“ได้ งั้นผมจะรอคุณสิบห้านาที ผมอยากจะดูว่าเจ้านายของเราจะมาไหม” ผู้จัดการซ่งพูดอย่างหัวเราะเยาะ ไม่นาน ผ่านไปกว่าสิบนาที ผู้จัดการซ่งเหลือบมองนาฬิกาของเขา พร้อมกับเย้ยหยันที่มุมปากของเขาและพูดว่า "สิบสองนาทีผ่านไปแล้ว เจ้านายของเราอยู่ไหนนะ?" หลี่โม่ไม่พูดอะไร สีหน้าของเขาดูเฉยเมย “รปภ. ไล่สองคนนนี้ออกไปซะ!” ผู้จัดการซ่งขี้เกียจที่จะรอแล้ว เขาจึงเรียกรปภ.มา รปภ. หลายคนเดินเข้ามาหาหลี่โม่ด้วยใบหน้าที่ไร้อารมณ์ ทันใดนั้น! ก็มีเสียงคร่ำครวญที่ประตู! "หยุดนะ!" ทุกคนต่างหันไปมองทางเสียง มองเห็นชายวัยกลางคนในชุดสูทสีเทารีบวิ่งเข้ามาจากหน้าประตู “เจ้านาย คุณมาทำอะไรครับ?” ผู้จัดการซ่งวิ่งเข้าไปประจบสอพลอทันที ผู้ที่มาเยือนก็คือ เจ้าของโชว์รูมแห่งนี้ เฉินเจิ้งผิง เขามีทรัพย์สินมูลค่ากว่าสองพันล้านบาท ซึ่งเปิดโชว์รูมระดับโฟร์เอสสามแห่ง แต่ว่า เฉิงเจิ้งผิงไม่ได้มองดูใบหน้ายินดีของผู้จัดการซ่งที่เดินเข้ามาเลย เขาผลักผู้จัดการออกไป แล้ววิ่งตรงเข้าไปหาหลี่โม่ด้วยรอยยิ้มประจบสอพลอ และถามว่า “คุณคือหลี่โม่ คุณชายหลี่ใช่ไหมครับ?” หลี่โม่พยักหน้า "สวัสดีครับ ยินดีต้อน
ทางด้านนี้ หลังจากที่หลี่โม่ออกจากโชว์รูมรถ ก็ตรงกลับไปที่โรงพยาบาล ทันใดนั้น เสียงมืดมนของผู้ชายก็ดังมาจากด้านหน้าหลี่โม่ “นี่ นายชื่อหลี่โม่หรือเปล่า?” ชายร่างใหญ่สี่ห้าคนที่มีรอยสัก สวมเสื้อกล้ามเดินเข้ามาหาเขา แต่ละคนสูบบุหรี่ ดูหยาบคายและอวดดีสุด ๆ หลี่โม่กำลังสูบบุหรี่พอดี มองไปที่ชายสี่ห้าคนที่กำลังเดินมา พยักหน้าแล้วพูดว่า “ฉันเอง มีอะไร?” ชายผู้เป็นหัวหน้าสวมเสื้อกล้ามสีเขียวขว้างบุหรี่ครึ่งหนึ่งลงบนพื้น ใช้เท้าขยี้สองสามครั้ง แล้วพูดอย่างเยาะเย้ยว่า “นายนี่โชคดีนะ มีคนซื้อขาสองข้างของนาย ที่นี่คือโรงพยาบาลพอดีเลย หลังจากทำให่นายพิการแล้ว นายจะได้เข้าไปเลยไง”คนพูดชื่อจ้าวหู่ ผู้คนต่างเรียกเขาว่าพี่หู่ เขาค่อนข้างมีอิทธิพลและมีเครือข่ายที่แข็งแกร่ง มีคนรู้จักและเพื่อนฝูงมากมาย หนทางของการเป็นลูกผู้ชายนั้นรุนแรง เขาไม่ทำงานเล็ก หลี่โม่ขมวดคิ้วเมื่อได้ยินคำพูดนั้นแล้วทำท่าทางป้องกัน และถามว่า “ใครกันที่อยากจะกำจัดฉัน?” จากนั้นจ้าวหู่ก็ยิ้มเยาะเย้ยและพูดว่า “อย่าถามเลยว่าใคร นายไปยั่วยุใครที่ไม่ควรยั่วยุล่ะ ก็ควรได้รับบทเรียน!” พูดจบเขาก็หยิบกริชยาวที่ซ่อนอยู
