เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 615
บทที่เกี่ยวข้อง
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 616
“หยินอู้ ผมแค่อยากชดเชย” “ห้าปีแล้วที่ครอบครัวเราสามคนใช้ชีวิตกันอย่างสบายดี ไม่ต้องการการชดเชยหรอก สิ่งเดียวที่เราต้องการคือชีวิตที่สงบสุข ถ้าคุณต้องการที่จะทำอะไรเพื่อชดเชย ก็เชิญคุณออกไปจากชีวิตเรา อย่ามาปรากฏตัวต่อหน้าเราอีก นี่เป็นการชดเชยที่ดีที่สุด” หลังจากที่เธอพูดจบ ฉินเย่ก็ไม่พูดอะไร เขามองเธออย่างเงียบๆ สายตาของเขายังคงมืดมน มุมปากของเขาก็ยังคงเม้มเป็นเส้นตรงอยู่ แม้ว่าท่าทางของเขาจะดูสงบ แต่เขาก็ไม่มีท่าทีที่จะยอมแพ้ แน่นอนว่าเสิ่นหยินอู้รู้ดีว่าเขาจะไม่ยอมแพ้ง่ายๆเพราะเขาได้ทำอะไรไปตั้งมากมายขนาดนั้น เธอไม่ได้คาดหวังว่าเธอจะทำให้เขายอมแพ้ได้ด้วยคำพูดเพียงไม่กี่คำ หลังจากนั้นไม่นาน ฉินเย่ก็เริ่มเก็บกวาดของบนโต๊ะ เมื่อเห็นการกระทำของเขา เสิ่นหยินอู้ก็นึกถึงสิ่งที่เด็กสองคนบอกเธอ ลุงเย่มู่ยอมกินแป้งแฮมเบอร์เกอร์ที่เหลือจากพวกเขา ถ้าเป็นเมื่อก่อน เขาจะทำอะไรเช่นนี้ได้อย่างไร? แต่ถึงจะเป็นเช่นนั้น มันก็ไม่ได้หมายความว่าเสิ่นหยินอู้จะให้อภัยและยอมรับเขาได้ง่ายๆ เมื่อคิดเช่นนั้น เสิ่นหยินอู้ก็ลุกขึ้นยืนและพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา: "หวังว่าคุณจะไม่มารบกวนพวกเราอีก
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 617
เมื่อเธอมาถึงฉินกรุ๊ป มันก็เป็นเวลาที่ฉินกรุ๊ปเลิกงานแล้ว และคนส่วนใหญ่ออกไปจนเกือบจะหมดแล้ว คนที่เหลืออยู่ในอาคารของฉินกรุ๊ปมีไม่มากนัก แต่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยยังไม่กลับไป พวกเขาต้องผลัดเวรกันเพื่อเฝ้าดูแลที่นี่ เสิ่นหยินอู้เดินเข้าไปและพบพนักงานต้อนรับ พนักงานต้อนรับคนนี้เคยต้อนรับเธอมาก่อนและยังไม่ได้กลับไป เมื่อเห็นเธอ พนักงานต้อนรับก็ดูประหลาดใจเล็กน้อย แต่ก่อนที่เธอจะได้พูด เสิ่นหยินอู้ก็เป็นฝ่ายถามขึ้นมาก่อนว่า "สวัสดีค่ะ ฉันมาพบผู้ช่วยหลี่" พนักงานต้อนรับดูสับสนอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า: "แต่คุณหญิงคะ ผู้ช่วยหลี่เลิกงานไปแล้ว" “เขาเลิกงานแล้ว แล้วประธานฉินล่ะ? เขาก็ไปแล้วเหมือนกันเหรอคะ?” พนักงานต้อนรับค่อยๆนึก: "บ่ายวันนี้ประธานฉินไม่ได้มาที่บริษัท ผู้ช่วยหลี่ออกไปเมื่อสิบนาทีที่แล้วค่ะ" ฉินเย่ไม่ได้มาที่บริษัทในตอนบ่ายเหรอ? แล้วเขาไปทำอะไรล่ะ? ไม่มีใครอยู่เลย เสิ่นหยินอู้ทำได้เพียงหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วโทรหาผู้ช่วยหลี่ ผู้ช่วยหลี่รู้สึกประหลาดใจมากเมื่อได้รับสายจากเสิ่นหยินอู้ "คุณหนูเสิ่น?" น้ำเสียงของเขาน่าประหลาดใจราวกับว่าเขาคิดไม่ถึงเลยว่าเสิ่
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 618
