"นายตั้งราคาสูงเกินไปเพียงเพราะผู้หญิงคนนั้นยังอายุน้อยไม่ได้หรอกนะ"มิจฉาชีพทั้งสองไม่ได้กังวลกับการพูดคุยกันของฝูงชนเลยพวกเขาเป็นโจรมืออาชีพ พวกเขาเตรียมทุกอย่างไว้อย่างดี ใบรับรองนั่นอาจเป็นของปลอม แต่แจกันนั่นเป็นวัตถุโบราณจากราชวงศ์หยวนจริง ถึงแม้พวกเขาจะจ่ายไปแค่หมื่นบาทเพื่อซื้อมันตามทีทั้งสองจงใจเลือกจะลงมือกับคนที่มีรถหรู พวกเขาวางกระเป๋าไว้ข้างหลังของรถแล้วรอให้คนขับมาชนมันเข้าตอนที่พวกเขาถอยรถ จากนั้นพวกเขาก็จะปรากฏตัวแล้วกล่าวหาว่าคนขับรถชนแจกันของพวกเขาคนขับรถคงขมขื่นใจหากรู้เรื่องนี้"เธอไม่เชื่อว่ามันมีมูลค่าสองล้านบาทจริง? มีใครในวงการวัตถุโบราณที่นี่บ้าง? เข้ามาตัดสินใจได้เลยว่าพวกเราโกหกหรือเปล่า" ชายร่างผอมมองผ่านกลุ่มคนแล้วกล่าวอย่างมั่นใจ"ฉันทำงานในพิพิธภัณฑ์เมืองตงไห่ ฉันดูมันได้"ชายวัยกลางคนสวมแว่นกรอบทองเข้าไปหาพวกเขาแล้วแสดงบัตรพนักงานให้ดูฝูงชนพลันเงียบลงทนัทีชายวัยกลางคนหยิบเศษเครื่องดินเผาขึ้นมาแล้วพิจารณามัน จากนั้นเขาก็หันไปหาชายร่างอ้วนแล้วกล่าว "คุณรู้ไหมว่าแจกันนี้มาจากสมัยราชวงศ์ไหน?""แน่นอน มันเป็นเครื่องชามในพระราชวังจากสมัยราชวงศ์ห
"การวิเคราะห์ของคุณถูกต้อง แจกันนั่นจะมีมูลค่าสองล้านบาทหากมันอยู่ในสภาพไร้ตำหนิ" แดร์ริลกล่าวต่อ "ยังไงก็ตาม คุณพลาดอะไรบางอย่างไป เวลาตอนที่แจกันนั่นแตก"ท่าทางของชอว์นเปลี่ยนไป แต่เขาไม่ได้กล่าวอะไร"เจ้าหนู นายทำเหมือนว่านายรู้มากกว่าพนักงานพิพิธภัณฑ์อีกนะ""นายดูเหมือนยาม เดี๋ยวก่อนนะ กลิ่นนายเหมือนเพิ่งออกมาจากห้องน้ำ นี่นายเป็นภารโรงด้วยเหรอ?"ฝูงชนหัวเราะ แดร์ริลนั้นมีกลิ่นเหมือนมีปัสสาวะติดอยู่กับเขาจริงแต่มีหนึ่งคนที่ไม่ได้หัวเราะออกมา ดอร่าจ้องไปที่แดร์ริลอย่างนิ่งค้างแดร์ริลก้มลงแล้วหยิบเศษแจกันที่แตกออกมา "ผู้เชี่ยวชาญย่อมรู้ว่าเครื่องชามของราชวงศ์หยวนนั้นถูกสร้างมาด้วยส่วนผสมสองชนิด—หินของจีนและดินขาว ดังนั้น เมื่อเครื่องชามแตก ฐานสีเหลืองของมันจะเข้มขึ้นเมื่อมันกระทบกับอากาศ"แดร์ริลส่งเศษเครื่องดินเผาให้ชายวัยกลางคน "ชิ้นส่วนในกระเป๋านั่นบอกได้ว่าแจกันนั้นแตกมาได้สักพักแล้ว จากสีที่เข้มของมัน ผมบอกได้ว่าแจกันนั่นแตกมาเป็นสิบปีแล้ว เป็นไปได้ว่ามันแตกตั้งแต่ขุดพบด้วยซ้ำ"แดร์ริลหันเหสายตาไปที่เหล่ามิจฉาชีพ "เศษพวกนี้มีค่าอย่างมากที่สุดก็แค่แปดถึงเก้าร้อยบาท กระเ
