LOGINShare
บทที่ 734
Related chapters
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 735
ภาพนั้นทำให้ฌอนโมโห เขาอดที่จะปวดใจไม่ได้เขารีบหยิบผ้าเช็ดตัวไปห่อร่างเล็กเอาไว้แน่น จากนั้นเขาก็อุ้มซูซี่ขึ้นมาในอ้อมแขนแล้วรีบเดินออกจากห้องน้ำขณะที่ซูซี่ถูกอุ้มไปที่เตียง เธอก็ร้องไห้สะอึกสะอื้น “หนูเจ็บ... หนาวมากเลยค่ะ...”ฌอนแตะผิวของเด็กหญิง แล้วเมื่อเขาพบว่ามันเย็นเฉียบ เขาก็ตรวจดูร่างกายของเธอแล้วก็เห็นรอยช้ำตรงข้อศอก“ซูซี่ ไม่เป็นไรนะคะ เดี๋ยวคุณลุงจะใส่เสื้อผ้าให้นะคะ” ฌอนหยิบผ้าห่มมาพันรอบตัวเด็กหญิงเอาไว้ เมื่อเขาหันกลับมา เขาก็ชนเข้ากับซาร่าที่เดินมาพร้อมกับเสื้อผ้าของเด็กเธอดูกระวนกระวายใจและเสียใจ “ฌอนคะ ฉันขอโทษ ฉันไม่รู้ว่าจู่ ๆ เธอก็ล้มลงไปได้ยังไง...”“ผมบอกให้คุณอาบน้ำให้หลาน แต่คุณทำแบบนี้เหรอ? คุณนั่งอยู่เฉย ๆ ตอนที่หลานล้มลง”ความรู้สึกโกรธอย่างอธิบายไม่ได้เอ่อล้นขึ้นมาในกายซาร่า นี่เป็นครั้งแรกที่ฌอนควบคุมความโกรธของเขาไม่ได้แล้วมาพาลใส่เธอ “ฉัน… ฉันไม่ได้ตั้งใจ ฉันตกใจมากจนไม่ทันได้ตั้งตัว”ซาร่าน้ำตาคลอจากที่โดนเขาตะคอกใส่ เธอกัดริมฝีปากและเอื้อมมือไปหาซูซี่ “ซูซี่ คุณป้าแต่งตัวให้หนูนะ”“ไม่เอา หนูไม่อยากให้คุณแต่งตัวให้หนู” ซูซี่ถอยหนีด้วยควา
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 736
ฌอนสั่นไปทั้งร่างถ้าเป็นคนอื่นพูดแบบนี้เขาคงไม่เชื่อ ทว่า ซูซี่เป็นเพียงเด็กอายุสองขวบที่ไร้เดียงสา เด็กหญิงอยู่ในวัยที่เธอจะไม่พูดโกหก ดังนั้น มันจะต้องเป็นความจริงเขาไม่เคยคิดว่าซาร่าจะพูดเรื่องแบบนี้เธอต่อว่าซูซี่เพียงเพราะว่าเขาดุเธอเล็กน้อยระหว่างที่รับประทานอาหารเย็นอย่างนั้นเหรอ?เขาไม่ชินกับด้านนี้ของซาร่าเลยตลอดเวลาที่ผ่านมา ซาร่าที่เขารู้จักเป็นผู้หญิงอ่อนโยน คิดถึงความรู้สึกของผู้อื่น มีน้ำใจ และร่าเริงเขาคิดว่าในอนาคตพวกเขาจะมีลูก ดังนั้นซาร่าคงจะมีความอดทนต่อเด็ก ๆ อย่างแน่นอน ทว่าหลังจากที่พาซูซี่มาที่นี่ในวันนี้ เขาถึงได้รู้ว่าซาร่าไม่ได้มีความอดทนอดกลั้นกับเด็กเลยนั่นก็ไม่เป็นไร แต่เธอพูดจาโหดร้ายแบบนั้นกับเด็กที่เพิ่งสูญเสียแม่ไปได้อย่างไร?เป็นซาร่าที่เปลี่ยนไป หรือเขาไม่เคยรู้จักตัวตนที่แท้จริงของเธอกัน?“ซูซี่ บอกลุงมา เมื่อกี้หนูล้มในห้องน้ำได้ยังไง?” ฌอนถามด้วยเสียงทุ้มต่ำซูซี่กัดริมฝีปากเล็ก ๆ ของเธอ พลางความกลัวก็ฉายแววอยู่ในดวงตาของเธอ“หนูต้องพูดความจริง คุณลุงชอบเด็กที่ไม่พูดโกหก” แววตาของฌอนดูจริงจัง“เอ่อ... ตอนที่หนูออกมาจากอ่างอาบน้ำหนู
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 737
