บทที่ 3

ฉินเย่โยนเธอเข้าไปในห้องน้ำ แล้วออกไป

เสิ่นหยินอู้ก้มหน้าลงอยู่ตลอดเวลา และรอจนฉินเย่จากไป เธอก็ค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นแล้วเอื้อมมือมาเช็ดน้ำตาบนใบหน้าของเธอออกเบา ๆ

ครู่ต่อมา

เธอล็อคประตูห้องน้ำ และหยิบรายงานการตั้งครรภ์จากโรงพยาบาลฉบับนั้นออกมาจากกระเป๋าของเธอ

ใบรายงานนั้นถูกฝนสาดใส่ และข้อความในนั้นก็จาง ๆ เบลอ ๆ ไปหมด

เดิมทีนั้นอยากจะบอกเขาอย่างเซอร์ไพรส์ แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าไม่จำเป็นอีกต่อไปแล้ว

เป็นคู่นอนของฉินเย่มาสองปี เธอจะไม่รู้ได้อย่างไร ว่าเขาเป็นคนประเภทที่ไม่เคยห่างโทรศัพท์มือถือเลย

แต่ตัวเขาเองจะไม่เบื่อขนาดนั้น ส่งข้อความหาเธอเป็นพิเศษเพื่อให้เธอไป แล้วให้เธอกลับไปอีกครั้ง

เป็นไปได้เพียงว่ามีคนถือโทรศัพท์มือถือของเขาอยู่ แล้วส่งข้อความดังกล่าวมาให้เธอ โดยให้เธอไปเพื่อให้คนอื่นได้ดูเรื่องตลกกัน

ไม่แน่ว่า ในขณะที่เธอกำลังรออยู่ที่ชั้นล่างพร้อมกับร่ม ก็อาจจะมีคนกลุ่มหนึ่งกำลังดูเรื่องตลกของเธออยู่บนชั้นบน

เสิ่นหยินอู้มองดูอยู่นานสองนาน จากนั้นก็ยิ้มเยาะให้กับตัวเอง แล้วค่อย ๆ ฉีกรายงานออก

ครึ่งชั่วโมงต่อมา

เสิ่นหยินอู้เดินออกมาจากห้องน้ำอย่างเรียบเฉย

ส่วนฉินเย่กำลังนั่งอยู่บนโซฟา ขาเรียวยาวของเขาวางลงอยู่บนพื้น โดยมีโน๊ตบุ๊ควางอยู่ข้างหน้า ซึ่งดูเหมือนว่าเขาจะยังคงทำงานอยู่

เมื่อเห็นเธอออกมา เขาก็ชี้ไปยังชามซุปขิงที่อยู่ข้าง ๆ เขาทันที

“ดื่มซุปขิงสิ”

"ค่ะ"

เสิ่นหยินอู้เดินไปหยิบซุปขิงขึ้นมา แต่กลับไม่ดื่ม และนึกถึงอะไรขึ้นมาได้ จึงเรียกชื่อเขาขึ้นมาทันที

“ฉินเย่”

"มีอะไรเหรอ?" น้ำเสียงของเขาเย็นชา และไม่ละสายตาออกมาจากหน้าจอเลยด้วยซ้ำ

เสิ่นหยินอู้มองไปที่โครงหน้าด้านข้างและกรามอันละเอียดอ่อนงดงามของฉินเย่ ริมฝีปากที่ซีดก็ขยับขึ้นมาเล็กน้อย

ฉินเย่เงยหน้าขึ้นราวกับว่าเขาเริ่มใจร้อนกับการรอคอย และพวกเขาก็สบตากัน

เสิ่นหยินอู้ที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จมีผิวสีชมพู และริมฝีปากของเธอก็ไม่ซีดเหมือนดั่งก่อนหน้านี้แล้ว แต่อาจเป็นเพราะว่าเปียกฝนมา สภาพในวันนี้จึงดูเหมือนป่วยเล็กน้อย และราวกับเต็มไปด้วยความแตกสลาย

เพียงมองแค่แวบเดียว ความปรารถนาของฉินเย่ก็ถูกกระตุ้นขึ้นมาทันที

เสิ่นหยินอู้มีความคิดที่ซับซ้อนอยู่ จนไม่มีเวลามาใส่ใจกับอารมณ์ของฉินเย่ และกลับคิดถึงแต่สิ่งที่ตัวเองต้องการจะพูด