เพื่อนสนิทหลายคนของกู้ชิงหลินมองหลี่โม่อย่างดูถูกเหยียดหยาม “จ้าวหลง? โอ้โห! ถ้าอย่างนั้นหลี่โม่ขี้แพ้นี่ก็ซวยแล้ว! ชื่อเสียงของสองพี่น้องนี่ร้ายกาจมากนะ!” กู้ชิงหลินก็ขมวดคิ้ว แล้วแอบหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาถ่ายรูปหลี่โม่ทันที ในขณะนี้หลี่โม่สะบัดมือด้วยใบหน้าที่เย็นชา นายน้อยแดนมังกรจะไร้ความสามารถได้อย่างไร ถึงแม้ว่าจะมีคนเหล่านี้อีกหลายร้อยคน ก็ไม่สามารถเข้าใกล้หลี่โม่ได้ในระยะหนึ่งเมตร! เดิมทีหลี่โม่ไม่ต้องการเปิดเผยทักษะของเขา แต่ตอนนี้เขาอยากระบายความโกรธ! กระจอกอย่างนี้ยังจะกล้ามาตัดขาเขาอีกเหรอ? หลี่โม่ไม่พูดมาก จากนั้นก็รีบวิ่งพุ่งเข้าไปหาจ้าวหู่ ยกเท้าใหญ่ขึ้น และกระทืบหน้าท้องส่วนล่างของจ้าวหู่อย่างดุเดือด จากนั้นยกกำปั้นขึ้นเสยคางของจ้าวหู่! ผลัวะ! ฟันบินกระเด็นออกมา และจ้าวหู่ก็พ่นเลือดออกมา “ไอ้เด็กเวรนี่! แกกล้าอัดฉัน แกมันรนหาที่ตายแล้ว!” ในขณะนี้ จ้าวหู่มองหลี่โม่ด้วยความหวาดหวั่นและพูดอย่างโกรธเคืองว่า “พี่ชายของฉันคือจ้าวหลง เป็นผู้จัดการการ์ดของคลับมูนเบย์! แล้วก็เป็นผู้จัดการการ์ดมากกว่าสิบแห่งในถนนสายนี้!" ผลัวะ! หลี่โม่ตรงขึ้นไปเตะอีกค
จ้าวหลงจ้องตาเขม็ง อีกฝ่ายไม่ได้เห็นเขาอยู่ในสายตาเลยแม้แต่น้อย!สมควรตาย!เจ้าโง่นี่ดูถูกตัวเองอย่างนั้นหรือ?จ้าวหลงรู้สึกโกรธ เขาชี้ไปที่หลี่โม่ด้วยความโมโหแล้วพูดว่า “เจ้าหนู วันนี้แกอย่าหาว่าฉันใจร้ายก็แล้วกัน ทั้งหมดนี่แกเป็นคนแส่หาเรื่องเอง ทุกคนลุย อัดไอ้หมอนี่ให้มันพิการไปซะ!”ขณะนี้ พวกอันธพาลที่จ้าวหลงพามาสิบกว่าคน เดินแสยะยิ้มเข้าไปหาหลี่โม่คนคนเดียว จะสู้กับพวกเขาสิบกว่าคนได้เหรอ?ช่างไม่เจียมตัวเสียเลย !ในฝูงชน มีคนไม่น้อยส่ายหัวขึ้นมาอย่างต่อเนื่อง และถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้จบเห่ เจ้าหมอนี่จบเห่แน่ ๆเขาคือจ้าวหลง ผู้ที่ขึ้นชื่อเรื่องความโหดเหี้ยม หากใครไปแหย่เขา ก็เหมือนไปแหย่หมาบ้า และจะถูกเขาจับตามองอยู่ตลอดเวลาอย่างไรก็ตาม หลี่โม่มองดูสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมดอย่างเฉยเมย เขาหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาอย่างเงียบ ๆ ต่อสายไปที่หมายเลขหนึ่งแล้วพูดอย่างเย็นชา “ชูจงเทียน ผมอยู่ที่โรงพยาบาลในเมือง และถูกคนที่ชื่อจ้าวหลงขวางทางไว้”ในขณะเดียวกัน ชายวัยกลางคนในชุดสูทสีดำ ก็กำลังรีบวิ่งลงมาจากรถแลนด์โรเวอร์ ที่จอดอยู่ตรงปากทาง และพูดด้วยความตื่นตระหนกว่า “คุณหลี่ ผมกำล