“ไอแซค สตริงเกอร์” แคทเธอรีนพูดเบา ๆ“...”ใบหน้าอันหล่อเหลาของฌอนดูอึมครึม เขานึกอยากจะต่อว่าเธอขึ้นมาจริง ๆ ทว่าพวกเขาหย่ากันแล้ว เขาจึงไม่มีเหตุผลที่จะกล่าวโทษเธอ “กลับมาเดี๋ยวนี้ ซูซี่ได้รับบาดเจ็บ ฉันอยู่หน้าประตูบ้านเธอ”“อะไรนะคะ?” เสียงที่เจือด้วยความเป็นห่วงของแคทเธอรีนดังขึ้น “ซูซี่ได้รับบาดเจ็บได้ยังไงคะ? แล้วเลียมไปไหน?”“ไม่รู้ เลียมมันเป็นคนไม่มีความรับผิดชอบ รีบมา ซูซี่ร้องไห้ แล้วบอกว่าอยากเจอเธอ” ความจริงแล้วฌอนไม่ได้คาดหวังอะไรมากมายตอนที่เขาพูดออกไปแบบนั้น อย่างไรก็ตาม ซูซี่ก็ไม่ใช่ลูกของแคทเธอรีนแล้วก็ทำให้เขาประหลาดใจเมื่อเธอพูดขึ้น “ตกลงค่ะ ฉันจะกลับไปเดี๋ยวนี้”หลังจากที่วางโทรศัพท์แล้ว ฌอนก็ก้มลงมองซูซี่ที่อยู่ข้าง ๆ เขา เขาคิดไม่ถึงว่าแคทเธอรีนจะเป็นห่วงซูซี่มากขนาดนี้ ราวกับว่าซูซี่เป็นลูกสาวของเธอ...ในอีกด้านหนึ่ง แคทเธอรีนที่วางสายไปรีบพูดกับไอแซค “ขอโทษนะคะ มีเรื่องเกิดขึ้นที่บ้านน่ะค่ะ ฉันคงต้องขอตัวกลับก่อน”“ผมจะไปส่งคุณกลับเองครับ” “ไม่ต้องหรอกค่ะ เดี๋ยวฉันขับรถกลับเอง”แคทเธอรีนรีบออกจากโรงหนัง เมื่อเธอขึ้นรถ เธอจึงรีบโทรหาเลียม “ทำไมซูซ
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 738
เมื่อถูกตำหนิเข้า ฌอนก็จ้องมองเธอด้วยความไม่พอใจ “เธอกล้ามากนะที่พูดแบบนี้ออกมา ถ้าอยู่ดี ๆ เธอไม่ดุซูซี่ขึ้นมา เธอจะตกใจจนทำโทรศัพท์ของฉันหล่นไหม? เธอนั่นแหละเป็นคนผิด”“ฌอน ฮิลล์ นี่คุณยังไม่เข้าใจอะไรเลยเหรอ? เธอยังเด็ก แถมดวงตาของเธอก็ยังพัฒนาไม่เต็มที่ เธอจึงเล่นโทรศัพท์มือถือไม่ได้” แคทเธอรีนเดินไปหาซูซี่ด้วยท่าทางจริงจัง “หนูทำถูกหรือผิดคะ?”ฌอนคิดว่าซูซี่กลัวและเริ่มร้องไห้ออกมา ขณะที่เขากำลังจะตำหนิแคทเธอรีน ซูซี่ก็พยักหน้ารับอย่างว่าง่าย “หนูผิดค่ะ หนูจะไม่เล่นโทรศัพท์อีกแล้วค่ะ”“ถ้าหนูอยากดูการ์ตูน ให้หนูเปิดโทรทัศน์ดูสักพัก แต่หนูดูบนโทรศัพท์ไม่ได้” น้ำเสียงของแคทเธอรีนเปลี่ยนเป็นอ่อนโยนอีกครั้งซูซี่พยักหน้ารับอย่างเชื่อฟัง แล้วยื่นมือออกไปกอดแคทเธอรีนแคทเธอรีนอุ้มเด็กหญิงขึ้นมา ซูซี่รีบซบหน้ากับอ้อมกอดของแคทเธอรีนทันทีคนที่ไม่รู้เรื่องคงจะคิดว่าพวกเธอเป็นแม่ลูกกันฌอนแปลกใจมาก ก่อนที่เขาจะทันได้คิดถึงเรื่องนี้ แคทเธอรีนก็หันมาพูดกับเขา “อย่าใช้โทรศัพท์แก้ปัญหา โทรศัพท์มือถือทำให้ติดได้นะคะ คุณจะทำลายชีวิตเธอ ในเมื่อโทรศัพท์ของคุณพังไปแล้ว คุณก็ควรถือว่านี่เป็น
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 739
