ตอนที่2.  ฉันไม่ทำ

“ฮ่า ๆ  เอื้อยดาวกะซ่างล้อเล่นเนาะ ถึงเรียมสิเป็นสเปกฝรั่ง แต่เรียมกะบ่มักเด้อ พวกฝรั่งขี้นก มักแต่เงิน ! เรียมสิฟ้าวทำงานเก็บเงินให้ได้หลาย ๆ ส่งไปให้แม่”

เรียมสื่อสำเนียงอีสานอย่างแสนซื่อบริสุทธิ์

หญิงสาวที่ชักนำนำน้อง ๆ ให้มาทำงานยิ้มเย็นแล้วเอ่ยว่า

“ขอเพียงทำตัวน่ารัก ๆ เชื่อฟังพี่ ๆ และตั้งใจทำงาน  กี่หมื่นกี่แสนพวกเธอก็จะได้”

“ฉันไม่ทำงานในร้านสปา !”

เอ็มมี่ประกาศจุดยืนของตน

“เอาเถอะ เธอจะทำหรือไม่ก็สุดแล้วแต่เธอ แต่ตอนนี้มันจะเย็นแล้ว พี่ว่าเราไปที่พักกันเลยดีกว่า”

ดาวก้าวนำสองสาวออกมาจากสนามบิน  โดยไม่ใส่ใจกับอาการเก้ ๆ กัง ๆ ลากกระเป๋าใบโตของลูกคุณหนูอย่างสาวเอ็มมี่เท่าใดนัก  มีเพียงเพื่อนสาวที่คอยรอ รอช่วยลากกระเป๋าทั้งของตนและของเพื่อน

            และแล้วรถตู้ก็พาสองสาวจากแดนอีสาน  มาถึงที่ร้านสปาแดนสรวง

            ตึกสูง 4 ชั้นเบียดตัวแทรกขึ้นกับตึกอื่นๆ บ่งบอกถึงการเป็นร้านสปาที่ใหญ่ที่สุดในเมืองแห่งนี้  ร้านสปาในรูปแบบไทยแท้ มีพนักงานเป็นคนไทย  แต่เจ้าของตัวจริงคือชาวอเมริกัน

            ทันทีที่ลงจากรถ ดาวก็นำสองสาวเดินเข้าร้าน

ชั้นหนึ่งเปิดเป็นร้านสปาและบริการนวด  ผ่านขึ้นมาที่ชั้น 3 โดยลิฟต์  พี่ดาวอธิบายว่า ชั้น 3 เป็นที่พักของพนักงาน ทุกคนจะมีห้องเป็นส่วนตัวของตนเอง  ชั้น 4 เป็นชั้นสำนักงานและห้องผู้จัดการใหญ่

            เมื่อพี่ดาวส่งกุญแจหมายเลขห้องพักให้กับสาวทั้งสองคน หล่อนบอกแก่ทั้งสองว่า อาบน้ำพักผ่อนแล้วคืนนี้หนึ่งทุ่มตรงให้ขึ้นไปพบผู้จัดการที่ชั้นสี่ เพื่อเจรจาเรื่องงานที่จะทำและทำสัญญาจ้าง

            เรียมรับลูกกุญแจจากดาวอย่างรู้สึกขอบคุณ และรู้สึกว่าตนเองช่างโชคดีเหลือเกินที่ได้มีโอกาสมาทำงานที่ต่างประเทศ และได้รับการดูแลอย่างดีจากพี่ดาว   หล่อนไม่รู้ว่าเพื่อนของตนที่อยู่ห้องข้าง ๆ จะรู้สึกเช่นเดียวกับหล่อนหรือไม่ เพราะหลังจากได้รับลูกกุญแจแล้ว เอ็มมี่ก็เข้าห้องทันที  ดูจากทีท่าของเพื่อนสาวคงจะชอบใจกับการที่ต้องทนเป็นลูกจ้างในร้านสปา  แต่เอ็มมี่ก็มีทางเลือกไม่มาก พี่ดาวบอกเสียงเด็ดว่าหากไม่ทำงานจะพักที่นี่ได้แค่หนึ่งคืน และจะต้องหางานเอง  และเพื่อนของหล่อนก็ไม่เก่งภาษาอังกฤษนัก เงินที่นำติดตัวมาก็มีไม่มาก เรียมจึงคาดว่าเพื่อนของเธอน่าจะทำงานที่ร้านสปาแห่งนี้ด้วยกันสักระยะก่อนอย่างแน่นอน

          19.00 น.

            เมื่ออาบน้ำ แล้วเผลองีบไปด้วยความเหนื่อยล้า เมื่อตื่นขึ้นมาก็ได้เวลานัดรายงานตัวกับเจ้าของร้านสปาแล้ว  เธอจึงรีบเปลี่ยนเป็นชุดกางเกงยีนสีซีด เสื้อยืดสีขาวถูกสวมทับด้วยเสื้อกันหนาวสีดำตัวใหญ่ที่หล่อนซื้อมาจากตลาดมือสอง  แม้ว่ามันจะดูเก่า แต่คุณภาพการให้ความอบอุ่นแก่ร่างกายยังคงทำงานได้ดี  

            เรียมนั่งข้างๆ พี่ดาวบนโซฟาสีแดง  ถัดไปจากโซฟา มีชายร่างท้วมผู้หนึ่งกำลังนั่งพ่นซิก้าร์หลังโต๊ะทำงาน  เอนหลังไขว้เท้าทั้งสองไว้บนโต๊ะ  พุงกระเพื่อมขึ้นลงสม่ำเสมอ ดวงตาสีน้ำตาลมองเด็กสาวสีน้ำผึ้งอย่างพินิจรูปร่างของเด็กสาวที่ได้มาใหม่

            คนนี้คงจะชื่อ “เรียม” ตามคำบอกเล่าของดาวนี่ แต่ไม่รู้ว่าทรวดทรงที่เร้นใต้เสื้อกันหนาวจะอวบอัดทำเงินให้กับร้านได้มากแค่ไหน  เขาอยากจะเห็นเด็กสาวอีกคนที่รับรู้ว่าชื่อ เอ็มมี่ อยากจะรู้นักว่าจะสาวสดสักแค่ไหน   นี้คงจะเป็นเหยื่อถูกดาวนี่หลอกมาเป็นทาสกามให้กับร้านของเขา เพียงเขาเสนอเงินให้หล่อนมากหน่อย ดาวนี่ก็สนองต่อเขาในทุกอย่างที่เขาต้องการแม้แต่การขายเพื่อนร่วมชาติ !

