บทที่ 590

“อย่ามามองฉันด้วยสายตาแบบนั้น แผนงานน่ะจะยังทำอยู่ไหม?”

อาจเป็นเพราะเขายอมรับผิด เสิ่นหยินอู้จึงรู้สึกดีขึ้น แผนงานน่ะต้องทำอยู่แล้ว

แต่เธอก็มีศักดิ์ศรี ดังนั้นเธอจึงพูดแซะฉินเย่เล็กน้อยก่อนที่จะนั่งลง

ในเวลาทำงาน ฉินเย่ไม่พูดจาประชดประชันเหมือนแต่ก่อนอีก แต่กลับคุยเรื่องแผนงานกับเธออย่างจริงจัง

อาจเป็นเพราะเธอไม่ได้กลับมาที่จีนเป็นเวลานานและไม่เข้าใจภาพรวม เสิ่นหยินอู้จึงได้ประโยชน์มากมายจากคำแนะนำของฉินเย่

ดังนั้นในท้ายที่สุด เสิ่นหยินอู้ก็ลืมไปว่าชายที่อยู่ข้างๆเธอเคยเป็นสามีของเธอมาก่อน เธอมุ่งความสนใจไปที่งานอย่างใจจดใจจ่อและพูดคุยกับฉินเย่ด้วยน้ำเสียงที่ปกติมาก ราวกับว่าเธอมองเขาเป็นหุ้นส่วนจริงๆ

เมื่อฉินเย่ตระหนักได้ถึงสิ่งนี้ สีหน้าของเขาก็หม่นลงอีกครั้ง

เสิ่นหยินอู้ตั้งใจทำงาน เมื่อหลี่มู่ถิงมาเคาะประตูเพื่อเตือนให้ทั้งสองกินข้าว แผนงานในมือของเธอก็เกือบจะเสร็จแล้ว

เธอจึงไม่สนใจและมุ่งความสนใจทั้งหมดไปที่โน๊ตบุ๊คต่อ

หลี่มู่ถิงจึงทำได้เพียงมองไปที่ฉินเย่อย่างช่วยไม่ได้

ฉินเย่เม้มริมฝีปากบางของเขาแล้วเตือนเสียงดังว่า: "ได้เวลากินข้าวแล้ว"

"อืม"