ฌอนไม่รู้จะพูดอะไรออกมาดีเอาล่ะ ถึงเขาจะคิดแบบนั้นเหมือนกัน แต่เขาก็ยังไม่เคยลิ้มลองอาหารรสชาติเหมือนที่แม่ทำของแคทเธอรีน บางทีฝีมือการทำอาหารของแคทเธอรีนคงรสชาติคล้ายกับที่แม่ของซูซี่ทำมาก“ก็เป็นเรื่องปกติที่เด็ก ๆ จะหิวเวลานี้ ฉันจะทำ… ซูเฟล่ให้หนู”แคทเธอรีนลูบศีรษะของซูซี่แล้วหันกลับไปที่ห้องครัวซูซี่รีบเดินตามเธอไปทันทีราวกับลูกแมวน้อยที่หิวโหยฌอนไม่เคยทานซูเฟล่มาก่อน ทว่าเขาเคยได้ยินซาร่าพูดว่าเป็นขนม“ให้เด็กทานขนมตอนกลางคืนมันไม่ดีนะ” ฌอนต่อว่าเธอทั้งใบหน้าบึ้งตึง เขายังไม่ลืมที่เธอต่อว่าเขาเรื่องให้ซูซี่เล่นโทรศัพท์มือถือก่อนหน้านี้ อีกทั้งเธอก็ไม่ได้ดีไปกว่าเขาเลยแคทเธอรีนไม่สนใจเขาพลางหยิบไข่ออกมาจากตู้เย็น จากนั้นเธอจึงแยกไข่แดงออกจากไข่ขาวไข่แดงสีสดใสทำให้นิ้วของเธอดูเรียวขึ้น อีกทั้งข้อมือขาวสะอาดของเธอทำให้เขาอยากจะจับเอาไว้ฌอนมัวแต่ครุ่นคิดอยู่สักพักจนกระทั่งซูซี่ตอบเขาขึ้นมา “ซูเฟล่ที่คุณน้าเคธี่ทำไม่ได้หวานขนาดนั้นค่ะ”“ซูซี่ ดูเหมือนว่าหนูจะรู้ไปซะทุกอย่างเลยนะ เหมือนกับหนูรู้จักคุณน้าเคธี่ดีอย่างนั้นแหละ” ฌอนรู้สึกสงสัยแคทเธอรีนตอบโดยไม่เงยหน้า “เ
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 740
ฌอนที่ถูกดูหมิ่นอีกครั้ง ไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาตอบกลับเขารู้สึกไม่พอใจ ไม่พอใจมากจริง ๆทว่าแคทเธอรีนก็ไม่สนใจเขาแล้ว เมื่อเธอเดินออกไป ซูซี่ก็ทานเสร็จพอดีทั้งยังเรอออกมา “อร่อยมากเลยค่ะ ตอนนี้หนูง่วงแล้ว”“เจ้าหมูน้อย หนูต้องไปแปรงฟันก่อนนะ” แคทเธอรีนหยิบแปรงสีฟันและยาสีฟันใหม่เอี่ยมออกมาจากกระเป๋าฌอนตกใจ “ทำไมเธอถึงมีของแบบนั้นอยู่ในกระเป๋า?”“ฉันซื้อมาจากข้างล่างก่อนหน้านี้ เพราะคุณพาเธอมาที่นี่ดึกขนาดนี้ ฉันเลยเดาว่าเธอคงจะนอนที่นี่”จากนั้นแคทเธอรีนจึงพาซูซี่ไปที่ห้องน้ำ“เดี๋ยวสิ แล้วแปรงสีฟันของฉันอยู่ที่ไหน?” ฌอนพูดขึ้น “ฉันไม่สบายใจที่จะทิ้งซูซี่ไว้ที่นี่ตามลำพัง ฉันจะค้างที่นี่ด้วย”“โทษที แต่ฉันไม่อนุญาตให้ผู้ชายค้างคืน แล้วฉันก็ไม่อยากให้พี่น้องนีสันมาพังบ้านฉันอีก” แคทเธอรีนบอกตรง ๆ“ซาร่า… ไม่รู้ว่าฉันมาที่นี่” ฌอนพูดอย่างกำกวม “ฉันจะนอนที่ห้องนอนแขก ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม ฉันจะไม่ทิ้งซูซี่เอาไว้”“คุณน้าคะ ให้คุณลุงเขานอนที่นี่เถอะค่ะ” ซูซี่ขอร้องเบา ๆ “หนูอยากให้คุณลุงค้างด้วย”แคทเธอรีนลอบมองเธอ ซูซี่ก้มหน้าลงแล้วแลบลิ้นออกมา“ก็ได้ ถ้าคุณอยากนอนที่นี่ คุณนอนบน
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 741