            เรียมเริ่มขยับ เพราะรู้สึกอึดอัดกับสายตาของชายวัยใกล้ 40 ที่จับจ้องมองเธออย่างเปิดเผย  แม้ว่าเธอจะพยายามคิดว่าเป็นสายตาของนายจ้างที่กำลังประเมินลูกจ้างว่าสมควรได้รับงานหรือไม่  แต่สายตาโลมเลียที่เขามองมามันยังชวนให้รู้สึกอึดอัด และระแวง จนหล่อนเริ่มไม่แน่ใจว่ายังอยากทำงานกับร้านสปาที่ใหญ่ที่สุดในเมืองนี้หรือไม่

“เป็นอะไรจ๊ะเรียม”

พี่ดาวถาม เมื่อเห็นหญิงสาวเดี๋ยวขยับ เดี๋ยวชะเง้อ

“มันผ่านเวลานัดมาโดนแล้ว หยังบ่เห็นเอ็มมี่มาเลย ให้เรียมไปตามบ่จ๊ะ?”

เรียมพูดสื่อภาษาอีสาน อยากปลีกตัวออกจากสายตาที่จับจ้องเธอราวกับจะกลืนกิน

“โน่นแน่ะ เพื่อนเธอมาแล้ว”

พี่ดาวพยักพเยิดให้ดูสาวสวยในเสื้อคอเต่าสีขาว กางเกงรัดรูปสวมทับด้วยเสื้อโค้ทสีน้ำตาล ราวกับโขลกออกมาจากแม็กกาซีน  เรียมยิ้มกว้างเต็มหน้า  ที่เห็นเพื่อนสาวยอมมารายงานตัวเพื่อทำงานด้วยกัน

เมื่อสาวสวยผู้มาใหม่กระแทกก้นลงโซฟา  ชายผู้นั่งหลังโต๊ะ วางซิการ์และเท้าลง แล้วลุกขึ้น ผายมือออกแล้วกล่าวขึ้น

“ยินดีต้อนรับสาวสวยทั้งสองท่าน คุณเรียมและคุณเอ็มมี่  ร้านสปายินดีต้อนรับสาวสวยจากแดนตะวันออกทุกคน ผม –อีวาน รามานอฟ- เจ้าของร้านสปาแห่งนี้”

เจ้าของร้านเอ่ยชื่อพนักงานใหม่ได้อย่างถูกต้อง  ดวงตาเล็กหยีคู่นั้น จับจ้องเอ็มมี่เป็นพิเศษ

“ขอบคุณค่ะ  ท่านรับเราสองคนเข้าทำงานแล้วหรือคะ ?”

เรียมถามขึ้นด้วยภาษาอังกฤษ ทั้งตื่นเต้นและดีใจที่จะได้ทำงาน

“ใช่ !  และเราต้องเริ่มงานกันคืนนี้เลย !”

“คืนนี้ !”

ทั้งเอ็มมี่และเรียม ต่างตะโกนขึ้นพร้อมกัน

“ใช่ ! คืนนี้”

“ร้านสปาไม่ได้เปิดตอนเช้าหรือคะ ?”

เรียมซักต่อ

“ร้านสปาเปิดตอนเช้าสำหรับสาว ๆ ที่มีแรงเหลืออยากจะทำงานพิเศษเพิ่ม  แต่งานหลักของพวกเธอคือสนองความต้องการของบุรุษเพศ”

“หมายความว่ายังไง ?”

เอ็มมี่แว้ดขึ้น

“ดาวนี่ไม่ได้บอกพวกเธอหรือว่า จะรับเข้าทำงานเป็นหญิงขายบริการ”

เสียงทุ้มแหบกล่าวเนิบ ๆ ราวกับว่าเขาต้องตอบคำถามเหล่านี้ด้วยความเคยชิน

“หญิงขายบริการ ก็เท่ากับจะในเราขายตัวนะสิ !”

เอ็มมี่ตวาดขึ้นพร้อมกับดีดตัวลุกจากโซฟา

“ฉันไม่ทำ !”

“ฉันก็ไม่ทำ !”

สองสาวจากแดนอีสานประกาศก้อง  แต่ชายผู้เป็นเจ้าของร้านหัวเราะฮึ ๆ ในลำคอ แล้วเอ่ยอย่างสบาย ๆ ว่า

“พวกเธอเข้าอเมริกามาด้วยวีซ่านักท่องเที่ยว ถ้า 6 เดือน  หากพวกเธอไปทำงานที่อื่น จะมีใครเขากล้ารับเข้าทำงาน หรือต่อให้รับไม่นานพวกเธอก็จะกลายเป็นแรงงานเถื่อนที่ผิดกฎหมาย  ถูกตำรวจจับ แม้แต่บ้านเกิดเมืองนอนเธอก็อย่างหวังว่าจะได้กลับ”

“นี่คุณขู่พวกฉันรึ?”