บทที่ 5

เช้าวันรุ่งขึ้น

เมื่อเสิ่นหยินอู้ตื่นขึ้นมาก็พบว่าตัวเองเป็นหวัดเล็กน้อย เธอจึงหยิบยาแก้หวัดออกมาจากลิ้นชัก แล้วเทน้ำอุ่นมาหนึ่งแก้ว

ทันทีที่โยนยาแก้หวัดเข้าไปปาก เสิ่นหยินอู้ก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ และสีหน้าก็เปลี่ยนไปในทันที ก่อนจะรีบพุ่งเข้าไปคายยาในห้องน้ำ

เธอคว่ำหน้าบ้วนปากบนอ่างล้างหน้า และคายเอารสขมที่เธอเพิ่งกลืนลงไปทั้งหมดออกมา

“เป็นอะไรหรือเปล่า? ลุกลี้ลุกลนขนาดนั้นเชียว? ไม่สบายเหรอ?”

ทันใดนั้นเสียงของผู้ชายที่ชัดเจนก็ดังขึ้นมาตรงประตู เสิ่นหยินอู้ตกใจ และมองไปที่เขา

ฉินเย่มองมาที่เธอพร้อมกับขมวดคิ้ว

ทันทีที่สบตากัน เสิ่นหยินอู้ก็รีบหลบสายตา และเธอก็พูดอย่างช้า ๆ ว่า "ไม่มีอะไรค่ะ ฉันแค่กินยาผิดเข้าไปค่ะ"

พูดจบ เธอก็เอื้อมมือไปเช็ดคราบน้ำบนริมฝีปาก แล้วลุกขึ้นออกจากห้องน้ำไป

ฉินเย่หันกลับไป และมองดูร่างของเธออย่างครุ่นคิด

ซึ่งมักจะรู้สึกเสมอว่าเธอทำตัวแปลก ๆ ไปตั้งแต่เธอกลับมาเมื่อคืนนี้

หลังทานอาหารเช้าเสร็จ คู่สามีภรรยาก็ออกไปข้างนอกด้วยกัน

ฉินเย่เหลือบมองไปที่เสิ่นหยินอู้ซึ่งยังหน้าซีดอยู่เล็กน้อย แล้วพูดว่า: "นั่งรถฉันไปไหม?"

เมื่อวานเสิ่นหยินอู้โดนฝนจึงรู้สึกไม่สบายเอามาก ๆ หลังจากตื่นนอนในวันนี้ และในขณะที่เธอกำลังจะพยักหน้า โทรศัพท์มือถือของฉินเย่ก็ดังขึ้นมาเสียก่อน

เขาก้มมองลงไป และเห็นว่าเบอร์ของผู้ที่โทรเข้ามาคือฉูฉู่ ในขณะที่เขากำลังจะเลี่ยงเธอไปรับโทรศัพท์ เสิ่นหยินอู้ก็เดินออกไปเอง

และแม้ว่าทั้งสองจะเป็นสามีภรรยากัน แต่ก็ไม่ได้มีใจเดียวกัน ดังนั้นเสิ่นหยินอู้จึงไม่มีนิสัยชอบฟังโทรศัพท์ของฉินเย่

และทั้งสองคนก็อยู่ร่วมกันแบบนี้เสมอมา

แต่วันนี้ฉินเย่รู้สึกเจ็บจี๊ดขึ้นมาในใจเมื่อเห็นท่าทีที่เลี่ยงออกไปของเธอ

แต่ความรู้สึกนั้นก็เกิดขึ้นเพียงชั่วครู่ และเขาก็กดรับสายโทรศัพท์

เสิ่นหยินอู้มองดูเขาจากระยะที่ไม่ไกลออกไป

ซึ่งดูจากสีหน้าของเขา เธอก็ดูออกเลยว่าคนที่โทรมานั้นคือใคร

สีหน้าของเขาอ่อนโยน ซึ่งเป็นสิ่งที่ไม่เคยเห็นมาก่อนเมื่ออยู่ต่อหน้าเธอ

เธอหายใจเข้าลึก ๆ และระงับความอิจฉาเอาไว้ในใจ ก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาพร้อมกับเดินตรงไปที่โรงรถ