เสิ่นหยินอู้ทำได้เพียงระงับอารมณ์ของเธอไว้และรออยู่ที่เดิม ประมาณยี่สิบนาทีต่อมา หลี่มู่ถิงก็มาถึงด้วยความเร่งรีบ หลังจากที่เขายืนยันตัวตนกับเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยก็ปล่อยพวกเขาเข้าไปด้านใน “คุณหนูเสิ่น ให้ผมพาคุณไปไหมครับ?” ในเมื่อมาถึงแล้ว หลี่มู่ถิงก็คิดที่จะช่วยประหยัดแรงของเสิ่นหยินอู้ จากนั้นก็พาเธอไปที่นั่น เมื่อเขาพูดจบ เสิ่นหยินอู้ก็พยักหน้าให้เขา “ได้ค่ะ งั้นก็รบกวนด้วยค่ะ” เมื่อพิจารณาจากท่าทางในปัจจุบันของหลี่มู่ถิง เขาคงไม่รู้เรื่องที่ฉินเย่พาลูกๆสองคนของเธอไป เขาถึงขั้นช่วยเหลือเธอด้วยซ้ำ ดังนั้น เสิ่นหยินอู้จึงสุภาพและเกรงใจเขา ภายใต้การนำทางของหลี่มู่ถิง พวกเขามาถึงที่ที่ฉินเย่อยู่อย่างรวดเร็ว “คุณหนูเสิ่น ถึงแล้วครับ” เมื่อมองไปที่บ้านหลังใหญ่ตรงหน้าเธอ เสิ่นหยินอู้กำลังจะกดกริ่งประตู แต่จู่ๆหลี่มู่ถิงก็พูดว่า: "คุณหนูเสิ่น ผมจะบอกรหัสให้คุณ คุณเข้าไปได้เลยครับ" หลังจากได้ยิน เสิ่นหยินอู้ก็ชะงักไปชั่วคราว เธอคิดสักพักแล้วจึงพยักหน้า: "ก็ได้ค่ะ" หลี่มู่ถิงบอกรหัสผ่านเข้าบ้านให้เธอแล้วจึงออกไป เสิ่นหยินอู้ป้อนรหัสผ่าน
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 619
ประโยคนี้ทำให้เสิ่นหยินอู้ขมวดคิ้วไม่พอใจ “หยุดทำไขสือได้แล้ว ถ้าเด็กๆไม่อยู่ที่นี่ แล้วพวกเขาจะไปอยู่ที่ไหน?” ก่อนหน้านี้เธอกลัวว่าเขาจะพาลูกๆไป ฉินเย่ก็เดาได้ และในเวลานี้เธอควรจะพาเด็กๆกลับบ้านไปแล้ว ไม่ใช่มาหาเขาแล้วพูดว่าให้เขาเอาลูกๆคืนให้เธอ เมื่อคิดถึงความเป็นไปได้บางอย่างขึ้นมาได้ ฉินเย่ก็คว้าไหล่ของเสิ่นหยินอู้ เขาหรี่ตาลงแล้วพูดว่า "เด็กๆหายไปเหรอ?" เสิ่นหยินอู้ชะงักไปชั่วคราว "ฉินเย่ คุณหมายความว่าไง คุณไม่ใช่คนที่ควรจะรู้ดีที่สุดว่าทำไมเด็กๆถึงหายไปเหรอ?" เมื่อได้ยิน ฉินเย่ก็ขมวดคิ้ว: "แล้วเด็กๆหายไปจริงๆเหรอ?" เสิ่นหยินอู้: "..." เขาไม่ได้ตอบคำถามของเธอ และไม่ได้พูดอะไรกับเธอต่อ แต่เขากลับถามซ้ำในสิ่งที่เธอพูดเพื่อยืนยันว่าเรื่องที่เด็กๆหายไปนั้นเป็นเรื่องจริงหรือไม่ หรือว่า... “คุณไม่ได้พาเด็กๆไปเหรอ?” ทันทีที่เธอพูดจบ ฉินเย่ก็เดินผ่านเธอไปและเดินออกไปข้างนอก เสิ่นหยินอู้รีบหันหลังและเดินตามเขาไป “ฉินเย่” "รอแปปนึง" ฉินเย่หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและส่งสัญญาณให้เธออย่าเพิ่งพูดอะไร แต่หลังจากที่หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เขาพบว่าโทรศัพท์ของเขาแบตหมดและมันก็ปิดเ
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 620
“ถ้าคุณคิดให้ดีๆ นอกจากผมแล้ว ไม่มีใครที่จะพาเด็กๆไปได้เลยเหรอ? เหมิงเหมิงกับเหนียนเหนียนไม่ใช่เด็กธรรมดาๆ พวกเขาฉลาดมาก คงจะไม่ไปไหนกับคนแปลกหน้าอย่างแน่นอน” เมื่อเขาพูดเช่นนั้น เสิ่นหยินอู้ก็เงียบไป ใช่ เหมิงเหมิงกับเหนียนเหนียนไม่ใช่เด็กธรรมดา พวกเขาฉลาดมาก แม้ว่าเหมิงเหมิงจะใสซื่อกว่านิดหน่อย แต่เหนียนเหนียนก็ไม่มีวันไปกับคนแปลกหน้าง่ายๆอย่างแน่นอน ดังนั้น...