แคทเธอรีนขมวดคิ้ว “เมื่อกี้นี้ฌอนเข้ามาเหรอคะ?”“ใช่ค่ะ คุณพ่อนิสัยไม่ดีบอกว่าเขาหนาว หนูก็เลยเปิดประตูให้เขาเข้ามาเอาผ้าห่ม” ซูซี่พูดอย่างงัวเงีย“...”แคทเธอรีนมองดูระยะทางความห่างจากประตูมาถึงเก้าอี้นั่งเล่น มันเพียงพอที่ฌอนจะเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นในห้องน้ำ แล้วก่อนหน้านี้ประตูห้องน้ำก็ถูกแง้มเปิดเอาไว้เมื่อจินตนาการถึงภาพนั้น เธอก็อยากจะฆ่าตัวตายหนีจากความอับอายและความโกรธทันทีเธอดึงหูซูซี่และดุลูกสาว “ในเมื่อลูกเรียกเขาว่าคุณพ่อนิสัยไม่ดี ทำไมลูกถึงเป็นห่วงเขา? ถ้าเขาหนาว ก็ปล่อยให้เขาหนาวไปสิ ลูกให้เขาเข้ามาทำไม? ลูกไม่รู้เหรอคะว่าแม่อาบน้ำอยู่?”“ทำไมเหรอคะ?” ซูซี่กะพริบตาด้วยความสับสนแคทเธอรีนอธิบายด้วยความโมโห “แม่สอนหนูว่าอย่าให้คนแปลกหน้าเห็นร่างกายของหนู นั่นเป็นเหตุผลเดียวกับกันการที่ว่าทำไมฌอนถึงเห็นแม่อาบน้ำไม่ได้ ลูกเข้าใจไหม?”“อ๋อ ถ้าอย่างนั้นก่อนหน้านี้คุณพ่อนิสัยไม่ดีก็เห็นร่างกายของคุณแม่น่ะสิ ใช่ไหมคะ?” ซูซี่พูดขึ้นด้วยความเข้าใจเพียงครึ่ง ๆ กลาง ๆ เท่านั้น“...”แคทเธอรีนหน้าแดงทั้งใบหน้า“คุณแม่ขา คุณแม่หน้าแดงแจ๋เลยค่ะ” ซูซี่พูดขึ้นด้วยความเป็นห่วง
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 742
ฌอนที่นาน ๆ จะป่วยขึ้นมาสักครั้งหนึ่ง ก็มีอันได้เป็นหวัดในคราวนี้...เช้าวันต่อมาเวลา 07:00 น. ซูซี่ยังคงหลับสนิทอยู่ ถึงอย่างไรก็ตาม แคทเธอรีนมีนิสัยชอบตื่นเช้าจึงลุกขึ้นมาเตรียมอาหารเช้าเพราะเมื่อคืนนี้เจ้าตัวเล็กค้างคืนที่นี่ เธอจึงทำอาหารมื้อใหญ่เมื่อเดินผ่านห้องนั่งเล่น เธอก็พยายามจะไม่มองร่างที่นอนอยู่บนโซฟา“อะแฮ่ม” เสียงฌอนไอดังขึ้นหญิงสาวแสร้งทำเป็นไม่ได้ยินและหยิบแป้งพาสต้าออกมาจากตู้เย็น “ฉันเป็นหวัด” น้ำเสียงน่ากลัวของฌอนดังขึ้นที่หน้าประตูเธอไม่สนใจเขา เธอเกรงว่าถ้าเธอหันกลับไป เธออาจจะคิดถึงเรื่องน่าขายหน้าที่เกิดขึ้นเมื่อวาน และไม่อาจหักห้ามใจไม่ให้เตะเขาได้“ฉันบอกว่าฉันเป็นหวัด” ฌอนเอ่ยออกมาเบา ๆ อีกครั้งขณะที่เดินมาหาเธอ“ถึงคุณจะเป็นหวัดฉันก็ไม่สนใจ” แคทเธอรีนหันไปมองเขาด้วยดวงตาเข้มและชัดเจน มีสีแดงระเรื่อแต้มอยู่บนพวงแก้มน่ารักของเธอ ดวงตาคมของฌอนจับจ้องไปที่แก้มแดงระเรื่อนั้น จากนั้นเขาก็เงยหน้าขึ้นแล้วโพล่งออกมาอย่างไม่รู้ตัว “ที่เป็นแบบนี้ก็เพราะเมื่อคืนฉันเห็นเธออาบน้ำ สุดท้ายแล้วฉันก็ทนไม่ได้ต้องไปอาบน้ำเย็น ๆ จนฉันเป็นหวัด”พวกเขาต่างก็เป
Latest chapter
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1072
ขณะฌอนอุ้มซูซี่ขึ้นรถ จู่ ๆ คนขับก็ถามขึ้นว่า “นี่ลูกของคุณหรือเปล่าครับ?”“... อืม” ฌอนตอบไปทั้งอย่างนั้นเนื่องจากเลียมหายตัวไป เขาจึงจะปฏิบัติต่อซูซี่เหมือนลูกสาวแท้ ๆ ของเขาต่อไปในอนาคต"คุณทั้งคู่ดูเหมือนกันมากเลยนะครับ" คนขับยิ้ม"ใช่ครับ เธอดูเหมือนผม" ฌอนเต็มไปด้วยความรู้สึกที่หลากหลายผสมปนเป “คุณเพิ่งย้ายมาที่นี่เมื่อเร็ว ๆ นี้ใช่ไหม? ผมไม่เคยเห็นคุณมาก่อนเลยครับ”"ใช่ครับ" คนขับหันกลับไปขึ้นรถหลังจากที่รถทั้งสองคันขับผ่านกันไป ฌอนก็เหลือบมองไปยังทิศทางที่รถคันนั้นกําลังมุ่งหน้าไปคฤหาสน์ที่ด้านบนนั้นเคยเป็นคฤหาสน์ของตระกูลฮิลล์ชายผู้นั้นใช่คนที่ซื้อคฤหาสน์ไปหรือเปล่านะ?