เสียงตะโกน ดังมาจากด้านหลังฝูงชนทุกคนหันไปมอง เห็นชายวัยกลางคน วิ่งมาด้วยความรีบร้อนจนเหงื่อแตกซ่ก พร้อมด้วยสีหน้าที่ตื่นตระหนกชูจงเทียน!“ท่านเทียน ท่านมาได้ยังไง? ขอให้ท่านวางใจ เรื่องทุกอย่างที่นี่ ผมจัดการได้อยู่แล้วครับ”จ้าวหลงจำได้ทันทีว่า เขาคือชูจงเทียนเขารีบพูดอย่างยิ้มแย้มแจ่มใสนี่ชูจงเทียน!หนึ่งในราชาใต้ดินของเมืองฮั่นใครจะกล้าไม่ให้เกียรติ?!เมื่ออยู่ต่อหน้าชูจงเทียน จ้าวหลงก็เป็นแค่พวกหางแถว!ยิ่งไปกว่านั้น ถนนหลายซอยและสถานที่หลายสิบแห่งโดยรอบบริเวณนี้ ชูจงเทียนเป็นคนให้เขาคุ้มครองดูแลเอง“จบเห่ จบเห่แน่ ๆ ขนาดคุณเทียน ชูจงเทียนยังมาด้วยตัวเอง!”“ฮ่า ๆ ตอนนี้เจ้าหมอนั่นคงหนีไม่พ้นแล้วจริง ๆ ช่างโง่เง่าสิ้นดี!”“ใครใช้ให้ไอ้ยาจกนั่นหยิ่งผยองขนาดนั้น ดีล่ะ ตอนนี้คุณเทียนไม่มีทางปล่อยเขาไปแน่นอน”จ้าวหู่ที่นอนกองอยู่บนพื้น ตอนนี้ถูกลูกน้องพยุงขึ้นมาแล้ว ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยเลือด เขามองไปที่ชูจงเทียน เหมือนกับเจอพระเจ้าที่มาช่วยชีวิต เขาร้องไห้เสียงดังและพูดว่า “ท่านเทียน ท่านต้องให้ความเป็นธรรมกับผม หมอนี่มันทำร้ายผมจนเป็นแบบนี้ มันลงมือได้โหดเหี้ยมมาก
เมื่อจ้าวหลงได้ยิน เขาก็ตกตะลึงทันที!ชูจงเทียนกล้าทำเช่นนั้นจริง ๆ !ทันใดนั้น จ้าวหลงก็ตะโกนขึ้นมา “ท่านเทียน ท่านทำเช่นนี้ มีแต่จะทำร้ายจิตใจพี่น้องเท่านั้น อย่าลืมว่า ผมก็มีพี่น้องมากมาย! ถ้ามีเรื่องวุ่นวายเกิดขึ้น คุณจะรับมือไหวหรือ?”จ้าวหลงเองก็เป็นคนโหดเหี้ยม เขาอาศัยว่าตนเองนั้นมีพวกพ้องจำนวนมาก ตอนนี้เขาลุกขึ้นจากพื้น แล้วลูบท้องตัวเองทันทีที่เขาพูดจบ ลูกน้องหลายสิบคนก็มายืนรวมตัวกันอยู่รอบ ๆ ซึ่งนั่นหมายถึงการรวมหัวกันบีบบังคับสีหน้าชูจงเทียนเคร่งขรึม เขาตะโกนใส่ลูกน้องของจ้าวหลง “พวกแกตาบอดแล้ว ไม่รู้จักฉันชูจงเทียนหรือไง?! วันนี้ถ้าใครกล้าขยับ ฉันจะทำให้ครอบครัวของมันต้องพังพินาศ! ”ขณะนี้ชูจงเทียนมีสีหน้าที่เย็นชา แววตาของเขาสั่นไหวด้วยเปลวไฟแห่งความโกรธความเผด็จการในตัวเขา ได้ปะทุขึ้นอย่างฉับพลัน!ชูจงเทียนเป็นถึงหัวหน้าของราชาใต้ดินแห่งเมืองฮั่น!ใครกล้าไม่เคารพเขา?!เศษสวะพวกนี้ รนหาที่ตายชัด ๆ !เมื่อคนกลุ่มนี้เห็นท่าทางโกรธเกรี้ยวของชูจงเทียนแล้ว ก็รู้สึกกลัวอยู่บ้าง พวกเขาหันมองหน้ากันหลายครั้ง ไม่กล้าที่จะก้าวไปข้างหน้าเพราะว่า ชื่อเสียงของชูจงเทียน