ก็มีเพียงคนรู้จักที่มาไปรับพวกเขาเท่านั้น แต่คนรู้จักคนไหนกันที่ทำให้พวกเขายอมขึ้นรถไปด้วยความเต็มใจ แล้วยังเรียกตัวเองว่าพ่อ ถึงขั้นมีแรงจูงใจที่จะพาเด็กๆไป เสิ่นหยินอู้คิดอย่างจริงจังอยู่พักหนึ่งแล้วเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง "นอกจากคุณที่มีแรงจูงใจนี้ ฉันไม่สามารถคิดถึงใครได้อีก" ฉินเย่: "..." เขาเกือบจะถูกเสิ่นหยินอู้ทำให้โกรธจนหัวเราะออกมา “เสิ่นหยินอู้ ถ้าผมมีแรงจูงใจนี้จริงๆ คุณคิดว่าผมจะบอกอะไรพวกนี้กับคุณไหม? ถึงผมจะบอกคุณตรงๆว่าเด็กๆอยู่กับผม คุณจะทำอะไรผมได้ล่ะ?” เสิ่นหยินอู้เม้มริมฝีปาก สีหน้าของเธอดูดื้อดึงเล็กน้อย “จะเป็นใครได้อีกนอกจากคุณล่ะ?” ฉินเย่: "คุณคิดว่าไงล่ะ?" “คุณหมายความว่าไง? คุณเดาได
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 621
ในที่สุด เสิ่นหยินอู้ก็ขึ้นไปบนรถ ไม่นานรถก็ออกจากคฤหาสน์ ก่อนเข้าสู่ถนนสายหลัก ฉินเย่พูดกับเธอว่า: "บอกที่อยู่ของโม่ไป๋มาให้ผมหน่อย" ห้าปีกว่าแล้ว ชื่อของโม่ไป๋ออกมาจากปากของฉินเย่อีกครั้ง แต่มันกลับทำให้เขากัดฟัน “โม่ไป๋เหรอ?” เมื่อได้ยินชื่อนี้ เสิ่นหยินอู้ก็ประหลาดใจเช่นกัน แต่เธอก็รีบคิดถึงเรื่องอื่น หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง เธอก็บอกที่อยู่ของโม่ไป๋ให้กับฉินเย่ ใช้เวลาประมาณสิบวินาที หลังจากได้รู้ที่อยู่แล้ว ฉินเย่ก็ค่อนข้างประหลาดใจ เขาคิดว่าเธอจะเถียงอะไรกับเขา แต่เขาคาดไม่ถึงว่าเธอจะนึกมันออกในทันที เมื่อมีจุดหมายปลายทางแล้ว รถก็รีบขับเข้าสู่ถนนสายหลัก ระหว่างทางไปหาโม่ไป๋ ภายในรถก็เงียบมาก เสิ่นหยินอู้จมอยู่ในความคิดของเธอ ก่อนที่เธอจะมา เธอไม่เคยคิดเลยว่าโม่ไป๋จะเป็นคนพาเด็กๆไป เธอแค่คิดเพียงอย่างเดียวว่าฉินเย่ต้องการแย่งลูกๆไปจากเธอ แต่เนื่องจากเธอไม่เห็นด้วย เขาจึงต้องพาเด็กๆไปในตอนที่เธอไม่อยู่ แต่ตอนนี้เมื่อเขาพูดเช่นนั้น และนึกถึงสิ่งที่คุณครูพูดให้ดีๆอีกครั้ง เธอก็คิดได้ โม่ไป๋เคยถูกครูคิดว่าเป็นพ่อของเด็กๆทั้งสองคนมาก่อน ดังนั้นจะเข้าใจผิดเป็
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 622
ภายในรถเงียบมาก เสิ่นหยินอู้เอนตัวลงบนเบาะและไม่พูดอะไรเลย เมื่อไปถึงสี่แยกไฟจราจรข้างหน้า รถก็จอด ฉินเย่วางมือของเขาบนพวงมาลัย ไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ หลังจากนั้นครู่หนึ่งเธอก็ได้ยินเขาพูดว่า: "ในสายตาของคุณ เรื่องแย่ๆทั้งหมดล้วนเป็นผมที่เป็นคนทำเหรอ?" เสิ่นหยินอู้: "..." “ลูกคุณหายไป แว๊บแรกคุณก็คิดทันทีเลยว่าผมพาพวกเขาไป” “ไม่งั้นล่ะ?” เสิ่นหยินอู้ถามกลับ: “คุณถ่อไปโรงเรียนทุกวันเพื่อดูแลเด็กๆ ไม่ใช่เพราะคุณอยากจะพาเด็กๆไปสักวันหรือไง? คุณกล้าบอกว่าคุณไม่มีความคิดที่จะพาเด็กๆไปเลยแม้แต่นิดเดียวเหรอ?” “ที่ผมทำ ก็เพื่อชดใช้ ไม่ได้...” “ฉันไม่อยากจะคุยเรื่องนี้กับคุณเลย ใกล้จะไฟเขียวแล้ว ขับรถเถอะ” เมื่อเธอรู้ว่าฉินเย่ไม่ได้พาเด็กๆไป เสิ่นหยินอู้ก็เป็นกังวลมาก งั้นใครเป็นคนพาเด็กๆไปล่ะ? ต่อมาก็พบว่าโม่ไป๋เป็นคนพาไป แต่เขาไม่ได้บอกเธอ แม้ว่าเธอจะรู้สึกโล่งใจไม่น้อย แต่เธอก็ยังสงสัยอยู่ ทำไมโม่ไป๋ถึงพาเด็กๆไปโดยไม่บอกเธอกันล่ะ? เมื่อนึกถึงก่อนหน้านี้ที่เธอปฏิเสธเขา แล้วก็ปฏิเสธได้แบบโหดร้ายมาก เสิ่นหยินอู้ก็รู้สึกกลัวเล็กน้อย เธอกลัวว่าโม่ไป๋จะโกรธและทำอะไรบางอย่าง