แต่เขาไม่อยู่ในอารมณ์ที่จะรวบรวมความคิดที่เกี่ยวข้องกับคฤหาสน์ เนื่องจากเขาเพิ่งรู้ว่าแคทเธอรีนกําลังจะไปอยู่ด้วยกันกับเวสลีย์เขามั่นใจว่าเวสลีย์คงนอนกับแคทเธอรีนแล้วหัวใจของเขาอัดแน่นเมื่อนึกถึงแคทเธอรีนนอนอยู่ใต้ร่างของเวสลีย์จุดนี้ไม่สำคัญอะไรหรอก สิ่งที่ฌอนกังวลมากกว่าคือความเป็นไปได้ที่แคทเธอรีนจะตั้งครรภ์ลูกของเวสลีย์ เวสลีย์ไม่ใช่คนดีอย่างแน่นอน ฌอนไม่รังเกียจที่แยกทางกับแคทเธอรีนหรอก
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1071
“เวสลีย์ ลียงส์ นายก็หยาบคายกับฉันมาตลอดอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ? น่าเสียดายที่นายซ่อนมันดีเกินไป ไว้มาดูกันตอนที่หน้ากากของนายหลุดเถอะ”ทันทีที่ฌอนพูดจบเขาก็เหลือบมองแคทเธอรีน เมื่อได้เห็นสีหน้าเรียบเฉยของเธอ หัวใจของเขาก็เจ็บปวดอยู่ลึก ๆ ข้างในซูซี่เลื่อนหน้าต่างด้านหลังลงและยื่นศีรษะเธอออกมา จากนั้นเธอก็ถามด้วยน้ำเสียงเร่งเร้าว่า “ลุงฌอนคะ ลุงจะพูดไปอีกนานแค่ไหนคะ?”"ลุงกําลังจะไปเดี๋ยวนี้จ้ะ" ฌอนก้าวขึ้นรถเมื่อเขาขับรถออกไป เขาเห็นเวสลีย์ก้มศีรษะลงจูบปากกับแคทเธอรีนผ่านกระจกมองหลังเขาจับพวงมาลัยแน่นจนเส้นเลือดที่หลังมือปูดโปนออกมา ขณะเดียวกันเขาก็กดคันเร่งลงไปอย่างดุเดือดรุนแรงยิ่งขึ้นด้วยความโกรธซูซี่เริ่มหวีดร้องด้วยความตกใจ “ลุงฌอน ลุงขับรถเร็วเกินไปแล้ว! หนูกลัวนะคะ"ฌอนกลับมามีสติสัมปชัญญะทันที เขาลดความเร็วลงอย่างว่องไวและยอมรับความผิด "โทษทีนะจ๊ะ"“ลุงฌอน ลุงยังไม่บรรลุนิติภาวะเหรอเนี่ย ไม่น่าแปลกใจเลยที่ภรรยาของลุงทิ้งลุงไป” ซูซี่อดไม่ได้ที่จะเยาะเย้ยเขาด้วยมือเธอที่ท้าวสะเอวอยู่“... หนูพูดถูก" ฌอนหลบตาลงอย่างเศร้าซึมซูซี่ถอนหายใจกับพฤติกรรมของเขา เธอรู้ว่าแม่ของเ
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1070
แคทเธอรีนไม่ได้แสดงปฏิกิริยาอื่นใดเลย ทว่าฌอนรู้สึกอารมณ์ปั่นป่วนกระวนกระวายช่วงสองสามวันมานี้ เขาพบว่าตัวเองอยู่ในภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออกว่าจะพบเธอดีหรือไม่ เขาลังเลที่จะพบเธอ แต่ในขณะเดียวกันเขาก็คิดถึงเธอสุดหัวใจ“แคธี่ผมขอโทษ ผมไม่รู้จริง ๆ นะ...” ฌอนเริ่มอธิบายเหมือนเด็กหลงทาง “ผมไม่ได้ตั้งใจจะทําตัวแบบนั้น ผมคิดไม่ถึงเลยว่าเรื่องไร้สาระเช่นนี้จะเกิดขึ้นกับผมด้วย การสะกดจิตของซาร่านั้นแรงกล้ามากจนเขียนทับความทรงจําของผมไปจนหมดและทําให้ผมเกลียดคุณมากเหลือเกิน นั่นเป็นเหตุผลที่ทำไมผมถึงไม่ทันได้รู้ตัวเลยว่ามัน...” .