เขาตื่นเต้นจนเสียงเปลี่ยน โค้งคำนับหลี่โม่ไม่หยุด จากนั้นจึงหยิบเงินแล้วก็เดินจากไปหลังจากนั้น หลี่โม่ก็ใช้ขาเตะเงินอีกหลายปึกไปตรงหน้าคนพวกนั้น เหมือนกับเล่นสนุก ภายใต้การจับจ้องของทุกคนไม่ต้องให้หลี่โม่พูดอะไรอีก ลูกน้องของจ้าวหลงพวกนั้น ต่างตื่นเต้นจนตัวสั่นแล้วก้มลงหยิบเงินขึ้นมา“ขอบคุณครับ คุณหลี่!”“ขอบคุณครับ คุณหลี่!”ในเวลาสั้น ๆไม่ถึงหนึ่งนาที ลูกน้องที่จ้าวหลงหวังพึ่งพาทุกคนต่างพากันหนีหายไปหมดเมื่อต้นไม้ล้ม ฝูงลิงก็กระจัดกระจายพวกเขาไม่มีปัญหาอะไรกับเงินอยู่แล้วฝูงชนที่มองดูอยู่รอบ ๆ ทุกคนต่างรู้สึกตกใจตรงไปตรงมาจริง ๆ !เอาเงินมาเล่นแบบนี้ พวกเขาเพิ่งเคยเห็นเป็นครั้งแรกเศรษฐี!นี่คือวิธีที่เศรษฐีเขาทำกันเหรอ?พวกเขารู้สึกอิจฉา ผู้ชายที่ร่ำรวยคนนี้ เป็นไปไม่ได้เลยที่คนจะไม่รู้สึกอิจฉาเรื่องทั้งหมดนี้ กู้ชิงหลินกับเพื่อนสนิทของเธอไม่ได้เห็นถ้าหากว่าพวกเขาเห็นภาพนี้ ต้องประจบประแจงหลี่โม่แน่?ตอนนี้จ้าวหลงยืนตัวสั่นเขาไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ตนเองเห็นเมื่อครู่เพื่อเงินไม่กี่แสน พวกลูกน้องกลับยอมทิ้งเขาไปหมดที่แท้หมอนี่มันมีเงินมากขนาดนี้!จ้าวหลง
กู้ชิงหลินไม่คิดว่า จะได้เห็นหลี่โม่ที่ร่างกายปกติ และไม่ได้รับบาดเจ็บหรือว่า เมื่อสักครู่เขาไม่ถูกจัดการหรือ?ช่างน่าแปลกใจจริง ๆหลี่โม่ขมวดคิ้ว ไม่สนใจกู้ชิงหลิน เขาหันหลังแล้วเดินตรงไปด้านหน้าสิ่งนี้ทำให้กู้ชิงหลินรู้สึกโมโห ในตระกูลกู้ เธอเปรียบเสมือนไข่ในหิน แล้วก็เป็นสาวงามที่มีชื่อเสียงของเมืองฮั่นด้วยไม่ว่าผู้ชายคนไหนก็ตามเมื่อเห็นเธอ สายตาทั้งคู่ก็จะจับจ้องมาที่ตัวเธอ แล้วก็ต้องตกอยู่ในภวังค์ไม่ใช่หรือ?พูดตรง ๆ ก็คือ ขอแค่กู้ชิงหลินต้องการ ก็จะมีลูกชายของเศรษฐีมากมาย เดินตามหลังของเธอ แสดงความรักและหลงใหลในตัวเธอ!แต่ว่า หลี่โม่ที่ขึ้นชื่อว่าเป็นเขยตระกูลกู้ที่ไร้ประโยชน์คนนี้ ตอนนี้กล้าที่จะเพิกเฉยต่อเธอ!เพียะ!กู้ชิงหลินรีบเดินตรงเข้าไป ใช้มือดึงเสื้อของหลี่โม่ จากนั้นใช้ฝ่ามือฟาดไปที่ใบหน้าของหลี่โม่เต็มแรงเพราะอารมณ์โกรธ เธอจึงชี้ไปที่ใบหน้าของหลี่โม่อย่างเย่อหยิ่งและไร้มารยาท แล้วตะโกนด่าว่า “หลี่โม่ นายคิดว่าตัวเองเป็นใคร นายมันเป็นแค่สุนัขรับใช้ของตระกูลกู้ เป็นแค่เศษขยะ กล้าเพิกเฉยต่อฉันงั้นเหรอ? รู้ไว้เถอะ แค่ฉันพูดประโยคเดียว นายจะกลายเป็นศัตรูของผู้