“ตามที่แม่ของแกพูด หลิวตงไป๋พาแกไปหาเธอ และให้เธอดูแลคุณสักพัก”“แต่หลิวตงไป๋ ไม่เคยปรากฏตัวอีกเลย และแม่ของคุณก็เลี้ยงดูคุณแบบนี้มาตลอด”“คุณจะได้รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป”“ถ้าแกอยากรู้ตัวตนแท้จริงของแก ก็สามารถถามอาจารย์ของแกได้ เขาอาจจะรู้ แต่แน่นอนว่าแกไม่มีความหวังสูงขนาดนั้นหรอกไอ้ลูกรัก”“เพ
อวิ๋นเฟยหยางออกจากคฤหาสน์ตระกูลอวี่อย่างเร่งรีบ เมื่อเขาออกมาข้างนอกเขาไม่กล้าออกไป เขาหาที่สำหรับนั่งรอฉินเป่ย!ในขณะนี้เขาไม่สามารถสงบสติอารมณ์ได้อีกต่อไป!เขาไม่เคยคาดหวังว่าจู่ๆฉินเป่ยจะมาปรากฏตัวที่นี่ และเขาไม่ได้คาดหวังว่าฉินเป่ยจะมีพลังและน่ากลัวมากกว่าที่เขาจินตนาการไว้มากเขาไม่สามารถมองเห
ฉินเป่ยพาอวิ๋นเฟยหยางไปที่ห้องนั่งเล่นหลังจากนั่งลงแล้วเขาพูดว่า: “ผมเปิดคลินิกแห่งนี้ และนี่คือเมืองหยางตูที่ผมโตมา”“ผมใช้ชีวิตวัยเด็กที่นี่ คฤหาสน์จินหลิงอวี่คือสถานที่ที่อวี่เจียวคู่หมั้นของผมหรงเติบโตขึ้นมา มันคือบ้านของเธอครับ”“ตอนนี้ผมจะให้คุณตอบ และคำตอบของคุณจะเป็นตัวกำหนดว่า พรุ่งนี้คุณจ
เขาสังเกตเห็นว่าร่างกายของอวี่เจียวหรงแตกต่างไปจากครั้งแรกที่เขาปฏิบัติต่อเธอแต่ในเวลานั้น เขาไม่สนใจหรือใส่ใจ จนกระทั่งผู้อาวุโสเล่าให้เธอฟังเกี่ยวกับตัวตนแท้จริงของอวี่เจียวหรงเขาจึงตระหนักว่าตัวตนแท้จริงของอวี่เจียวหรงไม่ใช่เรื่องง่าย!แต่อวี่เจียวหรงไม่ได้อยู่กับเขาแล้วในเวลานั้น ดังนั้นเขาจึงไ
นักโทษเกือบทุกคนต่างพากันคุกเข่าให้อวี่เจียวหรง!แม้ว่าพวกเขาจะเป็นนักโทษและถูกขังอยู่ที่นี่ แต่เมื่อเทียบกับเหล่าผู้คนที่กลายเป็นศพเย็นชืดพวกนั้นแล้ว ถือว่าพวกเขาโชคดีเพราะพวกเขาอ่อนแอ และเพราะพวกเขาไม่มีคุณสมบัติที่จะเป็นคู่ต่อสู้ของอวี่เจียวหรงไม่เช่นนั้น พวกเขาคงจะเป็นคนที่นอนอยู่บนพื้นตอนนี้
หลังจากนั้นหนึ่งวันณ เมืองชิงเฟิง“พี่สาว พี่หายไปไหนมาคะ?”“ฉันคิดถึงพี่จะตายอยู่แล้ว แล้วนี่พี่เป็นโรคจิตหรือไงกันคะ แค่ไม่กี่วันพี่ก็แข็งแกร่งขึ้นอีกแล้ว”“พี่จะให้พวกเราตามทันได้ยังไงเล่า?”เมื่อเห็นอวี่เจียวหรง อวี่เจียงเสวี่ยก็โยนตัวเองเข้าไปในอ้อมแขนของเธอด้วยท่าทางน้อยเนื้อต่ำใจเธอและทุกคน
จู้อวี๋เฟยและคนอื่น ๆ มักจะฝึกซ้อมที่ลานแห่งนี้!ฉินเป่ยกำลังจะมาถึง ทำให้ทุกคนตื่นเต้นมาก เมื่อก่อนเป็นเพราะมีอวี่เจียงเสวี่ยอยู่ จึงมีบางสิ่งที่พวกเธอไม่สามารถพูดกับอวี่เจียวหรงต่อหน้าเธอได้ตอนนี้เหลือเพียงพวกเธอและอวี่เจียวหรง มีบางสิ่งที่พวกเธอต้องชี้แจงให้เธอทราบ“เอาล่ะ ถ้ามีอะไรจะพูดก็พูดมาต
“เอาล่ะ ไปจ่ายเงินด้วยตัวเองกันเถอะ พรุ่งนี้ทุกคนจะสวมเสื้อผ้าใหม่ และต้อนรับฉินเป่ยอย่างสุขสันต์ไปด้วยกันนะ!”“พวกคุณจ่ายบิลก่อน ฉันจะไปหารถ”หลังจากสั่งพวกจ้าวหลิงเอ๋อร์ทั้งสี่คนแล้ว อวี่เจียวหรงก็ออกไปหารถ ทันทีที่เธอก้าวออกมาความรู้สึกเย็นวาบราวกับแสงก็ปรากฏขึ้นที่หลังของเธออันตราย!เกือบจะในเว