“แล้วคุณมาขอให้ฉันยกโทษให้คุณเหรอ?” จู่ ๆ แคทเธอรีนก็หันหน้ากลับมาทันที ดวงตาเงียบสงบของเธอจับจ้องไปที่ใบหน้าหล่อเหลาของเขา“ผม...” ฌอนกระอักกระอ่วนใจจนไม่รู้จะพูดยังไง ดวงตาของเขาแดงก่ำด้วยความทุกข์ระทม “แคธี่ผมรักคุณความรักของผมที่มีต่อคุณไม่เคยเปลี่ยนแปลงไปเลยนะ...”"ฮะ!"ในที่สุดแคทเธอรีนก็หัวเราะ “ฌอนถึงคุณจะไม่ได้ถูกซาร่าสะกดจิตแต่ป่านนี้เราอาจจะหย่ากันไปแล้วก็ได้นะ”ฌอนอึ้งไปเลย "คงไม่เป็นแบบนั้นหรอก"“ตลกดีที่ฉันเป็นคนเดียวที่จําความสัมพันธ์นั้นของเรา
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1069
แคทเธอรีนวางสายเมื่อเธอมาถึงวิลล่าของครอบครัวยูลเป็นเวลาสองทุ่มแล้ว เวสลีย์กําลังเล่านิทานให้เด็กทั้งสองฟังด้วยท่าทางอ่อนโยนและเสียงทุ้มเบา ๆ เขามองดูเหมือนคุณพ่อใจดีเมื่อเห็นภาพอย่างนี้ ความรู้สึกผิดก็พุ่งปะทะเข้ามาในจิตใจของแคทเธอรีน เธอนี่นะสงสัยเขาได้ลงคอนั่นมันมากไปแล้วจริง ๆหลังจากที่เวสลีย์เล่านิทานจบเขาถึงสังเกตเห็นเธอ "คุณกลับมาแล้ว"โจเอลจ้องแคทเธอรีนเขม็ง “ลูกเป็นแม่ของซูซี่และลูคัสนะแต่ลูกกลับบ้านดึกตลอด แม้แต่เวสลีย์ก็ยังทําหน้าที่เป็นพ่อแม่ได้ดีกว่าลูกอีก”“ลูกจะไตร่ตรองตัวเองและจะไม่ทําอีกค่ะ” แคทเธอรีนขอโทษอย่างจริงใจ“ไม่เป็นไรหรอกครับ คุณทุ่มเททํางานไปเถอะครับผมจะช่วยคุณดูแลลูก ๆ คุณที่บ้านเอง” เวสลีย์กล่าวด้วยรอยยิ้มมองเขาแล้วแคทเธอรีนจึงตัดสินใจบางอย่างอยู่ลึก ๆ ในใจ…ในตอนกลางคืนแคทเธอรีนอยู่เป็นเพื่อนซูซี่และลูคัสจนพวกเขาหลับ จู่ ๆ ซูซี่ก็พูดว่า “แม่ขา คุณย่าโทรหาหนูวันนี้และบอกว่าย่าคิดถึงหนู ปู่ทวดและย่าทวดก็คิดถึงหนูด้วยเช่นกันค่ะ หนูรู้สึกอยากเอ่อ ... อยู่ที่นั่นสักพักค่ะ”"การไปอยู่ที่นั่นดีอะไรนักหนา?" ลูคัสถามอย่างไม่พอใจซูซี่ทําหน้ามุ่ยโดย
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1068
"ไม่จําเป็น" เฟรยาส่ายหัว “ฉันไม่ต้องการให้คุณมารับผิดชอบฉันหรอก แต่เนื่องจากตระกูลสโนว์บังคับให้ฉันให้กําเนิดเด็กคนนี้และถึงกับข่มขู่ฉันด้วยเด็กคนนี้ดังนั้นฉันจะให้กําเนิดเขาแต่ฉันจะไม่แต่งงานกับคุณหรอกนะ”ร็อดนีย์ไม่เคยคิดเลยว่าเธอเลือกจะให้กําเนิดลูกทั้งที่ยังไม่แต่งงานมากกว่าที่จะแต่งงานกับเขาซะอีกเขาควรจะดีใจสิ ทว่าเขาก็อารมณ์เสียซะอย่างนั้น“เฟรยา ลินช์ คุณไม่ชอบผมมากขนาดนั้นเลยเหรอ?”“...”“ฉันไม่เคยชอบคุณเลยน่ะสิ”เฟรยาเก็บอาการดูถูกเขาไว้ข้างในใจก่อนที่เธอจะเอ่ยอย่างจริงจังว่า “เมื่อสามปีก่อนฉันเคยมีความสัมพันธ์ฉันตกหลุมรักชายคนหนึ่งที่วิทยาลัยและเราอยู่ด้วยกันมาสี่ถึงห้าปี เรายังได้พบกับพ่อแม่ของแต่ละฝ่ายและพร้อมที่จะมีงานแต่งงานของเรา แต่แล้ววันหนึ่งเขาปล่อยให้ครอบครัวของฉันกับฉันต้องรอเก้อเพื่อหวานใจในวัยเด็กของเขา เขาไม่ได้ทําแค่ครั้งเดียวแต่เป็นครั้งแล้วครั้งเล่า เขามักจะยกให้เพื่อนสนิทในวัยเด็กของเขาอยู่เหนือสิ่งอื่นใดเสมอ“เมื่อใดก็ตามที่เราไปออกเดทกัน เขาก็จะพาเพื่อนสนิทในวัยเด็กของเขาไปด้วย“เมื่อเพื่อนสนิทในวัยเด็กของเขาป่วยเขาก็จะดูแลเธอ“เขาอ้างว่าเขาปฏิบ