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 623
ฉินเย่กดลิฟต์ ไม่มีใครอยู่ในนั้นพอดี เขาจึงพาเธอเข้าไป “อารมณ์ของคุณก็เขียนอยู่บนหน้าของคุณ แค่ดูก็รู้แล้ว” เสิ่นหยินอู้เม้มริมฝีปากและหยุดพูด แต่เธอสัมผัสใบหน้าของเธอโดยไม่รู้ตัว อารมณ์เขียนอยู่บนหน้าเหรอ? เธอแสดงออกไปมากขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไรกัน? แต่หลังจากเข้าไปในลิฟต์แล้ว เสิ่นหยินอู้คิดที่จะดึงมือของเธอกลับ แต่ฉินเย่ยังคงจับมันไว้แน่น “ฉินเย่ ปล่อยมือนะ” ริมฝีปากบางของฉินเย่โค้งงอเล็กน้อยและมันช่างน่ามองเป็นอย่างยิ่ง “ถ้าปล่อยแล้วเหนียนเหนียนกับเหมิงเหมิงจะรู้ได้ยังไงว่าเรามารับพวกเขาด้วยกัน?” “จะปล่อยไหม?” ฉินเย่ไม่ได้มองเธอและแสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน เสิ่นหยินอู้ยังคงใช้แรงดิ้นรนไปอีกหลายครั้ง แต่เมื่อเขาเห็นว่าเขายังไม่ยอมปล่อย เธอก็โกรธมากจนกัดเขา เดิมทีฉินเย่ไม่คิดที่จะปล่อยมือไม่ว่าเธอจะเจอดิ้นรนมากแค่ไหนก็ตาม กว่าเขาจะได้จับมือเธอนั้นมันไม่ใช่ง่ายๆเลย เขาจึงไม่ยอมปล่อยมือง่ายๆ ไม่ว่าเธอจะดิ้นรนเพียงใด อย่างไรเสีย แรงของเธอก็น้อยกว่าเขา เขาคาดไม่ถึงว่าเธอจะกัดเขา เสิ่นหยินอู้ไม่ได้กัดเขาเล่นๆ เธอกัดเข้าไปในเนื้อของเขา ฉินเย่รู้สึกถึงความเจ็บปวดที่ข้อมื
บทล่าสุด
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 910
โม่ไป๋เดินเข้ามาและพยุงเสิ่นหยินอู้ขึ้น"ตื่นก็ดีแล้ว มีตรงไหนรู้สึกไม่สบายไหม?"เสิ่นหยินอู้มองคนตรงหน้า รู้สึกว่าคนนี้ดูแปลกหน้า แต่เขากลับโอบเธอไว้ และท่าทางกับสายตาดูห่วงใยเธอมาก แต่......เธอไม่รู้จักเขาเลย"คุณคือ......?" คำถามแรกของเธอทำให้โม่ไป๋ถึงกับชะงัก"หืม?" โม่ไป๋คิดว่าตัวเองคงฟังผิด เพราะไม่อย่างนั้นเธอคงไม่ถามว่าเขาเป็นใคร? แต่คำถามต่อมาของเสิ่นหยินอู้ ทำให้เขาเข้าใจอย่างชัดเจนว่าเขาไม่ได้ฟังผิด "คุณคือใคร?" เสิ่นหยินอู้ถามอีกครั้ง คราวนี้น้ำเสียงฟังดูชัดเจนขึ้น และสายตาที่มองโม่ไป๋เต็มไปด้วยความสงสัย ไม่เพียงเท่านั้น เธอยังหันไปมองคนรอบข้างแล้วถามว่า "พวกคุณคือใคร?"ทุกคน "......" เธอไม่รู้จักพวกเขาก็ไม่เป็นไร เพราะพวกเขาไม่เคยพบหน้าเธอมาก่อน และรู้แค่ว่าผู้หญิงคนนี้คือคนที่คุณโม่ไป๋ชอบก็พอแล้ว แต่ทำไมผู้หญิงคนนี้ดูเหมือนจะไม่รู้จักคุณโม่ไป๋เลย?เมื่อเห็นบาดแผลบนหน้าผากของเธอ มีหนึ่งคนพูดขึ้นอย่างเผลอๆ ว่า "เธอคงไม่ได้หัวกระแทกจนจำคุณโม่ไป๋ไม่ได้หรอกนะ?"คนข้างๆ "ไม่หรอกมั้ง? แค่กระแทกทีเดียวก็ความจำเสื่อมเลย? เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นได้จริงเหรอ?"