ในที่สุดเธอก็พร้อมที่จะเอ่ยปากพูดออกมา:"คุณ.…..เอิ่ม"

ริมฝีปากสีชมพูเพิ่งจะเผยอออก ฉินเย่ก็คว้าคางของเธอแล้วโน้มตัวไปข้างหน้าเพื่อจูบเธอราวกับว่าเขาควบคุมตัวเองไม่อยู่

นิ้วที่หยาบกร้านของเขาบีบผิวขาวผ่องของเธอจนแดงขึ้นมาทันที

ลมหายใจของฉินเย่ร้อนระอุ ราวกับกองไฟ เสิ่นหยินอู้โดนจูบจนแทบจะหายใจไม่ออก และในตอนที่จะผลักเขาออกไป โทรศัพท์มือถือของเขาที่วางอยู่บนโต๊ะก็ดังขึ้นมา

คนบนร่างของเธอเคลื่อนไหวอยู่ครู่หนึ่ง แล้วความกระตือรือร้นก็ลดลงไปทันที ก่อนจะผละออกไปในชั่วครู่ และกัดมุมริมฝีปากของเธอเบา ๆ ด้วยอารมณ์ที่ยังค้างคาอยู่ แล้วพูดด้วยเสียงอันแหบแห้ง

"ดื่มซุปขิง แล้วเข้านอนเร็ว ๆ ล่ะ"

จากนั้นเขาก็ลุกขึ้นและออกไปพร้อมกับโทรศัพท์มือถือ

เขาไปคุยโทรศัพท์แล้ว

และประตูระเบียงก็ปิดอยู่

เสิ่นหยินอู้รู้สึกสะลึมสะลือเล็กน้อยจากการจูบ แล้วนั่งอยู่สักพักก่อนที่จะลุกขึ้น

ซึ่งเธอไม่ได้เข้าไปในห้องนอน แต่ลุกขึ้นเดินไปใกล้ ๆ ระเบียงแทน

ประตูกระจกปิดเพียงครึ่งเดียว และสายลมยามค่ำคืนอันเย็นสบายก็พัดพาเสียงทุ้มลึกของฉินเย่เข้ามา

“อืม ไม่มีทางจากไปหรอก”

“คิดอะไรอยู่ล่ะ? เชื่อฟัง แล้วไปนอนได้แล้ว”

เสียงของฉินเย่นั้นอ่อนโยนราวกับสายลม

เสิ่นหยินอู้ยืนฟังอยู่ครู่หนึ่งแล้วหัวเราะออกมาเบา ๆ

จริง ๆ แล้ว มีหลายครั้งที่เขาอ่อนโยนมาก แต่น่าเสียดายที่คน ๆ นั้นมันไม่ใช่เธอ

เธอหันหลังกลับเข้าไปในห้องนอน และนั่งอยู่ที่ขอบเตียงอย่างไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ ออกมา

การแต่งงานของพวกเขาเป็นความผิดพลาดอย่างหนึ่ง และเป็นเพียงการทำธุรกรรมอย่างหนึ่งก็เท่านั้น

โดยเมื่อสองปีก่อนตระกูลเสิ่นของเธอนั้นล้มละลาย การที่เธอร่วงหล่นลงมาจากต้นไม้ในชั่วข้ามคืนนั้น ได้กลายเป็นเรื่องตลกไปทั่วทั้งเมืองหนาน

ตระกูลเสิ่นเป็นที่สนใจมากเกินไปในอดีต ทั้งยังมีศัตรูอยู่ไม่น้อย หลังจากสูญเสียอำนาจไปผู้คนนับไม่ถ้วนต่างก็อยากเห็นเรื่องตลกขบขันกัน

ซึ่งมีบางคนถึงกับพูดอย่างกล้าหาญว่า: เขาสามารถชำระหนี้ของตระกูลเสิ่นให้แทนได้อย่างแน่นอน ตราบใดที่เอาลูกสาวคนโตของตระกูลเสิ่นมามอบตัวให้กับเขา