ห้านาทีต่อมา

หลังจากที่ฉินเย่รับสายโทรศัพท์เสร็จ เขาก็หันกลับมาอีกครั้ง แต่ข้างหลังเขากลับว่างเปล่า และไม่มีวี่แววของเสิ่นหยินอู้อยู่เลย

ขณะเดียวกันก็มีข้อความเข้ามาในโทรศัพท์มือถือของเขา

“ฉันต้องรีบไปบริษัท ขอตัวก่อนนะคะ”

ฉินเย่จ้องมองข้อความบนโทรศัพท์มือถือของเขา ด้วยดวงตาสีเข้ม

*

เสิ่นหยินอู้อดทนต่อความรู้สึกไม่สบายและมาจนถึงบริษัท ซึ่งทันทีที่เธอเข้าไปในประตูเธอก็นั่งลงบนเก้าอี้ในห้องทำงาน แล้วคว่ำหน้าลงไปกับโต๊ะ

ปวดหัวมาก……

อย่างไรก็ตาม ตอนนี้เธอกำลังตั้งครรภ์อยู่ และไม่สามารถรับประทานยาแบบมั่ว ๆ ได้

อันที่จริงเธอก็ไม่รู้ว่าตัวเองคิดอย่างไรอยู่ครู่หนึ่ง พูดตามหลักเหตุผลแล้ว การแต่งงานระหว่างทั้งสองนั้นไม่ใช่เรื่องจริง และแม้ว่าเธอจะท้อง แต่คนเดียวที่จะมีความสุขแทนเธอด้วยใจจริงก็คือคุณย่าฉิน

ส่วนคนอื่น ๆ ก็ไม่ได้ยินดีต้อนรับเด็กคนนี้เลย

โดยเฉพาะฉินเย่

ก่อนหน้าเมื่อวานนี้ หลังจากที่ตั้งครรภ์ เธอก็คิดว่าบางทีฉินเย่อาจจะยอมรับเด็กคนนี้ และไม่แน่ว่าการแต่งงานของทั้งสองอาจจะเป็นเรื่องจริงขึ้นมาก็ได้

แต่หลังจากที่เธอได้รู้ว่าฉูฉู่กลับมาแล้ว และอารมณ์ของเขาก็เป็นเหมือนดั่งแต่ก่อน

และหากบอกให้เขารู้ ปฏิกิริยาแรกของเขาก็อาจจะเป็น: กำจัดมันออกไปซะ เพราะมันจะส่งผลกระทบต่อการแต่งงานกับฉูฉู่

ตามหลักเหตุผลได้บอกกับเธอว่า ควรจะเอาเด็กออกโดยเร็วที่สุด ไม่เช่นนั้นเธออาจจะไม่เหลือหน้าใด ๆ เลย

“พี่หยินอู้”

เสียงผู้หญิงที่แผ่วเบาดังขึ้นมา และเสิ่นหยินอู้ก็กลับมามีสติ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นและเห็นหลินโยวโยวผู้ช่วยของตัวเอง

เสิ่นหยินอู้นั่งตัวตรง และยิ้มแบบมาตรฐานให้กับเธอ

“อรุณสวัสดิ์ เธอมาแล้ว”

หลินโยวโยวกลับไม่ยิ้ม แต่มองเธออย่างเป็นทุกข์แทน

“พี่อู้ สีหน้าพี่ดูไม่ค่อยดีเลย ไม่สบายหรือเปล่า?”

เมื่อได้ยินแบบนี้ เสิ่นหยินอู้ก็ผงะไป ก่อนจะส่ายหัว

“เปล่า เมื่อคืนฉันนอนไม่ค่อยหลับน่ะ”

"จริงเหรอ?" หลินโยวโยวมีท่าทีไม่ค่อยเชื่อเธอ "แต่สีหน้าพี่ซีดมากเลยนะ พี่ไม่เป็นไรจริง ๆ เหรอ? ทำไมไม่ลาหยุดไปตรวจสุขภาพที่โรงพยาบาลสักวันล่ะคะ"