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 909
แต่หลังจากที่เขาพูดว่าตัวเองทำผิดแล้ว ดูเหมือนโม่ไป๋จะไม่ได้ฟังคำสารภาพของเขาเลย เขายืนอยู่ตรงนั้น สายตาจับจ้องอยู่ที่เสิ่นหยินอู้ที่นอนอยู่บนเตียง หมอกำลังตรวจอาการของเสิ่นหยินอู้ หลังจากตรวจสอบเรียบร้อยแล้ว หมอก็ถอดแว่นออก แล้วพูดกับโม่ไป๋ว่า “คุณโม่ ดูเหมือนคุณผู้หญิงท่านนี้จะมีแค่แผลที่ผิวเผินเท่านั้น ส่วนอื่นๆ ไม่น่ามีปัญหาอะไรครับ” เมื่อเกาอวี่ที่ยืนอยู่ข้างๆ ได้ยินหมอบอกว่าเสิ่นหยินอู้มีแค่บาดแผลที่ผิวเผิน ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกทันที ยังดีที่เป็นแผลแค่ที่ผิวเผิน ถ้าเธอได้รับบาดเจ็บรุนแรงกว่านี้ เกรงว่าเขาคงไม่รอดชีวิตจากความโกรธของโม่ไป๋ ก่อนหน้านี้เขาคิดว่าผลักแค่นั้นไม่น่าเป็นอะไร แต่กลับกลายเป็นว่าผู้หญิงคนนี้บอบบางมาก แค่ผลักนิดเดียวก็น็อกหมดสติไปได้"แต่ว่า......" ไม่คิดเลยว่าหมอจะเปลี่ยนคำพูดขึ้นมาทันทีโม่ไป๋ที่ยังคงกังวล ได้ฟังก็ขมวดคิ้วขึ้นทันที "แต่ว่าอะไร?""แต่ว่าสิ่งที่ผมตรวจได้ตอนนี้มีแค่แผลภายนอกเท่านั้น เนื่องจากคุณผู้หญิงได้รับบาดเจ็บที่ศีรษะ ควรพาไปโรงพยาบาลเพื่อทำการตรวจสอบเพิ่มเติมเมื่อเธอตื่นแล้วครับ"เมื่อได้ยิน โม่ไป๋ก็เข้าใจสิ่งที่หมอหมา
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 908
"พี่โม่ไป๋ ฉัน......""ออกไปให้พ้น!" เขามักจะอบอุ่นอ่อนโยนเสมอ ไม่ว่าเมื่อไหร่ ในสายตาของหรงเค่ออิน โม่ไป๋ก็เป็นตัวแทนของสุภาพบุรุษมาโดยตลอด ดังนั้นวันนี้ที่เขาเปลี่ยนสีหน้าและพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงที่ดุดัน ทำให้หรงเค่ออินตกใจกลัว เธอยืนตะลึงมองโม่ไป๋อยู่สักพักกว่าจะได้สติ แล้วจึงหันหลังวิ่งออกไป พอหันมาก็เจอเกาอวี่ที่พาหมอกลับมา เกาอวี่เห็นหรงเค่ออินมีสีหน้าลำบากใจเดินออกไป คาดว่าเธอคงไม่ได้รับการต้อนรับที่ดีจากโม่ไป๋ ทำให้เขาเองก็พลอยกังวลไปด้วยเมื่อเข้าไปข้างใน เขาไม่กล้าพูดอะไรที่มากเกินความจำเป็น ได้แต่พูดประเด็นหลักว่า "คุณโม่ หมอมาถึงแล้วครับ""เข้ามาดูหน่อย ว่าเธอบาดเจ็บตรงไหนบ้าง?"หมอเข้ามาตรวจดูอยู่ครู่หนึ่ง เมื่อเห็นบาดแผลที่หน้าผากก็รีบทำแผลให้เธอ แล้วพูดว่า "ดูจากแผลนี้ น่าจะเป็นมาสักพักแล้วครับ" เมื่อโม่ไป๋ได้ยินก็หรี่ตาลงท่าทางอันตราย รังสีรอบตัวก็เย็นเยือกขึ้นอีกหลายเท่า เกาอวี่ถึงกับหดตัวด้วยความหวาดกลัว เขาคิดว่าโม่ไป๋จะตำหนิเขา แต่เปล่าเลย โม่ไป๋แค่เตือนหมอให้ตรวจเสิ่นหยินอู้อย่างละเอียด แล้วค่อยหันมามองเขา"มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?"เมื่อได้ยิน เกาอ
