการเจ็บป่วยคือ ไหล่หลุด นั่นทำให้หล่อนแปลกใจ แค่ไหล่หลุดทำไมต้องนอนโรงพยาบาลหลายวัน หรือจะมีโรคแทรกซ้อน
ดวงตาสวยหวานมองผ่านช่องกระจกใสหน้าห้องที่สามารถมองเห็นพื้นที่ด้านในของห้องพิเศษได้ ที่มองเห็นนั้นคือบริเวณปลายเตียงของผู้ป่วยที่ถูกรูดผ้าม่านกั้นเอาไว้ เป็นไปได้ว่ารสรินอาจจะช่วยให้ผู้ป่วยทำธุระที่เตียงนอน ด้วยความเป็นห่วงเพื่อน และเกรงว่าคนไข้อาจจะอาย พลอยใสจึงถือวิสาสะเปิดประตูเข้าไปอย่างเงียบเชียบที่สุด
ทว่าเมื่อประตูปิดลง พื้นที่ด้านในที่ควรเงียบสลัดเพราะเป็นเวลาค่อนข้างดึกกลับมีเสียงหนึ่งที่ทำให้พลอยใสชะงัก ริมฝีปากอ้าออกแทบจะอุทาน แต่ก็ตะปบมือปิดปากได้ทัน
ตับ! ตับ! ตับ!
“อา... ซี้ด... อา... ซี้ด... อูย... เสียวค่ะ ซี้ด... เสียว... อื้อ...”
“โอว... อูย... โอวววว... เยี่ยม... อูย...”
เสียงกิจกามเข้าจังหวะ เสียงซู้ดซี้ดริมฝีปากและเสียงครางกระเส่าโอดโอยของชายหญิง ทำให้พลอยใสแทบไปไม่เป็น เปลือกตากะพริบถี่ๆ พยายามเรียกสติของตัวเองให้กลับมา เพราะไม่คาดคิดว่าจะมาได้ยินอะไรแบบนี้ นั่นมันเสียงคน ‘เอากัน’
พลอยใสพยายามตั้งสติและคิดหาทางแก้ไข หล่อนควรทำเช่นไร ควรส่งเสียงดังให้คนทั้งคู่แยกจากกัน หรือว่าควรจะค่อยๆ ถอยห่างและจากไป ปล่อยทั้งคู่กระทำกันให้เสร็จ เพราะการขัดขวางคนกำลังเสพสุขคงไม่ดีแน่
แวบหนึ่งนั้นหล่อนนึกถึงรสรินขึ้นมาจับใจ ป่านนี้เพื่อนของหล่อนจะไม่ไปแอบกรีดร้องที่ไหนแล้วเหรอ เพราะรสรินไร้ประสบการณ์เรื่องเพศ และไม่กล้าแม้แต่จะพูดอะไรสุ่มเสี่ยงในเรื่องแบบนี้ มาเจอคนเอากันจังๆ คงสติแตกแน่
‘ไอ้รส แกไปอยู่ไหนแล้วเนี่ย แล้วฉันต้องทำไงวะ ห่าเอ๊ย! แม่งเอากันไม่เกรงใจสถานที่เลย เสี้ยนจัดจนรอไปเอากันที่บ้านไม่ได้เหรอไงวะ คนสมัยนี้ แม่งมักง่ายจริงๆ เอากันไม่เลือกที่’
หล่อนอดไม่ได้ที่จะนึกด่าคนทั้งคู่ คิดแล้วก็ส่ายหน้า ตัดสินใจว่าหล่อนควรจากไป และปล่อยให้คนทั้งคู่เสพสุขต่อ แต่คอยดูเถอะ พรุ่งนี้ก่อนออกเวรหล่อนจะนำเรื่องไปแจ้งให้หัวหน้าทราบ เพื่อหาทางป้องกันการเกิดซ้ำ และจะแจ้งให้คนไข้รับทราบด้วยว่า อย่าให้มีกรณีแบบนี้เกิดขึ้นอีก เพื่อความปลอดภัยของตัวคนไข้เอง เพราะการเสพสุขอาจกระทบกระเทือนอวัยวะที่บาดเจ็บได้
