บทที่ 624

แคทเธอรีนปิดแล็ปท็อป พร้อมที่จะกลับบ้าน

สามปีผ่านไปนับตั้งแต่เธอออกจากบริษัทไป ทว่าเธอใช้เวลาเพียงแค่หนึ่งวันเท่านั้นเพื่อเรียนรู้งานทุกอย่าง

เธอกำลังปลดล็อคประตูตรงหน้าบ้านเธอเมื่อจู่ ๆ ก็มีเงาดำมาปกคลุมเธอเอาไว้

โดยสัญชาตญาณ เธอยกขาขึ้นแล้วเตะไปที่ด้านหลัง

มือใหญ่จับเธอเอาไว้ทันที ใบหน้าหล่อเหลาที่เย็นชาราวกับน้ำแข็งของฌอนปรากฏขึ้น “เธอคิดจะเตะฉันตรงไหน?”

เธอกะพริบตาดวงตาคู่สวยโต้กลับอย่างไร้เดียงสา ก่อนจะเลื่อนสายตามองตรงเป้าของเขา “เดาดูไหม?”

“ฉันกำลังคิดว่าเธอรนหาที่ตาย”

เขาเกือบตายโดยไม่มีลูกหลานสืบตระกูล

หลังจากข่มความโกรธที่พลุ่งพล่านอยู่ภายในกายของเขาได้ เขาจึงดึงขาของเธอที่เขาจับเอาไว้อยู่

แคทเธอรีนที่ยืนอยู่ด้วยขาข้างเดียวสูญเสียการทรงตัวจึงรีบคว้าเนคไทของเขาเอาไว้เพื่อเป็นหลักยึด

เขาถูกจับโดยไม่ทันตั้งตัวจึงล้มไปข้างหน้าเหมือนกัน

เธอล้มหงายหลังลงบนพรมที่อยู่บนพื้น ริมฝีปากของเขาแตะลงบนริมฝีปากของเธอด้วยความบังเอิญเมื่อเขาล้มตามลงมา

ริมฝีปากของหญิงสาวอ่อนนุ่มราวกับเยลลี่ ลิปสติกรสส้มที่เธอทาชวนให้ลิ้มลองไม่น้อย ทำให้เขาอยากกัดริมฝีปากนั้นโดยไม่รู้ตัว

ในเวลาเดียว