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 907
หรงเค่ออินกับเกาอวี่ที่เดินตามหลังโม่ไป๋เข้ามา พอเห็นภาพนี้ก็หน้าถอดสี ทั้งสองคนสบตากัน "ทำไมถึงเป็นแบบนี้?"ทางด้านโม่ไป๋ที่อุ้มเสิ่นหยินอู้ขึ้นมา แสดงสีหน้าเย็นชาแล้วพูดว่า "ติดต่อให้หมอมาที่นี่ด่วน" แม้จะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่พอเห็นเธอนอนอยู่บนพื้น ทุกความรู้สึกในใจเขาก็ถูกแทนที่ด้วยความกังวลทันที เขาไม่มีอารมณ์อื่นใด นอกจากความเป็นห่วงและกลัวว่าเธอจะเป็นอะไร ปฏิกิริยาแรกของเขาคืออุ้มเธอขึ้นแล้วให้เกาอวี่ไปตามหมอ จากนั้นอุ้มเสิ่นหยินอู้วางลงบนเตียงนุ่มอย่างระมัดระวัง เกาอวี่ไปตามหมอ ส่วนหรงเค่ออินยังอยู่ที่นี่จากนั้นเธอก็ได้เห็นกับตาตัวเองว่าโม่ไป๋อุ้มเสิ่นหยินอู้ขึ้นเตียงด้วยท่าทางเอาใจใส่และระมัดระวังแค่ไหน ในใจเธอเต็มไปด้วยความอิจฉาและริษยา เธอรู้จักโม่ไป๋มานานขนาดนี้ แต่ไม่เคยเห็นพี่โม่ไป๋ดีกับผู้หญิงคนไหนแบบนี้มาก่อน แต่ผู้หญิงคนนี้ มีสิทธิ์อะไรถึงได้รับการปฏิบัติเป็นพิเศษจากพี่โม่ไป๋? พี่โม่ไป๋ชอบผู้หญิงคนนี้จริงๆ เหรอ? คิดได้แบบนั้น หรงเค่ออินอดไม่ได้ที่จะเงยหน้ามองโม่ไป๋ กัดริมฝีปากตัวเองแล้วถาม "พี่โม่ไป๋ พี่ชอบเธอเหรอคะ?" โม่ไป๋เหมือนจะไม่ได้ยิน
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 906
พูดจบ เธอก็ปล่อยมือเกาอวี่ทันที จากนั้นวิ่งไปทางประตู "พี่โม่ไป๋! กลับมาแล้วเหรอคะ?"พอโม่ไป๋เดินเข้าประตูมาถอดเสื้อคลุมส่งให้คนใช้เสร็จ เขาก็เห็นหรงเค่ออินที่วิ่งเข้ามาหา ดวงตาเรียวยาวของเขาหรี่ลงทันที "หรงเค่ออิน? เธอมาที่นี่ได้ยังไง?" ท่าทีเย็นชาของเขาทำให้หรงเค่ออินหยุดชะงักอยู่ตรงหน้าเขา น้ำเสียงที่เขาพูดกับเธอเย็นชาสุดๆ ทำให้ใจของหรงเค่ออินชาไปครึ่งหนึ่ง เธอตัวเกร็งเล็กน้อยแล้วพูดเบาๆ ว่า "ฉัน ฉันคิดถึงพี่ ก็เลยมาหาค่ะ" แต่น่าเสียดายที่สายตาที่โม่ไป๋มองเธอเหมือนมองคนแปลกหน้า พอฟังเธอพูดจบ เขาก็พูดด้วยเสียงเย็นชา "ใครก็ได้ พาหรงเค่ออินกลับไปที" เกาอวี่ที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็พยักหน้ารับ"ได้ครับ คุณโม่""ไม่!" หรงเค่ออินรีบขัดขึ้น "พี่โม่ไป๋ เราไม่ได้เจอกันตั้งนาน ฉันอุตส่าห์ลางานมาเจอพี่ นี่พี่รังเกียจฉันขนาดนั้นเลยเหรอ?"เห็นได้ชัดว่าตอนนี้โม่ไป๋ไม่ได้สนใจเธอเลย แม้จะฟังที่เธอพูดไปแล้ว ในใจของเขาก็ไม่มีความรู้สึกใดๆ กลับตอบอย่างเย็นชาว่า "ฉันไม่มีเวลาต้อนรับเธอตอนนี้ เธอกลับไปก่อน ไว้โอกาสหน้าค่อยมาใหม่" พูดจบ โม่ไป๋ก็เดินตรงไปที่ชั้นบนทันที เขามีเรื่องสำคัญกว่าที่ต้อง
