บทที่ 450

ฉินเย่เหลือบมองเขาแวบหนึ่ง: "คนของมึง?"

สายตานั้นเต็มไปด้วยความเย็นชาและเฉียบคม ทำให้ฟู่ถิงสืออดไม่ได้ที่จะรู้สึกหนาวสั่น

แต่เมื่อมองดูที่สาวงามบนหลังม้าของเขา ก็พูดออกมาอย่างหยาบคายว่า "คนที่ผมพามา ไม่ได้หรือไง? รีบคืนเธอให้ผมเดี๋ยวนี้"

ฉินเย่หัวเราะเยาะเย้ยและดึงบังเหียนพาเสิ่นหยินอู้ออกไป

เมื่อม้าของเขาเคลื่อนไหว เสิ่นหยินอู้ก็รีบคว้าเขาไว้โดยสัญชาตญาณและพูดว่า: "ปล่อยฉันลง ฉินเย่ ฉินเย่!"

ทุกคนทำได้แค่มองฉินเย่พาเธอไปที่จุดเริ่มต้น ในระหว่างนั้นผู้หญิงที่อยู่บนหลังม้าของเขาก็โกรธและด่าเขา เขาไม่เพียงแต่ไม่สนใจ แต่ยังไม่โกรธที่เธอด่าเขาต่อหน้าทุกคน

ฟู่ถิงสือมองดูฉากนี้และอดไม่ได้ที่จะสบถออกมาอีก

ดูเหมือนว่าวันนี้เขาจะไม่สามารถแย่งคนเขากลับมาได้

ฟู่ถิงสือทำได้แค่หันกลับไป มองไปที่เมิ่งอิ่งจือที่ยืนอยู่ที่เดิมอย่างงุนงง

"ขึ้นม้าของผมไหม?"

เมิ่งอิ่งจือกลับมาได้สติอีกครั้ง จากนั้นก็พยักหน้าอย่างงุนงงเล็กน้อยและเดินตามฟู่ถิงสือไปทีละก้าว

เมื่อเดินตามเขามาจนถึงข้างๆม้า ก็อดไม่ได้ที่จะถามว่า: "พวกเขารู้จักกัน?"

"นี่ก็ถามไร้สาระ? ถ้าไม่รู้จักฉินเย่จะพาเธอขึ้นม้าเขาได้ยังไง? หมอน