แม้หล่อนจะรู้ดีว่าอวัยวะส่วนที่แข็งสุดของร่างกายคนไข้หนุ่มไม่ได้ถูกกระทบกระเทือนก็ตาม ไม่อย่างนั้นคงไม่ทำให้แม่สาวร้อนสวาทครางกระเส่าได้มากมายขนาดนั้น พลอยใสค่อยๆ ก้าวถอยหลัง แม้เสียงคนเสพสุขจะดังลั่น แต่หล่อนก็ไม่ควรเสียงดัง เพราะหากชนอะไรโครมครามขึ้นมา หล่อนอาจทำให้กิจกามของคนทั้งคู่ชะงัก เพราะเสียงกระเส่าแบบนั้นคงกำลังสอดใส่กันมันหยด และคงใกล้ถึงสวรรค์อยู่รอมร่อ ไม่ดีแน่หากหล่อนจะฉุดคนทั้งคู่ลงนรก ทว่าเท้าที่ค่อยๆ เคลื่อนไปด้านหลังก็มีอันต้องชะงัก เมื่อเสียงผู้หญิงครางดังลั่น เร่งเร้า บอกผู้ชายว่าหล่อนชอบท่วงท่านี้มากแค่ไหน “โอว... คุณคริสขา... ซี้ด... ท่านี้รสชอบจังเลยค่ะ ซี้ด... โอว... มันเข้าลึกมากๆ ซี้ด... โอว... เด้าแรงๆ เลยค่ะ ซี้ด... เด้าแรงๆ โอว... คุณคริสขา... รสชอบ อ๊ายยยยย...” พลอยใสสั่นไปทั้งร่าง ตะครุบมือที่ริมฝีปากตัวเอง ขนบนหัวของหล่อนลุกวาบและกระจายไปทั่วทั้งตัว ชาไปทั้งร่าง เสียงที่ได้ยินนั้นเป็นเสียงของรสรินไม่ผิดแน่ๆ แต่ทำไมรสรินถึงได้พูดจาจัดจ้านขนาดนั้น “คุณคริสขา... กระแทกอีก กระแทกอีกค่ะ ซี้ด... โอว... เยี่ยม.
“อูย... คุณคริสขา... เอาอีกเหรอคะ” พลอยใสตื่นจากภวังค์เมื่อเสียงรสรินครางกระเส่าอีกแล้ว เพื่อนของหล่อนถามคนไข้แบบไม่แน่ใจ แต่กลับซุกหน้ากับหมอน พร้อมแอ่นสะโพกยกสูงขึ้นอีก เพราะขณะนี้คนไข้หนุ่ม กระชับสะโพกของรสริน พร้อมทั้งแลบลิ้นเลียร่องฉ่ำน้ำที่เขาเพิ่งถอนดุ้นออกมา “ครับ ผมยังกินคุณรสไม่อิ่มเลย พรุ่งนี้ผมก็ต้องออกแล้ว คงอดกินคุณรสไปนาน” “ซี้ด... อดที่ไหนกันคะ วันไหนรสไม่มีเวร คุณคริสมารับรสได้ตลอด ซี้ด... คุณคริสขา เลียเก่งจังเลย ซี้ด...” “แต่ผมอยากอยู่ต่อนี่ครับ คุณรสทำให้ผมอยู่ต่อนะ ผมอยากเอาคุณรสทุกคืน นะครับ” “ซี้ด... รสจะทำอย่างนั้นได้ยังไงคะ ทุกเหตุผลรสบอกคุณหมอไปหมดแล้ว ขืนคุณคริสอยู่ต่อ คุณหมอได้ว่ารสแน่ค่ะ อุ้ย! คุณคริส รสเสียวค่ะ” “คุณหมอจะว่ายังไงหรือครับ” “ก็ว่าเรื่องคนไข้ ‘แข็ง’ และแรงดีไปทั้งตัวแบบนี้ แต่รสกลับบอกว่ายังอ่อนเพลียสิคะ” “ก็ผมอ่อนเพลียจริงๆ นี่ครับ โดนคุณรสสูบน้ำทั้งคืน” “ว้าย! คุณคริสอ่ะว่ารส ใครกันแน่คะที่สูบน้ำจากตัวรส ซี้ด... คุณคริส... ซี้ด...” รสรินแอ่น