”อะไรวะเนี่ย? นี่เขาเป็นพี่น้องกับเมแกน แคสเทลโล งั้นเหรอ?""เ-ี่ย วิ่งดิ!"มิจฉาชีพตื่นตระหนก พวกเขาวิ่งผ่านกลุ่มคนแล้วหายวับไปในทันทีแดร์ริลอดไม่ได้ที่จะต้องระเบิดหัวเราะออกมา"ฮัลโหล น้องชาย? ทำไมนายไม่พูดล่ะ? ว่าไง?" เมแกนถามไม่มีอะไรที่ต้องพูดอีกในเมื่อชายสองคนนั้นไปแล้วแดร์ริลหัวเราะอีกครั้ง "ไม่มีอะไร ช่างมันเถอะ"เขาวางสายไปโดยไม่อธิบายอะไรเลยเมแกนกระทืบเท้าของเธอด้วยความโกรธที่อีกฝั่งสาย'แดร์ริล ดาร์บี้ เป็นบ้าอะไร? ทำไมเขาโทรมาในเวลาดึกแล้วไม่สนใจเราแบบนั้น?''คนพิลึก!'กลุ่มคนใกล้อาคารโทรทัศน์ตงไห่เองก็กระจายตัวไปแล้ว"ขอบคุณมากค่ะ" ดอร่าเดินมาหาแดร์ริลแล้วก้มหัวให้เขาเป็นการขอบคุณเธอซาบซึ้งที่เขาปรากฏตัวได้ทันเวลา ไม่อย่างนั้นเธอคงไม่รู้ว่าชายสองคนนั้นกำลังหลอกเธอแดร์ริลยิ้มแล้วตอบอย่างสบาย ๆ "ด้วยความยินดี มันก็แค่เรื่องเล็ก"เขามองที่ดอร่าในขณะที่เขาพูด เธอดูงดงามและบริสุทธิ์ดอร่าดูเขินเล็กน้อยเมื่อเธอกล่าว "ฉันยังรู้สึกขอบคุณคุณมาก ๆ ฉันควรเลี้ยงมื้อค่ำคุณ แต่ฉันมีบางอย่างที่เร่งด่วนต้องไปทำ ฉันต้องขับรถไปให้เจ้านาย ดังนั้นบางทีคราวหน้า ฉันขอเพิ่ม
แอ๊บบี้ยิ้มอ่อนแล้วมองที่แดร์ริล "ใช่ นายช่วยฉันที่งานแต่ง แต่ฉันก็ให้สมุนไพรวิญญาณเป็นการตอบแทนไปแล้ว นายจะไม่มีทางเป็นผู้บ่มเพาะหากไม่ใช่เพราะสมุนไพรนั่น หนี้ของฉันถูกชำระไปนานแล้ว"แดร์ริลหมดหนทาง เขายิ้มอย่างขมขื่นแล้วกล่าว "ก็ได้ ในเมื่อเราไม่มีอะไรต่อกันแล้ว ทำไมคุณยังลักพาตัวผมมาอีก?"แอ๊บบี้จิบไวน์แล้วกล่าวอย่างสุขุม "นายเลอะเลือนขนาดนี้จริง ๆ หรือนายแค่แกล้งโง่กันแน่? น้องชายของฉันส่งคนของเขาไปลักพาตัวเมียของแด๊กซ์ แซนเดอร์ส แต่นายไปขัดขวางพวกเขา นายนี่ช่างกล้านะ ถึงได้มาแทรกแซงเรื่องของครอบครัวเรา"นั่งจ้องเขาอย่างเย็นชาแรงกดดันในห้องหนาจนเริ่มหายใจลำบาก'งั้น มันก็เป็นเพราะเรื่องนี้เองสินะ'แดร์ริลเริ่มสนใจ เขาจ้องเข้าไปในดวงตาของแอ๊บบี้ "แด๊กซ์เป็นเพื่อนของผม และภรรยาของเขาเองก็เป็นเพื่อนของผมเช่นกัน แน่นอนสิ ผมต้องเข้ามายุ่งเกี่ยวอยู่แล้ว"แอ๊บบี้หน้าบึ้งตึงพร้อมกับสาดไวน์ใส่หน้าแดร์ริลเ-ี่ย...แดร์ริลสาปแช่งในใจอย่างโกรธเคือง เขาไม่สามารถหนีได้เพราะตัวของเขาถูกมัดไว้อยู่อย่างแน่นหนาเขาเลียไวน์จากมุมปากแล้วยิ้มออกมาในขณะที่กดความโกรธเอาไว้ "คุณกาย นี่ไม่ใช่วิธ