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1067
“ฉันไม่สน เนื่องจากคุณโยนผักดองของฉันทิ้งไปแล้ว คุณต้องทําอาหารให้ฉัน ฉันหิวนะ"ร็อดนีย์เหลือบมองท้องของเฟรยา ตอนแรกเขาไม่อยากทําอาหารให้เธอหรอก ทว่าเขากังวลว่าเฟรยาจะนําลูกอ๊อดน้อยในตัวเธอออกไปกินอาหารที่ไม่ถูกสุขลักษณะ ในที่สุดเขาก็ยอมจํานนต่อโชคชะตาของเขาและตัดสินใจทําอาหารให้เธอแต่เมื่อเขาเปิดตู้เย็นของเธอดู เขาก็ไม่พบส่วนประกอบเครื่องปรุงใด ๆ นอกจากเส้นพาสต้าเขาถอนหายใจออกมา “เฟรยา ลินช์ คุณเป็นผู้หญิงนะ คุณทําตัวเป็นแม่บ้านให้มากกว่านี้ไม่ได้เหรอ? คุณไม่มีไข่ที่บ้านด้วยซ้ำ ไม่มีใครอยากอยู่กับคุณหรอก” “ฉันกินในที่ทำงานทุกวัน ฉันทํางานให้คุณยังกับหมานะ แล้วคุณยังมาคาดหวังให้ฉันกลับมาเข้าครัวทําอาหารหลังจากที่ฉันเพิ่งทํางานล่วงเวลาเสร็จอีกเหรอ? ฉันมีเวลาว่างมากนักเหรอไง?”เฟรยาวิจารณ์เขาอย่างเผ็ดร้อน “อย่ามองฉันแบบนั้นสิ ซาร่าก็ไม่ดีไปกว่าฉันหรอก เธอยังจ้างแม่บ้านมาคนหนึ่งไม่ใช่เหรอไง?” “คุณนี่พล่ามไปใหญ่ บางครั้งเธอก็ทําอาหารด้วยตัวเองแหละน่า”“ฮ่า! คุณหมายถึงสัปดาห์ละครั้งเหรอ? ฉันก็ทําแบบนั้นแหละ”“...”ร็อดนีย์เงียบไปเลยเมื่อเอ่ยเรื่องนั้นขึ้นมาเห็นได้ชัดว่าเขาโน้
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1066
เฟรยาขมวดคิ้วย่น ก่อนหน้านี้เธอไม่ชอบกินผักดองและสงสัยว่าทําไมผู้คนมากมายถึงได้ชอบกินอาหารหมักดองอย่างนี้กันนัก แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็รู้ตัวว่าติดหนึบมันเข้าแล้วในเดือนนี้ด้วยเหตุนี้เธอถึงได้รู้ว่าเพราะการตั้งครรภ์ของเธอนั่นเองเป็นเหตุ“เข้าใจผิดแล้ว ฉันเพิ่งจะเริ่มชอบผักดองเพราะว่าฉันตั้งครรภ์ เป็นทารกเองที่ต้องการหม่ำของพวกนั้น” เธอตอบด้วยท่าทางว่าตัวเองเป็นฝ่ายถูก“ลูกของผมไม่ชอบกินอาหารหมักดองแบบนี้หรอก” ร็อดนีย์คว้าขวดโหลออกไปและเทผักดองทั้งหมดลงไปในถังขยะโดยไม่ลังเลเฟรยาระเบิดลงทันที “ร็อดนีย์ สโนว์ คุณรู้ไหมว่าผักดองขวดหนึ่งมันแพงขนาดไหน? มันมีราคากว่าสิบดอลลาร์เชียวนะ”“...”ร็อดนีย์อึ้งจนไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาพูด “นั่นแพงเรอะ ฮึ? คุณกําลังพักอยู่ในอพาร์ตเมนต์แบบดูเพล็กซ์มูลค่าหลายแสนล้านดอลลาร์และได้รับค่าจ้างเดือนละหลายแสนดอลลาร์ คุณยังมีเงิน 100 ล้านดอลลาร์ในบัตรที่โอเชอร์ คอร์ปอเรชั่นมอบให้คุณไปเมื่อวันก่อนด้วย คุณกล้าพูดว่าผักดองมีราคาแพงได้ยังไงกัน?!”“มันก็แพงอยู่ดี ผักดองในถุงเล็ก ๆ ที่ฉันได้มาบ่อย ๆ ราคาเพียงแค่ห้าดอลลาร์เอง”"หุบปากเลย"ร็อดนีย์เบื่อหน่ายกับเธอ
