Share

บทที่ 326

“ยังไม่มีวิธีอะไร หรือว่ายังคิดไม่ออกกันแน่?” โม่ไป๋ใช้ปลายเล็บแคะโต๊ะเบาๆ น้ำเสียงแฝงรอยยิ้ม “ไม่ใช่ว่าต้องเลี้ยงลูกคนเดียวด้วยเหรอ ยังไม่มีวิธีไม่ได้นะ”

ได้ยินดังนั้น เสิ่นหยินอู้ก็เงยหน้าขึ้นสบตามองดวงตาอบอุ่นแฝงรอยยิ้มคู่หนึ่งผ่านแว่นตา

“มาช่วยฉันไหมล่ะ?” โม่ไป๋เสนอ

เสิ่นหยินอู้ส่ายหน้าโดยสัญชาตญาณ

“ไม่ล่ะ”

“ปฏิเสธไวขนาดนั้นเลย? กลัวว่าข้อเสนอของฉันจะไม่ดีงั้นเหรอ?”

“เปล่า” เสิ่นหยินอู้ส่ายหน้า “นายจะทำธุรกิจในประเทศระยะยาวไม่ใช่เหรอ? สองวันนี้ฉันก็น่าจะไปแล้ว”

ได้ยินดังนั้น โม่ไป๋ก็หรี่ตาลง

“ไปไหน?”

“ต่างประเทศ” เสิ่นหยินอู้ตอบนิ่งๆ

นิ้วมือของโม่ไป๋เกร็งแน่นหลายส่วน หลังจากนั้นไม่นานก็คลายออก

“เหมือนที่ฉันคิดไว้จริงๆ ด้วย ฉันคิดว่าเธอจะอยู่ต่อซะอีก”

“นายรู้ว่าฉันจะไปต่างประเทศ?”

“พ่อเธออยู่ต่างประเทศ เธอคิดว่าฉันจะไม่รู้เหรอ?”

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ โม่ไป๋ก็หัวเราะกล่าวว่า “บังเอิญมาก เพราะก่อนที่ฉันจะกลับมา ฉันได้เจอกับคุณลุงด้วย”

ข่าวสารนี้สำหรับเสิ่นหยินอู้ถือว่าเซอร์ไพรส์มาก

“นายเคยเจอพ่อฉันแล้วเหรอ? ทำไมไม่บอกตั้งแต่แรก? ตอนนี้เขาเป็นยังไงบ้าง?”

ปลายนิ้วมือของโ
บทที่ถูกล็อก
อ่านต่อเรื่องนี้บน Application

Related chapter

Latest chapter

DMCA.com Protection Status