คุณวารีไม่ชอบแมวหยิ่ง

 แสงแดดยามเช้าตกกระทบผิวน้ำทะเลเป็นประกายระยิบระยับ มุกดา หญิงสาววัยสามสิบปีกำลังยืนมองแผ่นป้ายตรงหน้าด้วยความรู้สึกหลากหลาย

วารีโฮมสเตย์ ตัวอักษรบนแผ่นไม้ตรงหน้าเขียนเอาไว้อย่างนั้น เส้นผมยาวสยายสีควันบุหรี่ปลิวไหวไปกับสายลม หญิงสาวในชุดเดรสสายเดี่ยวลายดอกไม้กวาดสายตามองรอบ ๆ สถานที่แห่งนี้

จะว่าที่ที่คุ้นเคยก็ใช่

แต่จะพูดว่าที่ที่ไม่คุ้นเคยก็ใช่อีกเหมือนกัน

ตรงหน้าของมุกดาคือ สถานที่พักผ่อนหย่อนใจที่สร้างความประทับใจให้ใครหลายคนที่แวะเวียนมาเยี่ยมชม

นอกจากโฮมสเตย์สำหรับค้างคืนแล้ว ยังมีบริการร้านอาหารจากวัตถุดิบในชุมชนที่สดใหม่ ซึ่งมาจากการเสาะหาของชาวบ้านในพื้นถิ่น รวมถึงพาท่องเที่ยวชมวิถีชีวิตของผู้คนในละแวกนี้

นอกจากนี้ยังมีฟาร์มหอยมุกที่ใหญ่ที่สุดในภูเก็ตให้ได้ศึกษาและเป็นแหล่งเรียนรู้งานวิจัยรวมไปถึงการศึกษานอกห้องเรียน ทั้งหมดที่กล่าวมาได้รับความอนุเคราะห์จากเจ้าของฟาร์มผู้ใจดี คุณ วารี เตชะรัตนดิลก เจ้าของสถานที่แห่งนี้

มุกดากวาดสายตามองสิ่งต่าง ๆ รอบตัว พร้อมกับความรู้สึกหลากหลายที่เกิดขึ้นในใจ แม้ว่าเธอไม่ได้กลับมาเหยียบที่นี่นานมากแล้ว แต่เมื่อได้กลับมา บางความรู้สึกที่คุ้นเคยก็ยังหวนกลับมาเสมอ

“มายืนถ่ายเอ็มวีอยู่รึไง มาแล้วทำไมไม่เข้าไปในบ้าน ปล่อยให้ผู้ใหญ่เค้ารอมันเสียมารยาท”

ภาพวิวสวยงามตรงหน้าหม่นหมองไปทันที เมื่อเสียงใครบางคนดังขึ้นด้านหลัง มุกดาหันกลับไปหาต้นเสียงก็เจอเข้ากับบุคคลที่เธอไม่เจอนานเกือบยี่สิบปี

สายตาของทั้งคู่สบมองกันแน่นิ่งชั่วขณะ ไม่มีใครรู้ว่าอีกคนกำลังรู้สึกนึกคิดอะไรอยู่ ตั้งแต่ครั้งนั้นที่ความคุ้นเคยแปรเปลี่ยนเป็นความห่างเหิน สับสน และไม่เคยเข้าใจการกระทำของอีกฝ่าย ตกกระทบเป็นความเย็นชาและผิดใจกัน

ถึงขนาดที่ว่า..เป็นไปได้ก็อย่าเจอกันอีกเลย

แต่โลกเรามันก็แบบนี้แหละ มักจะเหวี่ยงเราไปในที่ที่ไม่อยากกลับไปเสมอ 

“สวัสดีค่ะคุณวารี ดิฉันไม่ได้มายืนถ่ายเอ็มวีค่ะ แค่มายืนดูวิวสวย ๆ แต่จู่ ๆ ก็มีคนมาทำลายบรรยากาศ”

มุกดายกมือไหว้คนตรงหน้า ต่อให้จะไม่ชอบหน้ากันยังไง แต่อีกฝ่ายก็อายุมากกว่าเธอหกปี แม้ไม่อยากจะเคารพแต่ก็ต้องแสดงกิริยาที่ดีงามออกไปก่อน

ทว่าอีกฝ่าย..กลับไม่รับไหว้เธอ

“แล้วมันใช่เวลารึไง ผู้ใหญ่เค้ารออยู่ ยังมีอารมณ์มาเสพบรรยากาศ ไม่เคยเห็นทะเลเหรอ หรือว่าไปอยู่กรุงเทพนานจนลืมทุกอย่างที่นี่ไปหมดแล้ว”

มุกดากำมือแน่นเมื่อได้ยินแบบนั้น สิ่งที่เธอไม่ชอบที่สุดคือคนที่ชอบประชดและพูดจาเหน็บแนม และเธอก็รู้ดีว่าสิ่งที่วารีพูดมาหมายถึงเรื่องอะไร

"ถ้าเจอหน้ากันแล้วคุยดีกันไม่ได้ การเงียบใส่กันก็น่าจะเป็นทางออกที่ดีนะคะพี่วา"