แอ๊บบี้ใช้ทั้งเส้นสายทั้งอำนาจของเธอเพื่อหาเม็ดยาเทวะเหล่านั้นทุกที่แต่ก็หาไม่เจอเม็ดยาเทวะนั้นถูกขายในราคาที่สูงลิ่วถึงห้าพันล้านบาทในการประมูลของตระกูลโรเจอร์แอ๊บบี้ไม่ได้เข้าร่วมการประมูล และเธอก็เสียใจอย่างมากเมื่อได้ยินข่าวเธอยินยอมจ่ายห้าพันล้าน ต่อให้ห้าหมื่นล้านบาทก็ยอม ถ้ามันทำให้เธอไปถึงระดับปรมาจารย์อาวุโส เธอยอมขายบ้าน รถ และกระทั่งบริษัทของเธอเพื่อไปสู่อีกระดับ มันเป็นเป้าหมายชั่วชีวิตของเหล่าผู้บ่มเพาะ!แดร์ริลมีเม็ดยาเทวะหลายเม็ดบนฝ่ามือ! เม็ดยาเทวะนั้นหายากมากจนแม้แต่นิกายใหญ่ก็ยังไม่มีพวกมัน!แอ๊บบี้ดีใจสุดขีด!ยังไงก็ตาม แดร์ริลยิ้มอย่างชั่วร้ายแล้วหลบมือของแอ๊บบี้ก่อนที่เธอจะหยิบยาพวกนี้แล้วยัดมันใส่ปากเขาทั้งหมดในครั้งเดียวอึกเขากลืนพวกมันลงไปหมด'อะไร?!'แอ๊บสั่นสะท้ายแล้วจ้องแดร์ริลก่อนที่จิตสังหารของเธอจะทะลักออกมา"นี่แกจะเล่นแบบนี้กับฉันใช่ไหม?"แอ๊บบี้โกรธเกรี้ยวอย่างที่สุด เธอต้องการหวดเขาด้วยแส้เป็นร้อย ๆ ครั้ง!เขากลืนเม็ดยาเทวะอันหายาก ทั้งหมดในครั้งเดียว!มันช่างเสียเปล่า! สรรพคุณหลักของเม็ดยาเทวะคือการช่วยให้ผู้บ่มเพาะผ่านอุปสรรคในการท
แอ๊บบี้กัดริมฝีปากด้วยความร้อนใจ เม็ดยาเทวะที่เธอฝันถึงกำลังอยู่ตรงหน้าเธอ แต่เธอไม่สามารถแตะต้องมันได้เลย!"ผมสามารถสร้างยาพวกนั้นที่คุณต้องการได้ แต่จะมอบพวกมันให้ใครง่าย ๆ ไม่ได้หรอกนะ" แดร์ริลกล่าวด้วยรอยยิ้ม"ได้โปรด ฉันขอร้อง ได้โปรดให้ยานั่นกับฉัน..." ความเย่อหยิ่งก่อนหน้าของแอ๊บบี้หายไปอย่างสิ้นเชิงในขณะที่เธอเริ่มขอร้องเขามีร่องรอยของความยินดีปรากฏบนใบหน้าของแดร์ริล แต่เขายังทำทีเหมือนต้องการจะกลืนยาเม็ดสุดท้ายเข้าไป"ไม่ หยุดนะ!" ขาของแอ๊บบี้งอลง "ฉันขอร้องคุณล่ะ อย่าใช้มันเสียเปล่า ได้โปรดอย่ากินมัน แค่มอบมันให้ฉัน… มันเป็นความผิดของฉันเอง ฉันไม่ควรทำกับคุณแบบนั้น ฉันไม่ควรตีคุณ ฉันขอโทษ..."'ค่อยดีหน่อย'แดร์ริลยิ้มแล้วนั่งลงบนเก้าอี้ "คุณฟาดผมไปเกือบ 20 ที คุณจะว่ายังไงเกี่ยวกับเรื่องนั้น?""คุณจะตีฉันคืนก็ได้..." แอ๊บบี้ก้มหัวลงแอ๊บบี้ไม่คิดว่าเธอจะต้องพูดประโยคน่าสมเพชแบบนี้ออกมา แต่เธอต้องการเม็ดยาเทวะอย่างที่สุด"ตีคุณ?" แดร์ริลแค่นเสียง "ไม่สนใจ"เมื่อกล่าวแบบนั้น แดร์ริลก็สังเกตรอบ ๆ มีบอดี้การ์ดประมาณร้อยคนอยู่ในบ้านนี้เขาไม่มีทางรอดออกไปครบ 32 แน่หากเ