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 905
หรงเค่ออินที่ตัดสินใจได้แล้วก็ดีใจเหมือนลิงโลดในใจ ก่อนจะหันมาถามว่า "พี่เกาอวี่ ตอนนี้พี่โม่ไป๋อยู่ที่ไหน เขาจะกลับมาเมื่อไหร่?""คุณโม่ไป๋กำลังทำธุระสำคัญอยู่ครับ คงจะกลับมาช่วงค่ำ คุณหรงจะอยู่ทานข้าวเย็นที่นี่เลยไหมครับ?" หรงเค่ออินพยักหน้า "ได้ค่ะ งั้นฉันจะอยู่ทานข้าวที่นี่ด้วยเลย" พูดจบ เธอก็เหมือนนึกอะไรได้ หันไปมองห้องที่ล็อกอยู่พร้อมกับแค่นเสียง"ที่นี่......พี่โม่ไป๋คงไม่ได้มานานแล้วสินะ? ตอนนี้ดันกลับมาได้เพราะผู้หญิงคนนั้นเหรอ?" ยิ่งคิด หรงเค่ออินก็ยิ่งโกรธ อยากให้แรงที่ใช้ผลักเธอตอนนั้นมากกว่านี้ เธอน่าจะสั่งสอนอีกฝ่ายให้มากกว่านี้ ช่างเถอะ ถ้าหากเธอพักอยู่ที่นี่บ่อยๆ โอกาสที่จะจัดการผู้หญิงคนนั้นยังมีอีกเยอะหรงเค่ออินที่จะอยู่ต่อ ก็ให้เกาอวี่สั่งคนในบ้านมาจัดห้องให้ แล้วให้ส่งกระเป๋าของเธอมาที่นี่ จากนั้นเธอก็พักอยู่ที่นี่เลย โดยที่ห้องของเธอเป็นห้องที่ใกล้กับโม่ไป๋ เมื่อจัดการทุกอย่างเสร็จ ก็ผ่านไปแล้วสามชั่วโมง หรงเค่ออินนอนอยู่บนเตียงใหญ่สักพัก ก่อนจะเดินออกไปถามเกาอวี่"ว่าแต่ ผู้หญิงที่พี่โม่ไป๋พากลับมา ได้สร้างความวุ่นวายอีกหรือเปล่า?"เกาอวี่ที่มัว
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 904
ถึงแม้ว่าเกาอวี่จะไม่ชอบผู้หญิงคนนี้ที่มีผลกระทบต่อโม่ไป๋ แต่เขาก็ไม่กล้าลงมือกับเธอ เขาไม่คิดว่าหรงเค่ออินจะยื่นมือผลักเธอเข้าไปแล้วปิดประตู “คุณหรง......”หรงเค่ออินเงยหน้าขึ้นมองเขา “อะไรล่ะ? คุณไม่ได้บอกเหรอว่าเธอไม่อยากเข้าไป? งั้นฉันก็เลยใช้วิธีที่ง่ายที่สุดให้เธอเข้าไปไง พี่โม่ไป๋บอกไว้ไม่ใช่เหรอว่าไม่ให้เธอหนีไปไหน? ทำไมยังไม่รีบล็อกประตูอีก?” เกาอวี่นิ่งไปสักพักก่อนจะยิ้มออกมา“คุณหรงพูดถูก ผมจะล็อกประตูเดี๋ยวนี้” ทั้งสองคนเข้ากันได้ดี ล็อกประตูอย่างรวดเร็วแล้วจากไปตอนที่จากไป ทั้งคู่ก้าวเท้าออกไปอย่างสบายใจ ไม่ได้สังเกตเลยว่าคนที่อยู่ในห้องล้มลงกับพื้นหลังจากถูกผลัก เสิ่นหยินอู้ไม่คิดว่าผู้หญิงคนนั้นจะวางอำนาจขนาดนี้ และยังลงมือผลักเธอเข้าไปในทันที หัวของเสิ่นหยินอู้กระแทกอย่างแรงทำให้เธอรู้สึกเจ็บ เธอพยายามพยุงตัวขึ้นด้วยมือ แต่ก็เกิดอาการวิงเวียนจนไม่สามารถทรงตัวได้ เธอยื่นมือไปแตะที่ท้ายทอย และพบกับความเปียกชื้น เธอยังไม่ทันได้มองความเปียกชื้นในฝ่ามือก็หมดสติไปอีกครั้ง – เกาอวี่เดินตามหรงเค่ออินลงบันได “คุณหรง ทำแบบนี้อาจทำให้คุณโม่ไม่พอใจนะครับ”“