วารีไม่ได้ตอบอะไรกลับไปอีก เธอละสายตาจากใบหน้าอีกฝ่ายแล้วเดินนำไปยังบ้านไม้หลังใหญ่ที่อยู่ใกล้กับโฮมสเตย์ ซึ่งบ้านหลังนี้สร้างติดกับริมฝั่งทะเล ทำให้โซนระเบียงของบ้านที่ยื่นออกไปสามารถนั่งรับลมชมวิวทะเลได้อย่างสบายใจ โดยเฉพาะยามเย็นช่วงดวงอาทิตย์ตก วิวหลังบ้านของวารีสวยอย่าบอกใคร

เมื่อก่อนมุกดาเองก็ชอบที่นี่ ชอบวิวหลังบ้านของพี่วามากเลยล่ะ แต่ก็แค่เมื่อก่อน ..

ตอนนี้เธอไม่ชอบที่นี่แล้ว เป็นไปได้ก็ไม่อยากมาเหยียบ

หากไม่ใช่คำเว้าวอนของคนเป็นแม่ มุกดาจะไม่พาตัวเองมาที่นี่อย่างแน่นอน

เมื่อเดินเข้ามาในบ้าน มุกดาก็เจอผู้หญิงวัยหกสิบปีคนหนึ่งที่เธอรู้จักเป็นอย่างดี อีกฝ่ายสวมแว่นตาและกำลังนั่งถักโครเชต์อยู่ตรงมุมนั่งเล่น เมื่อเห็นว่ามุกดาเดินเข้ามาในบ้านก็รีบวางมือจากทุกอย่าง

“มุก มาแล้วเหรอลูก มา ๆ เข้ามานั่งก่อน กลับมาเมื่อไหร่ล่ะเนี่ย เดินทางเหนื่อยมั้ยลูก กินอะไรมารึยัง”

คำถามมากมายถูกส่งไปเกินกว่าจะตอบทัน มุกดาจึงส่งยิ้มหวานนำไปก่อนแล้วไปนั่งบนเก้าอี้โซฟาตัวข้าง ๆ ยกมือไหว้คนอาวุโสด้วยท่าทีสุภาพอ่อนน้อม ทำให้คนที่ได้เห็นกิริยาของเธอยิ่งเอ็นดูมากยิ่งขึ้น

มีคนเดียวที่ไม่เคยชอบใจท่าทีอ่อนหวานของมุกดาก็คงจะเป็นเจ้าของบ้านหลังนี้นี่แหละ

วารีที่ยืนอยู่หลังเสาร์ในบ้านเบะปากในทันทีเมื่อเห็นว่ามุกดาสนิทสนมกับแม่ของเธอเหมือนเดิม

“สวัสดีค่ะแม่แวว มุกเพิ่งมาถึงเมื่อวานนี่เองค่ะ เดินทางช่วงนี้เหนื่อยนิดหน่อยค่ะ ช่วงเทศกาลหยุดยาวคนกลับบ้านกันเยอะ มุกยังไม่ได้กินอะไรเลยค่ะ พอดีแม่เค้าบอกให้มุกรีบมาหาแม่แววก่อน มุกก็เลยรีบมา”

คนตรงหน้ามุกดาพยักหน้ารับทุกคำที่เธอพูด อีกทั้งสายตาที่มองมุกดาก็มีแต่ความเอ็นดูอยู่เสมอ

“แม่น่ะเพิ่งรู้จากมาลีว่ามุกลาออกจากงานแล้วจะกลับมาอยู่บ้าน แม่ก็เลยอยากให้มุกมาช่วยพี่วาเค้าที่ฟาร์ม ลีน่ะเค้าบอกว่ามุกจะหางานอื่นดูก่อน แม่เลยอยากให้มาคุยกัน มาทำงานกับพี่วาเค้าดีกว่าลูก จะได้อยู่ใกล้บ้าน ได้ดูแลลีเค้าง่ายขึ้นด้วย มุกสนใจรึเปล่า”

ไม่ทันที่มุกดาจะได้ตอบอะไรกลับไป คนที่ยืนเงียบอยู่นานก็โพล่งขึ้นมาซะก่อน

“ไม่เอาค่ะแม่ งานของวามีพนักงานพอแล้ว ไม่รับใครเพิ่มแล้วค่ะ”

วารีเอ่ยเสียงดัง เธอเดินมานั่งลงบนเก้าอี้อีกตัวข้าง ๆ แม่ตัวเอง ส่วนมุกดาก็นั่งอยู่อีกฝั่ง เลยทำให้ทั้งคู่สบสายตากันได้โดยตรง

ตาต่อตา ฟันต่อฟัน ดูเหมือนไม่มีใครยอมกันเลย

“ขอบคุณนะคะแม่แวว แต่มุกเองก็ไม่ได้อยากจะทำงานที่นี่หรอกค่ะ ถ้าต้องมาเป็นพนักงานของพี่วา มุกคงประสาทกิน!”

“มุก!!”