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1065
เชสเตอร์ตะคอก “ก็ได้ นายแค่ลําเอียงเข้าข้างซาร่า แต่ขอฉันเตือนนายหน่อยนะว่าหากนายออกจากตระกูลสโนว์ไปแล้ว รับรองว่ายัยซาร่าจะทิ้งนายไปในไม่ช้าก็เร็ว”"นายนี่ตอแหลว่ะ"ร็อดนีย์อดไม่ได้ที่จะโวยวายใส่เขา “เชสเตอร์ จิวเวลนายก็เหมือนกับฌอน! ทําไมพวกนายถึงเป็นแบบนี้กันไปได้? พวกเราทั้งห้าคนโตมาด้วยกัน แต่พวกนายก็ยังมาเลือกปฏิบัติต่อซาร่าอีก”“ใช่ คนทั้งโลกกําลังเลือกปฏิบัติต่อซาร่าและนายเป็นเพียงคนเดียวที่ปกป้องเธอ นายเป็นคนฉลาดหัวใสและคนอื่นมีบางอย่างผิดปกติ งั้นเอาเลยไปสู้โลกเพื่อประโยชน์ของเธอรวมทั้งฆ่าลูกของนายเองด้วย”เชสเตอร์เริ่มรําคาญ “ฉันกําลังจะทําการผ่าตัดตอนนี้ ฉันไม่ว่างที่จะคุยกับนายละนะ”ทันทีที่เขาจบการสนทนา เขาก็เดินดุ่มออกไปด้วยสีหน้าสงบนิ่งอันที่จริงการพูดคุยกับร็อดนีย์ทําให้เลือดของเขาเดือดดาลเชสเตอร์เริ่มรู้สึกเห็นอกเห็นใจเฟรยาขึ้นมาเล็กน้อยจากนั้นร็อดนีย์ก็เดินออกจากสำนักงานแพทย์เขาเดินลงบันไดมาอย่างร่างไร้วิญญาณเมื่อเขาเซล้มลงไปโดยบังเอิญที่หน่วยกุมารเวชศาสตร์คุณพ่อคนหนึ่งในวัย 30 ปีที่กําลังกอดทารกน้อยน่ารักเดินผ่านเขาไปพอดี ทารกขวบเดียวคนนั้นมีดวงตาโ
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1064
พ่อ...คํานี้ทําให้ร็อดนีย์อึ้งไปครู่หนึ่งทันทีเวนดี้พูดอย่างตั้งใจว่า “ใช่ ลูกอาจมีส่วนแค่สเปิร์มตัวหนึ่งเท่านั้น แต่ตอนนี้เด็กคนนี้มีความยาวประมาณหนึ่งเซนติเมตรแล้วนะ ลูกอาจเคยคิดที่จะทําให้เธอแท้งเด็ก แต่ลูกเคยคิดบ้างไหมว่าการทําแท้งจะสร้างความเสียหายให้กับร่างกายของผู้หญิงคนหนึ่งได้มากขนาดไหน?“มันง่ายมากเลยที่ลูกจะพูดแบบนั้นเพราะว่าลูกไม่ใช่คนที่ทุกข์ทรมานจากความเจ็บปวด ร่างกายของผู้หญิงจะได้รับความเสียหายหลังจากผ่านการทําแท้ง ผู้หญิงบางคนถึงกับประสบกับภาวะแทรกซ้อนต่าง ๆ นานาหรือมีอุปสรรคปัญหาในการตั้งครรภ์อีกครั้ง“นอกจากนี้ลูกคิดว่าถ้าแฟนหรือสามีในอนาคตของเธอรู้ว่าเธอเคยทำแท้งลูกของชายอื่นมาก่อน พวกเขาจะมองเธอยังไง? ลูกลองมองในมุมของเธอบ้าง ถ้าลูกรู้ว่าภรรยาในอนาคตของลูกเคยตั้งท้องลูกของชายอื่นมา ลูกจะผิดหวังไหม?”ร็อดนีย์ยังคงเงียบขณะฟังถ้อยคําเหล่านั้นเขาไม่ได้ใจร้ายโดยสันดาน หลังจากที่เวนดี้ชี้แนะเขาอย่างละเอียด ความสับสนเจ็บแปลบและความรู้สึกผิดก็ค่อยๆ คืบคลานเข้ามาในจิตใจของเขาในตอนนั้นเขาเคยคิดที่จะแต่งงานกับผู้หญิงคนไหนก็ได้เพื่อตอบสนองความปรารถนาของพ่อแม่ถ้าหาก