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 903
ตอนขึ้นรถ เสิ่นหยินอู้เห็นที่นั่งข้างคนขับว่างอยู่ จึงนั่งลงตรงนั้นทันที ที่นั่งนี้เดิมทีเป็นของผู้ช่วยเฉิน ดังนั้นเมื่อคนขับเห็นเสิ่นหยินอู้นั่งอยู่ตรงนั้น จึงมองไปทางผู้ช่วยเฉิน“คุณเสิ่น ที่นั่งข้างคนขับไม่ปลอดภัยนะครับ ให้……”“ฉันไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะเลือกที่นั่งเลยเหรอคะ?”“ให้เธอนั่งเถอะ ขอแค่เธอสบายใจก็พอ” เสียงของโม่ไป๋ดังออกมาจากหูฟังก่อนที่ผู้ช่วยเฉินจะทันได้พูดอะไร ผู้ช่วยเฉินจึงไม่ได้พูดอะไรอีก ทุกคนขึ้นรถทีละคน เพราะก่อนหน้านี้คิดว่าเธอจะใส่แว่นตา รถจึงไม่ได้มีมาตรการป้องกันใดๆ เสิ่นหยินอู้สามารถมองเห็นทิวทัศน์ของถนนได้อย่างเต็มตา เธอมองเห็นทะเบียนรถ ไม่กี่นาทีต่อมาเธอก็รู้ได้อย่างชัดเจนแล้วว่านี่คือที่ไหน เสิ่นหยินอู้จึงนั่งสบายๆ ชมทิวทัศน์นอกหน้าต่าง รวมถึงสิ่งก่อสร้างต่างๆ เส้นทางไม่ไกลนัก ประมาณหนึ่งชั่วโมง พวกเธอก็มาถึงที่หมาย เสิ่นหยินอู้ลงจากรถตามหลังผู้ช่วยเฉินคำแรกหลังลงจากรถของเธอคือ “ฉินเย่ อยู่ไหน?” ผู้ช่วยเฉินไม่ตอบ มีคนจากฝั่งประตูเดินเข้ามารับหน้าที่แทนเขาเขาพูดอะไรกับผู้ช่วยเฉินอยู่สองสามคำ ก่อนที่ผู้ช่วยเฉินจะจากไป และก่อนที่เขาจะไปเ
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 902
เกิดอะไรขึ้น?โม่ไป๋ไม่ได้ใช้ฉินเย่มาควบคุมเธอหรอกหรอ? ทำไมถึงกลัวว่าเธอจะบอกคนอื่นล่ะ? ถึงเธอจะบอกคนอื่น แต่เธอก็ไปไหนไม่ได้ไม่ใช่หรอ? เมื่อคิดถึงตรงนี้ เสิ่นหยินอู้ก็รู้สึกไม่พอใจเห็นเธอยืนนิ่ง ๆ ผู้ช่วยเฉินก็พูดขึ้นว่า “คุณเสิ่น ถ้าคุณต้องการไปเจอคุณฉิน ก็กรุณาอย่าทำให้ทุกคนลำบากเลยครับ และอย่าทำให้เสียเวลา ถ้าคุณยอมเอาโทรศัพท์ให้เร็วขึ้น เราก็จะเดินทางกันเร็วขึ้น แต่ถ้าคุณไม่อยากให้ก็ได้ครับ เรามีเวลาอยู่ที่นี่กับคุณ” ผู้ช่วยเฉินตอนนี้เหมือนคนละคนกับตอนที่อยู่บนเครื่องบิน การสื่อสารที่ถูกตัดไปบนเครื่องบินตอนนี้น่าจะกลับมาแล้ว พวกเขาน่าจะเข้าสู่สถานะที่ถูกดักฟังอีกครั้ง ดูเหมือนว่าเธอจะต้องยอมให้โทรศัพท์ไปแล้ว เมื่อคิดแบบนี้ เสิ่นหยินอู้ถึงยอมส่งโทรศัพท์ของเธอให้ผู้ช่วยเฉิน เขารับโทรศัพท์ไปกดปิดเครื่องและดึงซิมออกเสิ่นหยินอู้"......" ทำแบบนี้อีกแล้ว สุดท้ายจะไม่ได้เอาโทรศัพท์ที่ไม่มีซิมคืนให้เธอหรอกใช่ไหม? แต่ครั้งนี้เธอเดาผิด ผู้ช่วยเฉินไม่ได้คืนโทรศัพท์ให้เธอ แต่เก็บมันไว้ทั้งหมด "เราไปกันเถอะครับ" หลังจากนั้นตามการนำของผู้ช่วยเฉิน พวกเขาก็ไปที่ลานจอดรถใ