“อูย... ไม่ต้องหมดก็ได้ครับ แค่เลียอย่างที่คุณรสทำก็พอ เลียหัว เลียขึ้นเลียลง ผมก็แทบจะทนไม่ไหวแล้วครับ อูย... ซี้ด... เลียแบบนั้นล่ะครับ อูย... ลิ้นดีจริง อูย...” “แต่รสอยากอม อยากให้สุดคอยหอย ซี้ด... คุณคริสขา รสจะพยายาม” รสรินบอกถึงความพยายามโดยการส่ายดอกไม้ใส่ปากของคนไข้ และเมื่อเขาแลบลิ้นตวัดเลีย รสรินก็ซี้ดปาก แต่ยังพยายามจะอ้าปากให้กว้างขึ้นอีก พลอยใสมองภาพนั้นพร้อมอ้าปากตัวเองไปด้วย หล่อนมั่นใจว่า ถ้าเป็นหล่อน ปากหนาน่าจูบของหล่อนจะอ้าอมส่วนหัวนั้นได้อย่างพอดิบพอดี จากนั้นก็จะโก่งคอรูดลงได้ง่าย “อื้อ... อื้อ...” รสรินทำเสียงอื้อออ เพราะหล่อนพยายามอ้าปากออกจนได้ ริมฝีปากที่ครอบครองหัวเห็ดบานร่า ค่อยๆ รูดลง รูดลง จนคนไข้หนุ่มร้องโฮกเพราะแน่นสุดๆ ปากน้อยนั้นรูดหนังย่นยู่ลงไปตามจังหวะ และนั่นก็ทำให้คนไข้หนุ่มร้องดังขึ้นอีก และเขาก็มีวิธีจะระบายความเสียวที่รสรินทำให้ ฝ่ามือกระชับที่บั้นท้ายก่อนจะกดลงจนสะโพกบานแบะของรสรินกดลงบนหน้า แพล็บ แพล็บ แพล็บ... นั่นคือเสียงที่เกิดจากลิ้นยาวใหญ่สีชมพูสดของคนไข้ ตวัดเลียและซ
รสรินพาร่างอ่อนระโหยคลานลงจากปากของคนไข้ในทันทีที่เขาปล่อยมือที่รั้งสะโพกออก นอนราบบนเตียงแต่เป็นแนวขวาง หันดอกไม้เบ่งบานมีขนขึ้นปกคลุมบางเบามาทางที่หล่อนยืนอยู่ ต้นขากางออกจากกันจนมองเห็นเกสรดอกไม้สีชมพูสด พลอยใสจ้องมองด้านในดอกไม้ของเพื่อนรัก ขนาดหล่อนเป็นผู้หญิง หล่อนยังคิดว่ามันโคตรน่าเลีย น่าลงลิ้นเป็นที่สุด ไม่แปลกหรอกที่คนไข้หนุ่มคนนี้จะตั้งหน้าตั้งตาเลีย และขนที่ขึ้นบางเบาก็เพราะว่าทั้งหล่อนและรสรินคุยกันว่าควรจะเล็มให้ขนสั้นอยู่เสมอ จะได้ทำความสะอาดได้ง่าย ไม่เป็นแหล่งบ่มเพาะเชื้อโรค แต่วันนี้หล่อนรู้แล้วว่า การที่ขนสั้นสะอาดก็จะทำให้คนลงลิ้นสะดวกไปด้วย ไม่ต้องคอยมาปาดพงหญ้าไปซ้ายไปขวา และพลอยใสก็ต้องตาโตมากขึ้น เมื่อคนไข้หนุ่มเป็นฝ่ายลุกขึ้นนั่งและคร่อมตัวรสรินเอาไว้ เขาค้างอยู่บริเวณหน้าท้องของรสรินแต่ไม่ได้ลงน้ำหนักลงไป หล่อนทนไม่ไหวที่เห็นร่างกำยำจะส่งดุ้นใหญ่เข้าไปสำรวจพื้นที่ด้านในของรสริน เช่นเดียวกับนิ้วมือที่เขี่ยติ่งแต่ภายนอกกระโปรงเริ่มทนไม่ไหวขึ้นเรื่อยๆ และเมื่อคนไข้ตะปบฝ่ามือลงที่อกอวบสวยของรสรินพลางขยำเบาๆ ฝ่ามือที่ว่างขอ