คนกลางวัยหกสิบถึงกับถอนหายใจเมื่อได้ยินคำพูดของทั้งคู่ที่ตอบโต้กันไปมา

“พอ ๆ โตกันขนาดนี้แล้วยังจะทะเลาะกันอีก ตอนเด็ก ๆ ก็เห็นเล่นด้วยกันตลอด มันเกิดอะไรขึ้น โตมาถึงได้พูดจากันแบบนี้ หื้ม อีกอย่างตอนนี้ก็โต ๆ กันแล้ว ทำไมไม่คุยกันดี ๆ”

แม่แววหันมองลูกสาวตัวเอง สลับกับมองหน้ามุกดา เธอเองก็ไม่เข้าใจนักว่าเกิดอะไรขึ้นในความสัมพันธ์ของทั้งคู่ ทั้งที่แม่ ๆ ของทั้งสองฝ่ายก็เป็นเพื่อนสนิทกัน บ้านก็อยู่ใกล้กัน ตอนที่มุกดาเพิ่งคลอด วารีเองก็ยังไปหาน้องบ่อย ๆ แถมยังชมมุกดาให้แม่แววฟังไม่หยุดว่าเด็กคนนี้น่ารักมาก

‘วารักน้องค่ะแม่ น้องน่ารัก โตขึ้นวาจะดูแลน้องเอง’ คำพูดของวารียังติดอยู่ในใจคนเป็นแม่ตั้งแต่ตอนนั้น แต่พอขึ้นมัธยมปลาย มุกดาก็เลือกที่จะย้ายโรงเรียนไปเรียนม.ปลายที่กรุงเทพ

ทั้งที่ตอนนั้น มุกดาเรียนอยู่ม.สาม ส่วนวารีเรียนอยู่ปี.สาม โรงเรียนมัธยมและมหาลัยที่ทั้งคู่เรียน อยู่ในรั้วเดียวกัน จึงไปมาหาสู่กันได้ไม่ยาก แต่ความสัมพันธ์ของทั้งคู่กลับสิ้นสุดลง และแยกย้ายกันไปเติบโตนับตั้งแต่ตอนนั้น

หากจะพูดว่ามุกดาตั้งใจย้ายที่เรียนหนีวารีก็ไม่ผิดนัก แต่เหตุผลของเรื่องราวทุกอย่าง คงไม่มีใครรู้ดีไปกว่าทั้งคู่

“ยังไงวาก็ไม่รับคนเพิ่มแล้วค่ะแม่ ขอตัวก่อนนะคะ วาจะไปทำงาน” วารีเอ่ยย้ำชัด ลุกจากเก้าอี้เตรียมจะเดินออกมา แต่แม่ของเธอคว้าข้อมือไว้ซะก่อน

“วา อยู่กินข้าวกับน้องก่อนสิ แม่ทำกับข้าวไว้เยอะแยะ วาเองก็ยังไม่ได้กินมื้อเช้าเลยหนิ”

วารีมองใบหน้าของแม่เธอสลับกับใบหน้าของมุกดา แล้วเธอก็เจอเข้ากับสายตาเย็นชา สายตาแบบเดิมที่เธอเกลียดมากที่สุด

“มุกเค้าโตแล้วนะแม่ กินข้าวคนเดียวคงไม่ยากอะไรหรอก ใช่มั้ยคะ คุณมุกดา”

วารีจ้องมองใบหน้าอีกฝ่ายแทบไม่กะพริบตา ดวงตาคู่สวยที่มุกดาเคยคุ้นชิน ตอนนี้เธอกลับอ่านอะไรไม่ออกเลย สายตาของวารีที่มองกันมีแต่ความว่างเปล่าและเย็นชา 

“ไม่ยากหรอกค่ะคุณวารี ดีซะอีกค่ะ จะได้มีเวลาดื่มด่ำบรรยากาศวิวหลังบ้านโดยที่ไม่มีใครมาขัดคอ ช่วงเช้าแบบนี้ น้ำทะเลส๊วยสวย คุณวารีว่ามั้ยคะ?”

มุกดาคลี่ยิ้มมุมปากเล็กน้อย สายตาของทั้งคู่ที่มองกันราวกับใบมีดที่พร้อมจะเฉือนกันได้ทุกวินาที

“เชิญดื่มด่ำบรรยากาศให้เต็มที่ค่ะ พี่ขอตัว!!”

“เชิญเลยค่ะพี่วา เอาไปทั้งตัวทั้งหัวเลยค่ะ ใบหน้าเหวี่ยง ๆ ของพี่ด้วย เอาไปให้ครบ เพราะเห็นแล้วมันขวางหูขวางตาเหลือเกิน!!”

วารีกำมือแน่น สายตาดุคมจ้องมองใบหน้าอีกฝ่ายไม่กะพริบ เธอขยับเข้าประชิดตัวมุกดาก่อนจะก้มลงกระซิบข้างหูคนตัวเล็กกว่าด้วยน้ำเสียงบางเบา แต่ชัดเจนทุกถ้อยคำ

“อย่ามาที่นี่อีก พี่ไม่อยากเห็นหน้าเธอ!”