บุรุษทั้งหลายยอมถวายชีวิตหากได้ร่วมหลับนอนกับสาวงามราวเทพธิดาแบบเธอสักคืนลิลี่อึดอัดมากกับสายตาของฝูงชน'มิสเตอร์ดีอยู่? ทำไมเขายังมาไม่ถึงอีก?'จากนั้น เธอก็ได้ยินเสียงเครื่องยนต์ของรถรถสปอร์ต McLaren ขับเข้ามาจอดที่ขอบถนนก่อนที่ชายหนุ่มจะก้าวออกมาจากพาหนะเขาดูน่าดึงดูดจากใบหน้าที่หล่อเหลาและโครงหน้าคมของเขา เขาดูเหมือนผู้ชายที่สามารถทำให้ผู้หญิงหน้าแดงได้เมื่อมองเขา เขาทั้งดูเท่และอ่อนโยนในสูทลำลองเหล่าสตรีอ้าปากค้างด้วยความชื่นชม มีแม้กระทั่งการส่งสายตาปริบ ๆ จากพวกเธอ'ช่างเป็นชายที่หล่อเหล่า!'รอยยิ้มเผยขึ้นบนใบหน้าของลิลี่เมื่อเธอสังเกตได้ว่าชายคนนั้นเดินมาหาเธอ 'ไม่มีทางเป็นมิสเตอร์ดีได้! ทั้งหนุ่มและหล่อเหลา! รถของเขาต้องมีราคาไม่ต่ำกว่าล้าน!'"สวัสดีครับ คุณลิลี่ ผมโดน็อก ดิกสัน ผมคือมิสเตอร์ดีจากในไลฟ์สตรีมของคุณ" ชายคนนั้นยิ้มในขณะที่เดินมาหาลิลี่ มารยาทอันดีเยี่ยมของเขาทำให้ลิลี่ประทับใจลิลี่กระวนกระวายเล็กน้อยเมื่อเธอส่ายหัวให้ชายคนนี้ "สวัสดีค่ะ ฉันลิลี่ ลินดัน เรียกฉันว่าลิลี่ก็ได้"ลิลี่ไม่แน่ใจว่าทำไมเธอถึงกระวนกระวายขนาดนี้เธอเติบโตมาในตระกูลที่ร่ำรว
แด๊กซ์ แซนเดอร์ส และแนนซี่ ลี มองตากันอย่างประหลาดใจที่โต๊ะบูธฝั่งตรงข้ามบนชั้นแรก'เกิดอะไรขึ้น? ทำไมเมียของแดร์ริลถึงมาเดทกับชายคนอื่น?'แด๊กซ์ระวังตัวหลังจากที่แนนซี่โชคดีหนีจากใครบางคนที่พยายามลักพาตัวเธอได้ เขาอยู่กับเธอตลอดเวลาเขาพาแนนซี่มาที่บาร์คืนนั้นเพราะนักพัฒนาที่ดินบางคนแนะนำเขามา พวกเขาสนใจในเรื่องที่ดิน แต่มีผู้อยู่อาศัยบางคนที่ไม่ยอมย้ายออกเหล่านักพัฒนาจึงต้องการขอความช่วยเหลือจากแด๊กซ์เพื่อให้ไล่ผู้อยู่อาศัยเหล่านั้นออกไปแด๊กซ์ไม่คาดคิดว่าจะเห็นลิลี่หลังจากที่เขาพูดคุยกับพวกนักพัฒนา"นั่นใช่ภรรยาของแดร์ริลจริงเหรอ?" แนนซี่ขมวดคิ้วเธอไม่มั่นใจนักเพราะเธอมองเห็นไม่ชัด มันมีกระจกกันระหว่างพวกเขาแด๊กซ์ถอนหายใจแล้วตอบ "ผมมั่นใจ ดูที่คำสรรเสริญจากคริสตัลของเธอสิ มันมีเพียงสองคู่ในเมืองตงไห่"แด๊กซ์สังเกตได้วาสลิลี่เมาเล็กน้อย เธอยืนขึ้นจากโซฟาแล้วเดินไปห้องน้ำเขาเห็นโดน็อกยิ้มแล้วหยิบผงสีขาวเทลงในแก้วของลิลี่ใบหน้าของแด๊กซ์ทะมึนลงหลังจากเขาเห็น'นี่มันพยายามจะวางยาเมียสหายของฉันงั้นเหรอ? มันบ้ารึเปล่า?'"ที่รัก อยู่นี่นะ ผมจะไปดูหน่อย" แด๊กซ์กล่าวก่อนที่เ